Op de trekschuit (002)

Een jaar na de verschijning van deel 1 lijkt de schuit definitief gezonken. Met aan boord de mensen die tegelijk verrukt waren over de terugkeer van de stilte maar ook verschrikt keken naar de prijs die die stilte met zich bracht.

Maar er is niemand aan de wal die zich bekommert om hun dood. Tussen de platgetreden halmen van het laatste gras, onder een enkele achtergebleven boom, op het lava van de uitgebarsten vulkaan wordt gedanst en gefeest. Net zo verbeten als vorige zomer.

Een echo van gisteren, die roep om een halt aan de groei.

We hebben ondertussen zelfs kunnen kiezen. Corona-verkiezingen. Tweederde koos voor licht- tot donkerbruin, eenderde voor rood en groen met een bruin tintje, allen kozen voor de groei. Zelfs de niet-stemmers kunnen deze keer niet bogen op de opkomstcijfers, want bijna iedereen die mocht en kon bracht een stem uit. Onder het motto Eindelijk een verzetje…

Voor wie er van houdt om zich blind te staren op de ´gebeurtenissen´ in ´Den Haag´: ter rechterzijde wemelt en krioelt het, dampt die vulkaan. Men vernieuwt er, wat wil zeggen dat men er verder verrechtst. Angstaanjagend is het schouwspel rond Baudet geworden. Het journaille heeft genoeg aan de scheuringen in de club, slechts een enkeling vraagt zich af waarom Baudet lachend naast hen staat, de schaar in de knuisten. Het antwoord op hun vraag -Baudet gaat niet voor het parlement maar voor de straat- haalt de edities en de praatgroepen op tv niet.

Op links heerst de ontreddering, de verslagenheid, het slachtofferschap. Men heeft er zich niet vernieuwd. De enige partij tegen de groei, die voor de dieren, boekt geen terrein. Men zou zich kunnen verheugen in de zetel voor Bij1, maar daar tegenover staan drie plekken voor de KaagJugend, van Volt.

En op straat? Die plek die buitenparlementair links in het verleden af en toe veroverde, door hem open te breken, en daarmee het monopolie op geweld? Die is dus voor bruin. Dat heeft zich genesteld in de hoofden en de harten van de goegemeente die om wat voor reden dan ook te hoop liep tegen de lockdowns en de avondklok.

Hoeveel zin heeft het om bruin nog op die straat te gaan bevechten? Het is zich aan het bewapenen. Niet met klinkers maar met het nieuwste van het nieuwste, uit de wapendepots. In België, in Frankrijk hoeven zij het monopolie van het geweld niet overhoop te knallen, want dat staat naar verluidt vierkant achter hen.

Blijft ons over…

Sabotage dus. Als enig overgebleven strijdmiddel. En binnen ieders bereik.

Saboteer de groei: koop zo min mogelijk tot niets, heb niets nodig, of nog minder… rij geen auto, vlieg niet, stap alleen op de trein voor familiebezoek… Saboteer de keten, die duivelse heksenkring die maakt dat wat we vreten of aantrekken eerst tig maal de aardbol is rond geweest om geld in de zakken van middelaars te brengen…

Saboteer de arbeid: vraag een uitkering aan, weiger stompzinnig en/of milieuvernietigend werk.

Saboteer de terugkeer naar het oude normaal: blijf mondbescherming gebruiken en twee meter afstand houden. Laat zien dat je die miljoenen doden niet vergeten bent. Want we staan nu voor de fase van Het Grote Vergeten, net als in 1945. De Wederopbouw, inderdaad… Laat de massa-lobotomie geen vat op je krijgen. Er valt echt helemaal niets te vieren. Stuur af en toe eens een brandende autoband zo’n terras op…

Saboteer de ‘samen’leving: doe niet (meer) mee aan vlagvertoon, inburgeringsprojecten, zing een volkslied vals, sis tussen je tanden SS zodra iemand het over ‘samen’ heeft… Klik de ruis weg, omhels de stilte… (JoopFinland)

(ook verschenen op Konfrontatie Digitaal, als Saboteer het samen)