Afgelopen vrijdag meldde De Telegraaf dat een groep van dertig beleggers voor zestig miljoen gulden de boot in was geholpen. Hun investering in de teakhoutplantage Bosque Teca Verde S.A. in Costa Rica bheek weggegooid geld te zijn. Het zou zijn misgelopen toen het van een listige Curacao-route gebruik makende bedrijf Green Capital uit Miami in 1996 de bedrijfsvoering overnam. Sindsdien zou er voor geen kubieke meter meer aan onderhoud zijn gedaan en dat betekent voor welke tropische plantage dan ook in no time ajuu paraplu. Ook de boekhouding leek in de loop der jaren te zijn uitgegroeid tot een geliefd uitgaansoord voor houtwormen, dus een kind kon de was doen. In december 2000 blies het bedrijf de laatste adem uit, de investeerders in verwarring achterlatend. Die hadden overigens beter moeten weten.
Want in feite al sedert het prille begin waarschuwden mensen die het konden weten, dat de winstverwachtingen van de Nederlandse teak-plantages die in de jaren negentig in Costa Rica als tropisch gewas uit de grond schoten te belachelijk voor woorden waren. Maar allerlei (semi-) officiële instanties en prins Bernhard's WNF zeiden dat het goed was, dus dan moet het goed zijn. Het was niet goed. Getuige alleen al de niet te blussen financiële bosbrand rond de onderneming Flor y Fauna, een pilot-project in Costa Rica waarin ook het verzekeringsbedrijf OHRA participeerde, die in 1995 door NOVA werd aangestoken en in 2000 nog even werd opgepord (zie het artikel "Skal, EKO-keurmerk, en waarheid" in Kleintje Muurkrant van deze maand). Overigens, dat prille begin van de vestiging van Nederlandse plantages in Costa Rica lag in 1986, toen dat land diep verwikkeld was in het drama dat als de Iran-Contra-affaire de boeken is ingegaan. Een detail misschien. Hoewel.

Midden jaren zeventig verwierf John Hull, een rancher uit de Amerikaanse staat Indiana, voor een appel en een ei en met wat geld van een aantal investeerders stukken land in het noorden van Costa Rica. Hij liet links en rechts op zijn land airstrips aanleggen en op een ervan een flinke farm. Het grote zagen kon beginnen en aan die situatie veranderde niets toen in 1979 dictator Somosa door de Sandinistische rebellen aan de kant werd gezet. Twee jaar later nam het duo Ronald Reagan/George Bush het roer van Jimmy Carter over in het Witte Huis. Het duurde niet lang of Hull werd een uiterst belangrijke 'asset' bij de opbouw en de bewapening van een Nicaraguaans guerilla-leger in het noorden van Costa Rica, dat moest dienen om een einde te maken aan het linkse bewind van de Sandinista's. Omdat het Amerikaanse Congres tegen militaire inmenging in Nicaragua was trok Bush een geheime operatie van de grond. Daarbij werden onofficieel Amerikaanse tussenpersonen ingezet die op grote schaal cocaïne aankochten van het Medellin-kartel. Een van hen was de later vermoorde Barry Seal. Carlos Lehder, een van de kopstukken van het kartel, droeg verantwoordelijkheid voor de operatie aan Colombiaanse zijde. Hij werd, nadat eind 1986 de Iran/Contra-affaire aan het licht was gekomen, het jaar daarop gearresteerd en zou zich nog steeds in Amerikaanse gevangenschap bevinden.
Op de airstrips van Hull's ranch werd het tot eind 1986 een va-et-vient van kleine vliegtuigjes. Uit de VS werden wapens en geld aangevoerd, uit Colombia cocaïne. De coke verdween richting VS en kwam in het circuit terecht, de wapens naar de guerilla's, het geld naar Colombia. En alles onder het toeziend oog van lieden uit het netwerk van oud-CIA direkteur en toenmalig vice-president George Bush.
In 1983 vroegen Hull en twee partners in het kwaad een lening van 375 duizend dollar aan bij de OPIC. Een Amerikaans regeringsbureau dat particulieren financieel bijstaat bij investeringen in ontwikkelingslanden. De lening was bestemd voor de bouw van een fabriek op Hull's grondgebied waar kruiwagens en bijlstelen zouden worden geproduceerd. Een paar jaar later bleek die fabriek echter een fata morgana en het geld foetsie. Bij nader onderzoek bleek het rechtstreeks in de pocket van Hull terecht te zijn gekomen. Ondanks de geheime steun aan Hull vanuit het Witte Huis kreeg het recht wat dit betreft toch enigszins zijn loop. De OPIC onteigende een deel van Hull's bezittingen in Costa Rica en verkocht het in 1987 aan een Amerikaanse investeringsbank die er een teakplantage op wilde aanleggen. Een idee dat in die tijd ook was opgekomen in het hoofd van een ondernemende Nederlandse bloemenboer. Wordt vervolgd.

De Nederlander die in 1986 in het noorden van Costa Rica neerstreek om er bloemen te gaan kweken was Ebe Huizinga. Maar hij kwam op andere gedachten toen hij zag waar zijn buren, de Duitser Ralf Stefan Jäckel en de Canadees James Ennis, mee bezig waren. Hun verhalen over de fabuleuze toekomst van teakfarming en het op korte termijn te verwachten indringend rinkelen van de kassa bij hun onderneming Bosque Puerto Carrillo zouden zelfs een Amish transformeren tot een gokverslaafde. Laat staan Ebe. Met financiële hulp van Nederlandse investeerders en de verzekeringsmaatschappij OHRA ging hij keihard aan de slag om van zijn Flor y Fauna iets moois te maken. Daarbij zelfs moreel gesteund door de Nederlandse overheid en het met een groot aantal geldwolven gevulde WNF, één van prins Bernhard's coverorganisaties. Maar zowel Bosque Puerto Carrillo (dat tegenwoordig als Pan American Woods door het leven gaat) als Flor y Fauna kwamen in de loop der jaren op zijn zachtst gezegd negatief in het nieuws. Vooral de winstverwachtingen bleken misleidend. Zo misleidend dat OHRA onder druk van de publiciteit uiteindelijk een aantal Flor y Fauna-investeerders hun geld teruggaf. Een ongekende move die -niet onverwachts- door het WNF fel werd afgekeurd. Of via de airstrips van de twee hierboven genoemde bedrijven de financiële gaten werden/worden gevuld met dezelfde geestverruimende activiteiten als indertijd bij buurman John Hull ontgaat onze waarneming. Maar het staat vast dat Hull zeker niet de enige bosexploitant in het noorden van Costa Rica was die zich met de doorvoer van Colombia's finest inliet. En via één van zijn duistere zakenrelaties is er zelfs een lijn te leggen met Nederland. Dat was de Cubaanse Amerikaan Frank Castro, die niet alleen verantwoordelijk was voor een stel Contra-drugsroutes naar de VS door de lucht maar ook over zee. Met medeweten van Bush en zijn bende. Toen de Iran/Contra-affaire zijn finale tegemoet ging verlegde Castro zijn activiteiten namelijk naar Suriname en installeerde daar met medewaten van Amerikaanse en Nederlandse (militaire) autoriteiten een paar veelbelovende drugslijnen, waarover we nu zelfs nog zulke mooie verhalen horen (zie de driedelige artikelenserie "Raadsels rond Moengo" in Kleintje Muurkrant 329 tot en met 331). Binnen deze context valt er overigens wel degelijk nog iets te zeggen over een Nederlandse teak-onderneming die zich een aantal jaren na Flor y Fauna eveneens in de Costaricaanse jungle presenteerde: Euro Greenmix Fund.

De Venezolaanse professor dr. Julio Cesar Centeno trekt al jarenlang ten strijde tegen de manier waarop vooral Nederlandse exploitanten van nieuwe teakfarms investeerders trekken. Volgens hem gaat het vaak om "traders of illusions" die valse informatie verspreiden over de hoogte van de te verwachten winsten en de termijn waarbinnen de geldstroom richting Nederland op gang komt. Zo ook in Costa Rica, waar Centeno midden jaren negentig met name het door het WNF en WWF fanatiek gesteunde bedrijf Flor y Fauna aan het teakhouten kruis nagelde. Dit ondanks het feit dat hij, wellicht om hem tot een wat vriendelijker toon te bewegen, een Gouden Ark kreeg uitgereikt door onze Panda-prins.
Tegenover een ander Nederlands bedrijf in deze branche, Euro Greenmix Fund, nam de professor wel een iets gematigder houding aan. Hoewel hij de prognoses van ook die onderneming nog steeds veel te roze vond. Verder reikte zijn aandacht blijkbaar niet, maar er doen zich rond deze onderneming wel degelijk merkwaardige verschijnselen voor. Zo lijkt het zich niet het vuur uit de naad te lopen om een keurmerk voor zijn produkten te verwerven. Nu stelt zo'n stempel niet echt veel voor (zie het artikel "SKAL, EKO-keurmerk en de waarheid" in Kleintje Muurkrant 358), maar raar is het wel. Desondanks moet het Eurogreenmix naar den vleze gaan, want het heeft inmiddels een vijgenplantage in de Portugese Algarve het licht doen zien en is een houtproject gestart in Tsjechi‘. En wat denk je wat? U hoeft niet meer uw oude sok om te keren om bij Eurogreenmix groen te investeren. Alles is volgestort! En de drie projecten zien er hartstikke gezond uit. Die Portugese vijgen worden bijvoorbeeld als het weer een beetje goed blijft binnen een paar jaar in blikjes met siroop gestopt en dat wordt een hype van hier tot Costa Rica. Nou hebben we al eens gewezen op de vruchten-drugsmix in blik van de in 1993 van Engeland naar het Turkse deel van Cyprus gevluchte zakenman Asil Nadir van de verpakkingsfirma Polly Peck (zie het artikel "Mexicocaine met een Hollands sausje" in de Morgenster. Maar dat zegt nog niks over de vijgen van Eurogreenmix. Niettemin wendden wij ons voor alle zekerheid tot Hugo Krop, de drijvende kracht achter Eurogreenmix. Want je kan natuurlijk niet zo maar iets gaan roepen. Het wordt nog leuk. Stay tuned.

Geïnspireerd door een doorgaans goed ingevoerde informant schreven wij op 20 juli jongstleden de volgende naïef gestelde e-mail aan de drijvende kracht achter het Euro Greenmix Fund, Hugo Krop:
"Hugo, het volgende: Iemand uit je vroegere directe omgeving heeft mij verteld, dat je de uitvinder was van de pocket telex (Text Lite) en ooit die uitvinding voor 9 miljoen aan Philips zou hebben overgedaan. Verder zou je eigenaar zijn geweest van een hotel op de Bahama's en betrokken zijn geweest bij het aanlanden van coke met houten boten die onzichtbaar waren voor de Amerikaanse radar. Ik zou dat enorme verhaal graag willen publiceren, maar dan heel wat gedetailleerder, inclusief de manier waarop je uit die wereld bent gekomen."
Wij ontvingen dezelfde dag nog het volgende antwoord:
"Ik weet niet wie uw bron is, maar alledrie niet waar. Ik ben technisch directeur geweest. Hotel? Coke? Klinkt prachtig. Helaas niets van waar".
Helaas niets van waar? Met een beetje kwaaie wil zou je hieruit kunnen opmaken dat Hugo het jammer vindt dat hij niet betrokken was bij de cokehandel richting VS. Maar laten wij ons beheersen. In ieder geval was hij uitvinder van een lichtkrant en een zaktelex en inderdaad technisch direkteur bij Text Lite. En als er in Nederland ooit bij een bedrijf geruchten waren over drugshandel en financieel gegoochel dan was het wel bij Text Lite. Zo zeer zelfs dat het bedrijf een belangrijk onderdeel uitmaakte van het parlementaire onderzoek van de commissie Van Traa naar de opsporingsmethoden van de IRT's bij drugsaffaires. De commissie raakte tijdens dat onderzoek ervan overtuigd dat de bestuurders van Text Lite hadden deelgenomen aan een omvangrijke witwasoperatie door het onderhands en onder de vastgestelde prijs verpatsen van een scheepslading aan personeelopties aan lieden buiten de onderneming. Die daar dan weer een miljoenenvoordeel uit peurden. Dat valt te destilleren qit het eindverslag van de commissie van november 1995. Maar zeven jaar daarvoor was het bij Text Lite al zwaar hommeles. En daar was Hugo Krop wel degelijk bij betrokken.

Begin november 1988 zond Hugo Krop aan Arie Hommel, een medebestuurslid van Text Lite, op een late vrijdagavond een fax (nee, geen telex). Hij liet Arie weten ermee te kappen. De fax was versierd met ballonnetjes. Zo blij was hij, vertelde hij aan De Volkskrant, dat hij verlost was "van die boevenbende". Van de types die achter de schermen bij Text Lite aan de touwtjes trokken. Types die betrokken waren geweest bij de ondergang van Slavenburg's bank (zie ook het artikel "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant 336), niet zo koshere o.g.-transacties en handel in verdovende middelen. Bijt nooit de hand die je voedt. De types van Text Lite gingen in de tegenaanval. Ze dreigden De Volkskrant met juridische hel en verdoemenis als de krant hen nog eens in verband zou brengen met drugshandel en verspreidden listig berichten dat Krop ook zelf wat dat betreft niet lelieblank was. Krop erkende daarop dat hij inderdaad in contact stond met lieden uit deze branche, maar à titre personel en niet voor de handel.
Een van hen was een voormalige studievriend met wie hij volgens Amerikaanse kranten met dertig schepen drie continenten van hash voorzag. Dat bericht dateerde van kort voor Text Lite in 1984 naar de beurs ging. Krop noemde het "een fantastisch verhaal" en "echt lachwekkend". Volgens onze informant was de term fantastisch echter wel degelijk van toepassing. Zij het in een andere betekenis. Maar lachwekkend waren de operaties van de studievrienden allerminst. En ze gingen zelfs terug tot de jaren zestig. De tijd van flower power en van brotherhood.

De vriend van Hugo Krop waarvan sprake was in onze vorige aflevering was Arend ter Horst. Telg van een zeker niet onbemiddelde familie met een kleurrijk verleden dat hij naar verluidt definitief achter zich heeft gelaten. Ter Horst en Krop maakten samen met nog een Amsterdamse jeugdvriend, Edmond V.S. (ook al uit een familie die aan het eind van de week geen dubbeltjes hoefden om te draaien), deel uit van een organisatie die speed naar de VS smokkelde. Een deel van de benodigdheden werd betrokken uit Andorra. In de jaren zeventig breidde de menukaart zich wat uit, evenals de lijst van cliënten. Daar stonden alleraardigste groeperingen op als de IRA en de PLO. Het was dus niet om van je stoel te vallen dat ook een paar rubberzolenorganiaties als MI6, de Mossad en de CIA belangstelling toonden voor de organisatie. Maar dat de betrokken heren voor deze toch als kwalijk te boek staande handel door de betrokken snuffelclubs nooit ernstig de berm in zijn gemanouvreerd, zou erop kunnen duiden dat er een vorm van samenwerking bestond. Niet ongebruikelijk, zoals dat zo fris aan het licht kwam bij de verhalen rond oud-commissaris Toorenaar, Sietsma, de IRT en de Iran/Contra-affaire.
Hugo Krop heeft zijn hang naar het subversieve waarschijnlijk in de genen. Hij zou namelijk een familielid zijn van Hildo Krop, de vooroorlogse stadsbeeldhouwer van Amsterdam, die naast zijn creatieve ook nog de nodige werkzaamheden verrichtte ten behoeve van een Russisch spionagenetwerk. Mogelijk dat Hugo vanwege die genen begin jaren tachtig technisch directeur werd van Text Lite, waar achter de schermen de inmiddels overleden oud-textielhandelaar en o.g.-magnaat "ome Jaap" Kroonenberg een belangrijke rol voor zich opeiste en ook lieden als de in de files van de IRT-affaire opduikende textielhandelaar "Onnie" Kool en de in de sexindustrie niet onbekende Rinie In 't Veld hun visitekaartje afleverden (zie het artikel "Van oude koeien en troebel water" in KM 336). Hugo moet zich toch zeker aanvankelijk als een vis in het water hebben gevoeld. Tot het een haaienvijver bleek te zijn. Zoals gemeld vertrok hij in 1988. Kort daarna startte hij zijn avontuur in Costa Rica.

Voordat wij een stel delicatessen uit Hugo Krop's avontuurlijke leven achter elkaar hadden gezet en gepubliceerd, hebben wij uiteraard wel geprobeerd hem een wat gedetailleerder antwoord te ontfutselen dan bij onze eerste poging (zie aflevering 5 uit deze serie). Daarom zonden wij hem op 23 juli opnieuw een e-mail. Ditmaal niet meer naïef, maar rijkelijk gechargeerd. Die mail zag er alsvolgt uit:

Hugo,
Mijn informatie luidt dat je in de jaren zeventig behoorde tot het muziekensemble Brotherhood of Love. Samen met de heren V.S. en Ter Horst. Beiden niet onbemiddeld van huis uit. Deze Brotherhood betrok perfetine in Andorra voor de aanmaak van synthetische drugs. Het eindprodukt vond zijn weg naar de VS in speakerboxen. Ik heb mij laten vertellen dat in die onderneming wel degelijk muziek zat. De tonen daarvan werden echter wat schril bij de entree van de IRA, de heer Howard Marks en een handjevol geheime diensten. Een geschiedenis die indertijd zo gevoelig maar wel met grove kwastvoering is beschreven door journalist Steinmetz in de Nieuwe Revu. Hoe dit ook zij, via dit avontuurlijke opstapje belandde je met de heer Ter Horst in de export van snuifmateriaal naar de VS. In houten boten, zoals in eerdere correspondentie vermeld. De CIA, NSA en andere Amerikaanse kermisattracties van dit soort waren in die periode bezig het democratisch gekozen bewind in Nicaragua om zeep te helpen. Zij zagen er daarbij niet tegen op om drugs als betaalmiddel te accepteren voor de bewapening van de zogenaamde Contra's in Costa Rica. Mogelijk dat jouw operatie deel uitmaakte van dit grote geheel, maar wellicht hoor ik dat t.z.t. nog wel eens van je. In ieder geval werd een deel van de revenuën ervan keurig belegd in een hotel op de Bahama's, aldus mijn zeer goed geïnformeerde bron. Daarna maakte je je entrée bij Text Lite. Een scam met allure, waarvan o.m. de gebroeders Hommel deel uitmaakten. Een paar bekende loodsvisjes van de ons te vroeg ontvallen "ome Jaap" Kroonenberg, wiens imperium voor een niet gering gedeelte was opgebouwd uit de opbrengsten van roesmiddelen "en gros". Zo "gros" dat ik mij niet aan de indruk kan onttrekken dat ook hier een aantal geheime en politiediensten de vinger aan de pols hielden.
Nadat Text Lite in de eerste helft van de jaren negentig met veel enquêtegeraas ter ziele was gegaan en carrières waren geknakt (vgl. de heer Salomonson) verhuisde Arie Hommel naar Antwerpen, alwaar hij met een aantal lieden van Slavische origine zijn inkomen wat kleur gaf door in een lokale discotheek drog aan de Belgische man te brengen.
Inmiddels had jij zelf een gat in de groene markt waargenomen en je in navolging (?) van Flor y Fauna, waarover zulke vervelende berichten de ronde hebben gedaan, in Costa Rica (!) in een herbewoudingsproject gestort. Redelijk succesvol naar ik aanneem, want er kwamen zusjes bij in de Algarve en in Tsjechië, die de aandeelhouders van je eurogreenmix nog geen redenen geven voor een Zwitserlevengevoel, maar waar leven is is ook hoop.
Tot zover dit historisch overzichtje. Correct me if I'm wrong, please.
Vriendelijke groeten,
Jan Portein.

Tot nu toe geen antwoord. Jammer.

maandag 9 augustus-2004
Kijk, er hebben recentelijk weer heel wat mensen als advocaten en journalisten ons als je reinste sensatiebakkers en ufologen bestempeld. En onze site als obscuur afgedaan. Soit. Maar desondanks halen we toch leuke succesjes binnen. Zo vonden we vandaag in het zakenweekblad FEM Business een artikel over ene Hugo K. die volgende week door het OM voor de kadi wordt getrokken wegens een reeks strafbare feiten. Die zou hij hebben gepleegd als oprichter en baasje van het Euro Greenmix Fonds. In die hoedanigheid had hij tussen 1998 en 2001 zonder vergunning geld ingezameld bij beleggers om te investeren in Costaricaanseteakplantages. Dat mag niet. Bij die inzamelingen zou Hugo af en toe gebruik hebben gemaakt van valse namen. Dat mag ook niet. Verder zouden de drie miljoen euro die dat allemaal opleverde foetsie zijn. En dat lijkt ook niet in orde.

Hugo K. is in het gewone leven Hugo Krop. Achterneef van Hildo Krop, de vroegere stadsbeeldhouwer van Amsterdam en lid van een vooroorlogse Russische geheimedienst. Hugo heeft eveneens een avontuurlijk leven achter de rug. Zij het dat geheime diensten geen primaire rol in zijn leven speelden. Het ging meer om betrokkenheid bij handel in roesmiddelen en praktijken die volgens de Commissie Van Traa veel weg hadden van witwassen. Hugo’s rol in zowel de “Brotherhood of man”-affaire (met o.a. Howard Marks en Arend ter Horst), als de TextLite-affaire ( met o.a. de gebroeders Hommel, “Ome Jaap” Kroonenberg, “Onnie” Kool en Frits Salomonson) en die rond Euro Greenmix zijn in eerdere afleveringen van deze serie uit 2001 (!!!!) uitvoerig aan de orde geweest *. Dat deel van Hugo’s carrière komt helaas bij FEM niet aan de orde. Alles went. Verder wensen we Hugo veel sterkte. Zo zijn we ook wel weer.

* Zie de Followup-site, klikken op "hardhout".

dinsdag 28 december-2004
In deze dagen vol stille nachten, vakanties, schranspartijen, ploppen der kurken, vroegtijdige vuurpijlen etcetera mis je wel eens bericht dat aandacht verdient in deze kolommen. Zo ook een van 18 december (schaamrood giert over onze kaken) uit Het Parool. Daar stond in dat ene Hugo K., oprichter van het Euro Greenmix Fund, voor 18 maanden achter het gaas gaat en verder een boete van een ton euro mag schokken. En waarom? Omdat ie volgens een bef van het Amsterdamse gerechtshof “op geraffineerde en gewetenloze wijze mensen geld afhandig heeft gemaakt”. Hugo had namelijk een reeks goedgelovigen overgehaald tot het investerenin bosbouwprojecten in Costa Rica. Goed voor de ecologische huishouding in de wereld en goed voor de portemonnee van de beleggers. Mijn liefje wat wil je nog meer? Zou je zeggen.
Maar er kwam van dat project geen hardhout terecht. Nou niet bepaald een uit de kluiten gewassen mirakel, want via slinkse wegen liet Hugo poen van de beleggers naar eigen rekeningen druppelen. En best wel flinke druppels. Dus de beleggers kregen aan het eind van de rit helemaal noppes. Treuriger nog: ze konden zelfs naar hun inleg fluiten. Als ze daar tenminste nog zin in hadden. Böse Menschen haben keine Lieder, niet waar?
Die Hugo K. was natuurlijk Hugo Krop, de hoofdpersoon van deze serie. Meldt Het Parool nog in de nastoot dat onze vriend in een eerder stadium al een prominente rol had gespeeld in de beruchte TextLite-affaire, waarbij ook een flink aantal beleggers zwaar onder zijn waterlinie getroffen raakte (zie eerdere afleveringen van deze serie op de Followup-site). Dat Hugo zich samen met zijn jeugdvrienden Arend Terhorst en Edmond V.S. al in de jaren zestig en zeventig bezighield met handel in deregulerende producten die van huis uit heel wat meer poen genereren dan bosjes hardhout vermeldde de krant niet. Wij wel. Onlangs bereikte ons zelfs het bericht dat er een connectie zou hebben bestaan tussen Hugo en de in 1993 nogal slordig overleden Charlie Wong* . Mochten we daarover nog een paar intrigerende details vernemen dan bent u de eerste. Stay merrily tuned.
* zie voor hem de serie “Transparant” op de Followup-site en aflevering 5 van de serie “De achterzijde van het Beursschandaal” op de site van De Morgenster.

woensdag 1 december-2010
We gaan terug in de tijd. Terug naar de jaren zeventig. Toen het avontuurlijke Nederlandse muziekgezelschap "Brotherhood of Man" op uiterst inventieve wijze de USA voorzag van zachtverwarrende middelen (1). Daarbij werd driftig samengewerkt met Howard Marks aka Mr. Nice. Een redelijk intelligente Welshman, die door zijn revolutionaire levensstijl niet alleen de aandacht trok van allerlei snuffelclubs, maar ook van ondernemingen die een snuifje geweld niet schuwden om hun jaarcijfers op peil te houden, zoals de IRA en de mafia. En zo komen we terecht bij de heren Reiner Jacobi en Thomas Sunde, die volgens nieuwe theorieën betrokken waren bij de in 1987 via een badkuipbehandeling afgedwongen verhuizing naar hoger sferen van de Duitse politicus Uwe Barschel (2).
Tussen 1976 en 1986 fungeerde Sunde als routeplanner, informatieverzamelaar en geldezel voor Marks' organisatie. Zoals we al eerder onder de kerstboom hingen was Jacobi een collega van Sunde bij Adler Research, een CIA-front in Boston. Ergens in 1985 zou vriend Jacobi langs die onsympathieke weg te horen hebben gekregen, dat de DEA een oortje aan boord had gewurmd van een van Mark's zeewaardige vehikels, de Axel D., die op weg was naar Dade County in Florida. Hij zou Sunde hebben gewaarschuwd voor het naderend onheil en die lading hash zou nog veilig zijn aangeland. Maar de dagen waren geteld. Niet veel later was Marks het zoefje en zijn organisatie werd opgeblazen. Hij kreeg in Indiana 25 jaar aan zijn testikels, maar kon al na 7 jaar zijn wandelschoenen aantrekken.
Vreemd, dat twee voor de CIA in touw zijnde heren een DEA-operatie naar de Filistijnen hielpen? Nee, dat gebeurde (en gebeurt) wel vaker. Zeker in die tijd, toen het Iran-Contra circus nog vol in bedrijf was. Met als topnummer de illusionist Oliver North die tonnen wapentuig omtoverde in tonnen verwarrende middelen. Pisteveger Uwe Barschel dreigde in 1987 wat ins en outs van Oliver's ingewikkelde truc naar buiten te brengen en daar zouden een paar werknemers van de firma Adler een stickie voor hebben gestoken. Volgens deze nieuwe theorie tenminste. Waar? Wij zijn geen snuffelsmurfen. Stay tuned.

1. zie voor meer sappige info aflevering 8 en 9 van deze serie op de Followup-site.
2. zie voor de eerste etappe van dat verhaal aflevering 78 van de serie Shady dd. 29 november 2010.