De Gebraden Eend

Deel vijf

We ontvingen een mededeling van John die onze reeks aandachtig volgt. Bravo, kerel, ge stijgt vanwege Uw smaak in onze achting. Wat leerzame zelfkastijding dat is nooit weggegooid, zeggen we. Fijne zweepjes kunt U in de Hinthamerstraat kopen. Van Masselink ontvingen we helaas geen enkele reactie, lezers. Maar wat geeft 't, de verkiezingen komen er aan. Snoept nu nog maar even van ons gerecht, lezers. Dit om te bekomen van de schrik en dat nare envelopje. Wellicht weet U zo wat U moet gaan stemmen? Misschien stemt U wel niets? Ja, vrienden van de raad, schrik maar eens even.
Tony, zijt gij en al die andere idealisten, die Bossche boeren die nu zuur kiespijn hebben erg wakkergeschrokken van ons geraas, van die salvo's vooraan amice Konink Franck en Donatus? Neen, zegt U? Kunt U ons nu de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer Oebele? Oh, U hebt dat geanonimiseerde deel van het IRT-rapport niet goed gelezen? Laten we dan maar naar de agenda aansnijden.
Opent U deze vergadering, voorzitter en buitenste boer den beste, of doen wij dat? U wilt niet, edelachtbare keuter-agrariër? Smakelijk eten dan, niet-willer. We stappen, met uw welnemen voorzitter, nu over op het onderwerp 'koek met eend'. Als er weer eens een interview met een gevulde koek en eend in de zaterdagkrant verschijnt, beste burgervader, dan verlangen wij terstond naar het fraaiste, langste been. Ja, dan willen we de guitige lach van wethouder Eugster genieten, dat dapper Napoleanneke dat mistkrabbers wilt bouwen rond onze plassen.

Bossche lezers, U denkt nu wellicht die Arnold wilt Zoete lieve meisjes zien met korte rokjes, met lange beentjes en dan hupsakee. We geven het toe, we willen graag een Oeteldonkse revue zien. En thuis dames met de allerzaligste glimlach ontvangen; dat wil zeggen alleen als die wordt uitgeschonken door een lid van het mooiste jongbelegen dameskoor, of door wethouder Jetty Vanbouwenjetje. Neen, dat is geen fobie, lieve Bossche kuukskes. En als het dat al zou zijn, wat het niet is, dan zou dat ongevaarlijk zijn, een pleziertje dat men na mag jagen als gezonde senior. Of niet soms? Maar ik dwaal af, dit is een jaagpartij om de krant beter te leren schieten, en in eigen doel graag, mijnheer de voorzitter. U begrijpt er geen snars van, krantenman? Ach kom, U volgt toch altijd de raadsvergaderingen. Neen, zegt U? Voorzitter, we willen een voorstel doen. De krantenman moet dat voorstel afdrukken. Hij moet dat. Ten eerste voorzitter, we zijn het eens met Dries die een hartgrondige hekel heeft aan pijpen die moeten dansen. Op de zaterdagmorgen heeft dat geen pas, zegt hij. Het moest niet maggen, vindt hij. En aan politieke billen die persé bloot moeten in de ochtendkrant, voorzitter, heeft hij, en hebben wij als partij een hartgrondige hekel. En zeker als de familie van de vorstin ons vriendelijk toelacht en er honderduit geleuterd wordt aan de ontbijttafel. En dat niet over het landsbelang, en terwijl de bekeuringen ons om het arme hoofd heen vliegen. Net reclame voor een vliegvakantie of een programma voor teletubbies. Neen? Dit valt niet in goede aarde bij uw partijgenoten, mijnheer de voorzitter? Wilt U ons dan even uw paspoort laten zien? Bosch kuukske? Neen, zegt U, en dat terwijl de man van de krant met talkpoeder strooit en politiek rode salonbipsjes streelt en baadt. U vindt dit beeld ongepast, voorzitter. Maar, edelachtbare een proloog van een regenbui dat is toch evengoed gemiezer? En dat vinden wij geen gezicht, voorzitter, zelfs niet als het man- of vrouwmens gedegen saai is, eerlijk stijf of fijn burgerlijk.

Wij doen niet aan echte discriminatie, voorzitter, onze tafelgast mag goed gekleed gaan en sporen van stichtelijk kerkbezoek vertonen. Ze mogen dus zingen en dansmarieke wezen, en zelfs Jetty heten. Dat wil zeggen de revers van een kerkbezoeker, van een Jan, een Frank, een Yvonne, een Don en Ed, die mogen van ons nat zijn. Het mag kalkloos en zuur wijwater zijn, maar omdat we onze pappenheimers beter kennen, zal het wel bier of fijne wijn zijn. Een Beaujolais primeur bijvoorbeeld. Ze maggen ook bevochtigd wezen door een predikant die ernstig overstuur is en met doopwater spreekt. Ja, dat mag ook. Jazeker, gereformeerd durske. Tot slot voorzitter, wensen we maatregelen. Maatregelen, want we moeten het gat dempen. Gerrit wilt het. Hij zegt dat er maatregelen genomen moeten worden. Het moet. Hij bedoelt, wij moeten die kuil vullen die als een borrelende vulkaan toekomstige generaties bedreigt. Ja, het is een groot gat, edelachtbare, een rode kuil en een paars gat. Een gat dat blauw is en diep, waardoor wij inmiddels groen zien. Groen, want het is - beweert men - een valkuil voor onwetende kleuters en onnozele baby's. Ach vrienden, ziet de positieve zijde van dat gat, U kunt daar lekker kliederen. En als over dertig jaar de helft van ons land Turks en Marokkaans is dan betalen hun kinderen mooi voor onze schulden, nietwaar? Ja toch, Gerrit? En het gaat om diezelfde krater welke jelui in Den Haag gegraven hebt, die kuil waar wij ons al jaren voor moeten uitkleden. Afrondend voorzitter, wil ik er nog over zeggen: zulke voorstellen vind ik geen weekendkost. En het kan nog veel erger. Zeg nu zelf, beste Bossche boerenparlement, staart me daar een vent of vrouw flink aan en stelt zich voor als Flinkels. 'Aangenaam, mijn naam is Sjarel.' Sjarel lonkt als man van het deftigste gevoel naar de kiezers en zegt dat ze niet bang hoeven te zijn voor zijn grote ogen en zijn fijn gebit. Hij grijnst heel donker (of heet dat leep loeren?). Hij is ook, zegt hij, in zijn gevoelige ziel gekerfd. Hij is bekrast vanwege oneerlijke aantijgingen over een feestje of een envelopje. Of de krant schrijft over de vorstelijke Europese landbouwsubsidies die hij ontving. Of de gekwetste is gestuit op onbegrip, hij is net een Donatus die overweegt te verhuizen. Of hij heeft het zult tegen de edele vouwen ingestreken. En dat terwijl hij toch het beste met de varkens- en de kippenhokken in dit land voor had. Nietwaar? Nu wil ik namens de fractie het vuige spel aankaarten. Pechtold zegt als excellentie dat jelui net klierende kinders zijt. Maar dat is niet waar, zeg ik U lezers. Want jelui vertelt ons dat ministers heel losbandig en lollig kunnen zijn. Jelui zegt ook dat jelui het zo fijn hebt met elkander. Ja, echt waar, vuig en vuil en fijn, en lollig en losbandig. Ik weet niet wat voor dier dat is, maar het hoort beslist thuis in het Leidse anatomische museum. Lollig, ja terwijl de krant pagina's vullen over het algemene, onstuitbare onbehagen. Pechtold staart ondertussen droevig de camera in, en we wachten. Wachten. Op Wouter Bos? Wouter wil president worden, bestuursvoorzitter van de Kokkel Nederland. CEO van Holland. NOW(nu) graag.
Is dat geen goed stemadvies? Ja, fluistert Hermie. Wat zegt U, mevrouw, we verstaan U niet. Ach, het geeft niet dat ze zwijgt, Henk mees. Stille water hebben namelijk diepe gronden. Nou ja, een teiltje water dat mag ze ook zijn. Daarin kun je veilig met plastic eendjes spelen. Neen, daar laten we het bij. We doen niet vervelend tegen Hermie. Stopt Henk, eens een rapport of ambtelijk verslag in die vrouw en ze leidt als een man de vergadering terwijl jij je mond kunt houden. Ja die vrouw bijt zich dapper vast aan al het papier. Hermie is geen dom blondje. Jammer? Nou ja, dat is een van de redenen waarom we nu snel afscheid van haar gaan nemen. Dat is een vorm van zelfbescherming omdat we anders langdradig dreigen te worden en we moeten gaan stofzuigen en onze lezers klagen over huismijt en stofallergieën. De Pvda in Den Bosch is helaas geen kwetterende volière, maar meer een bruine stofjas uit een druilerig magazijn met de volgende afmetingen: politiek-correct drie meter hoog, ambtelijk 100 meter breed en medelevend een meter of twee lang, want het moet te bekostigen blijven als je ambtenaar bent.
Laten we na deze zuigbeurt het volgende agendapunt snel aansnijden.

Man overboord, man overboord. Spoedbericht voor Bossche teletubbies. Willen alle Bossche teletubbies nu hun zwembandjes aandoen en Masselink naspringen. Daar drijft ie, de arme lijsttrekker. Bossche pijpers een rondje fluiten om wat noodhulp te sprokkelen. Voorzitter we gaan nu over naar het volgende agendapunt en de vraag: wat is stemmen?
Stemmen dat is net Rarara-Mieke-wie? Nou ja, politisjie zijn net gewone mensen. Maar voorzitter, we willen er nog wel over kwijt: Mieke van de vorstelijke selectie weet ze wel uit te kiezen. Die lui houden van een feesie op zijn tijd. En dat mag en moet kunnen, vinden wij als fractie. Op zijn tijd, voorzitter. Feestneuzen nu allemaal rechts. Gheeeft Aghe! Op de plaats. USSS.
'Mannen, op het Catshuis..' laat de generaal ons weten. 'Mannen, wij vinden dit een weinig, 'n tikkeltje, een vertederend beetje. Neen, mannen moet het niet maximaal kunnen. Daarom mannen. En toch. Hermie, heeft hier niets aan toe te voegen. Ingerukt, ars.'

Ons verhaal is onbegrijpelijk, meent pijnlijk getroffen Jan Marijnissen. Hoezo, we spelen de Bossche raad maar na, Jan Lasser Marijnissen. De woorden lekken in de raad uit alle gaten, ze spuiten tegen de witte muren omhoog. Bewonderenswaardige kunst, is dat, onbegijpelijk en toch verstaanbaar want de gemeente stort niet in elkaar. Die politieke rapporten dat is een staaltje kunst. Ze zijn zo gedetailleerd. Ik zeg maar zo, een vaardig mond- of voetschilder kan het hen, met de penseel in de mond of tussen de kromme tenen, niet verbeteren.
Bossche politiek dat is grote kunst. En die ogen en tanden.
Zeg nu zelf, voorzitter, kijk eens in die grote, goudeerlijke, diepblauwe ogen van mijnheer of mevrouw; bewonder eens die goedgevulde mond, en prijst het omslagbeleid.
Ja, dat zegt ook het hoge rijpaard zonder Ed. Senator Eduard ziet, als lid van de 500 legal.com, scherp ook zonder leesbril. En dat is om U als gefailleerde of als lid van de orde van de Prince beter te kunnen zien.
Om af te ronden voorzitter: wij van Nieuw Nestor, de leden van lijst NUL, vinden dat de roodkapjes van het eerste en het laatste uur het Europees parcours uit het hoofd moeten leren. Dat meent ook Gerrit die zegt dat armoede niet bestaat. Zo, lezers, nu is uw schrik voor het nieuwe zorgstelsel beslist kleiner geworden. Al moet wel het eigen risico van de roodkapjes in ons land vermeerderd worden. Dat meent ook Hansje Groterijs. Aldus, wijsneuzige paardenfokkers, eindigen we ons betoog, en besluiten met een grote wijsheid: Homo hominis lupus! Neen, Paultje Kriebel dat heeft niets met mannenliefde te maken, maar met kleiner leed.
Hoera dus voor onze fractie en de leden van Lijst Nul. 'U heeft gelijk,' mengde een dame in een glitter jurk zich in het tafelgesprek. Het was een fraaie dame in een jurk die Jetty Vanbouwenjetje niet zou misstaan. Elly was het daar niet mee eens. Ze moppert dat we haar over het hoofd zien? Vindt U?
Nou, voor Elly Tsjongejonge hebben we een overall klaarliggen. Elly mag van ons gaan meebouwen met de voorzitters van het nieuwe SWH. Voorzitter, ik laat vanwege ons gelijk en als blijk voor de waardering van onze achterban, twee maal twee euro in de Bossche nachtbus vallen. Wat geen steekpenningen zijn, voorzitter, maar een bijdrage aan het onversneden, goede doel, onder het motto: nog meer NULLEN aan de macht. Lijst NUL, hoezee.
Denkt U er wat anders achter, Jan van Omlijstingen? Ik kan het begrijpen, mijnheer Guldentevree. Wanneer U, Paultje Plucherijker als kruidig Bosch kuukske en onbesneden literair veulen lid bent van ongeduriger clubs dan zal U dat geen grote zorg zijn. Neen, het is U geen grote zorg. U bent zorgvuldig en heel tevreden. Het kan natuurlijk zijn dat U, als Bosch deftigheidswonder, ook elders vergadert. We weten van oude uitstapjes van ons Politisjie naar Casa Rosalala en villa Laarsjeuit. Papperlapapap. En daar zijn geen envelopjes, maar wel de nodige inhoud aan te pas gekomen, Bosch boerenparlement. Dat wil ik wel even vaststellen.

En, mijnheer Ton Rombouts, jullie moogt Kleintje wel eens gaan subsidiëren. Want de vele kunsten die wij voor weinig geld uithalen, dat is onbetaalbaar. Wij zijn al 25 jaar creatief in de creatiefste stad van Nederland en hebben zeker overlast veroorzaakt, maar nog nooit een koperen cent van U of die andere ridders gezien. U loopt nu zuur door het stadhuis op zoek naar die vermaledijde spookambtenaar en de velletjes van Ton Kappelhof. Ja toch? Of kijkt U somber om andere redenen? Bijvoorbeeld, vanwege dat kruitvat op onze VMBO-scholen dat met duiten gevuld moet worden? Weet U wat: schaft de leerplicht af, en begint gezonde houthakkerskampen in het Vughtse bos. Ge moogt van ons ook nieuwe dijken leggen, rond de Haverlei, of kuilen graven voor mijnheer Bos van Knoop Kuchem.
En over geld gesproken. Voorzitter, wie een jaartje een stelletje TL-buizen in de Bossche straten hangt die stopt de stad maar liefst 50000 euro toe. Ons maandelijks vuurwerk daarentegen vangt slechts wind. En dat alleen in vervelende spandoeken. Maar ja, Kleintje is intellectueel, en dat is niet besteed aan de rapportlezers op het stadhuis, lieden die voor een velletje gaan en voor uitgesponnen boodschappen. Ik heb het over lui die warm en warrig klinken en veel pecunia kosten. Veel geld omdat het velletjes zijn afkomstig van bureau's als 'Snoepers en Wie-brandt hier aan?' Ja jelui betaalt goed voor verhalen die geen honderd procent zuivere scheerwol zijn. Vandaar ook dat het stapeltje velletjes zo lang in uw stadhuisla lag. Dat zou U immers geen geld kosten, maar slechts ergernis opleveren. En ergernis is onverantwoord, geen declaratie van 'Snoepers en Wie-brandt hier aan?' waard. Het duurde dus tien lange jaren, om zonder adviseur of snoeper, met onze toverfluit (die geen repelsteeltje heet) daar een boetehemd voor U uit te knopen. Ach wee.. Heb ik dat gezegd? Was ik dat? Achjee, nu weet U zijn naam ook. Kunstfluiter, vindt U dat erg? Is het te helder rond U geworden? Is dit geen wijze les voor ons allen, gekastijde? Ja, Willem heeft nu de vork goed beet. Of zijn het misschien zijn wintertenen? Maar, hij wilt geen tenenkaas, oude aap, hij is een politiek wrak. En andere kaas wil-ie ook niet, zegt-ie. Neen, zieligerd. Waarom niet, als ik mag vragen hypochonder? Daarom nie? Goed, we kunnen het leed van de hele wereld niet zoet wegpraten. Daarvoor moet U bij Guust zijn. We zijn ook geen lepel waarmee men een Donatus recht uit de braadslee of de Trierse Topf in een toetje of moccadessert kan verstoppen. Dat lukt ons niet terwijl we toch best kunnen goochelen met gerechten en gevogelte. U vraagt om extra incidenten, en om een spijkerhard bewijs? Dat vraagt ook Willem van de krant die geen dokter is. Hij wil een monteur die Hansje Domela Bentley gaat uitnodigen voor een gratis APK-keuring te voldoen "in the near future" (ja, we bouwen er maar wat Engels tussen net als Groenewoud); met behulp van 'windows of opportunity, accountancy controlling en new consultancy' (klinkt dat niet verwend en wervend)? Moeten we het nog veel kruidiger doen, Willem Doktorloos? U wilt een doosje nootmuskaat voor Sjoke? Neen, daaraan kunnen we U niet helpen, daarvoor moet Sjoke bij Ed zijn, of een van haar politieke salonvrienden. Zij mag ook een koekje uit haar Verkadesalon nemen en verorberen in het Zand. Ge moogt ook met Sjoke, man van de krant, zandtaarten scheppen, kastelen bouwen en skaten bij Ruben. Mag allemaal van ons, want kind zijn dat is altijd toegestaan. Vinden we. Vrienden bezoeken dat mag ook, net als kabels leggen of netwerken. Ja, ze is een gul wijfke, die Sjoke. Stelt U zich het muntelbolwerk voor. Hier is het Huukske, daar een bordeel, en aan de rand een rare kamerverhuurder, gekruid met verhalen uit maatschappelijke werk en ongenoegen uit de buurt. Het kostte ons enige omwegen, lopen op de Westenburgerweg, spelen op de Gelderse Dam, graven op de Pelssingel, en lijntrekken met een socioloog en oud-priesterstudent om bij de van Gilsstraat uit te komen. Daar stelde we vast, vooraan een groot studentenhuis, dat de pan van alle spaghetti op het Muntelbolwerk en de Gelderse Dam uit de oven kwam van Willy Sell-a-Koe, oftewel Willy Grootkamerverhuurder. Deze Willy bleek via een telefoonwinkel in de Hinthamerstraat met veel wisselende belcontacten, weer heel erg bevriend met een mijnheer die in grind deed en in Brunssum aan de vaart der betaalde volkeren zich bijkans een breuk tilde. Een liesbreuk of zoiets. Wat, na protest van de edelachtbare Riem (ook grijze stofjas van het huismerk PvdA) een proces-verbaal opleverde. Voor verboden wapenbezit, hahaha. En heel wat gemor over grindpaden (in Brunssum), en verhalen over steekpenningen. Verhalen die in het niet vallen, mijnheer van de krant, als we dat zaakje naar het Bossche Broek gaan opschuiven. Maar dat is natuurlijk louter toeval, vrienden. Zegt nou zelf? Neen, dat willen we niet. Of wel?
Tja, de wereld is klein, en waarom zoudt U Bossche kamerverhuurder en Sjoke's hekwerkvriend die beslist geen grindbaggeraar is, niet lieden in Limburg goed kennen en geld laten in Den Bosch scheppen? Waarom mag een grindschepper in de Limburgse Maas niet commercieel jumeleren met bouwers en verhuurders in 's-Hertogenbosch, en waarom zoekt de Limburger spionnen op het Bosch stadhuis? Moogt ge dan samen geen vriendschappelijk zaken doen en de gemeente opzoeken, moogt ge wethouders geen handjes geven en kamertjes inrichten? Hoeveel makelaars en project-ontwikkelaren hebben er niet in 'Ons Raad' gezeten. Die Indesmiezen en Vandersussen dansen nog altijd rond de gristelijke gezelligheidsvereniging. En Guust die was projectontwikkelaar bij Heijmans die niet vies van regelen blijkt (de bouwfraude mochten ze van Harry afkopen). Ja waarom niet? Waarom mag dat niet? Dat vraagt ook tante Agaath die grootbelegger is. "Want er is toch woningnood onder vrienden en leergierige arbeiderskinderen?" vindt ze. Neen, het is allemaal toeval en een schandelijke verdachtmaking van ons kant, gekwaak. Wij benijden U om uw vrienden die ge zomaar een goed vriend mag noemen. Neen, vindt U? Goed, U heeft U zin, U doet zaken met uw vijanden. Lezers, Sjoke houdt niet van ondernemers en betaalde adviesorganen. Zij heeft haar zin. Ja, wij zijn toegeeflijk vandaag, en zeker na een glaasje wijn of drie, en na uw ferme aandringen en wat duwtjes. En dat mag ook wel. Mijnheer Sell-a-Koe en mijnheer Biggenmakers dat zijn dus nijvere landbouwers die Sjoke heeft bewonderd om hun daadkracht en liefde voor leergierige kinderen. We geven het hier toe, landbouwers. U bent daadkrachtig want Uw woont op het land en bouwt aan onze toekomst. Meer niet. Het is gewoon toevallig dat Willy een arbeiderskind is en dat U, Sjoke, twee harten in een schoolbestuur waart en dat er ras, zonder papiertjes, kamertjes gemaakt werden. Zonder vergunning-soms. Dat zou wel goed komen, beloofde U boze Bossche vrouwen, kekke wijfkes zonder hoofddoekje en met maar een lagere school opleiding die liever schelden dan lange brieven schrijven.
Het schoolclubje is nu niet meer liet mij een socioloog en ex-vrome weten, omdat het zoals alle middelbare en lagere spoorbielzen in deze regio verzameld is in de remise van meester Coen. Getverdrie, Sjoke, komen we weer uit bij de stadspartij. Potjandozie dat valt niet mee voor een arbeiderskind, wat ik niet ben. Enfin, deze Willie, vertelde ons een oud-maatschappelijk werker, had er als kamerbaas een handje naar om met ambtenaren aan de slag te gaan. Hij leek net een uitzendbureau, zei hij. Het kan natuurlijk ook zijn dat Willy een talentenjager was van het kaliber Rara Mieke Wie? Betrouwbare handen werkten voor Willy, handen die wilden sjouwden met stenen en grind; handen afkomstig van de brandweer en de post, lui van onbesproken gedrag. Ze werkten zelfs als deurbewaarders van dat fort tegen steunfraude en oplichting - die natuurlijk gepleegd wordt door werklozen. Ja, door steungerechtigden die geen steun mogen gaan halen bij een Grootkamerverhuurder of een hekwerkvriend. Ambtenaren en semi-overheid, dat mag zegt mijn pleiter, want dat zijn vrije mensen en die mogen meeknutselen en grijs geld verdienen. Dat is netjes strafbaar. Enfin, het was op Willy's daken een komen en gaan van ambtenaren en lieden van die oude semi-overheid. Net Sint-Nicolaas die halve en hele overheid. En in de kamers van de arbeiderskinderen kwamen ze ook, die dekselse zwarte pieten. Om leidingen te trekken, natuurlijk, en schoorstenen te bouwen, of verwarmingen aan te leggen, alles met twee rechterhanden en warm keurmerk. En dan zeggen ze dat ambtenaren lui zijn. Geleuft het maar nie, lezers. Sjoke weet wel beter. Werken willen ze die ambtenaren, als de beste. En rondspoken. En dat terwijl Willy met zijn vriendjes een glaasje hief, en deals deed en groter groeide. Net als al die andere rakkers van groter fatsoen in de stad. Een Groenbosman deed mee, een Ed en een mijnheer Biggenmaker, en oud-politsjie die een makelaardijtje openden of projectontwikkelaar wilden zijn. Ja het is een klein wereld dat bosgroene Dukewood. Wat zegt U, ik versta u niet? Neen? Vooruit. U heeft het laatste woord, want U kunt het weten. Ja, het is ook al efkes geleden, al zaagt die socioloog daar mij nog altijd over door als we jenever drinken. Maar dat mag hij van mij, want hij heeft een posttraumatische stressstoornis.

Hij kan het niet helpen, lezers, en u moogt gerust andere conclusies trekken, dat kunnen we u niet verbieden. Achjee. Wilt U dat verhinderen? Maar hoe, Sjoke, we zeggen toch dat U gelijk heeft en dat wij abuis hebben? En we wijten het aan een ziekte, aan PTS-Syndroom. Tot de volgende keer, posttraumatisch gestressten. Kappelhof is er ditmaal bij ingeschoten. Maar hij wilde ook niet, zei hij. Misschien komen we volgend maal met hem aanzeulen, als die andere onbetrouwbare Grieken op ons menu staan. Wie weet? Gegroet, uw aller Arnold

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 411, 3 maart 2006