Wordt het vanavond aan de Dijk een Trencin, of een UT Arad? De Roemeense kompels die destijds de kersverse Cupwinnaar Feijenoord uitschakelden waren eigenlijk nog een graadje erger dan die Slowaken van gisteravond. Want bij UT speelde geen Hollander mee. Bij ons ook niet, trouwens. Blauw en wit gaat in Volendam de akker op met -houdt U goed vast aan de reling- een Est, volgens mij maar liefst drie Argentijnen, een Italiano, iemand uit Oostenrijk en een doelman uit Friesland. Verbeek zal wel weer ziek zijn en Boessen is een halve Belg dus dat tikt ook niet aan.
Nog een wonder dat er niet meteen vijf van die jongens uit Georgië aan de bak gaan. Want dat kun je wel verwachten van die Jordania. Rare naam trouwens voor een Georgier, Jordania. Die heten toch allemaal iets met svili of vili aan het eind? Hoe zou het trouwens met die Saakasjvili zijn, die president van een tig aantal jaren terug, met die bruidschat uit Vlissingen? Was die niet onlangs door Ollongren versneld aangenomen als asielzoeker nadat ie had geprobeerd om in Ukraine minister van BZ of zoeits te worden? Wat een wereld. Stel je voor dat ik naar Turnhout zou verkassen -overigens nadat ik eerst een oorlogje had verloren tegen de grote buur en alle belastinggeld naar Souburg had laten smokkelen- en daar collega van Stef Blok zou willen worden?
Maar afgezwaaide bal. Laten we het bij het spel en de knikkers houden. Maakt niet uit wat ze vanavond in Volendam ervan terecht brengen, ik moet morgen es achter een seizoenkaart aan. Want laten we nou wel wezen: het is wanhopig wat er bij de FC gebeurt, maar er gebeurt tenminste wel iets.... (JF)

Zelfs de meest voor de hand liggende middelen om een voetbalwedstrijd te kunnen volgen, ontbreken in stadion De Vliert. Ik zie zes goals maar na afloop heeft de speaker het over een 3-2 overwinning, en dan ook nog es voor RKC. De stand is nergens te lezen, een klok is er ook niet en het geneuzel in de microfoon gaat de hele avond verloren in het lawaai dat de M-side om me heen produceert.
Een half uur voor het begin van de wedstrijd dringt het tot me door dat ik met mijn plekkie op Zuid spekkoper ben vanavond. De tribune rechts van me ziet er dan nog steeds uit zoals die met de naam Noord in het Haagse Zuiderpark nadat daar in de jaren tachtig politiepaarden in de menigte waren gejaagd. Leeg en verlaten dus. Franske van Gaal heeft hem weliswaar voor ons behouden maar hij gaat nog niet open.
Nu staat het dus om me heen, de dynamite van de FC, met een pauk, honderden volle bierglazen, stoute meedeiners en zin in een lekker avondje. Alleen het vuurwerk ontbreekt nog. Nog even en ik ga zelfs van mijn buurman houden die tot dan toe alleen tekstberichtjes naar zijn ex of zijn vriendin heeft zitten intikken maar nu ook gaat staan, de armen gespreid in de zwarte jekker. Lamaar komen dat armetierige RKC....
Ziet er goed uit, het spelletje van de thuisploeg, tot en met het middenveld. De verdediging is echter een gatenkaas, de doelman een grabbelaar. Tot driemaal toe scoren de gasten meteen na een Bosch doelpunt. Om gek van te worden. En dat wordt men om mij heen dus ook een beetje. Het bier bereikt het veld en belandt voor een deel in de stevige nek van de RKC-keeper beneden ons.
Meer gebeurt er dus ook niet. Stoeltjes blijven op hun plaats, paraplu’s in de rugzakjes, die bierglazen zijn van plastic, niet leuk voor het milieu maar om er nou van naar de grond neer te zijgen alsof je door een kogelregen getroffen bent... Maar De Vliert is het moderne voetbalgebeuren op microschaal. Daarin eist de ordehandhaving de hoofdrol op.
De scheidsrechter stookt het vuurtje lekker op door de gewonde op het veld te laten liggen en na nog een glas in de goede richting gluur ik al es voorzichtig om me heen of er niet om de hoek die paarden van toen in Den Haag klaar staan om ons mores te leren. Maar dan is de wedstrijd ook opeens afgelopen en voorbij, de man met de extra speeltijd op zo’n bord staat zeker nog bij Oss in de file...
Volgende vrijdag gaan we al dit heerlijks nog es dunnetjes over doen. Dan komt Ajax B op bezoek. Wat zullen we doen? Alleen oversteken naar het uitvak om daar die Amsterdammers te leren wat dynamite is en hoe je dat gebruikt? Of toch maar met gas en knuppels die lege tribune op, om ze in die skyboxen aan de overkant te laten zien dat ze ons niet weg hebben gekregen...? (JF)

Voor wie em niet gelezen heeft hier de column van Frans van Galen over de aftakeling van het Bossche voetbal in het bijzonder en de invoering van de Apartheid in het algemeen. Er zijn witte en zwarte clubs aan het ontstaan. De eersten varen wel, in de blanke buitengebieden. De anderen leggen het af.
Het voetbalstadion is een getrouwe copie van de samenleving. Rechts van U zit de elite, voor een deel achter glas zodat men zo min mogelijk betrokkenheid met de rest hoeft uit te stralen. Links is het leeg. Het uitvak is empty en de vaste stek van de echte fans is gesloten. Gasten zijn er niet in het universum van de logeklanten. En echte fans al helemaal niet.
Die staan vóór U, op de zittribune. Ze hebben zonder morren voor hun dure seizoenkaart voor de vaste stek een hangplek achter het doel betrokken. Tot de Kerst? Voor het ganse seizoen? Wie zal het ze komen vertellen? Ze hebben betaald en moeten verder niet klagen, niet opvallen, en vooral niet tegen zere benen schoppen.
Tot hen richt de stadionspeaker zich. Niet om hen te bedanken voor hun komst -de lovende woorden zijn voor de firma Kutmatras en voor Abeltje van de snackbar die de wedstrijdbal beschikbaar stelt- en al helemaal niet voor hun inspirerende aanwezigheid. Neen, zij mogen dit niet en zij mogen dat niet, want dat is 'tegen de afspraak die we met zijn allen hebben gemaakt'.
Vorige week tegen RKC mochten ze geen bier gooien, gister tegen het kinderelftal van Ajax mochten ze niks roepen. Wat ze dan roepen? Ouwe meuk over de vermeende achtergrond van Amsterdammers. Carnavalsdeuntjes feitelijk. Niemand die zich erdoor aangesproken hoeft te voelen. Want in Ajax spelen alleen kids uit Almere en Purmerend.
Hoe vreemd toch, dat U eerder op de dag de hoed af moest nemen voor de nazaat van stadhouder Prinz Bernhard die een deelnemer aan weer een vieze oorlog allerlei blik opspelt, maar 's avonds bij een potje voetbal door een vent met een hockeystemmetje met van alles en nog wat bedreigd wordt indien U 'oorlog, oorlog!' of 'sla ze dood!' waagt te roepen.
Blijft de vraag waarom U überhaupt betalen moest om naar de kids van Ajax te komen kijken. De zogenaamde jonge elftallen -let wel: het zijn niet eens de tweede alftallen waarin nog wel eens een revaliderende ster wil meespelen- die eredivisieclubs in de lagere divisies mogen opstellen zijn een schoolvoorbeeld van verneukerij.
Wanneer krijgt de KNVB daarvoor een boete?
(JF)

Een weekje interlandvoetbal resulteert in gemengde gevoelens. Het Nederlands mannenelftal komt van al zo verre terug aan de top. Dat is mooi. Maar de vrouwen lijken de omgekeerde richting te zijn ingeslagen. Tenslotte is er nog de zeperd van Jong Oranje gisteravond tegen de altijd gevaarlijke Schotten.

Eerst de mannen. Of eigenlijk jongens, want ik geniet vooral van Martijn De Ligt en Frenkie De Jonge en die hebben allebei nog het puberdons van mijn eigen zoons om de tengere lendenen. Wat heeft die De Ligt zich opgericht nadat ie een jaar geleden door pa Blind tegen de ontketende Bulgaren de wei van Sofia was ingestuurd om de klappen op te vangen die Blind en het management van de bond eigenlijk hadden verdiend. De Jonge is nu al de briljante stuwer en stuurder op het middenveld die het elftal in Kevin Strootman nooit had. Je ziet ook die andere spelers opbloeien nu ze zich door balgevoel en lef omringd voelen. Memphis Depay is gewoon een heel goede voetballer, en Ryan Babel is aan zijn derde jeugd bezig. Enige dissonant blijft het kind van Blind, de overschatte en net zo achterbaks als zijn verwekker uit zijn ogen gluipende Daley Blind.

Ik moest terwijl ik naar het zich ontvouwende spektakel in Parijs keek, terugdenken aan de geboorte van het gouden EK-elftal van 1988. Ik heb de eer gehad de wedstrijd bij te wonen waarin die spelers voor het eerst in het diepe werden gegooid. Tegen Denemarken, in maart 1984. Het werd 6-0, in een wedstrijd waarin niemand van tevoren fiducie had. Er waren 9000 man naar de oude Watergraafsmeer gekomen, het regende de ganse avond pijpestelen en de Denen wisten niet hoe ze het hadden. Gullit, Van Basten, Rijkaard en Koeman, jawel hij, stuurden ze alle kanten op.

De vrouwen, sinds vorige zomer verrassend Europees kampioen, dreigen het WK te gaan missen. Te vrezen valt dat ze internationaal alweer afhaken. En dat het ook gelijk het einde inluidt van de hype die vrouwenvoetbal uiteindelijk is. Ik kan er niets aan doen maar ik moet bij vrouwenvoetbal altijd denken aan zaterdagvoetbal. Aan de oerhollandse gewoonte om de voetbalcompetitie op te delen volgens de sharia zoals die in de zenuwpezende dorpen in het Westland en op de Veluwe geldt.

Zaterdagvoetbal, dat is de herinering aan de prachtige weemoedige begin- en eindtune van het radioprogramma van de NCRV, Hier en Nu Sport, waarin de luisteraar werd meegenomen op een rondje langs de velden in Harderwijk, Spijkenisse en op Marken. Het commentaar bij de wedstrijden tussen NSVV, Kozakken Boys, IJsselmeervogels en DOVO werd geleverd door Jaap Bax, die er wel es een goaltje naast zat en altijd klonk alsof hij onder een afdak in de fetsenstalling naar het gebodene keek. Zaterdagvoetbal, dat was voetbal van boven de grote rivieren, zonder afdeling in Brabant en Limburg, omdat de katholieken maar al te graag op zondag speelden. Zaterdagvoetbal, dat was de legendarische spits Jaan de Graaf uit het palingdorp Spakenburg, die een contract tekende bij AZ met daarin de clausule dat hij niet op Dag des Heeren hoefde te spelen. Zaterdagvoetbal heeft Dirk Kuyt aan ons doen geworden, de klusjesman op het veld, de waterdrager, de ballenjongen uit Katwijk met het haar gekruld als een golf in de Noordzee.

Maar zaterdagvoetbal is haar ware functie kwijtgeraakt. Tegenwoordig speelt men alleen nog op de zaterdag omdat de zondag voor de familie is, voor de meubelboulevard, voor iets anders. Niet meer omdat de dominee het verordonneert. En zo is het ook met vrouwenvoetbal. Dat ontstond omdat vrouwen in het voetbal niet toegestaan worden. Vrouwenvoetbal is een knieval, een zwichten voor de man. Vrouwenvoebal is door mannen uitgevonden. Door heel erg verkeerde mannen ook nog es een keer. Om zich aan te kunnen verlustigen, om gevoelens van dédain en onverholen superioriteit op te kunnen botvieren. Een vrouw die zichzelf serieus neemt leent zich hier niet voor. Een geëmancipeerde vrouw gaat korfballen. In die sport kun je je, veilig en wel omdat het geen contactsport is, als vrouw meten met een man, en samen met hem spelen.

Real Madrid zou zondagavond met grote cijfers van zowel wereldkampuioen Frankrijk als runner up Oranje gewonnen hebben. Dat is de waarheid over interlandvoetbal. Speltechnisch en tactisch kunnen de incidenteel en onder een parttime trainer samengeraapte elftallen niet in de schaduw staan van een clubteam. Het sneue gedoe rond de keuzes van Nederlands-Marokkaanse spelers voor het kiezen voor een van beide nationale elftallen spreekt boekdelen. En ik moest zondag vaak terugdenken aan de traumatische ervaring van de Duitse internationals in het Parijse stadion, toen zij urenlang opgesloten zaten in hun kleedkamers omdat het stadion tijdens de wedsstrijd gebombardeerd was en elders in de stad honderd doden vielen in diverse schietpartijen. Wat was nu eigenlijk het verschil tussen die apocalyptische gebeurtenis en het nationalistische feestje dat onder de goedkeurende blik van Macron op de tribunes werd gevierd? 

De natiestaat zou liever vandaag dan morgen moeten worden afgeschaft, en voetbal middels ethnische lijnen ook. Nationale elftallen zijn van de twintigste eeuw, met haar oorlogen en haar nationale socialisten. Het einde is dan ook al in zicht. Het komende WK wordt een slechte grap, een toernooi met kerstmis in een speeltuin in de woestijn. En het komende EK wordt chaos, omdat de deelnemende nationale elftallen dan over het hele continent zullen trekken, dus zich juist aan nationale grenzen niets gelegen zullen laten leggen. Zelfs de ING zal daarin geen geld meer willen steken... (JF)

Roep het uit, of fluister het in het oortje van je geliefde: Almee City FC. De volgende tegenstander van de FC in De Vliert. Vroeger heette het onding uit ‘de jongste stad van Nederland’ al eens FC Omniworld en de drooglegging waarin ze speelt het Forklift Stadion. Geloof, hoop en dinges maar de mooiste van deze was de speaking name van de club in de jaren zeventig: Zwarte Schapen. Die versie heeft nooit betaald voetbal gespeeld omdat de oprichter, de beruchte fysio Richard Smith uit Amsterdam, inderdaad inktzwart geld in het ding rondpompte. Maar vroeger is vroeger en nu is zwart geld het normale geld...
Almere op bezoek in de week dat het toch al niet op kan in het leven van de hemelbestormers. De Champions League ging weer echt van start, na de eindeloze voorrondes waarin elke club met een begroting van beneden de vijftig miljoen en te weinig tv-klanten naar de zin van Sky en Eurosport, eruit was gemieterd. De draak die CL heet is alweer in 1992 geboren maar nu nog zijn er in diverse stadions acties tegen de volkomen maffe richtlijnen die gelden om het ‘festijn’ in goede banen te leiden.
In de kampioenenliga mag ook de nummer 8 van Spanje een plekje maar de staantribunes  in elk stadion zijn gesloten, ook als er geen zitplaatsen zijn. Sinds de actie bij het WK van 2006 in Duitsland, onder de voortreffelijke naam ‘Sitzen ist fuer ein Arsch...’, weet men gelukkig wel raad met deze ‘veiligheids’maatregel die alle echte sfeer bij een match weghaalt. Alle stoeltjes en bankjes werden toen in no time door de liefhebbers gesloopt en sindsdien pakt elke club die zijn fans respecteert zelf maar de stoeltjes in...
Zijn dus geen kampioenen, die kampioenen, maar budgetfighters die boven komen drijven omdat een Rus of een Chinees ze als wasstraat kan gebruiken. Op het veld staat weliswaar de top honderd van wat op deze aardbol voetbal speelt maar omdat de tegenstand veelal nihil is hoeven die niet veel anders te doen dan uit d’r lui neus te vreten. Gaat ze ook wel goed af, en op honderdduizenden sofa’s wordt daarop de afstandsbediening afgestemd zodat de extra miljoenen binnenstromen in Madrid. Turijn, Londen en Parijs.
Van aansluiting uit de categorie B is evenwel al decennia geen sprake meer. Hier in Nederland worden Mark van Bommel en de andere PSV'ers over de bol geaaid en ‘super’ genoemd omdat ze maar met 4-0 verliezen in Barcelona. En in Amsterdam zijn ze met het bekende en beruchte hoofdstedelijke gebrek aan zelfreflectie na 3-0 tegen een stel Griekse bikkelaars al weer onderweg om wereldkampioen te worden. Vergeten is al weer dat in het debiele broertje van de CL, de UEFA League, voor het eerst geen enkele Nederlandse vertegenwoordiger zit...
Maar de plannen van de Elon Musks van het voetjebal zijn het mooist. En het gevaarlijkst. Het is alleen maar het wachten op de mafioos die een bod doet op de hele rimram. Ja echt, de Champions League zou over niet al te lange tijd gekocht kunnen worden door iemand die er het zwarte geld voor heeft. En daar blijft het niet bij. Want waarom zou je in Europa blijven als de hemel je horizon is? Twee ploegen uit Catalunya –voorheen een provincie van Spanje maar tegenwoordig de speeltuin van een paar grote banken en een visboer- Barcelona en het bescheiden Girona, hebben uitgewerkte plannen om hun derby in Miami te gaan spelen. Nee, dat ligt niet nog een beetje in hun buurt in Portugal of naast Marseille, maar over de Grote Plas.
Stel je voor: Excelsior en Feijenoord spelen niet tegen elkaar op het knusse Woudestein of in de altijd gezellige Kuip, maar op de Kaapverdische eilanden.. Zo moet je dat ongeveer zien: zowel de beweegredenen als de impact. ‘Daar op die eilanden wonen veel mensen met Rotterdamse roots’, hoor je zo’n manager zeggen, ‘en het is een boost voor het voetbal daar’. Spelers en fans hebben al aangekondigd om met alle middelen tegen het plan van Barcelona en Girona in te gaan, zelfs een staking is niet uitgesloten. Maar ja: spelers en fans... Die vormen nu juist de sluitpost op de begroting van zo’n pief...
Vanavond dus football van de future in De Vliert? Het vreemdelingenlegioen van Boessen tegen de vorkheftruckpenose uit de Flevopolder? Voor tribunes die voor tweederde leeg zijn? Laten we hopen dat het regent. Het juiste decor voor de begrafenis van wat ooit een mooi vertier voor iedereen was.. (JF)

Afgelopen zaterdagmiddag wist ik het zeker. Ze hebben gewoon hun eigen paralelle universum verzonnen, die rechtse dwazen, waarin het slecht gaat en waarin mensen elkaar alleen nog maar met modder gooien. Ik luisterde naar de omroep WNL, naar het programma Het debat op Rechts. Hullie van Nederland -een bijprodukt van De Telegraaf, zo heb ik me laten vertellen- nodigen elke week een paar figuren uit die bij n'importe welk voorval dan ook de islam er aan de haren bijslepen, als aanstichter en bron van alle ellende.
Luister naar Wiert Duk, of Esther Voets, of zij van Nanninga, en je denkt binnen de kortste keren dat Nederland in brand staat en de paar mensen van goede wil door een grote schare kwaadwillenden belet worden om nog aan het vagevuur te ontkomen. Nederland is in de uitverkoop, zo luidt de boodschap, en de Nederlander is overgeleverd aan vergroving van de omgangsvormen en staat bloot aan geweld.
Waar halen ze het vandaan, anders dan uit hun zieke hoofd? Ik vind Nederland juist een bastion van voorkomendheid. Zelfs in het voetbalstadion.
Anderhalf etmaal na de ramp in Oss zat ik op de tribune, bij FC Den Bosch. Vanzelfsprekend had ik verwacht dat de spelers op het veld rouwbanden zouden dragen, en misschien zou er ook een minuut stilte zijn voorafgaand aan de wedstrijd. Want tja, Oss is een buurgemeente en met zulke dingen laat je de animositeit een keertje geen rol spelen. Inderdaad werd tijdens de warming up door de omroeper gewag gemaakt van de rouwbanden en van de minuut stilte en er bleek tot dan toe ook aangepaste muziek te zijn gedraaid.
Ik voorzag problemen. Ik was dertig jaar geleden in het oude Ajax/stadion in de Watergraafsmeer toen daar voorafgaande aan de wedstrijd Ajax-Fortuna Sittard om een minuut stilte werd gevraagd vanwege het overlijden eerder die week van de legendarische Ajax-praeses Jaap van Praag. Ik stond naast de F-side en ik vergeet nooit de mengeling van gevoelens die door me heen ging toen de harde kern van de supporters die minuut stilte niet kon en niet wilde opbrengen. Ik was niet alleen maar onthutst, gek genoeg, of gegeneerd. Ik vond het ook logisch wat er gebeurde. Men ging in het vak naast mij altijd tot het uiterste om van de clubliefde blijk te geven en de tegenstander te imponeren. Het bashen van Van Praag, die minstens een omstreden voorzitter was geweest, werd in de rest van het stadion dan ook niet met alleen maar boe-geroep ontvangen. Was het niet teveel geweest om van de supporters die door Van Praag nooit met enig respect waren behandeld te verlangen nu respect voor hem te betonen?
Ging men nu in De Vliert niet dezelfde fout maken? Zouden de zes slachtoffers in Oss elke hufterigheid en egotripperij onder de drieduizend tribuneklanten kunnen dempen? Er hoefde maar één van de jongens die nu al aardig stoned en dronken voor me op de banken stonden uit zijn bol te gaan en iets te roepen... Ik hield mijn hart vast toen het zo ver was. Mijn hand op mijn hart, een gebaar dat ik om me heen zag. Ik voelde mijn hart bonzen... En daar gebeurde het wonder. Het werd zo stil dat ik het zoemen van de electriciteit door de oude lichtmasten van het stadion hoorde. De volle minuut lang was er geen wanklank te horen en niemand verroerde zich.
Het stille wonder bleek alleen maar de opmaat naar meer. De supportersclub FC Den Bosch had afgesproken dat op het tijdstip 4.12 van de wedstrijd een minuut lang applaus zou opklateren uit hun gelederen. De supportersclub. De club van de mensen die hier bij elke wedstrijd door de spelers van de thuisclub bedankt worden voor hun steun maar die vanaf de eretribune en uit de luidsprekers alleen maar verwijten en dreigementen te horen krijgen. De mensen die soms al voor de derde generatie elke thuiswedstrijd acte de presence geven, maar die gedurende de laatste twee seizoenen achtereenvolgens hun zogenaamde honk en hun tribune gesloten zagen worden. Het applaus steeg op het afgesproken tijdstip op naar de stormachtige wolken die ook over Oss zouden drijven, en ik klapte om het hardst mee.
Onverdraagzaamheid en onbeschoftheid. Ik heb ze in het Nederland van nu feitelijk nog niet meegemaakt. Zelfs niet op de voetbaltribune. Ik zit er op mijn stoeltje tussen de rest die staat en iedereen laat me rustig zitten. Ik geniet ervan hoe omzichtig en voorkomend men vraagt of men er even langs mag om weer een tree bier te halen. Geen onvertogen woord in mijn richting. Voor het eerst vind ik het grappig dat mijn grijze koppie en ietwat stramme leden blijkbaar mild stemmen.
Nog voor het rustsignaal is het voor de derde keer raak en heeft men mij in tranen. Een spreekkoor stelt me voor raadselen. Deze geldt niet de scheidsrechter of de keeper van de tegenstander die daar beneden ons door zijn kooi ijsbeert. Ik kan niet goed wijsworden uit wat er gezongen wordt... Bosch  dialect net als in dat liedje van daarnet: 'Skup em doodj, skup em doodj' of zoiets... Francien, zingen ze volgens mij. Heet die keeper zo? Plagerijtje? Of is het een song van decennia her, uit de prehistorie van de club, toen die nog gewoon in de eredivisie balde?
Opeens zie ik het. En meteen daarna zie ik niets meer omdat mijn brilleglazen zich vullen met zoete tranen. Francien staat beneden, op de knik die de trap maakt die uit ons vak naar beneden leidt. In haar blauwe jas die iets weg heeft maar niet teveel van een uniform. De S van Steward op haar borst. Francien is misschien wel van mijn leeftijd maar ze is ook in tranen. Ze wordt omhelsd door een collega, door grijze mannen en jonge jongens met een vetkuif. Francien is misschien jarig. Of veertig jaar bij de club. Ik hoef het niet te weten.
Ik ken hier niemand. Maar ik voel me op deze rare avond één met de mensen om me heen... (JF)

Weer over de dood in dit serietje. Na 'Oss' nu Nederlof. Bert Nederlof, werd radioverslaggever en journalist van Voetbal International toen ik als voetbalfanaat uit de kast kwam, begin jaren zeventig dus.
Ik vond hem altijd een buitenbeentje in Langs de Lijn. Dat was toen al een erg Rotterdams programma, met de jonge Hugo Borst, de popi Willem Ruis en de oorverdovend havenarbeideristische Koos Postema.
Misschien kwam Nederlof ook wel uit de Rijnmond, dat weet ik niet, maar zijn wedstrijdverslagen  waren sober en to the point, een zegen om naar te luisteren, vooral als de Godfried Bomans van de sportverslaggeving, Theo Koomen, uit de Tour de France berichtte.
Nederlof had iets verontschuldigends in zijn stem. Een gemompel was het meer, in zinnen die overdacht en soms zelfs van tevoren opgeschreven leken. Een liefhebber van het woord, gesproken zowel als geschreven.
Misschien was ie zelfs wel een liefhebber van het Woord, met de grote W van waarheid. Dat bedacht ik zaterdagavond opeens toen ik van zijn overlijden hoorde. Nederlof als prediker. Die mij na een voetbalwedstrijd probeerde duidelijk te maken hoe relatief sport is.
Een volledig uit de lucht gegrepen zwaai aan dit in memoriam,want Nederlof was veel ouder dan de jongen van hooguit twintig die me in de avond van 12 december 1973 in de trein van Enschede naar Zutphen aansprak over God.
Hij zat tegenover me en liet me eerst praten over de wedstrijd FC Twente tegen Ipswich Town die ik bijgewoond had. De visite aan het oude Diekmanstadion had me vooral tipsy gemaakt. Want het was koud en ik had op de tribune een flacon Joseph Guy kleinjongen gemaakt.
De jongen lachte met mij mee om mijn dronkenschap en kwam meteen terzake: of ik niet de daaropvolgende zomer naar een kamp in Duitsland wilde komen. Daar zouden jongeren 'zoals jij' in nader contact worden gebracht met Jezus.
De afloop van dit verhaal kennen we: ik zat de zomer daarop wel in Duitsland maar niet in een kamp maar op de tribune, bij de WK-wedstrijd Nederland-Brazilië in Dortmund. En Bert Nederlof debuteerde bij die wedstrijd als radioverslaggever.
Veel later hebben hij en ik nog es gecorrespondeerd, in 1986 en 1987. Hij voerde bij Voetbal International de regie onder Cees van Kuilenborg en wist toen nog de onverkwikkelijke Johan Derksen binnen de perken te houden.
De correspondentie -twintig brieven van mij tegenover twee van hem, maar toch- ging over een fusie tussen het Nederlands en het Belgisch of in ieder geval het Vlaams voetbal. Later las ik dat ene Johan Cruijff dat ook bepleit heeft, maar ik ging veel verder dan Johan.
Ik stuurde Nederlof een uitgewerkte competitie van het seizoen 1999-2000. Alle uitslagen en statistieken van tien divisies die in die verre toekomst een Lage Landen-competitie zouden vormen, bijna foutloos uitgetikt op mijn kleine rode Olivetti.
Halverwege de reeks brieven van mijn kant reageerde Nederlof. En blijkbaar positief, want mijn enthousiasme verdriedubbelde nog en mijn twintigste epistel aan hem was een heuse sollicitatiebrief bij VI. Of ik Derksen mocht vervangen, zo luidde mijn verzoek.
Nederlofs afwijzing was een afwijzing. Maar hij deed het wel in zijn eigen stijl. 'Aan veelbelovende verslaggevers hebben wij bij VI altijd behoefte', zo schreef hij me. 'Maar Derksen willen wij niet kwijt. Al was het alleen maar om onze concurrenten voor hem te behoeden.' (JF)

Vanwaar mijn geflikflooi met het Belgische voetbal (zie vorige aflevering)? Ik ben nog steeds van mening dat het Nederlands profvoetbal alleen gered kan worden door een fusie met dat van de zuiderburen. En niet alleen vanuit ekonomische noodzaak. De Belgen spelen het spelletje ook sappiger, romantischer. Vooral buiten de grasmat.
Neem nou zo'n omkoop- en witwassschandaal zoals dat de afgelopen week weer bezuiden Roosendaal de gemoederen verhitte. Dat is toch heerlijk? En niet in het minst omdat het niet het eerste is maar de zoveelste aflevering van een lange soap. Dat hebben wij hier niet. Wij vertellen elkaar en de wereld liever dat we zuiver op de graat zijn.
Het Braboblad kwam maandag met een résumé van wat er in het Vlaamse en Waalse land sinds de invoering van het betaald ballen allemaal misgaat. De mooiste verwikkelingen vind je bij de club met de mooiste naam, Standard in Luik, spelend op Sclessin. Wil je iets dat nog meer geurt naar omgekochte spelers, mafiosi en kinderlokkers in het bestuur en lokale politici die tot aan het hemd mee in de drek zakken?
Antwerpen is ook zo'n stad. Ik liet mijn vrouw ooit de hoofdplaats van Vlaanderen zien en we kwamen voor het schilderachtige stadhuis in een kampioensfeestje van RFC Antwerp-aanhangers terecht. Zo dachten wij. In werkelijkheid ging het om een streetparty van deze supporters vanwege  het die morgen door de rechter uitgesproken failliet van de erfvijand, de FC Beerschot. Zoiets is in Amsterdam en Rotterdam toch ondenkbaar? Wij hebben toch alleen maar de Pokorny's die elkaar in een mistig weiland bij Beverwijk met fietskettingen te lijf gaan?
Maar terug naar Luik aan de Meuse, midden jaren tachtig. Standard maakt kans op de titel en moet daartoe winnen van Waterschei. Thor Waterschei, o heerlijke naam uit vroeger tijden. Thor fuseerde later met de FC Winterslag tot Racing Genk, maar gelukkig wist niemand dat toen. De spelers van Thor krijgen ieder dertigduizend frankskes aangeboden om te verliezen. Daar heb je zomaar twee clubs en een hele muntsoort die in dit schandaal verdwenen!
Zo erg was het natuurlijk niet, maar de omkoopaffaire bleek wel tot in de haarvaten van het Belgisch voetbal uitgedijd, met betrokkenheid van onder meer de legendarische trainers Raymond Goethals en Pol van Heimst. Feitelijk kwam Standard, dat tot dan toe als enige concurreerde met het Brusselse Anderlecht, er daarna nooit meer aan te pas in de Belgische eerste klas.
Het mooiste Belgische bedrog op voetbalgebied vond trouwens in Finland plaats, ruim tien jaar geleden. De Finse competitie is voor het illegale gokcircuit aantrekkelijk omdat ze in de zomer gespeeld wordt, wanneer de grote competities in Europa stilliggen. Een Chinese mafiabaas die zich hulde in de naam Zhe kocht Allianssi op, een kleine club uit een voorstad van Helsinki.
Alianssi werd omgedoopt in AC Vantaa, kreeg een heus stadion tot haar beschikking en huurde een Vlaamse trainer in. De man kwam uit het Waasland, de omgeving van Beveren en Sint-Niklaas en bracht maar liefst tien spelers uit diezelfde streek mee. En die tien gingen allemaal het veld op! Tegen  regerend Fins kampioen Haka Valkeakoski. Het werd 9-0 voor Haka...
Zhe was in een uitgebreid interview op de Finse TV nog met alle égards behandeld. Maar De Finse bond kon niet om een onderzoek heen, zag dat er in Azië uitgebreid was gegokt op de bewuste wedstrijd in Valkeakoski en haalde Vantaa uit de competitie. Zhe of hoe hij ook in het echie heten mag, verdween en is nooit gevonden.
Wij van Nederland hebben dat dus allemaal niet. Corruptie houdt op bij Wuustwezel. Gij geleuft het? Alsof de duvel ermee speelt houdt het meest beruchte voorval op dit gebied juist verband met België. Oranje kon alleen naar het WK van 1974 in Duitsland door de beslissende kwalificatiewedstrijd tegen de Belgen te kopen. Van de Sovjetrussische scheidsrechter Pavel Kazakov in dit geval. In Amsterdam werd het 0-0, maar niet dan nadat de man in de laatste minuut een glaszuivere goal van België had afgekeurd.
Kazakov heeft nadien nooit meer gefloten en journalisten die hun vak verstonden hebben over de achtergrond van de wedstrijd geschreven. Maar de polder is de polder. Ben de Graaf (lees hier hoe Kees Fens hem beschreef bij zijn afscheid van de Volkskrant), Matty Verkamman  en Hans van Wissen zijn dood. Of monddood. De jongere generatie moet het doen met Hugo Borst. Die begint niet over omkoping maar over zijn moeder... (JF)

Raar serietje begonnen in de krant van de chique advertenties, het NRC. Footballeaks. Na de lekkende kraan in de Pax Americana, de bankenwereld en zo nog wat gebiedjes die wel wat extra aandacht konden gebruiken, heb je nu dus een lijn vol zogenaamde vuile was in de voetbalwereld. Alsof ze daar hun vieze zaakjes zouden verheimelijken.
Want wat is er nou geheim aan de plannen van de eigenaren van een aantal clubs in Europa om lekker onder mekaar de poet te gaan verdelen? NRC brengt het alsof het om het smerigste complot  in de naoorlogse wereldgeschiedenis zou gaan dat zeven clubeigenaren de Champioens League de Champions League willen gaan laten en een Super League willen oprichten.
Maar da's toch een plan zo oud als Methusalem? En een plan dat bij elke verandering in de opzet van de Europese competities als leidraad heeft gediend? Goed, de namen van de eigenaren en ook van de clubs zijn een beetje andere dan pakembeet vijftig jaar terug. Toen had je Liverpool, Celtic, Ajax en Benfica die de toon zetten, zowel op het veld als in de vergaderzaaltjes. Van Manchester City, laat staan Paris Saint-Germain had in die tijd nog nooit iemand gehoord.
Maar de plannetjes van de toenmalige elite wezen dezelfde kant uit als die van vandaag. De televisiekijkende en wokkelkauwende fan thuis werd daarin belangrijker dan de tribunegast. En het toeval moest worden uitgesloten. De elite verzekerde zichzelf van een vast plaatsje in de finale. Door de concurrent leeg te kopen. En door de competitie-opzet te veranderen.
Zie als voorbeeld van het laatste de geschiedenis van wat tegenwoordig zo amechtig Europa League genoemd wordt. Tel maar even mee. Aanvankelijk heette die Jaarbeursstedenbeker, dus met deelnemers uit steden en stadjes waar zo'n beurs werd gehouden. Toen dat soort evenementen uit de gratie raakte werd de beker omgedoopt tot Runners Up Cup. Een hele mooie. Want die gaf precies aan waar het in die competitie om ging. Om die clubs en clubjes die aan de weg timmerden en wie weet, in een volgende jaargang de nationale titel zouden opeisen en daardoor in de Europa Cup I hun opwachting zouden mogen gaan maken.
Er was dus een heldere pyramidevorm in het onderlinge Europese clubvoetbal. De Europa Cup I was die voor de nationale kampioenen, de Europa Cup II voor de nationale bekerwinnaars en de ergens in de zeventiger jaren tot Europa Cup III getransformeerde Runners Up Cup voor de topclubs van morgen. Die drie cups kenden geen poulesysteem. Maar daaraan werd driftig gewerkt. Door de elite.
De Europa Cup met zijn charmante play-off systeem heeft het vier decennia volgehouden, maar in 1992 was het zover. De Champions League zag het licht. Want Oost-Europa ging toen open. Voor de aasgieren. De televisiemarkt voor voetbal verdubbelde. En de vrije jongens in Rusland, Roemenië en Bulgarije parkeerden hun in duistere en ontwrichtende zakenavonturen buitgemaakte zwart geld in voetbalclubs.
Wat tekenend is, zowel voor de journalistieke opvatting van het NRC als voor de teloorgang van de voetbalsport, is de achtergrond van de voornaamste spelers in Footballeaks. In de serie artikelen  worden vooral juristen geciteerd. En de schrijvers van het geval, de zogenaamde speurneuzen die de hele al bekende zooi boven water zouden hebben getild, hebben een juridische achtergrond.
Meesters in de rechten die zich meester maakten van wat eens een heel mooi volksvermaak was. In Nederland deed dit verschijnsel zijn intree met Meester Eric Vilé. Er werden heel wat grappen gemaakt over zijn zogenaamde Wiegeliaanse verschijning. Hans Wiegel, de leider van de VVD die als eerste aan mediatraining deed en zich aan den volke toonde met kort haar -terwijl iedere zichzelf respekterende man toen rondliep als John Lennon of Jimi Hendrix- en zonder zogenaamde ziekenfondsbril.
Vilé was de voetbalversie van Wiegel. En hield ook op zijn liberaals huis in de KNVB die hij voorzat. Ten behoeve van de televisie werd reclame in de stadions en op de spelers geïntroduceerd. En de vaderlandse tweede divisie werd opgedoekt. Omdat daarin volgens meester Eric clubs balden die de eigen broek niet op konden houden en het zomaar waagden om een beroep op overheidssubsidie te doen, vaak met het zeer terechte argument dat zij veel meer mensen vermaakten dan de plaatselijke toneelclub of de opera.
Vilé knipte, scheerde en sluiste het geld naar de grote clubs Ajax en Feijenoord op de manier die een jurist dat tijdens de dronkemansgelagen in zijn dispuut leert. Hij onderzocht secuur waar nieuwe regelgeving met oudere in aanvaring zou komen en lobbiede om de oude af te schaffen zonder de finesses van zijn plannetjes te openbaren. Hij vond de Bobo uit, de bondsbestuurder die geleerd had om op zijn Wiegeliaans de toenemende protesten in de stadions als hooliganisme af te doen en besluiten te formuleren in een jargon dat alleen in het dispuut te horen was.
De meester in de rechten die in het NRC voor journalist speelt, weet dat geen enkel verhaal uit de wereld van boeven en geteisem een verhaal is zonder dat daarin een Deep Throat opduikt. In Footballeaks heet ie John. Op de hele wereld weet alleen een journalist van Der Spiegel wie deze John in het echie is. John heeft meer dan tachtig meloen gigabite aan informatie uit e-mails en vergadernotulen bij het Duitse weekblad in de soepborden geschept en als strikt geheim verkocht. Sinds wanneer zijn mailtjes en genotuleerde vergaderingen geheim...? (JF)

Zou ook die Laurie uit Arnhem komen? Ze belde me op van de week. Laurie, van de FC Den Bosch, maar met inderdaad een heel klein beetje Laurie Anderson in haar timbre. Of ik mijn bankrekeningnummer aan haar wilde doorgeven want ze konden van mijn seizoenkaart niet incasseren. Inderdaad was het me al opgevallen dat het cluppie de ene na de andere overwinning boekt maar dat er nog geen cent van mijn zogenoemde pay-after-play kaart -je betaalt achteraf alleen na een overwinning of gelijkspel in de match die je hebt bijgewoond- was betaald geworden. Ze hadden ongetwijfeld ergens in De Vliert bij de aanschaf van de kaart ook mijn rekeningnummer opgeslagen maar in de chaos die daar na de verkoop van de club nog steeds heerst zullen ze nog wel even zoekende blijven. Laurie gaf me het meest algemene emailadres dat je als organisatie maar kunt bedenken, plus de welgemeende raad om ook vooral mijn naam onder het IBAN-nummer te zetten, dus dan weet je het wel. Inderdaad is mijn rekening nog steeds niet aangeraakt, dus dat zal het nieuwe jaar worden voordat Laurie me weer gaat bellen. Daarop verheug ik me trouwens...
Die kaart is nog ingevoerd door Roel van der Krabben, de intelligente en bescheiden man die voor de verkoop van de FC communicatie en marketing deed. Hij is deze week opgevolgd door een vrouw die alles behalve bescheiden is. Of Ester Bal slim is kan ik niet meteen beoordelen maar aan een plek in de schaduw heeft ze in iedwr geval een broertje dood. Toen ik haar portretje zag en las in de Brabokrant wist ik meteen weer over wie het ging. Het tijdschrift Hard Gras -een voetbalblad voor echte lezers- wijdde ooit een dikke special aan de gang van zaken bij Vitesse. Daarin was Ester de link tussen de verslaggever en de apocalyptische gebeurtenissen in de Gelredome. Voor de leek: Vitesse is altijd een club geweest waar het rommelt, maar al te vaak naar aanleiding van malafide geldzaakjes. Rond gezegd: Vitesse is mafia zolang er profvoetbal bestaat. Men herinnere zich uit de jaren tachtig de fameuze juwelier die de club bijna de nek omdraaide door zijn avonturen in de Kaukasus.
Het Hard Gras-verhaal is uit de jaren negentig en ging dus alweer over iets anders en toch hetzelfde. Ester was toen in Arnhem communicatiemens en dat wordt ze nu dus weer in Den Bosch. En ja, ze is uit Gelderland opgehaald door Paul van der Kraan, de huidige voorzitter van FCDB die dus ook voorzitter van Vitesse is geweest. Vandaar mijn vraag over de herkomst van Laurie... Is de FC Den Bosch feitelijk een filiaal van Vitesse geworden? En daarmee van het Georgische geld dat Vitesse in leven houdt? Dat is de hamvraag. Want bij alle mooie euforie onder mijn medefans, en bij de bewondering voor het werk van Boessen en zijn staf die een elftal hebben neergezet dat loopt als een lier, moet geen seconde uit het oog worden verloren dat de KNVB de verkoop van de club nog steeds niet heeft goedgekeurd. Er hangt onverminderd een Zwaard van Damocles boven De Vliert: geen toestemming van de bond is einde verhaal.
Want ook na de zinderende happening van gisteravond moeten we in alle droefheid vaststellen dat het betaald voetbal ten prooi is aan een wellicht onomkeerbaar proces van zelfdestructie. 'Twente  waar zijn je centen en Twente waar is je poen', werd er gisteravond smalend gezongen naar de rangen van de tegenstander. En het deed inderdaad pijn aan de ogen om te zien hoe de grote club uit Enschede een ploeg van niks moet opstellen en op de tribunes alleen nog vergezeld wordt door schorem. Het was zelfs Keuken Kampioen Divisie-onwaardig wat de Tukkers lieten zien, en hetzelfde geldt voor de vernielzucht van het uitvak. Dat brengt groot geld en het vervolgens wegvallen van dat grote geld dus bij een club teweeg. Is dat het lot dat elke profclub wacht...? (JF)

En dan nog een actuele opmerking:

"Vandaag duiken er opeens berichten op in de media -het 12-uur-bulletin van het ANP nieuws opende er zelfs mee- dat hooligans uit Luik rond het stadion zouden hebben gereld. Maar gisteravond was hiervan voor, tijdens en na de wedstrrijd niets te merken.
Na de wedstrijd probeerde men uit het uitvak de M-side te bestormen en mij werd in mijn geboortetaal na afloop op de parkeerplaats gevraagd ‘Zeuk ie deining?’maar daar is naar mijn weten geen woord Frans en een heleboel Tukkers bij. Tussen fans van FC Den Bosch en die van Standard Luik is weliswaar al jarenlang een los-vaste vorm van samenwerking, maar het beeld dat politie en media nu proberen te scheppen linkt het geweld van gisteravond via een omweg aan de fans van de thuisclub. En die hielden het hoofd bewonderenswaardig koel. (JF)"

Never a dull moment in De Vliert.De wedstrijd tegen Cambuur van een paar weken terug was wat minder, maar het bloedstollende scoreverloop vrijdagavond tegen NEC had geen regisseur kunnen bedenken. En de sfeer op de volle M-Side verwarmde zelfs de grootste koukleum. Gelukkig kon er weer vuurwerk het stadion binnengesmokkeld worden. En gelukkig lieten de spelers van blauw en wit zien dat ze voor elkaar en voor hun aanhang door de dikste muur willen lopen.
Zo gaat het feestje van de Boessen Boys veel weghebben van de hosannastemming waarin het Nederlands voetbal in zijn geheel verkeert. Meest opvallende overeenkomst: het succes is onverwacht. Want je kunt zoals in het geval van de FC, je hele hebben en houen verkopen aan een geldschieter, maar dat kan ook misgaan, zoals in bijvoorbeeld Kerkrade en Den Haag wordt aangetoond. Bij Oranje en Ajax zie je dat ook: trainerswissels zijn altijd een gok.
Het lijkt erop dat de betere resultaten in De Vliert, het Nederlands elftal en Ajax met grotendeels dezelfde spelers worden bereikt die vorig seizoen nog geen deuk in een windscherm schopten. De Bossche doelpuntenmakers van vrijdag Sven Blummel, Danny Verbeek en Jordy van der Zande zijn jongens van de streek in een vreemdelingenlegioen. Memphis Depay is een heel andere speler dan onder Dick Advocaat of Danny Blind. En Ziyech speelt alweer een paar seizoenen in Amsterdam.
Dat roept de prangende vraag op of het niet te snel gaat allemaal. Of eigenlijk: vergeten we door de goede resultaten op de grasmat niet hoe diep we in de drek steken? Weer een vergelijking, en nu met de politiek. Dansen we als puntje bij paaltje komt niet op de rand van de vulkaan? Onze premier Lachebekje heeft het ook de hele dag over hoe goed we het hebben. En je hoeft maar in je eigen straat rond te kijken om te gaan nadenken over welke we die lulhannes het eigenlijk heeft.
We hollen als Nederlands voetbal voor de katastrofe uit. Je kunt wel denken dat we het lek boven hebben omdat we internationaal weer meetellen, maar dat is maar de helft of minder van het hele plaatje. Tegenover de show van Oranje, Ajax en voor wat ons hier in de Den Bosch betreft de FC, staat bijvoorbeeld de dadeloosheid en verdeeldheid van de algemene vergadering Betaald Voetbal van een tijdje terug.
Treurig schouwspel, waarin de profclubs die dit land nog telt -laten we niet vergeten dat in tien jaar tijd Veendam, Haarlem, RBC en AGOVV al het loodje gelegd hebben- gegijzeld werden door de Grote Drie onder hen. En vooral door het teeveegeld. Naar dat laatste gaat alle aandacht en vergadertijd en aan het eind van de meeting is de enige verandering, tromgeroffel... dat de clubs die in Europa aktief zijn niet meteen aan de bak hoeven in het vaderlands bekertoernooi...
Niets nada besloten of zelfs maar besproken over veranderingen in de pyramide: de competitieopzet. In elk zichzelf respekterend voetballand is er promotoe en degradatie tussen profs en amateurs, maar in Nederland hebben we nog net als veertig jaar geleden een ere- en een eerste divisie en daaronder nop. Die eerste divisie is als gevolg daarvan op sterven na zo dood als een konijn op de kersttafel. Mocht Den Bosch promoveren dit seizoen dan redt het daarmee het vege lijf: nu al wordt er van uitgegaan dat er voor 2020 weer vier of vijf van de huidige eerstedivisionisten kopje onder zullen gaan.
Verlamde overlegstrukturen en iedereen die iedereen ziet als concurrent... Een spiegel van de samenleving. Nu maar afwachten wat de groep die niets te verliezen heeft, gaat doen als het kaartenhuis instort. Zowel op straat als op de tribunes. Kijk naar Frankrijk en je weet wat je te doen staat. En in weerwil van alle gelul dat wij hier in de polder teveel gewend zijn om met de wind mee te buigen: we hoeven toch maar dertig jaar terug in de tijd om ons zelf in beweging te zien.
Van de week was er op de radio aandacht voor de rellen die in 1987 uitbraken bij wat toen nog heette FC Den Haag tegen Ajax, in toen nog het Zuiderpark. Geen doden, maar wat scheelde het toen de politie op paarden de Midden-Noord tribune schoonveegde. Ik was indertijd van de partij toen de kraakbeweging in de F-Side zeg maar infiltreerde: jongens en meisjes een beetje politiek scholen en betrekken bij waar wij in de stad mee bezig waren. En heel wat opsteken van hun taktieken en ook van hun guts. Deed mijn oude hooliganhart dus goed om te luisteren naar twee diehards die nog altijd voor wat nu heet ADO de boel op stelten proberen te zetten. Is gelukkig niet allemaal PVV, daar in het Haagse.
Was wel jammer dat de mooiste spreuk van die Midden-Noord-gasten van destijds niet werd uitgezonden. Ik herinner me hem goed: autoriteiten probeerden de zaak goed te praten en zo'n Haagse Harri kreeg daarvan terecht schoon genoeg en schreeuwde in een radiomicrofoon: 'Weet jij wat jij ken doen? Je ken voor mij uit je eige achterste een bout kachele!' Moest ik vrijdagavond aan terugdenken toen de M-Side voor aanvang een mooie leus liet zien: 'Nobody likes us, but we don't care"
Er is nog hoop...
(JoopFinland)

'Kakhi is een Bossche naam', scandeert de M-Side in stadion De Vliert tijdens Den Bosch-Roda. Er staat dus geen rem meer op de geestdrift van de fans van de FC. Sportief gezien is er ook geen reden tot een voorbehoud. Roda JC -vorig seizoen nog eredivisionist- is in geen enkel opzicht opgewassen tegen de thuisploeg en na een loodzwaar programma zijn de manschappen van coach Boessen alweer dertien wedstrijden op rij ongeslagen. Blauw en wit is winterkampioen en kan in januari bij de hervatting van de competitie de tweede periodetitel in de wacht slepen. Daarmee zou de voornaamste doelstelling van de club -en van de Georgische geldschieter- dan al zijn bereikt. En dat is de eerste prijs na zeven droge jaren.
De goede resultaten en het vertoonde spel trekken aan de massa. Het begint op de tribune achter het doel lekker vol te worden om mij heen en ook de eerste toeristen hebben De Vliert gevonden. Ik noem ze altijd toeristen: de  bezoekers van een voetbalwedstrijd die eigenlijk niet weten waarnaar ze zitten te kijken en met het programmaboekje in hun knuisten de wedstrijd proberen te 'lezen'. Met een schuin oog houden ze de harde kern in de gaten, rechts van ons. Maar gelukkig kan ik hun commentaar op de gebeurtenissen daar niet horen. Ook de logegasten op de 'ere'tribune links van ons houden zich gedeisd, met slechts een maning om het vuurwerk in de zak te houden. Ook de samenzang en de lichtshow in 'het tunneltje' voorafgaand aan het duel voegt slechts toe aan de algemene vreugde.
Kakhi, wie kent em niet? Niemand dus. Hij wordt wel es gekiekt naast de andere bonzen van de club maar verder kun je als fan er alleen maar naar raden hoe een multimiljonair van vierentwintig uit de Kaukasus eruit ziet. Wat zo iemand denkt? Geen idee of ie ueberhaupt wat onder de hersenpan heeft. Wat dat aangaat is er meer te halen bij Paul van der Kraan, de man onder wiens voorzitterschap de 'transitie' van de FC plaatsgrijpt. Terwijl iedereen een maand geleden vierde dat de FC een van de voornaamste concurrenten, de FC Twente, afserveerde dronk Van der Kraan een goed glas met het bestuur van de tegenstander en bezorgde zichzelf een baantje in Enschede. Zo'n man is us Paultje. Waarbij de nekharen van de beschouwer pas goed overeind gaan staan zodra die tot zich door laat dringen dat alles wat Van der Kraan over de club heeft gebracht nog steeds wacht op een krabbel van de voetbalbond.
Ruikt Van der Kraan -de enige van ons die wel es naast Kakhi staat of loopt of zit- onraad en regelde hij daarom alvast zijn eigen transfer? Zo'n voor de hand liggende vraag kun je wel aan het journaille van het Braboblad overlaten. De hoofdredacteur had onlangs tijdens een discussie-avond over lokale media de mond vol over onderzoeksjournalistiek en dan denk je als eenvoudige krantenlezer van nou daar ligt toch met de komst van Kakhi naar De Vliert een mooie kluif voor zo'n onderzoeker, maar Van der Kraan mocht het nieuws een week of wat onder de klep houden en kreeg zijn mantra zonder verder commentaar afgedrukt: nee hoor, nog twee maandjes wachten en dan is daar de goedkeuring van de KNVB voor de rol die Kakhi in de financiering van de club speelt en verdient Paultje een standbeeld waar gisteravond het grootste draaiorgel van de wereld furore maakte.
Nou ja, laten we het voorlopig samen met die duizenden anderen gewoon geleuven. Dan mag Den Bosch de competitie afmaken en met de Georgische centen komende augustus de eredivisie in. Het zou de eerste keer zijn in veertig jaar dat een zogenaamd 'gekochte' ploeg dat flikt. AZ'67 deed dat destijds, het speeltje van de gebroeders Molenaar. Klaas en Kees, die fortuin hadden gemaakt met de verkoop van wasmachines, zouden zelfs landskampioen worden met de club uit Alkmaar. Er ligt dus voor de optimisten onder ons nog van alles in het verschiet in deze stad... (JoopFinland)

Een heule maand hebben ze ervoor genomen, de jongens van het Braboblad. Om gehoor te geven aan onze oproep: zoek nou es goed uit wat voor koekebakker die Kakhi is? Gister het resultaat van hullie der onderzoeksjournalistiek uit de bak bij de Coop gehaald. En waar we al bang voor waren: het houdt niet over.

Eerstens en ten eerste: een gouwen regel uit dit vak. Zet in je opening alle info die relevant is voor de lezer. Dus niet beginnen met hoe Kakhi er uit ziet en wat ie aan heeft. Neen, zet nou voor de lezer die in je blad dat niet een voetbalblad is gewoon even sec op een rij wat er in en rond De Vliert speelt. Doen wij wel even voor. Gaat ie:

Een ideaal vehikel om zwart geld mee wit te wassen is een bvo, een betaald voetbalclub. Zwarte economie draait veelal rond wapens en drugs en tiert dus welig in woelige dreven. Zoals de Kaukasus. Iemand die dat goed begreep was de Arnhemse juwelier Karel Aalbers. Die knoopte begin jaren negentig als voorzitter van het plaatselijke Vitesse contacten aan in de zojuist geïmplodeerde Sovjet unie, met name in Georgië. Vitesse kwijnde in die tijd weg in de eerste divisie en zie, met de centen uit de Kaukasus promoveerde de club en werd in Arnhem-Zuid de Gelredome neergezet. Aalbers werd echter eind jaren negentig als zetbaas van de Georgische mafia ontmaskerd en aan de kant gezet.
Had men er aan de boorden van de Rijn van geleerd? Niet echt. In 2010 legde men er de rode loper uit voor Merab Jordania, ook uit Georgië, en ook steenrijk. En weer ging het in de Gelderse metropool over kampioen worden en Champions league enzovoort en zo verder. Totdat in 2014 de Kaukasische eigenaar tot persona non gratawerd verklaard.Illustere, zeer hollandse namen die in deze Arnhemse tragedie naar voren kwamen waren die van Vitessepraeses Paul van der Kraan en Ester Bal, die in de Gelredome de pers in de luren legde.
Georgia never again en Bal en Kraan op de zwarte lijst, denk je dan als eenvoudige boerenlul. Maar zie: in 2016 duikt Paultje op als voorzitter van FC Den Bosch, eind 2018 strijkt ook struise Es neer in de Vliert en tussendoor zijn daar op de bankrekening duizenden zoniet honderdduizenden euro’s binnengelopen uit … Georgië. Kakhi Jordania heet de suikeroom deze keer, de 23-jarige zoon van.
De nationale voetbalbond onderzoekt al ruim een half jaar of dat geld echt van de Jordania’s is. Het ziet er lelijk naar uit van niet want Paultje van der Kraan heeft alweer een nieuwe bankrekening gevonden waarop wapens- en drugsgeld uit Georgië en omgeving kan worden gewassen en gestevend zodra de ballon rond FC Den Bosch is ontploft. Hij wordt in april voorzitter van FC Twente, na Vitesse en Den Bosch de derde club waar het geld hard nodig is. In Enschede zijn ze al es bijna buiten de competitie gezet vanwege corruptie en malversaties, dus daar hoeft Kraan niet eerst uit te leggen hoe men een bvo drijft …

Een onderzoek zou dus zeker en gewis ook uit moeten gaan naar die Kraan en die Bal, als de zetbaas cq goedprater van de Kaukasische wasserijpraktijken. Maar zover komen de jongens van BD niet. Ze zetten in op de geloofsbrieven van jongeheer Kakhi. Een correspondent in Moskou leest wat Russische blaadjes voor ze. Wij hebben niet zo’n correspondent. Wij hebben wel de zoekfunctie van het Kleintje en die is niet voor de poes. Wij tikken Jordania in en hoeven vervolgens de lezer niet te vermoeien met het wel en wee van twee bedrijfjes van Kakhi. De familie Jordania heeft nog veel meer interessante loten aan haar stamboom. Ook van de vrouwelijke kunne. Wat te zeggen van Nicole Jordania? Zou die niet wat van heur geld weg moeten laten verdwijnen middels de aanschaf van een kwartet voetballertjes in het verre Den Bosch? Leest hier en huivert…
(JoopFinland)

Het is nog even wachten totdat Anton Evmenov in de Vliert zijn leuter op tafel legt. De beoogde nieuwe technisch directeur van FC Den Bosch heeft nog steeds geen werkvergunning. Het ten toon spreiden van de edele delen is de moderne kleedkamerhumor. Geen banaan meer in de kicksen van de nieuwe speler maar je pik uit het pak en een selfie ervan de wilde wereld ingestuurd. Komt naar ons toegezwommen vanuit Engeland, waar het voetbal en de humor zijn uitgevonden. Het heimwee naar Georgie Best en ‘Gazza’ Paultje Gascoigne, die nog met een eerlijk delirium onze harten veroverden, groeit met de dag. (1)
Dat de technische Rus nog steeds het land niet in komt is een gerucht, dat is waar. Voor de leugens moeten we bij Ester Bal zijn. De ouwehoer van de FC spreekt in genitaliën, zogezeid. Of hoe moet je anders kijken naar de bocht waarin de officieule woordvoerder van de club zich afgelopen week wrong? Het onderzoek van de KNVB naar de herkomst van het geld van de geldschieter is niet eind februari afgerond, zoals het twee weken geleden nog moest heten, maar pas in maart. Bal wist er wel een oorzaak voor: de Carnaval hiero en de jolijt van de Russisch-Orthodoxe kerk daaro. Ja, dan biedt zo'n tafel wel uitkomst …
Neem van mij aan dat de nationale bond pas met een vonnis over Kakhi en de FC komt nadat Paul van der Kraan hoog en droog naar Enschede is geëmigreerd, in april dus. Dan kan hij daar als ex-praeses van de FC en nieuwe voorzitter van Twente rechtstreeks promoveren naar de eredivisie. En kunnen anderen een zakkie om de restanten van FC Den Bosch doen en die in de Maas mieteren. Want dat het fout zit met Kakhi is nu al duidelijk. Daarvoor hoeven ons Pasen en hullie der Pinksteren niet op één dag te vallen.
Wij worden er niet voor betaald, in tegenstelling tot de jongens en meisjes van het Braboblad, en zijn dus wat gemotiveerder om bij het uitpluizen van de achtergrond van Jordania verder te kijken dan onze neus lang is. In het enige artikel dat het lokale stoomschip van de MSM tot nu toe aan de kwestie heeft besteed (BD van 19 januari) hebben de schrijvers het over twee firmaatjes waaraan de jonge Jordania zou zijn verbonden. Hun conclusie: als er al miljoenen zijn die toebehoren aan Kakhi dan zijn die verdiend met de Oil Energy Group. Het andere bedrijfje, SDO Logistics, levert nauwelijks wat op.
Maar dat Kakhi in de olie zit, kwam zelfs voor een Georgisch sportblad als een verrassing. Crystalsport schreef vorige zomer: ‘Kakhi werkt in de oliesector, althans volgens het Nederlandse dagblad De Telegraaf’. Het citaat komt van voetbalzone.nl dat ons ook nader informeert over het Umfelt van Kakhi. In de vorige aflevering van deze serie kwam nicht Jordania al voorbij, nu blijken Kakhi zijn moeder en zijn vrouw garant te staan voor verhalen en verhaaltjes die weer wat meer licht werpen op de Georgische familje. Of juist het toch al geringe licht aanzienlijk dimmen.
Mama Maka Asatiani verdiende ooit de kost als model maar toen het beste er bij haar af was schoolde ze zich om tot zakenvrouw. Een soort Linda de Mol zeg maar, want ze werd eigenares van het Georgische mediahuis Maestro. In die hoedanigheid schijnt ze rond 2012 verantwoordelijk te zijn geweest voor een schandaal als gevolg waarvan ze haar connectie met de dure sponsor Mercedes-Benz kwijtraakte.
Mama’s papa Kachi werd in 2002 op onnatuurlijke wijze een lijk. De moord op de begenadigde oud-speler van het elftal van de Sovjet-Unie werd nooit opgehelderd. Mevrouw Jordania junior tenslotte -geboren en getogen als Niniko Kldiasvili- is zo gehecht aan de schaduw dat ze een journalist van het Georgische sufferdje Primetime in 2015 bij haar verloving toebeet: ‘Ik geef geen interviews!’
Last but not at all least is er ook nog de andere zoon van Maka en Merab, Levan. Ook polder-based. Hij schijnt momenteel te azen op een plek in de hoofdmacht van FC Den Bosch. Zijn broer haalde hem daartoe weg bij Eindhoven, daarvoor droeg hij reeds het shirt van Vitesse. En daar weer voor dat van de jeugd van Achilles’29. Kijk, dat is nu weer iets om in de volgende aflevering op in te zetten en voort te breien. Want Achilles, de voorheen brave club uit het nog bravere durp Groesbeek, werd een aantal jaren her volledig naar de Filistijnen gevoerd, vanwege een … ondeugdelijke boekhouding.
(JoopFinland)

(1) De eigenaar van Notts County, Alex Hardy (what is in a name?) zette volgens zijn eigen per abuis een foto van zijn jongeheer op Twitter.

Hoe we later ook terug mogen kijken op dit -misschien wel laatste maar in ieder geval hectische- seizoen van FC Den Bosch, mij zal vooral Rauno Sappinen voor altijd bijblijven. De kleine geblokte Est staat symbool voor hoe het zijn huidige club vergaat.
Als onbekende grootheid stond Sappinen in de allereerste wedstrijd -uit op de steevast winderige Dijk van Volendam- niet in de basis maar maakte bij zijn invalsbeurt het winnende doelpunt. Een droomdebuut zogezeid. Daarna droeg hij als diepste spits met nog een aantal goals bij aan de euforie die in en om zijn ploeg toenam en toenam.
Waarna het stokte.
Eerst droogde het Torinstinkt van Rauno op, maar had hij daar alleen maar zelf last van omdat het elftal bleef winnen. De man zelf had het er duidelijk wel moeilijk mee. Hij vloekte na elke mislukte doelpoging in zijn voor anderen onbegrijpelijke moerstaal. En volgens mij liet ie zijn baard staan, had hij zichzelf gezworen dat hij pas bij zijn eerstvolgende goaltje het scheermes weer ter hand zou nemen.
Voor iedereen op en rond het veld was intussen echter wel duidelijk dat Sappinen ook zonder dat hij aan de trekker succes had, voor zijn elftal niettemin van onvervangbare waarde was. De balvaste man met de versnelling bond vaak twee verdedigers van de tegenpartij aan zich, vormde met de gracieuze Italiaan Beltrame een kunstenaarsduo en legde een tomeloze inzet aan de dag.
Niemand behalve de illustere would be-eigenaar van de club, Kakhi begreep dan ook waarom de FC een concurrent voor Sappinen haalde. In de winterstop kwam Vincent Vermeij, VV. Hij viel in tijdens de derby thuis tegen TOP en dat was voor de FC meteen de laatste gewonnen wedstrijd tot die van gisteravond, tegen hekkensluiter Helmond Sport.
VV bleek niet balvast, had de snelheid van een slak en liep de kantjes er van af. Voeg bij dit alles nog dat de man oogt als Peter Crunch, de legendarische misfit uit de Premier League. VV is twee meter been, struikelt bijna over die latten en maait in scoringspositie geheid met die benen over de bal.
Dat Sappinen en zijn concurrent niet samen op het veld kunnen staan is inmiddels genoegzaam gebleken. Maar geen mens zou de internationaal gelouterde Est een kwartier voor het eindsignaal vervangen door wie dan ook. De man heeft dan 75 minuten gebuffeld maar trekt nog steeds zijn sprintjes en verdedigt mee, als het moet ook op de eigen doellijn. Voorbeeldige prof als ie is, heb ik Sappinen geen enkele keer een wegwerpgebaar zien maken bij zijn vroegtijdige aftocht.
VV pakte ook dat anders aan. Houten Klaas schopte geen deuk in een pakje boter maar deinsde er niet voor terug om trainer Boessen het nodige te verwijten. En het Brabants Dagblad zat natuurlijk te springen om een quote. ‘Wennen aan elkaar doe je in het veld’, oreerde VV, met andere woorden: ik heb recht om te spelen, daarvoor ben ik gehaald. Is dat onvolwassenheid van een speler die ook ooit bij Ajax al de uitgang zag? Of is VV het voorbeeld van de moderne voetbalslaaf, van de jongen die in opdracht van zijn eigenaar zijn coach klem zet?
De komst van VV laat bij uitstek het dilemma zien waarmee Kakhi Boessen heeft opgezadeld. De door de Georgische patser gehaalde en deels betaalde spelers moeten spelen. Coute que coute zoals ze in Duitsland zo mooi zeggen. En Boessen heeft gebogen. Ondanks een perfekte wedstrijd van Sappinen vorige week tegen Jong Ajax nam VV gisteravond zijn plaats in.
Gevolg: de slechtste 45 minuten die de ploeg dit seizoen op de mat legde, gevolgd door een kwartiertje waarin een eigen doelpunt van de gasten de ban moest breken, Verbeek ä la Lasse Schöne een vrije trap benutte en tenslotte VV niet meer kon missen. Sappinen viel twee minuten voor tijd eindelijk in voor VV, nadat hij de hele tweede helft in de regen langs de zijlijn zijn versnelling had laten zien. De Est zal het van binnen uitgeschreeuwd hebben van woede toen bleek dat het Bossche publiek niet Verbeek maar VV tot man van de wedstrijd had gekozen.
Enig lichtpuntje na de bloedeloze vertoning waarin de gasten minstens een punt hadden verdiend: Boessen kan dan niet veel tegen Kakhi maar maakt wel de broer van de beoogde eigenaar het leven zuur. Er is nog steeds geen spoor van deze fan-tas-ti-sche middenvelder te zien. Laat dat maar lekker zo. Kijk hier naar de verbrande aarde die ook de komst van Broerlief daar achterliet bij de poging betaald voetbal in Groesbeek te gaan spelen. Dat hij onder Boessen maar helemaal nooit niet aan spelen toe moge komen.
Terug naar Sappinen. Rauno jongen, voordat je De Vliert verlaat voor weer een andere club in weer een ander buitenland: je hebt tussen je mooie rushes door natuurlijk de Estische vlag gezien die bij tijd en wijle op de M-Side omhoog klimt. Alsjeblieft, laat alleen al voor die ene fan van jou binnen afzienbare tijd weer het net van de tegenstander bollen. Of je je daarna zult scheren weet ik niet maar ik zal hem en jou toeschreeuwen: ‘Supermees Rauno!’
(JoopFinland)

Op de rand van de Vesuvius is het een drukte van belang. Men danst er de horlepiep. ‘t Is crisis, in meer opzichten dan men benoemen kan, maar men wil er niet van weten. De aardbol stikt in onze uitwerpselen, maar we omarmen een klimaatontkenner. Ons economisch systeem is de oorzaak van de klimaatellende, maar in plaats van dat we het kapitalisme afschaffen wordt er nog een schepje bovenop gedaan. Een shoot out is geen reden om wapentuig te verbieden, nee ze is een aanslag op ‘onze’ normen en waarden en komt de liefhebbers van gezag en orde maar al te goed uit. Over twee jaar is meneer Baudet premier, gaat ie de buurlanden te lijf en organiseert ie pogroms.
Hoezo twee jaar? En vanwaar dit al in een serietje over voetbal? Omdat voetbal een afspiegeling van de samenleving is. En omdat Toon Gerbrands voorspelde dat het Nederlands voetbal over twee jaar op zijn kloten ligt. Toon Gerbrands? Was Europees kampioen met de volleyballers en directeur bij AZ en PSV. In Voetbal International zei hij een paar maanden geleden dat de opleving van ons voetbal -de successen van Ajax en Oranje- ons in slaap dreigen te sussen. We kijken weg van de krater van de vulkaan, naar de hossende meute. We gaan net zoals in het echte leven de crisis niet te lijf maar kiezen liever voor kortetermijn-oplossingen en charlatans.
Hoe diep de crisis in ons voetbal zit blijkt morgenavond weer. In de Keuken Kampioen Divisie, het achterlijke broertje van de eredivisie. Het is interlandweek en dat betekent dat overal de clubcompetities stil liggen omdat veel spelers voor vertegenwoordigende (ook jeugd-)elftallen spelen. Behalve in Nederland. FC Den Bosch mist morgenavond thuis tegen Telstar vier dragende spelers, bovenop een rijtje geblesseerden. Ik heb een seizoenkaart maar ik ga niet kijken. Want daarvoor heb ik niet betaald. Feitelijk is het oplichting. Sparta stapte naar de rechter om de belangrijke wedstrijd tegen NEC verplaatst te krijgen, maar tevergeefs.
Gerbrands vond het vooral verontrustend dat de directeuren van betaald voetbal organisaties, de dagelijkse bestuurders van zo’n vehikel dat toch al gauw vijftig werknemers telt en aardig wat aan gemeenschapsgelden kost, het steeds sneller voor gezien houden. Een half jaar is al een hele tijd voor zo’n man in driedelig pak die goede contacten heeft met de grote geldschieters. De concurrentie lonkt met een nog snellere auto en een passende hoed bij dat maatkostuum. Met spelcultuur heeft het allemaal niets te maken. Met een prachtig stuk amusement voor een hele grote groep mensen nog minder. Ik zeg het nog maar es: Paultje van der Kraan verruilt over een week Den Bosch voor Enschede, en ik zie hem er best toe in staat om morgenavond op de middenstip als dank voor bewezen diensten een boeketje en een Bossche bol in ontvangst te nemen. Schaamte is dit soort proleten nu eenmaal vreemd.
Oranje en Ajax maken ons blind. Een ongewenst resultaat vanavond van de Koeman-elf tegen Wit-Rusland en/of een zeperd tegen Duitsland zondag haalt alle sjagrijn weer boven. Ajax dreigt voor de vijfde keer op rij de landstitel te verspelen en zal worden leeggekocht. En weer is de kans levensgroot aanwezig dat het dan bij het neergedaalde sjagrijn blijft. Dat, net als op de scabreuze verkiezingsavond van gisteren, iedereen eigenlijk gewonnen heeft en de Verneinung de overhand heeft. Dat er dus niets gebeurt als pappen en nathouden. En dat tegenstanders de mond wordt gesnoerd.
De gekte heerst. Op de radio discussieert men momenteel over of Oranje vanavond al dan niet met rouwbanden om zou moeten spelen. En nóg een reden voor mij om Telstar-thuis morgen telstar-thuis te laten is dat ik bang ben dat we in de Vliert aan de minuut stilte gaan. Op last van die grapjurk van Justitie. Weiger ik dus. Niet omdat ik slachtoffers en nabestaanden wil kwetsen, maar omdat ik niet wil dat ze misbruikt worden in een marketingstunt voor Veilig Nederland… (JoopFinland)

Geheel in stijl sloot Paultje van der Kraan zijn voorzitterschap van de wijlen de FC Den Bosch vanochtend af. De club kwam nu pas na buiten met het negatieve besluit van de bond ‘omdat je dat niet op een wedstrijddag moet doen’. Ik stel me zo voor dat de zak het interviewtje gaf vanaf een kampeerbedje in de Grolsch Veste, het stadion van de FC Twente waar Den Bosch gisteravond voor de derde keer op rij verloor en Kraantje maandag in dienst treedt, als bevlogen voorzitter.
Het is over en uit met de FC en het betaald voetbal in Den Bosch. Ik heb voor Van der Kraan alleen nog een gedichie in petto. Schreef ik vorige zomer al, toen de eerste berichten over de ‘overname’ van de FC rond de Sint Jan begonnen te zingen. De Charlie in het versje is de ons allen welbekende zwerver van die naam van wie men rond de Parade toen af wilde.

Checkpoint Charlie

Zijn naam sist van ieders tong
Met Charlie is iets ontzaglijk wrong
Zo meldt aan ons het braboblad

Op de bourgondische terrassen
Onder het bourgondisch nassen
Heeft men de mond vol
Over Charlie, die maakt het echt te dol

Na een week hard werken
In de vleesverwerkende industrie
Blieft men Charlie nie
Met diens vreemde lithanie

'Die man is beslist geen reclame voor ons Bosch',
Zo zoemt een middenstander met de snuit van een vos
What a strange comment:
In andere landen maken ze verwarde mensen immers president!

In plaats van over Charlie, zou men ongerust moeten zijn over Paul.
Paul van der Kraan, dat is de boss van onze FC

Ons Paulke laat het niet bij morsig zitten op een terras
Of bedelen om een goed glas
Neen, Paulke verkoopt onze FC
Niet aan WC-Eend of aan Privee
Maar aan een bajesgast uit Russia
En daarvoor wil Paul ons aller egards

Ik stel voor: we sturen Paulke voorgoed naar Baku
Maken Charlie president, maar dan van de FC
En lezen voortaan de Daklozenkrant in plaats van het BD!

(JoopFinland)

Na Marco Kroon is het de beurt aan Kakhi Jordania om in Den Bosch op handen gedragen te worden. Hoe groot kan je behoefte aan helden zijn? Houden we het simpel. De mores van het moderne betaald voetbal, nog eens uitgelegd voor de M-Side.
Regel 1: niemand investeert in profvoetbal om wille van dat voetbal. Voetbal is big businessomdat je er op kunt gokken. Vandaag de dag niet alleen meer op de uitslag van een wedstrijd maar op alles in en rond zo’n wedstrijd. Je kunt inzetten op de minuut waarin de volgende vrije schop gegeven zal worden. Je kunt zelfs gokken op het rugnummer van de volgende invaller in een wedstrijd. In online gokken gaan miljarden om en er worden miljoenen aan zwart geld mee wit gewassen.
Regel 2: de reikwijdte van een competitie, de omvang van een club of het belang van een wedstrijd heeft niets te maken met de keuze van de gokmafia voor een bepaalde club. Van belang is alleen maar dat er in real time gegokt kan worden tijdens wedstrijden van die club. Daarom zijn de Russische en Skandinavische competities gewild bij de gokmafia, omdat daar gespeeld wordt terwijl elders de competitie stil ligt.
Regel 3: de gokmafia zet een stroman als investeerder in een club. Vergeet dus de indianenverhalen waarin de Jordania’s in verband zouden kunnen worden gebracht met illegale handel met de Krim of zo. Ik wed (sic) dat hun geld omgaat in het gokcircuit en dat dat geld wordt gebruikt voor matchfixing en het over de hele aardbol verhandelen van spelers, coaches en scheidsrechters die weten hoe je de gokmafia aan zijn gerief laat komen.

Ik weet waarover ik het heb. Ik zal het allemaal nog wel es in een boek zetten, maar hier een samenvatting van hoe de gokmafia zo’n tien jaar geleden huis hield in de Finse voetbalwereld. Het begon bij FC Allianssi, in een voorstad van Helsinki. Anonieme club, die opeens werd gekocht door een Chinees. Club veranderde van naam, kreeg een gloednieuw stadion (helemaal van hout!) en speelde als AC Vantaa zelfs in de Europa League. Zhe, zo heette de Chinees was de held in Vantaa en omstreken… Totdat opeens de coaches en de meeste spelers van de club ontslagen werden en vervangen door acht of negen spelers en een trainer uit het Waesland, in Belgie. En die vernieuwde ploeg vervolgens met naar ik meen 8-0 verloor… Daarna was het snel afgelopen met AC Vantaa. Nadat de Finse bond de wedstrijden van de club uit de nationale toto haalde verdwenen spelers en coach weer net zo snel als ze gekomen waren terug naar Lokeren en Sint-Niklaas, van de Chinees -die in een programma op de nationale tv uitgebreid geinterviewd was geweest!- werd nooit weer iets vernomen (was dus waarschijnlijk een heel andere Chinees dan voor wie hij zich uitgaf…) en het mooie stadionnetje staat leeg te herinneren aan deze trieste periode.
Vervolgens was het de beurt aan Tampere United. Club die zich al had opgewerkt tot kampioen van Finland en in de industriestad Tampere mocht bogen op een grote supportersschare. Kreeg eigenaren met een russischklinkende naam. Matchfixing is nooit aangetoond maar de Finse bond spitte door de boekhouding van de club en stuitte op zoveel onregelmatigs dat het bestuur werd vervolgd en de club teruggezet naar de zesde klasse. Met name de gelden die ene Winston Perumal vanuit Singapore naar Tampere had overgemaakt, waren verdacht. Perumal was toen al internationaal gezocht vanwege matchfixing. De man kreeg nog net de tijd om een ander slachtoffer te maken: FC Popa.
FC Popa, uit mijn woonplaats Pori, was het speeltje van Antti Sumiala, voor de iets ouderen onder ons bekend als de spits van onder meer NEC en FC Twente. Zomer 2011 deed Popa er alles aan om naar het hoogste niveau te promoveren en omdat de rel in Tampere toen volop speelde dacht Atti er verstandig aan te doen door in de krant te laten zetten dat Perumal weliswaar ook contact met hem had opgenomen maar dat Antti dapper neen had gezegd. Arme held Antti: natuurlijk bleek hij na een onderzoekje van de bond wel degelijk door de Singaporees gekocht.
Ik heb Perumal in Pori voor de rechtbank zien verschijnen, voor zijn uitwijzing naar Hongarije. Een bedeesde, kleine man. Beslist geen held. Ik heb ook de vergadering bijgewoond in het kantoortje van Popa, waar de harde kern van de supporters bij Antti verhaal kwam halen. In het kantoortje, naast een vuilverwerkingsbedrijf, brandde nog een enkele lamp en er stond nog een oude sofa. Verder niets dan veel oude pizzaverpakkingen en een motregen op de raampjes. Antti heeft drie jaar voorwaardelijk gekregen, zijn manager een boete van 600 euro. Ook bij die rechtszaak was ik aanwezig. Antti lachte en tapte moppen, zijn manager zag er ontdaan uit. Ik heb Antti twee dagen geleden maar in facebook gelukgewenst met zijn verjaardag, maar een held is hij voor mij nooit geworden.

Het is de vraag geworden of FC Den Bosch er een verlenging uit zal slepen. Is er nog een afslag, voordat dit serietje eindigt tussen de oude dozen en in de motregen? Er hing maandag op de M-Side voor de wedstrijd wel een spandoek waarom ik kon lachen: tegen de KNVB. Laat ik het zo formuleren: natuurlijk is het zo dat het weigeren van een overname aan FC Den Bosch voor de bonzen makkelijker is dan het zuiveren van de boekhouding van PSV of Ajax, laat staan die van de bond zelf. Het is een illusie om te denken dat het Nederlandse profvoetbal vrij is van matchfixing of competitievervalsing. Net zo als het een illusie is om te denken dat een Georgische patser in een club in Brabant investeert uit liefde voor die club of uit liefde voor voetbal. Wil je daarom als liefhebber van het spelletje en als fan van je kluppie echt breken met oplichters en misbruikers, dan moet je wildgaan. Uit de bond.
Is ooit begonnen rond Manchester United, toen de Mancunians werden verkocht en de fans voor een kaartje honderd pond moesten gaan neertellen. Die fans richtten de FC United of Manchester op. Ik citeer uit Wikipedia: ‘De supporters zijn dus voornamelijk misnoegde fans van Manchester United. De club heeft een grote schare trouwe fans, de bezoekersaantallen van de club zijn enorm hoog voor de divisie waarin het uitkomt. De club wordt geleid door een raad van bestuur. Deze raad wordt gekozen door de aandeelhouders, zijnde supporters die vrij zijn een bepaald bedrag te geven voor één aandeel. Per man is slechts één aandeel te koop. De club is tevens eennonprofit-organisatie’.
Iets dergelijks ontstond ook in Finland. Tampere United maakte onder leiding van de fans een doorstart en maakt komende zomer weer haar opwachting in de landelijke tweede klasse. In Pori gaat het niet zo snel. Popa zonder FC begon in 2012 in de zesde klasse en speelt daar nog steeds. Maar wel op een financieel gezonde basis…
(JoopFinland)

Esther Bal rolt nog even door. Na haar een-tweetje met De Kromme. Een week geleden had Bal het over pepernoten (‘Wij gaan de play offs niet in voor de pepernoten’), dinsdag ging het over gevoel (‘Willem is een gevoelsmens. Hij maakt beslissingen op gevoel. Wij willen wel graag morgen, woensdag weten of hij het doet’). We zullen waarschijnlijk nooit weten of Willem De Kromme het op woensdag wel doet. We zullen waarschijnlijk ook nooit weten wat Bal heeft gedaan in De Vliert. Behalve het verzinnen en uitkramen van onzin.
Ik vond het een zwaktebod, als nepnieuws: De Komst van De Kromme als Interim-trainer voor de Duur van de Play offs. Typisch Bal, die het liegen en als hertje in de camera kijken geleerd heeft op Avans in Ernhem. De Kromme is een ouwe zak, uit 010. Een Koos Postema zonder diens politieke benul. Waarom niet, in plaats van Van Hanegem, Glenn Helder of Paul Gascoigne, of nog iemand anders met een rafelig randje vol drankmisbruik en kleine criminaliteit? Heb je net als in het geval van het orakel van Rotterdam-Zuid, ook geen trainer, maar wel lekkere uitspraken voor in het BD.
Aad de Mos desnoods.
Of had dan verzonnen dat de KNVB toch om was en dat Kakhi alsnog het halve Georgische staatsbudget in de FC mag steken. Om dat nieuwsbommetje dan een etmaal of wat later weer tegen te spreken met een beroep op een computerfout of gebrek aan Avans-collega’s op het stadion… Niemand die er over zou zijn gevallen want iedereen is al weer bij de volgende hype. Zo werkt dat met fake, of je het nou met een pop doet of berichtjes bakt. Esther rolt wel door. Volgend jaar zit ze naar verluidt bij Excelsior. Of in China...
Ik vond het nepnieuwtje over Van Hanegem erg omdat er toch ook joyeuzere manieren zijn om afscheid te nemen van de FC Den Bosch. Of in ieder geval manieren die uitdrukken dat we er met zijn allen ingestonken zijn en ons behoorlijk in de zak getast voelen.
Wat te denken bijvoorbeeld van de collectieve afbraak van De Vliert, vanavond? Gewoon, door ons, de tribuneklanten die het allemaal hebben aangezien en uitgezweet. In Utrecht deden ze dat ooit, de lui van de Bunniik-side. Die sloopten ergens eind jaren zeventig zelf de oude Galgenwaard na een competitiewedstrijd. Als toetje. Hoefden ze geen werkelozen meer voor op te hoesten. Dus waarom niet de hand aan de ploeg vanavond na het laatste fluitsignaal? Menige Weener-slaaf zal ons er dankbaar voor zijn.
Nou was het Utrechtse stadion toentertijd wel al voorbestemd om herbouwd te worden. Dat zal met De Vliert dus niet gebeuren. Naast BVV komt een akkertje. Kunnen misschien nog aardappels in, die komen dan in augustus al weer omhoog. Als voor anderen de nieuwe competitie van start gaat…
(JoopFinland)

Wie zal er nou het eerst zijn met de droeve mededeling, over twee weken? Is het op 15 juni de KNVB die meedeelt dat de jonge Jordania door de bond definitief niet geaccepteerd kan worden als hoofdgeldschieter van de FC Den Bosch? Of is het de club die de eer aan zichzelf wil houden en omroept dat het kwaad al is geschied en men in de Vliert de boeken en de deuren sluit?
De nood bij de FC is zo hoog gestegen dat men weer aan het bedelen is geslagen: business as usualen terug naar de sappelpraktijk van de pakweg vijf voorbije seizoenen. Houtje-touwtje-gedoe dat aan het eind van de zomer toch zal resulteren in in de ring geworpen handdoeken en bloed, zweet en tranen om noppes vergoten. Bij de bond heeft men zo zijn eigen problemen: veel grotere clubs als FCDB staan op omvallen.
In Breda en Kerkrade is de stormbal gehesen. NAC en Roda JC, twee clubs die werden geacht ‘too big to fall’ te zijn, hebben miljoenen nodig om in augustus aan de start van weer een seizoen profvoetbal te kunnen verschijnen. Roda is altijd van een geldschieter afhankelijk geweest: de legendarische suikeroom Nol Hendriks ging er mee door tot zijn dood. Zijn beoogde opvolger, uit Rusland, zit in Zwitserland een gevangenisstraf uit. Het kan dus altijd erger als met de Bossche Jordania.
Zo is met het binnenhalen van min of meer louche eigenaren de bodem onder het professionele voetbal weggeslagen. Clubs kunnen zichzelf niet meer bedruipen, de markt is opgedroogd, de pyramide -een competitiestructuur waarin de top wordt gevoed door de bodem- is nooit tot stand gekomen, het mooie maar natuurlijk eenmalige succes van Ajax heeft weer meer zand in de machine en in de ogen van de watchers gestrooid.
In het Bossche vlucht men in de leugen. De houders van een seizoenkaart kregen begin deze week een email van Danny Verbeek. De sleetse aanvoerder van de ploeg vond het een prachtig seizoen en vroeg aan de ontvanger om de seizoenkaart te verlengen. Natuurlijk had Danny een mooi lokkertje in de aanbieding: een tientje korting indien de kaart voor die magische datum van 15 juni wordt verlengd. Van verlengen is evenwel helemaal geen sprake. Danny verkoopt lulkoek.
Het mooie pay-after-play systeem, nog ingevoerd door de voor-Georgische marketingman Roel van der Krabben, is stilzwijgend in de Dieze gekieperd. Houders van die kaart, die vijfendertig piek aanbetaalden en daarna per zege of gelijkspel tien of vijf euro betaalden, kunnen hun kaart niet verlengen, alleen maar vervangen door een traditionele twintigrittenkaart waarvoor men bijna tweehonderd euro in een mep moet dokken.
Zo eindigt de FC Den Bosch waar het dit seizoen begon: in de Leugen en Bedrog-divisie…

(JoopFinland)

De teloorgang van de FC Den Bosch is een lange. Hadden Schouten en zijn gabbers in juni na de gemiste promotie en het debacle met Jordania junior de handdoek definitief in de ring gegooid, dan was iedereen die hier ter stede betrokken is bij voetbal al weer een heel stuk verder geweest. Maar omdat de FC het persoonlijke speeltje is van die mannetjes als Schouten die dik geld in de juristerij hebben verdiend en hun contacten met de onderwereld ook na hun pensionering gewoon kunnen blijven uitbuiten, moeten we met zijn allen de gifbeker helemaal tot op de bodem leegdrinken.

Is het niet rechtsom dan maar linksom, lijkt hier het parool. Want je kunt in de eerste divisie wel degelijk nog seizoenenlang rondhangen met een elftal van veredelde amateurs en afdankertjes en een trainer die je niet kan ontslaan omdat je zijn wachtgeld niet kan betalen. In Helmond, Velsen en Dordrecht doen ze het zo al decennia en zullen ze het ook in de twintiger jaren blijven doen. Maar daar hebben ze niet tweeduizend malloten op de tribune die het imago van de club het laatste zetje geven. Den Bosch heeft de M-Side, en dat is niet de twaalfde man van de club maar de Achillespees.

Voor de goede orde: de harde kern van de Den Bosch-fans bevat ook mensen met gevoel voor humor. Maar ze vormen een minderheid, een kleine minderheid zelfs. De grote rest vormt een bezopen en vol stuff gezogen mob die over verschrikkelijk weinig fantasie beschikt. Klisjee na klisjee rolt uit hun rangen, de leuzen en deuntjes zijn alleen maar een variant op de leuzen en deuntjes elders langs de velden, uit de meeste monden komt niet meer dan armetierig gevloek en getier. Ik heb het het vorig seizoen aanschouwd en aangehoord en me er eerlijk gezegd vaak stierlijk mee verveeld.

Fucking boring… Dan was wat er in het uitvak werd uit- en meegedragen veelal stukken beter.

Wellicht heeft het van doen met de politieke voorkeur van die meerderheid. Want het moge na gister duidelijk zijn dat de harde kern van de Bossche M-Side bestaat uit PVVers. Klisjeemannetjes en een enkel -vrouwtje bij uitstek. Kleine zieltjes met een enorrum Calimero-complex. Sneue sufferds die het liefst MEer of taxichauffeur zouden zijn geworden en daarom hun frust koelen op juist de ME en geen lift meer krijgen. De meelopers met de grote M (sic!) die net zo achter Jordania (‘Ga staan voor Jordania!’ klonk het eind vorig seizoen en ze keken je heel vuil aan als je bleef zitten…) aanlopen als achter de rattenvanger van Hameln in een bruin hemd.

Fascistoide tuig. Wat doe je ermee? De KNVB heeft toegezegd hard in te grijpen. Ik hoop dat het punten in mindering brengen wordt, want met een wedstrijdje zonder publiek heb je die gasten niet. En heb je Schouten ook niet. Eigenlijk zou zo’n bond een club moeten kunnen verplichten om de supportersrangen te zuiveren. Dus niet een stadionverbod voor deze of gene, maar een degelijk onderzoek naar de invloed van de PVV op wat er onder de M-Siders leeft en dan collectief schrappen voor het leven die hap. Een voetbalclub is een sociaal instrument. Dat mag je geen platform laten zijn voor fascisten.

Maar het valt te betwijfelen of de hoge pieten die de FC aansturen iets positiefs kunnen met de kritiek die ze nu vanuit de hele samenleving krijgen. Reden voor mijn twijfel? Die buurman die ik eind vorig seizoen opeens kreeg tijdens de -reguliere, niet de nacompetitie- thuismatch tegen Go Ahead. Hele seizoen relatief in mijn uppie achter het doel gezeten, maar toen was daar opeens die redelijk jonge, in een redelijk dure overjas gestoken, redelijk gesoigneerde redelijk denkende meneer die naast me kwam zitten en zomaar met me in gesprek raakte. Over van alles en nog wat. Over voetbal natuurlijk, maar ook over wat we deden of gedaan hadden in het leven. En over de koers van de thuisclub. Dus over Jordania en over de oude voorzitter en over de nieuwe voorzitter… En het bleef me bij dat bij het laatste onderwerp ik meer aan het woord was dan de ander, veel meer… Terwijl die ander juist onthulde dat hij een heel leven had meegemaakt bij de club, alle ins and outs kende…

Ik hield het gevoel over dat ik uitgehoord was geworden. Je mag het natuurlijk niet denken en al helemaal niet opschrijven, maar zouden ze daarboven in die ereloge na de vorige afleveringen van deze prachtserie niet gedacht kunnen hebben: we zetten eens iemand van ons naast die Jopie om uit te vinden waar ie vandaan komt en met wie ie kontakten heeft? Nog eens: je mag er niet van uitgaan maar ja: is dat niet juist de reden om er wel rekening mee te houden…?

(JoopFinland)

Leuk om Freek de Jonge weer te zien, in een oudejaarsconference. Zijn pas is wat strammer geworden, en het piekhaar flinterdun. Maar geen spoor bij hem van enige mildheid -die oudedagsziekte die veul erger is als aderverkalking. De Jonge tiert nog net zo hard als in 1978, toen hij tekeerging tegen de labbekakken van de KNVB die zich graag door de Argentijnse junta lieten naaien.
Minder leuk als Ajax en PSV straks een strategische fout van jewelste blijken te hebben gemaakt door dezer dagen in het eenmansstaatje Qatar wat extra dollars te willen verdienen. Stel nou dat de wrekers van Soleimani hebben bedacht dat het uitroeien van twee Westerse voetbalclubs onder handbereik voor tig jaren olie op het vuur zal gooien …
We zijn sinds de actie ‘Bloed aan de paal’ van -toen nog- Bram en Freek niets opgeschoten. In 1978 had je Berry van Aerle uit De Peel die verslaggevers gek maakte met zijn statement dat ‘je overal generaals hebt, in Nederland ook, ik had er zelf een toen ik in dienst lag, joh’. Nu heb je Edwin van der Sar, voormalig ballenvanger, die als dikke deur van Ajax ongeveer hetzelfde uitkraamt.
Van zijn collega van PSV, Toon Gerbrands zou je meer verwachten. Hij is in dit serietje eerder de revue gepasseerd, als een bedachtzame en belezen figuur die zich zorgen maakt over de toekomst van het profvoetbal door de invloed van de mafia. Maar in Qatar maakt Gerbrands een verslagen indruk. Misschien is hij na het door hem ontslaan van coach Van Bommel de regie bij zijn club volledig kwijt?
‘Wij zijn een voetbalclub, geen politieke partij’, klinkt het uit de zandbak waar over twee jaar ook het door de eenman via omkoping verkregen WK moet plaatsvinden. Nee, maar de Philips Sport Vereniging is het volle kindje van, en Ajax zelf een beursgenoteerd bedrijf. Zou men er niets willen opsteken van collegabedrijven zoals Shell?
Shell werd in de jaren tachtig uit het toen nog door blanken geterroriseerde Zuid-Afrika verdreven doordat in Europa haar benzinestations werden opgeblazen. Is men in Eindhoven en Amsterdam niet beducht voor soortgelijke acties in en rond de stadions zodra de bal hier straks weer moet gaan rollen? Een vlag en een spandoek staan zo in de fik, dat hebben we gister in Teheran kunnen zien…
Wat een hypocrisie van Sar en Gerbrands! Deden hun spelers soms niet mee aan de minuut stilte die op alle velden in acht werd genomen nadat de M-Side ‘s-Hertogenbosch op de wereldkaart had gezet? En gingen de Godenzonen uit de Arena niet massaal op de foto toen ze ‘voor het klimaat’ de trein in plaats van het vliegtuig naar Lille namen?
Laten we als liefhebber van het spelletje hopen dat actiegroep De Wraak van generaal Soleimani zich op een ander doelwit zal richten dan het voetenwerk van Ziyech. En dat Schwaab de opvolger van Gerbrands zal worden. De Duitse centraal verdediger die gelouterd terugkeerde naar Brabant nadat hij PSV even eerder had verlaten omdat zijn leven van de rails was gelopen, was de enige die uitsprak dat hij zich in Qatar niet op zijn gemak voelt…

(JoopFinland)

Barry Hulshoff heeft ons verlaten. Hij is uiteindelijk toch gevallen, de bebaarde reus die niet omver te krijgen was. En met hem verdwijnt eigenlijk het hele Ajax van de Godenzonen achter de grijze kim.

Waarom valt zo’n Jack van Raamsdonk, de huisdealer van racistische riedels bij FC Den Bosch, niet ten prooi aan … Maar nee, laten we het nu niet hebben over de dood. Daarvoor heeft Barry ons te veel nagelaten. Ik herinner me hem namelijk niet alleen als de sierlijke verdediger met het granieten hoofd. Barry had het in zijn tijd ook over politiek.

Mijn broer kwam destijds met het interview aan. Die interesseerde zich verder niet voor voetbal. Maar hij viel op de baardige kop van Barry, omdat die op die van Robin Williamson leek, van de Incredible Stringband. Over die tijd hebben we het dus: begin jaren zeventig van de vorige eeuw. Met de psychedelische folk van Robin en Mike Heron, en de geoliede samenwerking tussen Barry Hulshoff en Velibor Vasovic in het centrum van de Amsterdamse defensie.

Ik meen dat het de Vrij Nederland was, die mijn broer mij aanreikte. Maar het kan ook een andere linksige krant zijn geweest. Want die lagen niet bij ons thuis. Wij lazen het Algemeen Dagblad. Uit Rotterdam, en dus met voetballers die bij Feijenoord of Sparta speelden. Die hadden het in interviews alleen over hard werken en over auto’s.

Barry had het zomaar over de PSP. Voor de jonkies: dat was geen pilletje maar een politieke partij. De Pacifistisch-Socialistische Partij, de club voor studenten, dienstweigeraars en ander ‘werkschuw, langharig tuig’ zoals intelligente mensen toentertijd in het AD werden genoemd. In de verste verte niets voor Coen Moulijn dus, of Eddy Pieters Graafland, de twee meest gevierde havenwerkers in de Rotterdamse Kuip.

Barry had op de PSP gestemd. Ik ben vergeten waarom, omdat mij dat als toen veertienjarige jongen niet boeide. Maar mij bleef wel bij wat hij over de ‘Johannen’ te melden had. Johan Cruijff en Johan Neeskens waren gek van het idee om voor FC Barcelona te gaan spelen, waar de legendarische coach Rinus Michels toen al de baas was.

Barry begreep zijn ploeggenoten. Die spelen graag weer onder Michels, zoiets zei hij, en ze gaan ook veel meer verdienen. Maar het is wel Spanje, sprak Barry, en voegde daar iets aan toe in de trant van: dat is wel even een dictatuur, en: ik zou daar niet willen spelen.

Klasbak Barry, in zoveel opzichten… Ik las dat ie de mentor is geweest van Matthijs de Ligt. Natuurlijk is ie dat geweest. Ik zie het direct voor mijn geestesoog, zonder moeite ervoor te hoeven doen. Hoe Barry de Baardman zich ontfermt over Matthijs, de jongen van zestien die ik voor altijd zal zien huilen op een grauwe avond in het nog grauwere Sofia, nadat hij in het laffe verdedigende concept van bondscoach Pa Blind de Bulgaren twee doelpunten heeft moeten toestaan.

Ik wou dat mensen als Barry Hulshoff voor altijd bleven leven en mentoren. Dat niet de rassenhater Van Raamsdonk maar Barry voor de thuiswedstrijden van FC Den Bosch op de middenstip een meezinger zong. Desnoods ‘Tulpen uit Amsterdam’…

(JoopFinland)

De zegsman van de trainersvakbond kon zich een rel zoals die rond Ron Jans niet herinneren. Ik wel.
Thijs Libregts moest in 1990 als bondscoach het veld ruimen, nadat Ruud Gullit had aangekaart dat de man een racist was. Libregts had gezegd dat ‘zwarte spelers een beetje lui zijn’, en daarbij Gullit aangekeken. Dertig jaar nadien, is er helaas weinig tot helemaal niets veranderd.

Veel te langzaam komt rond het gedrag van coach Ron Jans bij de Amerikaanse club FC Cincinnati de aap uit de mouw. Vanochtend vroeg ging het nog allemaal alleen maar over Ronnie die in de kleedkamer een rapdeuntje had meegezongen. Het statement van de Amerikaanse spelersvakbond waarin werd gezegd dat dat van dat deuntje door de clubleiding verzonnen was en dat Jans vanwege het ene racistische incident na het andere hun aandacht had gekregen, kleefde nog als niet-becommentarieerde bijlage aan de mededeling in de media dat Jans zelf ontslag had genomen. Zelfs Bert Wagendorp, de meestal puntige columnist van de Volkskrant, liet zich voor het mistkanon van Jans cs spannen.

Vanmiddag begon de praeses van Cincinnati ineens ook over ‘meerdere incidenten’, maar hoefde van de media niet te vermelden dat hij die wetenschap uit de brief van de spelersvakbond had. En vanavond laten de verenigde trainers en spelers in Nederland weten dat onze Ron op hun dikke steun kan rekenen. Die van de trainers kan zich dus niets herinneren, en Jevgeny Levtchenko van de spelersvakbond valt zijn collegae in de VS af. Libregts vocht destijds zijn ontslag tot bij de rechter aan en was daarna van harte welkom in Oostenrijk. Jans zal, terug in ‘het land war ik mezelf kan zijn’ (quote uit zijn mond in het Brabants Dagblad van vandaag) wel weer aan een club geholpen worden.

Men heeft vanuit de pluchen bestuurszetels immers genoeg gedaan tegen het racisme op de velden, in de stadions, in de kleedkamers, in de maatschappij. Er komt een ep waarmee je je buurman op de tribune anoniem kunt aangeven als die een kwalijk deuntje inzet… Godverdomme! Ik hoop dat iedereen die onheus wordt bejegend in de Nederlandse voetbalcultuur een voorbeeld neemt aan die jongen van FC Porto die afgelopen weekeinde een stoeltje dat naar hem toe werd gegooid teruggooide en vervolgens van het veld liep. Staken die wedstrijden. Net zolang totdat de Jansen en Libregtsen echt verdwenen zijn…

(JoopFinland)

Grappige acties de laatste tijd van de echte fans in Duitsland. Die vallen niet over een huidskleur of een sexuele voorkeur maar gaan -vooralsnog alleen figuurlijk- Dietmar Hopp te lijf. Hopp is de puissant rijke eigenaar van de club Hoffenheim.

Hopp doorbreekt de bij onze Oosterburen heilige 50 plus 1 regel. Die houdt in dat in de voetbalverenigingen de fans een meerderheidsbelang hebben en houden. ‘Fans maken ons voetbal’, zeggen ze daaro in het Duits, en dat is natuurlijk een waarheid als een koe.

Nu heb je in het Duitse voetbal wel een aantal clubs die door het grote geld zijn overgenomen omdat de fans daarmee in moesten stemmen. Leverkusen is van de pillendraaier Bayer, en VW heeft het bij de VfL Wolfsburg voor het zeggen. Maar dat is omdat de fans ook bij die bedrijven op de loonlijst staan.

Met Hopp is dat anders. Hij is de Dé Stoop van Duitsland. Stoop was in de jaren 1970 de eigenaar van de pingpongers van Tempo Team, volleybalclub Blokkeer en vooral van FC Amsterdam. In de FC ging de volksclub -en grote concurrent van het patserige Ajax- DWS op.

Na aanvankelijke successen, onder andere ook in de Europese competitie, ging het met het speeltje van Stoop snel naar de mallemoeren. De FC werd legendarisch doordat ze tenslotte op het bijveld van het Olympisch Stadion balde, voor nog maar een paar honderd mensen.

Hopp heeft zich Hoffenheim, vijftien jaar geleden nog een clubje in de onderafdeling, toen toegeëigend omdat het nog geen lastige fans had. Die fans zijn er ondanks alle promoties ook nooit gekomen, zodat de kerel zijn miljoenen naar believen mag rondstrooien. Of op een kwade dag mag intrekken.

Misschien eist ie ze dan wel terug. Net zoals Jordania, de Georgische onderkoning van Den Bosch. De mainstream en de club doen er van alles aan om met vrolijke berichten naar buiten te komen, maar de bijna half miljoen die Kakhi van de FC eist, hangt als het Zwaard van Damocles boven De Vliert.

De licentie-commissie van de KNVB liet zich geen zand in de ogen strooien en deelde vanochtend een straf uit aan de FC, omdat de overlegde boekhouding maar niet wil kloppen. Drie punten in mindering betekent sportief het einde van het seizoen.

Hopp hopperdehop… Doet ook denken aan Paultje, de voormalige praeses van de FC, die nu bijna in Duitsland, bij de FC Twente voor praeses speelt. Paultje bracht ons Kakhi, en is nu in Enschede spil in het dramatische seizoen van de Tukkers die weer gaan degraderen.

Benieuwd of Paul alweer ergens anders welkom is. Misschien zien we hem straks wel bij Ajax…

(JoopFinland)

Ik vreet de boeken van Paul Auster. Het zijn geen thrillers maar mystery books, over mensen die in hun eigen geest dwalen, en soms deerlijk verdwalen. The New York Trilogy heb ik wel twintig keer gelezen. Maar toen ik Auster een keer mocht ontmoeten, in Helsinki, aan het begin van de eeuw, ging ons gesprekje niet over zijn boeken. We praatten over sport. Over sportwedstrijden om meer precies te zijn. En -om helemaal duidelijk te zijn- niet over echte sportwedstrijden maar over die die alleen maar in onze geest plaatsvinden.

Auster schrijft erover in zijn autobiografie Hand to Mouth. Zijn passie is honkbal en hij ontwikkelt een spel waarmee mensen hun eigen honkbalcompetities kunnen spelen. Hij beschrijft gedetailleerd hoe hij het fantasiespelletje heeft ontwikkeld, en hoe hij er mee langs de deuren heeft lopen leuren.

Zo ver is het bij mij nooit gekomen. Ik zag mij hobby niet als koopwaar. Wat Auster voelde voor honkbal, dat had ik met voetbal. Vanaf mijn twaalfde deed ik aan wat ik ben gaan noemen ‘voetbaluitslagen’. Ik beleefde voetbalwedstrijden, in mijn hoofd. Geen echte dus, maar gefantaseerde.

Aanvankelijk speelde ik zelf een hoofdrol in de wedstrijd in mijn hoofd, als speler of als scheidsrechter. Maar daarna werd ik manager van een club, en weer een eind verder werd ik competitieleider. In die fase begon ik mijn fantasie ook op schrift te stellen.

Ik heb honderden schoolschriftjes gevuld met verzonnen voetbalcompetities. In mijn eerste eigen kamertje thuis mocht ik me er ongestoord aan overgeven. Want het spel werd niet alleen in mijn hoofd gespeeld.

De uitslagen van de wedstrijden werden overdag bepaald door het op mijn bed met de cijfers van de klok laten ronddraaien van een balpen. ‘s Avonds ging het in de volle huiskamer door bij het kijken naar buitenlandse series op tv: de hoeveelheid letters van het laatste woord in de ondertiteling bepaalde het aantal gescoorde doelpunten…

Begin jaren tachtig ontdekte ik dat ik warempel niet in mijn eentje hiermee bezig was. Een dagblad stelde een aantal mensen voor dat gefingeerde competities speelde, en wel in zelfgebouwde stadions met alles erop en eraan.

Maar het was de ontmoeting met Auster die me het meest over mijn hobby vertelde. Hij had dezelfde ervaring als ik gehad. Ook hij had onder grote spanning, ‘stressy situations’ zoals hij ze noemde, geschuild in zijn gefantaseerde ballgames.

‘Others use pills or worse’, zei hij, ‘but we always had our game.’ En na een seconde of wat begreep ik dat hij het echt over hem en mij had…

Waarom dit relaas? Wel, nu de pleuris is uitgebroken zal de liefhebber van het spelletje het op eigen kracht moeten doen. Geen competities tot wie weet hoe lang, dat moet geen ramp maar een mogelijkheid zijn voor de ware fan. Allemaal minstens aan het managerspel van de FIFA, en voor de echte soepele geesten heb ik hierboven beschreven hoe ver het kan gaan…

Geldt ook voor de hele samenleving natuurlijk. Voetbal is in deze serie een hyperbool. Tjonge, wat worden we de komende maanden hard weggerukt uit onze consumptiemaatschappij. Het wordt in gedachten op reis, en naar een feestje in je fantasie. Het wordt thuiszitten met een goed boek, en als dat uit is ga je lekker zelf schrijven... (JoopFinland)

Op sites met illustere namen als livetv.ru en hesgoal.com kun je naar rechtstreekse uitzendingen van voetbal kijken tot je er bij neer valt, zonder dat je er voor hoeft te betalen.

In wezen is het hetzelfde als vroeger op het muurtje of de spoordijk klauteren bij een hoek van het stadion zodat je de wedstrijd van je favorieten grotendeeels kon volgen zonder de entreeprijs te hoeven dokken.

Net zo als dat muurtje of die dijk niet waren gebouwd om aan arme fans uitkomst te bieden, zo bestaan die sites met daarop de livestream van je wensen ook niet voor jouw kijkgerief. Het zijn goksites, waarop je op alle mogelijke en onmogelijke details van een wedstrijd je geld kunt inzetten.

Het gedoe rond de tv-gelden voor het profvoetbal laat goed zien hoe verrot de bedrijfstak is. Dat je waar ook ter wereld live naar een wedtsrijd uit de Engelse of Spaanse competitie kunt kijken heeft niets te maken met liefde voor het spelletje maar met de tentakels van de internationale gokmafia.

Daarom geeft de KNVB straks -tegen de wil van de meeste eredivisieclubs in- gewoon toe aan de wens van de Europese en wereldbond om met het programma verder te gaan. Zelfs in lege stadions. En zelfs zonder in acht te nemen dat het hier gaat om een contactsport.

Het parool voor de bonzen is niet The show must go on, maar The bet must go on. De show wordt zonder met de ogen te knipperen tot op het bot uitgekleed. Geen liefhebber zit graag in een leeg blok beton, geen speler doet zijn ding graag voor lege tribunes.

Maar in de vier grootste competities van Europa -die van Engeland, Duitsland, Spanje en Italie- hangt het resultaat van een club voor zestig of zeventig procent af van de inkomsten uit tv-gelden, lees: indirecte sponsoring door de goksyndicaten.

Waar het heen gaat met dit seizoen? En staat wellicht de hele bedrijfstak op omvallen? Belangrijkste vraag misschien in het kader van dit fijne serietje: wat kun je er als fan tegen doen? Samen de kont tegen de krib gooien en club-eigenaars en bonzen uitroken?

Het zijn de jaren tachtig van de vorige eeuw niet meer, waarin wij vanuit de hoofdstedelijke kraakbeweging zorgden voor warme banden met de F-Side. De lege tribunes van vandaag zijn het domein geworden van de kluit, die zich graag laat belazeren.

(JoopFinland)

Paultje van der Kraan, de man die FC Den Bosch met de nachtmerrie Jordania opzadelde en toen iedereen in De Vliert wakker werd al hoog en droog bij FC Twente zat, heeft in Enschede zijn eerste slachtoffers gemaakt. De Uruguayaanse trainer Garcia, die de landskampioen van 2011 uit de hel van de eerste terugbracht naar de eredivisie en daarin de kwalitatief beperkte ploeg in veilige haven loodste , mag vertrekken. Nog erger is het verdwijnen van Ted van Leeuwen.

Op mijn vijftiende las ik Ted van Leeuwen stuk. Toch schreef hij geen thrillers, of boeken over zuipen en naaien die toen de canon van de Nederlandse literatuur vormden. Nee, Van Leeuwen publiceerde begin jaren zeventig het niet zo dikke en van een goedkope plastic cover voorziene ‘Topclub FC Twente’.

De bom zat in die titel. Daarmee vloekte de auteur in de kerk die toen Nederlands voetbal heette. Hij had zijn boek net zo goed ‘Ajax is kut’ kunnen noemen. Topclubs, dat waren Ajax, Feijenoord en PSV, in die volgorde. Punt. Daaronder had je de rest.

Nederland was in die jaren nog opgedeeld in Holland en die rest. Het westen vormde de wereld, vanuit de andere windstreken moest je nog vele malen van trein wisselen en allerlei vreemde dialecten aanhoren voordat je in het Walhalla was beland. Omgekeerd ging het net zo langzaam bergafwaarts. Mijn geboortestad Zutphen kwam er nog redelijk van af. Nog verder naar het oosten had je Twente, ook wel Twenthe genoemd, en daar weer achter de no-go area die West-Duitsland, ook wel Moffrica, heette.

De term ‘achterlijk’ werd in die tijd nog zonder blikken of blozen en voor een veelheid aan fenomenen gebruikt. Van het buurjochie met het grote hoofd tot aan de streektaal was vanuit de Randstad geoordeeld meteen voorbij Amersfoort alles en iedereen achterlijk.

Ted van Leeuwen deed -bij Dagblad Tubantia- de sport. Johan Derksen woonde toen nog in een plaggenhut, dus sportjournalistiek was niet de fietsenkelder van omhooggevallen plebeejers maar gewoon een gerespecteerde tak van journalistiek. Van Leeuwen beschreef feiten. En nooit en nimmer zichzelf.

Hij presenteerde aan zijn lezers vanaf het begin het ‘project FC Twente ‘65’ op een constructieve wijze. Dat was belangrijk. De nog prille Nederlandse profcompetitie had het moeilijk met de voortschrijdende vercommercialisering. De KNVB saneerde de Tweede Divisie weg, en in tal van steden en streken nam men de toevlucht tot een fusie.

Er waren mislukte fusies, zoals in Amsterdam, Den Haag en Sittard, en succesvolle samensmeltingen, zoals die in Utrecht, de IJmond en in Enschede. FC Twente ‘65 voetbalde na vijf jaar boven in de eredivisie en begon ook in Europa furore te maken. In die sfeer schreef Van Leeuwen zijn boek.

Van het Twente van de Topclub is niets meer over. De streek zag de vliegbasis van de luchtmacht en de Military van Boekelo verdwijnen. En de TH heet tegenwoordig University of Twente. Twents of Tukkers als streektaal heb je nog, maar wordt nu gebruikt als merchandising tool voor Herman Finkers of dat biermerk.

Heracles, ook wel overbodig Heracles Almelo genoemd, is tegenwoordig de cultclub in de streek. FC Twente is na de landstitel en de verhuizing uit het Diekmanstadion naar de puntje puntje puntje Veste niet meer het Ajax maar het AZ van het oosten.

Het Diekman, met het dweilorkest de Diekmennekes en de harde kern van de supporters in Vak Q, was een naargeestige betonwoestijn. Maar dat waren alle stadions toen nog. Onoverdekt staan, en in de rust alleen maar mogen dromen van een glas bier uit het enige tappunt tweehonderd meter opeengepakte mensen verderop, dat was ook je lot in het Olympisch Stadion of in de Kuip. Dus daar klaagde je niet over.

De coronacrisis legt het profvoetbal wereldwijd in de as en dus gedijen mannetjes als Paul van der Kraan. Hij heeft naar verluidt al aan de noodklok gehangen bij de gemeenten Enschede en Hengelo. Alsof die momenteel geen andere zorgen aan hun kop hebben. Over niet al te lange tijd zal Paultje met geoefende hand het konijn uit zijn hoge hoed toveren dat we van hem kennen. In Arnhem, in Sittard, in onze goeie stad Den Bosch, overal heeft de klootzak hetzelfde kunstje mogen flikken. Veelpleger van der Kraan heeft nu ook in Enschede geen last meer van mensen met voetbalverstand, en zal er een buitenlandse geldschieter presenteren…

Voor Ted van Leeuwen en voor mij resten de beelden die we op ons netvlies dragen van Topclub FC Twente. In zwart-wit, en met het onderschrift: De vuurpijlen vertrekken vanuit Vak Q: Johan Zuidema schiet FC Twente op 3-1 tegen Juventus…

(JoopFinland)

Paniek in stadion De Vliert vorige week. Toen Ester Bal de avond na weer een verloren thuiswedstrijd van FC Den Bosch de lampen wilde uitdraaien riep ze Wablief op zijn ernhems en zette haar charmante specsavers eens goed recht. Tegenover haar, op de Maastribune, was het niet pluis. Daar stond of hing iets dat daar niet hoort. Ester op onderzoek uit en stuitte daar op een spandoek, met de tekst Van Der Ven Rot Op. Omdat er ook nog iemand van het Braboblad rond hing, volgende ochtend grote plaat van de leus in die krant.

Ester aan het uitleggen, want daarvoor is ze nu eenmaal aangenomen in De Vliert. Hoe komen klaarblijkelijk boze fans van de FC het stadion in, want het is toch corona? Nu is dat natuurlijk een eitje van de Aldi. Gewoon een Capitol Hilletje doen: je trekt als bestormer een smerisuniform aan en dan vraagt die echte smeris heus niet hoe je aan dat pakkie komt. Zo geschiedde ook in De Vliert: ‘Wat komt U doen? Wij zijn nog bezig hier’. ‘Nou, wij ook. Dankuwel’.

Dus Ester aan de gang want dan hoefde ze niet te antwoorden op de echte vraag: hoe ze het vond dat er sowieso nog supporters van de FC waren die het lot van hun kluppie aan het hart ging? Voor het afserveren van die fans had ze Piet, of Jan, van de officiële supportersclub. Die wist dat het bij de bestormers van de Maastribune niet om ‘echte’ fans ging. ‘Want die begrijpen dat de FC nu in een lastig pakket zit en moet roeien met de riemen die het heeft’.

De riemen en het pakket van de FC Den Bosch.

Dat pakket is niet spic en span van nu of desnoods gister, iets waarvoor je graag je deur opent en de bezorger een sigaar aanbiedt, Gossamme nee, het pakket van blauw en wit is een ouwe doos met een onleesbaar opschrift die ergens onder een tafel ons er aan ligt te herinneren dat er zoiets als de eeuwigheid bestaat. Het pakket van FCDB is nog te smerig om het aan de afzender te retourneren.

Het pakket van de FC Den Bosch bevat – en dan hebben we het alleen nog maar over wat we meteen onder de kleppekes van het ding vinden, dus zeg maar de meest verse jaarringen - de scharrel met Jordania, het ontslag van Willy Boessen en de aanstelling van Van der Ven. Op alle drie onderdeeltjes van het pakket past alleen maar de noemer ‘broddelwerk’.

Maar: wat anders kun je ook verwachten met zulke riemen? Het Miep Blazoen-optreden van Bal staat voor dat van de hele ‘board’. Voor Paul van der Kraan, ook ernhem, die de club uitleverde aan de ernhems-georgische zwendelfamilie Jordania. Voor Jan Schouten, de gentleman die Wil Boessen voor de trein duwde. Voor Jan Gösgens, die de naam van de door hem gekochte supertalenten niet eens kan uitspreken.

Mannen en een enkele vrouw zonder ambitie. Of beter gezegd: met de ambitie de FC als de meest grijze fluim duiveschijt op het vizier van mensen te zetten. FCDB, dat is de nummer dertien van de laagste profdivisie, met zowel in het veld als achter de bestuurstafel alleen maar amateurs. FCDB, dat is wat Omroep Max is voor de televisiekijker, en 50-plus voor de kiezer. Iets waarvoor je niet eens meer je luie nest uitkomt.

Alles dat voor reuring zou kunnen zorgen in de rimpelloze modderpoel van blauw en wit, is taboe en moet zo snel en zo ver mogelijk worden weggewerkt uit De Vliert. Opvallende spelers? Felida is de enige die is gebleven van het wonderelftal van Boessen van twee seizoenen terug. Fans? De racisten delen de leuzen uit op de M-Side en brallen de club de publiciteit in.

Sleur en slaap. Toen er nog volk op de tribunes van De Vliert mocht, lag er een A4tje voor hen klaar. Van JobTeam, een of ander uitzendburo. Zo is FCDB tot de hobby van een stel VVD-ers geworden. Liefdadigheidswerk. De erfelijke ziekte van de sociale arrogantie die de opvolger van Schouten heeft meegenomen van de hockeyclub.

In de kelder gedijt het pakket van de club als nooit tevoren. Vast op de laatste stek, met een trainer die weet dat ie weg moet en met spelers die elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen. Wat doet de leiding van de club? Die ontslaat zichzelf niet. Die komt niet met een ambitieus plan voor De Vliert. Die heeft nooit op de website van Telstar gekeken.

Nee. Die belegt een online avondje met ‘de fans’.

Volgende week mag je als lid van de familie van Blue en White achter je beeldscherm naar het geronk van de heren en de dame luisteren. Je mag ook een vraag stellen, maar natuurlijk niet spontaan. En al helemaal niet indien je met je vraag de oprechte bedoeling hebt een bommetje te leggen onder het huidige ‘beleid’ van het zooitje.

Echte fans van betaald voetbal in Den Bosch? Die staan buiten in de regen. Veel langer als de corona duurt…

(JoopFinland)

Wat doe je als je een Chinees met heul veul poen en een tikje voor sport bent? Dan trek je de sportwereld in om nog meer poen te maken met je hobby. Wat houd je tegen! Inderdaad, wat houdt zo iemand tegen. En hoe probeert zo iemand zijn doel toch te bereiken.

Chien Lee is zo’n Chinees. Hij heeft tot nu toe een aantal honkbalclubs in het Verre Oosten en de VS, en een handvol voetbalclubs in Europa gekocht. Hij is begonnen in La douce France, bij Nice, en hij staat nu voor stadion De Vliert, in ons eigen Den Bosch.

Nice, Oostende bij de Zuiderburen, Esbjerg aan de Jutse kust, Barnsley in Engeland, Thun in Zwitserland… Ziedaar de clubs waar Chien inmiddels zijn hart aan heeft verpand. Wat opvalt: Nice is van die klupjes met afstand de meest gelauwerde, de rest is eigenlijk derde keus.

Dus kom je bij de onvermijdelijke vraag waarom Chien miljoenen van zijn miljarden in derde keus pompt. Waarom gaat ie niet voor de hoofdprijs? Derde keus trekt geen kijkers, niet in de stadions en ook niet op televisie, tegenwoordig voor een beetje sportorganisatie de goudmijn.

Matchfixing dan? Meer dan genoeg van Chiens collega’s uit waar de zon opkomt zijn wel es tegen de lamp gelopen of minstens in verband gebracht met het regelen van wedstrijduitslagen omdat ze onverkwikkelijke banden hebben met de gokmafia daaro.

Hebben we het in deze reeks wel es over gehad, in verband met de vorige suikeroom bij FC Den Bosch, de Georgische olieboerenzoon die niet kon uitleggen waar ie zijn geld vandaan had, en dus de verdenking op zich laadde dat ie banden had met… inderdaad.

Wij willen niet meteen op Chiens witte overhemdje kwakken. Laten we hem het voordeel van de twijfel gunnen en er van uitgaan dat ie echt iets heeft met voetjebal en gewoon zo krankjorum is dat ie een miljoen steekt in het Esbjerg van Brabant.

Maar waarom steekt ie dat geld nou niet in al die andere derde keus die onder de moker van de corona de komende weken niet in staat zal blijken de spelerssalarissen te betalen? Hoezo de FCDB? Waarom klopt ie niet aan bij Roda, of MVV, of desnoods Dordrecht of Helmond?

Misschien doet ie dat nog. Er gaat namelijk ook nog wel es wat niet door in het mooie leven van Chien. Soms springt een deal waar hij mee aankomt af. En niet omdat zo iemand als Jordania junior nog een miljoenenclaim op de failliete boedel heeft, zoals bij de FCDB.

Nee, soms springt er een regel of een wet of een belangenorganisarie tussen de spaken van het wiel waar mensen als Chien de godganse dag aan staan te draaien. Zoals de KNVB in het geval van jochie Jordania. Of de bond in Groot-Brittannie.

De Britse voetbalbond heeft een regel in het leven geroepen die moet voorkomen dat figuren als Chien niet alleen Barnsley kunnen opkopen maar ook nog de rest van de derde keus. Chien had een paar jaar geleden het oog laten vallen op Partick Thistle, voor eeuwig de derde club van het Schotse Glasgow.

Die deal ging dus niet door. En wat wij vrezen is dat de KNVB niet zo’n regel heeft. Dat Chien dus gewoon in Den Bosch wil beginnen aan zijn zijderoute en daarna in gezwind tempo alsnog Roda en MVV en de hele rest van de Keukenkampioenen opkoopt.

Dan heb je dus over pakembeet drie seizoenen niet alleen geen FCDB en Helmond Sport meer maar is je hele voetbalcompetitie in de handen van een Chinees gekomen. Speelt Chien tegen Chien, als het ware… Einde verhaal.

(JoopFinland)

Het is afkomstig uit het ijshockey, die hele superliga. Die ouwe Zweed, die Lennart Johansson, die nu ook al weer dood is maar die tig jaren geleden de baas werd van de UEFA, die heeft zijn kwade koude zaad laten vermengen met dat van zakenjongens uit de USA, en nu zitten we met de gebakken peren.

Ga maar na: allemaal ooit begonnen met het gezeik over zuivere speeltijd. Komt uit het ijshockey. In die ´sport´ mag je niet lekker tijdrekken door een blessure te veinzen. IJshockeyers spelen met een stopwatch en willen nogal es gaan bakkelijen over of die wel of niet op tijd is ingedrukt.

Meer en dikker gezeik: de VAR. Hebben we dus ook aan de Scandinaviërs, de Noord-Amerikanen en het ijshockey te danken. De video-scheidsrechter. Omdat we het mooie drama van een ´scheidsrechterlijke dwaling´ als een weeffout in de schepping, niet meer willen accepteren.

En dan dat fenomeen van het reizende circus. In de USA kan iedere gek met een zak geld een club oprichten of kopen, of die club nou gaat ijshockeyen, honkballen, basketballen, noem maar op. En die club mag die gek overal thuiswedstrijden laten spelen.

Zo worden in het land van de onbegrensde mogelijkheden ik noem maar wat de Minneapolis Devils een seizoen later de Houston Devils of omgekeerd. Of de New York Hell´s Angels en dat is dan een nieuwe naam. De Angels zijn dan niet gepromoveerd maar opgericht, als het ware.

Hadden we dus een paar jaar geleden in ons voetjebal. En toen hadden we al moeten zien aankomen welke kant het nu uit gaat. Juventus of Real Madrid wilde tegen een andere ploeg die me ook ontschoten is, de Europese bekerfinale spelen in een van de Amerika´s.

Van hetzelfde laken een pak met die gesloten competitie. Houdt verband met dat reizende circus, komt dus uit de USA en is in Europa alleen gangbaar als competitiemodel in -weer- ijshockey en nog wat andere takken van sport die nauwelijks die naam mogen hebben.

(Nou ja, wij hier in de polder hebben als enige in Europa met onze ´dichte´ -of eigenlijk halfdichte want je kunt er wel uit promoveren maar niet degraderen- eerste divisie ook zoiets, maar wij noemden ook Willy van der Kuijlen een topspeler…)

Dus ik wil maar de mooie woorden uit een beroemde bestseller herhalen: de teerling is vroeg geworpen. Zweeds wittebrood en het Ikea-model… Het mechanisme is duidelijk: Juventus-Real Madrid trekt meer gokkers, en voor de vorm noemen we die tv-kijkers.

En over die teerling en hoe vroeg die erbij was… Het betaald voetbal in ons landje ontstond zeventig jaar geleden in precies dezelfde sfeer. Moord en brand van de KNVB toen Willy van der Kuijlen voor een appel, een ei en een worstebroodje ging spelen. Maar een paar seizoenen verder was het dus OK…

Die kant kan het nu ook op gaan. Of een andere. Herinneren we ons Sport 7. Zo heette geloof ik het ´sportkanaal´ dat het over zou nemen van Studio Sport. Commercieel station, dus opeens ging het spreekwoordelijke bord op schoot op zondagavond achter een betaaldrempel.

Leiden in last, opstand, bijna rellen… Dus Sport 7 sneefde. Zo kan het dus ook. Aan ons allemaal de keuze, zou ik zeggen. Vandaag was het veertig jaar geleden dat supporters van de Bunnikzijde het stadion in Utrecht sloopten. Dat moest toch gebeuren, maar zij besloten het zelf te doen.

Omdat ze vreesden dat hun ´FC Utreg` de bouw van de supermoderne Nieuwe Galgenwaard niet zou overleven.

Heeft die club het wel overleefd, zegt U? Ook daarover kun je dus van mening verschillen…

(JoopFinland)

Zit me juist voor te stellen hoe bondscoach Boer op de kleuterschool met de blokkendoos omgegaan moet zijn als de naam valt: FC Seraing. De verslaggever van dienst bij Nederland-Georgië noemt hem als de club waar een jongen van het gastland zijn kunsten met de bal vertoont.

Het zijn de weken waarin in de Europese competities de laatste promovendi bekend worden. Sommige namen beklijven. VfL Bochum, met afstand de lelijkste club uit de lelijke Bundesliga, Girona, het kleine Catalunjische broertje van het grote Barcelona. En daar is ook Union, uit Brussel, van Sint Gilles om precies te zijn. Eindelijk terug, na misschien wel honderd jaar, in Eerste Klas.

Dacht dat het om Union ging toen vanmiddag de kop van een artikel in een Nederlandse krant opviel: Antifa-club promoveert in België,of iets daaromtrent. De precieze titel en het stuk moet U maar googelen want we leven in de informatiemaatschappij en dus zit het artikel achter een betaaldrempel.

Wat is toeval, in een wereld waarin ook Frank de Boer mogelijk is? Vroeg me bij het heuglijk nieuws uit Brussel al af hoe het met die andere verdwenen grote namen uit het Belgische voetbal zou zijn – met Racing White Daring Molenbeek, met Thor Waterschei, en met FC Seraing dus – toen die Georgische dartelaar de bal weer van De Roon afpakte en aan een rush begon.

FC Seraing, eind jaren zeventig of was het begin jaren tachtig zo groot dat het Standard uit het Luikse naar de kroon stak. De kampioen van Wallonië dus. Speelde het zelfs Europees? In elk geval was het een ´kompel´-ploeg, zoals op de zwarte heuvels onder Maastricht ook Club Luik (FC Liège) een club van en voor ex-mijnwerkers was.

Daarna gingen zowel Seraing als Club Luik in forfait,zoals ze dat daar zo mooi noemen als de kas ontvreemd en de belasting niet betaald blijkt. Verdwenen en toch weer niet. In het Belgische voetbal kan dat gelukkig. Stel je voor dat wij hier op een goede dag Veendam en Haarlem terug kregen, of Limburgia, van de kompels in Brunssum…?

Racing White, uit de Brusselse wijk die na de bloedbaden op Zaventem en elderswerd aangemerkt als melaats en behekst tegelijk, zien we misschien ook ooit terug als mooie hobby en het uithangbord van de Belgen die bruin te lijf gaan. FC Seraing is dan misschien alweer naar de slachtbank geleid, maar goed voorbeeld doet goed volgen.

België moet maar eens iets gaan winnen, de komende weken. Anders gaat ook daar een generatie van netnietjes rondlopen zoals bij ons: wezens met de denkrimpel van Frank de Boer…

(JoopFinland)

Zou de pijngrens voor moslims lager liggen? Hebben zij minder eelt op de ziel als christenen en joden? Je zou het bijna zeggen als je naar Ibrahim Afellay en Perpetim Hetemaj geluisterd en gekeken hebt, zaterdagmiddag.

Afellay is gelukkig nooit een modelslaaf geworden. Eigenlijk is het grootste talent dat in de laatste dertig jaar op de Nederlandse voetbalvelden rondliep gewoon kind gebleven. Ook nadat een serie kwetsuren een einde maakte aan zijn loopbaan drentelt hij door de wereld van de profsport als destijds over het trapveldje.

Natuurlijk ga je nu niet doorspelen, of iets in die trant, schuchterde Ibrahim in de microfoon, nadat zijn collega in Kopenhagen bijgezet leek te moeten worden in de groeiende rij van kapotgeknuppelde slaven. Toen de interviewer van dienst hem vroeg hoe ‘het grote probleem’ opgelost moest worden, had de kleine balverliefde ex-aanvaller een nog mooiere voor ons in petto.

‘Dan verschuif je toch gewoon alles een dag’, lispelde Ibrahim terwijl hij zichtbaar dacht dat vragensteller een debutant moest zijn omdat alleen eerstekeerlingen zulke domme vragen stellen. De aan de orde gestelde hekele kwestie was hoe de marteldood van Kristian Eriksen zo min mogelijk gevolgen zou hebben voor het toernooi.

Afellay is tegenwoordig bij PSV de mentor van die andere jongen van islamitische komaf die ageert tegen de draufgängermentaliteit van zijn deutsche coach. Afellay en zijn pupil Mohamed Ihattaren voetballen met het hart, en anders niet. Niet om in een ‘systeem’ te passen. En al helemaal niet voor een paar rotcenten.

Terug naar de vraag van hierboven. Met de kanttekening dat je hem niet mag stellen aan de belijders van de beide geloven waarop naar verluidt ‘onze Europese beschaving’ is gebouwd. Want christenen hebben het monopolie op barmhartigheid. En joden staan klaar om je als antisemiet op de brandstapel te gooien zodra je ze in een vergelijking met moslims betrekt.

De wijze woorden van Ibrahim Afellay werden aan de andere kant van Europa gebezigd door Perpetim Hetemaj. En op de televisie van zijn land benoemde de Finse ex-international met Bosnische roots ook de reden voor het macabere schouwspel. ‘Deze spelers zijn overbelast. Er wordt roofbouw op ze verricht.’

Professionele, tot in de haarvaten vercommercialiseerde sport, een van de waanzinnige uitwassen van het kapitalisme. Het lot van Eriksen is geen incident maar de logische uitkomst van moderne slavernij. Sinds Nico Rijnders in november 1972 voor dood van het veld van Club Brugge werd gedragen, is de lijst alleen maar aangevuld.

De Olympische leugen van Tokyo dreigt door te moeten gaan, ondanks dat driekwart van de Japanners vreest met groten vreze dat de invasie van het eiland letterlijk voor dood en verderf zal zorgen. En ook het volgende voetbalfeestje zit er al weer aan te komen: het WK in Qatar, op de lijken van tienduizend dwangarbeiders.

De helden van dit EK? Die paar duizend in het Kopenhaagse Parkenstadion die het kijkje in de hel lieten voor wat het was en naar huis gingen voordat de match werd hervat. Hopelijk hebben ze ook hun toegangsgeld nog teruggevraagd…

(JoopFinland)

Eindelijk heeft ook de NRC de M-Side es doorgelicht. ‘Den Bosch liet M-side gang gaan bij hulp avondklokrellen’, leest het boven een stuk in die krant van 5 juli. Waarbij Den Bosch staat voor vrind Mikkers en zijn vrinden en hulp voor de assistentie die de ‘echte’ FCDB-supporters op 26 januari verleenden aan de politie.

Men herinnere zich de duffelse jekkers en vetkuiven die zich de middag na de rellen meldden nabij winkelcentrum De Rompert in het noorden van de stad. Zij gingen er middenstanders beschermen en oudjes helpen oversteken. Deden ze dat vanuit schuldbesef? Omdat ze die nacht rampokkend door de binnenstad waren getrokken en geen etalageruit hadden heelgelaten?

Welnee. Wie in die richting redeneerde kon te horen krijgen dat ie een ‘linkse homo’ was en ‘uit op nog meer rellen’. Welnee, de M-Side waarvan het luidruchtigste en meest gewelddadige deel bestaat uit Bossche PVV-ers, toonde burgerschapszin. ‘s Avonds verschenen de vechtersbazen in gele hesjes in de binnenstad, om zij aan zij met de politie de orde te handhaven.

De hesjes hadden ze gekregen van ‘hun’ club, de deal kregen ze aangeboden door het stadhuis. VVD-burgemeester Mikkers had wel wat regels voor de samenwerking verzonnen. Zo moest de groep uit maximaal zestig mensen bestaan en zich natuurlijk aan de coronaregels houden. Maar die regels waren er om aan de laars te worden gelapt.

Toen men van stadhuiszijde in de loop van de avond moest constateren dat er door De Vliert honderdvijftig hesjes waren uitgedeeld en zich bij die lui ook nog een groot contingent had aangesloten dat niet de moeite nam een hesje te halen, werd onder leiding van Mikkers de vlag gestreken: ‘Positief en in verbinding blijven benaderen’.

Verbinden is dus New Speak voor chantage. ‘Je moet voorkomen dat je als overheid bij dit soort groeperingen in het krijt komt te staan’, zegt een onderzoeker. En legt daarmee de vinger op de zere plek. De M-Side is de gewapende vleugel van extreem-rechts in deze stad. Dat de FCDB als private persoon haar lust is één ding. Maar de overheid ls er om ons allemaal tegen dat tuig te beschermen.

Vrind Mikkers leeft in een parallel universum. Herinneren we ons de historie van de avondklokrellen. Die begonnen de vierentwintigste. Elders. In Den Bosch bleef het ijzingwekkend stil. Zo stil dat mensen zonder boter op hun hoofd zich afvroegen wat de M-Side precies aan het bekokstoven was. Zou ze de andere steden willen overtreffen?

Mikkers was echter nergens op voorbereid. ME en zwaar materieel moest de 25^e eerst vanuit God weet waar aangevoerd worden. De M-Side had toen de collega’s elders al overtroffen.

Met weer een voetbalseizoen in aantocht moet ik denken aan P. Was vierentwintig of vijfentwintig jaar lang bezoeker van De Vliert. Eerst aan de hand van zijn vader. Ging ook mee naar uitwedstrijden. Maar schuwde de Maastribune als de pest. ‘Naar die uitwedstrijden ging ik al niet meer mee. En nu heb ik de aanschaf van een seizoenkaart ook uitgesteld.’

Aan P heb ik mijn boek opgedragen. Een verhaal over FCDB tussen de herfst van 2018 en nu, gebaseerd op deze reeks columns. Het werkje is bij de start van het seizoen klaar en heet Gaan staan voor Jordania en andere verkeerde vibes in stadion De Vliert…

(JoopFinland)

Natuurlijk laat Ajax vanavond die Grieken van Aek alle hoeken van de ArenA zien. Maar da’s Ajax op het veld. In de burelen van dat stadion gaat het van minder naar af.

‘Ajax gaat kapot aan drank en vrouwen’. George Knobel zei het destijds al. De Maurice Steyn van de vroege jaren zeventig was net opgeparachuteerd van trainer van MVV tot coach van de drievoudig Europa Cupwinnaar toen hij duidde waarom Ajax geen pak meer in een pakje boter, en waarom hij daaraan geen schuld had.

In de tijd van Sjors had je nog Willy Brokamp (ook Maastricht) in de plaats van Wout Weghorst, waren de vrouwen nog blond en slank, en was er alleen nog maar drank, geen drugs. Maar voor de rest past de beeldspraak van onze Limburger perfect. En is het een gotspe waarom de pers die er voor betaald wordt, niet op die drugs duikt. (Of worden ze daarvoor nu juist betaald?)

Het is een geweldig verhaal. Dat van de teloorgang van het succeskoppel Van der Sar-Overmars. Eerst zou Sar tekort zijn geschoten/ de hufter hebben uitgehangen bij de nazorg rond dat jochie dat aan de selectie tikte maar tijdens een trainingskamp in Oostenrijk een hartaanval kreeg en nooit meer een balletje trapte.

Sar als hufter? De voormalige doelman van alles dat voor het hoogste heeft gespeeld werd door het Umfelt van het slachtoffertje behoorlijk onder druk gezet/ gechanteerd. De nooit bewezen transferwaarde van jochie werd door naaste en verre familie, buren, schoolkameraden en snackbarvrienden geclaimd, en voor een nooit openbaar gemaakt gedeelte ook binnengeharkt.

Dan Overmars. Marc, voor iedereen Marcje. Ooit een ontdekking in Deventer en de sneltrein op de roodwitte flank. Klein maar fijn, zou je zeggen. Maar in kringen waar men alles over neuken weet doet die uitspraak nou net geen opgeld. Klein is daar niet fijn. Dus hoe kun je het verzinnen om nu juist het dingetje van Marcje onderwerp van een mistprojekt te maken?

Toch werkt het. Tot vandaag de dag aan toe. Marcje weg bij Ajax vanwege zijn dickdingessen en aangeland in Antwerpen waar hij nu de plaatselijke FC groot maakt. Wie gelooft dat? Wie moet er nu niet heel hard gaan lachen als we elkaar eraan herinneren dat Antwerpen aan het Kiel nog even tig keer meer omzet in drugs als Amsterdam?

Mist, dichte mist. Wie doemt daar op uit de grijze drab? Quincy. Quincy Promes. Sterretje in de ArenA en de ideale kompel van Memphis Depay in Oranje. Moest en zou opeens naar Moskou, Spartak Moskou. Doe je dat voor je lol, naar de toendra verhuizen? Of voor de roebels? Neen, Quincy moest ver van de Nederlandse autoriteiten en nog verder van het Nederlandse journaille.

Tegen Quincy loopt een proces wegens poging tot doodslag en betrokkenheid bij drugshandel. Ik moet het eerste interview nog lezen waarin een Ajax-boegbeeld wordt gevraagd naar de betrokkenheid van de club bij Quincy’s vermeende vergrijpen. Heerlijk lijkt me dat: zo’n over het paard getilde bejaarde als Sjaak Swart of Louis van Gaal confronteren met zo’n vraag.

Volgens mij kom je uiteindelijk uit bij Van der Vaart, Rafael voor iedereen die hem kent en dat is iedereen. Ex-kamper, ex van Sylvie Meis van wie iedereen nu een onderbroek draagt. Matennaaier van de eerste orde (heerlijk heerlijk, maar in werkelijkheid natuurlijk om te kotsen hoe VdV ex-ploegmaat Hedwiges Maduro weggomde als opvolger van Maurice Steyn).

Met Rafa ben je in een kringetje met Willem Kieft, Wesley Sneyder. Tweede garnituur roodwitten, nooit wat van belang gewonnen, na de loopbaan verslaafd geraakt en op grond van niks benoemd tot commentator bij wedstrijden. Van der Vaart krijgt geen normale zin uit die bakkes van hem en wordt als de pest gemeden door ex-topvoetballers als Van Basten, Sar en Dennis Bergkamp.

Wachten we dus op: de NRC die in de ArenA niet gaat vragen naar het dingetje van Overmars maar naar de boeken. Je moet daar toch, naast debiele koffiejuffrouwen en Sjaak Swart, ook een boekhouder hebben …?

(JoopFinland)

Laat dat maar aan die Duitsers over. Niet alleen het torpederen van de krijgszucht van Macron, en het afdrogen van de Nederlandse vrouwen gisteravond, maar ook het met succes protesteren tegen de hoererij van de DFL.

DFL staat voor Deutsche Fussball Liga en is zeg maar het samenwerkingsverband tussen de clubs uit de Duitse eerste en tweede divisie. Een meerderheid in die liga besloot voorbije december om hun competitie open te stellen voor private investeerders.

Sindsdien is het raak in de stadions. Verontwaardigde fans leggen wedstrijden stil door munten en vuurwerk op het veld te gooien. Ook gebruiken ze radiografisch bestuurde autootjes (naar voorbeeld van die waarmee de speelbal naar de middenstip wordt gereden) die een rookbom dragen.

Dat is op zich al leuk genoeg want heel wat creatiever dan het gooien van een blikje of het intrappen van een deur. Maar het is bovendien ook een goed teken. Want de Duitse fan protesteert niet tegen een fan van de tegenstander maar tegen de toenemende invloed van big money.

De kruks is dat een fan in Duitsland niet alleen fan is maar heel vaak ook lid van zijn of heur club. En dat die leden daar bij hun club heel wat meer in de melk te brokkelen hebben als bij ons. Een Duitse club is nog steeds een Verein.

Het spreekt vanzelf dat liga en clubs proberen om de demonstranten in diskrediet te brengen. Het zou om een kleine groep gaan (‘die het voor de rest bederft’, hoor ik ze al in het Duits zeggen). Het bontst maakt het in dat opzicht Axel Hellmann, de voorzitter van Eintracht Frankfurt.

In zijn door Voetbal International onhandig vertaalde tirade heeft hij het over de eenheid tussen de clubs die door het geld niet zou worden verbroken maar juist versterkt. Om dan als volgt in te gaan op de aantijging dat de liga in zee zou gaan met dictatoriale regimes als Saudi-Arabië:

'Dan moeten we ook niet meer gaan tanken, en in onze woonkamer ook de gasverwarming niet meer aanzetten. We moeten oppassen voor hypocrisie. Ik snap niet dat een kleine groep daar nu energie in steekt, in plaats van in hoe Rechtsdenkenden nu staat, politie en democratie infiltreren. Laten we onze krachten daarvoor gebruiken!'

Yep yep… Wat was er eerder? Het kapitalisme of het fascisme …?

Meanwhile niks van dit heerlijks in de voetbalpolder. Hier gaat vandaag of morgen Vitesse zonder morren op de fles en bungelt een handvol clubs op het tweede niveau aan een zijden draadje. Den Bosch in last vanwege de perikelen van de FC? Welnee, welnee. Mikkers koestert zijn wakkere kornuiten op de M-side, en Esther Bal voert er nog altijd het woord …

(JoopFinland)