Skip to main content
  • Archivaris
  • 415

-Kort nieuws

De afgelopen weken hebben we bij 't Kleintje de abonnementenadministratie weer eens opgeschoond. Veel girobetaalkaarten de deur uitgedaan en heel veel wanbetalers en andere lastige probleempjes eruitgegooid. Met het versturen van de achterstallige betalingen krijgen we ook altijd wel weer een stel opzeggingen binnen. Heel vaak zijn mensen al een paar jaar verhuisd en sturen de nieuwe bewoners ons pas bij de achterstallige rekening het bericht dat de geadresseerde daar niet meer woont. We krijgen ook altijd briefjes en mailtjes dat mensen vanwege financiële zorgen willen stoppen met een abonnement op het Kleintje ("jammer maar helaas") en af en toe een inhoudelijk argument. Bij de laatste lichting opzeggingen zat een fraai exemplaar dat we jullie niet willen onthouden: "Stuur mij uw krantje niet meer. Ik wil er afstand van doen want het is toch een verloren strijd... groeten M." Kop op mensen... volhouden!

Krakers aller dorpen!

De plannen van het huidige (tijdelijke) kabinet om kraken te verbieden zijn krankjorum, je hebt er helemaal niks aan. Er was en is een grote woningnood vanwege het ontbreken van betaalbare huisvesting. Tegelijkertijd staan er ongelooflijk veel scholen, kloosters, kantoren en bedrijven en dure woningen structureel leeg. Kraken was en is altijd een perfect middel geweest tegen het onnodig leeg staan van woningen en bedrijfspanden. Eerder al hebben onze regenten gepoogd 't kraken strafbaar te stellen middels het invoeren van de anti-leegstandswet en dat heeft een heel beetje geholpen tegen de structurele leegstand. Een speculant en pandjesbaas moet zijn huizen niet al te lang leeg laten staan want anders kruipen er krakersters in, en terecht. De wet is echter slechts zeer zelden toegepast om langdurige leegstand tegen te gaan aangezien de bureaucratie gigantisch is. Het eigendomsrecht is hier in Nederland zeer cruciaal en fundamenteel. Een mooi voorbeeld is het pand van de ons helaas ontvallen Vughtse grootgrondbezitter Ewald Marggraff die erin geslaagd is een prachtig pand in de Bossche Vughterstraat twintig jaar lang leeg te laten staan. Gelukkig is het regelmatig gekraakt geweest maar de gemeente 's-Hertogenbosch is er nimmer in geslaagd het pand legaal bewoond te krijgen middels het toepassen van de Leegstandswet (door middel van het vorderen van het pand). Gemeenteambtenaren hadden geen zin in de ellenlange juridische procedures die daaraan vast zitten en het is dan ook een pure leugen dat de antikraakwet van minister Dekker ervoor zou zorgen dat dit de oplossing zal zijn van langdurige leegstand.
Antikraakbedrijf Camelot (tegenwoordig noemen ze zich weer zo) wrijft zich in de handen. Remco van Olst, directeur van dit oorspronkelijk rondom DenBosch groot geworden bedrijf, heeft ondertussen honderden structureel leegstaande kantoorpanden, kloosters en kastelen in Nederland, België, Ierland, Engeland en Frankrijk middels tijdelijke huurdersters in beheer. In de afgelopen 25 jaar zijn er echter heel wat schitterende panden dankzij de kraakbeweging overeind gebleven. Alleen al in 's-Hertogenbosch is het volgende lijstje te maken: 't Baptistenklooster in de SintJorisstraat, de Agnes aan de Zuidwillemsvaart, De Paap aan de Papenhulst, de RijksHBS aan de Hekellaan, 't Claraklooster aan de Clarastraat en de Melkfabriek aan de Koningsweg bijvoorbeeld. Het is te hopen dat Balkenende III zal leiden tot een hernieuwde discussie rondom deze schandelijke dreigende anti-kraak-wetgeving.

Piepen en kraken

Het is al weer een tijdje geleden maar op 9 april jongstleden werd Havendijk 1 t/m 9 gekraakt. Vereniging Ontspoord moest immers weg op hun locatie aan de Maijweg en had dus dringend nieuwe ruimte nodig voor de weggeefwinkel. Het pand aan de Havendijk is eigendom van Edison vastgoed bv, een onderdeel van Cornelis Huygens Projectontwikkeling. Samen met de familie Groenewoud hebben zij een groot deel van de Bossche vastgoedmarkt in handen (waaronder ook het al schandelijk lang leegstaande en langzaamaan instortende kerkje aan de Jan Heinstraat). Dat ze niet schuwen voor forse leegstand door speculatie is allang bekend. Het pand aan de Havendijk is na meer dan tien jaar leegstand overgekocht van de naastgelegen garage-houder. De opzet van Cornelis Huygens was niet om het pand te gaan gebruiken, maar om het verder te laten verloederen en het te betrekken in een prestige project aan "de Kop van 't Zand". Op dit moment heeft Huygens samen met Groenewoud bijna alle gebouwen en grond gelegen in dat gedeelte in bezit. Voor hen is het enkel wachten tot er een flink bod gedaan word. Wanneer straks Koudijs weggaat kunnen er miljoenen aan dat gebied verdiend worden. Het gebruik van de gebouwen interesseert ze niks, laat staan het onderhoud hieraan. De nieuwe ruimte van de weggeefwinkel was dan ook totaal verwaarloosd. Sinds de kraak zijn de vrijwilligers en bewoners bezig met het opknappen van het pand, maar er moet nog steeds veel gedaan worden. Gelukkig is de weggeefwinkel op tijd in orde gemaakt en kon deze nog voor de ontruiming van de Maijweg zijn deuren openen. Om te zorgen dat de ruimte wat leefbaarder werd is er gelijk begonnen met de aanvraag voor nutsvoorzieningen. Dit bleek echter niet mogelijk doordat de eigenaar hierin flink dwars zat. Ook een advocaat van de eigenaar kwam langs om te melden dat we eruit moesten en dat hij anders een kort geding zou starten. Aangezien wij absoluut niet van plan waren om het pand te verlaten lag een tijdje later de dagvaarding dan ook binnen. Op 16 mei zouden wij moeten verschijnen. Er werd een advocaat om raad gevraagd en een groep vrijwilligers ging verder onderzoeken wat onze belangrijkste punten waren voor de rechtszaak. We bleken een vrij goede zaak te hebben. Waarschijnlijk dacht Cornelis Huygens of hun advocaat er ook zo over want op 12 mei, de vrijdag voor de rechtszaak kregen we een email van ze of we zo snel mogelijk contact op wilden nemen. Eenmaal gedaan bleken zij toch van de rechtszaak af te willen zien wanneer wij bereid waren met hen om tafel te gaan zitten. Aangezien wij al eerder hadden aangegeven met ze in gesprek te willen komen werd er een afspraak gemaakt voor maandag 15 mei. De rechtszaak werd aangehouden en de onderhandelingen konden beginnen. Onze principes stonden tegenover de kapitalistische houding van Cornelis Huygens, maar nu na ongeveer anderhalve maand blijken we toch een tussenweg gevonden te hebben. Na nog wat kleine aanpassingen zal er dus waarschijnlijk een overeenkomst getekend worden. Wij zullen er in ieder geval alles aan doen om tot aan de sloop gebruik te kunnen blijven maken van het pand aan de Bossche Havendijk.

Bouw- en vastgoedfraude

In totaal zijn er ondertussen een kleine vijftienhonderd ondernemingen door de NMa (Nederlandse Mededingingsautoriteit) beboet met in totaal vele honderden miljoenen euri's. Allen hebben zich schuldig gemaakt aan verboden prijsafspraken tijdens het bouwen van woningen of kantoren en/of bij transacties in de grond-, weg- en waterbouw. Tot de hoogst beboete ondernemingen horen de bouwbedrijven Nelissen van Egteren, BAM, Heijmans en IBC. Was die zogenoemde "bouwfraude" een korte tijd voorpaginanieuws, de afhandeling is in diepe stilte geregeld en je hoort er nu vrijwel niemand meer over. De meeste bedrijven hebben inmiddels handjeklap met de overheid gedaan zodat langdurende juridische guerrilla's zijn voorkomen. Grote schades achterlatend natuurlijk want vanwege die mega-fraudes zijn miljarden euro's collectief geld van gemeenten en woningbouwcorporaties in de goedgevulde zakken van speculanten en stenenstapelaars terecht gekomen en is het tegenwoordig onmogelijk geworden om betaalbare volkshuisvesting neer te zetten, zeker nu "de markt" het in het geheel voor het zeggen heeft gekregen. Langzamerhand wordt ook duidelijk dat na de internet-zeepbel nu de vastgoed-bubbel aan de beurt is uit elkaar te spatten. De rente is aan het stijgen, de zenuwachtigheid op de vastgoedmarkt groeit en de risico's der geldwolven nemen groteske vormen aan. Hypotheeklasten stijgen en vanwege de bouwfraude en gekte van de afgelopen jaren komen er steeds meer (te) dure woningen structureel leeg te staan. De kantoren en bedrijven-markt is fors aan het inzakken, er staan miljoenen vierkante meters bedrijfsruimte leeg. Tot nu toe werd daar nog steeds aan verdiend (vergelijkbaar met internet-bedrijven die niks produceerden maar toch bleven voortbestaan) maar de weegschaal is een waagschaal aan het worden. De relatief kleine particuliere geldsjoemelaars zijn natuurlijk de eersten die de klos zullen zijn. Het gejammer en geweeklaag van deze speculerende middenklasse zal oorverdovend zijn. Op de Kleintje-website (actuele berichten) staan al een hele tijd vergelijkbare sjoemelverhalen over de windhandel in tropisch hardhout en zuidamerikaanse plantages vol groenten en fruit. De dollartekens in de ogen der speculanten puilen dusdanig uit dat elk rationeel denken achterwege blijft. En dan, als de hakbijl toeslaat, niks als huilen, klagen en jammeren. Eigen schuld dikke bult zeggen wij dan. Spannende tijden tegemoet, want al die financiële tegenslag zal zich politiek uiten in conservatief gebrul en compensatie-eisen.

JSF-affaire

Nederland is in oorlog. Je zou er geen erg in hebben wanneer je de dagelijkse sauregurkenzeit-berichten over je heen laat komen, maar Nederland heeft veel soldaten geleverd en strijdt mee tegen "de terroristen" in Afghanistan. En een oorlog om de JSF mee te rechtvaardigen natuurlijk, ook alweer zo'n term waar we lang niks meer over hebben gehoord - Joint Strike Fighter - terwijl "we" er toch vele honderden miljoenen aan uitgeven. Onze Brabantse hoop in bange dagen, VVD-gedeputeerde Onno Hoes, is zojuist teruggekeerd van een bezoek aan de fabrieken van Lockheed-Martin in Texas, waar die JSF inelkaar wordt gedraaid. Eerder had heer Hoes al eens gemeld dat de Hollandse regenten-keuze voor de JSF ons (Brabant) tienduizend banen zou opleveren. Maar recent heeft hij in het Brabants Dagblad (1 juli) toegegeven dat hij dit vooral "symbolisch" heeft bedoeld. Citaat: "Misschien levert het ook wel géén arbeidsplaatsen op, maar zorgt het onderhoud van de vliegtuigen ervoor dat we arbeidsplaatsen kunnen vasthouden (...) Het allerbelangrijkste voor mij was om enthousiasme uit te stralen. Want het gaat natuurlijk wel ergens over: we worden onderdeel van een global network." Wat een gebral, er komen zeker weer verkiezingen aan...

Life Foundation

We hebben in eerdere Kleintjes al wel eens eerder aandacht geschonken aan de "internationale vredesorganisatie" Life Foundation. Er is ondertussen een stroom negatieve reacties op gang gekomen nadat het dagblad Trouw op 20 mei jongstleden een vernietigend artikel heeft gepubliceerd waarin de grote roerganger van Life Foundation International - Mansukh Patel - beschuldigd wordt van seksuele intimidatie en het wegsluizen van veel centen. Op de internetpagina's van De Stelling hebben we een groot gedeelte van alle mediaberichten onderelkaar gezet: zie www.stelling.nl/simpos/LifeFoundation.htm
Er zijn ondertussen ongeveer 120 reacties binnengekomen op de internet-pagina's van Trouw, allemaal even schitterend om te lezen. Waarom blijven mensen toch zo desperaat op zoek naar goeroes en heilige boontjes? De Life Foundation is wederom een schitterend voorbeeld van een club die vele goedbedoelende lieden aan zich weten te binden. Zelfs allerlei op topniveau werkende ambtenaren, ambassadeurs, internationale vredesactivisten en politici vallen voor de mooie praatjes en indrukwekkende projecten die met veel poeha gepresenteerd worden. Kortom, opnieuw: "geen goeroe zonder giro!"

Komen en gaan

Veel in ziekenhuizen geweest, de afgelopen week. De meeste mensen hebben daar een hekel aan. Ze zeggen: tenzij je er je geld verdient of doodziek bent, moet je daar niet wezen! Vroeger deelde ik die opvatting. Nu niet meer. Je moet er juist naartoe als je gezond bent en er ogenschijnlijk niets verloren hebt. In de tijd dat ik werkloos was, mocht ik zo nu en dan graag even de ochtendspits meepikken. Vooral in het najaar. Een paar uurtjes langer opblijven, tandenpoetsend de striemende regen op het kantoorvolk zien neervallen, en dan lekker onder de dekens kruipen. Als ik gepensioneerd ben, ga ik het weer zo doen. Het tandenpoetsen laat ik dan zitten.
Soms mijmer ik over mijn middelbareschooltijd en dreig ik even te geloven dat het daar leuk was. Vorige week reed ik langs mijn oude school en wist ik weer hoe het echt zat. Wiskundesommen, natuurkundeproefjes, gymnastiek en huiswerk: ik mis het geen seconde. Nie wieder Duitse naamvallen: een zegening. Maar ik moest het gebouw even terugzien om het weer te weten. Een goed functionerend lichaam. Je beseft pas hoe geweldig het eigenlijk was en hoe wonderlijk mooi het allemaal marcheerde op het moment dat je het kwijt bent. Maar dan is dat besef alleen nog maar zout in de wonde. Om dat moment voor te zijn, moet je af en toe ook eens in goede gezondheid een ziekenhuis bezoeken. Ik maak voortaan regelmatig een kleine toernee. Even langs de gevangenis rijden, een half uurtje rondkijken in het ziekenhuis, tot slot een korte wandeling over het kerkhof. Lekker. (www.markverver.nl)

Klamme zwembroek

op een mountainbike hobbel ik over kapotte stoepen. ik rij een smerige kantoorwijk in en zet mijn fiets tegen een façade van gebarsten beton. in de verloederde gevel is zeer onlangs een splinternieuw spiegelraam gezet, dat heftig contrasteert met het omringende verval. terwijl ik mijn fietsslot sluit, vraag ik me af of er mensen achter het spiegelraam naar me zitten te gluren. ik heb de indruk dat ik wat zag bewegen. maar zelfs als er bedienden zitten, is het nog niet zeker dat ze me zien. ze werken misschien naarstig verder zonder op te kijken. een corpulente, katholieke priester loopt langs me heen. zijn kale, vette schedel glimt. hij verdwijnt in het gebouw, waar ook ik zijn moet.
scène twee: ik betreed een immense congreshal die afgeladen vol zit. omringd door het geroezemoes van duizenden wachtende deelnemers, loop ik achter een cameraploeg aan. in de menigte herken ik die dikke priester van daarnet. de cameraploeg houdt halt en begint een willekeurige vrouw te interviewen. reporter: "vindt u het belangrijk om hier te zijn?" vrouw: "jazeker! dit is een unieke kans om andere mensen te ontmoeten die ook de letter s in hun achternaam hebben!" reporter: "wat gaat u vandaag allemaal doen?" vrouw: "eerst lekker mountainbiken en daarna uitgebreid zwemmen!"
scène drie: ik sta aan de rand van een smal zwembad. de overkant van het bassin is vlakbij, maar begin en eind ervan liggen verscholen in de nevelige verten van een onafzienbare hal. in het ondoorzichtige water, zie ik slecht twee à drie zwemmers bewegingloos tot aan hun oksels in het water staan. hoewel ik een gehuurde, natte zwembroek draag, zegt een duik mij niks. ik ijsbeer liever langs de oever. de vloer onder mijn blote voeten voelt klam en slijmerig aan. straks krijg ik nog wratten. ik kruis de dikke priester die hier in badjas loopt te bellen. (blogfok.web-log.nl)

Kalashnikov

Tijdens de VN-top over " lichte wapens" in New York kwam de oud sovjet-generaal Mikhail Kalashnikov, de ontwerper van het beruchte AK-47-geweer, hoogst persoonlijk een oproep doen tot strengere wapencontroles. Door een gebrek aan reglementering zal het Kalashnikov-geweer ook de komende twintig jaar het meest gebruikte wapen blijven in conflictsituaties. Dit meldt een nieuw rapport - "the world's favourite killing machine"- van de Control Arms-campagne ter gelegenheid van de VN-top. Vermoedelijk zijn er momenteel 100 miljoen exemplaren, in allerlei vormen en variaties, van de zestigjarige AK-47 in omloop. 82 landen hebben het wapen officieel in gebruik bij de strijdkrachten en ten minste 14 landen produceren de AK-47. Als laatste in de rij komt Venezuela dat onlangs een licentieovereenkomst tekende voor de productie van het Russische wapen. Ontelbare gewapende groepen overal ter wereld hebben de AK-47 gebruikt voor guerrilla-activiteiten precies omdat het wapen zo robuust is en onderdelen gemakkelijk te verkrijgen zijn. Ook op de markt van de illegale wapenhandel is de AK-47 een heel populair wapen. De Control Arms-campagne overhandigde VN-secretaris-generaal Kofi Annan een petitie met één miljoen gezichten, symbolisch voor het aantal slachtoffers van kleine wapens sinds de campagne begon in 2003. Volgens Amnesty International, één van de deelnemende organisaties, is de AK-47 uitgegroeid tot een symbool van wat ongecontroleerde wapenhandel kan veroorzaken. Zonder dringende maatregelen vallen er de volgende vijf jaar nog 1,8 miljoen slachtoffers, aldus het rapport (zie www.globalsociety.be)

NRC liegt dat het gedrukt staat

In de NRC van 6 juli jongstleden staat een klein berichtje te lezen onder het kopje "Multi Vastgoed legt ruzie met PCM bij". De projectontwikkelaar (die overigens ook heel actief is op de Bossche onroerend goed markt) zou voor PCM (Volkskrant, NRC, Trouw en meer) een nieuw pand bouwen en PCM zou na de verhuizing daarnaartoe de huidige gebouwen aan de Amsterdamse Wibautstraat verkopen aan Multi Vastgoed. Maar het gaat niet zo goed met PCM (er worden veel journalisten uitgegooid en ze staan 300 miljoen rood bij de bank) dus ze hebben minder kantoorruimte nodig en ze willen van die deal af. Multi Vastgoed raamde haar schade op 18,5 miljoen euro en liet beslag leggen op enkele bedrijfsonderdelen van PCM (dat was natuurlijk vrijwel nergens te lezen in de PCM-bladen). Nu lijkt dat van de baan te zijn maar niemand wil zeggen of er schadevergoeding is betaald en zo ja, hoe hoog dat dan is. In de juridische procedures tussen PCM en Multi Vastgoed ontstond er een fraaie situatie (te vinden op de site van Micha Kat - www.nrcombudsman.nl): PCM-advocaat Marc Ynzonides reageerde op de advocaat van Multi Vastgoed Joop Janssen met de woorden: "je moet niet alles geloven wat er in kranten staat". Dat was erg komisch gezien het feit dat Janssen uit NRC handelsblad citeerde: "Geen bedrijf staat er zo slecht voor als PCM", waarbij hij verwees naar een artikel van de hand van Menno Tamminga waarin PCM wordt voorgesteld als een zinkend schip. Volgens PCM-advocaat Marc Ynzonides moeten we dergelijke stukken echter met een korreltje zout nemen. Volgens Kat is één van de pijnlijkste aspecten van de zaak dat PCM de bouwer van het beoogde nieuwe hoofdkantoor - Bouwfraudeur Heijmans uit Rosmalen - eenzijdig heeft benaderd en onder druk heeft gezet om zich uit het project terug te trekken. Vervolgens zou PCM aanvoeren dat "het project niet van de grond komt" en dat het zich daarom wel moet terugtrekken. Dat gebeurde op de zitting ook. Sterker: PCM claimde zelfs recht op schadeloosstelling te kunnen hebben van Multi Vastgoed omdat zij hun project niet waar kunnen maken! PCM lijmde Heijmans door te gaan huren in hun INIT-gebouw. Multi Vastgoed-advocaat Janssen: "PCM heeft het project zelf gefrustreerd. Mijn cliënt werd buiten het overleg gehouden tussen PCM en Heijmans. Heijmans wil PCM nu als huurder houden en is daarom minder van zins de samenwerkingsovereenkomst met MV nog gestand te doen. Echter, op het moment dat PCM de overeenkomst moest bevestigen, was de deelname van Heijmans nog onomstreden." Als bewijs voor de stelling dat het heel slecht gaat met het PCM-concern citeerde Janssen ondermeer Menno Tamminga. Vele bedrijfsonderdelen zijn in zekerheid aan banken vergeven en voor de rest is PCM (en hier citeerde Janssen accountancy-professor Blokdijk, opnieuw met dank aan Menno Tamminga) "grotendeels een hol vat dat bestaat uit immateriële activa zoals titelnamen en uitgaverechten die niet liquide zijn te maken." Micha Kat is auteur van "Lux Libertas en Leugens", uitgekomen bij Uitgeverij Papieren Tijger, Postbus 2599, 4800 CN Breda (www.papierentijger.org)

L'art pour l'art

Soms is het overschrijven van een berichtje genoeg om duidelijk te maken dat er veel te lachen valt in deze wereld, al worden wij dan door sommigen ook voor azijnpissers uitgemaakt. Deze keer jatten we een stukje uit de Volkskrant van 19 juni jongstleden. Geweldig! Onder het kopje "Royal Academy exposeert stuk hout" stond het volgende berichtje te lezen: "De Engelse beeldhouwer David Hensel had er twee maanden aan gewerkt: een groot lachend hoofd van marmer, leunend op een kleine houten steun. Het hoofd was bedoeld als inzending voor de prestigieuze zomertentoonstelling van de Royal Academy of Arts, die jaarlijks in London wordt gehouden. Toen de 61-jarige Hensel vorige week bij de voorbezichtiging van de tentoonstelling kwam kijken, bleek dat niet zijn marmeren hoofd - met de titel "one day closer to paradise" - maar de houten ondersteuning was uitverkozen als zijn officiële inzending. Aan de houten steun had Hensel een dag gewerkt, en hij had het, aldus de kunstenaar tegen de BBC, "nooit als kunstwerk beschouwd". Het ging mis in de kelder van de Royal Academy. Medewerkers hadden het beeld en de ondersteuning afzonderlijk ter beoordeling aan de jury laten zien. Hensel had de twee delen niet aan elkaar vast kunnen maken en ze daarom apart ingeleverd. De juryleden dachten dat Hensel twee kunstwerken ter beoordeling had ingestuurd. Ze kozen voor de houten steun, die zij het betere werk van de twee vond. Kunstenaar Hensel is lid van de Royal Society of Sculptors en geeft les in beeldhouwen aan de Universiteit van Chichester. De kwestie liet volgens hem niet alleen de smaak van de jury zien, maar ook hun onwetendheid. Toch zag Hensel er ook een voordeel in. Hij kon er, zoals hij tegen de BBC zei, de grap wel van inzien, maar er zat volgens hem ook een 'filosofisch aspect' aan vast. "Ik heb mijn halve leven geprobeerd uit te vinden wat kunst is", aldus Hensel. "Door deze kwestie heeft nu een grote groep mensen de kans daar over na te denken." De Royal Academy weet nog niet wat ze met de kunstwerken wil gaan doen. De steun staat nog opgesteld. Aan de curatoren van de tentoonstelling is inmiddels gevraagd wat er met het hoofd moet gebeuren: terug op de steun, of laten ophalen door de kunstenaar Hensel. Wel heeft de Academy in een verklaring laten weten dat het mogelijk is dat "kunstwerken anders worden geëxposeerd dan op de manier waarop de kunstenaar het bedoeld heeft". Ja hoor...

RFID-chips

Wat? Naast de paprika- en cheeseflavour, nu ook rfid-chips? Ja inderdaad. Appie Heyn schijnt bezig te zijn met het inwisselen van de AH-bonuskaart voor een klantenpasje met daarop een RFID-chipje, een klein superintelligent stukje electronica dat je niet meer door een leesapparaat hoeft te halen maar dat jou "herkent" wanneer je de winkel komt binnenstappen. Prachtig argument dus voor een consumentenboycot. We hebben in 't Kleintje al wel eens eerder over de RFID-chips geschreven, "Radio Frequency Identification", kijk maar eens in onze electronische zoekmachine of bezoek deze website: www.spychips.com

Kafka in de polder

Ha Kleintje, al twee weken probeer ik de "toeslagen-afdeling" van de belastingtelefoon te bellen, gisteren zelfs over de hele dag verspreid een keer of tien. Steeds krijg ik de mededeling dat het te druk is en de verbinding wordt verbroken. Komt gisteravond mijn dochter langs die verzucht: "zo, weer de hele dag niks gedaan op mijn werk, ik ben gewoon moe van 't niksdoen en de frustratie. Er zijn vandaag al een paar vaste medewerkers om twee uur naar huis gegaan, en er waren mensen die maar één dossier hebben gedaan vandaag, in plaats van één per tien minuten." Ze werkt sinds twee weken als telefoniste bij, jawel - de Belastingdienst. De eerste week was er geen werk en hebben vijftig uitzendkrachten elke ochtend vier uur koffie gedronken, en daarna was er werk voor een paar mensen. Ze stond de derde dag als enige de printer te bedienen omdat verder niemand wist hoe dat moest, en sinds deze week behandelt ze dossiers van mensen, en belt ze dus ook, omdat anderen dat niet blijken te kunnen. Ze kwam erachter dat verschillende afdelingen verschillende codes gebruiken, zodat een mevrouw met zes kinderen was opgeschreven als wonend met zes medebewoners. Dat heeft ze vast maar even veranderd... Ja, ze is sinds twee weken uitzendkracht en kan alle dossiers inzien en veranderen, maar ze is niet ingewerkt, ze vraagt maar gewoon wat ze moet weten. Ze vertelt: "ik moet echt naar klanten/burgers bellen met tekst en uitleg, zonder daar ooit instructies voor te hebben ontvangen. Terwijl die regelmatig in huilen uitbarsten." Daar ging mijn laatste hoop dat het dit jaar nog goed gaat komen met mijn toeslagen. Na een half jaar bellen kwam eindelijk iemand erachter dat er nog niet één wijziging van mij was ingevoerd (sinds januari), terwijl telefonistes mij hadden aangeraden om te wijzigen, omdat het steeds verder mis ging. Maar nu zou alles goed komen, tot ik afgelopen weken twee brieven kreeg, dat ik alles dat ik tot nu toe gekregen had (500 euro te weinig) terug moest betalen, samen 1500 euro, en als ik uitstel van betaling wil moet ik wel rente betalen natuurlijk! Nu heb ik vier opmerkingen.
1. Ik ben niet dom, ik studeer/werk aan de Universiteit Utrecht, en als het bij mij al zo misgaat, hoe gaat het dan met mensen die niet zo slim zijn (of met mensen die geen moeder hebben zoals ik, die mij al een half jaar geld leent)?
2. Op internet kun je uitrekenen hoeveel je moet krijgen. Waarom mag ik dat niet gewoon doorgeven? Want geloof het of niet: mijn eigen inkomensopgave wordt niet gecontroleerd. Dat gebeurt pas aan het eind van dit jaar (o wee o wee, dat moet fout gaan...) Maar als ik kan opgeven wat ik wil, waarom kan ik dan niet meteen de bedragen opgeven? Ik zie het verschil niet.
3. Dit was van tevoren al duidelijk: de Belastingdienst kan dit niet aan. Ze weten totaal niet hoe ze een sociale instelling moeten zijn, en het werk is ze allang boven het hoofd gegroeid. Dat moet dit kabinet ingewreven worden! Hoe kwamen ze op het onzalige idee dat de balastingdienst dit moet kunnen? (Probleem is natuurlijk dat ze nu uitgerekend met 'het soort' mensen moeten communiceren waar ze 'vroeger' niks mee te maken hadden, mensen met weinig geld dus, die ook geen aangifte doen (zoals ik) Dat vergt een heel ander soort communicatie maar uitgerekend daarin is dit kabinet 'niet zo goed', dus die hebben daar niet aan gedacht).
4. Waarom wordt dit niet van de daken geschreeuwd: ik denk dat dat komt omdat zowel journalisten als politici meer verdienen dan de toeslagengrens dus ze weten van niks. Stel dat journalisten de hele dag met de belastingtelefoon moesten bellen, dan stonden de kranten er bol van. Maar nu hebben alleen arme mensen er last van en die hebben geen tijd om dit soort brieven te schrijven, na het vergeefs bellen met de belastingtelefoon kom ik nu te laat op mijn werk om dit te kunnen schrijven. (Anne van Weerden)

Uitburgeren

Mijn nationaliteit heb ik eerder al ingeleverd, maar nu wil ik ook actief uitburgeren. Zoals u wellicht al vermoed, is uitburgeren de antipool van het inburgeren, of liever de antithese. Waar inburgeren een door de overheid gestuurd proces is, dat tot doel heeft burgers tot dragers te maken van een specifieke sociaal-culturele identiteit, is uitburgeren een proces waarin mensen hun subjectiviteit terug veroveren op de staat. Inburgering is het toegeëigend worden door de staat. Uitburgeren het onteigenen van de staat. Inburgering is een proces van onderwerping, uitburgering een proces van bevrijding.
Inburgeren lijkt een nieuw fenomeen te zijn, maar is eigenlijk al erg oud. De filosoof Etienne Balibar schreef jaren geleden al dat de natiestaat het product is van staten, die een bevolking construeren op basis van een sociaal-culturele identiteit. Het huidige inburgeringbeleid is een vorm van zo'n sociaal-culturele politiek. Inburgering is nationalistische politiek. De populariteit van het inburgeringbeleid, van links tot rechts, is tevens het levende bewijs van een nationalistisch reveil.
Ik zou hier de stelling willen poneren dat inburgering een poging is tot het scheppen van een nieuwe maatschappelijke orde. Het inburgeringbeleid is ingrijpender dan we soms durven te vermoeden. Het tot in het oneindige herhalen dat "de ander" als "ons" moet worden, benadrukt keer op keer het "anders zijn" van sommigen en het "ons zijn" van anderen. Het schept de categorieën "ander" en "ons". Met andere woorden, de voortdurende nadruk op de noodzaak van inburgering is dan ook niet alleen gericht op deze "ander", maar via deze ander het "ons" te construeren. Deze "ander" zal dan ook altijd nodig blijven om het "ons" te scheppen, en daarmee is de inburgering een oneindig proces om "ons" te maken. Het is op deze wijze dat de staat een "homo nationalis" construeert.
Enige tijd geleden kwam ik een advertentie van de overheid tegen in een dagblad uit 1937, toen inburgering nog anders heette (en bekend stond als een strijd tegen de onmaatschappelijkheid, met de lagere sociale klassen als object). Het artikel ging over de oorlog in Spanje, waar nationalisten met geweld een regering van verandering omver trachtten te werpen. Menig internationaal-socialist en communist uit Nederland toog in deze tijd naar Spanje, om de Republiek te verdedigen tegen het nationalistische kwaad. In de bewuste advertentie werd gedreigd. Het stelde dat zij die zich in Spanje bij de internationale brigaden voegen hun burgerrechten zouden verliezen. Interessant was ook de toevoeging dat zij die deze vrijwilligers naar het buitenland helpen (om zich bij milities aan te sluiten), voor menschenroof aangeklaagd zouden worden. Menschenroof. Dit slaat niet op een wederrechtelijke vrijheidsberoving van de personen in kwestie, want die gingen als vrijwilliger naar Spanje. Het was de staat die werd beroofd, de staat werd mensen afgenomen, bestolen. Het illustreert de omstandigheid dat wij de staat toebehoren, en de staat niet ons. Ook daarom wil ik uitburgeren. (JoJo - overgenomen uit de digitale Konfrontatie - www.konfrontatie.nl)

Op de schouders van reuzen

Met een speciaal logo op voedingsmiddelen willen fabrikanten aangeven welke etenswaren relatief gezond zijn. Het logo, met daarin prominent de tekst "ik kies bewust", moet aangeven dat er niet teveel verzadigd vet, suiker of zout in het product zit. Gezien de idiote claims die bedrijven soms aan hun producten verbinden kan het geen kwaad om kaf van koren te scheiden: er worden nogal wat valse gezondheidsclaims gemaakt. 'Bevat geen vet' meldt een dropjesfabrikant bijvoorbeeld enthousiast, zonder erbij te zeggen dat er n??it vet in dropjes zit, en die vreselijke Daphne die lachend lollies aan haar kinderen uitdeelt en dat gezond snoep noemt omdat er (alweer) geen vet in zit, 'vergeet' de kijkers erbij te vertellen dat die dingen regelrechte suikerbommen zijn.
Maar het wringt en schuurt, zo'n logo. Niet alleen omdat diezelfde fabrikanten van twee walletjes eten: ze blijven even zo vrolijk troep produceren die zonder dat kersverse, o zo verantwoorde logo door het leven gaat en omringen hun andere voedingsmiddelen met valse gezondheidsclaims. Het wringt vooral omdat zo'n logo gezondheid valselijk voorstelt als het eenzijdige resultaat van iemands hoogstpersoonlijke selectie in de supermarkt: 'ik kies bewust'.
De relatie tussen voedsel en gezondheid is een complexe. Een hoog cholesterolgehalte houdt lang niet altijd verband met eetgewoonten en is niet met de 'bewuste keuze' voor andere botersoort te reduceren; het kan ook een genetische kwestie zijn, en is dan alleen met medicijnen te behandelen. Hoe verantwoord elke hap of maaltijd ook moge zijn, wie van 'gezond' voedsel teveel eet wordt nog steeds te dik en belast daarmee uiteindelijk hart en vaten. Wie zuiver vegetarisch of macrobiotisch eet heeft kans op een ernstig tekort aan vitamine B, met serieuze neurologische klachten als mogelijk gevolg.
En voedsel - of breder: leefwijze - is niet alles. Of je multiple sclerose, een hersenbloeding of borstkanker krijgt, heeft werkelijk geen lor met leefstijl of voeding te maken, en alles met pech. Bij zulke tegenspoed kun je gezond eten tot je een ons weegt, maar daar is simpelweg geen voedsel tegenop gewassen.
De nare consequentie van het gehamer op voeding en leefwijze is dat mensen met ernstige ziektes op de een of andere manier in de 'verkeerde' hoek belanden. Hebben ze misschien niet...? (vul iets vermeend ongezonds in) Hadden ze nou maar beter niet... (vul een 'verdachte' leefwijze in)? Haast niemand lijkt er nog bij stil te staan dat de gemiddeld goede gezondheid van de Nederlander tot stand is gekomen en wordt geschraagd door een sociaal-economisch, politiek en geneeskundig fundament: hygiënische maatregelen, bouwvoorschriften, huisvestingspolitiek, water- en luchtzuivering, veiligheidsvoorschriften bij productieprocessen, regels rond arbeidsduur en arbeidsomstandigheden, riolerings- en waterleidingstelsels, voedseldistributie, de keuringsdienst van waren, preventieve ingrepen als vaccinatieprogramma's, consultatiebureaus voor baby- en peuterzorg, opleidingscentra voor medici en verpleegkundigen, medisch-wetenschappelijk onderzoek, de toegankelijkheid van de gezondheids zorg, toetsingscriteria voor medisch handelen, enzovoort enzovoort. We staan op de schouders van reuzen en voegen daar zelf maar een klein pietseltje aan toe.
Door dat fundament over het hoofd te zien verandert het perspectief. Gezondheid wordt niet langer beschouwd als het beoogde resultaat van een collectieve inspanning, maar als iemands hoogstpersoonlijke verdienste, èn als een individuele verantwoordelijkheid die wij dienen na te leven. Geen wonder dat mensen die ziek worden hun conditie zo vaak associëren met vage dan wel openlijke gevoelens van schaamte en gêne. Maar heus, meestal is het uw schuld niet, maar gewoon vette pech.

Karin Spaink (eerder geplaatst in 't Parool van 30 mei jongstleden. Zie ook blogger.xs4all.nl/kspaink)

mensensmokkel

De Nederlandse regering is de grootste mensensmokkelaar van allemaal. "Kom", zal minister Verdonk gedacht hebben, en natuurlijk haar voorgangers voor haar, Nawijn, Cohen, en hun voorgangers voor hen. "Kom", zal minister Verdonk gedacht hebben, en ook nog eens uitgesproken, maar veel erger nog, gedaan: "Kom, laat ik eens werk maken van al dat gevlucht. Al die immigratie. Want dat kan toch veel beter?" En zo toog zij aan het werk. Want als die asielzoekers dan toch zo graag verhuizen en zich door allerhande duister gespuis van Afschuwelijk naar Beter laten transporteren, dan kunnen ze er toch moeilijk op tegen zijn wanneer wij er nog een schepje bovenop doen. Maar laten we eerst eens informeren hoe de reis tot nu toe is verlopen. "Dus u heeft besloten om te vertrekken. Waarvandaan? Wanneer dan? Datum en tijd graag. Hoe dan? Noem elk transport middel. Met wiens hulp dan? Langs welke route precies? Over welke bergketen, welk stuk zee of oceaan? Door welk land, over welke grens? En waarom dan? Snel vertellen. U heeft geen tijd voor aanstellerij. Het is graag of niet." En klaar is de procedure. Zo gaat dat tegenwoordig. Een schop onder je kont kun je krijgen en meteen op straat zonder hulp of voorzieningen of het kamp in. Het volgende kamp, want je bent al van welkomstcomité naar ingangsvoorziening verkast. Dan hebben we nu nog deportatiecentrum, uitzetcentrum en in het gunstigste geval grenshospitium. Hoe dan ook. We sollen nog even door. Van afdeling naar afdeling. Van cel naar cel. Van kamp naar kamp. En dan mag de getraumatiseerde asielaanvrager nog blij zijn dat hij of zij niet tot de zogenaamde "oude wetters" behoort. Die mensen zijn hier al een eeuwigheid. Die hebben gewacht en gewacht en gewacht. Zij die geluk hadden, zijn erin geslaagd wat contacten te leggen met de lokale bevolking, hier en daar wat vrijwilligerswerk te verrichten, de taal zich een beetje eigen te maken... En dat ondanks alles dat er aan werd gedaan om dit onmogelijk te maken. Kinderen op school, wat vriendjes en vriendinnetjes om de ellende te vergeten en te trachten enige kans op een toekomst te geven. Het hield mensen op de been. Maar dan! Verhuizen! Uw centrum gaat dicht. Ons afschrikbeleid heeft gewerkt. Er zijn er nu nog te weinig van u om het open te houden. Verhuizen dus. Naar een centrum ver van dat waar u thans bivakkeert. Morrend heeft u uw boeltje gepakt. Vooruit dan maar. Na een maandje voelt u zich
er enigszins thuis. Maar dan wéér. Verhuizen! Nu beginnen de kinderen te mokken. De eerste keer kon u nog aan hen uitleggen. Alwéér? "Kom op, zeg. Niet klagen!" hoor ik minister Verdonk al zeggen. "U was het die migreren wilde! Daar hoort verhuizen bij. We hebben nu eenmaal geen plaats. En bovendien, u heeft toch geen bezittingen." De woorden van de minister passen intussen op een mp3-bestand dat niet groter hoeft te zijn dan 1 kilobyte. Hoe vaak zal ze dat al niet gezegd hebben? En zo verhuizen en verhuizen mensen en raken nog meer ontheemd dan ze al waren. Tot rust komen is er niet bij. Zekerheid krijgen is er niet bij. Van de ene dag op de andere verkast de Nederlandse staat vluchtelingen van hot naar her en is aldus uitgegroeid tot de grootste mensensmokkelaar van Europa. Waar bl?jven al die mensen? Het valt niet bij te houden! Waar zijn ze? Op straat? Onder een brug? Staan ze de daklozenkrant te verkopen of, tegen hun wil, hun lichaam? Zijn ze naar een aangrenzend land gegaan? Hebben ze in anonimiteit zelfmoord gepleegd, of zijn ze omgebracht, om vervolgens naamloos te zijn begraven? Zitten ze opgesloten in een van de vele grensgevangenissen die ons land inmiddels rijk is? Geen idee! Laten we het minister Verdonk vragen! Die weet het vast! De minister zal je aankijken alsof je gek bent. "Die mensen? Da's toch duidelijk!" en weer drukt ze de repeat toets in: "Kijkt u naar de cijfers! Die mensen, die zijn met onbekende bestemming vertrokken!" (Joke Kaviaar)

zoetzuur

Nu Balkellende III de vrijheid heeft genomen nog een aantal maanden verkiezingscampagne voor 't CDA en de VVD te voeren met behulp van prinsjesdag-cadeautjes is het des te schrijnender om het volgende weggedrukte nieuwsberichtje te lezen (in Het Financiële Dagblad). Een groeiend aantal BV's heeft verzuimd de jaarstukken met daarin de jaarcijfers te deponeren bij de Kamer van Koophandel. Bijna een half jaar geleden moesten deze ingeleverd zijn, nog steeds hebben 75.000 ondernemingen dat niet gedaan. Dit is notabene in de wet geregeld om overheden, ondernemers en burgers de gelegenheid te geven zicht te krijgen op de financiële situatie van een bedrijf waarmee je zaken doet, of wilt doen. Zijn de cijfers dertien maanden na sluiting van het boekjaar nog niet gedeponeerd dan (pas) dreigt een boete van maximaal 11.250 euro of zes maanden hechtenis. Maar er wordt vrijwel niet tegen opgetreden. Het zoet waarmee Balkellende III binnenkort is vrijwel ook allemaal gericht op de ondernemers (belastingen- en premieverlagingen), het zakenkabinet sorteert wederom voor op een nieuwe regeerperiode door de komende maanden veel pepernoten uit te delen aan de CDA- en VVD-achterban.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 415, 21 juli 2006