1981. In het weeshuis Casa Pia in Lissabon worden vier kinderen vermist. De Portugese koddebeiers gaan op onderzoek uit. Na twee weken speuren worden de kinderen teruggevonden in de weelderige villa van een high societyfiguur in de badplaats Estoril. Daar blijken regelmatig niet nader geïdentificeerde diplomaten en andere leden van de crème uit de Portugese samenleving te komen aanwippen. Allemaal zonder twijfel kindervrienden. Er worden legio processen verbaal opgemaakt, maar al in 1982 wordt het enorme dossier terzijde gelegd. De impact zou te groot zijn geweest. Begin deze week werd voormalig medewerker van Casa Pia, Carlos Silvino da Silva, achter een deur met een kijkgaatje gedeponeerd. Hij zou vanaf 1975 niet alleen aan hem toevertrouwde weesjongens hebben misbuikt maar ze ook hebben 'geleverd' aan andere belangstellenden. Onwillekeurig denk je dan aan Estoril. In 1989 was Carlos al eens aan de dijk gezet omdat zijn arbeidsinzet niet je dat zou zijn geweest. Carlos zag zijn kipjes met gouden eieren uit het zicht verdwijnen en ging in beroep tegen zijn ontslag. En met succes. Vorig jaar ging hij met pensioen. De aangifte van de moeder van één van de slachtoffertjes zette de afgelopen weken plotseling de hele affaire weer op scherp. Inclusief de gebeurtenissen in de villa in Estoril. Die vertonen overigens een treffende gelijkenis met de ellendige tonelen die in ongeveer dezelfde periode plaatsvonden in een chique onderkomen in het Belgische Sint-Genisius-Rode. Ook daar werden kinderen uit tehuizen in de omgeving misbruikt op feestjes van mensen uit de top van de samenleving. Wie zij waren en wat ze deden stond voor een deel in het dossier-Pinon (zie bijvoorbeeld het boek "De Bende & Co" van Hugo Gijsels, Kritak, Leuven 1990). Wat daarmee gebeurd is weten we inmiddels. En dichter bij huis: heeft u nog wat gehoord over de zaak rond de Zandvoorter Ulrich. Zijn foto’s? Zijn films? Zijn boottochtjes met belangrijke lieden uit de absolute bovenlaag van onze eigen samenleving? Zijn internationale contacten? Wij ook niet. Lullig om te zeggen, maar die zaak in Portugal wordt het moeras in gedreven. Op zeker.

Bijna twee jaar geleden klopte de FBI op de deur van een mansion in Fort Worth, Texas. Het knibbel-knabbel-knuisje-huisje met in de garage drie Porsches en twee Mercedessen was het eigendom van Tom en Janice Reedy, die nog geen jaar daarvóór het cash hadden gekocht voor een slordige 1,5 miljoen dollar. Nou kon dat er wel vanaf, want het was ongeveer het bedrag wat ze maandelijks netto verdienden met hun nering: het verspreiden van kinderporno op het internet en het aanbieden van advertentieruimte in die sfeer. De afzichtelijke beelden bleken te zijn geleverd door zieke geesten uit Rusland en Indonesië. Bij de adverteerders zaten vaders die hun eigen kinderen in de etalage zetten. Tommetje kreeg 1335 jaar voor zijn mik, zijn vrouwtje maar 14. Daarnaast legde de FBI met deze operatie Landslide beslag op de adressen van tienduizenden gruizige rukkers die graag hun creditcard hanteerden om het leven van talloze kinderen te zien verwoesten. En die werden ook met een bezoekje verrast. Van de cliëntele buiten de VS waren zo’n 7000 man afkomstig uit Groot-Brittannië en de platte petten daar zijn al een tijdje druk bezig om ze - hier en daar wat omzichtiger dan gewenst- op hun vestje te spugen. Dat zou binnenkort bijvoorbeeld ook in Nederland, België en Portugal moeten gebeuren, maar bij de FBI bestaat volgens de Portugese pers grote twijfel aan de vastberadenheid in die landen om dit soort lieden dezelfde behandeling te geven als bolletjesslikkers of illegale alo’s. De reden voor die schroom zou gelegen zijn in het aanzienlijke percentage hoge omes die zich aan dit soort beelden verlekkert of erger. En die zouden in landsbelang en/of in het belang van informatieposities van inlichtingendiensten buiten schot worden gehouden. Bekende voorbeelden in Nederland waren de ex-CPN voorman Joop Wolff (zie "Wolff in de Klem" in de Morgenster) en Frits Salomonson, de jarenlange advocaat van het Koninklijk Huis (zie "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant nummer 336 ). Maar in deze kolommen zijn ook andere stutten van de Nederlandse samenleving binnen deze context voorbijgekomen. In België werd onlangs nog weer eens een voorval uit het verleden van de huidige koning van stal gehaald in het boek "Dossier pédophilie", dat ook al in 1990 was geboekstaafd in Hugo Gijsels’ "De Bende & Co". Om over de affaire-Dutroux maar te zwijgen. En Portugal kent momenteel het giga-schandaal rond het weeshuis Casa Pia waar tientallen jaren kinderen sexueel zijn misbruikt en soms als escort dienden (zie ook ons eerste bericht hierover op 28/11/02 ). Het justitieel onderzoek concentreert zich op een voormalig medewerker van het tehuis. Een 'lone nut' à la Dutroux. Beschuldigingen aan het adres van diplomaten, politici en ander figuren uit de high society worden met de botte bout gladgestreken. Ja, de FBI kon best wel eens gelijk hebben. Deze keer.

Wees eerlijk. Het is toch eigenlijk wel vreemd dat Tony Blair zo slaafs achter het koekjesmonster van het Witte Huis aandribbelt waar het Irak betreft. Vertegenwoordigt hij daarmee soms de Britse oliebelangen? Zonder twijfel. Maar om daarbij his master’s voice uit te hangen, Giscard en Schröder voor de edele delen te schoppen en de VN opzij te schuiven als Bush dat nodig vindt heeft haast iets onnatuurlijks. Tenzij de Amerikanen een arm van Tony achter zijn rug hebben gedraaid met minder vrolijk inlichtingenmateriaal.
Zoals wij in de vorige aflevering al meldden heeft de FBI bij de Operatie Landslide de namen aangetroffen van 7000 Britten die hun creditkaart hadden gebruikt om zich te verlustigen aan de kinderpornobeelden die door het frisse Amerikaanse echtpaar Tom en Janice Reedy werden aangeleverd. De Britse politie startte aan de hand van de Amerikaanse gegevens de Operation Ore, waarbij inmiddels al 1300 stille genieters in staat van beschuldiging zijn gesteld. Zoals gebruikelijk ging de Britse pers over tot zwaar geschut en noemde namen. Onder andere die van de bewierookte gitarist Pete Townshend van de popgroep The Who. Tot anderhalve week geleden de Sunday Herald wist te melden dat een vroegere Labourminister ook op de FBI-lijst figureerde. En hij zou niet de enige toppoliticus zijn uit het Labourkamp. Een minister uit het huidige Labourkabinet plus een aantal topfunctionarissen uit de Britse politieke wereld zouden eveneens tot de cliënten van de Greedy’s hebben behoord. Sindsdien is er een merkwaardige stilte gevallen van de zijde van de grote bladen. Alsof ze een D-notice hebben gekregen uit Downingstreet om verder hun bek te houden over de affaire. Staatsbelang. Nou kan je daar moeilijk over gaan doen, maar wat is er van de affaire rond de Zandvoortse kinderpornoproducent Ulrich terechtgekomen? Juist, geen moer. Staatsbelang.

Volgens de voormalige verbindingsofficier tussen de Russische KGB en de Oostduitse Stasi Wanja Götz (alias 'Grigori') werden door zijn werkgevers heel wat vertegenwoordigers uit de top van de westelijke samenleving zoals ministers, rechters, industriëlen etc. gechanteerd met beeldmateriaal van hun pedofiele activiteiten. De jeugdige slachtoffertjes waren meestal door de Stasi uit Oostduitse weeshuizen geplukt en naar het westen gesluisd. Na de val van de Muur zou die kennis niet langer voor politieke doeleinden zijn gebruikt maar voor het verwerven van harde valuta. Deels door de kinderkruipers zelf uit te melken, deels door de verkoop van het bewuste materiaal aan de Duitse en Amerikaanse inlichtingendiensten. Een sleutelrol bij zowel die chantage-operatie als die uitverkoop zou zijn vertolkt door Stasi-agent Rainer Wolf, de vader van de in juli 1993 in het Nederlandse kinderpornowereldje zoekgeraakte Manuel Schadwald. De jongen zou een tijd lang werkaam zijn geweest in het Rotterdamse jongensbordeel van de tegenwoordig in Schiedam wonende Lothar Gandolf die 'zijn' pupillen ook beschikbaar stelde voor allerlei escort-klusjes. Niet zelden bij zogenaamde hoogwaardigheidsbekleders.
Een andere lowlife die binnen dit westeuropese netwerk van de Stasi actief zou zijn geweest, is Marc Dutroux. Gegevens daarover zouden via de CIA bij haar Belgische kleine broer terecht zijn gekomen. Maar die is blijkbaar zo van ze geschrokken dat ze aan een enorme tros witte ballonnen zijn gehangen bij een krachtige noordoosten wind. Nooit weg zo’n Atlantische oplossing. Dat Dutroux kinderen 'leverde' voor het verlevendigen van high society-parties was al eens eerder verklaard door Regina Louf alias X 1 (zie Het Kasteel in De Morgenster). Maar de sinistere aanwezigheid van de Stasi en de KGB achter dit soort vermaak is maar mondjesmaat aan de orde geweest. Zonder twijfel is dit alles wel van invloed geweest bij het onderzoek naar de moord op de Duitse pornoproducent Gerrie Ulrich. Zodra zijn ruwe heengaan in 1998 bekend raakte werd de BVD-agent Theo Bot door zijn hoogste chef Docters van Leeuwen naar het OM gedirigeerd en opgezadeld met een geruisloze afwikkeling van de affaire. Dat wil zeggen het overvloedige beeldmateriaal en andere data veiligstellen en het onderzoek de berm induwen. Vooral omdat her en der werd gefluisterd dat ook een lid van het Koninklijk Huis uit spelevaren was geweest op de Apollo. Het schip van Ulrich waarop van tijd tot tijd filmmateriaal werd geschoten. Theo Bot is nu al weer een paar jaar de op een na hoogste functionaris van de AIVD, de opvolger van de BVD. En de zaak Ulrich is ter ziele. Net als de zaak Schadwald en de zaak Nihoul. Het wachten is op Dutroux.

Net als aan het begin van de media-hype in België rond de zaak-Dutroux hebben de Portugese media elkaar de laatste maanden koortsachtig proberen af te troeven met hele en halve onthullingen over de door ons in deze serie al eerder genoemde Casa Pia-affaire. Elke pedo die zich nu figuurlijk boven het maaiveld verheft wordt genadeloos in verband gebracht met deze horror-story. Bijvoorbeeld Michael Burridge en Christopher Reynolds. Twee Britse glijers die zich volgens het OM hebben schuldig gemaakt aan kinderhandel en het tegen betaling bestijgen van minderjarige jongens in de periode tussen 1998 en juni 2000. Onder die laatsten zouden zich pupillen van Casa Pia hebben bevonden.
Verder is een enorme rel ontstaan over de arrestatie van de zestigjarige Carlos Cruz. Een van de anchor-lieden van de Portugese televisie. Hij zou volgens een aantal getuigen een regelmatige cliënt zijn geweest van de eveneens in arrest zittende Carlos Silvino da Silva. Tientallen jaren een vaste medewerker van Casa Pia en de "leverancier" van de daar ondergebrachte kinderen, die voor zij ter consumptie werden aangeboden een bloedtest ondergingen. Maar Cruz zit niet alleen in voorarrest. Ook de vroegere advocaat van Silvino, Hugo Marçal, en dr. João Ferreira Diniz kwamen achter een zware deur met een luikje terecht wegens vermeend lidmaatschap van de Casa Pia-ring. Tot nog toe is de voormalige Portugese diplomaat Jorge Marques Leitão Ritto de dans ontsprongen. Ook hij wordt ervan verdacht lid van deze afzichtelijke club te zijn en zijn villa indertijd ter beschikking te hebben gesteld van collega’s uit binnen- en buitenland en andere luitjes met een flink hoogwaardigheidsgehalte. Dus Jorge zal niet al te gauw worden gearresteerd. Hoewel er zich wel wat stapelwolken verzamelen. Carlos Silvino heeft namelijk aangeboden als kroongetuige op te treden. Als de rechter op dat aanbod ingaat wordt het misschien toch nog gezellig in Lissabon en omstreken. Wordt vervolgd.

Op 19 februari jl. besteedden we voor het laatst aandacht aan de affaire Casa Pia. De afzichtelijke pedo-zaak die de Portugese samenleving al geruime tijd schokgolven met een kracht tot 7 op de schaal van Richter bezorgt. Nadat de 60-jarige Carlos Cruz, de anchor man van de Portugese teevee, zijn veters en broekriem kon inleveren was het even een tijdje stil. De afgelopen week werd echter Paolo Pedroso door een stel sombere heren van Justitie meegenomen naar een staatsonderkomen voor een diepgaand verhoor. Niet de geringste deze Paolo. Oud-minister van arbeid en sociale zaken voor de Socialistische Partij en fractieleider in de Portugese volksvertegenwoordiging wiens parlementaire onschendbaarheid werd opgeheven alvorens hij een klop op de deur kreeg. Ook de secretaris-generaal van de Socialistische Partij Ferro Rodrigues staat onder verdenking betrokken te zijn geweest bij het georganiseerd misbruiken van tientallen wezen die aan de zorgen van de Casa Pia-organisatie waren toevertrouwd. Uiteraard ontkennen beide zich socialist noemende kopstukken zich mordicus tegen de beschuldigingen en suggereren geheime machinaties van hun politieke tegenstanders. Mogelijk. Maar het een sluit het ander niet uit. En wie geeft graag volmondig toe dat hij met enige regelmaat kinderen bestijgt? In dezelfde uren waarin Pedroso in een niet zo luxueus hokje verdween onderging de voormalige Portugese diplomaat Jorge Ritto hetzelfde lot. Ook al zo’n keurige meneer, die onder andere heeft gefungeerd als ambassadeur in Zuid-Afrika en godbeterhet als vertegenwoordiger bij UNESCO, dat bij ons weten toch geen programma heeft ontwikkeld voor het sexueel molesteren van jeugdigen. Ritto ontkent ook bij hoog en bij laag, maar of het hem zal helpen is twijfelachtig. Inmiddels gaan er in Portugal namelijk sterke geruchten dat in diens niet zo kinderachtige villa ook buitenlandse collega’s hun broek hebben laten zakken, onder wie een Duitse ambassadeur. Hoe dit ook zij, deze moeizaam bevochten openheid steekt schril af tegen bijvoorbeeld de krampachtige pogingen bij onze zuiderburen om de leden van de zogenaamde high society die mogelijk in soortgelijke affaires verwikkeld zijn (geweest) te vrijwaren voor justitiële vervolging cq. publiciteit. Om maar te zwijgen over Nederland en de uit 1999 daterende Teeven’s List van de hand van OvJ Fred Teeven waarop tientallen lieden uit de top van de samenleving voorkwamen die op verkeerde plaatsen hun gulp hadden opengeritst. Of over de affaire-Ulrich waarbij net als in de affaire Dutroux berichten over een mogelijke betrokkenheid van het Koninklijk Huis de kop worden ingedrukt. Pas als het gaat om een vrachtwagenchauffeur of een stuk ongeluk uit Amsterdam-Oost gaan de sluizen van de publiciteit wijd open. Want ongelijkheid moet er zijn, nietwaar?

Maastricht heeft het. Dat noemen we nog eens scoren als je binnen een paar dagen tweemaal een plek weet te veroveren op onze website. Op 12 maart jl. meldden wij in het artikeltje “Kotsen” namelijk dat de wereldvermaarde excentrieke kindervriend Axel Vervoordt weer acte de présence zou geven in zijn toko op de TEFAF van dit jaar. En nu al maakt een andere kindervriend die zich tot anderhalf jaar geleden in de stad rond het Vrijthof manifesteerde zijn opwachting in deze kolommen. De voormalige vice-president van de rechtbank in Maastricht, mr. Fernhout. In november 2001 nam deze niet onbelangrijke befdrager de poten naar zijn tweede optrekje in Normandië nadat de politie geheel volgens verwachting in zijn Limburgse stulp in de bestanden van zijn computer een leuke verzameling kinderporno aantrof plus een vrachtje videobanden met ook al zulke esthetische beelden. De politie-inval vormde een uitvloeisel van het FBI-onderzoek Landslide dat niet alleen in de Verenigde Staten tot een golf van arrestaties leidde, maar bijvoorbeeld ook in Duitsland, Engeland en Portugal al de nodige gevolgen heeft gehad. In Nederland zijn we daar - hoe noemen we dat ook alweer? - terughoudender over. Maar om meneer Fernhout konden de autoriteiten kennelijk niet heen. Wellicht omdat men met de vraag zit in hoeverre de plaatselijke penose weet had van zijn vleselijke interesses en van die kennis gebruik heeft gemaakt. Gisteravond maakte het NOS-journaal het nieuws wereldkundig dat de zaak versus de voormalige op-één-na-hoogste rechter van Maastricht aan het eind van deze maand voor de kadi komt. Die zal zich “alleen maar” concentreren rond het in bezit hebben van kinderporno. Dat Fernhout zijn adoptiezoon bestegen zou hebben kon de politie niet hard maken. Overigens kunnen wij wat de procesdatum betreft wat preciezer zijn. Volgens ingewijden heeft het OM er namelijk op aangedrongen de zaak tegen Fernhout op 27 maart a.s. te behandelen. Waarom juist die datum? Op die dag begint het proces tegen Volkert van der Graaf. En waar zit de landelijke pers dan bovenop?... Kind kan de was doen.

In de laatste uitgave van Quote is een heel verhaal te vinden over ene mevrouw Elène Vis. Jarenlang eigenaresse van een wereldwijd actief escortbureau en een tijdje de levensgezel van Emile Ratelband, die Saddam Hussein onlangs nog heeft geleerd om bij elke Amerikaanse bominslag “tsjakka” te roepen. Mevrouw Vis heeft geen hoge pet op van de heren der schepping. Over het algemeen allemaal eenvoudige boerenlullen die door een beetje opgeleide en smaakvol ogende vrouw kunnen worden gedwongen desnoods het tapijt van een hotelkamer op te vreten om “neuken doe je zo” in de praktijk te brengen. Zij is min of meer in “het leven” terechtgekomen omdat haar pleegvader met haar en haar jeugdige vriendinnetjes alles had gedaan wat god, allah en hoe ze ook allemaal mogen heten verboden hadden. Soms deze geneugten delend met zijn vrienden. Kijk en daar worden we een beetje misselijk van het verhaal van mevrouw Vis. Want uit haar succes-story komt nergens naar voren dat er strafrechterlijk iets met pappa en zijn geile kornuiten gebeurd is. En hoe het leven van haar gemolesteerde vriendinnetjes verder is verlopen. Bij onze zuiderburen ontspringen een x-aantal hoge omes de dans omdat ene Marc Dutroux tegenover justitie zijn bek dichthoudt over het misbruik van kinderen. Kennelijk heeft mevrouw Vis daar ook voor gekozen. Zij het dan niet vanuit een hokje van twee bij vier meter. Of heeft ze misschien in haar wereld van schone schijn nooit van Dutroux gehoord? Hoe dan ook, deze blijkbaar kouwe vis zei wel versteld te hebben gestaan van Nederlandse presentatoren die bij haar kleine jongetjes bestelden. Of ze dat prille vlees ook heeft geleverd vermeldt Quote niet. De reden moge duidelijk zijn. Wel een beetje kryptisch lullen over cliënten als ambassadeurs, politici, het koninklijk huis, rechters, topondernemers, bankdirecteuren die met haar dames aan het rollebollen zijn geweest is allemaal tot je dienst. Maar knoeien met kinderen kan en mag niet. En mevrouw Vis weet dat als geen ander. Justitie vervolgt momenteel op aanwijzing van de FBI verschillende kloothommels die een zootje pedo-vuiligheid op hun PC hadden gedownload. Maar die presentatoren zijn hardcore en als Quote het niet aandurft om die namen te noemen, bel ons gerust. Wij gooien hun goede naam met graagte te grabbel.

Op 19 februari jl. besteedden we voor het laatst aandacht aan de affaire Casa Pia. De afzichtelijke pedo-zaak die de Portugese samenleving al geruime tijd schokgolven met een kracht tot 7 op de schaal van Richter bezorgt. Nadat de 60-jarige Carlos Cruz, de anchor man van de Portugese teevee, zijn veters en broekriem kon inleveren was het even een tijdje stil. De afgelopen week werd echter Paolo Pedroso door een stel sombere heren van Justitie meegenomen naar een staatsonderkomen voor een diepgaand verhoor. Niet de geringste deze Paolo. Oud-minister van arbeid en sociale zaken voor de Socialistische Partij en fractieleider in de Portugese volksvertegenwoordiging wiens parlementaire onschendbaarheid werd opgeheven alvorens hij een klop op de deur kreeg. Ook de secretaris-generaal van de Socialistische Partij Ferro Rodrigues staat onder verdenking betrokken te zijn geweest bij het georganiseerd misbruiken van tientallen wezen die aan de zorgen van de Casa Pia-organisatie waren toevertrouwd. Uiteraard ontkennen beide zich socialist noemende kopstukken zich mordicus tegen de beschuldigingen en suggereren geheime machinaties van hun politieke tegenstanders. Mogelijk. Maar het een sluit het ander niet uit. En wie geeft graag volmondig toe dat hij met enige regelmaat kinderen bestijgt? In dezelfde uren waarin Pedroso in een niet zo luxueus hokje verdween onderging de voormalige Portugese diplomaat Jorge Ritto hetzelfde lot. Ook al zo’n keurige meneer, die onder andere heeft gefungeerd als ambassadeur in Zuid-Afrika en godbeterhet als vertegenwoordiger bij UNESCO, dat bij ons weten toch geen programma heeft ontwikkeld voor het sexueel molesteren van jeugdigen. Ritto ontkent ook bij hoog en bij laag, maar of het hem zal helpen is twijfelachtig. Inmiddels gaan er in Portugal namelijk sterke geruchten dat in diens niet zo kinderachtige villa ook buitenlandse collega’s hun broek hebben laten zakken, onder wie een Duitse ambassadeur. Hoe dit ook zij, deze moeizaam bevochten openheid steekt schril af tegen bijvoorbeeld de krampachtige pogingen bij onze zuiderburen om de leden van de zogenaamde high society die mogelijk in soortgelijke affaires verwikkeld zijn (geweest) te vrijwaren voor justitiële vervolging cq. publiciteit. Om maar te zwijgen over Nederland en de uit 1999 daterende Teeven’s List van de hand van OvJ Fred Teeven waarop tientallen lieden uit de top van de samenleving voorkwamen die op verkeerde plaatsen hun gulp hadden opengeritst. Of over de affaire-Ulrich waarbij net als in de affaire Dutroux berichten over een mogelijke betrokkenheid van het Koninklijk Huis de kop worden ingedrukt. Pas als het gaat om een vrachtwagenchauffeur of een stuk ongeluk uit Amsterdam-Oost gaan de sluizen van de publiciteit wijd open. Want ongelijkheid moet er zijn, nietwaar?

maandag 2 juni-2003
Woensdag vindt in Lissabon het eerste verhoor plaats van Ferro Rodrigues, een van de drie kopstukken van de Socialistische Partij die van grove pedofilie worden beschuldigd in de Casa Pia-zaak. Een affaire die steeds meer de contouren vertoont van een Portugese versie van de Dutroux-zaak. Ferro Rodrigues wordt er weliswaar niet van verdacht zelf actief te zijn geweest bij het feestelijk bespringen van de vaak doofstomme slachtoffertjes, maar wel erbij aanwezig te zijn geweest. Eenzelfde soort beschuldiging is ooit geuit tegen de huidige Belgische koning en bijvoorbeeld geboekstaafd in "De Bende & Co" van Hugo Gijsels. Maar de koning wordt niet vervolgd. Zelfs niet aan de voortanden gevoeld. Het sterke gerucht dat dezer dagen door Portugal waart over een Duitse ambassadeur die in het verleden een aandeel heeft gehad in deze walgelijke ceremonieën heeft zijn thuisland kennelijk nog niet bereikt. Als we tenminste het Spiegel-artikel "Wie im Horrorfilm" van dit weekend daarvoor als maatgevend moeten zien.
Inmiddels ontrolt zich ook in het Franse Toulouse een mega-sexschandaal met pedo-componenten. Daar is de omstreden onderzoekrechter Michel Barrau begonnen met een officieel onderzoek naar de beweringen van twee prostituées. Een van hen, Patricia, heeft verklaard ooit met enige aandrang gerecruteerd te zijn door een meneer Alègre die momenteel in afwachting is van een proces inzake de moord op vijf vrouwen. Deze lieflijke pooier, die een tijdlang opereerde vanuit een lokale politiekantine, had haar o.a. regelmatig de opdracht gegeven leden van de rechtbank in Toulouse vleselijk te plezieren in het Paleis van Justitie. Dat kon uiteraard geen kwaad want Vrouwe Justitia is van huis uit al voorzien van een blinddoek. Verder kwam Patricia met de ontboezeming dat zij getuige van cq. deelnemer aan sado-orgies was geweest op een nabijgelegen kasteel. Bij een daarvan zou Alègre in aanwezigheid van flink gestoffeerde cliëntèle twee door hem gecharterde meisjes vermoord hebben (vgl. de verhalen van Sheri de Borchgrave en Regina Louf over gelijksoortige gruwelijkheden in Belgische kastelen). Patricia wordt bij deze verklaring gesteund door een collegaatje, dat als minderjarige door Alègre het leven werd ingedwongen. In verband met deze zaak en vooral het afdekken van hoge justitie-functionarissen en dito figuren uit de bovenlaag van de stad heeft de Franse minister van Justitie onderzoeksrechter Jean Voff al naar huis gestuurd. Verder heeft een onafhankelijke rechercheploeg het onderzoek heropend naar de verdwijning van 115 vrouwen in de regio van Toulouse in de jaren 1986/1997. Lekker frisse bedoening dus waar we zeker meer van zullen horen. O ja, hoe zat het ook weer met de zaak Ulrich en Teeven’s List?…. Zo gaat dat in Nederland.

woensdag 4 juni-2003
Serie-moordenaar Patrice Alègre heeft de boel in Toulouse op scherp gezet. Inmiddels heeft hij namelijk in het openbaar toegegeven dat hij twee door hem ooit tot prostitutie gedwongen meisjes heeft vermoord. Daarmee zette hij onverwacht kracht bij aan de eerdere verklaringen van twee andere dames die voor hem hebben gewerkt (zie vorige aflevering). Maar was meer. Zij hadden namelijk ook in de bewuste processen verbaal laten zetten dat ex-burgemeester Dominique Baudis bij de zaak betrokken was. En ook dat heeft Alègre nu bevestigd. Tijdens een gezellig sado-masochistisch avondje op een kasteel in de buurt van Toulouse zou Baudis hem hebben verteld dat de travestiet Claude Martinez, die de jolige gebeurtenissen op het kasteel op film placht vast te leggen een gevaar voor hem begon te vormen. Chantage dus en wie denkt dan bijvoorbeeld niet heel even stiekem terug aan Ad Melkert die door partijgenoot Adri Duivesteijn zo node wordt gemist in de politieke arena (zie in dit verband vooral het artikel "Return of the leatherman" van 13 december jl. in deze rubriek !!). Alègre begreep de hint en op 25 februari 1992 had Martinez voor het laatst gefilmd. Twee heren uit het juridische circuit, een substituut en een commissaris van politie, zouden eveneens bij het gesprek met Alègre aanwezig zijn geweest. Wel lekker natuurlijk als een moord moet worden afgedekt of filmpjes moeten verdwijnen van hoogwaardigheidsbekleders tijdens een staaltje kinderarbeid al dan niet in leren klederdracht. En ook dat laatste aspect brengt ons nolens volens terug naar Nederland en de affaire rond Gerrie Ulrich. De in juni 1998 door zijn vriend Robbie van der Plancken vermoorde handelaar in pedo-beelden. Volgens de vader van Van der Plancken bewaarde Ulrich in diens Zandvoortse appartement een video van een soort receptie aan boord van de Albatros. Een van de schepen die bij Ulrich in gebruik waren voor bruisende tochtjes met jeugdig materiaal die regelmatig ter herinnering werden vastgelegd. Captain Iglo maar dan met andere sticks. Op genoemde video stonden volgens Van der Plancken senior twee heren uit Royale sferen te klinken. Na Ulrich’s ruwe verscheiden vond in zijn appartement een inbraak plaats. En wat denkt ù nou wat er verdwenen was? We hoeven niks te zeggen. Zo gaat dat. Ook in Nederland.

zaterdag 7 juni-2003
Overal in Europa schieten de laatste tijd verhalen de grond uit over kindermisbruik in gevulde kringen. In Portugal (de socialistische partij), Frankrijk (Toulouse), Engeland (Entwhistle), België (Dutroux), Nederland (PSV) en nu ook in Luxemburg. Eind vorige maand werd in het groothertogdom de secretaris-generaal die zich bezighoudt met het soepel functioneren van het parlement achter zijn bureau vandaan geplukt. De 44-jarige meester in de rechten Joe Thielen werd ervan beschuldigd minderjarigen te hebben bestegen en in het bezit te zijn van kinderporno. Of hij deze geneugten deelde met andere volwassenen moet nog worden uitgeknobbeld. Erg moeilijk zal die speurtocht o.i. niet zijn. In 1984 maakte hij namelijk zijn entrée in het Luxemburgse ambtelijke met een opvallende voorliefde voor de Philippijnen. Zo was hij tussen 1986 en 2000 voorzitter en daarna zelfs honorair voorzitter van een Philippijns-Luxemburgse gezelligheidsclub. Daarnaast was hij sedert 1991 honorair consul-generaal van de Philippijnen. Thielen was dus de kat en de Philippijnen het spek. Onze kindervriend is eergisteren na het betalen van een borgtocht op vrije voeten gesteld. In afwachting van de dingen die onvermijdelijk komen gaan. We beginnen misschien een beetje op de Romeinse senator Cato te lijken die tot vervelens toe vroeg om de vernietiging van Carthago, maar uuuh….kunnen we nu eens duidelijkheid krijgen over de affaire-Ulrich en Teeven’s List? Want zo’n PSV-voorzetje is makkelijk in te koppen, maar in affaires als die rond de parlementariërs Brongersma en Wolff en die van meneer Salomonson, de voormalige huisadvokaat van Oranje, zijn de onderzoeksinstanties ineens wat minder geneigd om met de billen bloot te gaan. Stay tuned.

zondag 15 juni-2003
Wat lezen wij de laatste dagen in de pers van Eindhoven en omstreken? Dat de lokale koddebeiers al maanden lang met een forse joekel in de dienstbroek de pedo-activiteiten in het Anne Frankplantsoen hebben geobserveerd. Tot nu toe werden voor zover wij weten in verband met deze ritmische oefeningen in de vrije natuur twee ruim in de vijftig zijnde liefhebbers en PSV-directeur Spooren in bewaring gesteld en kortstondig cq. langdurig het hemd en/of ander ondergoed van het lijf gevraagd. Wel een wat magere oogst gezien de door nijvere journalisten getraceerde hoeveelheden kapotjes en samenscholende Marokkaanse jeugdigen in het Anne Frank-struweel. Hier en daar wordt gesuggereerd dat ook een flink aantal gevulde lieden uit de regio voor een flink pak florijnen regelmatig van de diensten van deze nooddruftige Marokkaantjes gebruik heeft gemaakt. Waarom grepen de Eindhovense heren Bullebas & Co niet eerder in? Niet zo moeilijk. Ze wilden erachter komen welke leden van de jeugdige sexbrigade zich schuldig maakte aan chantage van hun oudere, redelijk gevulde geilbuikencliëntèle. Alleen al als je het leest krijg je het gevoel de voetsporen van Don Quichote de la Mancha en zijn trouwe viervoeter Rossinant te drukken. Op 19 en 25 juli 2001 schreven wij namelijk in aflevering 12 en 13 van de serie Roze Balletten bijvoorbeeld dat ex-minister Job de Ruiter van Justitie en Defensie ooit in een mes in zijn deur aantrof. Die was daar ingeplant door een leverancier op dit specifieke terrein die meende uit zijn boeken te mogen opmaken dat Job een betalingsachterstand had. De Ruiter kreeg bewaking voor de deur. Niet verzorgd door de politie, want dan zou het genante evenement een goeie kans maken op straat te belanden, maar van dezelfde dienst die zorgdraagt voor de beveiliging van het Koninklijk Huis. Kijk en daar heb je het verschil. Als je ooit kandidaat bent geweest bij Hennie Huisman’s Soundmixshow en later tot directeur van PSV bent verheven, hoor je kennelijk niet thuis bij de categorie in de samenleving bij wie dit soort strapatsen onder het motto "stop je leuter in een kleuter" stilzwijgend wordt getolereerd vanwege hun status. Ondanks onze steeds vaker de kop opstekende moedeloosheid doen wij een dringend beroep op Bullebas & Co om ook deze rijke stinkers uit de lichtstad en omgeving eens aan het kruis te nagelen. Kan Spooren in zijn huidige krappe bedoening eindelijk uitbarsten in het ïn zijn branche zo vertrouwde "You never walk alone". Stay tuned.

maandag 23 juni-2003
De door de Casa Pia-affaire open liggende zenuwen in Portugal hebben afgelopen weekend opnieuw een heftige prikkel gekregen. In Lissabon is namelijk de kruiser Apollo afgemeerd. Het televisieprogramma TV 1 was er als de ongeruimde kippen bij om aan de hand van verschillende verklaringen van slachtoffertjes te melden dat zich op dit schip een paar jaar geleden perverse gebeurtenissen hebben afgespeeld. Dat was in 1999 toen het schip eveneens in de haven van Lissabon lag. Er werd een aantal Portugese kinderen (zowel zeer jeugdige jongens als meisjes) aan boord gelokt en daar gewelddadig misbruikt terwijl de camera’s snorden. Kort daarna vertrok de Apollo op spelevaart naar Madeira en de Azoren. Gealarmeerde vrijwilligersorganisaties stelden de autoriteiten van de eilanden op de hoogte van de gebeurtenissen, maar kwamen van een vrieskoude kermis thuis. De opvarenden van de Apollo werden met rust gelaten. Volgens de Portugese pers heeft het schip een Nederlandse eigenaar. Wie dat is wordt niet vermeld. Zeker is in ieder geval dat het tot juni 1998 tot de hebbedingen van de toen vermoorde Gerrie Ulrich behoorde. Die moet overigens erg van pedo-scènes op zee hebben gehouden, want hij beschikte naast de Apollo ook nog over de Albatros (zie aflevering 11 van 4 juni jl.). Overigens is volgens Robbie v.d. Plancken, die wegens de moord op Ulrich in een Italiaanse cel verblijft, aan boord van de Apollo zelfs een jongetje tijdens een nummertje sexueel geweld om het leven gekomen. Ook in de Casa Pia-affaire zouden Nederlandse spooren zijn ontdekt en de Nederlandse Justitie zou in verband daarmee om assistentie zijn verzocht bij het Portugese onderzoek. Toch wel fijn dat we op sommige gebieden nog zo excelleren in de wereld en voor vol worden aangezien. Ondanks het feit dat onze minister van Justitie zich haast op symbolische wijze door het Haagse verkeer frummelt. Stay tuned.

dinsdag 29 juli-2003
Even terug naar aflevering 11 van deze serie. Die had betrekking op de Franse (serie) moordenaar Patrice Alègre, die vorige maand erkend heeft begin jaren negentig in Toulouse twee voor hem werkende prostituées te hebben vermoord. Ze zouden teveel weet hebben gehad van sado-séances met meerder- en minderjarigen op een kasteel in de buurt waaraan notabelen van de stad, onder wie de toenmalige burgemeester en lieden uit de befsector, zouden hebben deelgenomen. De sportieve prestaties van de heren in kwestie zouden met een videocamera voor de eeuwigheid zijn vastgelegd door de travestiet Claude Martinez. En ook hij legde het loodje. Tijdens het justitiële onderzoek werden bij Martinez o.a. de video’s en een agenda met een imposante lijst telefoonnummers in beslag genomen. Het zal niemand verbazen dat daarmee geen hol werd gedaan. De hele zaak verdween in een diepe kast en zou daar zijn gebleven als twee andere ex-werkneemsters van Alègre kortgeleden niet hadden besloten la chatte de bel aan te binden. Sindsdien is het onrustig in Toulouse en de beschuldigingen en ontkenningen gieren door de avenues. Er kwam een nieuw gerechtelijk onderzoek op gang en daarbij is inmiddels vastgesteld dat zowel de video’s als de agenda van Martinez verdwenen zijn. Ook de weduwe van de trafo bleek nooit te zijn ondervraagd over de contacten van haar echtgenoot. Kortom, een klassiek verhaal in dit genre dat ook in Nederland verschillende voorbeelden kent. Vooral de casus van de vijf jaar geleden vermoorde Gerrie Ulrich draagt dezelfde kenmerken als die van Alègre, zij het dat het in het Zandvoortse geval om jongens ging. Maar ook bij Ulrich was er sprake van video’s en adresbestanden. Ooit in dit verband nog iets gehoord over beelden van zeiltochtjes op de Noordzee met aan het Koninklijk Huis gelieerde heren? En is er ooit iets aan de oppervlakte gekomen over ex-minister Job de Ruiter, buiten onze revelaties in Roze Balletten aflevering 12 (zie Kleintje Actueel-followup) en aflevering 13 van déze serie in dezelfde rubriek? Tuurlijk niet. Alles in diepe kasten begraven. Tot het toeval ons wellicht te hulp schiet. Stay tuned.

vrijdag 10 oktober-2003
Ja, zo gaat dat in Nederland met sexschandalen. Tenzij je een ongelukkige sloeber uit Amsterdam-Oost bent of toevallig Spooren heet. Minister Donner hoeft maar een keer van zijn fiets te stappen voor een reprimande aan het adres van de Gaykrant en Panorama en heel het raderwerk staat stil. Het zal je ook maar gebeuren dat je van roddeljournalistiek wordt beticht. Gossiepossie. En wordt bedreigd met een miljoenenclaim als je de naam van zijn hoogste ambtenaar durft te noemen in verband met vermeende bezoekjes aan de Praagse homobar Pinocchio. Het zij zo, maar het weerhoudt ons er niet van om dezezaak van enige context te voorzien. De naam Pinocchio is in dit verband namelijk al eerder gevallen. Een soortgelijke bar in Berlijn draagt dezelfde naam. Een aantal jeugdige tot zeer jeugdige prostitué’s werd daar in de jaren negentig benaderd door lieden uit de organisatie van de bekende Britse pedo Warwick Spinks en naar Amsterdam gelokt. Onder wie de in de zomer van 1993 in Nederland zoekgeraakte Manuel Schadwald, wiens natuurlijke vader Rainer Wolf werkzaamheden verrichtte voor de Stasi. Net als de eveneens in het dossier-Schadwald voorkomende kinderhandelaar Peter Goetjes (zie ook deel 4 van deze serie op de Followup-site). Toen het Spinks en zijn Britse kornuiten in Amsterdam te heet onder de zolen werd verhuisden ze aan het begin van deze eeuw naar Praag. En opnieuw naar een Pinocchio, waar volgens insiders Spinks aan de touwtjes trekt. Naast de lijn die er blijkens het onderzoek van het OM in verband met de affaires in Eindhoven en Weert bestaat tussen Nederland en Tsjechië loopt er dus ook nog een tussen Amsterdam en Praag. Beide vrijwel zeker behorend tot hetzelfde netwerk. Het netwerk van Spinks met zijn oude Stasi-connectie. Klaar ben je ermee als je in hun handen valt. Mogelijk is dat de reden waarom Donner zo venijnig van zijn fiets stapte. Stay tuned.

maandag 13 oktober-2003
Heel interessant, die tiende anti corruptie conferentie waaraan de hoogste ambtenaar van Piet Hein in 2001 deelnam. De gebeurtenis werd ondermeer georganiseerd door een stel imposante instituten. En ook zo keurig. Zoals het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken van de zo onkreukbare Colin Powell, die willens en wetens met een pak leugens de VN te kakkert zette en de inval in Irak van een legaal verfje voorzag om het land te kunnen leeghalen. En wat te denken van het Amerikaanse Bureau of International Narcotics and Law Enforcement, waarin zowel de als volstrekt corruptieloos bekendstaande FBI als de DEA vertegenwoordigdzijn? Of het zo bijzonder ethische Pricewaterhouse Cooper, dat Ken Lay’s voorgekookte boeken vrolijk goedkeurde terwijl die jarenlang samen met zijn onderknuppels miljarden en miljarden dollars wegsluisde naar zonnige oorden waar meneer Belasting gewend is om elke dag een siësta van 24 uur in te lassen? Of de Société Generale de Surveillance, kortweg SGS? Héééé. Is dat ook geen bekende? Jawel. We gaan terug naar 19 augustus van dit jaar. Toen schreven wij dat een Zwitserse rechter het Pakistaanse echtpaar Zardari-Bhutto ondermeer had veroordeeld tot het terugbetalen van 12 miljoen dollar aan de huidige Pakistaanse regering. Dat waren namelijk steekpenningen die de voormalige premier en haar man hadden ontvangen van... SGS. In ruil voor een paar vette contracten. De onderneming heeft zijn vertrouwenwekkende imago verder nog te danken aan het feit, dat zij in de jaren negentig een paar jaar onder leiding stond van ene James Woolsey die direct daarna door Clinton werd aangesteld als directeur van de CIA. Verder wordt SGS ervan verdacht lekker profijtelijk bezig te zijn geweest binnen een Europees handelsproject met China. Corrupt? Ben je mal. Kortom, allemaal honourable men. Met wie Piet Hein’s topjongen gerust door één deur kon.
Nou ja, misschien niet die van Pinocchio. Maar de rest van de Praagse deuren wel. Stay tuned.

woensdag 15 oktober-2003
Daar word je toch behoorlijk niet goed van. Dat je als gerenommeerd dagblad Kleintje Muurkrant niet als bron durft te gebruiken als het om heikele zaken gaat, soit. Hoewel wij zelden of nooit uit ons nekgewas zitten te lullen. Maar dat je ook niet durft te verwijzen naar het NOS-journaal is te gek voor woorden. Toch gebeurde dat vandaag bij de meeste landelijke kolommenvullers. Volgens het Journaal had een 28-jarige man aangifte gedaan bij de politie. Hij zou in 1988 toen hij dertien jaar was in de Praagse homobar Pinocchio zijn bestegen door ene Joris D. Later zou hij deonverlaat herhaaldelijk hebben waargenomen in het inmiddels landelijk bekend geraakte Eindhovense Anne Frankplantsoen. En dan niet bij een wandeling met een aangelijnd Pekineesje. Joris D. bleek niet de eerste de beste. Zoals wij al eerder meldden ging het om de secretraris generaal van het Ministerie van Justitie. Gezien de bombarie die op de voorpagina’s ontstond over PSV-directeur Fons Spooren die in hetzelfde plantsoen zijn sporen naliet, zou je in dit geval toch ook mogen rekenen op enig vuurwerk. Noppes. Hier en daar is zelfs nog steeds sprake van “topambtenaar” in plaats van de hoogste ambtenaar. En dat alleen omdat meneer Donner pissig van zijn fiets stapte om waarschuwend met zijn vingertje te zwaaien. Wee je gebeente als je mijn secretaris generaal bezwaddert. Dan kan je een miljoenenclaim verwachten. En raar, maar de hele meute wordt voorzichtig. Zonder twijfel na verdere oekaze’s van het ministerie en wellicht van politiek Den Haag. Mocht Joris D. overigens inderdaad schuldig zijn aan pedofiele activiteiten dan is er sprake van een uiterst delicate kwestie. Want onze vermeende kindervriend heeft een prachtige carrière gemaakt bij Justitie. Vooral de positie van directeur generaal van de afdeling Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken, die hij bekleedde tussen 1993 en november 2002 toen hij secretaris generaal werd, verschafte hem veel aanzien en dienstreizen naar het buitenland. Van dat laatste hebben wij bij een eerdere gelegenheid al als voorbeeld zijn reis in 2001 naar Praag genoemd. Ervan uitgaande dat voornoemde 28-jarige zijn hele hebben en houden niet voor J. Doedel op het spel heeft gezet kunnen we ervan uitgaan dat de heer D. het niet bij dat ene huzarenstukje in 1988 heeft gelaten. Waarom dan niemand bij het vorderen van diens carrière heeft gedacht aan de mogelijke chantabiliteit van de topambtenaar in wording is een raadsel. Of is het nog steeds zo dat de meest chantabele mensen op de hoogste posten worden gezet? In dat geval hebben we nog veel te verwachten. Stay tuned.

vrijdag 17 oktober-2003
Ja wat nou? Eerst deed de 28-jarige “Janos” aangifte. Dat hij door Joris D. was bestegen toen hij nog ruim en breed minderjarig was. Vervolgens werd hij twee dagen lang door de politie van Den Bosch verhoord. Eerst vriendelijk, na een paar telefoontjes van hogerhand wat minder vriendelijk. “Janos” werd zelfs bedreigd met arrestatie. Dat zag hij even niet zitten en hij trok in arren moede zijn verklaring weer in. Erger nog, hij suggereerde dat hem door een journalist geld was beloofd als hij aangifte zou doen. Rond vijf uur gistermiddag stond hij op straat. Om kwart over vijf verscheenhet jubelende persbericht. Een lokaal record. En ook minister Donner meldde zich nog even triomfantelijk vanaf zijn buitenlandse vakantieoord en kondigde nieuwe stappen aan tegen de pers. Maar daarmee waren we er niet. Want niet veel later verscheen “Janos” voor de teevee en verklaarde dat zijn aangifte wel degelijk juist was. Je zou bijna denken dat er wat in de koffie zat op het politiebureau. Blijft staan dat zijn aanvankelijke verklaring haast te duidelijk is om vals te zijn. Waarom zou “Janos” nou precies Joris D. uitkiezen om die eens lekker in het zonnetje te zetten? Om nog maar te zwijgen over het tiental andere, gelijkluidende verklaringen die volgens de Gaykrant en de Pano bij een notaris liggen. En die eveneens Donner’s secretaris generaal aanwijzen als een kinderliefhebber. Toeval? Bestaat niet. Complot? Ja, dààààg. “Janos” is vertrokken naar Praag. Het wordt tijd voor de coming out van de andere getuigen. Stay tuned.

vrijdag 17 oktober-2003
Deel 1. 13 januari 2003. In Den Haag brengt LPF-voorzitter Ed Maas naar buiten dat de VVD heeft geprobeerd hem uit het politieke veld te ruimen. Dat zou gebeurd zijn via een oekaze van Joris Demmink, sinds november vorig jaar secretaris generaal van het ministerie van Justitie en volgens Maas een VVD-er. De oekaze was gericht aan het adres van LPF-minister Hilbrand Nawijn. Demmink zou Nawijn erop hebben gewezen dat er een gerechtelijk vooronderzoek tegen Maas onderweg was. Het ministerie van Justitie laat meteen weten dat het verhaal geen enkele grond heeft.
Deel 2. Demmink nam een advocaat in dearm en dreigde Maas met een proces wegens smaad. Maas werd twee dagen ondervraagd door de rijksrecherche. Eerst vriendelijk, maar na een telefoontje van hogerhand wat minder vriendelijk. Hij werd zelfs bedreigd met arrestatie. Dat zag Ed even niet zitten. Om vijf uur ‘smiddags tekende hij een verklaring waarin hij toegaf dat het om een valse beschuldiging ging. Een kwartier later verspreidde het OM al een persbericht over de goede afloop van de affaire. Een lokaal record. ’s Avonds herriep Maas voor de camera’s van SBS 6 alles en bleef bij zijn bewering dat Demmink aan Nawijn had laten weten dat Justitie een onderzoek naar hem was gestart. Daarna vertrok de vastgoedhandelaar naar zijn geliefde Tenerife om van de schrik te bekomen. Zowel secretaris generaal Demmink als minister Donner kondigden aan de vertegenwoordigers van de media die van het incident melding hadden gemaakt stevig te zullen aanpakken. De een via de rechter, de ander via een wetswijziging.
Het eerste deel van dit tweeluik is juist. Het tweede deel is een persiflage. We zeggen het maar even. Voor wij ook met allerlei rechtzaken worden geconfronteerd.Stay tuned.

maandag 20 oktober-2003
Je zou haast denken dat de strijd tegen pedofiele en kinderporno-netwerken in België alleen wordt gestreden door de Werkgroep Morkhoven onder leiding van Marcel Vervloesem. Dat is niet zo. Er zijn meer organisaties die zich daarmee onledig houden. Zoals de Fondation Princesse de Croy die overigens nauw met Morkhoven samenwerkt. Op 9 oktober jl. bracht prinses Jacqueline, de initiatiefneemster van deze Fondation, een bezoek aan de foxterriër van Morkhoven voor het uitwisselen van gegevens. Op 15 oktober werden zowel de website van de Fondation als de gezamenlijke nieuwsbrief van de twee anti-pedo organisaties door het Canadese Bravenet geëlimineerd. Nietdapper, meer braaf. Aanleiding was een klacht van ene Charly Nyst die schermde met een juridische surprise als Bravenet niet onmiddellijk ingreep. Mede namens ex-rijkswachtkolonel Jean Marie Brabant, die hij dan wel niet kende maar wiens reputatie garant stond voor het trillen van heel België als hij in beweging kwam. Charly greep naar deze indrukwekkende middelen omdat hij zich zwaar in het kruis getast voelde door een artikel van een paar weken daarvoor waarin niet al te intelligente correspondentie van hem stond afgedrukt. Diezelfde klacht had hij ook bij MSN gedeponeerd die naar aanleiding daarvan had ingegrepen op de site van Morkhoven. Merkwaardigerwijs vonden deze schermutselingen plaats onder het hoofdje Belgische staatsveiligheid. Niet eens zo zot natuurlijk, gezien de namen van allerlei hoge mieters die sinds affaires als die van De Bende van Nijvel en Dutroux in de Belgische samenleving binnen deze context circuleren. Tot die van de koning toe. En de armen van hoge mieters reiken nu eenmaal ver. Zoals wij vorige week ook in Nederland nog gewaar werden. Stay tuned.

maandag 27 oktober-2003
Deze week begint in Portugal het proces tegen Carlos Silvino, alias Bibi. De klusjesman van een stel weeshuizen van de Casa Pia-organisatie, die op bestelling minderjarige jongens leverde aan een ring van financieel redelijk bedeelde lieden maar ook zelf zich stelselmatig vergreep aan zijn pupillen. Tot die ring van verfijnde carnivoren behoorde zoals wij al eerder meldden de socialistische fractieleider Pedro Pedroso die in het voorjaar zijn veters, zijn riem en zijn stropdas mocht inleveren. Hij werd ervan beschuldigd 15 keer kinderen te hebben bestegen in de jaren 1999/2000. Op 8 october jl. werd hij na veel juridisch geharrewar voorlopigop vrije voeten gesteld. Zelf zegt ie dat er sprake is van een politieke hetze. Daarom zag hij er ook geen been in om zijn plaats in het Parlement weer in te nemen. Met toestemming van de meerderheid van de geachte afgevaardigden, die in april op zijn verzoek Pedroso’s immuniteit tijdelijk hadden opgeheven. Hoe Joao met de Pet hierop reageerde is niet moeilijk te raden. Maar ook binnen politiekringen borrelde het stevig. Dat resulteerde in het lekken van op tape opgenomen telefoongesprekken tussen een aantal senioren van de socialistische club, onder wie partijleider Ferro Rodrigues. Daarin bespraken zij ondermeer de op handen zijnde arrestatie van hun fractieleider. Dat lijkt op voorkennis en dat was het ook. In zulke gevallen ben je al gauw geneigd te roepen dat dan ook de rechtsgang wel beïnvloed zal zijn. Het hemd is nader dan de kilt. Om wat olie op de golven van emotie te deponeren erkende de socialistische president Jorge Sampaio vorige week tijdens een zeldzame monoloog voor de Portugese teeveecamera’s dat hij inderdaad vooraf van de arrestatie van Pedroso had geweten maar dat hij zich had onthouden van welke ingreep dan ook. Verder zei hij begrip te hebben voor de heisa die de zaak in Portugal had veroorzaakt, maar dat het zo langzamerhand tijd werd ook aandacht te schenken aan andere problemen in de samenleving. Bekend scenario. Ook in Nederland waar de dramatische gelijksoortige film met interessante rollen van o.a. Gerrie Ulrich, Warwick Spinks, Frits Salomonson en Joris Demmink nog altijd niet aan zijn pakkende slotscène toe is. Maar wij zijn geduldig en gaan niet eerder weg voor hij is afgelopen. Stay tuned.

dinsdag 28 oktober-2003
Na de najaarsstormen over Mabel Hari, prins Bernhard en Joris Demmink zijn we even in wat rustiger weer terechtgekomen. Maar met name rond de secretaris generaal van Justitie pakken zich toch al weer donkere wolken samen. Naar verluidt dook zijn naam namelijk al zo’n tien jaar geleden op bij twee onafhankelijke politieonderzoeken binnen het wereldje van de jongensprostitutie. Er zouden ook toen al verschillende belastende verklaringen zijn afgelegd in de richting van de steeds hoger in het zadel zittende Joris. Maar als respectievelijk hoofd van de directie Politie en directeur generaal Rechtspleging verkeerde hij in een goede positie om dehem bedreigende draken het hoofd te bieden. En die positie is daarna alleen nog maar verbeterd. Vandaar dat recentelijk bij vuurspuwende monsters als de Gaykrant en Panorama in een handomdraai de vlam werd gedoofd. Dat onze hoogste crimebuster daarmee ook zijn maliënkolder en zijn zwaard weer een tijdje op de rommelzolder kan deponeren lijkt echter wat al te optimistisch. Buiten de berichten over genoemde politieonderzoeken gonst het in het riolenstelsel van de Nederlandse journalistiek ook van geruchten over Joris’ escapades in Thailand en in een Londen’s hotel. Bij dat laatste evenement zou de Metropolitan Police zelfs een verbaaltje hebben opgemaakt dat via Interpol bij een Nederlandse politie-instantie terecht zou zijn gekomen. Navraag schijnt tot nu toe niks te hebben opgeleverd. Maar mochten er zich verdere ontwikkelingen voordoen dan zullen wij de laatsten zijn om u dat te onthouden. Wij zijn gek op fabelachtige verhalen. Stay tuned.

woensdag 5 november-2003
Nou, nou, nou. Panorama en de Gaykrant hebben hun beschuldigingen aan het adres van Joris Demmink ingetrokken. Na een paar gesprekken onder het genot van een bakje leut en een puntje appeltaart met Donner’s secretaris generaal zijn ze bij de twee bladen tot de conclusie gekomen dat er geen sprake was van ontucht. Met andere woorden, Joris zou zich niet hebben schuldig gemaakt aan het bestijgen van al te jeugdigen. Dat zou in het najaar van 2002 toen hij was genomineerd voor de hoogste functie bij het Ministerie van Justitie ook al zijn vastgesteld door de AIVD. De dienst is daarbij volgens onze eigen bronnen niet over één nacht ijs gegaan door wat in eigen naslagwerkjes te vingeren zoals bij Mabeltje. Ze heeft in haar ijver zelfs een aantal ambtenaren van Donner’s keurkorps gehoord. Maar wat kan je daar nou van verwachten? Het is niet aannemelijk dat iemand de eventuele bewijzen voor de minder welvoeglijke activiteiten van een van zijn hoogste baasjes in zijn bureaulaatje heeft liggen. Het blijft voorlopig de vraag of de dienst daarnaast enig veldwerk heeft verricht en bijvoorbeeld wat uitbaters van escortservices of jongeherenclubs heeft benaderd met de vraag of die misschien hier of daar nog wat hard in actie-beelden in huis hadden. Zoals in het geval van de voormalige advocaat van het Koninklijk Huis (1). Bovendien is het vooralsnog onduidelijk wat er met de belastende verklaringen is gebeurd die zijn gedeponeerd bij de beroemde notaris van Pano en de Gaykrant. Zijn de betrokkenen net zo allergisch voor het schelle lamplicht en de dagenlange intimidaties van de Bossche recherche als de schielijk naar Praag vertrokken getuige “Janos”? Zo ja, dan kunnen we de zaak voorlopig opzouten. De hoofdredacteur van Pano op 17 oktober in de NRC: “Wij denken dat wij roeren in een beerput. En er zijn mensen die willen dat die beerput dicht blijft. Het kan goed zijn dat daarbij geen middel wordt geschuwd”. Helemaal juist. Stay tuned.

(1) Zie het artikel “Van oude koeien en troebel water” in Kleintje Muurkrant nummer 336.

Als we het goed begrepen hebben van onze Haagse bronnen dan is bij het ministerie van Justitie gisteravond een lichte pleuritis uitgebroken na de berichtgeving van het NOS-Journaal over de laatste ontwikkelingen in de affaire rond het seksleven van secretaris generaal Joris Demmink. Nieuwslezeres Annet van Trigt wist ons namelijk te vertellen dat tijdens het tripartite overleg tussen Joris en de hoofdredacteuren van de Gaykrant en Panorama Donner’s speerpunt heel wat toegeeflijker is geweest dan we uit het officiële persbericht konden opmaken. Joris zou namelijk hebben toegegeven dat hij wel eens een één-op-één ontmoeting met een jeugdige had gehadvan wie hij niet zeker wist of hij aan de wettelijke minimum-leeftijd voldeed. En het vragen naar een paspoort of een identiteitsbewijs behoort nou niet bepaald tot de vaste ingrediënten van het voorspel. Kijk, dat zijn de nuances waar het om gaat. De vraag is of Joris zich ooit in een situatie heeft begeven waardoor hij eventueel chantabel werd. En daar is de AIVD vorig najaar naar op zoek geweest. Dat frisse blaadjes van tijd tot tijd zijn te prefereren boven een uitgewaaid herfstblad snapt zelfs een geit. Maar als ze zo pril zijn dat praktisch alleen maar sprake is van een verzameling jonge nerven wordt het kwalijk. We hebben in deze rubriek al meermalen gewezen op andere gevallen waarin lieden uit het crème van onze samenleving zich op deze wijze kwetsbaar hebben opgesteld (1). Waarna veiligheids- en opsporingsdiensten naar wij aannemen ijlings werden opgetrommeld om zandzakken voor de deur te gooien. Om meer narigheid te voorkomen. En nou kunnen we wel druk lullen over privacy, maar gebeurtenissen op dit terrein in bijvoorbeeld Leeuwarden, Amsterdam-Oost en Eindhoven hebben aangetoond dat ook op dat gebied duidelijk sprake is van rechtsongelijkheid. En als ze dat ergens moeten zien te voorkomen is dat op het Ministerie van Justitie. Stay tuned.(1) Zie "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant nummer 336 en de serie "Roze balletten" op de Followup-site. 

donderdag 6 november-2003
Als we het goed begrepen hebben van onze Haagse bronnen dan is bij het ministerie van Justitie gisteravond een lichte pleuritis uitgebroken na de berichtgeving van het NOS-Journaal over de laatste ontwikkelingen in de affaire rond het seksleven van secretaris generaal Joris Demmink. Nieuwslezeres Annet van Trigt wist ons namelijk te vertellen dat tijdens het tripartite overleg tussen Joris en de hoofdredacteuren van de Gaykrant en Panorama Donner’s speerpunt heel wat toegeeflijker is geweest dan we uit het officiële persbericht konden opmaken. Joris zou namelijk hebben toegegeven dat hij wel eens een één-op-één ontmoeting met een jeugdige had gehadvan wie hij niet zeker wist of hij aan de wettelijke minimum-leeftijd voldeed. En het vragen naar een paspoort of een identiteitsbewijs behoort nou niet bepaald tot de vaste ingrediënten van het voorspel. Kijk, dat zijn de nuances waar het om gaat. De vraag is of Joris zich ooit in een situatie heeft begeven waardoor hij eventueel chantabel werd. En daar is de AIVD vorig najaar naar op zoek geweest. Dat frisse blaadjes van tijd tot tijd zijn te prefereren boven een uitgewaaid herfstblad snapt zelfs een geit. Maar als ze zo pril zijn dat praktisch alleen maar sprake is van een verzameling jonge nerven wordt het kwalijk. We hebben in deze rubriek al meermalen gewezen op andere gevallen waarin lieden uit het crème van onze samenleving zich op deze wijze kwetsbaar hebben opgesteld (1). Waarna veiligheids- en opsporingsdiensten naar wij aannemen ijlings werden opgetrommeld om zandzakken voor de deur te gooien. Om meer narigheid te voorkomen. En nou kunnen we wel druk lullen over privacy, maar gebeurtenissen op dit terrein in bijvoorbeeld Leeuwarden, Amsterdam-Oost en Eindhoven hebben aangetoond dat ook op dat gebied duidelijk sprake is van rechtsongelijkheid. En als ze dat ergens moeten zien te voorkomen is dat op het Ministerie van Justitie. Stay tuned.

(1) Zie "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant nummer 336 en de serie "Roze balletten" op de Followup-site.

vrijdag 7 november-2003
Voor mensen die niet goed kunnen lezen - en dan bedoelen we niet de luitjes die dag en dagelijks besluiteloos heen en weer pendelen tussen Hans Anders en Pearl – is de hele pedo-zaak waarmee de Panorama en de Gay krant zo te gek hebben gescoord uitgegaan als een nachtkaars in een windtunnel. Volgens de twee bladen was de Weertse filiaalhouder van het hemelse wijwaterconcern aan de slag geweest met prille boys in het Eindhovens proefstation voor condooms en was ook de winkelchef van minister Donner daar gesignaleerd in zijn dienstauto met chauffeur. De beide heren ontkenden dat, de beidebladen konden het niet bewijzen en de rechter kon toen niks anders verzinnen dan een boete en een rectificatie. Maar met name in het geval van Joris Demmink zijn er nog wel wat kanttekeningen te maken. Hij zou dus niet in het Eindhovense lustoord zijn geweest. Nou vooruit, krijgt ie van ons the benefit of the doubt. Maar het vonnis heeft geen betrekking op het bezoek dat Joris en een hoge piet van de Nederlandse ambassade in Praag aan club Pinocchio hebben gebracht voor de aanschaf van wat verse sucadelapjes. Ergo, die mogelijkheid staat nog open. En dat versterkt eigenlijk onze vrees dat vriend Joris zich daar wel degelijk kwetsbaar heeft opgesteld. Is ie op de kiek gegaan? Staat hij op een filmpje? Weten we niet. Maar wij zijn ook geen AIVD. Maar we zijn wel benieuwd of JPB net als bij Mabel de honden loslaat en ze ook eens laat snuffelen aan de pismuur van Pinocchio. Want een hoge ambtenaar wiens arm wellicht door een buitenlandse geheimedienst of een zootje onderwereld bij tijd en wijle achter de rug wordt geperst is voor de Staat der Nederlanden onacceptabel. Toch?

Oké. We hebben ons -zij het node- neergelegd bij het schrappen van het verhaal dat onze secretaris-generaal van Justitie zich ooit met de dienstauto naar wat Eindhovens struweel heeft begeven om daar samen met jongelieden de zinnen te prikkelen. Maar de roman “Joris op zoek naar de Praagse lente” is zeker nog niet dichtgeslagen. Binnen dat kader hoorden wij een anecdote die wij graag even wilden toetsen bij Jozias van Aartsen, de minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet Kok II. Daarom zonden wij hem de volgende mail:
“Onlangs vernamen wij dat de heer J. Demmink, de huidige secretaris-generaal vanhet ministerie van Justitie, een aantal jaren geleden een poging zou hebben ondernomen om te verhuizen naar een gelijkwaardige of hogere positie bij Buitenlandse Zaken. Dat ministerie stond toen onder uw leiding en de heer Demmink, een partijgenoot van u, vervulde de positie van directeur-generaal internationale aangelegenheden en vreemdelingenzaken bij Justitie. U zou die eventuele verhuizing van de heer Demmink hebben tegengehouden. Ten behoeve van een artikel op de website Kleintje Actueelzouden wij graag van u willen vernemen wat de reden vormde voor uw weigering.”
Sneaky briefje hè? Veel verwachten wij er niet van. Ook al omdat wij Van Aartsen ooit al eens hebben vergeleken met een haan met stront aan zijn poten. Nou is dat een beeld dat afkomstig is uit “Frank van Weezel’s roemruchte jaren”, de haast vergeten klassieker van A.M. de Jong over de mobilisatietijd in de eerste wereldoorlog. Dus wie weet zal dat Van Aartsen toch over de brug helpen. En trouwens, nooit geschoten is nooit een gat in het plafond. Stay tuned. 

woensdag 26 november-2003
Het lijkt wat stil geworden in de affaire rond Joris Demmink. Maar wij vernamen een dezer dagen dat er nog menig potje op het vuur staat. En dat de geruchten over de huidige secretaris-generaal van Justitie niet van vandaag of gisteren zijn. Elke keer als onze dossierverzamelaar in het verleden namelijk op de nominatie stond om weer een treedje te stijgen in de hiërarchie van het ministerie vond er een onderzoekje plaats naar eventuele heikele zaken in zijn leven. Dat leverde nooit iets substantieels op. Zelfs niet toen de AIVD vorig jaar zelfs vier maanden uittrok voor een speurtocht inde Umwelt van vriend Joris toen deze werd voorgedragen voor de allerhoogste functie, die van secretaris-generaal. Nou geven die vier maanden al aan dat de AIVD geen makkelijk kluifje was toegeschoven. Ook de veelgeplaagde dienst kende de verhalen die over Joris rondgingen. Maar na naar wij aannemen duchtig snuffelwerk kreeg Demmink witte rook en besteeg de troon bij Justitie. Blijven we toch een beetje zitten met de vraag of de AIVD wel alle registers heeft opengetrokken of zich uiteindelijk toch niet wat Mabelig ervan af heeft gemaakt. Omdat het ultieme bewijs voor de vermeende euvele daden van Joris niet te vinden was. Goed, de verse secretaris-generaal zou wel hebben toegegeven dat hij met enige regelmaat qq. in Praag is geweest. En dat hij daar samen met ambassadeur Heinemann een paar gaybars heeft bezocht. Maar nooit de Pinocchiobar. Ofwel: hij kon daar ook nooit een minderjarige op het kopje hebben getikt. En ja, hij had in de Tsjechische hoofdstad een relatie gehad met een pornoster. Maar toen die wat in de war raakte was aan die verhouding een einde gekomen. Dat die bewuste jongeman er geen been in zag om voor de camera met minderjarigen zijn kunsten te vertonen kon Joris uiteraard niet worden aangewreven. En dat gold evenzeer voor het in roulatie brengen van videotapes waarop deze sportieve prestaties aan bod kwamen. Dus wat doe je dan als geheimedienst? Je geeft de pijp aan Piet-Hein en gaat over tot de orde van de dag. Als die verdomde journalisten dat nou ook deden, dan werd het misschien toch nog leuk met de Kerst. Stay tuned.

vrijdag 28 november-2003
Als je bijna genant weerloos ligt geëxposeerd op een tandartsenstoel en de smid constateert dat je een gaatje hebt in een van je ivoren wachters loop je een goeie kans dat het gevuld wordt met amalgaamkwik. Over het gebruik van dat goedje is internationaal nogal wat shit ontstaan. Je kan er namelijk flink ziek van raken met vooral ernstige symptomen aan de luchtwegen. In de VS staat het zelfs op de nominatie om uit de roulatie te worden genomen. En dat is typisch want een studie daar naar de effecten van het gebruik ervan bij met name kinderen is nogniet eens beëindigd. Nou ja, dààr. Het gaat wel om een Amerikaanse studie maar het onderzoek zelf wordt uitgevoerd in Portugal. Sedert 1997. Bij 500 kinderen tussen de acht en tien jaar met een IQ dat niet lager is dan 67. En guess what. Laten die kindertjes nou allemaal zijn gevonden in weeshuizen van... jawel... Casa Pia. Dezelfde alleraardigste katholieke liefdadigheidsinstelling waar andere onzegbare penetraties bij kinderen plaatsvonden die niet alleen lichamelijk blijvende sporen hebben achtergelaten maar vooral vreselijke geestelijk schade hebben veroorzaakt. Over cynisme gesproken. Het is gewoon hemeltergend.

woensdag 3 december-2003
Gisteren vernamen wij van een insider in de problematiek rond kindersex dat in Praag de Pinocchiobar niet de enige gelegenheid zou zijn waar je een minderjarige kunt opdoen voor een flink potje “bummsen”. Ook in andere gay-bars zou dat mogelijk zijn. Nou heeft secretaris generaal Demmink ooit laten weten dat hij nooit in de Pinocchiobar is geweest. Soit. Maar wel in de eerste helft van de jaren negentig samen met ambassadeur Heinemann in andere gaybars (*). Goed, daar zou dan weer niks onoirbaars zijn gebeurd en wellicht is dat ook zo. Maar het probleem blijft dat je nooit precies weet hoe oud de beschikbare jongelieden precies zijn die zich in dergelijke bars ophouden. Je loopt dus wel degelijk een risico. En dan hebben we het nog maar niet over de chantibiliteit die kan volgen uit een dergelijke one-night-stand. Of de gène als je net even ergens gezellig zit en er plotseling een Nederlandse bus voor het betrokken perceel verschijnt waaruit een flink aantal landgenoten komt rollen die voor een leuk prijsje een jeugdsex-tour naar Tsjechië heeft geboekt. Elke keer als je daarover later weer iets leest moet het schaamrood je toch naar de gladgeschoren kaken vliegen. Of de bilnaad iets smaller worden als je verneemt dat de hele directie van een jeugdsex-reisburo in de morsige kraag is gevat. Zoals het OM in Arnhem gisteren bijvoorbeeld liet weten. Memories. Maar dan niet van het soort dat Anita Witzier op de buis brengt.

(*) zie aflevering 28

zondag 14 december-2003
Het gaat lekker in Portugal. Op de Azoren heeft de secretaris-generaal van Landbouw en Visserij de zak genomen nadat het lokale teevee-station SIC (zoiets bedenk je niet) geruchten naar buiten had geduwd dat hij deel uitmaakte van een pedofielenclub. Je zou bijna denken dat het bij de functie van secretaris-generaal hoort, maar ook andere hoge jongens op de eilandengroep schijnen op deze manier kinderlevens naar de kloten te helpen. De secretaris-generaal is niet naar de Raad van de Journalistiek gelopen, maar heeft aangekondigd een rechtszaak tegen SIC te beginnen. Het bericht zou namelijk volledig uit de lucht zijn gehengeld. OokCarlos Cruz heeft afgelopen week juridische stappen in het vooruitzicht gesteld. Bij het Hof voor de rechten van de mens in Straatsburg. De anchor-man van de Portugese televisie zit al een stevige tijd in voorarrest wegens vermeend gerotzooi met een hele stoet kinderen van het weeshuis Casa Pia en heeft al een paar maal vergeefs bij de rechter aangeklopt voor vrijlating. Hoe zijn strafproces ook uitpakt zijn toekomst is net zoveel waard als een gulpknoopje. Daarom heeft Cruz de weg naar Hamelen verlaten bij de afslag Straatsburg en eist een schadevergoeding van de staat van rond de tien miljoen euro. Mocht hij die uiteindelijk krijgen dan zal hij ze niet uitdelen aan de betrokken kinderen. Hij koopt waarschijnlijk een huisje op de Azoren. Stay tuned.

dinsdag 16 december-2003
In 1998 werd door de recherche een gerechtelijk vooronderzoek (gvo) gestart naar de vermeende activiteiten binnen het pedo-circuit van twee hoofdofficieren van Justitie en Ger van Roon. Een professor in de moderne geschiedenis aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en expert op het gebied van het Duitse verzet tegen Hitler cs. Bij zo’n onderzoek hoort een telefoontap. Direct na het plaatsen ervan bleek de professor uiterst voorzichtig te zijn als het in de richting van zijn hobby ging. Voorzichtige conclusie: hij was getipt door iemand van Justitie. De tap was dus nutteloos en dat gold eigenlijk ook voor het beeldmateriaaldat tijdens een politie-inval bij de prof thuis werd aangetroffen. Daar was zo in gefrutseld dat de herkomst van het materiaal niet meer viel vast te stellen. Het vooronderzoek bloedde dood en werd in 1999 afgefloten. Van Roon werd verder met rust gelaten. Toch waren er wel degelijk interessante details naar boven gekomen. De vooral in Duitsland zeer gewaardeerde geschiedvorser bleek tijdens zijn carrière qq. vele reizen naar Berlijn te hebben gemaakt. En bij tijd en wijle zelfs naar Polen en Rusland. Ook in de jaren voor Die Wende. Voor zijn trips naar het Oostblok kreeg onze Ger een speciaal stempel in zijn paspoort om te ontkomen aan allerlei bureaucratisch gedreutel. Alleen dat al maakt het meer dan waarschijnlijk dat hij belangstelling genoot van de KGB en na 1990/91 van haar Nachwuchs. In dat licht is het op het oog nogal lichtzinnig om bijvoorbeeld een reisje naar Polen te maken in gezelschap van een jonge prostituée van manlijke kunne. Tenzij er nog andere zaken speelden die mogelijk de aandacht hebben getrokken van de BVD. Overigens was in Polen toen een Duitse pooier actief die later zijn tenten op zou slaan in de Rotterdamse Beverstraat: Lothar Glandorf. Meer over hem in onze volgende bijdrage. Stay tuned.

donderdag 18 december-2003
Op een dag toen Lothar Glandorf al ruim en breed actief was als pooier van jongensprostituées in Rotterdam kreeg hij een telefoontje van een Nederlandse “ambtenaar”. Kennelijk een cliënt van Lothar die een van diens pupillen had ingehuurd voor een tripje naar Polen. De ambtenaar informeerde of hij nog moeilijkheden kon verwachten aan de Pools/Duitse grens. Lothar gaf hem toen het advies om de jongen voor de grens te laten uitstappen en hem alleen over de brug te laten lopen. Dan kon er niks gebeuren. Het gesprek werd getapt door de Nederlandse recherche die een onderzoek naar de onwelriekende praktijkenvan Glandorf was begonnen naar aanleiding van de verdwijning van de 12-jarige Berlijnse jongen Manuel Schadwald in de zomer van 1993. Tijdens dat onderzoek meenden drie nijvere opsporingsambtenaren in Rotterdam Manuel te herkennen. De zoon van voormalig Stasi-informant Rainer Wolf was toen in gezelschap van Glandorf. Om de operatie niet in gevaar te brengen lieten zij het duo ongemoeid. Ook uit verklaringen van jongens die in de bordelen van Glandorf te werk waren gesteld viel op te maken dat Manuel inderdaad een tijdje deel heeft uitgemaakt van diens minderjarige koopwaar. Twee van hen waren jongere broers van Robbie van der Plancken. De man die in 1998 in Italië het levenslicht van de Zandvoortse pedo-pornohandelaar Gerrie Ulrich voortijdig uitblies. De jongens verklaarden verder dat in Glandorf’s clubs ook hooggeplaatsten hun opwachting maakten. Bijvoorbeeld een hoge ambtenaar van het ministerie van Justitie die altijd met een taxi arriveerde en zijn entrée maakte met een zak over zijn hoofd. Oeps. Wie kan dat nou zijn geweest? Ooit heeft de vader van Van der Plancken zich laten ontvallen dat hij over de nodige cd-roms beschikte waarop heel wat antwoorden op dit soort vragen te vinden waren. Sinds die tijd is hij al een paar keer van de weg afgereden en werd hij verrast met een politie-inval in verband met vermeend verboden wapenbezit. De cd-roms bleven blijkbaar buiten bereik. In ieder geval een leuke levensverzekering. Wat er met de resultaten van het Nederlandse politieonderzoek is gebeurd? Gewoon. Ergens opgeslagen. Met zoals haast gebruikelijk een stel ter zake doende replica bij “een hoge ambtenaar van het Ministerie van Justitie”. U mag raden naar zijn naam. Voor de goede inzenders ligt er een oliebol en een fles prik klaar. Stay tuned.

vrijdag 19 december-2003
De vader van Manuel Schadwald, Rainer Wolf, was in de jaren toen de Muur van Berlijn nog intact was en die van Jerusalem alleen nog maar in het hoofd van Sharon rondspookte voor de Stasi actief binnen de vredesbeweging in de DDR. Een beweging die goede contacten onderhield met gelijkgestemde organisaties in het westen waarin naast 'geitenharen sokken' ook lieden uit centra van de macht als de politiek, de universiteiten en de vakbonden hun vredige ideeën probeerden vorm te geven. Uiteraard deden Rainer’s puppetmasters fervente pogingen om langs deze weg eveneens informatie los te weken die niet veel van doenhad met de duif van Picasso. Desnoods via de hete vlammen van chantage waarvoor griezels als Rainer het sprokkelhout aandroegen dat ze verzamelden in de westerse (pedo)sexwereld. Zo raakten in de loop der jaren politici, professoren en vakbondsbonzen in de greep van zowel Oost-Berlijn als Moskou. Dat langs andere wegen maar met dezelfde middelen ook toppers uit het bedrijfsleven, de rechterlijke macht, de ambtenarij en zelfs het militaire apparaat plat werden gemaakt snapt zelfs een ufoloog in zijn nadagen. Na de val van de Berlijnse Muur kwam een deel van dit soort dossiers niet alleen op min of reguliere wijze maar ook door het betalen van grof geld in handen van de Bundes Nachrichten Dienst, de CIA en andere westerse snuffelorganisaties. Dat daarmee voor degenen die op de verkeerde plaatsen hun broek hadden laten zakken het uitzicht wat fleuriger werd is een ernstige misvatting. De ogen en oren van de westerse democratieën functioneren op dezelfde manier als die van het voormalige oostblok. Je kan met olympisch materiaal uit deze categorie mensen die er een beetje toe doen keurig in de zwembadpas laten lopen en op die manier flink invloed uitoefenen op het hele reilen en zeilen binnen de menagerie van een bevriende natie. Met name als je marionetten bijvoorbeeld op ministeries zitten of bij de rechterlijke macht. Of in de politiek (*). Dus je zou wel gek zijn als je dat niet deed. Stay tuned.

(*) Voor een voorbeeld uit dit segment van de samenleving verwijzen wij met enige graagte naar het exquise artikel "Wolff in de klem" op de site van "de Morgenster". Smullen onder de boom.

dinsdag 24 februari-2004
Zo, zo, zo. Vanochtend hebben vroege vogels van de Partij van de Arbeid en het CDA voor radio 1 ineens een flink ei gelegd. Ze vonden dat mensen die veroordeeld waren voor ontucht met minderjarigen niet meer met kinderen mogen werken. En mensen die verantwoordelijk zijn voor het drijven van een kinderboerderij, een jeugdclub of een sportvereniging moeten verplicht worden het strafrechtelijk verleden van een sollicitant op te delven. Aanleiding tot die ferme uitspraken zouden de activiteiten van een stuk ongeluk in Rotterdam zijn geweest. Die had een 11-jarige jongen verkracht en daarna geprobeerd zijn slachtoffer te kelen. Hij wasdaarvoor veroordeeld maar werd na het ondergaan van zijn straf vrolijk medewerker van een kinderboerderij. In deze tijd van waarden en normen kan en mag dat niet meer, vinden onze geachte afgevaardigden. Vinden wij ook. Zal overigens niet meevallen om zulke gegevens naar boven te takelen, maar allé. Goed initiatief. Al gaat het natuurlijk wel om een lowlife uit de wat lagere echelons van de samenleving. Want wij hebben onze parlementsleden geen dingen in deze richting horen kraaien bij andere morele vraagstukken op dit terrein. Kan bijvoorbeeld een veroordeelde pedo jarenlang senator zijn? Of - even ruimer nu – kan iemand van wie de naaste omgeving weet dat ie pedofiele activiteiten ontplooit dertig jaar lang diensten verlenen aan het Koninklijk Huis? Nog een vraagje: kan iemand van wie tout le corps diplomatique weet dat ie bijvoorbeeld in Cairo en Praag jeugdigen bestegen heeft van wie de leeftijd niet duidelijk te determineren was gewoon zijn werk in diplomatieke dienst voortzetten? En kan iemand die naar eigen zeggen in Praag jeugdigen van wie niet altijd vast stond hoe oud ze waren in een homobar oppikte voor een nummertje bummsen tot de top van het ministerie van Justitie opklimmen? Sapperdeflap, dat zijn even vragen hoor. Daar kan je in alle vroegte niet zomaar even iets populairs over roepen bij het Radio 1 Journaal. Want voor alle duidelijkheid: we zijn verontwaardigd, maar laten we het wel selectief houden.

vrijdag 12 maart-2004
Gisteren was er sprake van een regelrecht wonder. Voor de kadi in Arnhem verscheen namelijk een voormalige befcollega: Mr. Fernhout. Ooit in een ander leven vice-voorzitter van de Maastrichtse rechtbank. In aflevering 7 van deze serie schreven wij al eens dat Fernhout in november 2001 de poten had genomen naar Frankrijk omdat een arrestatie van de in hoog aanzien staande rechter nakend was (*). Aanleiding was de vondst van een formidabele hoeveelheid kinderporno in zijn woning. En dat is strafbaar. Zelfs voor befjes. Maar dat was niet het enige. Fernhout had ook een jeugdige Franse protégé in huis metwie hij al jaren Lego een andere dimensie gaf. Althans dat was de inhoud van een klacht die door een kinderrechtenorganisatie bij de politie was gedeponeerd. Ook met dat facet van de affaire was de Rijksrecherche enthousiast aan de slag gegaan en had zelfs de moeder van de jongen in Frankrijk gehoord. De Maastrichtse magistraat zag het gevaar van al dat neuzen in en ging in de aanval. Per deurwaardersexploit liet hij minister Donner op 12 augustus 2002 fijntjes weten dat hij de eenzame fietser persoonlijk aansprakelijk zou stellen voor de schade die zou kunnen voortvloeien uit dit specifieke deel van het onderzoek. Die waarschuwing bleek bijzonder effectief. Het onderzoek naar Fernhout’s mogelijke ontucht met zijn Franse pupil werd als een speer stilgelegd. Hoe zoiets geregeld wordt? Geen idee. Belt Donner zelf even met het hoofd van de Rijksrecherche? Of laat hij het over aan de ambtelijke top van zijn Ministerie? Dat was toen nog Harry Borghouts. De huidige commissaris van de koningin in Noord-Holland over wie indertijd ook al Lego-geruchten circuleerden. Dus het naadje van de kous zullen we waarschijnlijk niet vernemen. Een ding is wel zeker: boys will be boys.

(*) Zie de Followup-site.

maandag 15 maart-2004
We moeten nog een paar weekjes wachten op de uitspraak in de zaak tegen Fokke Fernhout. De voormalige vice-president van de Maastrichtse rechtbank die eind 2001 over zo’n boeiende collectie kinderporno bleek te beschikken. Jammer genoeg, als je tenminste over jammer kan spreken in dit soort gevallen, zou de topbef al wel zo handig zijn geweest om aan de vooravond van de politievisite de harde schijf van zijn computer te laten verdwijnen. Zo bleef uiteindelijk tijdens de behandeling van zijn zaak alleen maar een stel tapes over die hij gewoon in een stel paalwinkels had gekocht. Zei Fokke. Ook dekwestie of hij zijn jonge Franse thuishaler Arnaud met enige regelmaat zou hebben bestegen komt niet ter sprake. Die klacht was al enige jaren voor de inval bij de Maastrichtse politie gedeponeerd, maar ja wat moet je daarmee hè? Toen het water toch zijn stulp dreigde binnen te stromen gooide Fokke handig zakken voor de deur. Hij stuurde Donner een deurwaarder op zijn dak. Dat hielp (*). Daarnaast heeft Arnaud zelf ook ontkend dat oom Fokke vele potjes Lego met hem had gespeeld. Einde verhaal zou je zeggen. Hoewel het natuurlijk wel de vraag blijft of de lening die oompje ooit aan Arnaud’s moeder zou hebben verleend misschien een rol heeft gespeeld bij diens ontkenning. We wachten in spanning af. Niet alleen op de afloop van de rechtzaak trouwens, maar ook op een nieuwe VPRO-documentaire in het verlengde van de zaak Dutroux. Over luitjes als Joop Wolff, Fokke Fernhout, Joris Demmink en Axel Vervoordt. Wij assisteren daar graag bij. Stay tuned.

(*) Zie vorige aflevering

dinsdag 23 maart-2004
De komende tijd staan ons weer een paar jolige evenementen te wachten in de affaire rond secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink. Zo heeft het OM besloten om de 28-jarige man die heeft verklaard in zijn prille jaren door Joris bestegen te zijn alsnog te vervolgen. Wegens het afleggen van een valse verklaring. Daarmee komt ook de kwestie of Donner’s topdog al dan niet in een voiture van het ministerie zich van tijd tot tijd naar het jachtterrein in Eindhoven begaf weer onder de aandacht. Joris zelf bestrijdt die draak. Maar zeker is wel dat hij grote belangstelling had voorde dampende gebeurtenissen in het Anne Frankplantsoen. Qualitate qua wellicht. Daarnaast was hij ook nogal verontwaardigd over de behandeling van Fons Spooren. De oud-directeur van PSV wiens adrenaline blijkbaar onvoldoende prikkels kreeg bij het aanschouwen van Van Bommel cs. en mogelijk daarom de bosjes indook om zelf een paar tackles uit te delen. Vooral de stellingname van burgemeester Welschen was Joris een doren in het oog geweest. Of dat de reden is voor het feit dat hij thuis over stukken uit het dossier Spooren beschikte weten we niet, maar volgens onze informatie was het wel zo. En strikt genomen had hij die stukken nooit mogen hebben. Die opvatting zou indertijd ook gehuldigd zijn door twee vertegenwoordigers van de Nederlandse pers die de eer hadden om een babbel met Joris te hebben over de polonaise die rond de secretaris-generaal was ontstaan. Een van hen zou daarover zelfs een verklaring tegenover de politie hebben afgelegd. Niet dat zoiets erg veel uithaalt in ons bestel. Wij weten hoe dat gaat (*). Niettemin blijft het interessant. Net als de vraag hoe zo’n man aan die stukken is gekomen. Wie weet komt die kwestie op 22 april aanstaande nog aan de orde. Op die datum behandelt de Raad van de Journalistiek namelijk de klacht van Joris aan het adres van het NOS-journaal. Dat zou hem uiterst tendentieus in een bleek pedo-zonnetje e hebben gezet. De vraag is wel of de zaak in camera obscura wordt behandeld. Want als de berichten juist zijn bevat de pleitnota van NOS-zijde een rijtje details die ons zouden doen watertanden. Licht uit. Spot aan. Wij zijn er klaar voor.

(*) Zie bijvoorbeeld onze recente berichtgeving over de afhandeling van het Haagse pepperspray-incident onder de titel “Alie Cyaan Kalie”.

vrijdag 26 maart-2004
Had u het verwacht? Wij eigenlijk ook niet. Het OM had dan wel vijftien maanden cel geëist, waarvan vijf voorwaardelijk. Maar zo’n kadi in Arnhem gaat niet een voormalige vice-president van de Maastrichtse rechtbank effectief een half jaar lang achter een deur met een luikje proppen. Want natuurlijk was Fokke wel schuldig aan het tenlastegelegde. Maar hé, hij had door alle publiciteit rond zijn zaak al heel wat leed achter de rug. Dus kreeg ie drie maanden voorwaardelijk en 2500 euro boete. Een zalfje. Voor de luie lezers zetten we de zaak tegen de door de pers zo geplaagde mr.Fernhout nog even op een rijtje. In oktober 2001 vond een electriciën die even een klusje moest doen bij Fokke thuis onder de vloer een stel videobanden en discettes vol sappige kinderporno. Onder de vloer? Ja. Je kan ze moeilijk tussen de verzamelde werken van Toon Hermans of de Maastreechter Staar deponeren. En als je ze in je bureaulaatje stopt word je met enige regelmaat onrustig op minder gewenste tijdstippen. De electriciën deed zijn burgerplicht en aangifte. Nee, de koddebeiers gingen niet meteen in gestrekte draf naar Fokke’s onderkomen om onder de vloer te duiken en vervolgens de onverlaat te arresteren. Zo werkt dat niet. En zeker niet als het gaat om een hoge bef. Er komt overleg tot stand met het OM. Nou lag daar nog een ouwe klacht van een Belgische anti-pedoclub waarin Fokke ervan werd beschuldigd zijn minderjarige Franse pleegkind van tijd tot tijd te legoën (1). Dus na wat vieren en vijven werd besloten om bij Fokke binnen te vallen. Niemand thuis. De vogel bleek net gevlogen. Naar Frankrijk. We mogen niet aannemen dat genoemde vogel ook meteen onbereikbaar was. Dus na niet al te lange tijd keerde hij terug op het Maastrichtse nest, legde een verklaring af en nam ontslag bij de rechtbank. De recherche was onderwijl op snor naar meer informatie om het dossier-Fernhout wat meer body te geven, terwijl de opgestapte rechter zelf een leuke baan vond bij de lokale Universiteit. Na wat gesteggel over de datum van het proces kwam hij een paar weken geleden uiteindelijk voor de kadi. Niet in Maastricht maar in Arnhem. Naar verluidt om de objectiviteit te waarborgen. Om die videobanden en cd’s kon niemand heen. Maar de lego-klacht ging van tafel. Ondanks het feit dat volgens Officier van Justitie Stikkelbroeck (geen grappen ja) concrete aanwijzingen waren gevonden voor Fokke’s ontucht. Jammer genoeg was het bij die aanwijzingen gebleven omdat het verdere onderzoek daarnaar was gestaakt na Fokke’s oekaze aan het adres van minister Donner via een deurwaarderexploot (2). Is het daarmee gedaan? Hoeft niet. Het OM zit nog te dubben of het in hoger beroep gaat. Het zal ons benieuwen. Stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 37 dd. 15 maart jl.
(2) Ibid.

woensdag 12 mei-2004
Een uurtje voordat de spelers van FC Porto op 4 mei jl. het veld opdraafden voor hun beslissende match tegen Deportivo de la Coruna in de halve finale van de Champions League werd in Lissabon “Mr. TV” vrijgelaten. Carlos Cruz mocht naar zijn eigen stulp om daar verder onder huisarrest een eventueel proces wegens het jarenlang bestijgen van kinderen af te wachten. Min of meer het resultaat van een nieuwe verklaring van Carlos “Bibi” Silvino, de hoofdverdachte in het Casa Pia-dossier. Die had namelijk plotseling laten weten dat hij de vermaarde Portugese teeveecommentator nooit persoonlijk had ontwaard in het pedo-circuit,maar dat hij die verklaring onder druk van de politie ooit had afgelegd. Goh, die politie toch. Opvallend detail in deze beperkte invrijheidstelling was het feit, dat ook een andere verdachte in deze zaak ten tijde van een belangrijke voetbalwedstrijd stiekem werd vrijgelaten. Het ging toen om de vroegere minister van Arbeid en Sociale Zaken Paulo Pedroso die op vrije voeten werd gesteld toen de emoties onder het Portugese volk torenhoog opliepen rond de UEFA-cupfinale FC Porto-Celtic mei vorig jaar. Ook de Portugese befjes kennen blijkbaar hun pappenheimers. Met de finale van de Portugese cup, de finale van de Champions League en de Europese Kampioenschappen in het verschiet kunnen we dus een ware uittocht van verdachten in de Casa-Pia affaire verwachten. Allemaal naar huis. Kunnen ze voetballen kijken. Hoe de slachtoffers daarover denken is verder niet zo interessant. Zoals gebruikelijk.

vrijdag 2 juli-2004
Waar blijft de tijd? Op 22 april van dit jaar was een zitting van de Raad voor de Journalistiek gewijd aan een klacht van Joris Demmink. De secretaris-generaal van Justitie. Die voelde zich in die tijd minder prettig in het kruis getast door het NOS-journaal. Dat had namelijk vernomen dat Joris in een entre-nous met twee journalisten had toegegeven dat hij in Praag wel eens jongelieden had bestegen van wie de leeftijd niet geheel vaststond. Tsja, hoe gaat dat? Je ziet een lekkere jonge gozer in een bar, je maakt een babbel en voor je het weet lig je te legoën. Je gaat vantevoren niet vragen: zeg hoe oud is u eigenlijk? Of: mag ik je paspoort even zien? Dat schiet bij elke fatsoenlijke hormoon in het verkeerde keelsgat. Maar volgens Joris sloegen de beweringen van het Journaal als de leut van een inboorling op een tamtam. Merkwaardigerwijs liep hij niet naar de rechter voor een schadevergoeding of zo. Nee, hij riep de Raad van de Journalistiek in het geweer. Met licht beschimmelde politici als Ed van Tijn en Basje de Gaay Fortman in de gelederen. En een vroegere juf van het Opzij. Mensen dus van wie je mag verwachten dat zij het klappen van de zweep kenden. Gisteren kregen ze bij het Journaal de officiële uitslag binnen. De Raad vond dat de bewuste reportage zorgvuldiger had gekund. Zij onthield zich dus van een uitspraak over de vraag of Joris nou wel of niet confidentieel verteld zou hebben dat ie ooit wel eens bevangen was geweest door de Praagse lente. Al dan niet in gezelschap van ambassadeur Heinemann. Gisteravond deed Sacha de Boer ons kond van het nieuws en dat was dat. Een beetje een Pyrrhus-overwinning voor Joris en zeker wat armoedig voor een secretaris-generaal van Justitie. Blijft over de prangende vraag of Joris wel of niet met al te jeugdigen in de weer is geweest. Wie weet vinden we dat nog eens uit. Stay tuned.

vrijdag 10 september-2004
We moeten het eerlijk bekennen. Tot voor kort hadden wij nooit gehoord van het maandelijks in Eindhoven en omstreken verschijnende “Soeps”. Maar het luxe uitziende en gratis verspreide regionale magazine mag er zijn. De redactie heeft een hekel aan hokjes en “hanteert een scherpe tong, ongewone invalshoeken, rebelse meningen, serieuze ondertonen en hier en daar een vette knipoog”. Ook de ingezonden brieven-rubriek vertoont deze eigenschappen. Zo werden wij geattendeerd op een briefje van ene Alex (naam bekend bij de redactie van Soeps) in het begin deze maand verschenen septembernummer dat er niet om loog. Hij schreef onderhet kopje “Valselijk beschuldigd” het volgende:
Reactie op de Top 100.
Met groot plezier las ik dat jullie Henk Krol hebben geplaatst in de Top 100. Hij zal zeer in zijn nopjes zijn met de 28ste plaats. Jullie schrijven: “Hij zat er flink naast in de affaire rond het Anne Frankplantsoen. Het valselijk beschuldigen van een topambtenaar van het Ministerie van Justitie kost hem toch weer een paar plaatsjes”.
Inmiddels ben ik afgestudeerd, maar in de periode dat het speelde was ik als “werkstudent” af en toe aanwezig in het plantsoen. Ik kwam er op de eerste plaats voor mijn eigen plezier, maar ontdekte dat ik er ook makkelijk een zakcentje bij kon bijverdienen. Dat is de reden waarom ik er meermaals heb kunnen constateren dat mr. Joris Demmink er een vast bezoeker was. Hij liet zich meestal rijden in een BMW van het Ministerie. Ik heb zelfs ooit kennisgemaakt met de chauffeur. Een man van wie ik de naam nooit zal vergeten: Mosterd.
Ik was dan ook een van de vele anonieme bronnen van Krol. De kwestie zit nu in de doofpot, maar schrijf niet dat Krol Demmink valselijk zou hebben beschuldigd. Hij kon zijn beweringen misschien niet hard maken. Maar dat is iets heel anders.
Alex.
Of de voltallige redactie van Soeps nu wordt afgeluisterd kunnen we nog niet met zekerheid zeggen. Maar de kans is niet ondenkbaar.

donderdag 14 oktober-2004
Op 10 september jl. maakten wij melding van een open brief in het Eindhovense magazine Soeps. Afkomstig van ene Alex. Die verdiende ooit als “werkstudent” een zakcentje bij in het Anne Frankplantsoen in Eindhoven. Daarbij had hij meermaals kunnen constateren dat secretaris-generaal Joris Demmink net als de veroordeelde Fons Spooren daar een regelmatige bezoeker was en niet om de lokale eenden te aanschouwen. Dit in tegenstelling tot wat Demmink altijd had beweerd. Volgens Alex kwam de secretaris-generaal niet op de fiets maar met een BMW van het Ministerie van Justitie. Ten bewijze van zijn stelling schreef Alex nogdat hij had kennisgemaakt met de chauffeur van de hoge Haagse functionaris. Dat was een meneer Mosterd.
Inmiddels hebben wij uit Haagse bronnen vernomen dat die meneer Mosterd inderdaad jarenlang als chauffeur werkzaam is geweest op dat ministerie. Is geweest, want Mosterd is al enige tijd geleden vrij plotseling overleden. Overigens had hij naar verluidt groeiende morele problemen met zijn nauwelijks als dienstreis te registreren ritjes Eindhoven vice-versa.

Alex zou inmiddels niet meer in de Brabantse ville lumière vertoeven, maar verhuisd zijn naar Amsterdam. Het is een waakvlammetje onder de story rond Joris, maar hij brandt nog wel.

zondag 16 januari-2005
Vorige week werd op Gibraltar het levenloze lichaam van commodore David White opgevist uit zijn eigen zwembad. Hij had blijkbaar iets te lang geprobeerd de onderzeeër uit te hangen. Geen tuinkabouter, onze David. Eton achter de rug plus een glanzende militaire carrière die hij voortijdig afsloot als baasje van de Britse jongens van stavast op de apenrots tussen Spanje en Marokko. Waarom dan zelfmoord? Nou, hij was de dag ervoor uit zijn functie ontheven en was vriendelijk edoch nadrukkelijk verzocht terug te keren naar home base. Daar moest hij verschijnen voor een bef met een pruik omdat hij ervan werdverdacht zich regelmatig tegen betaling verlekkerd te hebben aan kinderpornobeelden als hij ‘savonds vermoeid voor de buis zijn ledematen strekte.

David’s illustere naam was naar boven gekomen na het Landslide-onderzoek van de FBI.

Zoals wij aan het begin van deze serie al meldden ging de Britse politie met de Amerikaanse gegevens een paar jaar geleden de boer op. Bij deze Operation Ore bleken zo’n 6500 à 7000 smerige lekkerbekken dezelfde gewoonte te hebben als David. Een van hen leek de beroemde Who-gitarist Pete Townshend te zijn. Maar dankzij zijn verklaring dat hij af en toe een kijkje op de walgelijke sites nam voor research ten behoeve van een boek waar hij mee bezig was en het feit dat hij nooit had gedownload kwam hij na vier maanden spartelen toch nog van het haakje. Zij het dat hij wel elk jaar bij de politie moet verschijnen voor een kort onderhoud en als hij verhuist dat wel even moet melden. Doet onze pinball wizard dat niet dan krijgt ie alsnog vijf jaar voor zijn zilveren ballen.

Townshend’s geval lijkt een beetje op die van de Nederlandse senator Edward Brongersma. Ook al zo’n vlijtige researcher. Edward streek in 1998 painless de vlag. Gedesillusioneerd omdat zijn wetenschappelijk gepriegel over sex met kinderen zo weinig weerklank vond. Hij ontliep met zijn zelfmoord in ieder geval de Nederlandse variant op Landslide of Ore, die ook een paar jaar geleden amechtig op gang kwam. Dat onderzoek leverde tot nu toe eigenlijk maar één markant geval op. Dat van Fokke Fernhout, de voormalige vice-president van de Maastrichtse rechtbank, die wegens het in bezit hebben van een vrolijke hoeveelheid kinderporno drie maanden voorwaardelijk aan zijn boxershort kreeg en 2500 euro boete.

Dat hij zijn minderjarige Franse pleegzoon bestegen zou hebben werd niet bewezen verklaard.

Een strafje van niks natuurlijk, maar het gaat hier ook niet om nummer nul. Een hoge bef krijgt hier natuurlijk niet dezelfde zeperd als een lowlife uit Amsterdam-Oost. Verschil moet er wezen. Zeker op dit terrein. Hm? Fons Spooren en Joris Demmink? Ja, ook een leuk voorbeeld. Klassejustitie in Nederland? Echt niet. Hoe komt u daar nou bij? Stay flabbergastedly tuned.

woensdag 16 maart-2005
In Spanje zijn de afgelopen dagen 19 smeerpijpen opgepakt die zich wereldwijd bezighielden met de verspreiding van kinderporno via een publieke chatbox. Zij behoorden tot een netwerk van ruim 900 man verdeeld over 12 landen. Naast Spanje waren dat Frankrijk, Italië, Zweden, Chili, Argentinië, Panama, Costa Rica, Mexico, Dominicaanse Republiek, Uruguay en last but not least Nederland. Meer dan 500 man van het betwerk zijn inmiddels achter het gaas gepleurd.

Prima natuurlijk. Juichen we toe dat zulke vetkleppen gegrepen worden, maar er blijft nog heel wat te wensen over op dit terrein. Hoe zit het bijvoorbeeld hier in Nederland met het inrekenen, publiekelijk voor de kadi sleuren en veroordelen van hoge mieters en bekende Nederlanders die bij wijze van spreken op een tegeltje in de wc de slogan “stop je leuter in een kleuter” hebben hangen?

Wat is er in die richting echt gebeurd met figuren als Paul de Leeuw, André van Duyn, Eddie Keur, professor Van Roon en Ed van Thijn zoals ze werden geportretteerd in het artikel “Brieven uit de nor, aflevering 6”? (1) Om de beschamende vertoning rond secretaris-generaal Joris Demmink van het ministerie van Justitie maar even buiten beschouwing te laten (2). Evenals het nog lopende steekspel tussen de voormalige advocaat van het Koninklijk Huis mr. Frits Salomonson en de nog net het leven hebbende Pierre Houben, wiens partner Jacob Sietsema inmiddels het hiernamaals heeft opgezocht (3).

Morele verontwaardiging blijft heel vaak steken in de categorie modaal, het gewone volk. De rest is untouchable of je moet bij PSV horen. Stay tuned.

(1) Zie de gelijknamige serie "brieven uit de nor" op de Followup-site.

(2) Zie dezelfde serie.

(3) Zie het artikel “Van oude koeien en troebel water” in Kleintje Muurkrant 336.

woensdag 6 april-2005
Ditmaal via Zuid-Australië. Daar is het onafhankelijke parlementslid Peter Lewis, die als “speaker” optrad, opgestapt nadat een motie van wantrouwen tegen hem was aangenomen. Aanleiding daartoe vormde Lewis’ voorafgaande toespraak van twintig minuten waarin hij ondermeer naar buiten bracht dat een van de parlementaire collega’s zich te buiten ging aan het beklimmen van minderjarigen. Erger nog, volgens de speaker maakte die collega deel uit van een geheim netwerk van kinderkruipers over heel Australië dat bestond uit politici, luitjes uit de befsfeer en hoge ambtenaren.
Lewis lulde niet zo maar wat uit zijn boordje. Hij had een paar intensieve gesprekken over deze materie gehad met twee gekende homofiele heren die ook de politie hadden verwittigd. Beide heren zijn in de tussentijd definitief omgelegd. Afgelopen vrijdag brachten twee medewerkers van Lewis vier namen naar buiten die tijdens eerdergenoemde gesprekken aan de orde waren geweest. Twee van de vier waren hoge politiemensen. Er komt een officieel onderzoek.
Waar hebben we dit allemaal eerder gehoord? Wel petje af voor die Lewis trouwens. We moeten nog maar zien wie zoiets zou aandurven in de Lage Landen. Je zou toch zeggen dat we genoeg shit uit het parallelle Dutroux-dossier naar boven hebben getakeld over figuren als bijvoorbeeld de burgemeester van Knokke-Heist en de hoogste baas van Fortis om ze minimaal eens met een officieel bezoekje te confronteren.
En je zou toch wel wat reacties verwachten naar aanleiding van onze berichtgeving over figuren als de ex-ministers Job de Ruiter en Ed van Thijn, ex-politicus Joop Wolff, de van 1965 tot 1995 aan het hof verbonden Frits Salomonson, secretaris-generaal bij Justitie Joris Demmink, ex-ambassadeur Heinemann etcetera. Maar nee hoor, noppes.
Het zit raar in mekaar. Ad Melkert zag zich genoodzaakt de kuierlatten te nemen toen zijn hang naar lederlove naar buiten kwam en Rob Oudkerk werd gestript omdat een of andere hijgerige juf zo nodig moest schrijven dat ie naar de snollen ging. Maar minister Johan Remkes bestijgt minimaal drie heuvels die niet door de beugel konden en die blijft op zijn post. Kan u het wisselen? Wij niet.

maandag 2 januari-2006
Even een frisse duik. In juni 1998 werd de Zandvoortse kinderpornohandelaar Gerrie Ulrich in Italië het hoekje om geholpen door zijn vriend cq. employé Robby van der Plancken (1). Er kwam een onderzoek op gang door een stel bromsnorren uit Kennemerland met in het zijspanbakkie Officier van Justitie Theo Bot. Naar verluidt speciaal daarvoor weggeplukt bij de AIVD toen die nog BVD heette.
De broer van Ben, de huidige minister van BUZA, had in 1984/1986 als topbef in Haarlem ook al eens geschitterd in het onderzoek naar de moord op Sandra van Raalte in de Zaandamse boetiek Manouk, die de boeken inging als de Paskamermoord. Dankzij een fabuleus nummertje tunnelzoeken eindigde dat snorrenonderzoek in de veroordeling van fietsenwinkelier Rob van Zaanen, die na een lange tocht door het justitiële tranendal uiteindelijk moest worden vrijgelaten. Omdat ie de moord niet had gepleegd. Foutje, bedankt.
Theo - weer terug in Leidschendam als sub-hoofd van de AIVD - in het vroege voorjaar van 2005 in het teevee-programma Reporter:

“Dat je achteraf moet constaren dat je het in dat opzicht bij het foute eind hebt gehad, is natuurlijk iets waar je buikpijn van krijgt. Want je hebt iemand, naar achteraf blijkt, gewoon verkeerd getaxeerd”.

Nee, dat ging niet over de Paskamermoord, maar over de moord op Theo van Gogh. Het was namelijk gebleken dat de AIVD al een jaar over informatie beschikte dat Mohammed Bouyeri niet helemaal wel was in de Hofstedelijke bovenkamer en van plan was Theo van Gogh te vermoorden. Botje had beter uit varen kunnen gaan dan op camera tot een mea culpa te besluiten. Want door deze deemoedige uitspraak en het vrolijk wissen van onwisbaar afluistermateriaal door zijn spitsmuizenclub, kregen ufologen zoals wij een submissionaire aandrang de moord op Theo als onderdeel te zien van het door de neocons aan de overkant ontworpen 9/11-scenario. Een soort laissez passer voor ellendige politieke doeleinden. Foutje, bedankt.
Zoals gezegd bemoeide Theo zich eveneens met de Ulrich-case. En ook dat ging niet goed. Er werd namelijk na Gerrie’s ruwe verscheiden een kleine scheepslading cd-roms aangetroffen met onzegbare kinderporno-scènes. Was het puur toeval dat Theo even terug was op het OM-nest in Haarlem? Of was hij bewust daarheen gedirigeerd om het onderzoek naar de smeerboel de berm in te rijden? Want dat gebeurde. Net als bij Justitie in het Belgische Turnhout. Het zou helaas ondoenlijk zijn gebleken om uit te vlooien om welke kinderen het ging en wat er na hun helletocht met ze gebeurd was. Jammer Theo, weer een foutje, bedankt.
Met hetzelfde materiaal werden bijvoorbeeld in landen als Zweden, Duitsland, Engeland en zelfs de VS namelijk wel resultaten geboekt bij het identificeren van kinderen die op de Ulrich-cd’s voorkomen. Sterker nog, ze zijn er nog steeds druk mee bezig (2). Ook om de internationale kinderporno-netwerken te ontrafelen, waarvan het bestaan in de lage landen aan de zee steevast is ontkend. Binnen die context waren een stel politiefunctionarissen uit Zweden en Duitsland op bezoek bij de Belgische Werkgroep Morkhoven voor het uitwisselen van gegevens.
Je vraagt je af, waarom Nederland geen reet doet op dit terrein. We zouden ons wel eens met een paar vraagjes hierover kunnen richten tot de secretaris-generaal van Justitie. Maar wij mogen aannemen, dat we bij hem bot vangen (3). Even dubben of er misschien een Kamerlid uit zijn winterslaap is te porren. U hoort nog van ons. Stay tuned.

1. Voor een helder achtergrondverhaal verwijzen we naar de NRC dd. 14/8/1998.
2. Zie ook het artikel van Jan Boeykens dd. 29/1/2005, waarin ondermeer de oud-advocaat van het Koninklijk Huis Frits Salomonson wordt opgevoerd.
3. Zie onze bijdrages over Joris Demmink in eerdere afleveringen van deze serie.

woensdag 1 februari-2006
Soms mis je er wel eens één. Maar dan zijn er altijd wel lezers die aan je boxershort gaan hangen. Zoals bij dit gevalletje kinderporno. Vorige week maandag diende het hoger beroep dat het OM van Maastricht had aangespannen in de zaak rond Fokke Fernhout. De voormalige rechter aldaar bij wie in 2001 onder de vloer een stel fruitige tapes en diskettes waren gevonden door een electriciën.
In 2004 ging Fokke voor het luik en kreeg drie maanden voorwaardelijk en een boete van 2500 euri. Peanuts dus. Vond het OM ook en ging hogerop. En wat denk je? Zijn er bij de behandeling door het gerechtshof in Arnhem ineens weer nieuwe vragen opgedoken, waarop eerst antwoord moet komen voordat de bijl valt.
Ten tijde van de zitting voerde de verdediging van Fokke aan, dat er op de tapes geen sprake was van kinderporno, maar eerder van tienersex. Kortom, Fokke had zich van tijd tot tijd verlekkerd aan beelden van jongens boven de leeftijdsgrens, die het leuk vonden om voor de camera te wippen en volledig hadden ingestemd met de verspreiding van die ongein. De een gaat naar MVV, de ander zit zich te benatten bij tienersex. Je moet ervan houden, maar het is niet strafbaar. De experts hadden wel vastgesteld dat zeker tien van de jonge acteurs onder de wettelijke norm zaten. Maar da’s maar een mening.
Het zal ons benieuwen wat voor nieuwe vragen er zijn opgedoken in verband met Fokke’s hobby. Zonder twijfel horen we dat nog (1). Stay tuned.

1. Voor nadere details van deze affaire, raden we aan op onze zoekmachine “Fernhout” in te tikken. Je weet niet wat je leest.

dinsdag 23 mei-2006
Wij mogen wel eens zitten te urineren dat de molens van die geblindeerde juf wel erg langzaam draaien in Nederland, bij veel exemplaren elders in de wereld mag ook wel eens een voormalig vmbo-er met een oliespuitje langs gaan. Neem nou bijvoorbeeld Luxemburg. Op 7 juni 2003 maakten wij in deze serie melding van de arrestatie van Joë Thielen. Wegens het in bezit hebben van een verfrissende verzameling kinderporno en op verdenking van het consumeren van minderjarigen in the flesh. Blijkbaar net als in andere beschaafde landen ook in het groothertogdom niet comme il faut. Ergo, er leek voor Joë nogal wat te zwaaien. Zoals gezegd, dat zwaaien duurde wat lang. Maar vanaf vandaag kijkt hij eindelijk van tijd tot tijd de kadi in de ogen. Gefundenes Fressen voor de lokale pers, want Joë was ten tijde van zijn arrestatie toegevoegd secretaris-generaal van het Luxemburgse parlement. Een functie die wij niet kennen, maar wie weet ziet het aanstormende duo Alexander en Lousewies er nog iets bestuurlijk vernieuwends in. Daarnaast was deze kindervriend, met zijn warme gevoelens voor de Filippijpen en de edele kunst van het tennis, in het gewone leven advocaat en geparenteerd aan heel wat adellijk volk. Crème de la crème dus, die Joë, zij het wat zure.
Oh, mocht u zich zorgen maken over zijn financiële positie, hoeft niet. Zolang de verdachte niet schuldig is bevonden, heeft ie geschorst en wel het kromme recht op zijn laatste inkomen:
10 roodjes euro per maand. Aangevuld met een opbeurende psychiatrische behandeling.
Of en hoe lang Joë achter het gaas verdwijnt blijft voorlopig nog even de vraag. Maar gezien zijn hoge connecties zal er achter de schermen wel driftig aan een stel nuttige touwtjes worden getrokken. Dat gaat zo in dit soort gevallen. En wij kunnen het weten. In Nederland maakt een eenvoudige boerenpedo een goeie kans om het doelwit te worden van een volksgericht als ie met zijn morsige poten aan een koter heeft gezeten. Of voor jaren achter het gaas te gaan, soms zelfs als het ie het niet gedaan heeft. Maar iemand uit de hogere echelons blijft na zijn veroordeling in de kinderliefdesfeer bijvoorbeeld gewoon verbonden aan een universiteit. Omdat ie zo goed les geeft. Om maar te zwijgen over een “hoge ambtenaar bij Justitie”. Hebben we het al vaak genoeg over gehad. Zure crème. Maar stay tuned.

zondag 1 oktober-2006
Hoppa, weer een vetklep voor de bijl. Mark Foley, de Republikeinse vertegenwoordiger van Florida in het Amerikaanse Congres, heeft eergisteren aan zijn stutten getrokken nadat er wat rukkerig e-mailverkeer naar buiten was getild tussen hem en een jonge voormalige stageloper. Mark gebruikte daarbij de schuilnaam Maf54 en daarmee sloeg hij het laminaat niet ver mis. Even wat verheffende strofes uit de mails om duidelijk te maken waar het over gaat:

Maf54: “Sta je ook in je boxer?”
Jongen: “Nee, ik ben net thuis. Ik was wat laat van college. De les liep wat uit.”
Maf54: “Nou, trek hem uit en relax.”

Deze is ook heel leuk.

Maf54: ”Wat heb je aan?”
Jongen: “Een T-shirt en een short.”
Maf54: “Zou ze graag bij je willen uittrekken.”

Of deze:

Maf54: “Maak ik je een beetje geil?”
Jongen: “Een beetje”.
Maf54: “Cool”.

Er is nog heel wat meer van dit hitserige proza, maar dat is jammer genoeg nog niet in roulatie gebracht. Foley zit al sinds 1995 namens Florida in het Congres en was -oh ironie- ondermeer de voorzitter van de Huiscommissie voor verdwenen en geëxploiteerde kinderen. In die hoedanigheid was hij een sterk voorstander van hardere maatregelen tegen luitjes die minderjarigen via het internet aanzetten tot sex. Zijn ophanden zijnde herverkiezing veranderde door zijn schriftelijke staaltjes kinderleut met de snelheid van een kruisraket van een piece of cake in een piece of shit. En Mark zal binnenkort voor de kadi moeten verschijnen en dan normaliter voor een tijdje achter het gaas verdwijnen. Tenminste, als alles gaat zoals het hoort in de staat van Jeb Bush, de broer van Maf1 in Washington. Want hé, het gaat hier niet om een eenvoudige boerengaffel, maar iemand uit de bovenlaag van de Amerikaanse samenleving. En daarvoor gelden andere normen en waarden.
Overigens hoeven we niet persé naar de andere kant van de plas om die verschillen tussen de dunne boven- en de dikke onderlaag vast te stellen. Wat gebeurde er bijvoorbeeld na de Jobstijding, dat bij voormalig minister van Justitie De Ruiter een mes in de deur was gezet na een zakelijk meningsverschil met een Marokkaanse vers vleesleverancier? De ex-minister kreeg bewaking voor de deur. Niet in de persoon van een eenvoudige Amsterdamse bromsnor, maar door luitjes van de veiligheidsdienst van het Koninklijk Huis. Die laatsten lekken wat minder.
Wat gebeurde er met Frits Salomonson, dertig jaar lang de Koninklijk Huis-bef en tegelijkertijd een gerenommeerde Marokkaanse kindervriend? Kon zich rustig terugtrekken over de Belgische grens.
En wat geschiedde na revelaties over close encounters of the first kind van secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink en jeugdigen in Praag, Eindhoven en Londen? Er werd aarzelend een intern onderzoek op gang gehesen dat naar verwachting niks opleverde. Oh, btw. Er schijnt nu voor Joris een nieuw potje op het vuur te zijn gezet. Ditmaal aan de Bosporus. Als het prutje gaar is, hoort u weer van ons. Want we blijven vasthouden aan het devies: “And justice for all”. Stay tuned.

dinsdag 5 juni-2007
Bij onze oosterburen lusten zij er ook wel Brei van. Van hopschen met koters en kleuters. Volgens de laatste schattingen wordt er grof geld in de gleuf gegooid voor 10.000 tot 20.000 minderjarigen. Dat aantal groeit gestaag, want de cliëntèle ziet graag af en toe wat vers vlees. De nog wat armoedige oostelijke lidstaten van onze onvolprezen Europese Unie zijn enthousiast in die markt gesprongen en leveren bijvoorbeeld voor een uiterst schappelijk prijsje zigeunerkindjes van 8 tot 10 jaar. Hè, heerlijk toch om eens te foezelen met zo'n exotisch wezentje. En dan op de achtergrond een meeslepend deuntje als "Johnny is the boy for me". Door Tata Mirando of zo. Net als indertijd in België worden binnen deze bedrijfstak ook feestjes georganiseerd met als motto "stop je leuter in een kleuter" (1). Met name in de deeltijd Saksen (toeval bestaat niet) schijnt dat mateloos populair te zijn bij
luitjes met een vette bankrekening en/of een interessante bestuurlijke positie binnen het staatsapparaat cq. één van de grote steden. Uiteraard hou je dat feestgedruis niet helemaal stil. Maar het is altijd makkelijk als je een burgemeester, een hoge OM-bef en/of een belangrijke bromsmurf langs deze weg plat hebt gekregen. Bovendien kan je dan na het hopschen rond de tafel gaan zitten om samen met de aanwezige zakenlui en beheerders van spaarvarkens zaken te doen. Noem eens wat: het billig verkwanselen van bouwgronden, het toewijzen van nieuwe bouwprojecten, het wegwerken van zwart geld. Gewoon, de leuke dingen voor de mensen. Nou waren er in het recente verleden wel officiële onderzoeken van speursnorren naar deze praktijken. Maar die liepen allemaal stilletjes dood, mede dankzij de uitgevers van bedrukt pakpapier voor de visboer. Tot de Verfassungsschutz, zeg maar het Duitse equivalent van oom Sybrand's AIVD, de zaak overnam. Leipzig in last. En de huidige minister van Verkeer Wolfgang Tiefensee in deep shit. Het is inmiddels namelijk gebleken dat de organisatie van bovenstaande verheffende feestjes mede in handen was van hoge ambtenaren in de tijd waarin Wolfje Oberburgemeester van de stad was. Zijn voorganger Hinrich Lehman-Grube, die bij zijn afscheid in 1998 tot ereburger werd gebombardeerd ligt in een nog zwaardere walm. Hij zou namelijk zelf ook driftig aan het hopschen zijn geweest op die feestjes en je kunt er donder op zeggen dat er bewegende beelden van bestaan. Kortom, de top van de Leipziger Mess stond onder controle van de Oosteuropese mafia.

Uuuuuh, hoe was het ook alweer? Secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink zou in Bodrum gehopst hebben met ondermaatse Turkjes. De organisatoren van die zwoele seances zouden dat voor de eeuwigheid hebben vastgelegd. Had dat nut? Ja, dat had nut. Je kon wat makkelijker je ondeugende handelswaar naar de Hollandse markthallen sturen. En luitjes die je handel probeerden te versjteren achter het gaas te laten mieteren. Zoals de avontuurlijke zakenpief Huseyin Baybasin (2). Rare vraag misschien, maar kunnen die speursmurfen van oom Sybrand niet eens aan die zaak kluiven? Net als de collega's in Duitsland. Want kennelijk hebben we van Hischi Balli's apparaat net zo weinig te verwachten als een schoteljuffrouw bij een chemisch toilet. Kom op Siep. Naar voren. Stay tuned.

1. Zie het boek "De Bende & Co." van Hugo Gijsels.
(2) Zie de serie "Cold Turkey" op onze Followup-site.

donderdag 14 juni-2007
Ze zitten in Saksen flink met de peren. Zoals we al eerder meldden hebben allerlei boorden daar flink handjeklap gespeeld met allerlei boeven. Ging om vette projecten in een sector die ook bij ons is volgestort met corruptie en chantage: die van het vastgoed. Nou weten we niet of ook hier beelden van het hopsen met minderjarigen door onverlaten als pressiemiddel wordt gebruikt om bijvoorbeeld goedkoop een stukje bouwgrond te veroveren. Maar in Leipzig wel. Althans, dat is na een lekkage bij de Verfassungsschutz op de kinderhoofdjes komen te liggen. En dat hebben de betrokken Speurnasen geweten. Die hebben al flink op hun sodemieter gehad en een Topnase is al buiten de deur gezet. Een commissie van geachte afgevaardigden zit nu al weer een paar weken in het verrassingspakket te grutten, maar net als bij ons moeten de leden
daarvan stijf hun bek houden over hun bevindingen. Die worden wel per DHL naar hogerop gespuid en daar moet dan beslist worden welk materiaal geschikt is om door bromsnorren verder te worden afgekloven. Het opbouwen van een sisser dus.
Hoe dit ook zij, Norbert Röger is in ieder geval de piel. Dat wil zeggen, zijn reputatie heeft een soort Demmink-knauw gekregen. Norbertje was tot voor kort procureur generaal in Leipzig en omstreken en heeft volgens de vampierafdeling van de Duitse pers een krachtige hoofdrol gespeeld in dit schandaal. Hij zou zelfs in de organisatie en de uitvoering hebben gezeten van hopsparties in het stadhuis en er zouden een hele stoot kinderboekjes zijn aangetroffen in zijn kluis op kantoor. Nee, geen Winnie the Pooh.
Verder zou vriend Norbert samen met ene M. op vakantie zijn geweest naar de VS, alwaar zij de voortvluchtige rakker R. ontmoetten om entre-nous eens even lekker bij te lullen. Het reisje bleek te zijn bekostigd door het goedgeefse duo M. en R. O, en dan heeft Röger ook nog een goeie vriend bij de woningbouwvereniging LWB. Hele leuke gozer. Zeggen de Verfassungsschutzjes dit over:

"In het verleden waren er regelmatig aanwijzingen dat de heer K. (Klockzin, red.) jonge tot zeer jonge meisjes sexueel misbruikte. Hij zou zich ook tegenwoordig nog met kinderen vermaken. Onder andere in Leipzig".

Ook de lokale Brommschnurrbarten waren blijkbaar nieuwsgierig en ondervroegen Klockzin's secretaresse naar de kinderkunstjes van haar baas. Maar ze liet niks los. Zal je het zelf wezen als je kat zwaar wordt gekoeieneerd in de nacht voordat je op het bureau moet verschijnen. Later, nadat ze ondanks haar stilzwijgen toch de zak had gehad, pakte ze tegenover journalisten alsnog uit over haar manager. Ondanks ernstige mobiele dreigementen.
Ook een zeer jeugdige medewerkster van het opgedoekte kinderbordeel Jasmin deed een Büchlein over Klockzin open. Maar voorlopig is er nog niks met hem gebeurd. En zijn vriend Röger is benoemd tot president van de rechtbank in Chemnitz. Geen enkel verschil dus met wat er bij ons in justitiële kringen gebeurt. Niettemin, schalten Sie bitte nicht ab.

maandag 18 juni-2007
"Nessuno attaca noi senza essere punito". Dat was de tekst van een rouwadvertentie in De Telegrof naar aanleiding van het ruwe heengaan van Sam Klepper ottobre due mille.
Vertaald: "niemand valt ons aan zonder gestraft te worden". Was de aanbieder van de annonce een fan van Al Pacino of had Sam Italiaanse vrienden? Vrienden, die naast het serveren van pizza's en/of schepijs er nog wat bijbeunden in de ijzerwarenbranche? Ter verdediging van hun belangen in economische sectoren als de sex- en gokindustrie en het vastgoed. Is nooit in de openbaarheid gekomen, maar zou zo maar kunnen. Neem bijvoorbeeld Leipzig. Ook daar zijn luitjes vervroegd hemelwaarts gezonden als ze de aangename verhoudingen tussen de boeven en de boorden in gevaar brachten. Of ze werden een paar dagen aan de tand, nagels en genitaliën gevoeld om uit te vinden of cq. wat ze gelekt hadden. Onderzoek van een stel Speurnazen van de Verfassungsschutz heeft inmiddels uitgewezen dat de boeven in gevalletje Saksen van Italiaanse huize waren. Ragazzi van de N'drangheta uit San Lucca, die met pedofilm- en fotomateriaal stadsbestuurders, bouwondernemers, hoge leden van de befwereld etcetera al jaren onder schot houden. En dankzij die comfortabele positie er inmiddels in zijn geslaagd om een slordige 35 miljard pikzwarte euro's in de ouwe DDR-staat te pompen. Maar hé, wat Italianen kunnen, kunnen Joego's ook. Of Ruskies. Of... Turken. Valt bij u het kwartje? Ja, bij ons ook. Stay tuned.

dinsdag 19 juni-2007
Het gaat lekker bij onze oosterburen. Niet alleen in Leipzig komen hopsverhalen boven water waar je 600 afleveringen van Baantjer mee kan vullen, maar ook in Wolfsburg. Bij de processen rond het Volkswagenschandaal. Het is inmiddels alweer een half jaartje bekend dat professor Peter Hartz, de grote reorganisator van het bedrijf, hopsreizen organiseerde voor topboorden en ondernemingsraadsleden. Om zijn plannen soepeltjes te kunnen realiseren. De betrokken geilbuiken konden zich regelmatig in Brazilië en Thailand uitleven met vaak akelig jonge prostitué's. En voor het geval hun pientere pookje dienst weigerde konden ze een gratis verstrekte doos viagra in de tank gooien. Wilden ze dichter bij huis blijven? Geen probleem. Per slot heb je niet voor niks Skoda overgenomen. Dus werd bij tijd en wijle ook de kwaliteit van Tsjechisch vers vlees beproefd. Net als in Leipzig, waar werd geconstateerd dat de vering van de vergadertafel in het stadhuis ook niet je dat was. Overigens profiteerden niet alleen hoge mieters van de beloningen in natura bij VW. Ook politici smulden mee. Voornamelijk uit SPD-kringen. Socialisten van de warme grond zogezeid. Een van hen is volgens Klaus-Joachim Gebauer, de voormalige personeelsaanvoerder in de o.r., een parlementariër. En voor het netjes organiseren van het VolksWippen bleek die over uiterst nuttige contacten te beschikken in het vaalrode milieu van Hannover. In hoeverre daarmee dezelfde chantagedeur is opengezet als in Leipzig is nog niet aan de orde geweest. Maar 1 + 1 is voor simpele zielen als wij nog steeds 2. Dus wachten we gespannen af. En blijven stiekem bidden dat ook bij ons de lampen in de Auchiasstal zullen aanfloepen. Om te beginnen in Den Haag. Stay tuned.

vrijdag 22 juni-2007
Wonderlijk. Als De Telegrof in de zaak-Demmink cum suis de initialen van Karel "Alex" Maasdam boven AP trekt is dat blijkbaar nieuws. Maar dan wel heul oud nieuws.
Want in 2004 trok hij al voorbij in onze serie "Brieven uit de nor". Het wachten is
nu op de initialen L.G. oftewel Lothar Glandorf, de Rotterdamse collega van Karel, en W.S. oftewel Warwick Spinks, de Britse kindergrossier die naar Praag verhuisde toen zijn voetzolen begonnen te roken. Tip voor de jongens aan de Basisweg: Lothar en Warwick komen uitgebreid voor in deze serie, Van Estoril naar Zandvoort. Plus de namen van hoge mieters en BN-ers die van hun diensten gebruikmaakten. En soms een zak over hun hoofd trokken als ze niet herkend wilden worden. Dus zet hem op collega's. Op naar nieuwe onthullingen. Stay tuned.

dinsdag 26 juni-2007
Zo. Dat varkentje heeft een beurt gehad. Eerst even een Turkse journalist de bek gesnoerd. Vervolgens die Koerdische crimineel met zijn belachelijke aantijgingen teruggetrapt in zijn kruipruimte. En als tussendoortje nog leuk via de geëigende kanalen een waarschuwing de deur uitgedaan dat criminelen desinformatie verspreiden. Vooral via het internet. Dat zal ze leren. Nou zijn wij van nature hardleers. Dus we gaan vrolijk door op de ingeslagen weg.
Vandaag met wat oud nieuws dat dankzij De Telegrof weer tot leven is gewekt. Daarvoor gooien we er een quote uit de Guardian tegenaan. Uit het artikel "The Amsterdam Connection" van 27 november 2000. Luidde aldus:

"In het onderzoek naar Glandorf kwam de Rotterdamse politie erachter dat Britse pedofielen regelmatig diens bordelen bezochten. Maar zij rapporteerden dat nooit aan Scotland Yard. Glandorf had weinig te vrezen van internationale politie-operaties. Toen een Nederlandse ambtenaar hem belde uit Polen met de mededeling dat hij een jongen mee naar Holland zou nemen registreerden politietaps ook het antwoord van Glandorf: "Als je bij de brug komt bij de grens, laat hem dan uitstappen en lopend over de grens gaan. Dan grijpen ze je niet".

De gekozen taktiek werkte vlekkeloos en we mogen aannemen dat het verse Poolse vlees een welkome aanvulling was in Glandorf's etalage. De Duitse kindergrossier ging uiteindelijk achter het gaas. Maar zijn cliëntèle? Die ging naar een andere winkel. Desnoods in Praag. Of lekker wildneuken in Eindhoven. Met als special kicks de toekijkende Eindhovense bromsnorren. Wat nou Rolodex-onderzoek!!
O, btw. Die Nederlandse ambtenaar was de door De Telegrof met "professor" aangeduide historicus en kindervriend Ger van Roon. En nee, da's geen criminele desinformatie. Stay tuned.

woensdag 27 juni-2007
Analyze this. Hans Holthuis werd dus eind jaren negentig gerolodext door een ploeg bromsnorren (1). Ernstig verdacht van hopsen met jeugdigen. En daar word je niet zo maar van verdacht. Na het in de berm zetten van dat onderzoek kwam Hans toch nog goed terecht. Griffier van het Joegotribunaal mag er wezen. Hij baadde in de eerste jaren van deze eeuw in een warm internationaal perszonnetje als Slobo Milosevic voor de kadi weer eens flink van Melkertleer had getrokken. En dat zonnetje werd zelfs heet toen Slobo was gezelfmoord (2).
Ook kindervriend Joris Demmink werd stevig gerolodext. Al was het alleen maar vanwege de constante stroom van geruchten over diens voorkeur voor verse hamlapjes.
Kenden Hans en Joris elkaar? Al heel lang. Hansepans begon namelijk zijn carrière op de afdeling civielrecht van het Ministerie van Defensie. Een trapje hoger zat Joris bij de directie juridische zaken van datzelfde ministerie. Bij welke jaargang het precies is geweest weten we niet meer, maar Hans en Joris werden eens samen op de kiek gezet op het Friese statenjacht Friso tijdens het jaarlijkse skûtsjesielen. Uitgenodigd door Ed Nijpels, sinds 1 januari 1999 de commissaris van de Koningin aan de andere kant van de dijk. En ach, hoe aardig nou in dit verband, Ed was in de jaren tachtig de man, die verklaarde noch pedo noch homo te zijn voordat iemand hem daarvan in het openbaar beschuldigd had (3). Lachen hè? Stay tuned.

1. Zie "Cold Turkey" aflevering 29 dd. 20/7/2007.
2. Slobo verloor in 2001 een kortgeding tegen de Staat der Nederlanden. Behandelend kadi was R.J. Paris zonder Hilton. In 2002 werd Paris adviseur van de landsadvocaat. Afgelopen maandag trad hij op als rechter bij het kortgeding Baybasin versus de Staat der Nederlanden. Hm? Tsja.
3. Zie "Van oude koeien en troebel water" op de site van de Morgenster

zondag 21 oktober-2007
Vloeken mag niet in het momenteel weer zeer gristelijke Nederland. En zeker niet op de dag des Heren. Maar hier komt ie: wel gloeiende godgodverdomme!!!! Waarom? Verklaart de oud-directrice van Casa Pia vandeweek, dat kindervrienden uit de Portugese high society daar nog steeds putten uit de voorraad gehandicapte kinderen om de slogan "stop je leuter in een kleuter" kracht bij te zetten. En dat na alle fuzz en slepende rechtzaken tegen een paar stukken ellende, die de pech hadden dat er wel erg veel bewijzen waren gevonden van hun hopsen met vaak doofstomme koters. Een van die kinderkruipers was Jorge Ritto, een voormalige ambassadeur die blijkbaar ook wel hield van wippen in de buitenlucht. Zo werd ie bijvoorbeeld in Duitsland al hopsend met een minderjarige boy in een park aangetroffen. Hij werd wel naar huis gestuurd, maar zoals zo vaak werd de affaire met de mantel der kinderliefde bedekt. Overigens van het woord "park" schoot spontaan ons Philipspeertje aan. Want we herinneren ons nog helder en klaar het Eindhovense struweel waar voormalig PSV-bons Spooren proefboringen deed. En waar naar verluidt meneer Mosterd zijn dienstwagen van het Ministerie van Justitie soms parkeerde om een inmiddels befaamde loverboy even te laten relaxen.
Hoe dit ook zij, het bromsnoronderzoek naar het Casa Pia-complex was (is?) in handen van Paolo Rebelo. En laat die nou vorige week de zaak Maddie McCann hebben overgenomen. Jawel. Is er misschien toch nog hoop. Hoewel ook Rebelo maar een paar gevallen in de Casa Pia-affaire voldoende hard heeft kunnen maken. Jammer, want in zijn dossiers wiemelt het van de namen van hoogwaardigheidsbekleders die erbij betrokken waren en zijn. Net als bij onze zuiderburen (vgl. het uitblijven van een snorrenonderzoek naar de kinderfeestjes van de gebroeders Lippens) en zonder twijfel net als bij ons. Maar we hebben het al eens vaker gezegd, als het gaat om een eenvoudige boerenlul die zich aan zijn buurmeisje vergrijpt ontstaat er een mesthoop heisa. Als het om mensen uit welgestelde kringen gaat ligt de kaart anders. Justice for all? Forget it. Stay tuned.

dinsdag 30 oktober-2007
Wij op 21 oktober al helemaal blij dat in de affaire rond de verdwenen Maddie McCann de leider van het bromteam Concalo Amaral was vervangen door Paolo Rebelo. Tenminste een gozer die stevig had doorgetast in het Casa Pia-onderzoek en een paar kinderkruipers een langdurig verblijf in een kruipruimte had weten te bezorgen. Krijg je daar toch een mail over Paolo via ons discussieforum! Wil je niet weten. En als u het toch wil, kunnen we u niet tegenhouden om effe te kijken.
Heeft u het gezien? Zo, daar wordt effe uitgepakt nietwaar? En als de zuidenwind een beetje meezit dan komen er straks ook nog een paar dossiertjes binnenzeilen. Kijk, dat is leuk. Daarom wachten we liever nog even om dit bericht op deze pagina te pleuren. We weten namelijk niet of ze in Portugal ook voorzieningenkadi's hebben. Aan ons lijf voorlopig geen polonaise meer. Nog niet eens een fado. Stay tuned.

donderdag 28 februari-2008
Nou, zie je wel, allemaal gelul. Dat moeten veel mensen gedacht hebben toen pedohunter Mark Vervloesem een paar weken geleden tot vier jaar kruipruimte werd veroordeeld wegens het hopsen met koters en het in bezit hebben van koterporno. Zo gaat dat als je geen Tonino heet en de main stream pers je net zo lang tegen je ballen schopt tot geen bef je meer gelooft. En getuigenissen van welk allooi dan ook toelaat als bewijs. Met dat vonnis heeft bijvoorbeeld de Zandvoort-affaire rond Gerrie Ulrich die Vervloesem ooit naar boven trok plotseling ook de afmetingen van een smurfenkolonie gekregen (1). Dus menige notoire kinderkruiper zal daarna zijn uitgebarsten in "het dondert en het bliksemt" van Guus Meeuwis en rapido op de romantische toer zijn gegaan in de Amsterdamse Paardenstraat en omgeving (2). Want hopsen met kinderen? Geen onderwerp.
Hebben ze toch pech. Er is namelijk een nieuw schandaal aan de oppervlakte gekomen waarbij dat van het Portugese Casa Pia zelfs verbleekt. Op Jersey is bij Haut de la Garenne, een voormalig tehuis voor wezen en kinderen uit kutgezinnen, een skeletje opgegraven. En een natte politieneus heeft nog zes andere plekken aangewezen waar de lucht niet kosher is. En wat denk je? Jawel. Daar komen de verhalen los van vroegere bewoners. Regelrechte horrorstories waar je verstand bij stilstaat. Er was sprake van: "... verkrachting en marteling. Zowel door mannen als vrouwen. Het gebeurde elke nacht en niemand was veilig. Ik was bang als ik naar bed ging. Ze dreigden met de zweep of andere maatregelen als we iets zouden vertellen". En wat denkt u van deze: "De dingen die daar gebeurden waren onvoorstelbaar. De wreedste, sadistische en smerigste dingen die je je kunt voorstellen. Kinderen die niet aan de wensen van de leiding voldeden werden naakt in een benauwd strafkamertje gegooid. Als je bijvoorbeeld je bord niet leeg at of een beetje vreemd naar iemand van de leiding keek. Als ik me verzette kreeg ik een zware dosis valium en werd daarna dan verkracht".
Maar niet alleen de stafleden deden zich tegoed. Ook luitjes van buiten de instelling. Zo kwam in de jaren zestig de beruchte kinderkruiper Edward Paisnell aka Het Beest van Jersey
af en toe voorbij. Soms in de gedaante van de Kerstman. Vriend Edward kreeg uiteindelijk hohohohoooo dertig jaar voor zijn ballen. Uiteraard waren deze verhalen al een tijdje bekend op het eiland. Maar je weet hoe het gaat. Je kan beter je mond houden. Voor je het weet word je zelf beschuldigd van kinderkruipen. Tot er een lijk wordt gevonden. Dan is de beer los. Stay tuned.

1. Zie aflevering 47 van deze serie op de Followup-site.
2. Zie de serie "Brieven uit de nor", aflevering 6.

woensdag 5 maart-2008
Blijken sommige koters die indertijd een hell of a time hebben gehad in dat vrolijke tehuis op Jersey ook nog wat dagen doorgebracht te hebben in zo'n zelfde hok op Guernsey. Daar werden ze niet elke dag gehopst door stafleden en/of buitenstaanders, maar wel voor het minste of geringste in elkaar gehengst. Nog een mazzel dus.
Verder raakte nog bekend dat kinderen uit tehuizen van elders uit het British empire van tot tot tijd onder begeleiding tripjes maakten naar Haut de la Garenne. Om voor de verandering eens bestegen en afgerost te worden door andere masters of the universe. Verandering van spijs doet eten nietwaar. En het toont meteen aan dat er in dit wereldje wel degelijk sprake is van netwerken. Iets wat altijd stijf ontkend wordt. Het gaat altijd om een of hooguit een paar stukken ongeluk die zich aan dit soort praktijken schuldig maken.
Neem bijvoorbeeld de villa in het Belgische Sint-Genesius-Rode waar koters uit tehuizen in de omgeving uitgebreid gehopst werden door geilbuiken uit de top van de Belgische samenleving. Een netwerk? Nee hoor. Neem de affaire in het Portugese kindertehuis Casa Pia, waarvan de onschuldige bewoners ook decennia lang door misselijkmakende high society figuren bestegen werden. Een netwerk? Ben je gek? En nu dit weer in Engeland, waar zelfs onbekende lijkjes worden opgegraven. Stilletjes omgekomen in de doofpot. Dezelfde doofpot waarin samen met de wortelen, de piepers en de sudderlappen de namen wegpruttelden van luitjes als Salomonson, Demmink, Fernhout, Brongersma, Wolff, De Ruiter, Heinemann, Van Roon, Van Thijn, Vrakking, Holthuis enzovoort enzovoort. Een netwerk? Natuurlijk niet. Een serieus onderzoek? Voelt u zich wel kits achter de rits? Ja? Stay in dat geval tuned.

dinsdag 11 maart-2008
Blij? Nee, blij zijn ze niet op Jersey. Daar gaat je image door al dat ellendige gezeik over kinderhopsen in Haut de la Garenne. Je hele toeristenindustrie gaat naar de kloten als het zo doorgaat. En het gaat door. De leider van het blauwe snuffelteam, Lenny Harper, heeft zelfs al aangekondigd dat er over een paar weken in ieder geval drie koppen gaan rollen, pardon arrestaties zijn te verwachten. Twee op het eiland zelf en een op het "vasteland". Geen mirakel dus dat hij inmiddels al zo'n 140 dreig- en scheldtelefoontjes heeft gehad. Onder andere van ex-collega's, die indertijd de zaak hebben laten sloffen, de andere kant hebben opgekeken of nog erger.
Verder merkte de huidige minister van gezondheid op het eiland onlangs tussen nose and lips op, dat zijn vrouw Lenny Harper altijd Lenny Henry noemde. Henry is een bekende Britse comedyster. De bedoeling is duidelijk. Ook in de politieke top stijgt de bloeddruk blijkbaar. Dutroux op Jersey. Het zal ons benieuwen wanneer de begrafenisondernemers op het tapijt zullen verschijnen en het onderzoek van Harper ten grave zullen dragen. Stay tuned.

Nou, dat geeft veel vertrouwen. In de kinderhopszaak rond Haut de la Garenne op Jersey is een vijfkoppige waakhondgroep geinstalleerd. Die club moet erop toezien dat de blauwe neuzen van Lenny Harper hun werk een beetje fatsoenlijk uitvoeren. Ja, wat moet je dan als politiebons? Je zegt dat het nuttig is, maar op de plee of op een ander stil plekje godver je de hele boel bijmekaar. 
Inmiddels is een smeerpijp al bij de kadi voorgeleid. Ene Gordon Wateridge. Wordt ervan verdacht in de functie van concierge met zijn gore tengels aan drie meisjes te hebben gefriemeld. De zaak is daarna vier weken opgeschort, omdat er nog meer klachten tegen good old Gordon aan de oppervlakte kwamen. Een stel andere stafleden van het vroegere kindertehuis kunnen binnenkort ook een klop op de deur verwachten. Gewoon thuis, want hangende het onderzoek zijn ze in ieder geval tijdelijk van hun functie ontheven. Wat ze deden voor de kost? Ze zaten in de kinderverzorging!!!!! Maar ja, wat is erger, een kindervriend bij de kinderverzorging of in de top van het ministerie van Justitie? U mag het zeggen. Stay tuned. 

s een lokaal smurfenteam op Jersey nog bezig met het uitvoeren van graafwerkzaamheden onder een badkuip waarin bloedresten zijn aangetroffen of de pleuris breekt uit in Down Under. Daar kwam een rapport over kinderhopsen naar buiten waar de dingo's geen brood van lusten. Liefst 792 mensen gaven moeizaam prijs dat ze in het verleden misbruikt waren. Bij ruim een kwart gebeurde dat in kindertehuizen. Hetzij door de hulp- en steunverleners zelf, hetzij door kindervrienden die op bezoek kwamen. Ook bij pleeggezinnen werd er stevig gehopst. Ruim honderd gevallen. De andere slachtoffers werden elders van een levenslang trauma voorzien. Haast vanzelfsprekend behoorden tot de smeerpijpen een rijke hoeveelheid vertegenwoordigers van God op aarde. In dit geval ook luitjes van het Leger des Onheils. Nog gekker: de rest van het zootje bestond grotendeels uit goorlappen die tot de beroepsgroep der beffen behoorden. Rechters, advocaten, juristen. Dat soort volk. Een exclusief Australisch verschijnsel? Niet echt. Wie terugbladert in deze serie vindt ook heel wat Nederlandse en Belgische voorbeelden. En net als hier zullen die wel snel worden vrijgepleit. Ze weten de weg. We keep you posted. Stay tuned. 

zondag 6 april-2008
Het is overal de same old song. Het smurfenapparaat trekt wel allerlei geilbuiken voor de kadi, die elke dag hun paal laten dansen voor hun pc's bij het aanschouwen van koterhopsen en aanverwante artikelen (tenzij je net op tijd je pc op de stoep hebt gezet). Maar luitjes die indaflesh kinderen bestijgen blijven buiten schot (tenzij je een maatschappelijke sukkelaar bent of een PSV-functionaris). De reden moge duidelijk zijn. Kinderhopsers zijn vaak afkomstig uit de toplaag van de samenleving. En smurfen worden niet geacht dat deftig soort volk in een kruipruimte te wringen. Dit verschijnsel blijft overigens niet beperkt tot de Lage Landen. Ook in Australie lopen smurfen met een wijde boog om hoge pedopiepels heen. Natuurlijk houden ze wel de boekhouding bij en worden peevees over dit onderwerp door de pennensmurf keurig bijgezet in het geheime ordnermortuarium. Maar daar blijft het bij.

Neem bijvoorbeeld de verslaglegging over de activiteiten van de Family. Een geheim pedo-genootschap dat zich al decennia lang verlustigt in het hopsen met koters en -of de lol niet op kan- met het vermoorden van sommige uitgewoonde exemplaren. Snuffelsmurfen "onderzochten" de afschuwelijke gebeurtenissen, verhoorden wat getuigen, maakten wat verslagjes, deden ze in een file en bekeurden vervolgens een paar wildplassers. Het gerucht wil namelijk, at er onder de Family-leden hoge jongens zitten. En dat daarom...

Waarom gaan onze gedachten bij het lezen van dit nieuws nou onmiddellijk terug naar justitiebons Joris D., oranjebef Frits S., ex-minister Ed van T., bankier Maurice L., burgemeester Leopold L., ex-minister Job de R., ex-professor Ger van R. enzovoort enzovoort? Geen idee. Dat heb je met die sneeuwbuien. Je raakt soms helemaal de weg kwijt. Stay tuned.

dinsdag 22 april-2008
Zoals verwacht is de hitte van de afzichtelijke gebeurtenissen op Jersey er al weer een beetje van af. Zo gaat dat met berichten over kinderhopsen. SSSSST. Daarom nog maar eens even een fris briefje ertegenaan van een slachtoffer, dat al tientallen jaren vergeefs heeft geprobeerd tenminste gehoor te krijgen. Komt ie:

"Mijn mond werd droog en ik balde mijn vuisten toen ik het nieuws over de vondst van stoffelijke resten in Jersey hoorde. Ik voelde verdriet en woede dat de politie opnieuw veel te laat een onderzoek is gestart naar een pedofiel netwerk binnen een kinderverzorgingstehuis en dat ze verwacht nog meer lichamen te zullen vinden. Het heeft veertig jaar geduurd en niemand heeft die viezerikken een halt toegeroepen. Terwijl heel wat slachtoffers herhaaldelijk om hulp hebben gesmeekt. Waarom heeft er niemand geluisterd?
Ik heb een tamelijk goed idee waarom niet, gezien de verwoede pogingen van het zo politiek correcte establishment om mij te mond te snoeren over het netwerk van pedo's die mij hebben verkracht. Dat gebeurde eind jaren zeventig, beginjaren tachtig door twee stafleden van een kindertehuis in Islington in Noord-Londen. Ik was een buitenbeentje. Ik vluchtte niet in drugs. Ik pleegde geen zelfmoord. Ik liep wel weg. Ik ging nooit naar school. Ik bracht mijn dagen door in een lokale bibliotheek. Ik onderwees mezelf en ging later naar de universiteit. Ik hoopte bij god dat iemand naar mij luisteren wilde. Niemand. Door de jaren tachtig en negentig heen schreef ik rapporten over mijn belagers en verzocht om een onderzoek. Zelfs bij een huidig Labour parlementslid. Die deed ook niks.
De waarheid kwam pas boven tafel door een krantencampagne die drie jaar duurde. Twaalf kindertehuizen in Islington bleken te worden gerund door een staf met pedofielen, kinderpornoliefhebbers en/of pooiers in de gelederen. Hoe dat komt? Kinderzorg was en is slecht betaald en ondergewaardeerd. Sadisten vinden er heel makkelijk een baantje, omdat weinig mensen zich geroepen voelen. Maar er speelde nog iets in Islington. Iets wat heden ten dage ook nog zo is, ben ik bang. De linkse deelraad had actief mannen gerecruteerd die openlijk uitkwamen voor hun homofilie. Nog gekker, ze hoefden niet eens referenties op te geven of ervaring cq. een opleiding te hebben. Maar het waren geen homofielen. Het waren pedofielen. In 1995 lieten de autoriteiten weten dat er geen onderzoek naar die vuilakken was gedaan omdat men bij het personeelsbeleid uitging van het gelijke kansen principe. En als je met klachten kwam over misbruik, dan was je een homo-hater. Ik werd afgedaan als een idioot.
In 2003, toen Tony Blair heel wat mensen shockeerde door Margaret Hodge te benoemen tot Minister van Jeugdzaken, probeerde zij een media-onderzoek naar haar Islington verleden te stoppen door mij een uiterst gestoord persoon te noemen. Dat moest ze terugnemen bij het High Court. Ik was op dat moment overigens regeringsadviseur.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat alleen een toplaagje van de corruptie in Islington is weggeschraapt. Een buitengewoon dappere sociaal werker die als klokkenluider heeft gefungeerd in het schandaal heeft mij eens toevertrouwd dat andere slachtoffers ooit hebben gerept over vermoorde kinderen. Maar ze waren te bang om in detail te treden. Geen enkele beschuldiging in die richting is ooit onderzocht...".

O, en u dacht dat dat alleen maar aan de overkant van het plasje voorkomt? Dat wij het in Nederland beter voor mekaar hebben? Laat uw hersenkwabben even ritselen. En struin eens even door deze serie heen. Van burgemeester tot ministers, van secretaris-generaal tot topartiest. You name it. Waarom niemand iets doet? U mag het zeggen. Stay tuned.

zondag 27 april-2008
Door het verschijnen van het boek van Nihoul, liefhebber en organisator van ketsfeesten waarbij naar eigen zeggen naar believen koters konden worden ingehuurd, is ook de kwestie Elio di Rupo weer actueel geworden. Een socialistische hotemetoot in Belgie-Zuid wiens polletieke loopbaan in 1996 bijna de Maas inging door beschuldigingen van hopsen met ondermaatse boys. Maar een diepgaand onderzoek bracht aan het licht dat het allemaal slap gelul was. Nou ja, diepgaand. Er werden een paar jonge bekken gesnoerd en dat was het wel zo'n bietje. Er werd bijvoorbeeld geen aandacht besteed aan de verklaring van een call-boy uit de Luikse bar La Brique, dat Di Rupo met enige regelmaat bedragen tot 15.000 francs betaalde om een wip te maken met te verse kalfslapjes. En dan lag er nog een notitie bij het gerecht dat Eliootje tegen gereduceerde prijs boys van dertien en veertien jaar smeerbeurten gaf. Verder troffen twee bromsmurfen ooit eens bij het meer van Grand Large vriend Di Rupo in zijn auto aan met twee jochies van 11 en 13 zonder broek. Misschien in de haast vergeten aan te trekken toen ze met oom Elio een ritje gingen maken. Alles is mogelijk. Het proces verbaal werd overigens door een hoge bef in het ronde archief gemieterd.
Oh, en dan nog deze. Om duidelijk te maken waarom dit soort zaken in de berm raken. Gaat om de slotzin uit een verslag van twee dikke nekken van de BOB over het kinderhopsen van Di Rupo: "Gezien de bekendheid van Mr. Di Rupo stellen wij geen vervolging in".
Kijk, zo zit dat. Als je een sukkel uit een trolmileu bent ga je zwaar voor het luik. En terecht. Maar als je uit de wat highere society komt, ligt dat toch echt anders. Ook hier in Viva Hollandia. Getuige alleen al de zaak Joris Demmink, de secretaris-generaal van Justitie. Mogelijk een van de prominenten op Teeven's List. Te treurig voor woorden. Zeker op de dag des Heren. Stay tuned.

vrijdag 6 juni-2008
Eergisteren is er een 64-jarige geile beer uit Dongeradeel achter het gaas gemieterd. Hij wordt ervan verdacht tussen oktober 2004 en juli vorig jaar met zes jongens gehopst te hebben. Twee van hen waren tijdens de evenementen nog minderjarig.
Als ie het heeft gedaan moet ie voor het luik. En niet zo zuinigjes. Maar, hoe was het ook weer? Het weekvod Panorama en het homodagvod De Gaykrant beschikten indertijd over tientallen verklaringen van jongens dat ze gehopst waren door secretaris-generaal Joris Demmink toen ze nog niet voor consumptie gereed waren. Ook bij Justitie kwamen meldingen binnen. Er kwam een intern onderzoek op gang dat geen reet opleverde. En Pano en De Gaykrant werden door Demmink zelf de berm ingeluld.
Nu zijn er opnieuw berichten over Demmink’s hopsactiviteiten met ondermaatse jongens in een paar  oosteuropese landen en een gedetailleerd geval in Turkije. Wordt onze zestigjarige onderkoning van Justitie -al was het maar uit voorzorg- uit de roulatie genomen? Ben je besodemieterd. Het is geen boerenlul uit Dongeradeel. Rechtsgelijkheid. Suuuuuure. Stay tuned.

vrijdag 27 juni-2008
En nou maar hopen dat ze in Azerbeidjan net zo weinig goesting hebben in koterhopsen als wij hier in Nederland. Waarom? Nou, onze roemruchte secretaris-generaal van Justitie Joris D. (de achternaam is door De Telegrof tot staatsgeheim verklaard) waart deze week rond in Baku en dan is het uitkijken geblazen. Vriend Joris is daar officieel om uit te vlooien of er een samenwerkingsverband mogelijk is tussen Azerbeidjan en Nederland bij het buiten de deur houden van asielzoekers en ander ongemak. Mallotiger kan haast niet. Wat ons betreft wordt Dem... oeps D. gierend uit de wind gehouden door minister Ernst H B. om wat tijd te winnen. Tijd die nodig is om een fesoendelijk juridisch antwoord bijmekaar te broddelen op het serieuze klaagschrift van Adele van der Plas in de zaak Baybasin. Met levendige beschrijvingen over Joris' kinderhopsen op zijn Turks en diens chantabiliteit in de nastoot.
Tenzij dat hele verhaal in elkaar is gehangen door gore onderwereldfiguren die om de een of andere reden de hoogste ambtenaar een hakje willen zetten. Je moet er maar op komen.
Hoe dan ook, en we zeggen dat niet voor het eerst, het is #$&%*@! onverteerbaar dat de een of andere boerenlul die met zijn tengels aan een koter zit, meteen door zijn baas op de keien wordt gemieterd en/of tijdelijk achter het gaas verdwijnt, terwijl ridder Joris de draakjes in Baku mag gaan bestrijden. Als een of ander Kamerlid alleen maar over deze rechtsongelijkheid een vraagje zou willen stellen, dan zouden wij ter plekke alsnog onze Oranjetoeter opvreten. Over een diepgaand onderzoek - en wij bedoelen ook diepgaand - naar de aanhoudende stroom van berichten over Joris' hopsgedrag van Eindhoven tot Bodrum en van Londen tot Praag nog maar te zwijgen. Btw, had die Rita Ton niet zo'n grote muil over die Haagse smeerkuil? Kans voor open doel meid. Stay tuned.

dinsdag 15 juli-2008
Het is net de Vliegende Hollander. Nieuwe berichten over de liederlijkheden in kindertehuis Haut de la Garenne op Jersey zijn nog ovenvers en hoppa, daar verschijnt de Apollo aan de horizon. De schuit van de in 1998 naar ashes to ashes verhuisde Zandvoortse koterhopser Gerrie Ulrich, wiens beruchte fotoverzameling voor een deel afkomstig zou zijn van Jersey.
Een fotoverzameling die overigens heel deskundig door een justitieel team onder leiding van AIVD-coryfee Theo Bot de dust to dust-status kreeg aangemeten (1).
Als je de onbevestigde berichten over de Apollo mag geloven gebeurden aan boord dingen met jeugdige opvarenden waar Richard Wagner wel vijf opera’s mee had kunnen vullen. Dat gold trouwens ook voor de Albatros, het andere schip van Gerrie de Zeehopser. Pikant en hardnekkig detail: ook een lid van ons Koninklijk Huis en diens advocaat zouden daar wel eens hebben gefokt en gebramzeild. Een net zo hardnekkig gerucht als dat rond de huidige Belgische koning Albert, die ook al eens bij een kinderfeestje zou zijn gesignaleerd.
Kinderen die met enige regelmaat werden geleverd door de Nijvelse kinderrechter Jean-Pierre Agneesens en afkomstig waren uit... kindertehuizen.
Vraag is of het onderzoek op Jersey ons smurfenapparaat zal noodzaken om ook Gerrie's prentenboek weer eens van zolder te halen. Al was het alleen maar om de afbeeldingen te vergelijken met die van de verkrachte, gemartelde, verbrande, verhandelde, verdwenen kinderen van Jersey.
Oh en nu we toch bezig zijn. Voornoemde advocaat zou zich ooit samen met andere deftige lieden, onder wie een bekende bierbrouwer, ook met jeugdigen hebben verpoosd in een niet onaanzienlijk pand in de Amsterdamse Catharina van Renessetraat (2). Compleet met een soort etherisch ritueel, waarbij de aanwezige kinderen in hun blote niksie dansjes uitvoerden. Zou daar ook eens naar gekeken kunnen worden? Of is dat misschien ook al een staatsgeheim dat niet geschonden mag worden?
Over schenden gesproken. Hebben wij nou met dit bericht iemands privacy geschonden, hadden we ergens weerwoord moeten vragen of zeilen we hiermee overal keurig tussendoor? Theo is nog geen vier jaar dood. Moet je nagaan. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 4 van deze serie op de Followup-site.
(2) Al eerder voorzichtig aangestipt in de serie "Roze balletten". Een zwierig feest op onze Followup-site.

vrijdag 1 augustus-2008
Uit de veelal verbrande mensenresten die door Britse bromsnorren zijn aangetroffen in de onderaardse strafruimtes onder het lieflijke kindertehuis Haut de la Garenne op Jersey valt op te maken dat ze in ieder geval van vijf kinderen afkomstig zijn. In de leeftijdsklasse vier tot 11. Wanneer ze precies de open haard zijn ingegaan valt wat minder makkelijk vast te stellen. Eind jaren zestig, beginjaren zeventig. En dat is tegelijkertijd het probleem van het in elkaar flansen van een aanklacht wegens moord. Want CSI is heul interessant, maar de werkelijkheid zit anders in mekaar. Eigenlijk valt het nog mee, dat dankzij de bijna honderd verklaringen van vroegere slachtoffers een drietal ex-functionarissen van het tehuis in staat van beschuldiging is gesteld. Meer zal het waarschijnlijk ook niet worden, gezien de gebruikelijke gang van zaken bij dit soort misdaden.
Over de link met de portrettengalerij van de notoire Zandvoortse kinderkruiper Gerrie Ulrich is verder niks meer vernomen (1). Buiten dan berichten uit de Belgische samenleving dat de bewuste CD-roms die de groep Morkhoven ooit naar koning Albert heeft gezonden, vakkundig in het Belgische justitiele circuit zoek zijn geraakt. Maar daar kijkt zelfs een blindegeleidenhond niet meer van op. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 70 dd. 15 juli jl.

dinsdag 19 augustus-2008
Gaan we weer. Gisteren een eenvoudig bericht in een landelijk dagvod: Een hoofdinspecteur van politie uit de Belgische metropool Lier is met onmiddellijke ingang geschorst. De vetklep zou met een meisje van 13 hebben gehopst. En geheel volgens de daarvoor geldende normen word je dan op non-actief gezet. Vinden wij ook helemaal hoempa, maar u weet waar we heen willen. Juist. Waarom zijn bijvoorbeeld de grafelijke gebroeders Lippens, respectievelijk burgemeester van Knokke sinds 1830 en de hoogste baas van de megalomane grossbank Fortis, zelfs niet eens ondervraagd door snuffelsnorren naar aanleiding van toch een flinke bult X-verklaringen over hopsgedrag in extremis. Laat staan vriendelijk verzocht om in ieder geval tijdelijk op te sodemieteren. En om eens de hand in eigen borstgebied te steken: hoe is het in godskristusnaam mogelijk, dat sikkeretaris generaal van Justitie Demmink gewoon elke dag zijn dure reet op zijn dure dienstfauteuil kan laten zakken na het Van der Plas-rapport van hebikudaar over de leveranties van Turks kinderfruit. Niks non-actief. Niks diepgaand onderzoek. Prima hoor, dat je als Kamerlid en ex-crimefighter de hele mainstream-fanfare laat aanrukken om te vertellen dat je het kinderhopstoerisme wil gaan aanpakken. Maar how about je eigen secretaris-generaal? Hm, Fred? Doen we daar ook nog eens wat aan? Na het reces of zo. Bij voorbaat. Stay tuned.

maandag 8 juni-2009
Ten tijde van de mega anti-Demmink demonstratie van het afgelopen weekend in Haarlem werden wij gewezen op iets kleins maar fijns uit de X-dossiers van kindervriend Dutroux. Allereerst de verklaring van ene Catharina op 20 februari 1997. Ze zei de dochter te zijn van een rijke zakenpief die lid was van een euronetwerk van uilenballen. Die ballen gingen zich te buiten aan sadistische potjes kinderhopsen. Hun organisatie had kreun- en steunpunten in Italie, Zwitserland, Belgie en Nederland en had zijn afzichtelijke hoofdkwartier in Zurich. De locatie waar volgens Catharina deze kinderliefhebbers hun hobby beoefenden was een gebouw in Dordrecht. Een voormalig pakhuis waarvan de zolder in gebruik was van een gezellig hoopje Adolf-believers. Tijdens de activiteiten van de heren viel er af en toe wel eens een schoonheidsfoutje te noteren en overleefde hun jeugdig slachtoffer de wedstrijd niet. Het stoffelijk overschot zou in die gevallen zijn overgebracht naar een vleeswaren- en conservenbedrijf in de Rotterdamse Van Helmontstraat. Het doel moge duidelijk zijn. Eet smakelijk.
En dan zat er in de X-dossiers ook nog een anonieme brief, daterend uit 1996. Daarin was sprake van een secte van pakembeet 300 man, bestaande uit beffen, kadi's en hoge smurfen. De leden van de club hielden genoeglijke bijeenkomsten in de provincie en als tussendoortje werd er gehopst met koters. Een klokkenluider cq.-ster die aanklopte bij een loketsmurf kwam van een koude kermis thuis en verdween kort daarna (1). In de brief werd villa Nijenhuis op het landgoed Westerflier in Markelo als favoriete locatie aangeduid. Een lekkere stille omgeving, waar eventueel gegil van een koter al gauw kan worden toegeschreven aan een Vlaamse Gaai met groeistuipen. Het huis zou lichtjaren in bezit zijn geweest van een adellijke familie (Schimmelpenninck, red. KM) en na de oorlog een tijd hebben gediend als internaat voor meisjes met sociale en psychische problemen. Je zou bijna zeggen kat in het bakkie, maar laten we het netjes houden.
Net als in Belgie en net als bij de door Vervloesem opgeduikelde Zandvoortse prentjes blijft het de vraag wat er met deze gegevens is gebeurd. Of nee, laat ook maar zitten. We kennen het antwoord al. Stay tuned.

(1) Vgl. de verdwijning van kinderarts Joyce Labruyere in 1991. Ze bleek vermoord te zijn. Haar dood zou te maken hebben met hopsfeesten in Woerden, waarbij ondermeer een Rotterdamse OvJ uit zijn bol en zijn jurk ging.
(2). Voor de liefhebbers. Dit artikeltje heeft betrekking op de inhoud van proces-verbaal nr. 150.006 uit het dossier Dutroux, dat wordt vermeld op de wetenschappelijke Britse site "Institute for the study of globalisation and covert politics" (zie).

maandag 19 oktober-2009
Drasius Keyds was het helemaal zat. En schoot Jonas Furmanavicziusa voor zijn klus. Een rechter die naar zijn stellige overtuiging vorig jaar samen met de voorzitter van het Litause parlement Andrius Us met zijn gore tengels aan zijn dochterje van vijf had zitten kloten. Hij had net van de lokale smurfen gehoord dat het diepgaande onderzoek niks definitiefs had opgeleverd.
Nou zal u van ons niet horen dat iemand hier in Nederland met een harpoen achter een badmeester moet gaan aanhollen. Wij houwen niet van gesundenes Volksempfinden. Maar we zijn wel errug wantrouwig als het gaat om diepgaande onderzoeken naar kinderhopsen in de zogenaamd hogere kringen. En vooral als het draait om polletieke en justitiele gevallen. Want je hoeft geen retourtje Litauen te nemen om over dit soort onderzoeken te struikelen. Ook hier wordt wat afgejorist en gerolodext.
Inmiddels is Drasius verdwenen. Gevlucht, gezelfmoord? Wie zal het zeggen in een democratisch EU-land? De zaak tegen Andrius Us is heropend. We kennen de uitslag al. Stay tuned.

zondag 25 juli-2010
Geloof je niet. Het jarenlange onderzoek van Amerikaanse smurfen naar een netwerk van luitjes die beweging voelen in hun onderbroek bij het zien van beelden uit de categorie kinderhopsen heet Flicker. Is curieus, maar verder niet interessant. Wel de grootte van het netwerk: ruim 5000 man. En hun werkplek: bij de National Security Agency (NSA), de Defence Advanced Research Projects Agency, het National Reconnaissance Office, het Pentagon zelf en meer van dat soort snuffelcentra. En het ging daarbij meestal niet om lowlife pigs, maar pigs uit hogere sferen en soms zelfs in space. Ze betrokken hun narigheid van het internet, vaak gewoon op hun werk. Nou zal die massaal vergaarde vuiligheid wel worden afgedaan als studiemateriaal, maar 5000 studenten in de hopsologie is wel wat veul. Bovendien moet je je afvragen hoeveel kilo chantage deze cursussen hebben opgeleverd. En juist bij lieden die een geheimhoudingsplicht hebben van boven de 2000 meter met een stijgingspercentage van negen procent.
Gek hè, maar zulke berichten brengen je altijd weer terug naar het hopsgebeuren bij ons in de Pays Bah. Gaat het misschien niet om 5000 man tegelijk, maar wel om smeerpijpen uit de hogere echelons van onze samenleving. Soms ook met een karretje (staats)geheimhoudingsplicht. Neem bijvoorbeeld het Rolodex-gevalletje van voormalig burgemeester van Amsterdam en minister van Binnenlandse Zaken Ed van Thijn. Of het Baybasin-gevalletje van secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink. Die gevalletjes kregen allebei een staatsbegrafenis. En zie maar eens toestemming te krijgen om ze op te graven. Moet je kloten hebben. Stay tuned.

maandag 26 juli-2010
Naam: Jeffrey Epstein. Status: eigenaar van het hedgefund Financial Trust Company. Geschat vermogen twee miljard dollar. Vriend Jeffrey bezit dankzij zijn geschuifel met poen onder anderen optrekjes in New York en Palm Beach, een privéjet en een eilandje dat onderdeel uitmaakt van de Virgin Islands. Dat laatste is haast ironisch. Want Jeffrey houdt erg van wippen met minderjarige meisjes. "Hoe jonger hoe beter", aldus onze Amerikaanse kindervriend.
Een paar jaar geleden roken smurfen zijn pedofiele spoor en gingen op jacht. Ze vonden in totaal 17 minderjarige meisjes die zich door Jeffrey op allerlei manieren hadden laten bezoedelen. Later vond de FBI er nog veertig. Het ging niet alleen om Amerikaanse meisjes, maar ook om buitenlandse die hij met zijn privéjet liet aanrukken. Uit Zuid-Amerika, Frankrijk, de voormalige Sovjetgebieden en de Balkan. Zo kreeg meneer eens op zijn verjaardag 3 twaalfjarigen cadeau, die na consumptie weer werden teruggevlogen. Aardig detail: soms zaten er bij die vluchten ook goeie vrienden van Jeffrey in het vliegtuig. Wie dat nou precies waren, is nog niet duidelijk. Maar tot die goeie vrienden behoorden bijvoorbeeld Bill Clinton, prins Andrew, Ehud Barak, Larry Summers en verschillende leden van de Council on Foreign Relations (1).
In de States staat voor dit soort grappen meer dan twintig jaar. Drie keer raaien wat vriend Epstein voor zijn ballen kreeg. Dertien maanden in een staatsinstelling voor lichte vergrijpen, waardoor hij dagelijks lekker naar zijn werk kon of indien wenselijk naar zijn huis in New York of zijn eilandje op de Virgins. Er wachtte hem binnenkort nog wel zeven volgende rechtzaken, maar goddank kon onze stinkend rijke pedo de boel net op tijd afkopen voor 7 meloen. Elk slachtoffertje 1. Zo doe je dat. Kan uiteraard alleen maar als je een heel koppel vetbetaalde beffen kan inhuren en aan de touwtjes kan trekken bij invloedrijke vrienden en kennissen.
Leuk onderwerp voor een film trouwens. Kan iemand Roman Polanski effe bellen?

(1) Over dit illustere instituut kunt u heel wat lieflijks vinden via onze zoekmachine.

woensdag 4 augustus-2010
Eind 2006 kregen negen mannen in Engeland ieder een tonnetje Pond op hun rekening via een civiele procedure buiten de kadi om. Als compensatie voor hun vreselijke jeugd. Ze hadden namelijk in de jaren zestig als zogenaamd onhandelbare jochies in een tehuis gezeten. Green Field House in Maidenhead, Berkshire. Dat kinderparadijs stond toentertijd onder leiding van ex-soldaat Don Prescott. Een opvliegerig tiepje, onze Don. Als de boys in zijn ogen ook maar iets fout deden trakteerde hij ze op een gewelddadig verrassingspakket met als topattractie een nummertje gruwelijk hopsen. Daar bleef het niet bij. Donnie leende zijn jongens ook uit aan vrienden en kennissen met dezelfde afwijking, die soms ver buiten de regio woonden (1).
Een van hen was de inmiddels zeer geslaagde zakenman Oliver Gilbarth-Smith. Althans, volgens John Affleck, die de weg van het strafrecht had gekozen om zijn gram te halen voor het vernietigen van zijn jeugd in Green Field House en zijn leven vol spoken daarna. Begin juli van dit jaar werd Oliver vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Direct na de uitspraak vloog John op hem af, gooide een kan peterolie over hem heen en hield hem een aansteker onder zijn neus. Niet om hem te pyromanen (de aansteker was kapot), maar om hem tot spreken te dwingen. John's flamboyante actie heet aan de overkant van het plasje "contempt of court" en werd door een pruik gehonoreerd met een jaartje achter het gaas. John slaap slecht. Oliver is allright.
Gebrek aan bewijs. We willen niet somber doen, maar was er aan het begin van het gevalletje Demmink geen sprake van 18 verklaringen, die de secretaris generaal van Justitie bestempelden als notoire pedofiel? En werd die fleurige collectie deze eeuw niet aangevuld met een paar Turkse ontboezemingen, die een eenvoudige boerenlul uit een volksbuurt al lang de das hadden omgedaan? Jawel. Maar het strafrecht werkt voor de geslaagden onder ons nou eenmaal anders dan voor eenvoudige boerenlullen.
En hé, verschil moet er zijn. Stay tuned.

1. Vgl. de onbestrafte handelingen van de Belgische kinderrechter Agneessens (zie aflevering 5 van de serie "Dutroux revisited" dd. 12 juli 2010).

donderdag 19 augustus-2010
In 2003 streek de Britse Sunday Herald ons over de bol met het bericht dat de naam van een voormalige topper uit het kabinet van Tony Blair was opgedoken als koterhopser tijdens het "Ore"-onderzoek. Dat had het zondagsvod vernomen van een hoge speursmurf. Nou konden ze daar geen reet mee, want met de wet in de hand zou het Britse alternatief voor onze vrije persbef Herman D. al op de stoep hebben gestaan voordat de eerste voddenwagen zondagochtend de straat op reed. Maar opvallend was wel dat Minister van Volksgezondheid Alan Milburn net zijn bullen had gepakt om meer bij zijn gezin te zijn. Later keerde hij nog even aarzelend terug aan het front, maar in 2006 gaf hij definitief de pipe aan Maarten. Toevallig ook het jaar waarin hij op het internet door een voormalige bromsmurf ("Copper") als volgt aan de schandpaal werd geramd:

"Alan Milburn's speeltje was ene Shaun, een 12-jarige jongen uit Clapham South. Meer zeg ik niet. De deal was dat hij zich wegens familieomstandigheden mocht terugtrekken. Weet je nog wel? Brown is untouchable en Goldsmith ook (1). We moesten al onze paperassen inleveren bij de inlichtingendiensten en onze harde schijven wissen. Dus je kan wel nagaan wat er met die gegevens is gebeurd. Boos? Ja en nee. Maar ik ben de laatste jaren erg cynisch geworden. En geloof me, ik heb in mijn carrière als politiefunctionaris heel wat meegemaakt".

Alan werd na zijn terugtreding tegen een alleszins redelijke vergoeding adviseur bij een venture capital vehikel en bij Pepsi Cola. In 2007 adviseerde hij er ook flink op los bij de Australische premier Kevin Rudd en doet dat dit jaar bij diens gedoodverfde opvolgster Julia Gillard. Nog erger. Een paar dagen geleden bereikte ons het droeve bericht dat deze kindervriend op het punt stond toe te treden als "social mobility tsar" binnen het Britse coalitieteam van David Cameron. Zoals voornoemde bromsmurf al zei: je kan wel nagaan wat er met die gegevens over Alan's kinderhopsen is gebeurd. Stay tuned.

(1). Copper suggereert hiermee heel voorzichtig dat ook ex-premier Gordon Brown en Lord Peter Goldsmith niet spatjezuiver waren.

zaterdag 4 september-2010
Yesss! Zes van de Portugese kinderhopsers die in 2002 de aanleiding vormden voor het starten van deze serie hebben gisteren tussen de vijf en achttien jaar kruipruimte voor hun ballen gekregen. En daarmee geef je de slachtoffers hun vernielde jeugd niet terug, maar wel een flink bosje genoegdoening. De ring van Casa Pia-vrienden was uiteraard heel wat groter dan deze zes stukken ongeluk, maar als we de hand in de boezem van onze eigen buurvrouw steken is de veroordeling van die zes al heel wat. Als we alleen al denken aan de koninklijke fluisteringen rond de zeiltochtjes van de Albatros van de Zandvoortse producent van koterporno Gerrie Ulrich (rip), die onder leiding van voormalig BVD-topper Theo Bot zo vakkundig onder het duinzand zijn gewurmd, moeten we rapido naar de plee voor een nummertje kotsen. Om nog maar te zwijgen over het tot staatsgeheim verheven Rolodex-onderzoek en het verschil tussen een secretaris-generaal van Justitie en een badmeester.
Trouwens, Justitie in België is op dit terrein ook moeiteloos te vergelijken met een begrafenisonderneming. Dutroux was een lone nut en de X-getuigen waren niet helemaal lekker in de bol. Sint-Genesius-Rode? Dossier Pinon? De kwestie Danneels? Six feet under. En wat gebeurde er met de Britse Casa Pia-zaak, de affaire rond het kindertehuis Haut de la Garenne op Jersey? Hetzelfde. Een hoop zand erover.
En nu we toch bezig zijn. Op 25 juli jl. meldden we dat na een jarenlang smurfenonderzoek een koterpornoring van rond de 5000 man in kaart was gebracht. Niet zomaar een ringetje. Heel wat lidmaten ervan behoorden namelijk tot het personeel van officiële snuffelcentra. Is nieuw nieuws over. 264 lekkerbekken verdienden namelijk hun dagelijks brood bij het ministerie van Defensie. Onder wie lieden die naast opgewonden beelden van blote koters ook topsecrets op hun interne harde schijf bewaarden. Moet je dus voorzichtig mee omgaan. Maar twintig procent van die 264 man werd dan ook verder onder het vergrootglas gelegd. En tien van hen werden echt gegrild en op de rol gezet. Voor wie het geloven wil: er was te weinig poen voorhanden om een gedegen onderzoek in te stellen!!
Nee, dan in Portugal. Ondanks alle voetangels en klemmen en de mogelijkheden die de wet bood om de zaak te traineren zijn die zes toch mooi achter het gaas gemieterd.
Respeito.
Stay tuned.

maandag 4 oktober-2010
In de eerste helft van de jaren zestig ontrolde zich in de slagschaduw van de Big Ben een denderende spionage-affaire compleet met dure snollen, een blote meneer met een masker en hopsen met koters. Kan je tegenswoordig in de geschiedenisboekjes terugvinden als de "Profumo"-affaire. Genoemd naar de toenmalige Britse minister van Defensie John Profumo die heftig wipte en schommelde met ene Christine Keeler. Op zich niks mis mee, ware het niet dat Christine in diezelfde periode ook de blote speeltuin inging met Yevgeni Ivanov. Een marine attaché op de Russische ambassade in Londen. Appeltje eitje toen de zaak naar buiten werd getild. Profumo ging down en Ivanov het land uit.
Christine was lid van de stal van ene Stephen Ward. Een rijke kwakzalver die toute London tot zijn cliëntèle mocht rekenen. Verder schilderde hij wat en organiseerde hij ondeugende parties. Bij die gelegenheden gaven niet alleen Christine en nog een heule rits andere meisjes uit de lagere klassen zich bloot, maar ook de aanwezige hoge tot zeer hoge heren. Soms met een stropdas om hun fluit om het een beetje deftig te houden. Daar tussendoor liep een bloterik met een masker, die in was voor allerlei aparte spelletjes als het maar geen halma was. Heel gezellig dus allemaal en ook heel prettig voor het prentenboek van Stephen's geheime werkgever: MI 5.
Tot zover een in de loop der jaren driftig uitgemolken verhaal. Maar recentelijk kwamen wat details bovendrijven over een van die andere meisjes die wat minder gezellig zijn. Dat was Ronna Ricardo. Een Iers meisje dat in haar jeugd zwaar was gekoeieneerd en toen ze oud genoeg was de benen nam. Ze belandde in de luxe glijbaanwereld en had dure partners. De laatste was een van de hoogste mieters uit het Amerikaanse kernbomprogramma van wie zij een kind kreeg en een leuke bankrekening. Ze dacht aan een serieuze toekomst, maar meneer bleek keurig getrouwd te zijn en Ronna kreeg van Amerikaanse houwdegens het dringend advies verder haar muil te houden. Maar dat deed ze niet. Een insider uit die tijd:

"Ronna Ricardo, met wie ik in die tijd heel close was, vertelde me een paar dingen over rituele sex met koters door loge-leden uit de allerhoogste kringen. Zij leverde jonge meisjes aan de man met het masker, maar nooit onder de 15/16 jaar. Zijn voorkeur ging helaas uit naar meisjes onder de twaalf. Maar daarvoor had hij andere leveranciers. Ronna probeerde samen met Stephen Ward foto's te maken van deze praktijken, maar de security rond de man met het masker was te strak en de camera's van die tijd te onhandig. Ze kende een meisje van tien dat na een van die seances door de politie naar het ziekenhuis werd vervoerd en daarna gewoon verdween. En dan liepen er nog geruchten over een weeshuis in Ierland (Ronna onderhield contacten met de IRA) waar speciaal daarvoor uitgekozen heren alles met koters konden doen wat ze wilden, soms zelfs langzaam ter dood brengen. Daarbij werden ze wel gefilmd en later met die snuffmovies gechanteerd".

Waar hebben we dit soort zaken al eens eerder gehoord? Jersey, Gent, Sint-Genesius- Rode, Dordrecht, Estoril. Etcetera etcetera. Maar de enigen die sneuvelen voor het publieke front zijn badmeesters, elftalleiders, gymleraren en meer van dat soort kluivenduikers. Nooit hoge flikkers. Hoe zou dat nou komen, zou je zeggen. Stay tuned.

donderdag 18 november-2010
Wie serieus roert in koterhops-affaires loopt een goeie kans het lid op zijn fluit te krijgen. Goed voorbeeld is Marcel Vervloesem, de Belgische pedohunter die na langdurig getreiter van hogerhand uiteindelijk zelf voor vier jaar een kruipruimte in zeilde op beschuldiging van... koterhopsen.
Iets dergelijks -zij het nog niet zo ernstig- overkwam Stuart Syvret. Een voormalige senator en minister van Gezondheid op het eiland Jersey, die in 2007 de zak kreeg en niet van Sinterklaas. Aanleiding vormde zijn herhaalde protest tegen het in zijn ogen bewust in de poep rijden van het onderzoek naar de walgelijke toestanden in het kindertehuis Haut de la Garenne en een stel verdachte overlijdensgevalletjes in het lokale ziekenhuis (1). Volgens Stuart hadden die twee zaken met elkaar te maken, maar hij kon roepen uit welke zandverstuiving dan ook, hij ging voor nul aan de kant.
In volle frustratie publiceerde hij op zijn blog uiteindelijk een smurfenrapport en guess what, hij werd wegens het naar buiten brengen van "geheim" materiaal in een voorarresthokje geperst. Tussen november 2009 en mei van dit jaar kreeg hij niet onverwacht een paar oproepjes om voor de kadi te verschijnen. Maar hij was niet thuis. Dat heet aan de overkant van het plasje "contempt of court" en hij werd in de kraag gevat.
Deze week kwam hij voor en kreeg van een juffrouw met een pruik een boete van in totaal 14.200 Pond voor zijn mik of tien weken zitten. Als alternatief mocht ie ook ergens de tuin harken of opoe de straat over helpen, maar daar bedankte Stuart voor. Onder luid gejuich van medestanders op de publieke tribune ging hij dus de boevenwagen in, op weg naar zijn kruipruimte.
Wij zouden ook wel eens toegejuicht willen worden. Dus als iemand ons eens stiekem dat rapport van speursmurf Peter Ros over het koterhopsen van hoge petten en beffen in Amsterdam wil toesturen, graag (2).

(1) Zie voor Haut de la Garenne een volle bos berichten eerder in deze serie.
(2) Zie het artikel octopussy 376 van 21 mei 2008.

woensdag 15 december-2010
God god, wat storten we ons ineens ijverig in de pedojacht. Een Zaanse meneer opgepakt, een Nijmeegse meneer achter het gaas en een Amsterdams triootje op de grill. Dat belooft wat. Maar wat doen we nou met de stiekum tot de status van kouwekees of staatsgeheim verheven zaken? Gaat de zo bezorgde burgervader Van der Laan nu bijvoorbeeld het rapport van speursmurf Peter Ros ook weer boven tafel tillen? Over het koterhopsen binnen de Amsterdamse driehoek en de top van het smurfenkorps? En worden de zo zorgvuldig door de Nederlandse overheid opgeborgen cd-roms van de Zandvoortse kindervriend Ulrich weer opgegraven? Desnoods op het gevaar af dat er strapatsen van koninklijke bloede naar boven worden gewoeld. En hoe zit het verder met de nationale en internationale hopsaffaires van secretaris-generaal Joris Demmink? Want je kan wel boe roepen als het gaat om een badmeester, een voetbaltrainer en een Letse opvanger van ukkies, maar als je hoge mieters buiten schot laat ben je als bestuurder wat ons betreft een oetlul. Misschien iets voor Bibi om deze affaires eens serieus aan te vatten? Of Fred? Of commissaris Ivo Bulle Bas? Laat nou eens echt zien dat je ballen hebt.

vrijdag 24 december-2010

donderdag 10 februari-2011
Hè, hè. Voor mekaar. John Paul Hernandez, de hoogste oetlul binnen een lieflijke jeugdgevangenis in het westen van Texas, staat eindelijk voor de kadi. Wegens het hopsen van zijn jeugdige pupillen op het sportveld bij nieuwe maan, in donkere klasruimtes en op zijn afgesloten kantoor. Een van zijn rechterhanden, Ray Edward Brookins, heeft april vorig jaar voor dezelfde strapatsen al tien jaar voor zijn ballen gekregen, dus er is nog hoop. Maar het is dat Texas Ranger Brian Burzynski de eigenschappen van een bullterrier in zijn genen bleek te hebben, anders was het zover niet gekomen. Hij kreeg namelijk bij zijn pogingen om de affaire boven Texaans Peil te wurmen tegenstand van de hoogste apparachiks in Bush' own country. Onder wie de in 2005 tot minister van Justitie verheven Alberto Gonzalez. In 2007 pompte Brian zijn gal leeg via de alternatieve pers. Dat hielp. Heel wat zogenaamde toezichthouders namen of kregen daarna de zak. En uiteindelijk werd de instelling voorgoed gesloten.
Of Brian, die ook nu weer als getuige optreedt, een tevreden mens is moet worden betwijfeld. Hij had namelijk nog meer kindervrienden op zijn lijstje staan. Hoge kindervrienden, die af en toe ook van de jonge gevangenisblaadjes zouden hebben geknabbeld. Maar u weet hoe dat gaat met dit soort vulles. Untouchable. We hoeven maar te denken aan Joris Demmink, onze hoogste man bij Justitie, en onze galstenen
denderen door ons lijf als de kogels van een flipperkast. Ja, correct, het blijft dweilen met het riool open. Maar we blijven het doen. Stay tuned.

woensdag 16 maart-2011
Plotseling blijkt Nederland een van de grootste producenten van koterporno in de wereld. We zijn nog maar net bezig om het netwerk van die Letse kloothommel van het Hofnarretje uit te graven of hop daar worden we geconfronteerd met een doedelzak uit Krommenie. Ene Amir Ish Hurwitz. Wordt vandaag voorgeleid en kan net als Robert Mikelson in de nabije toekomst rekenen op een heel stel gratis ritjes in een smurfentaxi met zwaailicht naar de Amsterdamse bunker. Voor hij in een kruipruimte verdwijnt.
Allemaal prima, maar wat gebeurt er met de hoogste baas van die taxicentrale? Hij mag dan misschien geen producent zijn van liederlijke rolprenten op dit gebied, uit een hele bunder verklaringen is op te maken dat ie wel degelijk als koterconsument kan worden aangemerkt. En wat gebeurt daarmee? Juist. Geen hol! Net als met het materiaal van Gerrie Ulrich, dat al tezeer verbonden is met de fluisteringen rond koninklijke zeiltochtjes en daarom is weggezet als staatsgeheim.
U nog wat van crimefighter Teeven en commissaris Bulle Bas gehoord over het Rolodex-onderzoek? Geen driehoek! Kijk, die Robert en die Amir mogen wat ons betreft tot meccanomateriaal worden gedeformeerd, maar je mag van zo'n daadkrachtig gedoogkabinet als van Mark Rukke en de directeur van Circus Maximus toch wel iets meer verwachten. En van Bibi, onze dappere voorganger in de strijd tegen het Islamofascisme. Stay tuned.

zaterdag 26 maart-2011
In deze serie zijn al heel wat rijke stinkerds en machthebbers voorbijgekomen die zich schuldig hebben gemaakt aan koterhopsen zonder dat ze daarvoor voor de kadi werden gesleurd. Frits Salomonson, Job de Ruiter, Joris Demmink, Ed van Tijn, Elio di Rupo, de jongens van Lippens, om eens wat te noemen. Op 26 juli 2010 maakten we ook melding van de Amerikaanse hedgefund-miljardair Jeffrey Epstein. Net als Silvio B. houdt vriend Jeffrey van de bunga bunga met zeer jonge heuveltjes. Zo kreeg hij eens drie Franse meisjes van 12 jaar voor zijn verjaardag en kocht hij een 14-jarig meisje weg van een stervensarme Bulgaarse familie. En niet om ze een universitaire opleiding te bezorgen. Ze maakten deel uit van een contingent kalfslapjes dat volgens de FBI het aantal van veertig in ieder geval ontsteeg.
Hoe lullig het ook was, het OM in Florida zag zich naar aanleiding van al die FBI-rapporten genoodzaakt om Epstein te vervolgen. Normaliter was hij rijp voor 10 tot 20 jaar bajes en wat hem daar verder wachtte kennen we uit allerlei ruige films. Maar wat kreeg ie uiteindelijk na enorme druk van buitenaf en een reeks van smerige kunstjes? Dertien maanden in een prettige omgeving met wat luxe gaas. En uiteraard kon hij overdag lekker verder hedgen en gasten ontmoeten als prins Andrew, Bill Clinton en meer van dat soort invloedrijke luitjes.
Kennelijk voelde het OM zich stevig in het kruis gewoeld met deze uitslag van het proces. Ook al omdat er zich steeds meer dames meldden die in hun prille jeugd een encounter of the first kind met Epstein hadden gehad. Maar Jeffrey strooide tijdig met een paar meloenen en de bui trok over. Einde van de Epstein-story? Nee, niet helemaal. Het OM heeft onlangs namelijk ook andere berichten in de gleuf gekregen. En die duidden op massaal witwassen en andere verboden salto's op financieel gebied. Niet dat Jeffrey daar meteen wit om zijn neus van zal worden, maar waar rook is is vuur of een meltdown. Dus wij blijven kleven. Stay tuned.

Yes! Eindelijk is er door twee Turken officieel een aanklacht ingediend tegen mr. Untouchable himself. Joris Demmink. De hoogste baas bij Justitie, die zelfs een standbeeld van Vrouwe Justitia pukkeltjes bezorgt. En een ander Turks slachtoffer van Joris' koterdrift staat in de startblokken. Niks geen gelul meer over badmeesters, elftalbegeleiders of speeltuincipiers. Zelfs kindercrèchemonsters moeten het even met wat minder aandacht doen. Het gaat nu om een echte hoofdprijs. 
Er wordt intussen door het OM en een koppel smurfen driftig aan de zaak gesabbeld. Vraag is of onze altijd zo ferm uit de hoek komende minister Opstelten nu doet wat al zijn voorgangers niet aandurfden: Joris schorsen. In ieder geval zo lang het onderzoek duurt. Dat gebeurt met eenvoudige koterhopsers ook. Dus om elke schijn van klassejustitie te vermijden vort met de geit, Ivo. 
Respect voor de twee en misschien drie Turkse mannen die door Demmink een levenslang trauma zijn ingenaaid en ondanks een Bosporus aan tegenwerking en intimidatie toch de Hollandse stier bij zijn leuter hebben gevat. Laten we hopen dat de Nederlandse slachtoffers opnieuw hun hoofd boven het Malieveld zullen steken. Niks geen Mosterd na de maaltijd. Kom op met die aanklachten.  
Dit is trouwens een uitstekende gelegenheid om ook andere zaken op dit terrein nieuw leven in te pompen. Hoe zou het bijvoorbeeld zijn met al die Marokkaantjes die indertijd in het trappenhuis van Oranjeadvocaat Salomonson hun beurt afwachtten? Hoe zit het met het staatsgeheim rond de voormalige Amsterdamse driehoek Van Tijn, Vrakking, Nordholt? Hoe zit het met het mes in de deur van Job de Ruiter? Hoe zit het met Ulrich's filmpje van een receptie aan boord van de Albatros? O zeker, het zoeken naar kinderporno op het internet moet met volle kracht doorgaan. Maar het zoeken naar hoge hopsers die tot nu toe altijd buiten schot zijn gebleven moet de hoogste prioriteit krijgen. Stuur de smurfen op pad, Ivo. Desnoods vrijwilligers. Wij brullen wel mee. Ca ira, ca ira, ca ira, les "aristocrates" à la lanterne. Ca ira, ca ira, ca ira, les "aristocrates" on les pendra. Nee, niet letterlijk. Laten we het Nederlands houden. Goed Ivo? Afgesproken? Stay tuned. 

Oké, Vancouver ligt wat buiten de route, maar er is gisteren in die Canadese metropool een demonstratie gehouden tegen de aanwezigheid van Dick Cheney. Ja, en? Nou, die kwam daar om zijn boek "In my time" te promoten via een causerie in de Vancouver Club. Nou is het twijfelachtig of alle demonstranten op de hoogte waren van de gore geschiedenis van die Club, maar dat Dick nou juist daar zijn kutboek kwam presenteren is uiterst interessant. 
In 1994 beschuldigde de militante bef Jack Cram en zijn assistent Renate Andres-Auger twee kadi's van de Supreme Court ervan betrokken te zijn bij een hoog gekwalificeerde pedofielensociety die bovengenoemd etablissement als clubhuis gebruikte. Beide baliekluivers werden uit de beffengemeenschap gegooid en Jack Cram zwaaide gedrogeerd de bak in. Zijn bewijsmateriaal werd achterovergedrukt.
Het ging volgens Jack om koters van Indiaanse afkomst die tussen 1 en 3 uur 'snachts door de achterdeur van de Vancouver Club naar binnen werden gebracht en na gebruik in rook opgingen. Dagvodden die in de jaren na Cram's revelaties aanstalten maakten om ze te checken ontvingen van Justitie het bericht dat ze van een arctische kermis thuis zouden komen en haakten af (1).
Maar daarmee was het verhaal niet definitief begraven. Zo deed een ouwe smurf van de Royal Canadian Mounted Police in dit verband een onderzoek naar de hopsactiviteiten van zijn hoogste baas binnen de muren van de Vancouver Club. Samen met een oud werknemer van de Club legde hij zijn verklaring neer bij de met de VN gelieerde International Human Rights Association of American Minorities. Toen een speurneus van die organisatie de hele boel naar buiten tilde leek zijn leven ineens op dat van Jozef K. uit Kafka's "Der Prozess". Tot op de dag van vandaag. 
In 1999 liet de VN een officieel rapport op de wereld los, waarin stond dat Vancouver een van de drie steden op deze aardkloot was waar georganiseerd in koters werd gehandeld en geknoeid. Stiekem beschermd door de lokale smurfenorganisatie en Justitie. Inclusief in de Vancouver Club. Naam, toenaam, wat wil je nog meer. 
Is er sindsdien iets veranderd? No way José. De hoge koterklimmers gaan tussen de bedrijven door nog steeds rustig hun gang. Een van die bedrijven was dus gisteren de boekpresentatie van Dick Cheney. Maar die heet niet voor niks Dick. Stay tuned.

1. Vgl. de behandeling die Panorama, de Gaykrant en de getuigen versus Joris Demmink ten deel viel.

woensdag 16 november-2011
Krijg je een vaatvernauwing van. Een paar Amerikaanse Chinezen mochten in april 2010 een bedragje van in totaal 225 meloen dollar ophoesten als ze buiten de gevangenispoort hun proces wilden afwachten. Wat hadden ze volgens het OM gedaan? Ze hadden terreinvehikels verkocht met een vals smogcertificaat. O ja, en nog een onbeduidend kluitje zwarte inkomsten witgewassen. De reden voor die 225 meloen borgtocht? Ze mochten eens de benen nemen naar China.
Jerry Sandusky mocht deze week na een paar benauwde dagen naar buiten als ie een tonnetje dollars schokte. Die worden alleen verbeurd verklaard als ie niet verschijnt bij de behandeling van zijn zaak. Verder hoefde hij geen enkelbandje om. Hij was geen Chinees. Wat had deze ouwe football-coach op zijn geweten? Hij wordt er nu al van beschuldigd, dat ie als hotemetoot van de stichting Second Mile tussen 1994 en 2009 veertig jochies tussen de 6 en 12 jaar een anus horribilis bezorgde. Maar dat kunnen er nog meer worden.
De boys waren afkomstig uit probleemgezinnen in de USSA en Canada en werden 'szomers door uiterst bewogen instituten als het Fresh Air Fund naar de accomodatie van oom Jerry en tante Dorothy in Pennsylvania gestuurd. Om er even lekker uit te zijn en positieve energie op te doen.
De sportafdeling van de Penn State University is verantwoordelijk voor zowel die accomodatie als de zomerse activiteiten van de met deftige pakken gevulde Second Mile cq. Sandusky. En dan mag die combinatie in 2008 uit elkaar zijn gevallen, twee hoge droplullen van de sportafdeling konden hun locker legen en vertrekken. Die waren namelijk in 2002 door ene Joe Paterno van het Fresh Air Fund gewaarschuwd, dat oom Jerry was betrapt bij het beproeven van een tienjarige jongen in de doucheruimte. Niemand van het trio dacht eraan om het smurfburo op te bellen en dat mogen ze nu nader toelichten bij de kadi.
Die Paterno is in de USSA een gelouterde football-coach met friends in high places. Een van hen is oud-president George W. Bush. En in dat licht kan het haast geen toeval zijn, dat Paterno de juridische hulp heeft ingeroepen van J. Sedgwick Sollers, de bef van pappa Bush bij de Iran-Contra-affaire. Gevoegd bij het feit, dat de naam van pappa Bush ook al viel in het van pedo's wiemelende Franklin-schandaal en we beginnen nattigheid te voelen (1). Vooral omdat er inmiddels berichten zijn opgedoken, dat oom Jerry "zijn" jongens tegen betaling doorstootte naar de friends in high places. We zijn weer thuis. Stay tuned.

1. Voor de vuiligheid van de Franklin affaire kunt u hier terecht. Vooral de geboycotte film is opzienbarend.

vrijdag 9 december-2011
Gisteren werden wij waanzinnig verblijd met een artikel in de Volksfiets over Sesam Straat. Gaan ze in Pakistan gebruik van maken om de Pakikinderen een normaler beeld van de wereld te bezorgen en zo het baardextremisme te bestrijden. Nou is het geboorteland van het kinderprogramma niet erg populair in Islamabad en omstreken. Dus zijn bekende figuren als Bert en Ernie, Oscar, Kermit en Grover gesneuveld in de Pakiversie. Elmo, een familielid van Grover, is gebleven.
Nou is dat wat ons betreft prima, maar af en toe barst Elmo wel eens in een liedje uit. En die zijn meestal gecomponeerd door ene Fernando Rivas. Een gevluchte muzikale Cubaan, die zowel in Hollywood als Disneyland carrière heeft gemaakt en zelfs een Granny in de wacht heeft gesleept voor een van zijn composities.
Deze Fernando bleek onlangs ook op een andere manier een echte kindervriend te zijn. In april van dit jaar werd ie namelijk door smurfen hot handed aangetroffen bij het fotograferen van een naakt meisje van vier, dat met enige expertise in de touwen was gehesen en verder was voorzien van een paar vrolijke handboeien. De foto's waren bestemd voor een paar bevriende spuitgasten.
Fernando maakte eind november zijn opwachting voor de kadi, alwaar hij verklaarde niet schuldig te zijn aan vunzigheden met de betrokken kleuter. Het is net Rivella, je moet het durven. Maar mochten die Pakibaarden dit nieuws vernemen, dan sneuvelt Elmo ook.
Fernando is overigens niet de enige figuur in Hollywood die met zijn poten aan kleine koters zit. Zo verscheen de 47-jarige Martin Weiss begin december voor het hekje. Martin is een manager van kindsterretjes en wordt nu door een voormalige cliënt ervan beschuldigd, dat ie hem voor zijn twaalfde heeft gehopst. Martin ontkent.
En dan trok er recentelijk nog ene Jason James Murphy voorbij. Een meneer die kinderen scoutte voor rolletjes in jeugdfilms. Tot dat scouten behoorde in zijn visie kennelijk ook het ontvoeren en hopsen van kandidaten. Maar ook dit stuk ongeluk werd door smurfen in de vette kraag gevat.
De veertigjarige Corey Feldman was ooit een van de kindsterren aan wie door dit soort paalwerkers meer dan gefriemeld werd. Volgens hem is het een groeiend probleem in Hollywood. Erger nog: "I can tell you that the No. 1 problem in Hollywood was and is and always will be pedophilia. That's the biggest problem for children in this industry. It's the biggest secret". Zo zie je maar, niets is wat het lijkt. Showtime. Stay tuned.

zondag 11 december-2011
Afgelopen vrijdag is Gary Speed in kleine kring begraven. Op 27 november maakte de coach van het nationale elftal van Wales zelf een einde aan zijn leven. Zeggen ze. De succesvolle oud-voetballer had geen problemen, geen stress. Zeggen ze. Hij was bezig met het schrijven van twee boeken. Een daarvan was een autobiografie. En waar begin je dan? Bij je jeugd. Hoe je opgroeide in Mancot, je schooltijd, je voetballen op straat, hoe je ontdekt werd.
Dat laatste is misschien niet onbelangrijk. Hij werd namelijk in zijn vroege jeugd gescout door ene Barry Bennell, die in de periode tussen 1978 en 1992 op dit terrein actief was in het noordwesten van Engeland, de Midlands en de aangrenzende streek in Wales. Hij liet zijn boys ballen bij jeugdelftallen van clubs waarmee hij contacten onderhield. Eenmaal onder zijn hoede nodigde hij sommige pupillen uit voor een weekendje bij hem thuis en onder het genot van een bak fish and chips, een glas prik en een stomend videootje werden de jochies geconfronteerd met oom Barry's joystick. Eerst nog het eenvoudige ritmische handwerk, vervolgens een potje pingelen achter de voortanden en tot slot wat anale penalties. Weer of geen weer, ook op sportieve reisjes naar Spanje en in Wales gingen deze exercities vrolijk verder.
Uiteindelijk komt zoiets uit. Vreemd genoeg in de USSA waar Barry zijn geluk had gezocht na het afsluiten van zijn Britse carrière. In 1994 ging hij voor vier jaar achter het gaas wegens het knoeien met een 13-jarige pupil. Daarmee ging ook in Engeland de sluis open. In 1998 ging achter Barry opnieuw een deur met een kijkgaatje dicht en moest ie negen jaar lang opletten, dat ie zijn stukkie zeep niet liet vallen.
Na zijn actieve voetballoopbaan vestigde Gary Speed zich in Chester, niet ver van zijn geboorteplaats Mancot en ook niet ver van Wrexham, waar zijn zoon probeert in de voetsporen van zijn vader te treden. Was Gary ook een slachtoffer van Bennell en bracht het schrijven van een autobiografie diep begraven herinneringen naar boven? Of werden die wakker geschud toen hij aan de lijn stond in Wrexham bij wedstrijden van zijn zoon? Of waren er misschien lieden die liever niet zagen, dat in Gary's boekwerkjes dingen verschenen die hun reputatie aan diggels ramden. Lieden uit de high society, die net als Bennell graag iets jeugdigs consumeerden? Want Wrexham... oh lala. Stay tuned.

donderdag 12 juli-2012
Dat belooft wat. Over een paar weken komt in Portugal de Casa Pia-zaak opnieuw voor de kadi. Grootscheeps. Voorzover die zaak bij u door het zeefbeen is gezakt: Casa Pia is een tehuis in Lissabon, waar minderjarige wezen en koters uit arme gezinnen jarenlang stelselmatig sexueel werden gekoeieneerd. Niet alleen binnen de muren van het stijf katholieke instituut zelf, maar ook bij uitwedstrijden in luxe villa’s en andere weelderige onderkomens. Soms onder invloed van drugs, soms van alcohol. Tijdens deze zieke hopsseances werden de slachtoffertjes op beestachtige wijze gemolesteerd en daarna naar ziekenhuizen vervoerd om opgelapt te worden. Bij tijd en wijle werden van deze gebeurtenissen enerverende filmshoots gemaakt voor de zogenaamde “magic circle”. Een geheime vereniging van rijke koterkruipers van zowel binnen als buiten de Portugese landsgrenzen. Een van die shoots is onlangs teruggevonden bij een rukker in Parijs en maakt nu onderdeel uit van het nieuwe gerechtelijke dossier (1).
Een aantal slachtoffers die een paar jaar geleden in de openbaarheid traden worden bij de ophanden zijnde zaak vertegenwoordigd door mr. Pedro Namora, die zelf ook een tijdje in Casa Pia heeft doorgebracht en daar getuige was van 11 verkrachtingen. Hij wordt al heel lang bedreigd met dingen die je niet mee wil maken, waarbij zelfs zijn kinderen een rol spelen. Niet zo verwonderlijk. Namora: “Portugal is een paradijs voor pedo’s. Als alle namen naar buiten komen zal dat een aardbeving in het land veroorzaken. Er is sprake van een massief, soepel functionerend netwerk dat zich uitstrekt van de regering tot aan de juridische wereld en de politie. Het gaat om een enorm en uiterst invloedrijk netwerk. Magistraten, ambassadeurs, politiefunctionarissen, politici, ze hebben allemaal kinderen betrokken uit Casa Pia. Het is bijzonder moeilijk om dit netwerk te slopen. Deze lieden beschermen elkaar, omdat bij de arrestatie van één van hen de rest volgt. Dat willen ze ten koste van alles voorkomen en de zaak in de doofpot houden”.
Ondanks het lichte pessimisme van Namora is er toch hoop. In 2010 verdwenen namelijk al zes leden van voornoemde “magic circle” voor een flink deel van hun verdere miserabele leven in een kruipruimte. Wie volgt? Stay tuned.

(1) Vgl. de story over de film die door leden van de Gentse loge zou zijn geproduceerd bij de martelingen van Julie Lejeune en Melissa Russo en ergens in een Vaticaanse kluis zou zijn beland. Zie daarvoor de serie "Dutroux revisited".

woensdag 25 juli-2012
Nee, je zal als opgroeiend knulletje in Pennsylvania wonen. En je hoort bij een kreupel gezin, je hebt iets ondeugends uitgehaald of je bent Katholiek. Dan moet je stevig uitkijken. Of liever: moest je tot voor kort stevig uitkijken. Want als je door een of andere sociale oetlul in handen werd gedreven van Penn State University’s sportcoach Jerry Sandusky liep je een goeie kans om kennis te maken met oom Jerry’s zinderende vleesboom. Inmiddels is onze sportieve vriend in 48 van de 51 gevallen door een jury schuldig gevonden en hoort ie over een paar maanden van de kadi hoeveel jaar hij voorzichtig moet zijn met zijn stukje zeep.
Eerder deze week kreeg de Universiteit zelf een boete van zestig meloen dollar omdat de leiding wel op de hoogte was van het stelselmatig hopsen van koters, maar er geen reet aan had gedaan.
Datzelfde gold voor monseigneur William Lynn. Die kreeg gisteren 6 jaar voor zijn tabberd, omdat ie tussen 1992 en 2004 een heel stel kinderkruipers die tot zijn herdersorganisatie in Pennsylvania behoorden listig uit de wind hield. En net als in Nederland de slachtoffers het bos instuurde met een zak vol kutsmoezen.
Of Sandusky bij het uitvoeren van zijn sociale werken in contact stond met vader Lynn weten we niet. Maar het zou zomaar kunnen. Wij maakten in ieder geval in aflevering 89 van deze serie al melding van berichten dat onze sportcoach "zijn" jongens ook genereus doorstootte naar vrienden in high places. En die berichten kregen op 19 juli jongstleden plotseling meer vlees op de botten door uitspraken van ene Gerry Bucceroni. Zelf slachtoffer van deze vuiligheid toen hij 13/14 jaar oud was. Hij werd als een bokaal van de ene gefortuneerde smeerpijp naar de andere doorgeschoven. Met als intermediair Edward Savitz, een goeie kennis van coach Sandusky.
Tot Savitz’ pijpenstelsel behoorden doktoren, juristen, politici, zakenlui en wie weet een enkele loslopende kardinaal. De namen van al die kindervrienden? Helaas, die zijn nog niet op de stoep gezet. Komt misschien nog. Go for it Gerry.
Stay tuned.

dinsdag 31 juli-2012
Ben je nog helemaal confuus van de gouden medallie van Marianne Vos, krijg je toch een domper uit Londen. Er zijn gisteren aan de overkant van het plasje effies 1300 man achter het gaas geflikkerd. Nee, niet vanwege de verkoop van valse kaartjes, wat wild plassen achter het Heineken House of het uitblazen van de vlam. Nee, het hield verband met de Operation Ore, die nu al jaren woedt aan de overkant van het plasje. Een exclusief smurfenteam doet daarbij onderzoek naar afwijkers die kinderporno op hun compu hebben gedownload om na een lange emotievolle dag ‘savonds even lekker te kunnen hijgen.
Aardige bijkomstigheid: onder die nieuwe lading van 1300 rukkers bleken 50 collega’s van de Ore-teamleden te zitten. En laten die nou allemaal thuishoren in de categorie 1 of 2. Zegt u misschien niks, maar die categorieën worden beschouwd als extreem gevaarlijk in de nabijheid van koters. Uiteraard verkeren deze hopssmurfen nog in de verdachtenfase. Dus het valt nog te bezien hoeveel er achter een deur met een gaatje belanden. Maar het begin is er.
Nou maar hopen dat het niet net zo gaat als met het onderzoek van de Amsterdamse rechercheur Peter Ros indertijd. Het hele dossier dichtplakken met het etiket "Staatgeheim" (1) en hallee de kluis ermee in. Want daar kunnen ze in Engeland ook wat van. We blijven alert. Stay tuned.

(1) Zie Octopussy (376)

woensdag 1 augustus-2012
Koterhopsen is een internationaal fenomeen. Werden er een paar dagen geleden 1300 hijgers en rukkers opgepakt in Engeland, vandaag bereikte ons het droeve bericht dat ook in Israël de smurfen binnen deze context hebben toegeslagen. Geen monsteroogst misschien, maar dertig van dit soort varkens aan de voet van de klaagmuur is ook niet slecht. Ze hadden allemaal met graagte gereageerd op de prille mailwensen van een 12-jarig meisje. Hun leeftijd varieerde van 20 tot 57 jaar en ze behoorden niet tot de allerarmste bevolkingsgroepen. Maar wat zei opoe ook weer? Armoe houdt je knap. En dus zitten nu een stel hoge ambtenaren, grote zakenlui, studenten en een oud-politicus te swaffelen achter het gaas. In afwachting van hun voorgeleiding. Kosher? Nee. Stay tuned.

maandag 6 augustus-2012
Aan de overkant van het plasje ligt een leuke docu op de BBC-plank. In elkaar gehangen door Mark Williams-Thomas. Een voormalige detectivesmurf en de maker van “To catch a pedophile”. Een reportage die in 2007 aanleiding was voor een officieel onderzoek naar koterhopsen in het graafschap Surrey. De zaak werd gedeponeerd bij gebrek aan bewijs (goh), maar Williams-Thomas had de vieze smaak te pakken en snuffelde verder. Hij vond een paar dames van in de veertig die bereid waren om up camera hun ellende te etaleren.
Hun verhalen hadden betrekking op Sir Jimmy Savile, fameus presentator van het legendarische “Top of the Pops” en het populaire “Jim’ll fix it”, waarin de Britse teeveester wensen van kijkers in vervulling liet gaan. Meestal de wensen van kinderen. Maar volgens de dames in de nieuwe docu van Williams-Thomas deed Jimmy ook wel eens dingen die niet tot het wensenpakket van de betrokken koters hoorden. Een van hen was dertien toen oom Jimmy ondeugend was en ook de anderen behoorden nog niet tot de gewenste leeftijdsklasse.
Of de docu zal worden uitgezonden is nog een onderwerp van discussie. Het is nu gouden plakjesfeest in het land en daar ga je geen grauwsluier overheen gooien. Bovendien is Sir Jimmy op 11 oktober vorig jaar de pijp uitgegaan en is het nou nodig om een beroemd dood paard voor zijn pens te schoppen? Die zoveel goeds heeft gedaan!
Zit iets in misschien, maar wat moet je met het leed van de geïnterviewde dames? En waren ze de enigen? Nou, Savile was een regelmatige bezoeker van de Duncroft Approved School for Girls in de Britse metropool Staines in Surrey. En ook andere Britse opleidingsinstituten, waaronder Haut de la Garenne op Jersey, hadden Jimmy’s aandacht (1).
Daarnaast gaat al tijden het sterke gerucht dat onze geridderde teeveeheld vers vlees leverde aan talrijke hoge Britse mieters. Zoals bijvoorbeeld aan voormalig premier Edward Heath aka mister Eddy. Geen onbekende in Hampstead Heath, het Londense park dat in bepaalde opzichten zulke verrassende gelijkenissen vertoont met een plantsoen in Eindhoven, waar af en toe chauffeur Mosterd zijn ministeriële auto parkeerde om zijn hoogste baas uit te laten (2).
Mister Jimmy leverde soms zelfs ondermaatse jongens af bij mister Eddy’s jacht Morning Cloud voor het opluisteren van vergaderingen. En er is meer. Maar dat komt de volgende keer. Stay tuned.

(1) Zie voor Haut de la Garenne eerdere berichten uit deze serie op onze Followup-site.
(2) Zie voor meneer Mosterd aflevering 42 van deze serie.

woensdag 8 augustus-2012
Drie luitjes van het Amerikaanse Congres hebben een oekaze in de gleuf geduwd van de EU-baasjes in Brussel. Of die baasjes even een serieuze duik wilden nemen in het koterhopsverleden van onze secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink, dat zonder twijfel van invloed is geweest bij het in de poep rijden van allerlei criminele onderzoeken. Al dan niet op pedofiel terrein. Hun sympathieke schrijven vindt u terug op de respectabele Boublog van gisteren.
Met alle respect, maar het zal weinig helpen. Vooral omdat een koterhopser als dit exemplaar een formidabele asset is voor geheime smurfenorganisaties als de CIA, de Mossad, MI 6, de Milli Istihbarat en andere circusattracties. Dus zolang vriend Joris in functie is zal hem niks gebeuren en daarna is ie niet interessant meer en de feiten "verjaard". Het gaat hier per slot niet om een eenvoudige zwemleraar of een coach van de Eetjes, maar mogelijk om een bescheiden lid van de magic circle (1). Oftewel untouchable. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 92 van deze serie

zaterdag 6 oktober-2012
Oooooh, gelukkig. Volgens die commissie van Rieke Samson worden opgeborgen jeugdzorgkoters over het algemeen het meest tegen hun wil gehopst door andere opgeborgen jeugdzorgkoters. Goed, het is wel eens voorgekomen, dat toezichthouders stiekem hun pijp uitklopten bij hun pupillen, maar toestanden als Engeland, België of Portugal, nee. En Rieke kan het weten. Ze is in de jaren negentig namelijk een kleine drie jaar bestuurslid geweest bij de Heldringstichting in Zetten aka “het afvoerputje van de Kinderbescherming”, waar directeur/viezevater Finkensieper tientallen jaren leuke spelletjes deed met aan hem toevertrouwde meisjes tot ie uiteindelijk zes jaar voor zijn ballen kreeg. Maar dat was net voor Rieke’s tijd en een uitzondering, als we de eerste berichten tenminste mogen geloven. Dus er werden geen koters al dan niet platgespoten uitgeleend om als lekkere hapjes te fungeren bij elitaire feestjes of meegegeven aan een “oom” voor een gezellig zeiltochtje. En wat er in de katholieke tehuizen gebeurde, daar gaat Deetman over.
We willen niet op het eindrapport van Rieke en haar bollebozen vooruitlopen, maar we houden nu alweer ons hart vast. Pavlov? Kan je daar aan geholpen worden? Stay tuned.

dinsdag 9 oktober-2012
Volgens Ivo Opstelten, het beertje Colargol van Rutte I, is er geen reet van waar. Dat zijn secretaris generaal zich ooit heeft schuldig gemaakt aan het hopsen van koters. Ivo heeft nog aan de voorhanden zijnde speursmurfen gevraagd of zij nog iets hebben gevonden in die richting, maar noppes. Of ie over die materie ook een boompje heeft opgezet met zijn vrouwtje bij het verorberen van een bordje aardappels met spruitjes en een sukadelapje, is buiten de mainstream gebleven. Is overigens wel degelijk een optie, want vrouwtjelief is tien jaar lang kinderrechter in Den Bosch geweest voordat ze in 2009 daar vice-president werd. En als er ergens merkwaardig is gescharreld rond de zaak-Demmink dan was het wel in Den Bosch.
Hoe dan ook, net voordat ie zijn bureau zou ontruimen belandt onze van Turkije tot de USSA bekend geraakte kindervriend opnieuw in de mainstream door een artikel in het dagvod AD. En in plaats van te kiezen voor een goed gesprek zoals indertijd met de jongens van de Gaykrant en de Pano, ziet onze Joris zich nu ineens genoodzaakt om de boel voor de kadi te trekken. Gevoegd bij het hopsrapport van meisje Samson en je plettert compleet van de plank. Het barst hier van de kindervrienden.
Nederland is overigens niet de enige speeltuin waar het koterhopsen de voorvagina’s haalt. Op 6 augustus boerden wij al het nodige over een documentaire die intern bij de BBC voor een teil commotie heeft gezorgd. Ging over de vorig jaar voor goed uitgestapte Sir Jimmy Savile. In zijn tijd een uiterst populaire Britse “komiek” en BBC-presentator die nogal eens achter zijn leuter had aangelopen. Nog zo erg niet, maar volgens ettelijke getuigen stopte hij zijn attribuut met enige regelmaat in te kleine gaatjes en zo’n veertig eigenaren daarvan klaagden daarover hun nood in voornoemde documentaire. Een eerdere rechtzaak had geen soelaas gebracht wegens gebrek aan bewijs. Hoe is het mogelijk zou je zeggen.
De docu zou in het BBC-programma Newsnight worden vertoond, maar een paar dagen voor het uur U ging er een streep door. ITV naam de fakkel over en droeg hem vorige week woensdag naar buiten. Een zootje eilie. Wil je niet weten. En net als hier is er altijd wel een Kamerlid dat zich aan de hand van zo’n smaakmakende affaire onsterfelijk probeert te maken. In dit geval Tory-afgevaardigde Rob Wilson. Hij vroeg schriftelijk aan Lord Patten, de allerhoogste baas van de BBC, of ie een diepgaand (!) onderzoek wilde instellen naar het leuterlopen van Jimmy tijdens zijn werkuren bij de staatsomroep. En of er druk van hogerop was geweest om een kruis door het programma van Newsnight te halen. De Lord wilde niks weten van een intern onderzoek en verwees naar de speurtocht die smurfen van Scotland Yard hadden ingezet. En nee, er was geen druk uitgeoefend op de leiding van Newsnight. Het wachten is nu dus op de uitkomst van het smurfenonderzoek. Denkt u wat wij denken? De koters van toen kunnen vertellen wat ze willen, het bewijs ligt sinds vorig jaar oktober op het kerkhof. Stay tuned.

woensdag 17 oktober-2012
Op 10 september van dit jaar liep de laatste lucht uit Edwin P. Wilson. Daar zullen weinig mensen rouwig om zijn geweest. Wilson was namelijk tussen 1956 en 1971 een CIA-smurf en niet zo’n kleintje. Eerst snuffelde hij rond binnen Europese vakbewegingen om de echte rooie rakkers in kaart te brengen en vervolgens verzorgde hij voor zijn oh zo eerzame land klandestiene wapenleveranties aan Angola, Laos, Indonesië en Kongo. En niet in ruil voor kokosnoten.
In 1971 stapte onze Texaanse vriend over naar de Task Force 157. Een clubje ongedierte dat onder Navy Intelligence viel. In wezen veranderde er voor Edwin niet veel. Hij bleef wapentuig verpatsen. Voor een deel ten eigen bate via zijn World Marine Incorporated. Ook voor dit soort ellendige zaken heb je een bank nodig en een daarvan was de Australische Nugan Hand Bank. Een CIA-vehikel dat de poen die werd gegenereerd uit de stiekeme handel in wapens, verwarrende middelen en vlees voor de sexindustrie een paar flinke wasbeurten bezorgde.
In die tijd raakte Wilson bevriend met Ted Shackley aka “the blonde ghost”, die zo’n aangenaam aandeel had gehad in het martelen en kelen van duizenden onschuldige spleetogen in Vietnam onder de paraplu van de operatie Phoenix (1). Diezelfde Shackley adviseerde Wilson om eens iets leuks te doen voor kolonel Khadaffi. Het mocht niet, maar het werkte wel. En omdat de Nugan Hand Bank inmiddels ten grave was gedragen, concentreerde hij zich voor zijn illegale zaken met de uitvinder van het groen boekje meer en meer op een bankje in Brussel: de Geoffrey’s Bank van Arno en Geoffrey Nejman aka Neumann aka Newman. Kwootje: “Wilson was een habitué van Geofrrey’s Bank. Zijn Texaanse kostuums hebben op het personeel een onuitwisbare indruk nagelaten. Hij behandelde zijn zaken rechtstreeks met Arno Newman, de eigenaar van de bank, en zijn zoon Geoffrey” (2).
Zoals wij al eerder boerden waren Arno en Geoffrey protégé’s van de Belgische zakenman Pierre Salik, die wij ooit introduceerden als een van de schatbewaarders van de Amsterdamse ondeugende handelaar “ome” Jaap Kroonenberg (3). Nou weten we niet zeker of Edwin Wilson en Pierre Salik elkaar via de Nejmans hebben leren kennen, maar onwaarschijnlijk is het niet want ook Salik was niet vies van hier en daar een handeltje in iets ongeregelds. En stond in direct contact met alle hoge, q.q. rechtspolletieke Belgische mieters die in ieder geval in de jaren zestig, zeventig en tachtig de dienst uitmaakten in dat wereldje (4).
Wat Wilson in godesnaam in deze serie doet? Nog maar eens een kwootje:
“Ironisch, Wilson leidde de eerste operatie van de CIA, die gebruikmaakte van seks om op grote schaal Amerikaanse politici te chanteren. De politieke “targets” werden in de gelegenheid gesteld om hun sexuele fantasieën in het echie uit te leven. Met verborgen camera’s werden die naïeve politici gefilmd en later gedwongen om de projecten en inzichten van de Agency te ondersteunen. Wilson’s expertise dateerde uit de jaren vijftig toen hij een netwerk van homosexuelen en pedofielen overnam van Roy Cohn. CIA-asset en bef van de commissie MacCarthy” (5).
Dat wil niet zeggen dat Cohn zich uit deze vuiligheid terugtrok. Net als Wilson dook hij later op in Brussel. In de entourage van de Nejmannetjes en hun hoge beschermheren van de Cercle des Nations, van wie later een hele stoot namen zouden figureren in de vette stories rond sexuitspattingen waar je soms geen woorden voor kan vinden. Inclusief met koters (6). Chantage? Zonder twijfel.
Eerder verwezen wij al naar de Dutroux-files. Maar hoe ver zijn we in Nederland verwijderd van de perikelen rond de “Zandvoort-files”, de “Links gestrickt”- sage, de Rolodex-affaire en de highlights rond Opstelten’s boy Joris Demmink? Waar een eenvoudige connectie tussen twee textielhandelaren al niet kan leiden. Stay tuned.

(1) Shackley was later employé van de bekende Nederlandse moneymaker John Deuss over wie wij al heel wat ellende in de etalage hebben gezet.
(2) Afkomstig uit het boek “Illegale Wapenhandel” van Olivier Ralet, uitgeverij EPO, ISBN 90-6445-632 1
(3) Zie Octopussy 282 dd. 4 november 2006.
(4) Deze heren waren verenigd in de beruchte Cercle des Nations.
(5) Goegel het artikel “George Bush, the CIA, Mind Control en Child Abuse” van Glen Yeadon.
(6) Bestijg geheel gratis onze zoekmachine en gebruik de term Cercle om nog wat extra info over deze walgelijke herenclub tot u te nemen.

donderdag 18 oktober-2012
Het schandaal rond koterhopser Sir Jimmy Savile wordt door de mainstream aan de oevers van de Thames angstvallig in de richting van de BBC geduwd. Berichten over Jimmy’s leveranties van heuveltjes en slangetjes aan hooggeplaatsten wordt in ieder geval voorlopig aan de alternatieve pers overgelaten.
Wil overigens niet zeggen dat de berichtgeving over de BBC maar slappe Pickwick is. Om de dooie dood niet. Zo schreef John Simpson, de deftige voormalig buitenlandredacteur van de staatsomroep, al tien jaar geleden in zijn boek “Strange Places, Questionable People”, dat BBC-coryfee “Uncle Dick” net als later Sir Jimmy met zijn vuile tengels aan koters had gezeten. Aaaaaach, is dat effe toevallig. Wij zijn in dat verband ook in Nederland al eens een “Dick” tegengekomen die leuke dingen voor de radio deed. Maar toen we die naam publiceerden hield iedereen stijf zijn muil dicht. Wij zijn kennelijk net zo selectief verontwaardigd als de Britten.
Maar goed, dit terzijde. Die Britse “Dick” dus verzorgde al meer dan vijftig (!) jaar geleden een koterprogramma voor de radio. Samen met een vrouwelijke collega, die van zijn kriebels nichts gewusst hat. De mainstream liet gisteren zijn echte naam nog in het midden, maar de alternatieven wisten al snel dat “Uncle Dick” niemand anders was dan “Uncle Mac” aka Derek McCulloch. En dat ze bij de leiding van de BBC in de jaren waarin oompje Mac kotertjes naar de studio haalde voor een kindvriendelijk programma exact op de hoogte waren van oompje’s kindonvriendelijke nastoot. Protesten van ouders achteraf werden afgedaan met de dooddoener, dat zulke onbewijsbare beschuldigingen voor een enorme heisa zouden zorgen. Vooral omdat oompje Mac zo popi was in het land.
Het is allemaal wel erg lang geleden, maar het is nooit te laat om zulke vettigheden naar boven te takelen. Al was het alleen maar om de slachtoffers nog enige genoegdoening te verschaffen. Het zal ons trouwens benieuwen wanneer “Uncle Eddie” nou eens een serieuze beurt krijgt. Maar dat zal wel net zo’n natte droom blijven als het in de wind hangen van “Oom Joris” bij ons achter de duinen. Hoge bomen vangen in deze context altijd heel weinig wind. Als er al een koterkruiper in een kerker wordt gezwiept komt ie meestal uit het kreupelhout. Wie deze serie volgt zal dat volmondig beamen. Zucht. Stay tuned.

(1) Bedoeld wordt de voormalige Britse premier Edward Heath. Zie voor die viespeuk aflevering 96 van deze serie dd. 6 augustus 2012.

maandag 22 oktober-2012
Haal de zwarte paarden alvast maar van stal. Een Brits smurfenteam is een onderzoek begonnen naar de ranzige affaire rond Sir Jimmy Savile en dan weet je het wel. Dat wordt een stiekeme begrafenis van zoveel mogelijk dossiers die al sinds jaar en dag beschikbaar zijn over het charitatieve koterhopsen van de vorig jaar onder een steen gedeponeerde mediaster. Vooral ook omdat Sir Jimmy zeer dikke mik was met hoge mieters. Zo was ie habitué bij Maggie Thatcher, ook in de tijd dat ze première was. En verder bezocht hij regelmatig de verschillende percelen van de koninklijke famielje. Vooral dat laatste is uitermate interessant, want eenvoudige boerenknuppels als Jimmy werden en worden regelmatig gescreend door een hele meute veiligheidssmurfen om ellende rond de royals te voorkomen. Of die meute stond onder leiding van Sir Klaas Often of de royals hadden shit aan de paniekerige waarschuwingen van bovengenoemde safetysmurfs. Geen wonder dus dat de aandacht zich volledig richt op de leiding van de BBC die de met een bolknak getrouwde presentator zijn goddelijke gang liet gaan.
Btw, hoe was en is dat bij ons geregeld? Hetzelfde. Paleissmurfen verdedigen het koninklijke fort. En soms werden er zelfs “mannetjes” ingehuurd om ongelukken en lekkages te voorkomen (1). En zo kon het gebeuren dat eind 1982 een zo goed als aangenomen maatschappelijk werker buiten de poort werd gehouden. Hij bleek homosensueel te zijn en foei, dat had ie niet vermeld tijdens de sollicitatiegesprekken. Gezien de voorziene vertrouwelijke omgang met de personeelsleden van het Hof en hun gezinnen kon hij het dientengevolge schudden. Vreemd, want je kan misschien niet zeggen dat het aan het Hof wiemelde van de homosensuelen, maar er liepen er wel verschillende luitjes met “die geaardheid” (2) rond en die waren nooit om die reden bij de koninklijke vulles gezet.
Nog meer bewijs dat in 1982 de nodige gevoeligheden op sexterrein leefden binnen de paleismuren was het antwoord van toenmalig premier Van Agt op Kamervragen over wie wel en wie niet op audiëntie bij HM mocht komen. De Volksfiets daarover op 6 november 1982:
“Als je bij de Koningin mag komen voor een officieel bezoek mag je soms wel de levenspartner meenemen met wie je bent getrouwd, maar niet eentje waar je slechts mee samenleeft en zeker niet iemand van hetzelfde geslacht”.
Nog een leuke uit diezelfde tijd. HM en prins Claus brachten een staatsbezoek aan onze oosterburen. Voor die gelegenheid bood de keunigin de Duitse regering een galavoorstelling van het Nationale Ballet aan. In dat programma zou het nieuwe werk “Sarcasmen” van choreograaf Hans van Manen worden vertoond. Maar hoffemetoten keurden het af, omdat bij de pas de deux danseres Rachel haar partner Clint sarcastisch in het kruis diende te tasten.
Waar die gevoeligheden ineens vandaan kwamen? Mogelijk omdat in het jaar daarvoor de prins en juridisch adviseur cq. kindervriend Frits Salomonson wat naïef hadden rondgespankerd in de homosensuele scene van New York. Dat had grote gevolgen, maar het duurde tot 1995 voordat vriend Frits vriendelijk werd verzocht terug te treden uit zijn royale functie. Maar niet vanwege diens strapatsen op het terrein van koterhopsen, maar vanwege de vele publicaties over zijn twijfelachtige zakelijke contacten. Wat dat betreft is er dus niet veel verschil tussen het Britse en Nederlandse koningshuis. Waarvan acte. Stay tuned.

(1) Vgl. de wederwaardigheden van Edwin de Roy van Zuijdewijn in de serie “Royalty” op de site van onze Vervolgverhalen.
(2) Kwoot uit brief van premier Van Agt aan het COC naar aanleiding van deze kwestie.

donderdag 25 oktober-2012
Of je bent zo brutaal als zeven beulen op bijltjesdag of je broer heet Iejoor. Als je als minister van Justitie reizigers naar Thailand of de Philippijpen persoonlijk aanspoort om Nederlandse koterhopsers af te leggen en de info door te sleutelen naar je smurfenapparaat, terwijl je tegelijkertijd met je grote lijf voor een fatsoenlijk onderzoek naar het hopsgedrag van je secretaris generaal gaat liggen. En je moet er niet aan denken dat die actie misschien wel mede op touw is gezet door diezelfde kindervriend. En de Kamer? Ach ja.
Nee, dan aan de overkant van het plasje. Daar heeft Tom Watson, lid van het Lagerhuis en de vice-voorzitter van de Labour Party, een oproep gedaan aan de Metropolitan smurfen om een indertijd schielijk gekeeld onderzoekdossier in de zaak versus Peter Righton te heropenen. Petertje werd begin jaren negentig beschuldigd van de invoer en het bezit van blote kotermateriaal dat ie vanuit Nederland had laten aanrukken.
Meneer Righton was een hoge mieter bij de Britse kinderbescherming (!) en sociale hulpverlening (!) en kreeg dus een eenvoudige boete van 900 Pond aan zijn reet en dat was het. Maar volgens Watson bevatte het betrokken onderzoeksdossier ook duidelijke informatie over een ring van hoge koterhopsers, waarvan sommige leden functies vervulden in het Parlement en in Downingstreet nummertje 10, de ambtswoning van de premier. Welke premier kon Watson niet met zekerheid zeggen, maar het ging of om Edward Heath of diens opvolger Margaret Thatcher. Beiden bij ons al eerder voorbijgekomen in dit verband (1).
Prima initiatief van Watson, maar we zouden er bijna 100 euro voor willen verwedden dat het dossier Righton is gerolodext. Maar jammer genoeg zijn we wat krap bij kas sinds de liberalisering epidemische vormen heeft aangenomen. Het enige dat we kunnen doen is bidden, maar zelfs daar zit de klad in. Stay tuned.

(1) Zie voor "Mr. Eddy" aflevering 96 en voor Margaret aflevering 102 van deze serie.

dinsdag 30 oktober-2012
Kwam een jochie bij de smurfen. In Londen. Ergens in de jaren tachtig. De hoogtijdagen van première Maggie Thatcher. Het knaapje vertelde aan een paar alerte speurders, dat ie werkte voor een bureau dat hem samen met andere jeugdige huurlingen regelmatig uitzond naar hogeherenparties alwaar zij stevig werden genaaid. Aan die parties namen niet alleen Britse upperclass schuimers deel, maar ook luitjes uit andere Europese landen, die met toestellen van de RAF in en uit werden gevlogen (1). Een minister, jurken van de rechterlijke macht, zakenpiefen, topambtenaren, dat soort volk.
Je bent een speursmurf of je bent het niet, dus gingen de alerte toehoorders na het hele verhaal in x-plo te hebben uitgetiept aan de slag. Ook al, omdat de huurknaap eigenlijk niks nieuws vertelde. Maar uiteraard maakten ze golven en die werden opgemerkt door de verkeerde mensen. Er arriveerde plotseling een oekaze van hogerhand dat ze beter konden stoppen met het onderzoek en de verworven data verfrommelen als ze speursmurf wilden blijven. Zand erover. Dat kreeg de jeugdige informant waarschijnlijk ook. Een paar weken na zijn revelaties op het hoofdbureau verdween hij van de aardbodem.
Die minister leeft nog. Toen hij voor het eerst aantrad in de ploeg van Thatcher was er een diepgaand onderzoek geweest naar zijn handel en wandel. Zoals het hoort. En yes, ook toen kwamen die verhalen naar boven. De minister in spe werd ermee geconfronteerd, maar wuifde al die beschuldigingen vrolijk lachend van de hand. Naar verluidt dacht Maggie dat haar nieuwe kanjer alleen maar bisensuele trekjes had. En dat is en was niet verboden. Maar Maggie had ook Sir Jimmy Savile regelmatig over de vloer en dacht dat ie alleen maar een olijk BBC-icoon was met een sigaar. Kennelijk had de IJzeren Dame al vroeg last van pedo-roest.
Overigens zou ook Tony Blair later een gelijksoortig onderzoek (2) afblazen via het uitvaardigen van een D-notice. Er kwamen teveel namen naar boven van koterhopsers uit de hogeherencategorie. In Nederland kennen we zo’n notice niet, maar er zijn andere middelen in zwang om getuigen de bek te snoeren. En wat doen we met de resultaten van smurfenonderzoeken naar fout hopsgedrag door hoge heren? Die worden tot staatsgeheim verklaard. Appeltje, eitje.
Een grote rol bij deze moves is weggelegd voor het Ministerie van Justitie, waar secretarissen generaal de scepter zwaaien. Zoals bijvoorbeeld Harry Borghouts en na hem Joris Demmink. Om het bij de moderne geschiedenis te houden. Ja, ja, laat maar. Niet plassen. We weten het. Stay tuned.

(1) Vgl. ook het artikeltje “Staatsgeheim” van 26 mei 2009. Ter verhoging van de feestvreugde.
(2) Dat was het Ore-onderzoek dat her en der in deze serie opduikt. Op naar de zoekmachine.

zaterdag 3 november-2012
Hop. De kat is uit zijn mand. Ene Rod Richards heeft gisteren verklaard dat Sir Peter Morrison (rip) een pedofiel was. Sir Peter was bij leven privé secretaris van Jimmy Savile-fan Margatet Thatcher en vice-voorzitter van de Britse Conservatieve partij. Om aan zijn kotergerief te komen bracht hij met enige regelmaat bezoeken aan kindertehuizen in Noord-Wales. Soms in gezelschap van een andere Tory-topper uit die tijd, die door Richards niet met name werd genoemd en inmiddels ook rip is (1).
Ze waren overigens niet de enige habitué’s van deze onder de Britse Jeugdzorg vallende onderkomens voor wezen, koters uit probleemgezinnen etcetera. In dit nog maar net opengebarsten schandaal zijn naar schatting 650 koters sexueel en emotioneel zwaar beschadigd door een baaierd van niet onbemiddelde kinderkruipers.
Kan je zeggen wie is die Richards dan wel. Nou Roddy maakte ooit deel uit van de snuffelbrigade van het ministerie van Defensie en was zelfs een tijdje een geheimsmurf van MI6. Daarna gooide hij zich in de polletiek, werd Conservatief parlementslid namens een kiesdistrict in het noorden van Wales en later leider van de Welshe tak van die partij. In 1996 werd naar aanleiding van geruchten dat er in twee tehuizen druk werd gehopst met koters een officieel onderzoek ingesteld door een commissie onder leiding van William Hague. Toen minister van Welshe Zaken, nu minister van Buitenlandse Zaken. Als minister van Gezondheid en Sociale Zaken in Cardiff kreeg Richards alle resultaten van het onderzoek onder ogen en kwam toen al tot de conclusie, dat Morrison een van de hopsers was. Net als Hague hield Richards ferm zijn wafel. Waarschijnlijk om partijpolletieke redenen. Maar nu - na een paar onzalige schandalen die hem zowel sociaal als financieel forse schade bezorgden- nam hij kennelijk revanche en trok die wafel open. Om duidelijk te maken, dat al dat gelul over BBC-medewerkers een methode is om de aandacht af te leiden van hoge heren uit de Britse polletiek, de ministeries, de befcultuur en het zakenleven.
Wat aan de overkant van het plasje en niet te vergeten Portugal ineens mogelijk is, moet hier toch ook kunnen. En niet een of ander lullig excuus van Opstelten & Co. Name and shame. Kom op met Teeven’s List (2). Gooi de Rolodex (3) open. Joris is opgelazerd, dus wie houd je tegen? Stay tuned.

(1) Mogelijk Sir Edward Heath aka mr. Eddy. Zie aflevering 96 dd. 6 augustus 2012.
(2) Zie aflevering 9 van deze serie.
(3) Goegel even Rolodex-zaak en u bent weer op de hoogte.

woensdag 12 december-2012
Goed nieuws? Slecht nieuws? Het is maar hoe je ertegenaan loert. Ben je een fervente anti-koterhopser dan zit je snorrewitz, maar ben je een consument op dit terrein dan wordt het wat kouder rond je schaamhaar. Een paar dagen geleden is de in augustus van dit jaar in Tsjechië gearresteerde Warwick Spinks namelijk overgedragen aan de Britse autoriteiten. Hij had aan de overkant van het plasje nog 18 maanden tegoed. Onderdeel van een celstraf van vijf jaar die hij in 1996 in hoger beroep opliep wegens het gewelddadig hopsen van koters in Hastings. Hij had de tijd niet dat ie mager werd. Al een paar maanden later (!) mocht hij weer de frisse zeelucht opsnorkelen op voorwaarde dat ie de UK niet zou verlaten. In 1997 nam ie de poten (figuurlijk) en dook zogenaamd onder.
Waar ie in de tussentijd allemaal heeft gezeten is nog niet duidelijk, maar dat de Tsjechische speursmurfen een vette vis op het droge hebben getrokken is zeker. Spinks was trouwens geen onbekende voor ze. Nadat ie blaren onder zijn voetzolen kreeg in Amsterdam vertrok hij begin deze eeuw naar Praag, waar hij ondermeer een forse vinger in de pap had bij Pinocchio. Een homobar waar ook zeer jeugdige hapjes werden geserveerd en die in deze rubriek al een paar maal voorbij is gekomen in verband met een spelletje wellus nietus, waarover wij al in 2003 kond deden. Aan de kant van wellus werd beweerd dat de inmiddels emeritus geraakte secretaris generaal van Justitie Joris Demmink in gezelschap van ambassadeur Hans Heinemann bezoekjes aan Pinocchio had gebracht en aan de kant van nietus (Joris en Hans), dat ze wel hun opwachting hadden gemaakt in andere bars van dit allooi, maar nooit in de Bude van Spinks. Of dat de beide heren vrijpleitte van koterhopsen is voor discussie vatbaar. We hebben al eens eerder betoogd, dat je jorisje subiet op half zeven gaat als je tijdens het voorspel eerst eens uitgebreid gaat liggen bladeren in het paspoort van het ingehuurde lustobject (1).
Hoe dan ook, het nieuws dat Warwick juist nu de geest uit het pedoflesje is ontsnapt naar het woelige Londen is overgebracht moet daar toch als een V-tweetje zijn ingeslagen. Gaat ie zingen of houdt ie zijn wafel? En als ie zingt wie komen dan in zijn songteksten voor? Toen onze oud-minister van Buitenlandse Zaken Joseph Luns in 1979 ervan werd beschuldigd dat ie voor de oorlog lid was geweest van de NSB, wees hij naar zijn broer. De afgelopen week werd met datzelfde kunstje Thatcher’s voormalige poedel Sir Alistair McAlpine uit de brand geholpen toen die van koterhopsen werd beschuldigd (2). Het ging om Alfred “Jimmy” McAlpine, die gelukkig al in de jaren negentig ruisend opgestegen was. Nou weten we niet of Joris en Hans broers hebben, maar mocht Warwick onverhoopt hun namen zingen dan blijft een verwijzing naar hun bloedverwanten een interessante optie. Stay tuned.

(1) Ga voor het tikkietakkie rond Pinocchio naar aflevering 16 van deze serie dd. 10 oktober 2003 op onze Followup-site. Het is toch een zompige dag, dus wie houdt je tegen.
(2) Zie aflevering 5 van “The return of mr. Polly Peck” dd. 17 november 2012.

woensdag 12 december-2012
Is het een trend? In Lissabon ging Carlos Cruz voor het luik wegens koterhopsen. Een anchorman bij de Portugese televisie. Aan de overkant van het plasje kwamen na Jimmy Savile verschillende medewerkers van de BBC in het zonnetje te staan. En vandaag werden getrakteerd op het bericht dat de uiterst populaire teeveepresentator Walter Capiau niet voor de kadi hoeft te verschijnen. Eerder dit jaar had Walter toegegeven dat ie in de jaren zestig een paar jonge jongens bij herhaling had bestegen. Maar goddank was dat hopsen verjaard. Dus waar hebben we het verder nog over? En Hilversum? Wij hebben in deze serie ettelijke populaire teeveefiguren geneemd en gesjeemd, maar voor de echo moesten we naar Apeldoorn. Eigenaardig land is dit.

vrijdag 18 januari-2013
Internationaal is de dankzij de opgewarmde kouwe kees van Jimmy Savile opgeflakkerde aandacht voor het Britse koterhopsschandaal alweer praktisch naar nul gedirigeerd. Maar aan de overkant van het plasje zelf wil dat nog niet erg lukken. Vandaag wordt er in de Britse mainstream bijvoorbeeld weer heftig uitgepakt over Elm Guest House. Een bordeel in een Londense buitenwijk dat gebruik maakte van knapen die werden aangeleverd door Grafton Close, een kindertehuis in Zuidwest Londen (1).
Nou gaat het om gebeurtenissen uit de jaren zeventig en de cliënten zijn vaak al een tijdje geleden door de heer M. Hein opgehaald. Maar de slachtoffers leven over het algemeen nog en sommigen zijn blijkbaar verrekte moeilijk tot zwijgen te brengen. Uiteraard zouden de autoriteiten dat graag willen. Vooral omdat voornoemde cliënten behoorden tot het crème van de Britse samenleving. Ministers, parlementsleden, hoge smurfen, hoge pruiken, adellijke prollen met connecties in Buckingham Palace, luitjes uit de wereld van de entertainment (2) etcetera.
De zaak is beginjaren negentig al eens eerder “onderzocht” naar aanleiding van de zelfmoord van Carole Kasir. De Duitse uitbaatster van Elm Guest House die ooit haar keurige pension in een koterbordeel veranderde na een bezoekje van drie heren, onder wie naar verluidt ene Peter Glucerio. Een Zuidafrikaan die in Nederland het homosensuele reismagazine Spartacus onder zijn beheer zou hebben gehad. Voor haar voortijdig heengaan was Carole overigens al eens geconfronteerd met een luidruchtige smurfeninval. De ondermaatse kontjes maakten kennelijk geen indruk op de heren. Carole kreeg alleen een boete voor het schenken van alcoholica zonder vergunning.
Allemaal leuk, maar je vraagt je wel af hoe het komt, dat aan de overkant ondanks de tegenwerking van bovenaf de fanfare over deze affaires niet stil te krijgen is en bij ons achter de duinen nog niet eens een vaandel in zicht is. Ja, er is wat wanhopig getrommel over Joris. Maar wat is er gebeurd met de vorstelijke berichten over boottochtjes op de Noordzee met het jacht van de Zandvoortse smeerpijp Gerrie Ulrich? En wat met de tot staatsgeheim verheven sages over de Amsterdamse driehoek bestaande uit de heren Van Thijn, Vrakking en Nordholt? En wat met entertainmentfiguren als De Leeuw en Van Duin? En wat met Oranje-advocaat Salomonson? En zijn we misschien het mes vergeten dat in de voordeur van minister De Ruiter was gehengst? (3) Nog geen trompetje of schuiftrombone te horen. Het is pas een onderwerp als we over de grens zijn. Stay tuned.

(1) Vgl. analoge gevallen in België en Portugal.
(2) Eerder is in dit verband de naam van Cliff Richard al eens gevallen, maar tot nu toe is dat nooit ergens bevestigd.
(3) Haast u voor al dit moois op uw gemak naar deze serie op de Followup-site.

maandag 28 januari-2013
Je kan twee dingen doen als je door de pers wordt overreden. Je gebit stijf op elkaar houden of uit volle borst gaan zingen. Tot nu toe heeft Sir Cliff Richard OBE het wijze voorbeeld van Nederlandse collega’s als Paul de Leeuw en André van Duin gevolgd en zijn stembanden stil gehouden (1). Maar hoe lang houdt ie dat nog vol? Hij was namelijk een van de BE-ers, die regelmatig een bezoekje brachten aan Elm Guest House. Het door Harry en Carole Kasir geëxploiteerde homobordeel in de Londense buitenwijk Barnes, dat in de jaren tachtig en beginjaren negentig ondermaatse knapen liet aanrukken uit een kindertehuis om aan de geweldige behoefte aan vers vlees te kunnen voldoen. En tien procent korting in rekening bracht als je lid was van de in Nederland gevestigde homosensuele reisvereniging Spartacus. Cliff was bij die gelegenheden vaak in gezelschap van ene Ronnie Wells aka “Gladys”. Ooit lid van het zangtrio “The Viscounts” en later een bekende horecaffer. It took two to tango.
Wat kan je in Engeland gebeuren als je als BE-er voor vermeend koterhopsen of het verzamelen van blote koterplaatjes voor de kadi wordt getrokken? Kan soms meevallen. Neem bijvoorbeeld (figuurlijk) Nicholas Beaumont-Dark. Zoon van een vroeger Conservatief parlementslid. Binnengevallen smurfen hadden vorig jaar maart een flinke hoeveelheid ellendig kotermateriaal op zijn pc aangetroffen, waaronder beelden van babyhopsen. Wat kreeg ie voor straf? Eén jaar voorwaardelijk! Tzegtu? Eén jaar voorwaardelijk! En dat strafje wordt geëffectueerd als Nicholas binnen twee jaar opnieuw wordt betrapt op een staaltje van deze sensuele vuiligheid.
De kadi nam in haar beslissing mee, dat de zakenman geen poen vroeg bij de verdere distributie van de gore beelden aan andere leden van zijn geperverteerde clubje. Daarnaast was ie tot voor kort een prettige peer en een leuke vader geweest, had ie spijt betuigd voor zijn recente afwijking en gewezen op moeilijkheden in zijn persoonlijke levenssfeer. Het is toch wat.
Dus Cliff, mocht je ooit per ongeluk op een iets te jong veulentje uit een kindertehuis hebben gelegen en je moet ervoor achter het hekje plaatsnemen, gewoon zeggen dat het je spijt en dat je het nooit meer zal doen. No sweat. Stay tuned.

(1) Zie ondermeer aflevering 6 van de serie “Brieven uit de nor”.

woensdag 30 januari-2013
Dat Cliff Richard en zijn gappie Ronnie "Gladys" Wells af en toe een bezoekje aflegden aan Elm Guest House om hun pijp te laten leegkloppen door een jeugdige cliënt van de kinderbescherming hebben we niet uit de vuilnisbak gepeuterd (1). Het duo staat op een lijst die door leden van de Londense smurfemarij bij een inval is buitgemaakt en nu door hullie wordt afgevinkt via gesprekken met nog in leven zijnde pijpkloppers en de eigenaren van het kleinood.
Cliff was trouwens niet de enige BE-er op de wiplist. Zo troffen de ijverige smurfen ook de naam van Sir Anthony Blunt (rip) aan. Een voormalige nulnul voor zowel de Britten als de Ruskies en kunstadviseur van het Koninklijk Huis. En dan was er ook nog ene Cyril Smith. Een vroegere parlementariër met rottige contacten in de Londense onderwereld en een stand-in voor de nijlpaarden in de Zoo. Helaas al ashes to ashes, anders was ie een topkandidaat geweest voor het obese programma van die Nederlands-Japanse brandladder.
Goed, dat vinken is rijkelijk laat, maar toch altijd nog een straat vroeger dan bij ons. Ook hier brachten bekende zangvogels en pollitici her en der bezoekjes aan kinderwinkels onder het frivole motto "stop je leuter in een kleuter". En zeg niet dat we geen namen hebben genoemd. Maar een onderzoek? No way, José. Of we doen of onze giegel bloedt, of we plakken de gebeurtenissen achter het staatsgeheimbehang. Zo zijn onze manieren, manieren, zo zijn onze manieren (2). Stay tuned.

(1) Zie de vorige aflevering dd. 28 januari 2013.
(2) Voor degenen die nooit koter geweest: dit is de laatste regel uit het refrein van het bekende koterliedje "Tussen Keulen en Parijs".

maandag 4 februari-2013
Nog eens. In januari hengelde een smurfenteam van de Londense Metropolitan een lijst naar boven van een hele reut BE-ers, die in het rustieke Elm Guest House hun jongeheer in jongeheren staken. Tot die jongeheren behoorden koters die nauwelijks of zelfs nog (lang) niet de fase van het voortgezet onderwijs hadden bereikt en vaak werden aangeleverd door de welwillende directie van het Londense kindertehuis Grafton Close. Op de lijst stonden ondermeer een minister, een paar oude rotten uit het Britse parlement, een topsmurf, een topvogel uit de zakenwereld, een topdude uit het huishouden van koningin Elisabeth, een toppopzanger, een topnulnuller en een paar topjongens uit de Ierse onafhankelijkheidsbeweging (!). Een paar van deze kanjers hebben we al buiten te drogen gehangen, de rest zit nog in de wachtkamer.
Vraag is of eerdergenoemd smurfenteam bij het hengelen ook een pak foto’s naar boven heeft gehaald, die uitbater “Harry” Kasir in de topdagen van zijn Guest House had geschoten tijdens de hopsexercities van zijn gefortuneerde cliëntèle. Zo ja, dan kunnen we er met zijn allen een overdosis koolmonoxyde op innemen dat de prentjes dezelfde weg gaan als al het vreselijke materiaal wat Nederlandse smurfen onder leiding van OvJ Theo Bot eind vorige eeuw in Zandvoort opduikelden en vervolgens schielijk ten grave droegen (1). Zo niet, dan gaan we mogelijk nog spannende tijden tegemoet. Krijgen we misschien toch ooit te zien hoe modelvarken Sir Cyril Smith zich vermaakte met de als elfjes uitgedoste broertjes Peter en David, van wie Peter tien jaar later gebruikmaakte van de nooduitgang naar hoger sferen en Dave in de petoet belandde wegens onwettige activiteiten.
Zoals eerder vermeld speelde de Amsterdamse homosensuele reisvereniging Spartacus achter de coulissen een belangrijke rol bij de enerverende gebeurtenissen in Elm’s Guest House. De club was in de jaren zeventig van de vorige eeuw in het leven gefluisterd door ene John Stamford. Een vroegere katholieke herder, die geïnteresseerden ruimhartig bediende van ernstig pornomateriaal en de wijk nam naar Nederland toen het te heet onder zijn ballen werd. In 1995 zou hij onder verdachte omstandigheden uit het leven zijn getreden, toen hij in afwachting van een proces wegens betrokkenheid bij kotersex en andere narigheden op dit terrein in een Belgische kruipruimte verbleef. Geen verdachte, geen proces, geen vervelende verklaringen, geen foto’s. Zo gaat dat in dit soort gevalletjes. Stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 47 van deze serie dd. 2 januari 2006.

woensdag 6 februari-2013
What comes up, must come down. Maar soms komt iets down onder verdachte omstandigheden. Neem nou Carole Kasir, de voormalige uitbater van het Londense pedoparadijs Elm Guest House. Na de smurfeninval in 1982 was het paradijs opgedeeld in gewone appartementen en Carole had alleen de foto’s nog. Lekker rustig zou je zeggen. En dat was het ook. Tot zij eind jaren tachtig besloot om eens een boekje open te doen en uit te geven over de stomende gebeurtenissen uit de goeie ouwe tijd. Compleet met een register van al haar vroegere illustere gasten. Toen begon ze last te krijgen van zucht- en dreigtelefoontjes, vervelend smurfgedrag en een volgauto met een niet te traceren nummerbord. Moet je tegen kunnen en Carole kon dat niet. Althans, zo wordt gesuggereerd.
Op 17 juni 1990 vond een vriend haar levenloze lichaam met om haar heen een paar injectiespuiten en in totaal 11 lege insulineampullen. Op zich niet zo vreemd, want Carole was diabeet. Maar met 11 ampullen krijg je zelfs een bronstige krokodil stil. Conclusie: Carole had zichzelf het hoekje omgeholpen. Er lagen ook wat afscheidsbriefjes, dus kat in het bakkie. Voornoemde vriend vond het wel vreemd, dat zij zich niet alleen in haar armen had geprikt, zoals ze gewend was, maar ook herhaaldelijk in haar bevallige vlees rond haar stuitje. De onderzoeksmurfen haalden hun schouders op. Niet op reageren Lena. Amen. Carole ging onder een steen. Haar verhaal ook. Tot het kortgeleden weer werd opgegraven. Stay tuned.

zaterdag 9 februari-2013
Look who's talking. Kenny Clark. De socialistische oud-burgemeester van Londen. Tijdens een recente radiobabbel vertelde hij het volgende over de rol van Britse nulnulsmurfen in de koterhopsaffaire binnen het Kincora Boys Home in Belfast. Kenny:
"Ik stelde ten tijde van de regering Thatcher in het parlement de zaak rond Kincora Boys Home aan de orde. Daar werden jongens misbruikt en MI5 zette dat op film in de hoop belangrijke politici in Noord-Ierland te kunnen chanteren. Ze hoopten een van Ian Paisley's parlementsleden te strikken -nooit gelukt overigens- en zichzelf dan op de borst te kunnen kloppen. De waarheid is dat er tientallen jaren een heleboel over pedofielen en pedofiele netwerken onder het tapijt is geschoven."

Niks nieuws onder de warmtebron, maar zoiets te horen van een voormalige Labour-topper vinden we toch een triomfantelijke facebookvinger waard. En zonder twijfel bewandelden collega's van de Britse nulnullen elders in de wereld dezelfde weg. Het kan een van de redenen zijn waarom bijvoorbeeld “onderzoeken” naar het hopsgedrag van Joris Demmink altijd in een tweede Maasvlakte avant la lettre belandden. Joris was een asset. En mogelijk is hij ook aan de overkant van het plasje voor de eeuwigheid vastgelegd toen hij volgens de overlevering door de Metropolitan Police met een jeugdig persoon van manlijke kunne in een Londense hotelkamer werd aangetroffen. Een andere BN-er met eveneens een glanzende overheidscarrière zou de dans zijn ontsprongen door bliksemsnel de tussendeur naar de aanpalende kamer dicht te trekken (1). De naam van het hotel weten wij helaas niet, maar wie weet ging het om een luxueus guest house in een buitenwijk.
En nu we het toch over een dergelijk fenomeen hebben: onlangs doken wij uit de Britse perskanalen het bericht op, dat de gewelddadige Britse pedopooier Warwick Spinks vanuit Amsterdam af en toe ook vers vlees naar Elm Guest House stuurde (2). Niet echt een mirakel, want dat oorspronkelijk keurige etablissement was in de jaren zeventig op initiatief van de in Amsterdam gevestigde pedosensuele reisvereniging Spartacus veranderd in een luxe koterhopsbordeel. Het maakt ons allemaal nog nieuwsgieriger naar de lijst van prominenten die van tot tijd daar hun dure broek lieten zakken. Het Britse alternatief voor Teeven's List zullen we maar zeggen (3). Stay tuned.

(1) Zie aflevering 23 van deze serie dd. 28 oktober 2003.
(2) Laat voor Spinks uw zoekmachine los op deze serie. Deze viezerik trok ooit van Amsterdam naar Praag, waar hij zijn koterbusiness vrolijk voortzette. Demmink en Buzabons Heinemann waren af en toe ook in Praag te vinden om wat leutigheden uit te wisselen. Maar die hadden geen fluit met Spinks te maken, laat staan met jeugdigen. Volgens de heren zelf tenminste.
(3) Voor Teeven's List rits uw zoekmachine open.

dinsdag 12 februari-2013
Ze zijn weg. De twee dossiers die het voormalige Britse parlementslid Geoffrey Dickens had samengesteld over de elitaire koterhopsactiviteiten in het inmiddels berucht geworden Elm Guest House in Londen. Praten we over 1984 (!) en niet over een handjevol A-4tjes. Dickens (rip) was wel zo verstandig om zijn bevindingen niet zomaar bij de uitgaande post te doen. Hij duwde een ervan zelfs persoonlijk in de gleuf bij de toenmalige Conservatieve minister van Binnenlandse Zaken Leon Brittan. Blote benen, een partijgenoot van Dickens. De minister hoorde hem aan, zei zich in de affaire te zullen verdiepen en priemde na het vertrek van de geachte afgevaardigde zijn middelvinger in de richting van de antieke hanglamp.
Een van de hoge pedomieters die Dickens open en bloot noemde was die van Sir Peter Hayman (rip). Ooit een nulnul van MI6 en later de Britse hoge vertegenwoordiger in Canada. Hayman was lid van de “geheime” PIE (Pedophile Information Exchange). Een internationale kongsie die zich sterk maakte voor het legaliseren van koterhopsen, waartoe ook onze ouwe Benedictijn Edward Brongersma behoorde. Brongersma ging een beetje voor het luik. Hayman niet.
De leiding van de Britse smurfemarij heeft inmiddels na de jongste revelaties beloofd op zoek te zullen gaan naar Dickens' dossiers. Dat wordt drie keer niks, maar is in ieder geval al meer dan wat aan deze kant van de Noordzee gebeurt. Hier plakken we een etiket met het woord Staatsgeheim op files als die van Rolodex, Teevens' List en Zandvoort en de kees is closed. En als er al een slachtoffer de lef heeft om aan de deur te kloppen dan krijgt ie een paar kogels om zijn oren. Zou dat de reden zijn waarom wij bijvoorbeeld nooit iets horen van de vroeger bij onze elitaire koterhopsers zo populaire “Marokkaantjes”? Of schamen die zich gewoon? Anyone? Stay tuned.

donderdag 14 februari-2013
Weer een klein stapje dichterbij. Nadat in de jaren zeventig van de vorige eeuw de uitbaters van Elm Guest House waren overgehaald om van hun etablissement een exclusief koterhopscentrum te maken kwamen ze in contact met de Zuidafrikaan Peter Glencross. De manager van Spartacus. Het door de Britse kindervriend John Stamford in het leven getrapte Amsterdamse pedoreisburo, dat perverse geilbuiken aan gezellige adresjes in de wijde wereld hielp waar ze ongestoord hun leuter in een kleuter konden duwen. Waaronder dus Elm Guest House, dat bij tijd en wijle door pedopooier Warwick Spinks van vers vlees uit Nederland werd voorzien, verpakt in magazines van Peter (1).
Volgens nieuwe Britse revelaties onderhielden Peter en Warwick, al dan niet via Dritte im Bunde David Hamilton Grant (een producent van koterhopsmateriaal die regelmatig de kindertjes tot zich liet komen op Cyprus), ook stomende contacten met de Rotterdamse scene van Lothar Glandorf en met... Turkije. En komen nou juist die twee locaties niet prominent voor in het dossier Demmink? Jawel (2). Wij blijven de vinger aan de bloedbaan houden. Stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 114 dd. 12 februari 2013.
2 ) Zie voor een hoge ambtenaar bij Justitie met een zak over zijn hoofd, aflevering 33.

dinsdag 19 februari-2013
Uit het lieve dagboek van Edwina Currie. In haar bloeiperiode de maîtresse van de Conservatieve young turk John Major. Komt ie:

“Een benoeming in de recente herschikking heeft een heleboel roddel veroorzaakt en zou heel gevaarlijk kunnen worden: Peter Morrison is Thatcher's privé secretaris voor parlementaire zaken geworden. Hij is wat ze noemen een bekende pederast met een voorliefde voor jonge jongens. Hij heeft het min of meer toegegeven aan Norman Tebbit [Conservatieve hotemetoot, red.] toen hij vice-voorzitter van de partij werd. Maar hij voegde eraan toe: “Ik ben heel discreet”. Nou, dat mag hij ook wel zijn! Of Thatcher weet het en neemt het risico. Of ze weet het niet. Het blijft een domme move.
Teresa Goldman [Conservatief parlementslid,red.] vertelde me vanavond (in een taxi na een gezellig avondje bij de BBC) dat zij de assistente van Morrison had overgenomen. Die beweerde dat ze geld kreeg om haar mond te houden over zijn activiteiten. Ik ben bang dat de hele pers op de hoogte is en nu de verkiezingen naderen iemand heel dicht bij Thatcher moeilijkheden gaat veroorzaken.”

Er gebeurde niets. Ondanks het feit dat “iedereen” op de hoogte was (1). Overigens net als bij ons. We nemen aan dat ook hier “iedereen” wist dat kindervriend Joris af en toe een duik in de Eindhovense bosjes nam (2). Maar er gebeurde niets... Stay tuned.

(1) Zie voor Morrison ook aflevering 105 van deze serie dd. 3 november 2012.
(2) Zie hiervoor vooral de afleveringen 42 en 43 dd. 10 september en 14 oktober 2004 (!!!)

dinsdag 12 maart-2013
Te lamlendig voor woorden. Volgens een knuppel van het ministerie van Binnenlandse Zaken aan de overkant van het plasje hadden de Britse smurfen de nationale weldoener Jimmy Savile voor lange tijd achter het streepjesbehang kunnen plakken wegens koterkruipen als ze beter waren omgesprongen met de drie aangiftes waarover ze in 2008 beschikten. 2008?! 2008?! In 1964 werd in een smurfrapport uit Surrey al uitgebreid kond gedaan over de binnen-zonder-kloppen-praktijken van de gore grappenmaker bij minderjarige meisjes in een daar gevestigd kindertehuis. Maar weet zo'n droplul van Binnenlandse Zaken veel. Waarschijnlijk niet. Hij boerde ook nog dat er een onderzoek komt naar de vraag hoe het kwam dat die drie zaken in 2008 zo belazerd zijn behandeld. Om daaruit lering te trekken. Het is net Deetman. Komt ook van Mars. Waarom geven dit soort kerels niet gewoon toe, dat koterkruipers uit de hogere regionen of de BN- cq. BE-sfeer onschendbaar zijn? En als ze om de een of andere reden interessant zijn tijdens hun hopsactiviteiten voor de eeuwigheid worden vastgelegd door 007-smurfen en/of hun criminele gappies om ze bij gelegenheid te kunnen chanteren? Tuurlijk, als de wolven al te dichtbij komen, moet je wel eens iemand uit de slee gooien. Maar dan wel iemand die gemist kan worden. En liefst als ie al dood is. Zo werkt het. In 1964. In 2008. Nu. Of je nou Jimmy Savile heet of Paul de Leeuw, Joris Demmink, Freddie Heineken, Frits Salomonson etcetera etcetera. Ach, wtf. Stay tuned.

donderdag 21 maart-2013
Zo. Het is nu officieel. Aan de overkant van het plasje. Na het uitbreken van het koterhopsschandaal rond goeiedoelenicoon Jimmy Savile en zijn friends in high places kwam er een intern onderzoek op gang bij de nationale smurfenorganisatie. Wat bleek? Dat info over kindergebruik door politici, hoge zakenpiefjes, hoge ambtenaren, hoge poederpruiken, echte BE-ers en meer wat de hemel was ingeprezen niet toegankelijk was voor gewone snuffelsmurfen. Want stel je voor dat ze die info voor een grijpstuiver lieten lekken naar de pers! Dat zou maar onrust veroorzaken. Smurfen uit de top van de pikorde en het crème de la crème uit de rijen der nulnullen zorgden er om die reden voor dat alles achter slot en grendel bleef. Alleen als het nodig was om een koterhopser uit de hoogste categorie om de een of andere moverende reden onder druk te zetten, werd er stilletjes wat gejokerd met het voorhanden zijnde materiaal.
Nu er ondanks de stringente maatregelen wat drab op de kinderhoofdjes terecht is gekomen zijn er intern bij de nationale smurfenorganisatie maatregelen genomen om dit soort praktijken in de toekomst uit te bannen. Hoe heet het ook weer? Men heeft lering getrokken. Waar hebben we dat eerder gehoord? Bovendien betekent die getrokken lering niet dat het ouwe materiaal nu van zijn sloten en grendels wordt ontdaan. Dus de VIPs die zich bijvoorbeeld bij Elm Guest House tegoed deden aan vers jongetjesvlees uit lokale kindertehuizen of exclusief Pools jongetjesvlees dat via Amsterdam werd aangeleverd kunnen gerust zijn.
Cliff Richard op een strand in Thailand: “Power to all my friends”. Zo is het en zo zal het altijd blijven. Transparantie? Our ass. Stay tuned.

dinsdag 23 april-2013
Op 12 februari van dit jaar serveerden wij dit artikeltje. Het Britse Kamerlid Tom Watson die in zijn uppie de Britse koterhopsaffaires weer nieuw leven inblies ging naar aanleiding van de verdwijning van Dicken's dossier de boerin op. Hij duwde op 25 februari een briefje in de gleuf bij minister van Binnenlandse Zaken Theresa May met de vraag wat er van dat ellendige dossier geworden was. Nou zou die misschien met haar antwoord graag willen wachten tot mei, maar zo lang kon Watson niet wachten en hij stuurde Trees op 19 april een herinnering. En nou maar hopen dat de boel boven water komt, want de Nederlandse link is niet te versmaden. Zo werden voor de welgestelde heren die naar verwachting deel uitmaken van dit dossier bustripjes georganiseerd naar Amsterdam om zich eens lekker uit te leven. Een deel van dit gezelschap punterde ook regelmatig rond in het beruchte Londense pedopaleis Elm Guest House, onder wie het tegenwoordig vaak in de Thaise shadows verblijvende Cliff Richard aka “Kitty”.
Je zou zeggen, dat er ook in Nederland de nodige kennis moet zijn opgestapeld over deze materie. Onder andere op het ministerie van Veiligheid en Justitie. En zit daar niet staatssecretaris Teeven, de man die denkt dat ie het kan? De man ook van de gelijknamige lijst, waarop ook een heleboel hoge jongens stonden die op de verkeerde plek hun broek hadden laten zakken? Wij hebben helaas geen Watson, laat staan een Sherlock. Maar misschien kan Pieter Omtzigt wat voormekaar bakken. Hij is in ieder geval leuk bezig met vriend Joris. Stay tuned.

vrijdag 23 augustus-2013
Helpt u even vasthouden? Voormalig Brits popidool Cliff Richard heette eigenlijk Harry Webb.
Goed, gaat ie. Een anonieme meneer op een zweverige site boerde onlangs, dat ie onder zijn informanten een handhaver had zitten. En die zou hem hebben toegefluisterd dat ooit een zanger, ene Harry Webb, was gearresteerd en achter het behang geplakt, omdat ie zijn hangertje aanbood in een openbaar toilet (1). Deze zanger zou in diezelfde tijd elk jaar in het gezelschap van een jongeling naar zijn villa in Portugal afreizen. Meer dan tien jaar later wist de pulppers te melden dat Cliff Richard al een tijdje een villa in Portugal bezat.
Hoeft niks te zeggen, maar zoals u weet hoorde Cliff aka Kitty tot de habitué's van het Londense Elm Guest House, waar wees- en onhandelbare koters uit een tehuis aan de andere kant van de stad werden geconfronteerd door redelijk gevulde geilaards met hun broek op hun enkels. Waarom Cliff nog steeds niet door de lokale smurfemarij op zijn eerder genoemde hangertje is getrapt blijft een raadsel. Maar zong Cliff ooit niet “Power to all my friends”? Nou, die friends hebben kennelijk de power om hem buiten de nor te houden. Het is net Nederland.

(1) Vgl. George Michael, die ook al zo nodig in een pisbak zijn fluit liet rondgaan.

maandag 26 augustus-2013
Houd u het nog een keer even vast: Cliff Richard heet in de echte wereld Harry Webb. Op een maandagmorgen, alweer een tijdje geleden, arriveerde een ambulance bij de intake van het Londense Goodmayes Hospital. Er werd een hysterische vrouw naar binnen gerold. Ene Harriet Webb. Haar make up leek op een nonfiguratief schilderij, haar pruik was van haar hoofd gevallen, haar panties zaten onder het bloed. Een zwaar beschadigde living doll. Zoiets. Ze zei, dat ze was verkracht door Lord Robert Boothby en een paar van zijn kennissen (1). Eenmaal ontdaan van haar kledij voor een nader medisch onderzoek bleek Harriet een meneer te zijn.
Het is een apocrief verhaal, maar gevoegd bij de andere bizarre Cliffberichten die nu al geruime tijd rondjes maken op Piccadilly Circus zou je toch verwachten, dat er in de juridische sector een wekker afloopt. Maar nog steeds zijn er officieel geen stappen ondernomen. Want als Sir Cliff uit de boom valt, vallen er misschien meer beroemde appeltjes uit hoger gelegen takken. No, thank you.
Btw. Nu we het toch over apocriefe verhalen rond heren in een jurk hebben. Weet u nog hoe we ademloos genoten van de verhalen over het voormalige opperhoofd van de Amsterdamse KvK en niet te vergeten de voormalige korpschef van Amsterdam en omgeving. Keurig allemaal weggejorist onder de rokken van het staatsgeheim. Vanwege de ernstige complicaties die een serieuze berichtgeving daarover zou hebben. Tsja. Stay tuned.

(1) Boothby was een beruchte Tory-parlementariër, die zich ondermeer had geëncanailleerd met de pedofiele gangsters Ron en Reggie Kray en net als Cliff aka Kitty habitué was van het Londense koterkruipersparadijs Elm Guest House.

vrijdag 6 september-2013
Josef Wesolowski heet ie. Een inmiddels 65-jarige Pool, die van zijn landgenoot Karol Woytila in 1972 zijn eerste roomskatholieke jurk kreeg aangereikt. Jaren later benoemde diezelfde Karol, toen in de rol van paus Johannes Paulus II, zijn Poolse gap tot nuntius in Bolivia. Er zouden nog een paar andere Latijns-Amerikaanse landen volgen voor hij vijf jaar geleden als nuntius neerstreek in de Dominicaanse Republiek.
Een paar dagen geleden bereikte ons het droeve bericht dat Josef daar de zak had gekregen. Hij bleek tegen betaling regelmatig met piemeltjesprostitué's het dal der zuchten te hebben betreden. En pech onderweg, zijn huidige werkgever in Rome had na zijn aantreden aangekondigd harder op te treden tegen dit soort malafide herderspraktijken. Eén ding bleef hetzelfde: Josef's ontslag werd niet aan de grote klok op het Sint Pietersplein gehangen. Sommige dingen zijn gewoon niet uit te roeien. Stay tuned.

dinsdag 10 september-2013
Chili heeft Urugay om uitlevering verzocht van Gomez Cincunegui. Is dat niet...? Ja, dat is hem. Dat is dezelfde gozer die vier maanden in de Andes heeft gebivakkeerd en droomde van Sonja Bakker. Toen hij werd teruggevonden woog hij nog veertig kilo van de zestig waarmee hij aan zijn wandeling begon. Dankzij een voorraadje besjes en suiker die bergbeklimmers hadden achtergelaten in een hut op hoogte was hij aan deze kant van de Styx gebleven.
Wat bezielt zo'n man om in zijn gewone kloffie aan zo'n tocht te beginnen? Nou, hij wordt ervan verdacht in Chili een jochie van acht te hebben bestegen en toen het er juridisch wat somber begon uit te zien, besloot vriend Gomez de kuierlatten naar zijn geboorteland te nemen. Via de Andes. Hij ligt nu in een ziekenhuis uit te hijgen, maar hoe lang dat nog duurt is door het Chileense uitleveringsverzoek ongewis geworden. Wat ons betreft mag ie gewoon via dezelfde route weer terug. Zonder besjes en zonder suiker. Dromend van Sonja. Stay tuned.

maandag 14 oktober-2013
Vooruit, nog maar eens even naar het land waar we ooit een ketting aan barrels hebben gevaren. Voor Fairbank en Fernbridge. Nee, dat zijn geen concurrerende groenteboeren. Het zijn de namen van twee smurfoperaties. Allebei gericht om nog steeds loslopende hoogmogendheden op het gebied van koterhopsen achter het streepjesbehang te wurmen. Al vanaf februari van dit jaar is het duidelijk, dat in ieder geval 1 Conservatieve minister uit een inmiddels vermolmd kabinet de piel dreigt te worden. Tenminste, als er doorgetast wordt. En datzelfde geldt voor vijf van zijn parlementaire gabbers. Kan u zeggen, dat het u geen toverbal interesseert en dat u meer interesse heeft voor de internering van figuren als Demmink, Salomonson en meer van dat Nederlandse onkruid. Maar wat nou als we u vertellen, dat de Hopsunit van de Metropolitan Smurfice zeer veel interesse heeft in de regelmatige reisjes van het zestal naar neukig Amsterdam om daar Britse ondermaatse kalfslapjes te bestijgen. Kalfslapjes, die vaak afkomstig waren uit Britse weeshuizen en jolige opvoedingsgestichten. En reken maar dat de BVD, de Amsterdamse smurfneusjes en de zware jongens klaar stonden met hun respectievelijke rolodexjes om de smeerboel netjes op te slaan. Want als puntje bij paaltje komt heb je info nodig om leuke dingen voor elkaar te krijgen. En nou maar hopen, dat de Metropolitan die gore Conservatieve hopsers echt bij de ballen grijpt. Wie weet, gebeurt er dan van de weeromstuit hier ook eens iets meer dan de arrestatie van een dagverblijfartiest of een zwemleraar. Stay tuned.

vrijdag 18 oktober-2013
Rijdt een smurf een rondje op zijn dienstfiets. In 1965. In Leeds. Ziet ie een middelbare heer knoeien met een ondermaats meisje in een auto. Vraagt aan haar of alles o.k. is. Ze zegt vriendelijk van wel. Gromt die middelbare heer tegen de smurf: “Ik zit te wachten tot het twaalf uur wordt. Dan is ze 16. Dus flikker op, als je tenminste je baan wil houden.” Dat wilde de eenzame fietser graag. Maar na zijn rondje meldde de eenzame fietser het incident wel aan zijn superieur. Er gebeurde verder niks. De knoeier in de auto was een bekende DJ in Leeds en omstreken, die in de jaren daarna een absolute ster zou worden in Engeland. En beschermeling van een legertje aan hooggeplaatsten die een potje knoeien met ondermaatse tieners ook heerlijk vonden. De naam van die DJ? Juist, Jimmy Savile. As die man op die dienstfiets wat meer ballen had gehad, waren misschien heel wat smerigheden nooit gebeurd. Maar as is verbrande turf.
Brengt ons op de vraag wat de huidige Belgische premier ooit gezegd heeft toen twee smurfen hem in een auto aantroffen met twee blote jongens. Niks aan de hand heren, die jongens zijn op zoek naar een nudistenkamp en ik geef ze een lift? We zullen het nooit weten. Stay tuned.

donderdag 14 november-2013
Miley Cyrus is een redelijk nieuw fenomeen in de mondiale popscene. Zingen? Mwo. Moet je van houwen. Maar als je daarnaast flink met je kont staat te manouvreren en on stage een ondeugende fakkel opsteekt kan het heel snel gaan met je carrière. Zo snel, dat collega's zich zorgen om je gaan maken.
Neem nou Cliff Richard aka Kitty. Eergisteren nam het dagvod AD een vraaggesprekje met hem over van Sky News. Geen wereldnieuws, maar Miley is hot verklaard, dus vort. Cliff bleek te duimen en te hopen dat ze een volwassen artiest wordt. Volgens Kitty was de muziekindustrie de grote boze wolf. Kwootje van Kitty:

"Ze worden niet op dezelfde manier opgevangen. Bij ons wilden ze alleen maar dat we blij waren. De industrie kan heel destructief zijn. Ik weet niet waarom dat zo is of waarom ik zoveel geluk had dat het bij mij goed is gegaan”.

Die Kitty toch. Doet net of zijn nose bleeds. Alsof er helemaal geen onderzoek loopt naar zijn activiteiten in het Londense Elm Guest House, waar je koters kon bekruipen tot je leut op een Duitse biefstuk leek. Het kostte een paar centen maar dan had je wat. Die centen waren overigens geen pijnpunt. De cliëntèle zat er over het algemeen warmpjes bij en was vaak afkomstig uit de zogenaamde bovenlaag van de samenleving. Van adel tot plaatjesdraaier, van politicus tot popzanger, van zakenpief tot bef, van pruik tot helm. Power dus. Vandaar dat Cliff indertijd zong (komt ie weer) “Power to all my friends. To the music that never ends”. En wat voor muziek. Geef ons Miley maar. Inclusief kont en fakkel. Stay tuned.

donderdag 5 december-2013
Je houdt het niet voor mogelijk. Warwick Spinks aka Willem van Wijk is weer terug op het gore nest in Praag. Dankzij een gaatje in de Britse wetgeving. Zeggen ze. De leverancier van jeugdig jongensvlees was augustus vorig jaar bij de kloten gegrepen in Tsjechië en in november uitgeleverd aan zijn thuisland. Daar had ie nog 18 maanden tegoed. Maakte onderdeel uit van een strafje van vijf jaar, dat hem in 1995 werd aangereikt wegens het drogeren en variabel hopsen van een minderjarige. In 1997 mocht ie voorwaardelijk buiten spelen en hij maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de kuierlaminaat te nemen. Via het hem zo vertrouwde Amsterdam belandde hij uiteindelijk in Praag. Een stad waar ze het niet zo nauw nemen als het om nauwe sex gaat en die daarom nogal wat buitenlandse kontjesklimmers trekt. Onder wie indertijd de bekende Nederlandse kindervrienden Joris en Hansie (1).
Spinks bleef 15 jaar uit de greep van de autoriteiten. En toen die hem eenmaal uit de drab visten en schoonspoten duurde het niet lang of ze moesten hem laten gaan. Op juridische gronden. Wat anders? Maar hoe toevallig kan het zijn, dat momenteel zowel aan de overkant van het plasje als bij ons achter de Hondsbossche ernstige hopsbeschuldigingen over het net bulderen aan het adres van al dan niet voormalige hoog- en laagwaardigheidsbekleders? En reken maar van yes, dat vriend Warwick het nodige beeldmateriaal en andere memorabele spulletjes heeft bewaard van de bekende koterkruipers onder zijn cliëntèle. In ieder geval voldoende om een gaatje in de wet te vinden. Een beetje tit-for-tat met speursmurfen van verschillende huize en hoppa Warwick weer terug in Praag, alwaar hij feestelijk werd onthaald op glaasjes prik en een paar toy boys. Justice for all? Niet als het om high society gaat. Dat hebben we gisteren nog kunnen zien, toen onze damesfietscoureur de rol van onze vroegere verzetsleider bij het afleggen van Edwin de Roy van Zuydewijn wat mooier probeerde te maken dan ie was. Treurig. Stay tuned.

(1) Zie voor dit fameuze duo ondermeer aflevering 106 van deze serie dd. 12 december 2012

vrijdag 6 december-2013
En dat is twee. Gisteren wurmden wij een artikeltje het net op over de wonderbaarlijke vrijlating van Warwick Spinks. Een levend pedomonster, dat ook hier in Nederland diepe sporen heeft achtergelaten. En wat denk je? Haroun aka Harry Kasir is ook weer thuis. Samen met zijn vrouwtje Carole runde hij in de vroege jaren tachtig het Londense Elm Guest House, waar redelijk in de kluiten zittende billetjesbonkers hun gang konden gaan (1). Harry was door speurders van het Metropolitan smurfbureau afgelopen juli naar binnen getrokken voor langdurige verhoorseances over zijn voormalige geile cliëntèle. Binnen het kader van de operatie Fernbridge. Heeft Harry gezongen? Heeft ie gedreigd? No fucking idea. Maar dinsdagochtend kan ie weer zijn kettle on putten in zijn eigen keukentje. Nee, Carole is al een tijdje de pijp uit. In 1990 werd zij thuis levenloos aangetroffen. Ze zou zichzelf verwend hebben met een odeetje insuline.
Of Harry definitief van het haakje is wilde niemand nog zeggen, maar twee andere NN-ers die net als Harry tussen de slagbomen van Fernbridge terecht waren gekomen zijn ook op de sidewalk gezet. En da's een veeg teken. Kennelijk zijn ze in de hogere Britse echelons dat geouwehoer over koterhopsen spuugzat. Revelaties over Jimmy Savile nou vooruit, Cliff Richard desnoods ook nog, maar dan moet het ho houden. Justice for all? Sure. Stay tuned.

(1) Voor Elm Guest House zie eerdere publicaties in deze serie. Wees voorzichtig.

zondag 8 december-2013
Good golly miss Molly. Dachten die klootkever van een Cameron en zijn Conservatieve aanhang eindelijk dat ellendige geneus in koterhopsaffaires van dertig, veertig jaar geleden ergens in een weiland te kunnen parkeren. Wat denk je wat er gebeurt? Vinden die hopssnuffelaars een videotape. Van een seksparty in Londen. Naar alle waarschijnlijkheid georganiseerd door ene Sydney Cooke. Een stuk vulles dat samen met drie andere kontjeskruipers in 1984 achter het streepjesbehang werd geplakt na het gangbangen en vervolgens kelen van een minderjarige boy. En wie stond er ook op die tape? Dezelfde voormalige minister uit de conservatieve pishoek die in februari van dit jaar al aan de dure implantaten werd gevoeld naar aanleiding van een hemeltergende getuigeverklaring (1). De oud-minister kon tijdens een gesprekje met eerder genoemde snuffelaars weinig anders doen dan toegeven dat ie aanwezig was geweest op die party en dat ie de getuige inderdaad kende. Maar hij was nooit bij hem binnengekomen door de dienstuitgang. Nee, nee, onze ouwe lekkerbek had zijn dure fluit bij die gelegenheid in de reet van een toevallig passerende olifant geduwd. Wie bewijst wat? Het is net als bij Joris D.. Die heeft nooit zijn tentje opgezet in een Eindhovens plantsoen, zijn dienstchauffeur is comfortabel overleden en de Eindhovense handhavers hadden even geen videoapparatuur. Appeltje, perzikje.
Nou een leuke surprise. Tijdens een van de verhoorseances binnen dit onderzoek was ook een Nederlandse recherchesmurf aanwezig! Omdat er dankzij het uitwisselingsprogramma van de PIE (Pedophile Information Exchange) een link bestond met het hopsen van pielemoosjes in donker Amsterdam. Heeft onze smurf ook een blik mogen werpen op de door zijn Britse collega's opgedolven videotape? En heeft ie daarop misschien ook Nederlandse prominenten voorbij zien trekken? Niet onmogelijk. Een uitwisselingsprogramma werkt meestal vice versa. Binnen dat kader zitten wij bijvoorbeeld ook nog met het helaas nog steeds wat apocriefe verhaal, dat onze inmiddels voormalige secretaris-generaal van Justitie ooit in een Londens hotel door een paar constables werd betrapt op een poging tot het jorissen van een Brits kontje. En dat een eveneens tot de hoogste bestuurlijke echelons gestegen fellow-traveler zijn eigen reputatie redde door snel de deuren van zijn ensuite dicht te schuiven toen er op de kamerdeur werd geklopt. Toegegeven, wij zaten wat in een dip en het blijft emmeren [adellijke term voor het penetreren van een paard na op een emmer te hebben plaatsgenomen, red.], maar er is toch weer wat hoop op gerechtigheid. Prettige zondag. Stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 124 van deze serie dd. 14 oktober 2013

dinsdag 10 december-2013
Gezellig. Er is aan de overkant van het plasje weer eens een onderzoek op gang getrokken binnen het koterhopscomplex. In de jaren zeventig zou de PIE subsidie hebben gekregen van een onderafdeling van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Was dat errug? Nou, toen werd er misschien wat ruimer tegenaan gekeken, maar nu ligt dat wel eventjes anders. Zoals we bekend mogen veronderstellen staat PIE voor Paedophile Information Exchange. En als het nou bij het uitwisselen van informatie was gebleven, ach. Maar onder de vlag van de PIE werden ook koters uitgewisseld om zowel in Londen, Amsterdam en Praag te worden uitgeboord door deftigheden, politici, mediahufters, magistraten, beffen, bedrijfstoppers en andere lieden met wat poen omhanden. De prominente Labour-parlementariër Tom Watson, die ruim een jaar geleden de knuppel in het koterhok gooide, liet gisteren weten dat een ambtenaar van Binnenlandse Zaken indertijd al een stootslag had gegeven. Dat had die ambtelijke pennenlikker beter niet kunnen doen. Hij werd al bij het eerste honk uitgetikt en vriendelijk verzocht verder zijn wafel te houden. Er wordt nu driftig gezocht naar zijn klacht en de subsidieformulieren. Zal wel een tijdje duren. Btw: Mocht er bij een oud-ambtenaar van Binnenlandse Zaken aan deze kant van de haringvijver ook een schemerlamp opgaan over een Nederlandse bijdrage aan de PIE, komt u maar. Stay tuned.

maandag 23 december-2013
Te bizar om te laten lopen. Komt een paar weken geleden een opgewonden man binnen bij het handhaverskantoor in Jaén, een provinciestad in Andalusië. Er was bij hem ingebroken en de dief had verschillende electrische apparaten meegejat. Alles wordt keurig gecontroleerd en geregistreerd. Man weer naar huis.
Een week later belt een andere man op. Uit een telefooncel. Hij had bij een diefstal van allerlei electrische snuisterijen ook een videorecorder en een voorraadje tapes meegenomen. Hij had die tapes bekeken en was misselijk geworden. Vandaar het telefoontje. Hij had de tapes onder een auto gedeponeerd, vlakbij de telefooncel. Plus het adres waar ie ze had gevonden. Bleek het adres te zijn van de man die aangifte had gedaan. Overigens zonder het verlies van zijn videorecorder en tapes te melden. Op aanraden van de dief bekeken de handhavers de tapes ook en werden net zo misselijk. Er was op te zien hoe de man die bestolen was een flink aantal koters van onder de tien hopste. Hij vond zijn slachtoffertjes op het sportcomplex waar hij werkte. Dit varken zal zonder twijfel zijn fluit aan de wilgen kunnen hangen en een flink deel van zijn leven achter een luikje doorbrengen.
Maar het gaat in dit geval ook om een eenvoudige boerenleut. Anders hadden die tapes dezelfde behandeling gekregen als die uit Zandvoort (1).

(1) Zie vooral aflevering 4 van deze serie dd. 9 februari 2003

woensdag 15 januari-2014
In aflevering 129 van deze serie hebben we het al eens over die hufter gehad. Sidney Cooke aka Fairground Sid. Een organisator van sexparties voor hoog en laag in de Britse samenleving, waar jonge kontjes het haasje waren. Soms het dode haasje, zoals in 1985 toen Sidney met drie andere hufters de 14-jarige Jason Swift het graf in bangde. Een ernstige pruik bezorgde het kwartet voor dit gevalletje een meerjarig verblijf in een kruipruimte. Maar snuffelsmurfen zetten hun onderzoek voort en vonden twee broertjes die in de jaren zeven en tachtig herhaaldelijk bezoek hadden gehad van Sid en zijn makkers. De inmiddels al weer op vrije voeten verkerende Cooke werd opnieuw bij de vodden gegrepen en kreeg in 1999 twee keer levenslang. Daarvan moest hij minimaal vijf jaar uitzitten (!!). Voelt u hem? Wij ook. Maar gelukkig was er niemand in het pruikengilde zo gek om hem weer los te laten. En dat komt extra goed uit, want er zijn nieuwe ontwikkelingen.
Bij het hersnuffelen in Sid's sexparties scoorden de noeste smurfen niet alleen een Conservatieve minister uit het Thatcher-tijdperk, maar ook een getuige met een verhaal over een afschuwelijke gebeurtenis uit zijn jeugd. Na uitvoerig door vriend Sid te zijn gefêteerd werd de toen twaalfjarige jongen gedrogeerd en samen met een vriendje naar een duf souterrain gebracht. Daar gaven oompje Sid en een paar anders smeerpijpen een paar nummertjes wurgsex weg. Het vriendje overleefde de party niet en moest ergens worden gedumpt. Tijdens die operatie kreeg een achtergebleven stuk verdriet ineens last van zijn gewetensklier en bracht de huidige getuige in veiligheid. Later kwam die Sid weer tegen. Ook in Amsterdam. Hij kreeg te horen dat ie mazzel had gehad, maar als ie zijn bek opendeed kon ie alsnog rekenen op een enkeltje hemel.
De Londense smurfemarij zou momenteel in samenwerking met die van Amsterdam bezig zijn met het in kaart brengen van Sid's activiteiten in Nederland. Er zouden aanwijzingen zijn dat ie zich ook hier heeft uitgeleefd en al bangend jongens heeft gekeeld. Dit soort berichten zijn uiteraard niet gunstig voor het toekennen van een proefverlofje of een resocialiseringscursusje aan de ondertussen 86-jarige Fairground Sid. Of die minister al naar binnen is getrokken? Heeft u soms iets verkeerds gegeten? Stay tuned.

donderdag 16 januari-2014
Zeventig uur is hij verhoord door Londense Metropolitansmurfen. Maar actie ho maar. De 45-jarige Andrew Ash was het zat en stapte naar het Britse weekvod Sunday Express om zijn gram te halen. In zijn jeugd zat ie in een koteropvang in het noorden, maar werd daar regelmatig opgehaald om als speelgoed te dienen bij sexparties in het Londense Westminster. En hij niet alleen. Er waren nog meer ondermaatse hapjes. Zowel jongens als meisjes. Tot de volwassen participanten van deze met een vrachtje verwarrende middelen gelardeerde parties behoorden ook twee parlementsleden. Een “dame” en een “heer”. Met die “heer” ging Andrew op een van die festiviteiten op de kiek en dat prentje heeft hij tijdens een van voornoemde verhoren aan de betrokken handhavers overhandigd.
Bij een andere gelegenheid werd hij door datzelfde parlementslid gehopst in de garage van het feestelijke etablissement. Achter een auto. Ten tijde van die hops verscheen een collega-parlementariër en legde alles voor de eeuwigheid vast met een videocamera. Dat bracht de parlementaire hopser tot de historische uitspraak: “OK, OK, ik stem voor of tegen alles wat je wil”.
Waar een flinke hops met een koter al niet goed voor is. En kom nou niet aan met “ja maar, dat was in Engeland en in de jaren tachtig”. Bij ons werden op dit terrein ook wel eens de duimschroeven aangedraaid (1). En we zijn madame Olga ook nog niet vergeten (2). Maar actie ho maar. Net als aan de overkant van het plasje. Stay tuned.

(1) Zie daarvoor de artikelen “Wolff in de klem” en “Van oude koeien en troebel water” op de site van de Morgenster.
(2) Zie het artikeltje “Olga” dd. 26 augustus 2002.

maandag 27 januari-2014
En hatseflats. Weer een werknemer van de BBC voor het luik. Dit exemplaar was in de jaren tachtig eigenaar van een pand net buiten de grachtengordel van Amsterdam. Beneden woonde een bekende Britse koterkruiper, op de middelste etage woonde meneer zelf en op de bovenverdieping had ie een filmstudio ingericht. Daar schoot hij blote rolprentjes met jong en oud, die werden verspreid onder de talrijke liefhebbers van dit soort lage lustopwekkers.
De tot de maatjes S behorende acteurs werden regelmatig aangevoerd vanuit Britse tehuizen voor minder fortuinlijke koters. Maar daar zal niemand die deze serie volgt van verbazing een salto achterover met dubbele schroef maken. En het past ook volledig in het uitwisselingsprogramma dat in de tweede helft van de vorige eeuw bestond tussen Britse en Nederlandse kontjesconsumenten. Ook dit nieuwe geval zal naar alle waarschijnlijkheid worden toegevoegd aan het nieuwe smurfenonderzoek, dat aan beide zijden van het plasje op de rails zou zijn gezet na een kleine blauwe conferentie op de Isle of Wight in de zomer van 2013.
Nou weten we, dat bij dit soort onderzoeken ter beschikking staande rolodexen meestal stijf gesloten blijven, maar nu het OM heeft besloten om opnieuw te gaan neuzen in het Turkse hopsverleden van een verse AOW-er uit Den Haag gloort er weer wat schuchtere hoop. Schuchter, want zodra de betrokken smurfen ook maar in de buurt komen van staatsgeheimen kunnen ze het schudden. Laten we ons samen richten tot de Heer. Stay tuned.

maandag 3 februari-2014
Cliff Richard moet zich behoorlijk fucked off voelen. Smurfen van het Londense Yewtree-team beschikken namelijk al geruime tijd over een verklaring van een meneer, die vorig jaar uit de shadows was gestapt en beweerde dat de popzanger hem op zijn tiende jaar een flinke hopsbeurt had gegeven. Nou stond de naam van Cliff aka Kitty al op de lijst van habitué's van het zo innig met Nederland verbonden Elm Guest House, waar allerlei luitjes die het zich konden veroorloven zich op koters uit jeugdtehuizen konden storten. Dus die beschuldiging van vorig jaar viel bij de betrokken handhavers niet helemaal op wit kalksteen. Maar er is een onsje meer nodig om een internationaal idool naar binnen te trekken. En dat onsje zou nu zijn aangereikt door een paar getuigen, die het verhaal over deze escapade van Cliff konden onderschrijven. Naar aanleiding daarvan hebben de Yewtree-boys recentelijk gas gegeven in dit specifieke onderzoek. Zal onze Living Doll geen warm gevoel bezorgen. Eerder een Theme for a bad dream. U hoort van ons. Stay tuned.

donderdag 6 februari-2014
Die Bankie toch. Een aparte commissie van zijn clup heeft met zijn medeweten vandaag aan het Vaticaan verzocht om alle koterkruipers die binnen de roomse kerk rondhobbelen buiten de deur te zetten en over te dragen aan de civiele autoriteiten. Bankie cs. kwamen tot dat opzienbarende verzoek na een diepduikende snuffeloperatie naar aanleiding van de al jarenlang durende berichtenstroom over broeders en prelaten die lammetjes uit hun kudde dwongen tot activiteiten waar die lammetjes nog niet klaar voor waren. Dat onderzoek bracht aan het goddelijke licht, dat de leden van de Romeinse jurkenbrigade nooit de grootte van het probleem hebben erkend en bijna nooit de betrokken hopsers een flinke uitschijter hebben gegeven. Integendeel, ze hebben geprobeerd het probleem te verzuipen in het doopvont en grepen niet of nauwelijks in als de smeerrokken opnieuw met hun eiffeltoren achter de jungskes aangingen.
Het hemelbestormende International Tribunal into Crimes of Church and State (ITCCS) in Brussel is nog een stappie verdergegaan dan Bankie. Het tribunaal beweert dat in 2010 de toenmalige Pauss Benedictuss de zoveelste een deal zou hebben gemaakt met koningin Elisabeth van Engeland. In ruil voor het weer in de armen sluiten van de Anglicaanse kerk zou vriend Ratzinger tijdens een neus aan neusje met koningin Elisabeth in Holyrood Castle in Edinburg hebben afgesproken het koterkruipen in de kerk dood te zwijgen. Onder de ruime mijter van de zogenaamde “Crimen Sollicitationis” (1).
Denk je misschien nog, dat die Argentijnse armoepaus de zaak wel weer zou rechtzetten. Forget it. Erger nog, volgens het ITCCS zou Jorge indertijd niet voor niks hoofdjurk van zijn land zijn geworden. Hij zou namelijk uiterst begripvol zijn geweest ten aanzien van het smokkelen van koters en soms zelfs een helpende hand hebben toegestoken als de bende van Videla daarom vroeg. Vandaar dat de ITCCS nu een rechtzaak is begonnen tegen zowel de huidige Paus als koningin Elisabeth, die vandaag een gezellig samenzijn in Rome hebben georganiseerd. Dat heet goddelijke voorzienigheid. Kunnen ze meteen bij een auweltje en een slokkie wijn even lullen over de manier waarop zij de nieuwe hopsproblemen het hoofd moeten bieden. Gloria in excelsis Deo. Amen.

(1) Even googelen wil nog wel eens helpen

dinsdag 11 februari-2014
Moet een beetje zeer doen. Een dag nadat Bankie Moon het Vaticaan een schop voor zijn kokosnoten had gegeven (1), boden de Legionairs van Christus hun excuses aan voor de gore wandaden van hun oprichter, de in 2008 hopelijk naar de hel verhuisde Mexicaanse broeder Marcial Maciel. Daarmee maakten ze de weg vrij voor de benoeming van een nieuw opperhoofd. En een stilzwijgende toestemming van pampapaus Franciscus om hun lekenwerk ten behoeve van meneer hierboven na drie jaar onthouding weer op de rails te zetten.
Marcial was een ouwe gap van polskapaus Johannes Paulus II en parteipaus Benedictus XIV. Ondanks zijn reputatie van koterhopser in extremis (2), zijn sensuële affaires met zowel dames als heren, zijn machtsmisbruik en het jatten van andermans hebbedingen, zijn gebruik van verwarrende middelen en het plegen van plagiaat bij het schrijven van allerlei goddelijke broddels. Een echte roomse knuffelbeer dus, die Marcial. Eentje die door het Vaticaan decennia lang werd beschermd alsof ie de laatste panda was. En het is omdat de clup van Bankie eilie maakte, anders was Franciscus van zijn lang zal zijn leven niet overstag gegaan. Hoe het nu verder moet met de slachtoffers? Bidden, flink bidden en af en toe eens een duif loslaten. Wat moet je anders?

(1) Zie aflevering 136 van 6 februari jl.
(2) We hebben Marcial al vaker gepunterd. Daarin hebben we niet vermeld, dat hij ook een van zijn eigen koters met intieme bezoekjes vereerde. Bij deze.

woensdag 5 maart-2014
Ja. Daar was ie weer. Professor Ger van Roon (rip). Hij kwam vanochtend voorbij tijdens het voorlopig getuigenverhoor in de zaak-Demmink van ex-rechercheur Leendert de Koter, die in de tweede helft van de jaren negentig betrokken was bij het smurfenonderzoek naar vermeend koterhopsen van de professor en drie OvJ's (Holthuis, Wabeke en Wooldrik). En weer ja. De naam van onze Joris was in die tijd ook gevallen. Geen van die onderzoeken had volgens De Koter iets substantieels opgeleverd. Zelfs niet bij Van Roon. Maar die was volgens de voormalige snuffelsmurf vrijwel zeker stiekem gewaarschuwd, dat ie een klop op de deur kon verwachten. In wezen oud nieuws (1), maar daar kon De Koter niks aan doen.
Van het feit, dat Van Roon was getipt hoeven we niet van verbazing van tien hoog te pletteren. Zoals we ook al eerder meldden was Gerritje lid van de PIE (Pedophile Information Exchange). Een voornamelijk Britse verzameling deftige kleuterneukers, die in de jaren zeventig en tachtig probeerden hun afwijking gelegaliseerd te krijgen en zelfs door het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken werden gesubsidieerd (2). Dat die heren vanwege hun hoge sociale positie een seintje kregen als een of ander smurfenonderzoek te dichtbij kwam, is vrij logisch. Je laat geen maten naaien uit je eigen hoge kringen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 32 van deze serie dd. 16 december 2003.
(2) Wilt u meer weten, bestijg dan geheel gratis onze zoekmachine en maak een dolle rit over de heuvels en dalen van deze serie.

donderdag 6 maart-2014
We hadden het er gisteren nog over. Als je een hoge mieter bent met een hang naar koterhopsen krijg je op zeker een seintje van je gabbers als handhaafsmurfen op het punt staan om je binnen te trekken. Dat bleek indertijd het geval te zijn bij professor Van Roon en nu ook bij Patrick Rock. Een van premier Cameron's belangrijkste adviseurs, die op 13 februari in een bewaarhokje werd gezet vanwege stoutigheden met koters. Zonder ruchtbaarheid, tot de Daily Mail een paar weken daarna de affaire tussen de vuilniszakken zette. Nou het eigenaardige. Patrick had de dag voor zijn arrestatie al ontslag genomen. Waarom weet niemand, maar het zal niet zijn vanwege tranende eksterogen of andere ongemakken. Evenmin is bekend of Patrickje net als Van Roon een zootje bewijzen van zijn hopsactiviteiten als een spear heeft verdonkeremaand nadat ie gewaarschuwd was. Wij denken van wel, want waarom zou je anders gewaarschuwd worden.
O, btw. Rocky werd in 2011 door Cameron aangesteld als adviseur. Een van zijn portefeuilles was het regeringsbeleid inzake koterporno. Kan het gekker? Stay tuned.

zaterdag 8 maart-2014
Even wat as op de golven. Namens de Haagse begrafenisonderneming. Mogen ex-snuffelsmurfen Leen de Koter en Jaap Hoek verklaren dat de naam van Demmink ook was gevallen tijdens het Rolodex-onderzoek, volgens voormalig procureur-generaal Ficq kwam die naam nergens voor in het eindrapport van februari 1999, dat hij qq. onder ogen had gehad. En het OvJ- trio Holthuis, Wabeke en Wooldrik ook niet. Een erg klein eindrapport trouwens. Een paar velletjes maar. Aldus Fiq's relaas tegenover een ploegje kistendragers van de Volksfiets (1).
Wat ie ook nog had was een eigen krabbeltje over een telefoontje van Harry Borghouts, toenmalig secretaris-generaal van het ministerie van Justitie. Die had Joris gesproken, die toen bij Justitie het ambt van directeur-generaal Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken bekleedde en al tientallen jaren in Harry's orbit rondcirkelde (2). Joris wilde een portie hom of kuit over het verhaal, dat ie van een of andere hoofdofficier had gehoord. Ging over een onderzoek dat naar hem onderweg zou zijn in Amsterdam in verband met koterhopsen. Borghouts ging uit hengelen bij de Amsterdamse hoofdofficier J. Vrakking en die hielp hem uit de droom: Demmink was niet in beeld.
Nou was het belabberde, dat de naam van Vrakking in dit verband ook al eens in de vrolijk ronkende geruchtenstofzuiger terecht was gekomen naar aanleiding van het onderzoek van oud-recherchesmurf Peter Ros. Een onderzoek, waarover wij in de afleveringen 375, 376, 382 en 401 van de serie Octopussy nog een paar gezellige stukjes info in de uitverkoop deden en dat ons op een verhoor bij de rechter-commissaris in Den Haag kwam te staan. Wij bleken staatsgeheimen naar buiten te hebben getakeld. Staatsgeheimen over koterhopsen in hoge kringen, die blijkbaar bij de BVD cq. de AIVD berustten. Zo maak je nog eens wat mee.
Blijft de vraag of meneer Fiq die geheime info ook onder ogen heeft gehad. Wij denken van niet. Maar zeker weten, nou nee. Stay tuned.

(1) Voor wie er lol in heeft, voilá het bewuste artikel.
(2) Hier is het Volksfietsteam een tikkie onnauwkeurig. Maar dat zijn wij ook wel eens.

maandag 17 maart-2014
Moord. Of toch niet? Iedereen erbovenop. De Telegrof, het AD, Pauw en Wittebolletje, blogs. De dood van Fred de Brouwer bij een Thaise hit and run raakte met volle kracht de Joris-zenuw. Niet ten onrechte, want Fred was samen met Henk Krol de eerste die een koterhopsbom van Demmink-makelij het publieke domein inkeilde. Fred via Panorama, Henk via de Gaykrant. Ze werden naar aanleiding daarvan op audiëntie gevraagd bij onze kindervriend en lieten zich terugfluiten. Fred zou daarna nog zijn doorgegaan met zijn speurtocht naar handfeste bewijzen. Nu Demmink tot de status van AOW-er is teruggebracht werd het OM ineens wat toegeeflijker en organiseerde een vooronderzoek. Binnen dat kader praaiden bovengenoemde nieuwsoutlets al weken lang de bron van het eerste uur in Thailand. En nu is hij dood.
Wat wist Fred, wat wij met zijn allen nog niet wisten? Nou, in ieder geval de inhoud van een flink aantal getuigenverklaringen, die blijkbaar voldoende dynamiet bevatten om hem samen met zijn Gaykrantpartner te bewegen ze bij een notaris te laten opbergen (1). Zijn ze ooit officieel ter sprake geweest? Er is maar er een die dat kan zeggen. Dat is Henk Krol. Die mag dus wel uitkijken bij het stoplicht. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 19 van deze serie dd. 17 oktober 2003

woensdag 19 maart-2014
Sir Cliff Richard OBE zweet winterwortels. Dat ie samen met een flink toefje BE-ers op de wiplist staat van Elm Guest House is op zich geen reden om zijn gouwe platen in een plunjezak te gooien en definitief de poten te nemen naar Thailand (1). We hebben het al vaker gezegd: hoe kan je in godesnaam weten dat je bij een boy binnentijgert die bijvoorbeeld net een jaartje onder de demarcatielijn zit. Sommige boys zien er nou eenmaal ouder uit en je vertrouwt op de uitbater van het betrokken blotekontenbedrijf. Maar als het gaat om een boy van tien dan komt het motto “put your major in a minor” in zicht. En het lijkt erop, dat Cliff aka Kitty in het verleden zo'n benauwd experiment heeft uitgevoerd. Althans volgens de verklaring van de man die toen dat jochie was. Erger nog, er zijn nu twee getuigen die de bewuste hopsseance bevestigen.
Mocht ie door het Yewtree-team naar binnen worden getrokken, dan is voor Kitty het lied uit. En mogen we een schandaal aanschouwen dat zich kan meten met dat van Jimmy Savile en Joris Demmink. Gelukkig voor hem heeft Kitty friends tot in Buckingham Palace en dat scheelt. Daar kunnen wij over meepraten aan deze kant van het plasje. Per saldo werd Frits Salomonson pas na een kleine dertig jaar Paleis Noordeinde uitgemieterd. En waarschijnlijk niet eens omdat ie koters hopste, maar vanwege banden met avontuurlijke zakenlieden. Hielden de paleissmurfen en collega's van eenvoudiger allooi daar een dossier van bij? You bet. Maar waarom gebeurde er dan niks? Kunnen we lang over filosoferen. Dus wordt Cliff binnenkort geclipt? That'll be the day. Stay tuned.

(1) Voor Elm Guest House zie eerdere afleveringen. Onze zoekmachine is er goed voor.

maandag 24 maart-2014
Hoe vaak lees je het niet? Dat lieden die zich professioneel of liefdadig bezighouden met het welzijn van koters stiekem met hun tengels aan diezelfde koters zitten. Te vaak. Neem bijvoorbeeld Bill Clinton. In het voetspoor van zijn vrouwtje zet hij zich al decennia in voor het Amerikaanse Children's Defence Fund. Wat doet dat fonds? Komt ie: “We champion policies and programs that lift children out of poverty, protect them from abuse and neglect, and ensure their access to health care, quality education and a moral and spiritual foundation”. Daarnaast lanceerde de Foundation van Bill, Hillary en hun dochter Chelsea vorig jaar nog de actie “Too small to fail”. Samen met de policy en communicatie organisatie Next Generation. Maar wat lazen we in het weekend? Dit. Nou hadden we over de connectie tussen Billiboy en Jeffrey Epstein in koterhopsverband al eerder in deze serie het nodige geboerd, maar nu hoor je het eens van een ander. Het is eigenlijk net zoiets als het WWF. En maar bedelen voor poen om bijvoorbeeld allerlei dikhuiden voor uitsterven te behoeden en dan zelf vrolijk op jacht gaan om ze af te knallen. Disgusting. Stay tuned.

maandag 31 maart-2014
1982. Komt een man bij de douane in Dover. Ene Russell Tricker. Was in Amsterdam geweest voor zaken. Douanier Maganlal Solanki rommelt wat door Russell's bagage en wat duikt ie op? Een paar 8 mm-filmpjes met blote koters en een videocassette. Keurig in een verpakking. Russell wordt in een hokje op hold gezet en Solanki gaat samen met een paar collega's even de video bekijken. Drie keer raaien wat erop stond. Even uw kaart controleren. Ja, u heeft bingo.
Na twee uur zweten werd de slagboom voor Tricker omhooggezwaaid. Hij beweerde dat zijn Amsterdamse zakengap Peter Glencross (1) hem niet had verteld wat er in die pakjes zat. En daar kwam ie op dat moment mee weg. Later, in 1992, kreeg hij toch ruim twee jaar voor zijn reet wegens het verkrachten van een minderjarig jochie in Nederland. Het jochie werd later doodgeschoten. Om verdere narigheid te voorkomen.
Wat er met Russell's ranzige pakjes is gebeurd? Nou, hetzelfde als met de Zandvoortse opnames. Ze verhuisden naar de burelen van de binnenlandse veiligheidsdienst en werden verheven tot staatsgeheim (2). Niet totaal onbegrijpelijk, want volgens Solanki verscheen ook een toenmalig minister in videobeeld. En dan weet je wat er gebeurt. Overigens is diezelfde minister ook al eens eerder in deze serie voorbijgekomen als bezoeker van het beruchte Elm Guest House (3), waar ook ene Cliff Richard aka Kitty zijn opwachting maakte (4). Solanki heeft ooit de Official Secrets Act ondertekend en houdt dus stijf zijn wafel over de identiteit van de nog aan deze kant van de Styx verblijvende ex-minister. Wil niet zeggen dat ie daardoor buiten schot blijft. Vorig jaar stond ie al op de nominatie om naar binnen te worden getrokken. Maar ja, wat haal je aan? Was het nou maar een zwemleraar. Hoewel, er is nog hoop. Gisteren is er namelijk aan de overkant een parlementslid opgestapt. Ene Mark Menzies. Had anderhalf jaar geleden een Braziliaanse tiener betaald voor vleselijke geneugten en het aanschaffen van verwarrende middelen. Mark fungeerde als liaison tussen het parlement en Alan Duncan. De Britse minister van ontwikkelingssamenwerking en gewezen lid van de Cercle Pinay (5). Wordt het misschien toch nog gezellig. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 115 van deze serie.
(2) Momenteel wordt er op justitieel niveau flink aan de Demminkboom geschud en een heel stel voormalige koddebeiers en ander justititiepersoneel doen hun zegje. Zijn wij gepast huppelig over, maar opvallend is wel dat het uit de hoek van Binnenlandse Zaken uiterst stil blijft. Terwijl daar nou juist de diamantjes zijn opgeslagen. Maar hé, welke (ex-)speurneus wil het lot van de ook door ons door de wringer gehaalde Paul Herrie delen? Geen (speur)hond.
(3) Zie eerdere afleveringen van deze serie.
(4) Gisteravond kreeg Cliff van Ivo Niehil de gelegenheid om dat walgelijke internet een zetje te geven.
(5) Neem voor deze ongure cirkel onze zoekmachine ter hand. Verder is ook goegelen heel verheffend.

donderdag 3 april-2014
Even wat verder uitlichten. Die Russell Tricker woonde op de Ruysdaelkade 167, 1 hoog in Amsterdam ten tijde van zijn aanhouding in Dover (1). Nou hebben we in aflevering 134 al eens een paar Britse koterkruipers opgevoerd, die net buiten de grachtengordel woonden en op de bovenverdieping gore jongensfillempies in elkaar draaiden. Een daarvan zou zomaar die Russell kunnen wezen. Moeten we nog eventjes nasnorren.
Dan het materiaal dat in Dover in beslag werd genomen. De eerste berichten spraken over een paar 8mm-films en een videootje. Blijken drie videootjes te zijn geweest. Een onder de titel GB10, een met als opschrift “Amsterdam Tram Museum” en een met “LB”. Dat GB kan duiden op Golden Boys, naar alle waarschijnlijkheid geproduceerd door de Deense firma COQ in Holbaek. LB zou kunnen staan voor Lover Boys en zijn geproduceerd door het vunzige bedrijfje Color Climax uit Amsterdam. Het is misschien niet veel, maar alle beetjes helpen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 144 dd. 31 maart 2014

vrijdag 4 april-2014
Alle beetjes helpen. De Britse koterkruiper Russell Tricker woonde niet alleen op de Ruysdaelkade, maar dreef er ook zijn nering: Toff 's Apartments en Toff's Travel. Geheel gericht op homo- en pedosensuele cliëntèle, die hij ondermeer praaide via advertenties in het blote herenblaadje van Spartacus International. Een inmiddels door koterhopsaffaires berucht geworden organisatie van Russell's gappie Peter Glencross. Desgevraagd erkende Russelltje ook nog dat Warwick Spinks tot zijn kennissenkring behoorde. Een Britse vetklep die naar Praag vertrok toen de vloer hier iets te heet werd voor het welzijn van voetzolen. En daar sexclubs uitbaatte waar bijvoorbeeld ook af en toe kindervriend Demmink even kwam uitjorissen. Al dan niet in bont gezelschap van BuZa-boy Hans Heinemann. Russell woont momenteel even buiten Amsterdam. En houdt zich heel gedeisd. Stay tuned.

woensdag 23 april-2014
We hebben het allemaal al gehad. Berichten over koterkruipen door luitjes uit de high society. Iemand van het koninklijk tehuis, ministerieballen, parlementariërs, diplomaten, rechters, beffen, slotvoogden, professoren, de hele kluit. Voor de kadi gescheurd en veroordeeld? Nou, dat hield niet over. Daarmee zijn we geen uitzondering binnen het Vierde Rijk. We hoeven maar even bij Hazeldonk de grens over te gaan en je ziet hetzelfde verschijnsel. Van premier tot adellijke prollen,
van burgemeesters tot slotvoogden, hetzelfde laken een deftig pak.
Maar ook elders kunnen ze er wat van. Aan de overkant van het plasje zijn al een paar namen uit het polletieke wereldje gevallen. Gelukkig waren die al dood, want je moet je toch niet voorstellen dat bijvoorbeeld een nog levende volksvertegenwoordiger om die reden voor de kadi moet verschijnen. Hoewel, er schijnt een naam op springen te staan. Die ligt op het puntje van Labour afgevaardigde Simon Danczuk's tong, dus dat wordt spannend. Het schijnt om een heer te gaan die net als Sir Cliff Richard indertijd bezoekjes aflegde aan het vermaarde Elm Guest House.
Ook in Frankrijk is het prijs. Een voormalige minister nam herhaaldelijk de Marrakesh Express om kleine Marokkaantjes een verrassing te bezorgen. Dat werd tot nu toe om moverende redenen toegedekt door de Marokkaanse hotemetoten. Maar de geruchtenmachine is op gang gekomen en je weet dus maar nooit.
En dan is kortgeleden ene Daniele Bosio in de keurige kraag gegrepen. De Italiaanse ambassadeur in Turkmenistan. Denk je meteen als redelijk geletterde dat ie in Asjchabad achter het gas is gegaan.
Was niet zo. Daniele werd gevat in gezelschap van drie minderjarige jongetjes even buiten Manilla op de Philipijpen. En hij kon roepen dat ie diplomatieke onschendbaarheid genoot, maar dat had weinig effect. Volgens de autoriteiten in Manilla gold dat namelijk voor Turkmenistan, maar niet voor de Philipijpen. Dat wordt dus nog duwen en trekken voordat vriend Bosio de Spaanse Trappen weer op mag klimmen.
Wat is dat toch met dat hoge volk? Al dat geknoei met koters. Zit dat nou in de genen of in de poen?
Stay tuned.

dinsdag 29 april-2014
Grappenmaker. Zegt die Cameron een paar dagen geleden dat koterkruipers in de nabije toekomst dezelfde behandeling zullen krijgen als terroristen. Denk je meteen haaaaa, ze gaan die kindervrienden ook met een natte handdoek bewerken. Met een plaat van “Kinderen voor kinderen” op 1000 decibel. Forget it. De Britse premier gaat een gaatje in de wet dichtgooien. Straks zijn kontjesjagers ook strafbaar als ze handleidingen in hun bezit hebben om minderjarigen te spotten en daarna te verwennen.
Een beetje ongelukkig tijdstip om met deze losse flodder de publiciteit te zoeken. Net nu er Whitehall-breed beschuldigingen door de media knerpen over het in de poep rijden van allerlei onderzoeken naar het kontjesgedrag van hoge mieters. Of pas in hun vierde versnelling gaan als de onverlaat de pijp uit is. Zoals bijvoorbeeld bij de officiële snuffeltocht naar de gedragingen van het in 2010 naar boven gehesen liberaal parlementslid Cyril Smith aka “the fat man”. Net als Sir Cliff Richard aka “Kitty” een fervente bezoeker van Elm Guest House. Een kontjesclub in Cyril's eigen kiesdistrict waar hij naar hartelust aan zijn trekken kon komen (1). Die snuffeltocht duurt inmiddels 35 jaar. Zonder definitief resultaat. En dan is er nog dat gevalletje van die conservatieve ex-minister dat we al eerder op de kinderhoofdjes hebben gekeild (2).
Nee, het is aan de overkant van het plasje net als hier in de buurt van Duinoord: handen af van lieden die in het centrum van de polletieke macht rondtollen. Desnoods mag er af en toe eens een vertegenwoordiger van Jezus, een badmeester, een leider van de D-tjes, een speeltuinier, een kinderdagverblijfartiest en desnoods iemand uit de mediasfeer een zeperd krijgen (3), maar dan moet het wel ho houden. Een gaatje dichtgooien? Our ass. Stay tuned.

(1) Zie eerdere afleveringen van deze serie.
(2) Zie aflevering 147 dd. 23 april 2014.
(3) Gisteren werd er afgerekend met de bekende Britse publicist Max Clifford. Hier meer.

woensdag 7 mei-2014
Ze gaan een voor een dood. In aflevering 100 van deze serie gaven wij met plezier kennis van het overlijden van Edwin P. Wilson. Een Amerikaanse geheimsmurf die in de latere jaren van zijn smerige carrière “rogue” werd verklaard. Onder andere omdat ie al te kont in kont uit raakte met Khadaffi. Voordat ie werd uitgerangeerd runde Edwin onderandere een sexonderneming, waarbij hij allerlei invloedrijke lieden op deze aardbol zowel aangename dames als koters bezorgde. Om vervolgens hun olympische oefeningen voor de eeuwigheid te laten vastleggen door boys van de Technical Service Division van de CIA. Wat met die beelden gebeurde hoeven we niet uit te leggen.
Een van Wilson's gappies bij deze narigheid was ene Robert Keith Gray. En laat die een paar dagen geleden nou ook zijn laatste zucht hebben geslaakt. Jawel. Op het oog een keurige man, die Robert. En adviseur van vier republikeinse presidenten (1). Daarnaast was ie CEO van Hill & Knowlton. Een van CIA-ers vergeven public relationsreus, waar momenteel containerwipper Jack de Vries zijn dubbele hamburger verdient (2).
De activiteiten van deze heren beperkten zich niet tot de USSA. Ook elders gooiden ze hun hengels uit en dan met name in België, het centrum van het Vierde Rijk in wording en thuisbasis van de NATO. En daarbij haalden ze soms interessante objecten naar boven. Zoals bijvoorbeeld speciale geluidsdempers. Kwootje. Komt ie:

“Na enkele onderhandelingen plaatst Montgomery Kee (3) in opdracht van het Amerikaanse bedrijf International Security Associates bij Dekaise een bestelling van 250 geluidsdempers voor Ingram-mitrailleurs. Om de zaak te beklinken komt Robert “Bob” Gray, de directeur van International Security Associates vanuit New York naar Brussel en betaalt Dekaise een voorschot van duizend dollar. Dekaise begint korte tijd later met de produktie van enkele prototypes van de gevraagde geluidsdempers. In dezelfde periode ontwerpt Dekaise ook een vernuftig prototype voor een Beretta.” (4)

Dit handjeklap speelde zich af in de eerste helft van 1982. Op 30 september van dat jaar kreeg wapensleutelaar Dekaise ongenood bezoek. Van twee gewapende en gemaskerde mannen. En wat namen ze naast wat regulier wapentuig mee? Juist. Twee Ingram mitrailleurs en een Beretta. Alledrie voorzien van de door Dekaise uitgedokterde geluidsdempers. Pas later werd vastgesteld dat de beide overvallers tot een bende behoorden. De bende van Nijvel. De identiteit van de bendeleden is nooit met zekerheid vastgesteld. Wie ze opdracht gaf netzomin. Stay tuned.

(1) Eisenhower, Nixon, Reagan en pappa Bush.
(2) Zie voor Jack en de JSF-connectie “JSFFEWACHTENOG” aflevering 1 en 2. Kunt u FF lachen.
(3) Een Britse generaal die zowel op zijn lauweren rustte als op zijn kasboek.
(4) Deze kwoot is afkomstig uit het boek “De Bende & Co” van Hugo Gijsels uit 1990.

donderdag 12 juni-2014
Pats. Dat was effe nieuws. De Britse zanger Morrissey heeft de rest van zijn toernee in de USSA afgeblazen. Zaterdagavond inmekaar gestort na een gig in Boston. Nee, hij kreeg geen pan tegen zijn kanus. Hij had last van een virusje in zijn luchtwegen. Dit droeve bericht dat ook Nederland bereikte verzuimde te vermelden, dat vorige week vrijdag zijn naam ook in geheel ander verband in de Britse pers was opgedoken. In verband met koterhopsen. Of er een oorzakelijk verband bestaat tussen het plotseling actief worden van voornoemd virusje en dat bericht over koterhopsen is nog niet duidelijk. Lullig is wel, dat Morrissey binnen het kader van zijn toernee op 21 juni een speciaal optreden zou verzorgen met Cliff Richard in New York. Dat gaat dus ook niet door. Waarom nou net Cliff, van wie Morrissey bij navraag niet één hitsingle kon noemen, blijft raadselachtig. Tenzij hem een soort Pedo-United voor ogen stond. Want Morrissey geeft in ieder geval in sommige van zijn teksten al duidelijk aan waar hij zijn pielemoos graag in zou willen steken en Cliff aka Kitty was een habitué van Elm Guest House, waarover wij al het nodige over de schutting hebben gekwakt in deze serie. Overigens gaat het onderzoek van de Britse smurfen naar het koterhopsen van BB-ers en hooggeplaatsten in alle stilte voort. Vooral het vinden van een fatsoenlijke begraafplaats blijkt moeilijk te zijn. Stay tuned.

vrijdag 27 juni-2014
Het spant erom aan de overkant. Al meer dan 100 Britse parlementariërs eisen van Cameron cs. een diepgaand onderzoek naar de vraag hoe het mogelijk was, dat BBC-coryfee Jimmy Savile decennia lang in kindertehuizen, ziekenhuizen en mortuaria er sensueel naar hartelust op los kon frutselen. Genoot de ouwe gap van prins Charles, Margaret Thatcher, Cliff Richard, Cyril Smith en meer van dat soort untouchables misschien bescherming van hogerhandse hotemetoten? Het Koninklijk Huis? Geheime smurfendiensten? Downingstreet? Tot nu toe heeft de regering zoals gebruikelijk bij het uitserveren van hete aardappelen de zaak voor zich uit weten te schuiven.
Brengt ons bij de oeroude vraag hoe het in godesnaam mogelijk was dat Bea en Claus dertig jaar lang een bekende koterhopser als Frits Salomonson als huisbef in dienst hadden. Genoot de ouwe gap van prins Claus, Freddie Heineken, Oscar Hammerstein en meer van dat soort untouchables misschien bescherming van hogerhandse hotemetoten? Het Koninklijk Huis? Geheime smurfendiensten? Opvolgende secretarissen-generaal van Justitie? Zijn er bij ons ook meer dan 100 parlementariërs te vinden die bereid zijn het spel op de wagen te tillen? Staat de toren van Pisa scheef? Stay tuned.

zondag 29 juni-2014
Just for the record. Patrick Rock is de lul. Op 6 maart jl. meldden wij dat ie in februari al een tijdje in een bewaarhokje was gezet, omdat ie werd verdacht van stoute dingen met koters (1). Heel vermeldenswaard dachten we toen, want Patrick is geen zwemleraar. Hij was in vroeger dagen een rots in de branding voor Margaret Thatcher, die ook zo dol was op Jimmy Savile. En tot voor kort was hij een van de belangrijkste adviseurs van premier Cameron. Onder andere inzake het Britse regeringsbeleid op het gebied van het terugdringen van koterporno op het internet. Patrickje is nu in staat van beschuldiging gesteld wegens het in bezit hebben van 59 blote koterplaatjes en apparatuur om ze te maken. Het is bijna niet te geloven, zou je zeggen. Maar in wezen niet gekker dan een bef die dertig jaar Bea en Claus juridisch heeft bijgestaan en tezelfdertijd Marokkaantjes consumeerde. En die werd niet vervolgd. Of we hier achter de duinen ook slim zijn. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 139 van deze serie

woensdag 2 juli-2014
Weer een wisselfluiter. Een mr. X. Aan de overkant van het plasje. Heeft vroeger gewerkt bij Binnenlandse Zaken. En leverde een paar dagen geleden wat meer info over het PIE (Paedophile Information Exchange). Een “studiegroep” vol hoge mieters, waarin ook een enkele Nederlandse koterhopser in meejoriste. Wij wisten in aflevering 130 al te melden dat in de late jaren zeventig deze hufterclub subsidie ontving van de Britse overheid. Volgens voornoemde wisselfluiter ging het niet om een misselijk bedragje. In 1977 werd namelijk 35.000 Pond overgemaakt en in 1980 nog eens. In totaal 70.000 Pond dus, wat nu zo'n zes keer zoveel zou betekenen. Aan dat tweede bedrag ging pro forma een klein onderzoekje vooraf. In casu door mr. X. En die zag een beer op de weg. Het streven van PIE was om de minimum-leeftijd van hopsrijpe koters te verlagen en dat was volgens hem in strijd met de kinderbeschermende polletiek van het Ministerie van Gezondheid en Sociale Zaken. (1). X naar zijn baas. En wat zei zijn baas? Dat het PIE op verzoek van Special Branche-smurfen werd gesubsidieerd om zo in kaart te kunnen brengen welke hoge klootzakken zich met koterhopsen inlieten en dus rijp waren voor chantage. Zowel van buitenaf als door Special Branche zelf. X ging door de knieën en PIE kreeg zijn poen.
Op het oog makes it sense allemaal. Maar toch lijkt dat Special Branchegedoe wat onzinnig gezien het feit dat de toenmalige nummer twee bij MI6, Sir Peter Hayman, een van de betrokken hoge klootzakken was (2). Maar goed, het woord is gevallen: chantage. Daar draait het om in deze container vol hoge vuiligheid. Niet alleen in Engeland. Ook hier. Of het nou gaat om koninklijke hoogheden, secretarissen generaal van Justitie, Kamerleden, kadi's, topbeffen, topjournalisten, hoge bedrijfsmieters, hoge zielenherders en meer van dat spul. In Engeland komen inmiddels 124 parlementariërs in aanmerking voor een grootscheeps onderzoek naar elitair koterhopsen. In Nederland wordt er heul voorzichtig geknabbeld aan Joris Demmink, heeft Deetman in recordtempo het kerkboek gesloten en is Teeven's List in datzelfde tempo door Benk Korthals en zijn Kamersukkels de gehaktmolen ingewurm. Geweldig. Stay tuned.

(1) Vgl. het verrassende ministeriële initiatief van kleine Frits Korthals Altes in 1985 om de hopsleeftijd van koters te verlagen van 16 naar 12.
(2) Zie ook aflevering 114 van 12 februari 2013.

maandag 7 juli-2014
Oud nieuws. Maar voor we het daar verder over hebben snort u dan eerst even terug naar aflevering 114 van deze serie. Zo, bent u weer bij. Wat meldde het Britse dagvod The Guardian afgelopen weekend tussen de tackles en penalties door? Dat bij het ministerie van Binnenlandse Zaken 114 documenten over de elitaire koterhopsring verdwenen waren. Die maakten deel uit van de dossiers die de in 1995 naar boven verhuisde parlementariër Geoffrey Dickens in 1983/1984 had overhandigd aan toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, Leon Brittan. Dickens koesterde daarover great expectations. Volgens hem zou zijn info the lid van het leven van in ieder geval acht leden van de absolute high society blowen. Onder wie Sir Peter Hayman, de voormalige voor(huid)trekker van de Pedophile Information Exchange en subhoofd van MI6 (1). Maar ze zijn weg. Je kan nou eenmaal niet alles bewaren. En volgens een ouwe hotemetoot van Binnenlandse Zaken was dat helemaal niet zo verdacht, want er stond in de documentatie van Dickens niets substantieels. Een hoop verhalen, weinig wol.
Ongeveer hetzelfde scenario dus als hier door geheimsmurfen van Justitie en Binnenlande Zaken is gebruikt om bijvoorbeeld de rijke oogst in Zandvoort met de gang van een kruisraket te begraven cq. te vernietigen (2). Zonder dat een hele roedel Kamerleden op zijn achterste poten ging staan en opheldering eiste. Dat is aan de overkant anders. Al een kleine 140 exemplaren van deze zeldzame diersoort hebben naar aanleiding van the ongoing beat over het afdekken van elitair hopsgedrag een serieus onderzoek geëist. Tot nog toe houden Cameron cs. een dergelijke neusoperatie tegen, maar voor zijn goeie fatsoen zal hij uiteindelijk door de knieën moeten. Nou ja, gelukkig hebben wij Joris nog. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 153. Wat de chantage door geheimsmurfen betreft is bijvoorbeeld het artikel “Wolff in de klem” op de site van de Morgenster buitengewoon leerzaam.
(2) Zie aflevering 4. De begrafenis van zowel Ulrich als zijn nalatenschap viel in 1998 voor een deel onder de verantwoordelijkheid van toenmalig secretaris-generaal bij Justitie Harry Borghouts. Opvallend: in datzelfde jaar stelde Harry minister Piet Hein Donner op de hoogte van de verhalen rond toenmalig directeur-generaal Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken Joris Demmink. Alsof Harry dat al niet eerder wist.

dinsdag 8 juli-2014
Rolling Stones: “Who wants yesterday's papers? Nobody in the world”. Nou de visboer misschien. Of geschiedvorsers en journalistieke wijsneuzen. Maar voor de meesten onder ons is gisteren inderdaad oud papier. Toch is dat soms jammer. Neem nou de Daily Mail van vandaag. Die weet te berichten dat Cameron eindelijk door de knieën is gegaan onder de druk van een groeiend aantal parlementariërs. Er komt een diepgaand onderzoek naar elitair koterhopsen sinds pakembeet 1970. Inclusief het ashes to ashes gaan van stapels dossiers over betrokken hoge geilbuiken en BE-ers (1).
In dat brandende artikel komt ook nog even de subsidie van in totaal 70.000 Pond voorbij die de inmiddels beruchte PIE (Pedophile International Exchange) van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken ontving voor het bestuderen en propageren van koterkruipen. Naar nu blijkt kregen deze deftige glijers ook nog steun van de eveneens gesubsidieerde Albany Trust, die zich bezighield met de psychische en maatschappelijke problemen van homosensuele leden van de Britse samenleving. Via allerlei publicitaire activiteiten. Zo had deze edele Trust bijvoorbeeld in 1970 een rapport vertaald, dat in 1968 op verzoek van toenmalig minister van Justitie Polak was samengesteld door de commissie Speijer. En dat ondermeer hier is terug te vinden in het relaas van kontjesartiest, parlementariër en PIE-lid Edward Brongersma (2). De commissie moest in wezen uitvlooien of een verlaging van de hopsleeftijd naar 12 jaar verantwoord was. Een paar jaar later speelde de Albany Trust het vertaalde Speijer-rapport door aan het PIE-hoofdkwartier, dat het voor 1 Pond per exemplaar op de markt zette. Waar een klein land al niet groot in kan zijn. Stay tuned.

(1) Zie bijvoorbeeld dit lijstje van bezoekers van het beruchte pedo-glijhuis Elm Guest House.
(2) In 1998 verkoos Edward zelfstandig een weg naar boven te zoeken.

vrijdag 11 juli-2014
Over chantage gesproken. Of liever de mogelijkheid daartoe. In het artikel “Wolff in de klem” over de koterhopsende parlementariër Joop Wolff (rip) hebben we al eens laten zien hoe dat werkt (1). Vooral in het wereldje van speur- en veiligheidsmurfen. Vandaar dat we ons goed kunnen voorstellen dat ook Sir Peter Hayman, de voor(huid)trekker van de PIE, een aangename target moet zijn geweest. Al in de heikele periode tussen 1939 en 1941 bekleedde Sir Peter een hoge functie bij het Britse Ministerie van Defensie. Na de oorlog diende hij tussen 1949 en 1952 als rechterhand van de toenmalige minister van Defensie, van 1952 tot 1954 zat ie bij de NATO, tussen 1961 en 1964 was ie opperhoofd van de Britse speurneuzendiensten in New York en tussen 1964 en 1966 minister en ondercommandant in de Britse sector van Berlijn. En vooral in die laatste functie moet hij uiterst kwetsbaar zijn geweest (2).
In 1978 kreeg de zogenaamde Porn Squad een pakket vunzig materiaal in handen dat was aangetroffen in een bus. Het was gericht aan een meneer Henderson, Linden Gardens 95 in Notting Hill. Henderson bleek Hayman te zijn, die in zijn flat regelmatig parties met beroepskontjes organiseerde. De Squad pleegde een inval en vond nog meer vunzig materiaal. Plus een ledenlijst en “studiemateriaal” en een lijst van de PIE en een hele bups dagboeken met details die ouwe habitué's van de Amsterdamse Paardenstraat nog menige Albert Heijn-erlebnis zouden bezorgen. De twee ondeugden die eerdergenoemd pakket hadden samengesteld gingen voor drie jaar achter het gaas. Sir Peter? Raad u eens.
Nou is de loopbaan van onze Joris Demmink niet te vergelijken met die van Hayman, maar hij heeft wel langdurig posities bekleed die hem toegang gaven tot geheim materiaal. En als je dan bijvoorbeeld in Wenen (toegegeven) en Istanbul (niet toegegeven) van bil gaat met jeugdigen of misschien zelfs tè jeugdigen kunnen er ongelukken gebeuren. Tenzij je om moverende redenen door hogerhand wordt afgedekt. En om nog eens een voorbeeld te noemen: wat kom je allemaal niet tegen als jarenlange bef van het Koninklijk Huis? Je mag dan wel zwijgplicht hebben, maar als er met enige regelmaat Marokkaantjes bij je huis worden aangeleverd voor een smeerbeurt hoe makkelijk ben je dan niet door onverlaten tot loslippigheid te bewegen? Van die dingen dus. Stay tuned.

(1) Voor wie dat tot nu toe domweg heeft nagelaten: vervoeg u bij de site van de Morgenster.
(2) In die periode deden zich in Londen zware naschokken voor in de affaire rond ex-minister van Defensie John Profumo, die een tijdje had gehopst met Christine Keeler. Een vederlichte dame met onderwereldse connecties en met de Russische militaire attaché Ivanov.

zaterdag 12 juli-2014
U weet natuurlijk wel wat een wip is. Maar weet u ook wat een whip is? Voor de doe-het-zelvers: een whip is in Engeland een loodgieter binnen een polletieke partij. Als een hoge partijbons ergens een steekje heeft laten vallen moet de whip al dan niet samen met whip-collega's ervoor zorgen dat dat steekje niet naar buiten komt of in ieder geval binnen de perken blijft. Neem nou bijvoorbeeld Tim Fortescue. Timmetje was een Conservatieve whip in de jaren zeventig toen Ted Heath aka mister Eddy als Brits premier Hampstead Heath onveilig maakte (1). Wat verklaarde hij in 1995 tegenover een verslaggever van de BBC? Het volgende. Komt ie:

“Iedereen met een beetje gezond verstand die in moeilijkheden was geraakt, wendde zich tot de whips en vertelde ze eerlijk wat er gebeurd was. Om daarna te vragen: ik zit in de puree, kan je mij helpen? Het kon om een schuld gaan, om een schandaal met kleine jongetjes, of welk schandaal dan ook. En als we helpen konden dan deden we dat. We gingen daarbij tot het uiterste, omdat er wisselgeld viel te verdienen. Dat klinkt niet erg deftig, maar het is nu eenmaal wel zo dat als we iemand uit de puree halen hij voortaan alles doet wat wij hem vragen“.

Een paar dagen geleden bereikte ons het droeve bericht dat een Labour-afgevaardigde in het Hogerhuis niet verhoord kon worden door speursmurfen in het kader van een onderzoek naar elitair koterhopsen. Er lagen meer dan twintig gevallen, waaronder dat van iemand die als jongen van zeven door de toen tot de Labour-fractie van het Lagerhuis behorende geilbuik werd misbruikt. Genoeg dus om hem in ieder geval naar binnen te trekken. Maar volgens twee doktoren was de kontjeskruiper te ziek om te worden verhoord en leed ie aan dementie. Uiteraard, zou je haast zeggen. Gezien de verklaring van de despicable mister Fortescue kan in dit geval heel goed een ploegje Labour-whips in touw zijn geweest om het dreigende lek à priori te dichten.
Welke loodgieters aan het werk zijn geweest om PIE-leider Sir Peter Hayman tijdig onder de guillotine vandaan slepen zal in dit licht ook altijd wel duister blijven (2). Brengt ons overigens wel weer bij een smurfeninval die in 1992 plaatsvond in het huis van een van de oprichters van de PIE, Peter Righton. Ook bij hem werd het nodige ellendige materiaal aangetroffen. Ondermeer uit Nederland. Plus documenten die verwezen naar hogere (polletieke) leden van deze voze studieclub. Maar net als bij de tot de adelstand verheven Peter gebeurde er ook niks met deze tot de wat lagere echelons van de samenleving behorende Peter. Hij maakte in 2007 een begin met het weer tot stof vergaan (3). De bijbehorende dossiers verdwenen of werden tot staatsgeheim verklaard. De slachtoffers konden het verder schudden.
Zo gaat dat achter de white cliffs of Dover. Maar laten we ons niks wijs maken. Zo gaat dat hier ook (4). Stay tuned.

(1) Een park in Londen dat in zeker opzicht vergelijkbaar is met een plantsoen in Eindhoven.
(2) Zie ons bericht van gisteren over de vondst van een pakket vol vunzigheden en de gebeurtenissen erna.
(3) Zie aflevering 103 van deze serie dd. 25 oktober 2012.
(4) Zie daarvoor bijvoorbeeld de roemruchte afleveringen 375 en 376 van de serie Octopussy uit mei 2008.

maandag 14 juli-2014
Wel een hele ouwe doos. Die barones Elizabeth Oldfield Butler-Sloss geboren Havers. Ze is van 1933, maar ze mag van Cameron cs. toch het onderzoek leiden naar elitair koterhopsen. Nou hoef je als je tachtig bent nog niet seniel te zijn en Elizabeth was in vroeger dagen een zeer gewaardeerde pruik. Maar ze is ook de zuster van Sir Michael Havers. En die was in de vroege jaren tachtig als advocaat-generaal verantwoordelijk voor het onder tafel frummelen van de meer dan 20 koterhopsklachten tegen de door ons al eerder tegen het stuitje getikte PIE-student Sir Peter Hayman (1).
Naar nu pas blijkt, was dat geen staaltje van ongepast humanisme of het matsen van een deftige partijgenoot. Er is namelijk een Conservatieve wisselfluiter opgestaan. Ene Anthony Gilberthorpe.
In de eerste helft van de jaren tachtig ging hij tijdens partijcongressen in Blackpool in Brighton op verzoek van hoge bonzen regelmatig op zoek naar jonge tot zeer jonge boys die bereid waren om tegen een aardige financiële vergoeding en vrij drinken en snuiven met de hoge mieters te party-bonken. Volgens de voormalige partij-activist waren bij die homosensuele boonga boonga-parties naast verschillende ministers uit het kabinet-Thatcher ook Conservatieve kanjers als Keith Joseph, Rhodes Boyson en dr. Alistair Smith aanwezig. En niet te vergeten... Sir Michael Havers, de broer van barones Butler-Sloss en beschermheer van Sir Peter Hayman! Soms vond zo'n party plaats in een zwembad, dan weer op luxe hotelkamers (2). En de tonelen die hij daarbij aanschouwde zal Anthony niet gauw vergeten. Oh, btw.: hij stelde in die tijd ook première Thatcher op de hoogte van de parties. Vertrouwen in het onderzoek? U? Stay tuned.

(1) Nieuwsgierig? Op naar de zoekmachine.
(2) Vgl. de Belgische Pinon-files. Die komen ondermeer aan de orde in het artikeltje "Klets, klets" van 17 maart 2009.

dinsdag 15 juli-2014
Of Kleintje Muurkrant ook invloed heeft. Zelfs aan de oever aan de Thames. Barones Butler-Sloss heeft naar aanleiding van onze recente berichtgeving (1) namelijk besloten om haar kakelverse job als akela bij het Britse onderzoek naar elitair koterhopsen met ingang van heden neer te leggen. Ze had zich te weinig gerealiseerd dat de twijfelachtige rol van haar broer in de jaren tachtig, toen hij Conservatieve kontjeskruipers niet wenste te vervolgen, een formidabele impact zou hebben bij de slachtoffers. Die moeten namelijk ook gehoord worden en daarbij was het volgens de barones van groot belang dat zij haar voor de volle honderd procent vertrouwden. Dat kon ze nu dus schudden. Op naar de volgende kandidaat. Hopelijk wordt die beter gescreend. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 158 dd. 14 juli 2014

woensdag 16 juli-2014
Toeval? Bestaat niet. In 1985 probeerde oud-minister van Justitie Frits Korthals Altes op een onbewaakt ogenblik een wetsontwerp door de Kamer te jassen. Behelsde de verlaging van de hopsleeftijd van koters van 16 naar 12 jaar. Waar kwam dat vieze voorstel van kleine Frits vandaan? Kunnen we naar raden. Gaan we niet doen.
Een jaar daarvoor kreeg hoofdredacteur Don Hale van de bescheiden Bury Messenger uit het graafschap Manchester bezoek. Van barones en Hogerhuislid Barbara Castle. Ze had een polletieke bom bij zich. Een dossier van 30 A-4tjes over het groeiende gevaar van de PIE, die probeerde verder te infiltreren in parlementaire kringen. Met name om de hopsleeftijd van koters naar beneden te krijgen!
Maar er was meer. Heel wat meer. Het dossier bevatte ook de nodige schunnige informatie over 16 parlementsleden, hoge smurfofficieren, flaprijke zakenlieden, kortgebroekte hoplieden van de padvinderij, onderwijstoppers en vertegenwoordigers van Hem hierboven. Netjes als ie was begon Hale de kindervrienden die in het dossier stonden vermeld te benaderen. Hoor en wederhoor (grrrr). De volgende dag stond Sir Cyril Smith al voor zijn neus (1). De enorme prijsstier eiste van hem dat ie de zaak liet rusten. Volgens hem was de barones zwaar aan de drank en worstelde ze met haar onderbroek sinds ze zich uit het actieve polletieke leven had teruggetrokken. Hale was niet onder de indruk en hield voet bij stuk. De volgende dag stond in alle vroegte een heel stel speursmurfen van Special Branch op de stoep van de Messenger. Al het materiaal werd in beslag genomen en als Hale zijn bek opentrok kon ie op 5 tot 10 jaar kerker rekenen. Hale hield zijn bek. Tot gisteren. Waar het Castle-dossier terecht is gekomen? Goeie vraag. Zal ook wel weg wezen of onherstelbare schade hebben geleden na wateroverlast. Stay tuned.

(1) Zie voor Cyril bijvoorbeeld aflevering 148 van deze serie

maandag 21 juli-2014
We beginnen met een kwootje. Komt ie:

“Wat er met Russell's ranzige pakjes is gebeurd? Nou hetzelfde als met de Zandvoortse opnames. Ze verhuisden naar de burelen van de binnenlandse veiligheidsdienst en werden verheven tot staatsgeheim. Niet totaal onbegrijpelijk, want volgens Solanki verscheen ook een toenmalig minister in videobeeld”.

Dit ontroerend stukje proza is afkomstig uit aflevering 144 van deze serie. Solanki was een Britse douanesmurf die in 1982 ene Russell Tricker aanhield, die van Amsterdam op weg was naar Londen. Russell had blote kontjeslectuur en ranzige koterhopsvideo's bij zich. En Solanki wist het zeker: op een van de in beslaggenomen videocassette's kwam een lid van Maggie Thatcher's kabinet in beeld. Wat die precies deed wilde de douanier niet kwijt, maar de betrokken minister zal niet voor het oog van de camera zijn verschenen om een koppie koffie in te schenken.
Wij komen op dat artikel terug, omdat een collega van Solanki het verhaal heeft bevestigd. Zijn verklaring is opgenomen op tape en toegestuurd aan twee parlementsleden. Als die goochem zijn trekken ze de getuigen binnen de parlementsmuren voor een hearing. Dat ontslaat de douaniers namelijk van hun geheimhoudingsplicht. En dan kunnen de betrokken parlementsleden daarna eventueel besluiten of ze de naam van de nog in leven zijnde ex-minister al dan niet op de keien gooien. Another brick out of the wall. Stay tuned.

woensdag 13 augustus-2014
Explosief. Na zijn uiterst schrille deun in juli (1) kwam wisselfluiter en voormalig hopskoter Anthony Gilberthorpe afgelopen weekend met een nieuwe compositie op de proppen. Daarin spilde de op dit moment 59-jarige Noord-Ier een paar keiharde beans over Sir Michael Havers. De Britse procureur-generaal uit de jaren zeventig die hem indertijd als een soort vertrouweling beschouwde en hem beginjaren tachtig ondermeer op pad stuurde om kontjes te ronselen voor een aanzienlijk aantal hoge hufters uit de Conservatieve partij.
De “relatie” tussen Havers en Anthony ontstond toen de laatste vertelde dat hij in 1975 naar Londen was vertrokken, omdat in zijn woonplaats Derry geen dag voorbijging zonder het spook van Bloody Sunday. 30 januari 1972. De dag waarop 14 ongewapende katholieke deelnemers aan een vreedzame, maar wel verboden demonstratie zonder mededogen werden doodgeschoten door Britse soldaten. In antwoord op een salvo van de IRA, zeiden ze in Londen. Our ass, zeiden ze in Derry.
In de tientallen jaren die volgden zijn honderden meloenen Pond besteed om alle antwoorden op een rij te krijgen. Ze kwamen er niet uit (2).
En out of the blue is daar nu dan Anthony Gilberthorpe, die tegenover het dagvod de “Mirror” eens flink uitpakte. Havers zou hem hebben toevertrouwd, dat toenmalig premier en koterhopser Edward Heath aka mister Eddie zijn militaire knuppels had opgedragen die opstandige kutkatholieken in Derry een bloedneus te bezorgen (3). Hij had er weinig begrip voor dat die bloedneus uitmondde in een bloedbruiloft met een stel snipers als ceremoniemeesters. Maar om verdere implicaties te voorkomen liet hij de affaire begraven door Lord John Widgery, de hoogste baas op Justitie, en procureur-generaal Sir Michael Havers (4).
Eventjes nog. Het gebruik van snipers om een beslissing te forceren is na Bloody Sunday niet in ongerede geraakt. De Nazi's op het Maidanplein in Kiev maakten in februari dit jaar van dezelfde taktiek gebruik om de geschiedenis naar hun hand te zetten en vervolgens de schuld op het bord van Yanukovich' Van der Lubbes te schuiven. What's new pussycat? Stay tuned.

(1) Zie aflevering 158 van deze serie dd. 14 juli 2014.
(2) Voor wat helderheid over het verloop van deze affaire is het misschien nuttig om dit artikel even te raadplegen.
(3) Voor de afwijking van ex-premier Heath gelieve u zich te vervoegen bij aflevering 96 van deze serie dd. 6 augustus 2012.
(4) Mocht u zin hebben, dan is hier het artikel uit de Mirror.

vrijdag 15 augustus-2014
Kon niet uitblijven. Die smurfeninval bij Harry Webb aka Cliff Richard aka Kitty thuis. Volgens de msm zouden de betrokken handhavers zich in het harnas hebben gehesen vanwege zegge en schrijve één aanklacht. Kitty zou in 1985 in het stadion van Sheffield United een toen nog ondermaatse tiener hebben gejorist tijdens een bijeenkomst Billy Graham. Een nogal lawaaierige hemelridder uit de USSA. Maar sinds wanneer maakt de Britse smurfendienst zich druk om één gevalletje vermeend koterhopsen en worden dagvoddenvullers en vertegenwoordigers van de glazen tiet vantevoren gewaarschuwd dat er een penetratie van Kitty's mansion ophanden is? En dan kan de eigenaar van al dat moois vanuit zijn luxe bedoening in Portugal kraaien, dat die verklaring zo vals is als een nicht die de Emmaus van Van Meegeren kopieert, er moet meer zijn om deze heisa te rechtvaardigen. Wordt Harry aka Cliff aka Kitty misschien voor de wolven gegooid om de jongens uit de hogere echelons van de Britse samenleving weer even achter de coulissen te frummelen? Liefst tot aan hun dood. Of dient Harry aka Cliff aka Kitty als een spiering om een paar formidabele potvissen binnen te trekken? We zullen er verder niet naar hengelen. Maar we gooien nog wel even in de groep, dat de popzangerd volgens talloze berichten in ieder geval op de wiplist van het Elm Guest House stond en dat u daarover uw hart kan ophalen in eerdere afleveringen van deze serie. Have a nice day. And stay tuned. Oh and by the way, nu u toch zo lekker bezig bent, zie voor Nederlandse tegenhangers voor de aardigheid eens aflevering 6 van de serie "Brieven uit de nor". Bye.

zaterdag 16 augustus-2014
1970. Een paar veiligheidssmurfen snuffelen 's-avonds laat routineus naar bommen in een groot Londens treinstation. Vinden geen bom. Maar wel een plastic zak met een zooi brieven en foto's.
En wat voor foto's! Ze waren genomen op een kinky feestje van allerlei bekende figuren uit de popwereld. Op een daarvan stond onze Harry Webb aka Cliff Richard aka Kitty afgebeeld in damesondergoed omringd door jonge kontjes (1). De zak met inhoud verhuisde naar de afdeling gevonden voorwerpen van het betrokken treinstation. Daar werd een rapport over de vondst opgemaakt en dat belandde al vrij snel bij Special Branch en MI 5. Die stuurden er een paar gleufhoeden op af en de zak met inhoud werd inbeslaggenomen. Hun verhaal was, dat Cliff werd gechanteerd door de KGB en dat ie had gedreigd zelfmoord te plegen als de foto's in de pers kwamen. Dus geheimhouding was geboden. Yeah, right.
Nou is dat verhaal over Kitty in damesondergoed niet zo bijzonder. Per slot liep bijvoorbeeld een voormalig opperhoofd van de Amsterdamse KvK daar af en toe ook in rond. En het gerucht gaat dat ook een bekende Amsterdamse smurfcommissaris van een vorige generatie daar ook niet vies van was. Heeft dat gevolgen als zoiets naar buiten wordt gemieterd? Misschien wel. Maar als je in een dergelijke outfit op een foto staat met kontjes om je heen, dan wordt het effe anders. Dan ben je rijp gejorist te worden met een nummertje chantage. Door de KGB (2), door MI 5, Special Branch, je uitbaters, de onderwereld. De eerste drie vanwege je contacten met hoge koterhopsers, de laatste twee vanwege je poen. Volgens de Britse correspondent van de Volksfiets was het nieuws over de inval bij Cliff thuis een grote verrassing. Nou ja. Stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 121 van deze serie dd. 26 augustus 2013.
(2) Sir Anthony Blunt was net als Cliff een bezoeker van Elm Guest House en was een belangrijke KGB-spion.

maandag 18 augustus-2014
Don't shoot the messenger. Want die kan het ook niet helpen. Toch gebeurt het nogal eens. Neem de BBC. Die had een teevee-team ter plekke toen een hele ploeg snuffelsmurfen vorige week een inval pleegde in het Britse onderkomen van Harry Webb aka Cliff Richard aka Kitty (1). Zelfs de snuffelaars zelf waren niet gelukkig met de snorrende camera's. Beetje raar, want vooraf was er wel degelijk sprake van een tit for tat tussen de vertegenwoordigers van de glazen staatstiet en de snuffelbaasjes. De tit werd gevormd door een nieuwe getuige van Kitty's ondeugende verleden en de tat was toestemming om bij het hek van Cliff's mansion te staan als de smurfen de aanval openden. Dat laatste zonder de zangerd vantevoren op de hoogte te stellen. En niet alleen Kitty viel daarover, ook zijn fans en de bij dit soort gevallen als Piggelmeehuisjes uit de grond schietende moraalridders.
Overigens liep het onderzoek naar het vermeende koterhopsen van het Britse antwoord op Elvis Presley al een jaar en zonder twijfel was daarbij ook Kitty's connectie weer opgedoken met de conservatieve zwaargewicht Lord Boothby en diens criminele gappies, Ronnie en Reggie Kray (2). Een odd trio dat al in de jaren zestig bekendheid genoot in de koterhopsscene. Eind 1968 zeilden de tweelingbroers for life een kerker in wegens een paar moordgevalletjes. En al begin 1969 schreef Ronnie aan zijn biograaf John Pearson het volgende epistel:

"John, I had a very nice letter from Cliff Richard. I thought it was marvelous of him to write to me at a time like this. There are still a lot of nice people left around".

De inhoud van Cliff's aardige briefje kennen we niet, maar op dit moment zal ie er waarschijnlijk spijt van hebben dat ie het ooit heeft geschreven. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 164 van deze serie dd. 16 augustus 2014.
(2) Zie aflevering 121 van deze serie dd. 26 augustus 2013. Mocht u dat niet voldoende vinden, dan is goegelen naar de Kay brothers een heel nuttige bezigheid.

woensdag 20 augustus-2014
Ooit gehoord van SCO19? Is u niet kwalijk te nemen. SCO19 is een eenheid binnen de Londense smurfenorganisatie die een license to kill heeft als de omstandigheden daartoe aanleiding geven (1).
Zo keelden deze speciale smurfen bijvoorbeeld Jean Charles de Menezes, omdat ze dachten dat ie een van de gasten was die op 7 juli 2005 met een paar bommen de dienstregeling van de Londense metro ontwrichtten en een dubbeldekker lanceerden. Dat was niet zo, maar waar gehakt wordt is het woensdag.
Verder zouden werknemers van deze blauwe schiettent ruim terug in de vorige eeuw soms ook verantwoordelijk zijn geweest voor het veilig over straat loodsen van een toppertje uit de Koninklijke familie als die in de nabijheid van Waterloo Station een kontjesclub bezocht (2). Ondenkbaar? Dezelfde soort berichten gingen in het rond over zowel een Belgische als een Nederlandse royal en waar rook is staan soms de kalfslapjes te sudderen. Komt nog bij, dat koterkruiper Jimmy Savile bij het Britse Koninklijk Huis kind aan huis was en Jimmy's vriend Cliff Richard daar ook enige populariteit genoot.
Mooie brug voor een ezel: Toen BBC-medewerker en calypsozanger Cy Grant in 2010 wegens overlijden six feet under ging, werd een bezoeker van de plechtigheid ruw verwijderd toen hij begon te roepen dat Cy en Cliff ooit tortelduiven waren geweest, de gewoonte hadden om ondermaatse boys te beklimmen en dat Cliff beschermd werd door SCO19. Cliff aka Kitty zal dat desgevraagd stijf ontkennen, Cy ligt samen met het bewijs op het kerkhof en SCO 19 heeft geheimhoudingsplicht. Maar het blijft een boeiend verhaal. Stay tuned.

(1) Vgl. het artikeltje “Snipers” van vandaag.
(2) Zie in dit verband ook het optreden van onze Koninklijke Huissmurfen in aflevering 13 van deze serie dd. 15 juni 2003.

woensdag 29 oktober-2014
Gisteren brak er even de pleuris uit. In het Britse parlement. Aanleiding was een haast terloopse opmerking van Labour-afgevaardigde Jim Hood. Ging over Sir Leon Brittan, in de jaren tachtig de Britse minister van Binnenlandse Zaken, over wie de laatste maanden koterhopsgeruchten in het rond gierden. Samengevat kwam Jim's eruptie hierop neer:

"By the way, the current exposé of Sir Leon Brittan, the then home secretary, with accusations of improper conduct with children will not come as a surprise to striking miners of 1984. The point is miners were saying in the dock in magistrates' courts throughout the strike that they objected to instructions coming from the home secretary when there was reports about child abuse linking with that same home secretary”.

Komt uiteraard niet uit de lucht vallen. Jim baseerde zich op wat hij in de dagvodden had gelezen. Daarin werd zelfs beweerd, dat Sir Leon af en toe zijn overdosis testosteron liet wegvloeien in het beruchte Elms Guest House, waar ook Sir Cliff Richard aka Kitty zijn living dolletjes kietelde. En vandaar dat hij de twee dossiers over het bewuste koterglijhuis vol high society, dat parlementslid George Dickens had samengesteld, stilletjes wegtitatoverde (1).
Min of meer in die traditie werd eerder dit jaar Elizabeth Butler-Sloss naar voren gerommeld om het zoveelste officiële onderzoek naar deftig koterhopsen te leiden. Die ouwe adellijke doos werd als een 9 millimeter afgeschoten (figuurlijk) omdat zij in het verleden te close was omgegaan met leden van de deftige hopsclub (2). Daarna volgde de benoeming van de ook niet meer piep zijnde bef Fiona Woolf CBE. Maar ook die raakte rijp voor de schietbaan, omdat ze nog niet eens zo heel lang geleden af en toe lekker had zitten te smikkelen met Sir Leon. Ze is door het parlement al een keer gegrilld, een tweede keer volgt naar verwachting binnenkort. Wat is het hier dan toch lekker rustig.
Stay tuned.

(1) Zie voor die affaire de afleveringen 114 en 154 van deze serie. Dickens wist toen kennelijk nog niet, dat Sir Leon dat adres ook uit eigen ervaring kende.
(2) Zie aflevering 158 van deze serie.

donderdag 30 oktober-2014
Het houdt niet op. Gisteren Bill Cosby aka Cliff Huxtable, die ooit herhaaldelijk een heuveltje zou hebben gedrogeerd en vervolgens bestegen. Vandaag opnieuw Roman Polanski, die hetzelfde kunstje heeft uitgevoerd met een 13-jarig Amerikaanse meisje. De 81-jarige filmer was een paar dagen geleden in Polen om de opening van het museum van de geschiedenis van de Poolse Joden bij te wonen. De USSA zag zijn kans schoon en verzocht de Poolse procureur generaal om Roman in de kraag te vatten en hem hop hop naar de overkant te sturen. De peegee zei nee. Omdat het verzoek in het Engels was opgesteld en de wet ten oosten van de Oder Neisse-linie zegt dat het in het Pools moet. Bovendien was het onderhavige gevalletje koterhopsen volgens de Poolse normen ruim en breed verjaard. De Amerikanski's kunnen het dus schudden. Roman blijft buiten schot. Voor Bill ziet het er wat somberder uit. Stay tuned.

maandag 3 november-2014
Het gaat de goeie kant op. In koterhopsaland. Er heeft zich achter onze blanke top der duinen een nieuwe getuige tegen Joris Demmink gemeld. Een zakenpief. Die zegt dat ie in 1995 op een exclusief feestje is geweest. Waar was dat feestje? Nou, niet hier. In Praag (1). Daar zag hij ome Joris sensueel frutselen met twee jongens van max 15 à 16 jaar in een Rondo à la Turc (2). Verdere details ontbreken nog. Dus blijven we voorlopig met een paar vragen zitten. Wie waren er bijvoorbeeld nog meer op dat feestje? En kunnen die de verklaring van voornoemde pief over deze Praagse close encounter of the first kind van Joris bevestigen? Waar vond het delict plaats? In het toilet, in de bezemkast, op het biljard, onder de tapkast, in plain sight? Waren die twee boys de enige hopsobjecten die voorhanden waren of moest de rest van het gezelschap naar een draaideur?
Zomaar een paar vragen die bij je opwellen en die je graag beantwoord zou willen zien. Maar misschien komen ze morgen nog aan bod in 010. Daar buigt een kadi zich over de zaak die Joris heeft aangespannen tegen het AD. Twee jaar geleden heeft het dagvod namelijk op straat gemieterd dat onze voormalige secretaris generaal annex justitiële begrafenisondernemer minderjarige lustobjecten betrok van een Haagse vleesmeester. Dat nam Joris niet. Hij wilde rectificatie en een tonnetje voor aantasting van zijn o zo goede naam.
Dan naar de andere kant van het plasje. Ook daar is een nieuwe getuige opgedoken tegen de al onder vuur liggende conservatieve oud-minister Leon Brittan en twee vroegere parlementsleden van dezelfde polletieke kleur (3). Ene “Nick”. Geen toeschouwer. Een slachtoffer. Tussen zijn elfde en dertiende jaar werd hij door oom Leon en zijn twee geloofsgenoten zeker tien keer uiterst gewelddadig gehopst. Op zogenaamde “abuse parties” in luxe appartementen op het Londense Dolphin Square. Een plein waar zich veel high society heeft genesteld. Maar ook snuffelsmurfen van MI5 en MI6, onder wie de in 2010 in een tas teruggevonden Gareth Williams (4). Na veel wikken en evenveel wegen meldde Nick zich kortgeleden bij de smurfemarij om zijn verhaal te doen. Aanleiding was de eilie die met name via de dagvodden was ontstaan over de benoeming van Elizabeth Butler-Sloss tot akela van het nationale onderzoek naar deftig koterhopsen van zo'n dertig tot vijftig jaar geleden. Terwijl Nick door de door hem als serieus ervaren recherchesmurfen voorzichtig werd afgepeld, verdween afgelopen week ook Elizabeth's opvolgster Fiona Woolf van het tapijt. Vanwege haar connectie met oud-minister Brittan, die ook op de bezoekerslijst van Elms Guest House prijkte. Samen met onderandere de naar Barbados uitgeweken popzanger Sir Cliff Richard aka Kitty. Op naar de volgende foute kandidaat. Want volgend jaar zijn er verkiezingen. En dan heeft die gozer van Cameron liever geen grote golven in de pers. Goh, wat een nieuws allemaal. Deze beat goes certainly on. Stay tuned.

(1) Joris was vaker in Praag om van de lente te proeven. Ondermeer in de Pinocchio-bar. Daarover hebben wij in deze serie al vaker kond gedaan.
(2) Boertige verwijzing naar de Turkse affaire waarbinnen Joris acteerde. Zie eerdere artikelen in deze serie.
(3) Zie voor Leon aflevering 167 dd. 29 oktober 2014.
(4) Zie voor Gareth de afleveringen 7 tot en met 11 van de serie “Staatsgeheim” uit het jaar 2012.

maandag 10 november-2014
En jawel. De beat goes on. Getuige “Nick”, die in de vorige aflevering zijn entree maakte in deze serie heeft opnieuw wat vuurwerk afgestoken. Alsof het nog niet genoeg was om ex-minister van Binnenlandse Zaken Leon Brittan en twee voorlopig nog naamloze ex-parlementariërs een plekje te geven in de galerij der sadistische koterhopsers (1). Afgelopen weekend droeg hij de trap af, dat ook MI6-topper Sir Peter Hayman op hem werd losgelaten. Vanaf 1979. “Nick” was toen elf. Blote benen: Hayman was het jaar daarvoor al eens door de wringer gehaald door een posse van Metropolitan-smurfen. Die hadden een door hem verloren postpakket uit Amsterdam op de kop getikt, dat bijna uit zijn voegen sprong van het vunzige materiaal. De huiszoeking die volgde leverde daarnaast een verzameling dagboeken op waarin de highclass smeerpijp ondermeer zijn gore fantasieën had uitgestald. Appeltje, eggje zou je zeggen. Niet dus. Alles werd met de mantel der kinderliefde bedekt en Hayman zette zijn carrière bij MI6 voort. Nog gekker, hij werd in 1980 de op een na hoogste spysmurf. Pas in 1984 kreeg ie een juridische zeperd uitgeserveerd toen ie in een openbaar toilet had staan te bonken. Overigens is het niet voor het eerst dat Hayman bij ons voorbijkomt in deze konttext (2). Wil niet zeggen dat Nick's verklaring dus mustard after dinner is. Integendeel. Het versterkt alleen maar het beeld dat zo langzamerhand is ontstaan over de toenmalige high society waarvan de meeste leden helaas naar boven zijn verhuisd. Maar sommige leven nog en zullen zonder twijfel elke ochtend opstaan met een riviertje zweet in de bilnaad. Het zij ze gegund. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 169 dd. 3 november 2014.
(2) Zie bijvoorbeeld aflevering 156 dd. 11 juli 2014.

donderdag 13 november-2014
Niet tegen te houden. De afgelopen dagen verschenen in de msm aan de overkant van het plasje steeds meer berichten over de rol van geheime smurfenorganisaties bij het koterhopsen van hoge mieters. Zowel bij het leveren van kleine kontjes als het opslaan van gegevens over de sportieve prestaties van de deelnemers. Al dan niet in the flesh. Om ze later desgewenst ermee te kunnen confronteren en ze de tango te laten dansen.
Beginjaren tachtig dreigden er wat kikkers uit de kar te springen. Of liever, er werden wat kikkers in de kar ontdekt door een paar bijdehante kamerleden, die gealarmeerd waren geraakt door verhalen van groter gegroeide kontjes. Met name de activiteiten van meneer Dickens werden door de betrokken geheimsmurfen niet erg op prijs gesteld. Maar gelukkig leverde die zijn bevindingen in bij minister Leon Brittan en als we de stories mogen geloven was die ook niet zuiver op de graat.
Nu er opnieuw een koterhopsstorm is opgestoken is het dus niet verwonderlijk dat volgens de laatste berichten de eieren van Dickens onvindbaar zijn. Erger nog, de vrees bestaat dat ze een paar jaar geleden door de shredder zijn gehaald. Trouwens, niet alleen die van Dickens. Ook de walmende rotzooi van de door Brittan's ministerie gestiekte kontjesstudiegroep PIE (Paedophile Information Exchange) schijnt voor het heikele deel hetzelfde lot te hebben ondergaan.
Leuke brug voor ezels, koeien, kamelen en ander vee naar Nederland. In dezelfde jaren waarin de Britse jolijt op dit gebied zich voltrok onder het motto “dat moet kunnen” waren ook hier een flink aantal hoge mieters voor een laissez faire, laissez passer. En zonder twijfel hebben ook hier geheimsmurfen de situatie naar hun hand gezet. Neem bijvoorbeeld PIE-lid professor Ger van Roon (figuurlijk). Die ging zelfs kontjes ophalen uit het Oostblok en was daarmee dus gefundenes Fressen voor zowel de BVD als de KGB, de Stasi en meer van dat soort draaiorgels. En neem voormalig communistisch Kamerlid Joop Wolff, die in eigen kringen “Spuistraat” werd genoemd vanwege zijn gegroepeerde hopspraktijken in een pandje aan de Amsterdamse Spuistraat. Voor zijn door de BVD geregisseerde lotgevallen verwijzen wij graag naar het artikel “Wolff in de klem” op de site van de Morgenster. Wat er met de data van Wolff bij de BVD is gebeurd? Zou een Kamerlid dat toch zijn twijfels heeft over zijn of haar parlementaire toekomst misschien eens kunnen vragen aan minister Plasterk aka de Platworm. Door de shredder? Zeer waarschijnlijk. Ach, het is allemaal al zo lang geleden. De slachtoffers? Nou ja. Stay tuned.

zondag 16 november-2014
Het gaat van kwaad tot erger. Het Britse smurfenteam dat onderzoek doet naar koterhopsen in very high society-kringen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw heeft er een probleem bij.
Volgens de nieuwe getuige “Nick” heeft een voormalig Parlementslid tijdens een party iets te lang de keel dichtgeknepen van een jongen met wie hij aan het experimenteren was. “Nick” was daarbij aanwezig en het is een klein wonder dat hij het nu nog kan navertellen. Overigens zouden er in de periode waarin “Nick” deel uitmaakte van de vaste bezetting nog twee dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Waarvan één onder de ogen van een voormalige Conservatieve minister tijdens een vrijpartij en de ander onder een auto. Overigens werd “Nick” dit circuit van untouchables ingeduwd door zijn vader. Maar niet nadat deze hem netjes had ingereden. Het doet ons denken aan berichten over Marokkaantjes die hier in Nederland hetzelfde overkwam en eveneens hun entree maakten in de hogere echelons van onze samenleving (1).
En nu we het toch over een paar losse moorden hebben, dezelfde smurfen zijn ook aan het snuffelen geslagen in de zaak rond de 47-jarige Duitse Carole Kasir die in 1990 zou zijn overleden aan een odeetje insuline. Deze genädige Frau was tijdens de heikele periode waarover we het hier hebben uitbaatster van Elm Guest House, waar Cliff Richard aka Kitty zijn Voice in the Wilderness voor het eerst ten gehore moet hebben gebracht. En Carole zou olijke plaatjes hebben bewaard van staaltjes werk in uitvoering die bij verspreiding niet alleen Cliff maar ook een aantal hoge mieters in verlegenheid zouden hebben gebracht. En wat kan je dan beter doen? Het risico elimineren. Brengt ons opnieuw terug naar Nederland met de vraag wie hier tot zwijgen is gebracht in verband met zijn of haar kennis van elitair koterhopsen en hoe. Anyone? Stay tuned.

(1) We gaan nou niet weer allerlei namen noemen. Mocht u erg nieuwsgierig zijn dan raden we u aan binnen deze serie even in zijn achteruit te schakelen. Het is de moeite waard en buiten regent het.

donderdag 20 november-2014
Tsjonge. Gisteren wist het dagvod De Volksfiets naar buiten te wurmen, dat voormalig Bondsdaglid Sebastian Edathy februari volgend jaar voor de kadi moet verschijnen. Zo ben je het mannetje, zo sta je in je boezeroen. In 2013 was ie nog voorzitter van een Bondsdagcommissie. Die moest uitvlooien hoe het nou zat met de contacten tussen de Duitse speur- cq. geheimsmurfen en het Thüringse nazi-clubje NSU (Nazionalsozialistische Untergrund), die zich tussen 2000 en 2007 had gemanifesteerd met de moord op zeven Turkse middenstanders en een Griek (de zogenaamde Dönermoorden). Pas in 2011 zouden de betrokken smurfen de drie leden van het bruine clubje in het snotje hebben gekregen. Hoewel er duidelijke tekenen waren dat het om een leugentje om slechtwil ging.
In datzelfde jaar 2011 kwamen smurfcollega's die zich bezighielden met de bestrijding van koterhopsen en handel in vunzig beeldmateriaal erachter, dat ons Sebastiaantje zich af en toe opgeilde door het downloaden van prille blotigheid. Bij een badmeester of een werkeloze was het meteen raak geweest, maar in dit soort gevallen hou je als smurf je kaarten bedekt. Je weet maar nooit waar het goed voor is. En hun tijd kwam toen eerdergenoemde Bondsdagcommissie moest worden samengesteld. Wie kon er in dit geval beter voorzitter worden dan Sebas? Niemand. Begon de voorzitter dwars te liggen toen de smurfenleiding probeerde hem de goeie richting in te chanteren? Nog onbekend. Maar hij ging wel voor het luik.
En surpriiiiise. Er is in deze affaire nog een interessante koterhopsconnectie. Binnenkort staat namelijk ook ene Tino Brandt terecht. Een Thüringse geestverwant en connectie van het NSU-trio, die niet alleen zelf driftig jonge kontjes besteeg, maar die ook leverde aan redelijk gevulde lieden. Denk je meteen aan Sebastian. Die zegt dat hij nooit in the flesh heeft geopereerd. Maar dat zeiden die parlementaire koterkruipers in Engeland ook en kijk eens wat er de laatste tijd al niet boven water is gekomen. België, Duitsland, Engeland. Het wiemelt er van sexueel gefrutsel. En wij? Wij zijn het oog van de orkaan. Met maar een heet hangijzertje. Joris D. Of onze Stasi ook goed functioneert. Stay tuned.

maandag 1 december-2014
Dat valt niet tegen. Er blijkt bij het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken toch meer kontjesmateriaal bewaard te zijn gebleven dan we dachten. Zo slingerde er nog een file rond onder de titel “Allegations of paedophilia at Buckingham Palace”. En daar zit ondermeer een brief in uit 1983 die een ongeruste moeder had geschreven aan George Dickens. Het voormalig Conservatief Lagerhuislid dat in deze serie al eerder voorbijkwam. Dickens duwde het epistel meteen in de gleuf van minister van Binnenlandse Zaken Leon Brittan, die zelf ook al een tijdje openlijk wordt beschuldigd van koterkruipen.
Leon zal niet blij zijn geweest met die brief. De betrokken moeder deed namelijk haar beklag over de onvrijwillige kontjeservaringen van haar zestienjarige zoon toen hij werkzaam was in de keuken van Buckingham Palace en het koninklijke buitenverblijf Balmoral in Schotland. Daar zou het kokkie ondermeer benaderd zijn door Sir Peter Hayman, de toenmalige tweede man bij de Britse geheimesmurfendienst MI6, die in deze kolommen ook al eens als notoire kontjesklimmer is weggezet. Toen de berichtenstroom over Hayman's liefhebberijen de Thames Embankment dreigde te overspoelen werd hij als diplomaat in Canada gedumpt. Maar blijkbaar smaakte kokkie zo lekker dat Sir Peter hem vroeg of hij niet als hulpje in de huishouding met hem mee wilde. Daar stak moeders een stokje voor. In reactie op haar klacht stuurde Brittan een dooddoener aan Dickens, waarin hij erop wees, dat waarheidsvinding in dit soort zaken uiterst gecompliceerd was. Het Koninklijk Huis was volgens hem stevig confuus over de affaire en zou er alles aan doen om dit soort zaken verder te voorkomen. What else.
Toch zijn de recente onthullingen bijzonder genant en je vraagt je af welke krachten hier aan het werk zijn. Krachten die er kennelijk niet voor terugschrikken om ook het Koninklijk Huis een zeperd te bezorgen. Dan is het bij ons beter geregeld. “Allegations of paedophilia in Noordeinde Palace” zou in meerdere opzichten ondenkbaar zijn. En wtf is trouwens het nut om nog groezeligheden uit de jaren tachtig naar boven te trekken? Het heden is al erg genoeg. Aldus een verstokte royalist, die elke dag het oranje, blanje, bleu uit het doucheraampje steekt. Stay tuned.

Waarom nu? Ineens is koterwipper Jeffrey Epstein ook hier achter het molenpark groot nieuws. Terwijl wij die smeerpijp al op 26 juli 2010 in de uitverkoop mieterden. Samen met zijn gappies.
Prins Andrew, Bill Clinton, Ehud Barak en meer heren uit de buitencategorie. Op 26 maart 2011 deden we dat nog eens dunnetjes over en vergeleken de uiterst voorzichtige manier waarop deze (invloed)rijke stinkdieren werden behandeld met de zijden handschoenenmethode die in Nederland in zwang is bij smurfonderzoeken naar luitjes die de categorie van zwemleraren, hockeyfilmers en ander eenvoudig gebroed ontstegen. Onder wie Frits Salomonson. De ouwe topper van Boekel de Nérée (1), tussen 1966 en 1996 de bef van Bea en Claus en qq. mogelijk net zo'n “oom” van de prinselijke boys als heuveltjesliefhebber Freddie Heineken. Toen er te veel reuring ontstond over Frits' activiteiten in het avontuurlijke circuit werd ie meegegeven met de koninklijke vulles en bij onze zuiderburen op een deftige belt gedumpt. Althans voor de buitenwereld, want ouwe liefde roest niet. Zo zou er bij onze zuiderburen een redelijk recente foto rondzwabberen waarop Alex, Maxi, Frits en Hammie samen staan afgebeeld met stenenschuiver en feestneus Chris Thünnessen (2). Vraag je je toch af of zo'n Maxi tijdens haar inburgeringsperiode geconfronteerd is met artikelen die betrekking hadden op de olympische oefeningen die “oom Frits” indertijd uitvoerde met de in ruime mate aangeleverde jongetjes van kleurrijke afkomst. Zal wel niet. En zo ja, dan weet ze hoe ze zulke dingen begraven moet. Zo gaat dat in de o zo transparante high society. Here, there, everywhere. Stay tuned.

(1) Gerenommeerd Amsterdams befkantoor, waar indertijd ook Frits' nog steeds in leven zijnde vriend Oscar Hammerstein een plekje had gevonden. Mag ie een baard hebben aangeschaft, zijn verleden blijft hem achtervolgen.
(2) Zie voor hem de serie “Schimmen achter Pim” en “Octopussy”. 

Ze knepen hem weer als een ouwe dief. De Britse royals. Er leek weer een stevige bui aan te komen. Het nieuwe toneelstuk Truth, Lies, Diana. Over leven en dood van de princess of Wales. Is afgelopen weekend in Londen voor het eerst over de Bühne gegaan en de kritieken waren net zo mals als een biefstukkie dat al zes weken in een schap ligt te geuren. Vooral de hopsverhouding van Di met cavalerieofficier James Hewitt schijnt wat krakkemikkig over het voetlicht te worden gebracht. En het antwoord op de vraag of prins Harry nou een koter is van prins Charles of van vriend Hewitt schijnt wat verloren in het schellinkje te blijven hangen. Hoe dit zij, in Buckingham Palace en andere eenvoudige optrekjes uit de koninklijke voorraad zijn ze niet blij met het opnieuw boventakelen van dit vunzig stukje verleden. Zeker nu niet, met al die revelaties over prins Andrew's bonken met jonge heuveltjes op het landgoed van zijn gappie Epstein in Florida (1). Terwijl de toegevoegde oppassers van de Yard de andere kant opkeken. Doet ons trouwens sterk denken aan het gedrag van de oppassers van prins Claus indertijd als ie op bezoek was bij Frits Salomonson en de trap wiemelde van de Marokkaantjes. Maar dit terzijde. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 86 van deze serie dd. 26 maart 2011.

Leon Brittan is dood. En het lijkt erop dat dat mooi op tijd was. Deze maand nog werd de voormalige minister van Binnenlandse Zaken namelijk op een pliesiebureau verwacht. Voor een verhoor over zijn vermeend koterhopsen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Maar in de nacht van 22 op 23 januari ging bij hem het licht uit. Kanker. Raar is dan wel dat het smurfenteam dat was opgeroepen door gealarmeerd ambulancepersoneel een postmortempje adviseerde. Was er misschien toch enige twijfel over de ware doodsoorzaak? Hoe dit zij, eergisteren verscheen er wel op de site van UK database CSA dit document. Komt ie:

“Document 99. Not release. Leon Brittan. Confidential.
At a party in a house in Richmond in 1987. During the party a 13 yr old boy was raped. He ran off & went straight to the police. Medical examination confirmed the rape, boy bleeding heavily from his anus (1).
Police raided the party and the boy identified his attacker. Man dragged away to police van & taken to Richmond police station. Within an hour he was taken away by Special Branch Detectives & all evidence removed. No action or procedures have been commenced. Man was Leon Brittan MP.
Party was one of his political agents – this was mentioned in Fleet Street and is the incident referred to in Paul Foots book. Confirmed by boy.”

Dat is al niet misselijk, maar van een artikel uit de Sun van 6 december vorig jaar word je helemaal niet goed. Dat maakte melding van de aanwezigheid van Brittan bij de dood van een jongen in de Amsterdamse Blue Boy Club tijdens een heftige hopseance. Brittan zou bij het feestje zijn uitgenodigd door de beruchte koterpooier Leon Spinks. Waar? Niet waar? Moeilijk uit te vogelen. Maar kennelijk had het speciale smurfenteam genoeg materiaal verzameld om voor de voormalige conservatieve minister een koppie thee te reserveren (2). Helaas te laat. Stay tuned.

(1) Doet ons denken aan een gevalletje in een winkeltje in de Amsterdamse Jordaan rond 1966. Dokter erbij, aangegeven bij de prinsemarij, uit de annalen verwijderd. De betrokken politicus maakte een giga-carrière.
(2) Zie voor Brittan eerdere publicaties in deze serie. 

Koterhopser Jeffrey Epstein had een black book. Stonden de gegevens in van alle luitjes met wie hij zakelijk of persoonlijk iets van doen had. En die al dan niet gebruikmaakten van de weelderige hopsfaciliteiten op Jeffrey's eiland, dat zo toepasselijk deel uitmaakt van de Virgin Islands. Prins Andrew, Bill Clinton, Ehud Barak en Larry Summers zijn in deze serie al voorbijgekomen, maar nu ligt ook de rest van het zootje op straat. Een stel Rothschildjes, een Rockefellertje, Henry Kissinger, een Bronfmannetje, een Kochje, Rupert Murdoch, prins Salman (!!!!), Lord MacAlpine (zie aflevering 106), een paar jongens van Kennedy, John Kerry, een Niarchosje, een Oppenheimertje, een Bentinckje, Tony Blair (!), Richard Branson, Bernie Ecclestone, Alan Dershowitz, een paar Maxwelletjes, Edmond Safra (rip, zie onze zoekmachine), etcetera etcetera. Met als bonus... wat denk je? Freddie Heineken. Is dat toeval? Nee, want oom Freddie hield van héééééél jonge meisjes. Net als zijn heerlijk heldere rechterhand, oom Frits Salomonson, hield van hééééél jonge jongetjes. Heeft oom Freddie bij leven ook lekker uitgebold op het Virgin eiland van Jeffrey?
Dat vermeldt het black boekje niet. Maar zeg niet dat het niet kan. Stay tuned. 

Nog even over die Jeffrey Epstein (1). Of eigenlijk over de rechtzaak die door een aantal dames après la lettre is aangespannen. Je zou verwachten dat ze als echte amazones hun pijlen op Eppie richten ter verwerving van een zak pecunia. Als compensatie voor hun onbetaalde wipservice toen ze nog meisjes waren. Per saldo heeft ie poen zat. Helaas Bergsche Maas, die weg lijkt afgesneden door de sweet deals die Eppie indertijd heeft gesloten met Justitie. Normaliter ligt in de USSA voor koterkruipen een langdurig kerkerverblijf in het verschiet. Zo niet voor Jeffrey. Op grond van die deals kreeg de miljardair namelijk een straf die bijvoorbeeld iemand krijgt als ie het peukenbakkie van zijn heilige koe op de openbare weg leegt. Daarnaast werd ie voor eventuele nieuwe hopsfeiten buiten vervolging gesteld! Een kreupel soort ne bis in idem. Waarom? Dat staat in het dossier dat tijdens het gerechtelijk onderzoek en de behandeling van de zaak is aangelegd. Zo'n 15000 pagina's. En kijk, voornoemde dames zouden graag willen weten wat daar allemaal in staat. Hun grootste interesse gaat daarbij uit naar de inhoud van de correspondentie tussen Eppie's beffen en de jurken van de rechtbank. Die van ons ook wel, want geheid zeker dat een paar binnen- en buitenlandse snuffeldiensten aan cruciale touwtjes hebben getrokken om de affaire schielijk ten grave te dragen. Al was het alleen maar om alle rijke en machtige gappies die op Eppie's eiland jarenlang min of meer gratis heuveltjes hebben beklommen zoveel mogelijk uit de publiciteit te houden. Een uiterst intrigerend steekspel dus. De kadi die deze zaak behandelt en hoofdpijn ervan krijgt heet Kenneth A. Marra. We houden hem in de kieren. Stay tuned.

(1) Zie eerdere bonkende publicaties over Eppie in deze serie. 

Er is nog hoop. Over Joris D. was ook nooit iets ernstigs te vinden. Zelfs niet digitaal. Maar dankzij de affaire rond Cees Helman weten we nu dat er maar weinig luitjes “in the know” hun wafel hoeven open te trekken of het is gebeurd met de koopman. Gaat u even mee naar de overkant van het plasje? Daar trokken vorige week woensdag smurfen eropuit om twee woonhuizen van Leon Brittan om te keren. Een paar slachtoffers van koterhopsen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw hebben verklaard dat ook oom Leon zich aan hen heeft vergrepen. Nou hebben de handhavers net als bij een paar andere hoge mieters en Jimmy Savile gewacht tot Leon dood was, dus wat moet je ervan verwachten? Weinig. Maar nooit geschoten nooit een gat in de grafsteen. 
En nu ze toch bezig waren namen de hopssmurfen diezelfde woensdag ook meteen een indringend kijkje in de optrekjes van twee andere vermeende kinderkruipers: lord Edwin Bramall en Harvey Proctor. Edwin was top of the bill bij het Britse leger. Chef staf ten tijde van de Falkland-oorlog en uiteindelijk de hoogste baas van de hele militaire uitdragerij. Daarna werd ie Lord en dreutelde ie met nog een heel stel deftige opvreters tot 2013 mee in het Hogerhuis. Toen was ie 89 en wat valt er op die leeftijd verder nog te mummelen? Toen de smurfen vorige week arriveerden was ie in ieder geval nog alive. Of ie ook nog kicking was is onbekend, omdat in tegenstelling tot het circus rond Cliff Richard aka Kitty bij Edwin wat voorzichtiger werd geopereerd.
Very much alive was Harvey Proctor. De voormalige Conservatieve parlementariër gaf naar aanleiding van het smurfenbezoek bij hem thuis in Lincolnshire ten overstaan van een bosje persvertegenwoordigers even flink gas. Hij ontkende meegejorist te hebben bij sexparties. En hij had ook nooit als lid van de Monday Club gebruik gemaakt van ingehuurde jonge kontjes (1). 
Je kan zeggen dat het onderzoek van Justitie rijkelijk laat op gang is gekomen. Maar beter wat dan niks. Nu wij nog. Al was het alleen maar omdat er via de eerder genoemde Monday Club en de PIE (Pedophile Information Exchange) een duidelijke connectie bestond tussen de kinderliefhebbers aan deze kant van het plasje met de lekkerbekken aan de overkant. Daar moet toch het nodige materiaal over zijn. Al zijn het maar bonnetjes. Kom op met die rommel. Stay tuned.

(1) Zie voor die Club het artikel “Staatsgeheim” (10) dd. 5 november 2012. 

Het was nog aan de voorzichtige kant. Het bericht, dat speursmurfen van de Metropolitan Police een kelderruimte hebben gevonden waar koters werden opgesloten. In afwachting van hun transport naar hopsfeestjes met luitjes uit de top van de samenleving. Die ruimte hoorde bij een hoger gelegen appartement in de luxe wijk Pimlico en jammer maar helaas, de naam van de toenmalige eigenaar is nog niet op de keien gemieterd. De vondst werd gedaan op instigatie van de al eerder in de frontlinie opgedoken “Nick”, die ondermeer oud-minister Leon Brittan aanwees als iemand die een lekker rondje koterkruipen niet versmaadde en zelfs aanwezig was geweest bij een paar letterlijk ultieme uitspattingen (1).
Doet uiteraard sterk denken aan de vunzige activiteiten van Marc Dutroux, die eveneens minderjarige koters in kelders opsloot alvorens zij werden misbruikt en soms gekeeld. Al dan niet op satanische wijze (2). In België werd het onderzoek naar de betrokkenheid van figuren uit de high society na een vloot van witte ballonnen kundig de Schelde in gemanouvreerd. En in Nederland concentreerde de aandacht zich zo op Joris Demmink, dat een diepgaand onderzoek naar andere betrokkenen uit de hogere echelons uitbleef. Maar in Engeland is de beer los en het ziet er niet naar uit dat die op korte termijn weer zijn hok wordt ingetimmerd. Nee, daarmee krijgen de slachtoffers hun jeugd niet terug. Maar misschien wel een gevoel van gerechtigheid. Een beetje. Zou kunnen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 172 van deze serie dd. 16 november 2014.
(2) Zie in dit verband het bizarre verhaal over de video die gemaakt zou zijn van de rituele moord op Julie Lejeune en Melisa Russo door leden van de Gentse Loge. Voor het gemak kan u het beste eerst even aflevering 9 van de serie “Dutroux Revisited” dd. 12 april 2012 doornemen. Als u het daarna nog kan opbrengen om wat dieper te graven be our guest. 

Chantage. Dat is het sleutelwoord bij koterhopsen. Nee, niet als het gaat om een badmeester, een elftalleider van de eetjes of een griezel uit een kinderdagverblijf. Het woord valt pas als er sprake is van lieden uit de stratosfeer van de samenleving. Of een heul klein stukkie daaronder. Neem nou Joris Demmink. Hij ontkent dat ie in Turkije op toyboys heeft liggen te hijgen cq. als een ouwe faun likkebaardend de bosjes in Eindhoven indook. Maar hij heeft wel toegegeven dat ie herhaaldelijk de rol van Gepetto op zich nam in de Pinocchiobar en dat ie niet altijd wist of de door hem uitgekozen kontjes de kritieke leeftijd achter zich hadden gelaten. Hoe dit ook zij, voor speurneuzen van een beetje kaliber was het hopsgedrag van Joris toch een buitenkansje. Beelden van een internationaal opererende hoge mieter uit de Haagse justitiële ambtenarij die in zijn blote hol aan het hopsen is met een rent-a-boy zijn nooit weg. En wie herinnert zich niet de eilie rond prins Claus toen er beelden in omloop bleken te zijn van zijn bezoekjes aan gaybars in New York onder begeleiding van Frits Salomonson. De juridisch adviseur van de prins en zijn gemalin die zelf een Marokkaantje meer of minder niet versmaadde. Gefundenes Fressen voor de CIA en/of de Feds. Koter kan de was doen.
Een ander historisch geval kreeg gisteren aandacht in de Independent. Ging voornamelijk over Cyril Smith, in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw een belangrijk Parlementslid van de Liberalen en daarna een populaire verschijning in het Britse politieke landschap. Mocht u er trek in hebben leef u hier dan even uit. De toenmalige Zuidafrikaanse geheimedienst BOSS zou beeldmateriaal hebben veroverd van dear old Cyril tijdens een blote seance met twee ondermaatse boys. En dat kwam goed van pas, want in de tweede helft van de jaren zeventig maakte in Londen een regering van Labour en Liberalen zijn opwachting en die had niet veel op met het Zuid-Afrikaanse regime en zijn Apartheidspolitiek. Nou was Cyril geen groot aanhanger van de Lab-Libs combinatie, maar de “fat man” was een flamboyante Liberaal en daardoor toch een uitnemende target voor BOSS. Dus stuurde de dienst een handlanger van twijfelachtig allooi het veld in om wat jolige druk uit te oefenen. Het Britse blad laat min of meer in het midden of die krullenjongen en zijn geheime opdrachtgevers inderdaad over die beelden beschikten. Of dat ze handig gebruik maakten van de scabreuze geruchten die toen al ruim en breed de ronde deden over Smith. Een beetje truttig laat de Independent zelfs de naam van de betrokken chanteur weg, maar wie een beetje thuis is in de deze materie stuit al snel op Andre Thorne (1). Geen onbekende bij de handhavers van de Metropolitan. Andre beschikte over een redelijk imposant strafblad. Voornamelijk dankzij een reeks inbraken. En bij een van die avonturen zou hij pornofilms hebben buitgemaakt, waarvan er een beelden bevatte van Cyril die als hopman een paar welpen hopste. Die dampende rolprent zou later bij Andre zijn weggepikt. Door wie is niet duidelijk. Mogelijk de BOSS, die in die periode overigens soepeltjes samenwerkte met MI6, waar uiteraard alles wat Smith had uitgevreten keurig was geregistreerd. Op het oog gebeurde er verder niks met Cyril. Hij kon rustig verder gaan met zijn ellendige strapatsen en in 2010 rustig de pipe uitgaan. Toen pas, in de slipstream van Jimmy Savile, kwam naar buiten wat voor varken dit Member of the British Empire was geweest. Letterlijk en figuurlijk. Zo gaat dat met heren uit de stratosfeer. Ze worden beschermd tot ze dood gaan. Too big to fall. Stay tuned.

(1) Zie bijvoorbeeld “Inside BOSS, South Africa's Secret Police” van de voormalige Zuidafrikaanse speurneus Gordon Winter. 

Vraagje. Hoe vaak is er onderzoek gedaan naar het “vermeende” koterhopsen van Joris Demmink? 
Tig. En hoe vaak is die zaak weggejorist? Ook tig. Maar tig is nog niks vergeleken met het aantal keren dat de Britse Special Branchsmurfen Cyril Smith van het haakje haalden. Zeven keer! In een periode van dertig jaar. Waarvan een keer in 1981 toen de fat man samen met andere hoge hopsers werd gearresteerd tijdens een blote party met jonge kontjes. Wij hebben ooit in deze serie nog eens kond gedaan van een vermeende close encounter of the first kind die Joris gehad zou hebben met zo'n kontje in een Londens hotel. Samen met een hoge bekende collega bij Justitie. Een klop op de deur verstoorde deze encounter. Smurfen. Joris' collega zou zich schielijk hebben verwijderd achter de ensuite-deur. Joris was volgens deze toch vrij gedetailleerde story de klos en ging op de bon. Vraag was toen en ook nu nog waar die bon is gebleven. Het antwoord daarop zal waarschijnlijk pas boven AP komen als Joris 6 feet under of in rook opgaat. Vooropgesteld dat dit gevalletje waar is. Maar noch de encounter zelf noch de afloop zou ons verwonderen. Zo gaat dat met hoge hopsers. Too big to fall. Stay tuned. 

Oei. De bef van een voormalige rent-a-boy, die wij menen te kennen, heeft bij de balie in Amsterdam om een voorlopig getuigenverhoor verzocht van ondermeer Ollie Opstelten, Fred Teeven en de goeie ouwe Joris Demmink. Om uit te vlooien of de overheid in de jaren 80 en 90 het institutionele koterhopsen heeft gedoogd. Net als bijvoorbeeld aan de overkant van het plasje, aan de overkant van de grote plas en in Jerommekeland. Nou zal het horen van Ollie uuuuh waarschijnlijk weinig opleveren, want uuuh zijn geheugen was al niet best meer toen hij uuuuh recentelijk bij moeders thuis werd afgeleverd. Fred weet zonder twijfel het nodige over het Rolodex-onderzoek en zou misschien wat licht kunnen brengen in de darkroom van zijn vermaarde “List”, die een x aantal namen bevatte van lieden die op verkeerde plekken hun broek hadden laten zakken (1). En Joris? Ja doei. Je gaat jezelf toch niet het afvoerputje inlullen? Kortom, een interessante ontwikkeling. Vooropgesteld dat het getuigenverhoor wordt toegestaan. Maar hulp is onderweg. Een stel Kamerfracties hebben de kakelverse minister Ard van der Steur meteen in het diepe gemieterd. Mocht ie niet kunnen zwemmen dan is er altijd wel een badmeester in de buurt. De pestkoppen hebben Ard gevraagd of het waar is wat de rent-a-boy beweert. Dat van die gedoogpraktijken. En of tot die koterhopsring inderdaad ook zes hoge Justitiemieters behoorden. Oude vragen in nieuwe zakken. Maar we mogen niet zeiken. Er gebeurt tenminste wat. Jammer, dat de ijverige Kamerleden niet hebben gevraagd hoe het staat met het gemeenschappelijke Brits-Nederlandse speurneuzenonderzoek dat in 2013 op de rails is gezet naar aanleiding van berichten over het uitwisselingsprogramma van de PIE (Pedophile Information Exchange). Een studiegroep van hoge hopsers die niet alleen hun informatie uit allerlei vunzige litteratuur peurden, maar ook uit eigen experimenten met jonge kontjes in Amsterdam en Londen (2). Gemist kansje. Misschien tzt bij het nog te voeren debatje met Ard nog even in te brengen. Hoe lang zijn we nu met deze rotzooi bezig? Vanaf begin 2003. Zucht. Stay tuned.

(1) Indertijd ondiepgaand onderzocht door koddebeiers en daarna door minister Benk Korthals lek geprikt en afgelegd. Onder toezicht van de aanwezige Kamersukkels.
(2) Zie aflevering 129van deze serie dd. 8 december 2013 

Telefoontje gisteren. Van een van onze correspondenten in de PIGS-landen. Wist ons te vertellen dat er aan de zuidkust van het Iberisch Schiereiland ene John Paul B. rondhobbelt. Een Britse fotograaf die naar eigen zeggen vroeger foto's aanleverde voor de fameuze Page 3 van de Sun. Lekkere wijven met pronte bloemkolen en een gestroomlijnde carrosserie. So far so good. Maar op een onbewaakt ogenblik liet hij zich ook ontvallen dat hij ooit bezoek had gehad van een stel officiële speursmurfen. Die droegen hem op een deel van zijn voorraad beeldmateriaal te vernietigen. Nee, niet dat van Page 3. Zijn koterhopsmateriaal. Daar stonden hoge mieters op die druk in de weer waren met jonge kontjes. So far so bad. Nou het ondeugende van dit gevalletje: John Paul vernietigde wel de foto's van de betrokken Britse mieters. Die van de Nederlandse mieters wist hij binnenboord te houden. We zijn nu op zoek naar John Paul. Het zal wel even duren, want onze middelen zijn beperkt. U hoort nog van ons. Stay tuned. 

Laten we aannemen dat het waar is. Dat topjournalist Dominic Di-Natale december vorig jaar zelfmoord pleegde. Om een leven met voortdurend toenemende neurologische malheur te vermijden (1). Dominic was afkomstig uit Almancil. Niet ver van Faro in de Portugese Algarve, waar zijn vader een restaurant runt. Daar startte hij ook zijn woelige journalistieke carrière onder het credo “if it bleeds, it leads”. Kwootje uit een artikel in het Portugese dagvod Portugal Resident naar aanleiding van zijn overlijden: “Only he would have spent hours up a tree in the dark with an Instamatic camera, waiting to snap a politician as he came out of a brothel” (2).

Beetje sensatiebakker? Ja, misschien wel. Maar het toont wel aan, dat invloedrijke luitjes die op verkeerde plekken hun broek lieten zakken zijn volle aandacht genoten. In 1999 ontmoette Dominic in het restaurant van zijn vader een Nederlandse habitué, die later zou uitgroeien tot een van onze zeer gewaardeerde buitenlandse correspondenten. Ze kwamen aan de praat en de in die periode vooral voor de Britse pers in touw zijnde journalist vertelde bij die gelegenheid op het spoor te zijn van een poel van Portugese ellende, die pas drie jaar later een naam zou krijgen: de Casa Pia-affaire (3). Oftewel koterkruipen op hoog niveau. Een intrigerend verhaal met een voor onze latere correspondent explosief toetje, dat al vanaf 1978 ergens in de vriezer stond en door Dominic tijdens zijn onderzoek was opgeduikeld. Ging over twee Nederlanders die in dat jaar aanwezig waren op een officieel feestje. Georganiseerd ter ere van de vierde verjaardag van de Anjerrevolutie en de terugkeer van de democratie in Lissabon, waarvoor Den Uyl en Van der Stoel zich achter de schermen zo hadden uitgesloofd. Voornoemd tweetal, dat als de tekenen niet bedriegen als vertegenwoordiger van het Ministerie van Defensie optrad, zorgde voor foto's van het feestje. Ook en vooral toen dat uitliep op een full monty orgie. Inclusief Casa kontjes. Beiden zouden later een imposante carrière bij het Ministerie van Justitie maken. Een van hen zou binnen deze context enige publieke bekendheid verwerven, de ander bleef achter de schuifdeuren.
Begrijpelijkerwijs wilde onze Nederlandse correspondent graag meer details van de Portugese diepgraver vernemen, maar om de een of andere reden nam Dominic nooit contact meer met hem op, laat staan dat er sprake was van een tweede seance. Ondanks het feit, dat onze speurneus herhaaldelijk bij Dominic's vader over de vloer kwam. Bijvoorbeeld in 2007 toen hij samen met Fernand Tripels het etablissement bezocht. Om het verhaal dat hij aan de Maastrichtse advocaat had verteld van enige couleur locale te voorzien. Fernand had in zijn dossier rond de moord op zijn Russisch-Israëlische cliënt Vadim Rozenbaoum op 28 juli 1997 nog de nodige prangende vragen overgehouden en nam zich voor om gewapend met het eerder genoemd explosieve toetje alsnog te proberen bij het Ministerie van Justitie de hiaten op te vullen (4). Fernand werd in mei 2012 gezelfmoord in Lanaken teruggevonden (5). Onze correspondent is nog in leven, maar dat wordt hem wel langs justitiële weg ongelooflijk zuur gemaakt. 
Vlak voor zijn dood heeft Dominic zijn brandbaar materiaal opgestuurd naar een Amerikaanse collega. U begrijpt wat we bedoelen. Laten we samen bidden. Stay tuned.

(1) Zie dit artikel
(2) Zie dit artikel
(3) In deze serie is over die affaire heel wat te vinden
(4) Zie voor deze affaire de kleine maar fijne serie “Vadim en Victor” uit 2011
(5) Zie het artikel “De dood en de advocaat” dd. 20 mei 2012 

Binnenkort gaan de gleuven weer open. In de UK. Kunnen de Britten laten weten of ze verder willen met Cameron en zijn halfnederlandse liberale poedel. Of liever kiezen voor Miliband, al dan niet met hetzelfde liberale keffertje aan de lange lijn. Hangt overigens niet helemaal afvan het aantal zuivere stemmen dat wordt uitgebracht. Dankzij Tony Baloney Blair kunnen onze overburen namelijk ook per post hun stem uitbrengen en dat heeft de deur opengezet voor een vrolijke dosis fraude. Die manifesteerde zich voor het eerst bij het Schotse referendum over de long goodbye van de UK. Bij die gelegenheid kregen de Schotse nationalisten dankzij uitgebreid gerotzooi met die poststemmen een ferme schop tegen hun blote klokkenspel en de afscheiding ging niet door.
Het is overigens niet de enige factor die van belang kan zijn bij de ophanden zijnde verkiezingen. Cameron en zijn corrupte kliek in high places hebben er alles aan gedaan om het Westminster koterhopsschandaal de berm in te rijden, maar dat is niet gelukt (1). Hoe die zaak er nu voorstaat? Lees en bevries. Toegegeven, ook bij Labour en de Liberals liepen koterconsumenten rond, maar verreweg de meesten waren van conservatieve huize. Met name ten tijde van Maggie Thatcher leek het voor je carrière haast beter om wel dan om niet aan feestjes met jonge kontjes deel te nemen. Dan pas hoorde je er echt bij.
Btw: we weten niet of het u is opgevallen maar in het bijgaande artikel komt ook Amsterdam voorbij. Voor de followers van deze serie geen feit om de dokter te raadplegen. Maar het zou zomaar kunnen, dat het gedeelte van het artikel dat zich bezighoudt met chauffeur Sidney Cooke cs. in menige erogene zone beroering zal wekken. En wat te denken van deze zin? Komt ie:“Says Jaquelin Magnay for The Australian: “one now-retired lead detective believes Cooke is behind the disappearance of at least 17 boys and the Dutch police believe he was involved in trafficking young boys for the lucrative young boy trade in Europe”.Oh? Dutch police? Ooit iets van ze gehoord over dit themaatje? Nee, wij ook niet. Komt zeker nog.
Als Joris, Frits en meer lieden uit die hoge vrijleutersperiode de pijp uit zijn misschien. Net als in Engeland. Stay tuned.(1) Voor Westminster zie artikel 133 van deze serie dd. 16 januari 2014. 

Gebeurt wel eens. Een addendumpje weggevallen. Gaat over die Sydney Cooke. Dat ellendig stuk vreten dat wij in aflevering 187 even voorbij lieten draven. Daarbij vergaten wij te vermelden dat die in de petoet verblijvende Britse koterhopser, die ondermeer in verband wordt gebracht met het kelen van een paar jonge kontjes en de misselijke activiteiten van oud-minister Leon Brittan (comfortabel overleden), al twee keer eerder in deze serie aan de beurt is geweest. In de frisse afleveringen 129 en 132. Compleet met een Amsterdamse component. Wat wilt u nog meer?
Deze materie had overigens ook een plekje gevonden in de reeks Kamervragen die na de aftocht van Ollie Opstelten bij zijn opvolger in de schoot werden geworpen. In de hoop dat Van der Steur wat gezelliger met die vragen over de Demmink-affaire omsprong dan Ollie. Die hoop werd rapido de bodem ingeslagen. De zaak is onder de rechter begrijpt u. Vandaar. Het heeft vooralsnog dus weinig zin om de nieuwe info uit Portugal van de inmiddels zo dramatisch aan zijn eind gekomen journalist Dominic Di-Natale nadrukkelijk in de spotlights te duwen (1). Ondanks het openstaande antwoord op de vraag of de in 2012 gezelfmoorde Maastrichtse advocaat Fernand Tripels die info in stelling heeft gebracht om bij Demmink het dossier rond zijn in 1997 afgeschoten Russische cliënt Vadim Rozenbaoum los te wrikken. We hebben geduld. Per slot zijn we al vanaf 2003 aan het jorissen, dus een jaartje meer of minder doet er eigenlijk niet meer toe. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 186 dd. 20 april 2015. 

Het is net als bij Joris. Het wil niet weggaan. Die hopsaffaire rond de Amerikaanse miljardair Jeffrey Epstein (1). Dit keer heeft een privé-detective gedacht, kom ik doe ook een bal in het zakje. Denk nou niet meteen aan figuren als Jacques Clouseau (2) of Nardy Cramm (3). Deze nog anonieme speurneus zou een gedecoreerde detective lieutenant zijn geweest bij het Amerikaanse smurfencorps en dan ben je niet een of andere lullo in het grutterswereldje. Hoe dit ook zij, onze privé-snuffelaar heeft tegenover een rechter-commissaris onder ede verklaard dat Bill Clinton druk heeft uitgeoefend op zijn gap Alan Dershowitz om zijn aanklacht tegen de 31-jarige Veronica Roberts in te trekken. Om het presidentiële karretje van zijn vrouwtje niet voortijdig in de poep te rijden. Waar die klacht over ging? Nou, zoals wij al eerder uit de vuile doeken deden belandde Veronica op een onzalig ogenblik toen zij nog nog een jong heuveltje was op het privé-eiland van miljardair Jeffrey Epstein, een andere gabber van Bill. Net als oom Freddie Heineken (rip) indertijd klopte Jeffrey erg graag zijn pijp uit bij kleine meissies en was niet te beroerd om die meissies te delen met de ouwe jongens uit zijn kennissenkring. Desnoods konden ze gebruikmaken van zijn privé-jet om even op zijn eiland langs te wippen (4). En daar wipten zij verder. Ondermeer met Veronica die na de job trouw een wedstrijdverslag uitbracht bij haar miljardenpooier. Het waarom is duidelijk. 
Heerlijk helder allemaal? Dat niet. Maar een privé-wip is nooit weg. Zo lang die privé blijft. Helaas, Veronica en de door haar ingehuurde ex-detective lieutenant gooiden roet in het diner. Nou kan je bij dat soort zaken over het algemeen beter zowel je mond als je gulp verder stijf dicht houden, maar je zal zoals Alan een vlekkeloze reputatie hebben opgebouwd als Harvard professor, advocaat, politiek commentator en boekenschrijverd en je wordt ineens op de kaart gezet als een ouwe geilbuik. Dan ben je gauw geneigd om aan de noodrem te trekken. En dat deed Alan. Want hij had nooit Jefferey's heuveltjes beklommen. Zei hij. Zoals gezegd, hij diende een aanklacht in tegen Veronica en zoals ook al gezegd oefent sigarenjongleur Clinton nu druk uit op good old Alan (pittig in de zeventig) om de zaak te begraven. 
Oh, en dan nog wat. De msm houdt zoveel mogelijk zijn wafel over de orgie-affaire. Een van de redenen daarvoor vinden we ook terug in de beëdigde verklaring van onze speurneus. Voor de lekkerbekjes onder u. Komt ie:

“The truth is that the higher-ups at top news outlets donated millions of dollars to the Clinton organization despite the fact that only $0,15 out of each is dollar is used for charitable causes. These hypocrites in the news media know darn well the foundation is really a Clinton slush fund. Not only that but the Clinton Foundation is a great place to “park” their minions (mijnen) who will be unleashed during Hillary's presidential run”.

Sexy hè? En er is meer op komst. Voelen we aan ons water. Stay tuned.

(1) Zie de hijgende verhalen eerder in deze serie.
(2) Wie de man niet kent kan altijd nog bij Goegel terecht.
(3) Zie de serie “Antillen vice versa”.
(4) Voor een tableau de la troupe aflevering 178 van deze serie dd. 28 januari 2015. 

Dat was wat. Luc Frijns, een kinderarts bij het Radboudziekenhuis in Nijmegen bleek vandeweek koterporno in zijn bezit te hebben. Niet veel en hij had de plaatjes niet zelf geschoten. Nou, dat lucht op. Verder had ie ze ook niet gedeeld met andere rukkers en had ie voor zover waarneembaar niet aan zijn patientjes zitten vogelen. Wat ook erg tot de verbeelding sprak was het feit, dat ie tot een keurige Limburgse familie hoorde, zijn moeder pastorale hulp verleende als je door meneer pastoor genaaid was en mede daardoor beschikte de familie over uitstekende connecties met hoge Roomse jurken en mijters tussen de Peel en de Vaalserberg. Wij zouden zeggen dan moet je extra gaan uitkijken. Maar zo niet het OM. Die stuurde hem na een paar daagjes alweer naar huis. Saillant detail: hij was in de kerstshow van Paul de Leeuw in 2012 aan ons verschenen om steun te vragen voor de Stichting Kinder Intensive Care. Alsof dat iets positiefs betekende. Mogen wij in dit verband even wijzen op aflevering 6 van de serie “Brieven uit de nor”? Gevonden? Moeten we nog meer zeggen. Van die dingen dus. Stay tuned.

Memorabel. Dat was gisteren de uitzending van BinnensteBuiten. Een nog redelijk nieuwe rubriek van KRO-NCRV op NPO2, die je elke werkdag na de bloemkool met een saucijsje of de andijvie met een bal nog even trakteert “op een gepassioneerde en duurzame dosis huis en interieur, tuin en natuur, eten en drinken”. En wie trok binnen dat kader ineens aan ons lodderig oog voorbij? Good old Oscar Hammerstein. De vermaarde en in sommige kringen verguisde bef, die ooit dacht dat zijn BMW voorbestemd was voor een vakantievluchtje rond de Westertoren, leidde ons met beschaafde passie rond in de zalen van zijn duurzame pandje annex tuin in de zogenaamde Gouden Bocht van de Amsterdamse Herengracht. Heel monumentaal allemaal met als leuke details wat spulletjes uit paleis Soestdijk, die hij voor een prikkie had kunnen overnemen van de familie Oranje. Per saldo een oude connectie van de tegenswoordig met een antieke symmetrische snorrebaard rondwarende Oscar. Al sinds jaar en dag vervulde hij namelijk de rol van Tom Poes in de slagschaduw van zijn Bommel: Frits Salomonson. Vanaf de entree van Claus von Amsberg in onze koninklijke stallen midden jaren zestig de huisbef van de firma B & C. Tot hem midden jaren negentig vriendelijk en naar wij aannemen met een bloedend hart werd verzocht om afscheid te nemen. Frits kon gewoon niet meer. Door zijn connecties met linke Loetjes uit de schaduwwereld en het hopsen met jeugdigen uit de Maghreb. 
Wil niet zeggen dat alle banden tussen de Koninklijke famielje en hun jarenlange huisbef definitief verbroken werden. In aflevering 175 van deze serie maakten wij al gewag van een foto die bij onze zuiderburen zou rondzwerven waarop Poes en Bommel samen met Willy en Maxi zijn te ontwaren. Maar dat is nog maar pinda's. Waarvan raakten wij gisteravond totaal binnenstebuiten? Van foto's. Eentje geschoten ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van Frits in gezelschap van de koningin moeder. En een foto van Frits, Oscar, Willy en Maxi en wat voetvolk. Ter gelegenheid van Frits' 80ste verjaardag. Daterend van twee weken voor de troonsafstand van Bea in 2013.
Nou weten we allemaal dat verschil er wezen moet. En dat een prominent lid van de Eindhovense plantsoenendienst samen met Ivo Opstelten en Fredje Teeven mag opdraven voor de kadi om iets te hikken over een zootje tot staatsgeheim verheven elitaire koterhopsaffaires is hoopgevend (1). Maar waarom blijft onze Frits binnen deze konttext dan buiten schot? U heeft gelijk: dat is een retorische vraag. Maar wat zou er gebeuren als een paar van de kleine Maghreb Mootjes die in het verleden soms zelfs het trappenhuis van oom Frits' grachtenpand bevolkten net zo'n rechtzaak zouden beginnen als Bart van Well (2). Dat zou voor ons aanleiding zijn om uit te barsten in het volgende lied. Komt ie:

“Ik zag een Mo (waar?)
Daar op de trap 
(Waar op de trap?) Nou daar
Een kleine Mo op klompjes 
Nee 't is geen grap 
Het ging van klip klippedieklap op de trap. 
Oh ja.”

Stay tuned.  

(1 Zie bijvoorbeeld de artikeltjes 375 en 376 van de serie Octopussy. 
(2) Zie dit artikeltje van eerder deze week. Zie meer over Bart bijvoorbeeld in de serie "Brieven uit de nor" op onze Followup-site. 

Hoe gaat zoiets bij ons? Er is zegge 1 vermeende elitaire koterkruiper die aarzelend voor de kadi wordt getrokken, de rest blijft buiten schot. Nog gekker, een prominent lid van die rest gaat om en nabij zijn verjaardag lekker zitten te smikkelen met de koningin-moeder of met Willy en Maxi (1). Onderzoek naar elitair koterhopsen in het recente verleden? Waarvoor? Het is toch al verjaard. Het is dat die man van de Eindhovense plantsoenendienst mogelijk iets te maken heeft met een Koerd, die voor de rest van zijn leven de kwaliteit van allerlei Nederlandse penitentiaire instellingen mag testen omdat ie liedjes zong over de rol van hoge Turkse functionarissen in de internationale drogwereld. Anders hadden we over hem verder ook niks vernomen in koterhopsverband.
Nee, dan in Engeland. Ondanks tegenwerking van bovenaf wordt daar vrolijk verder gezaagd. We hebben het eerder in deze serie al verschillende keren gehad over de Dickens dossiers (2). Vol met info over koterhopsgedrag binnen de high society aan de overkant van het plasje in de jaren zeventig en tachtig. Had MP Geoffrey Dickens in 1984 overhandigd aan Sir Leon Brittan, Thatcher's minister van Binnenlandse Zaken. Wat gebeurde daarmee? Hetzelfde als bij ons met de nalatenschap van de Zandvoortse smeerpijp Gerrie Ulrich. Weggejorist door de overheid (3). Nou had de bron van Dickens een kopietje gemaakt van zijn dossiers. En laat dat kopietje nou zijn komen boven drijven. Jawel. Labour parlementariër John Mann kwam ermee aanzetten. En wat de verdwijning van het oorspronkelijke dossier betreft: hij gaf de groenepiet aan George Kennedy Young (rip). In zijn goeie tijd subhoofd van de snuffeldienst MI6. Uit de Dickens dossiers zou volgens Mann blijken dat meneer Young met de kennis die hij had over de elitaire koterkruipers vrolijk in het rond manipuleerde. Richtte enge en geheime militante clubjes op en zette de regeringsteams van Wilson en Heath onder druk om dingen te doen die niet in de officiële planning voorkwamen. Details? Nee, (nog) niet. Maar wat niet is kan nog komen. En wie weet komt er dan ook nog het nodige aan de oppervlakte over de Nederlandse connectie. Carry on John, we love it. Stay tuned.(1) Zie aflevering 191 van deze serie dd. 31 oktober 2015
(2) Zie de afleveringen 114, 154, 167, 171 en 174 van deze serie
(3) Zie aflevering 4 van deze serie

Grrrr. Die hebben we gemist. Donald Trump heeft in zijn presidentscampagne maar 1 keer heel voorzichtig eraan gerefereerd. Aan Bill Clinton's tochtjes met de Lolita-express naar het Virgin Island van zijn gabber Jeffrey Epstein. Een eiland waar heren als Bill zich naar believen konden uitleven met ondermaatse heuveltjes, die soms zelfs met dezelfde expressvlucht als voornoemde heren waren gearriveerd. Zullen we verder maar niet over uitwijden. Hebben we in deze serie al genoeg gedaan. Ondermeer over het boekje dat de miljardair geworden pedopooier bijhield vol met telefoonnummers van luitjes die voor hem blijkbaar interessant waren en in veel gevallen groenvoer wel lekker vonden. Onder wie Freddie Heineken. Maar laten we het helder houden. De vraag doet zich voor waarom The Donald een voorzichtig rollertje produceerde over deze venuskwestie, terwijl een pegel voor de hand lag. Nou, dat komt omdat het nummer van The Donald ook in dat boekje stond. Wil misschien niet automatisch zeggen dat ie ook gebruik heeft gemaakt van de Lolita-express om later te kunnen zeggen dat ie never sex had with these women, maar code geel is wel degelijk van toepassing. A fucking mess? Dat mag je wel zeggen. Stay tuned.

Een meisje dat weet wat ze wil. Die Virginia Roberts. Zij bracht ooit de ballen aan het tollen en houdt ze nog steeds hoog in de affaire rond Jeffrey Epstein (1). De Amerikaanse miljardair die met zijn “Lolita Express” jonge tot zeer jonge heuveltjes naar de Virgin Islands liet overvliegen om eens ferm te hopsen. Maar ook zijn vrienden en kennissen liet hij meegenieten. De afdeling logistiek en administratie was in handen van een heel volwassen vriendin: Ghislaine Maxwell. De dochter van Robert Maxwell, een Britse mediamagnaat die zich tevens bezighield met het bedrijven van driehoeksspionage en als gevolg daarvan in 1991 midden op de Atlantische Oceaan ineens van zijn luxe bootje (“Lady Ghislaine”) kukelde of werd gekukeld en verzoop. Zo vader, zo dochter? Niet onwaarschijnlijk, want als Jeffrey's vrienden als een “fool on the hill” bezig waren en de “world spinning round” zagen gaan werden zij stiekem voor de eeuwigheid vastgelegd. Geen filmpjes voor thuis, maar meer voor rubberzolen en zonnebrillen. Toen Virginia deze smeerboel op de keien gooide, was Ghislaine er als een hok vol Barnevelders bij om Virginia als fantaste af te schilderen. Die nam dat niet en gooide de zaak voor de kadi. Zij eist ondermeer dat Ghislaine haar administratie uit de jaren 1998/2016 overdraagt en afgelopen donderdag liet de betrokken kadi weten daarmee akkoord te gaan. Moet Virginia ten aanzien van de in die administratie voorkomende hopsvrienden wel preciseren waarom die full monty moeten. Moet niet al te moeilijk zijn voor de voormalige seksslavin van vriend Jeffrey. Stay tuned. (1) Zie voor meer details uit de avonturen van Jeffrey en de in zijn fameuze zwarte boekje genoteerde vrienden en kennissen (onder wie “oom Freddie” Heineken) eerdere berichten uit deze ernstige serie.

Het deugt voor geen kont. Maar het gebeurt wel degelijk. Aan de overkant van het plasje is de operatie Midland ten grave gedragen. Als je de Guardian en andere dagvodden tenminste mag geloven. De smurfenoperatie hield zich bezig met een diepgaand onderzoek naar de verklaringen van ene Nick over een koterhopsring van hoge mieters onder wie ministers, militairen, pruiken en adellijke prollen (1). Wel allemaal comfortabel dood of zo goed als. Voor die VIP-seances zouden koters uit allerlei kindertehuizen zijn aangerukt en sommigen van hen zouden daarvan niet levend zijn teruggekeerd. De verklaringen van Nick werden als uiterst geloofwaardig ervaren, maar na een intensief onderzoek van 16 maanden ging bij het team van 31 recherchesmurfen de vlag halfstok. Het bewijs was niet rond te breien. Net als indertijd in België. De weinige mieters die nog het ene been achter het andere kunnen krijgen eisen nu onverbloemd het ontslag van de grote smurf van de Metropolitan Police en wat grut daaronder. Treurig maar waar. Nog even en Sir Jimmy Savile wordt bij verstek heilig verklaard. En dat terwijl de secret service smurfen even verderop zonder twijfel over riante beelden beschikken van al de door Nick met moeite uit zijn geheugen gewurmde hopsgebeurtenissen. Alleen, daar zit een plakkertje met het woord “staatsgeheim” op en dan kan je het verder schudden. Hoeven we trouwens niet voor naar Londen. Bij ons eenzelfde laken een pak. Hoe opvallend snel en geruisloos werd het afzichtelijke beeldmateriaal van Zandvoortse zeebonk Gerrie Ulrich niet door die Rolodexelse Theo Bot (de broer van lobby-Ben) en zijn mannetjes begraven? (2). Maar laten we niet al te somber doen. Op naar het Jorisfeestje. Stay tuned.

(1) Zie voor Nick en zijn verklaringen eerdere artikelen in deze serie
(2) Zie aflevering 4 dd. 9 februari 2003.

Zijn wij nou zo slim en die Engelsen sukkels? Wij zijn slim. Bij ons geen jarenlange revelaties over koterhopsen in high places. Maar aan de overkant van het plasje kon je een tijdje geen dagvod openslaan of hops weer stomende berichten over high society figuren die in de jaren zeventig en tachtig hun broek hadden laten zakken om een koter te scoren. Meestal ging het om figuren uit die society die al lang 6 feet under lagen en de nog in leven zijnde hopsers zaten bij wijze van spreken te wachten op de zwarte koets. Dus een gang naar de kerker werd ze bespaard, maar hun naam was wel naar de kloten en dat is ook wat waard. Veel van die ouwe geilbuiken waren lid van de PIE (1). Een club vol invloedrijke lieden die probeerden kinderkruipen tot de normale dingen des levens te verheffen en dat zelfs in de wet te laten verankeren. Niet gelukt, maar ze kwamen akelig dichtbij.
Tussen de Britse en Nederlandse leden van het netwerk bestond een innig contact en regelmatig maakten zij dan ook gebruik van de wipexpres om elkaars kalfslapjes te keuren. Is aan de overkant van het plasje redelijk veel over gepubliceerd, maar aan deze kant uiterst fellaciomaat. Kan alleen maar betekenen dat onze begrafenisondernemers beter werk afleveren (2).
Maar er schijnt een zwak licht aan het eind van pisbuis. Maandag zijn in Amsterdam de verhoren gestart van getuigen die al dan niet uit eigen ervaring kennis dragen over het hopsnetwerk in Nederland. Tot nu toe weinig nieuws of het moest zijn dat Onno Ruding zich liet afsabbelen in een auto. Tikkie vreemd is wel, dat men ervan uit gaat dat de staat der Nederlanden op de hoogte was van het georganiseerd koterhopsen maar het gedoogde. Gedoogde? In Engeland waren de geheimesmurfdiensten tot hun adamsappel betrokken bij het op de pen zetten en verder breien van het netwerk. Net als in de USSA. Daar boekten de CIA en de Feds zoveel successen op dit terrein, dat ze de zogenaamde “rogue agents” Edwin Wilson en Roy Cohn naar Brussel stuurden. Om ook daar met een nummertje “blij dat ik brei” een hele reeks hoge mieters in compromitterende situaties te manouvreren en ze vervolgens voor de eeuwigheid vast te leggen (3). Met alle gevolgen vandien. Dus dat er hier in Nederland alleen maar sprake was van gedogen gaat er bij ons niet in. Maar misschien kan Fredje Teeven verderop in de week ons wat heerlijke helderheid verschaffen. Joris? Dat gelooft u toch zelf niet? Stay tuned. (1) PIE staat voor Pedophile Information Exchange.
(2) Goed voorbeeld hiervan is het voorkomen van de publicatie van het door een van ons geschreven “mythische” artikel “Linksgestrickt”.
(3) Zie voor deze heren bijvoorbeeld aflevering 100 van deze serie dd. 17 oktober 2012.

Je had al winterweer, winterwortels, wintertenen, winterkoninkje, winterpret etcetera. Maar nieuw is Winter Key. Zo heet een door een gloednieuw team van 90 man uitgevoerde Britse smurfoperatie onder toezicht van de IPCC. Een onafhankelijk vehikel dat klachten over lullig politieoptreden behandelt. Bij Winter Key gaat het om een onderzoek van de PSD (Professional Standards Directorate) naar de stiekeme begrafenispraktijken bij verschillende korpsen in de UK. Daarbij werden speurtochten naar koterhopsen van hoge mieters en smeerpijpen uit de periferie van Sir Jimmy Savile voortijdig 6 feet under geduwd op bevel van hogerhand. Een van die gevalletjes is Operation Midland die een maand geleden onverhoeds werd afgeblazen. Bij die operation kwamen de namen van allerlei VIPs en politici bovendrijven die zich in exclusieve appartementen aan het dure Dolphin Square tegoed deden aan kleine kontjes, waarbij de adrenaline soms zo naar het hoofd steeg dat er dooie kontjes te noteren vielen. Bij voornoemde evenementen zouden bekende leden van de PIE (Paedophile Information Exchange) aanwezig zijn geweest. Een club die ook aktief was in Nederland en vandaar misschien, dat bij die operatie Midland ook Nederlandse speursmurfen werden uitgenodigd om bij de Midlandverhoren in Londen aanwezig te zijn. Verder nog iets over vernomen? Nee, bij ons zijn de begrafenissen beter geregeld. Neem alleen maar die van de Zandvoortfiles onder leiding van ceremoniemeester Theo Bot (1). Misschien een leuk onderwerp voor het AD. Stay tuned.

(1) Zie over hem eerdere artikeltjes in deze serie. Te beginnen bij aflevering 4 dd. 9 februari 2003 (!!!).

Vlag uit bij Harry Webb aka Cliff Richard aka Kitty. Hij had niet hoeven te verhuizen naar Barbados. Er waren in totaal vier Bart van Welles, die verklaarden dat ze in vroeger tijden door Kitty gehopst waren. Maar het OM besloot dat er te weinig hard bewijs was om de Living Doll voor de kadi te trekken. Het wachten is op de strafzaak tegen Joris. U kunt wedden bij uw sigarenboer om de hoek. Hou vantevoren wel even rekening met matchfixing. Stay tuned.

Alsof dat nieuws was. Plotseling was er bij de speenstreammedia plaats voor het bericht, dat er binnen de voetballerij aan de overkant van het plasje sprake was van koterhopsen. En dat verschillende clubs poen hadden betaald aan de slachtoffers en hun familie om de zaak onder grasmat te schuiven. Een paar smurfenkorpsen waaronder de inmiddels als begrafenisonderneming bekend staande Metropolitan Police hebben aangekondigd een onderzoek te zullen starten (1). Nou is het hele verhaal niet nieuw en wie een diepere duik in deze materie wil nemen en/of het in een bredere konttext wil plaatsen kan hier terecht. Vergis u overigens niet, het onderhavige onderzoek zal hooguit een veroordeling opleveren van de man die de lijntjes trekt en de ballen oppompt. Zodra er clubmanagers en financiers in zicht komen is de zaak verjaard of niet te bewijzen. Tenzij ze in een of ander Eindhovens plantsoen van bil gingen in plaats van in de stadionsauna. Maar dat is een zeldzaamheid. Stay tuned.

(1) Zie hier het verhaal uit The Telegraph van 26 november jl.

Verrassing. Een hele reut vertegenwoordigers van Amerikaanse snuffelorganisaties was in Los Angeles bij elkaar geveegd bij een recente persconferentie. Daarbij werd aangekondigd, dat deze maand nog dertig zeer bekende Amerikaanse politici en veertig figuren uit de high society in Washington DC, Virginia en New York voor het luik gaan. In verband met koterhopsen. Als onderdeel van de operatie “Reclaim and rebuild”, die tot nu toe al 474 smeerpijpen een verblijf achter tralies heeft bezorgd. Nee, we gaan in dit verband niet filosoferen over de aanwezigheid van Bill Clinton in Amsterdam. We laten ons gewoon verrassen. Stay tuned.

Zullen we eens met een liedje beginnen vandaag? Goed. Gaat ie:

Pedostraat,

pedostraat,

pedostraat,

Schuif gezellig aan,

Laat je speelgoed staan,

Voor pedostraat.

Denkt u misschien dat bij ons de stoppen zijn doorgeslagen, maar dat ontkennen wij cuntogorisch.

Er is wel degelijk een serieuze aanleiding voor deze op Sesamstraat geënte aubade. Dat is namelijk de oekaze die de Britse Local Government Associatio (LGA) een paar dagen geleden aan haar lidmaten heeft gestuurd. De organisatie waarschuwde daarin voorzichtig te zijn bij het eren van lokale beroemdheden. Ze met paard en kar in triomf door de gemeenschap sjorren of ze een bossie bloemen geven op een podium onder de tonen van “we never had such a good one” alla. Maar hun naam verbinden aan straten, pleinen, parken, rotondes, parkeergarages, openbare toiletten, stadions, winkelcentra, uitlaatstroken voor doggies etcetera is andere biscuit. Want stel je voor dat een van die bofkonten later een koterkruiper blijkt te zijn geweest? Dan moet je al die ouwe bordjes van de muur wrikken en nieuwe erop wurmen. Zondegeld. Vindt de LGA. Op het eerste oog wat zwaar op de hand, maar de betrokken scrooges komen wel met een goed voorbeeld aanzeilen: Jimmy Savile.

Dat is me een werk geweest. Om al die bordjes weg te halen. Wil je niet weten. En wat dat betreft is het eind nog niet in zicht. Een topsmurf uit Wiltshire heeft namelijk na het doorploegen van een hele bult getuigenissen vandeweek naar buiten gejast, dat oud-premier Sir Edward Heath aka Uncle Eddy voor 120 procent een koterkruiper was. Dus ga maar even aanstaan. Om over Cliff Richard aka Kitty maar te zwijgen. Tot nu toe is er in zijn geval sprake van een jojo-effect. Maar als de zoetgevooisde zangerd straks zijn laatste noot heeft uitgestoten kunnen de gemeentewerkers opnieuw aan de bak. Mark our words. Dus zo overdreven is de oekaze van de LGA nou ook weer niet. Iets voor de VNG misschien? Stay tuned.

Een zucht van verlichting. Die werd gisteren geslaakt door een reeks van Britse gemeentebesturen. Hoe dat zit? Bakpeddelen we voor terug naar aflevering 201 van 22 februari jl. Daarin wisten we bij u naar binnen te frummelen dat het bestuur van de VBG (Vereniging van Britse Gemeenten) zijn leden opriep voorzichtig te zijn met het vernoemen van straten, pleinen, parken en wat dies meer zij naar bekende publieke figuren. Dit om te voorkomen dat gemeentewerkers later naambordjes weg moesten wrikken, omdat de bewuste publieke figuur een vuig verleden bleek te hebben. En dan bedoelde het bestuur niet het stelen van een zakje Engelse drop, maar bijvoorbeeld het bekruipen van koters.

Het kan haast geen toeval zijn zou je zeggen, maar in diezelfde week liet een topsmurf uit Wiltshire hem flink uit zijn broek hangen over dit onderwerp. Hij verklaarde, dat oud-premier Edward Heath voor 120 procent een koterkruiper was. Wij hebben in eerdere publicaties al ruime aandacht besteed aan “Uncle Eddy's” appetite voor boys à la carte en om die appetite te bevredigen er niet voor terug schrok het struweel van het Hampstead Heath-park af te struinen naar verse hapjes (1). Dus dat we achterover stortten, nou nee. Wel van het nieuws van gisteren. The Daily Telegraph liet jubelend hoorngeschal weerklinken. Volgens het dagvod wordt het koterkruiponderzoek met de jolige titel “The Conifer” naar de in 2005 naar de hemelse rommelzolder verhuisde Sir Edward over een paar weken afgelegd. Wegens gebrek aan bewijs. De two year's snuffel heeft in totaal 1 meloen Pond gekost en eigenlijk niks opgeleverd. Vraag is nu of de publieke bordjes met zijn naam erop nou weg moeten of niet. Iedereen weet dat Eddy donateur was van de actie “stop je leuter in een kleuter”, maar officieel is ie lelieblank. Dat wordt nog een heel probleem voor de Britse gemeentebesturen. Maar het is weer eens wat anders dan de aankoop van een nieuwe vulleswagen, het aanleggen van een schijtzone voor honden of het subsidiëren van een vakantiekamp voor arme stadskoters. Stay tuned.

(1) Roll over Eindhoven and tell Joris Demmink the news.

Hij was vorig jaar even vet in het nieuws. Koos van Woudenberg. Naar aanleiding van zijn opzienbarende getuigenis in het koterhopsproces tegen inmiddels emeritus secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink. Koos noemde daarbij namen die klonken als een bronzen klok met een middellijn van 7 meter. Dat kan je over het algemeen beter laten, want je krijgt gegarandeerd narigheid. En zeker met dit soort affaires. Zo ook Koos. Maar desondanks liet hij zich niet met drie slag aan de kant zetten. Vandeweek schreef hij deze brief aan het Parket in Arnhem. Consumeer met kleine hapjes aub. Prettige Paasdagen. Stay tuned.

Gesaboteerd door klootzakken uit het AMERIKAANSE Ashburn (1) of niet, we gaan gewoon door. Gisteren kieperden wij een brief van Koos van Woudenberg in het publieke domein. Daarin refereerde hij ondermeer aan een oriënterend gesprek met Rijksrecherchière Anja Koelma op 8 april 2014. Op 19 augustus van datzelfde jaar deed Koos aangifte en stuurde een afschrift daarvan op aandringen van diezelfde Anja naar Hoofdofficier van Justitie Fred Westerbeke van het Landelijk Parket in 010. Niet verbijsterend onlogisch, want Fred hield zich ten behoeve had van het OM in Arnhem onledig met de vraag of ons aller Joris met koters had gehopst. En Koos had binnen die hijgende context Joris van nabij meegemaakt. Maar wat doet Fred? Die legt de verklaring van Koos terzijde en het epistel komt in Arnhem bij de behandeling van de zaak-Demmink dus nooit aan de orde. Waarom ging Fred tot die rigoureuze maatregel over? Als u het weet mag u het zeggen. Lees en concludeer. Fijne maandag. Stay tuned.

(1) Zie het artikeltje “Ashburn” van 14 april jl.

Het is rijkelijk gedateerd. 1982. Maar het Amerikaanse rapport waar het in dit artikel om draait laat nog eens ten overvloede zien dat bij de handel in kotervlees sprake is van een collusie tussen onder- en bovenwereld. En dat het beeldmateriaal van koterhopsen uitermate interessant is voor snuffelsmurfen. In dit geval Israëlische, Britse en Sovjetski. Het moge duidelijk zijn wat ze ermee doen na de aanschaf: het chanteren van de hopsers in kwestie. Niks nieuws boven de kim. We hebben er al vaker op gewezen. Recentelijk nog in aflevering 009 van de serie “Fred en de deals” en de afleveringen 203 en 204 van deze serie over de lotgevallen van de door Justitie en andere kermisattracties onophoudelijk getreiterde Koos van Woudenberg, die de euvele moed had om zowel tijdens getuigenissen onder ede als in persoonlijke openbaringen man en paard te noemen. In casu good old Joris Demmink, Onno Rudink, Peter Rehwinkel, Henk Krol en Jacques d'Ancona. Om eens wat BN-ers op te noemen. En aannemende dat Koos niet uit zijn boordje converseert mogen we ons afvragen of bovengenoemde heren ook voorkomen in de annalen van binnenlandse cq. buitenlandse snuffelorganisaties. Interessant in dit verband is de verklaring van de bekende kotervleeshandelaar Karel Maasdam in het dagvod AD van 20 april 2016. Kwootje. Komt ie:

“...De jaren ervoor had ik al contact met de geheime dienst, de BVD. De BVD was nog heel kwaad op me, omdat ik met Amerikaanse inlichtingenmensen had gepraat. Die wilden namen van Amerikaanse klanten weten, zodat die nooit meer in aanmerking konden komen voor promotie, zeiden ze. Ik heb ze MIJN HELE KLANTENBESTAND LATEN DOORNEMEN”

We bedoelen maar. Stay tuned.

Het gebeurt om de twee jaar. Dan wordt er in Groningen een benefietgala in elkaar gehangen voor directe hulp aan hulpbehoevende koters in Sri Lanka. Daartussendoor gebeuren ook nog wel leuke dingetjes als kerstdiners en autorally's, maar die gala's zijn wel de main course. Hapjes, slokjes, vlinderdasjes, décolleté's, een keur aan gratis optredende artiesten. Helemaal toppie. Niks mis mee.
Lullig is wel dat er een hopsvlekje rust op de feestelijkheden. Volgens de uit het noorden stammende Koos van Woudenberg. De man wiens schokkende verklaringen in het proces versus geheimschrijver Joris Demmink zo kundig in de berm werden gemanouvreerd voordat ze schade konden aanrichten (1). Kwootje van Koos over Jacques d'Ancona, een van de motoren achter bovenstaand feestgedruis en de hulp aan nooddruftige Sri Lankaantjes. Komt ie:

“De voorkeur van Sjaak (hij heet gewoon Joop) voor jonge jongens is in de gayscene algemeen bekend. Hij deed dat ook openlijk. Onderandere in de darkroom van de Deltashop in de Folkingestraat in Groningen. Hij huurde daar -meestal tussen de middag- een ruimte die je kan afsluiten en vertoefde daar met 1, soms ook met meerdere minderjarige jongens tegelijk. Geen dwang of drang, maar betaling en dat is verboden.”

Dat is even slikken. Maar het was niet alles wat Koos over de inmiddels bijna 80-jarige Sjaak te vertellen had. De voormalige rechterhand van Henny Huisman bij de mini-playbackshow blijkt ook nog wat sporen verdiend te hebben in de voetballerij. En u weet dankzij onze serie “Balletje, balletje” dat het ook daar kan spoken. In september van dit jaar gaat de musical “Jacques J.” van start. Koos krijgt geen vrijkaartje. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 204 van deze serie dd. 17 april 2017.

Gooit u hem meteen maar even in zijn achteruit. Naar 16 april 2017. Op die datum smakten wij een kakelverse brief van Koos van Woudenberg in de publieke ruimte. Een brief aan het Parket in Arnhem. Daarin zei hij geen ene reet te begrijpen van het voornemen van het OM om de zaak tegen Joris Demmink maar te begraven. De Turkse autoriteiten hadden dan wel hun middelvinger in de richting van Allah's permanente verblijfplaats opgestoken bij de drie pogingen van een Haagse snuffeljuf om Joris' hopsavonturen aldaar in een officieel jasje te wurmen. En het onderzoek naar de Rolodex-schatten was ten tweede male naar de Filistijnen geholpen zonder dat er ditmaal zichtbaar sprake was van lekkages. Maar waarom de verklaringen onder ede van Nederlandse getuigen, waaronder het weggemoffelde exemplaar van Koos zelf, dreigden te worden afgelegd ging zijn verstand teboven. Aldus de gecomprimeerde inhoud van die brief (1). Binnen een week was het antwoord binnen en dat bracht Koos dermate uit zijn evenwicht dat ie gisteren pas besloot er nog een epistel tegenaan te gooien. En u mag hier vandaag even meekoekeloeren naar wat ie schreef. Transparantie nietwaar. Stay tuned.

(1) Voor het volledige exemplaar zie aflevering 203.

Wie aan de weg timmert loopt de kans te worden weggetimmerd. Neem nou Koos van Woudenberg.
De getuige die door hoofdofficier van Justitie Fred Westerbeke zo kundig de berm werd ingereden bij het justitiële onderzoek naar het koterhopsen van Joris Demmink (1). Sinds hij zijn roerige (jeugd)herinneringen heeft proberen te delen en in het openbaar strijd voert met officiële instanties, hotemetoten, geheimschrijvers en luitjes die dachten hun verleden te hebben begraven lijkt zijn leven rijp voor een moderne versie van Cervantes' meesterwerk. Met daarin ondermeer de vloed van aangiftes waaronder hij werd bedolven. Een daarvan zou afkomstig zijn van de al tientallen jaren vanuit zijn kruis opererende Job te Boekhorst. Kwootje uit een mail van Koos. Komt ie:

“...Van de voormalig onderwijzer Foppe is in de gayscene bekend dat hij op jongen jongens valt. En dat een nu gesloten homodisco daarbij een rol speelde en hij daarbij geen last had van de lange arm van de wetgever. Een HIV-explosie in die tent zou ook het gevolg zijn van uitspattingen waarbij er tijdens bedrijfsfeesten te jong spul aan homo's en hetero's werd geserveerd. Ik weet dat Job te Boekhorst van escortbureau “He and she” dit jaar aangifte tegen mij heeft gedaan omdat ik in de asociale media daarover iets heb gezegd. Volgens mij schrijft hij in zijn aangifte dat hij zich heeft laten verbouwen tot vrouw. Hij vindt het niet leuk dat ik heb gezegd dat Niels Offereins uit Assen daar in een bordeel aan de Deelheugte heeft gewerkt. Tenminste, dat vertelde rechercheur Jos Kienstra van het crimeteam Bolsward mij.
Niels is op 6 april 2004 helaas van de Martinitoren gevallen. Hij heeft zo'n 5 meter horizontaal gevlogen. Dat moet wel, want hij heeft onderweg geen delen van de toren geraakt. Ik was bij het Kadaster een collega van zijn vader. Die was landmeter en zeker niet wappie. Misschien kan pers-OvJ Pieter van Rest eens toelichten waarom ze een reconstructie met poppen niet nodig vonden.”

Deze intrigerende ontboezeming brengt ons terug naar een van onze populairste artikelen uit de grijze oudheid: “Van oude koeien en troebel water”. Dateert van 24 december 1999. Featuring Job te Boekhorst. In een uiterst interessante story over de notoire koterhopser Frits Salomonson. De vroegere bef van Bea en Claus en de gap van “oom” Freddie, die uiteindelijk te diep wegzakte in het criminele circuit om hem aan het hof te kunnen handhaven. Maar op hopsterrein net als Foppe geen last had van de lange arm van de wetgever. De untouchables. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 204 van deze serie dd. 17 april 2017.

Zo. Voor de bakker. Ook deze laatste oproep van Koos van Woudenberg aan het OM in Arnhem vanmorgen viel in de Rijn. Het onderzoek naar het koterhopsen van Joris Demmink leverde te weinig substantieels op om de boel voor het Hof te gooien. Er is geen redelijk vermoeden van schuld. Hadden we iets anders verwacht? Wie deze serie een beetje heeft gevolgd weet dat het antwoord nee is. Joris is nu eenmaal niet een of andere boerenleut. Hij is een geheimschrijver met voldoende kennis van onbetamelijke zaken om de vijand op afstand te houden. Amen. Stay tuned.

Hep u dat ook wel eens? Dat je de eigenaar van een paar slordig doorfgefokte grom- en blafhonden vaak indeelt bij de eenvoudigen van geest. Die culinair niet verder zijn gekomen dan een kratje pils en een zak patat, hun mening toetsen aan het dagvod De Telegrof, Geert en The Donald goeie gasten vinden, een pesthekel hebben aan buitenlanders en pedo's, lesbo's en poten graag in elkaar zouden willen rammen. Tot die laatste kaste behoort Koos van Woudenberg. En laat die nou inderdaad een buurman hebben met een paar grom- en blafhonden, die Koos met enige regelmaat bedreigt. Kennelijk in de maffe veronderstelling dat ie een pedo is, omdat ie zich bijvoorbeeld in de zaak Demmink nogal geroerd heeft. Als slachtoffer. Maar weet die buurman veel. Gisteravond dreigde het voor de zoveelste keer uit de hand te lopen en zag Koos zich genoodzaakt om 112 te bellen. Want smurfen mogen dan je beste kameraad zijn, meestal zijn ze er niet als je ze nodig hebt. En de keren dat dat wel zo is, vraag je je af waarom.
Neem nou afgelopen zondag. Toen ontving Koos in Hindeloopen iemand uit Den Haag. Een oudere heer, die eens met hem praten wilde. Had zijn komst aangekondigd en wie staan er in sportief tenu in de nabijheid? Twee smurfen. Waarom? Koos heeft een vermoeden. De bewuste oudere heer was namelijk Joris Francken. Een kindervriend die landelijk furore maakte toen hij tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten rond Demmink in het eerste decennium van deze eeuw als een soort stand-in van de secretaris generaal naar voren werd gejorist. Francken was namelijk in 1996 tot een half jaar voorwaardelijke gevangenisstraf en 240 uur parkharken veroordeeld wegens koterhopsen. Een jaar daarvoor had ie een paar maanden in een Tsjechische kerker doorgebracht wegens analoge activiteiten. Onder andere in de Praagse Pinocchiobar. Hetzelfde etablissement dat door zijn voornaamgenoot en diens hopsmakker H.J. Heinemann werd gefrequenteerd. Merkwaardigerwijs werd Francken indertijd in de pers weggezet als een juridisch adviseur bij het ministerie van Volkshuisvesting, Welzijn en Sport. Maar naar eigen zeggen hoorde ie thuis bij het ministerie van Justitie en je mag er dus vanuit gaan dat Joris de andere Joris nog wel eens tegenkwam in de gang en mogelijk meer weet van zure uitjes dan tot nog toe naar buiten is komen rollen. Vandaar misschien dat afgelopen zondag die twee in sportief tenu gehulde smurfen in Hindeloopen op het toneel verschenen. Want het OM in Arnhem mag dan hebben geadviseerd om de Demmink-affaire ten grave te dragen bij gebrek aan doorslaggevend bewijs, denk erom dat de Deep State elke move die binnen deze context nog wordt gemaakt met argusogen in de kieren houdt. Want er staat wel degelijk veel op het spel. De tapes van Anne Tiet liegen niet (1). Stay tuned.

(1) Zie aflevering 9 van de serie “Fred en de deals” dd. 28 januari 2017

Rare term. Niet onontvankelijk. Maar die werd gisteren door het Europese Hof wel gebezigd. In een zaak die aanhangig was gemaakt door de Belgische bef Walter van Steenbrugge. Hij had een zogenaamde class action op touw gezet ten behoeve van tientallen mensen die in hun jeugd aan de weet kwamen wat de slogan “laat de kinderen tot mij komen” precies inhield. Die action was op “technische gronden” voor nul aan de kant gegaan bij de achtereenvolgende Belgische rechtscolleges. Maar Walter bleek een bijtertje en gooide de zaak in Straatsburg voor de kadi. Die heeft nu na zes jaar bikkelen van de kant van Walter voorzichtig de deur op een kier gezet voor een schadeprocedure tegen de Belgische bisschoppen en het Vaticaan van Frans de Eerste, dat vorige week binnen deze konttext ook al een zeperd uit Australië te verwerken kreeg. Dus dat belooft wat. Nee, dan doen we het hier ten noorden van Hazeldonk heel wat subtieler. We gooien er een onderzoekscommissie tegenaan. Die stelt vast dat er sprake is van tienduizenden slachtoffers. Weliswaar niet allemaal gehopst, maar toch voldoende beduimeld om daar levenslang last van te hebben. Wat doet de barmhartige kerk? Die deelt aan 350 slachtoffers maximaal 5 roodjes uit, de rest kan een ouweltje krijgen. Om maar te zwijgen over het onontvankelijk dat door het OM is gelanceerd in de zaak rond Joris Demmink. Wij zijn een land van begrafenisondernemers. En ons ben zunig. Vandaar dat het nooit wat wordt. Stay tuned.

U weet wat een slippertje allemaal niet teweeg kan brengen. Neem alleen maar de lichte cavalerie die in een Moskou's hotel The Donald vermaakte met een nummertje gouden douche. En dat was waarschijnlijk niet eens waar. Kan je nagaan wat er gebeurt als een hoogwaardigheidsbekleder heftig van bil gaat met een koter en zijn olympische oefening keurig voor de eeuwigheid wordt vastgelegd. We hoeven alleen maar te verwijzen naar Anne Tiet om duidelijk te maken wat er verder in het verschiet ligt (1). Een beetje vreemd dus, dat we binnen die konttext ons nooit erg gefocust hebben op H.J. Heinemann. Geen lummel die H.J. (Hendrik Jan?). Hij was een tijdje plv. secretaris generaal van Buitenlandse Zaken en vervolgens onze ambassadeur in Praag. In die tijd legde hij volgens ronkende persberichten samen met kindervriend Joris Demmink visites af bij de aldaar gevestigde homobar Pinocchio. Kijk, over het feit dat Joris zich daar al hopsend kwetsbaar opstelde hebben we het vaak genoeg gehad. Maar dat gold natuurlijk evenzeer voor Herr Heinemann. En dat noopte ons tot het sturen van de volgende e-mail aan het adres van persvoorlichtster Willemien Veldman. Komt ie:

“Geachte mevrouw Veldman,

De kwestie rond voormalig secretaris generaal van Justitie Joris Demmink stevent weliswaar op een onverwacht einde af, maar desondanks zouden wij graag nog het volgende van u willen weten:

Volgens persberichten frequenteerde de heer Demmink in de jaren negentig de homobar Pinocchio in Praag. Hij was daarbij in gezelschap van ambassadeur H.J. Heinemann, die tevoren ondermeer de functie van plaatsvervangend secretaris-generaal van Buitenlandse Zaken heeft bekleed en na zijn interlude in Praag als permanent vertegenwoordiger bij de VN is opgetreden. In hoeverre druisten de bezoeken van de heer Heinemann aan voornoemde bar in tegen de voorschriften die daarvoor bestaan bij uw Departement? Immers, de heer Heinemann stelde zich met die bezoeken kwetsbaar cq. chantabel op. Wij nemen aan dat deze voorvallen geenszins onbekend waren in Den Haag. Is de heer Heinemann later ten overvloede gewezen op de gevaren die aan bezoeken aan dit soort uitgaansgelegenheden kleven en heeft hij sindsien dergelijke faux pas vermeden?”

Zoals gebruikelijk wachten wij geduldig op antwoord. Stay tuned.

(1) Zie voor Anne aflevering 9 van de serie “Fred en de deals” dd. 28 januari 2017.

Een 15 jaar geleden is het. Toen kocht een jonge ondernemer in Den Haag een sexshop. Inclusief inboedel, waaronder films van allerlei slag. De shop bevond zich recht tegenover een paar “regeringsgebouwen”. Al gauw kreeg de jonge ondernemer een hele dikke man op bezoek met een fondsbrilletje. Die bleek een vreemde voorkeur te hebben. Hij keek dagenlang Oostduitse films waarin jonge jongens afschuwelijk werden mishandeld. Niet direct seks. Gewoon martelen. Mag u raden wie die hele dikke man met dat fondsbrilletje was. Nog een hint: hij was ooit een topper in de geheimschrijverij en vertoonde zich ook wel eens in een vlinderachtige omgeving. Wie het raadt krijgt van ons een eervolle vermelding en misschien een Bossche bol. Als bruin het kan trekken. Stay tuned.

Ella Ster heet ze. En op haar site www.ellaster.nl kan je sinds een week dit afschuwelijke artikel vinden. Woorden schieten tekort. Stay tuned.

Nee hoor. Van het westelijk front geen nieuws. Geen bewijsje van ontvangst. Laat staan een keurig geformuleerd antwoord op onze mail aan het ministerie van Buitenlandse Zaken van 7 juli jl. , waarin wij onze zorgen uitten over het enigszins lichtzinnige gedrag van voormalig ambassadeur H.J. Heinemann in Praag. Of zijn we misschien wat ongeduldig? Hebben we last van een te grote dosis Sturm und Drang? Laten we het op het laatste houden. Willemien, zet hem op meid. Stay tuned.

Je kan van Koos van Woudenberg misschien veel zeggen, maar het is geen angsthaas. Zeker niet. Al jaren probeert hij met het afleggen van officiële verklaringen onder ede en het verzenden van protestbrieven, klaagschriften etcetera al naming and shaming een reeks van koterkruipers in het licht van de koplampen te manouvreren. Zoals dat gebruikelijk is met luitjes die met name op het onderhavige terrein aan de openbare weg timmeren wordt Koos systematisch verder de berm ingedreven. Daar wordt zijn leven niet gezelliger door. Maar met het water van het IJsselmeer tot aan de knieën en “We zullen doorgaan” als lijfdeun heeft ie gisteren opnieuw een met een heel stel uit het leven gegrepen hopszaken gelardeerd klaagschrift ingediend. Dit keer tegen de handelwijze van ene meneer Palma die zijn sneetje brood verdient als griffier van de afdeling handelsrecht [huh?, red.] bij de griffie van de rechtbank in Leeuwarden. Lees en leef mee met de strijd van Koos. Stay tuned.

U zat zonder twijfel in een zak met as. Want in de vorige aflevering is wel sprake van een brief die Koos van Woudenberg op 25 juli jl. in de gleuf van mevrouw Van der Schepop deponeerde, maar de brief zelf werd niet uitgeserveerd. Foutje van de bediening. Bij deze scheppen wij dat epistel alsnog bij u op het bord. Met de excuses van de directie. Stay tuned.

Vanochtend werden wij verblijd met dit bericht over Sjaak aka Joop d'Ancona. De kindervriend vindt het vooruitzicht op de musical over zijn leven “weerzinwekkend spannend”. Nou, wij associëren het woord “weerzinwekkend” in dit verband met andere gebeurtenissen uit het leven van de ouwe minipleebekker. Daarvoor verwijzen wij met enig dédain naar de geweldig bezochte aflevering 206 van deze serie. Wij zijn wel razend benieuwd of de daarin genoemde donkere activiteiten ook een plaatsje hebben gevonden in het script. Wij denken van niet. Net als bij de BBC in het geval van Jimmy Savile heeft voorzover wij weten noch bij de KRO, noch bij RTL ooit iemand aan de bel getrokken over Sjakie's irreguliere bronstigheden. Oké, bij de Katholieke Radio Omroep zullen ze wat boter op hun hoofd hebben gehad, maar dat ze bij RTL de boel hebben gelaten voor wat ie waard was kan bij ons niet door de gootsteen. En how about Henny Huisman? Om eens iemand te noemen. Nee, van die musical verwachten we eigenlijk geen reet. Het zal wel allemaal hosannah wezen. Gelukkig draait ie maar een week. In Groningen. Het culturele paradijs van het noorden. Of de voorstelling daarna gaat toeren is nog niet bekend, maar van ons hoeft het niet. Stay tuned.

Het wordt 5 oktober zo'n beetje. Dan duwt het Britse smurfenteam dat zich de afgelopen twee jaar heeft beziggehouden met operatie Conifer een tussenrapport het toneel op. Bij die operatie ging het erom bewijzen te verzamelen over de “vermeende” koteravonturen van voormalig premier Edward Heat aka uncle Eddie (1). Zoals het hoort hebben bythelittlehands al wat uit de inhoud laten lekken. Daarbij is ondermeer naar buiten gedruppeld dat voornoemde smurfen er geen been in zagen om Eddie's stafleden van Downingstreet nummer 10 aan het gebit te rammelen. Ondermeer met de vraag of ze ooit hadden geconstateerd dat oompje daar koters naar binnen smokkelde. Het antwoord op die vraag bleef nog even hangen, maar als we de berichten mogen geloven is het tweejarig onderzoek zeker geen weggegooid geld geweest. En dat kunnen we van al die onderzoeken naar Joris en andere laagwaardigheidsbekleders niet zeggen. Maar ja, dit is Nederland, waar Vrouwe Justitia moeiteloos de vergelijking met een dronken... oh sorry, die vergelijking hebben we al eens eerder gebezigd. Nog een weekje wachten en we gaan de info aan de andere kant van het plasje ophalen. Al moeten we daarvoor een ketting bij Chatham aan barrels varen. Stay tuned.

(1) Over die vunzige avonturen hebben we al het nodige eerder in deze serie in de etelage gezet.

Er was net zoveel te halen als op de Dappermarkt om zes uur 'savonds. In dat smurfenrapport over het koterhopsen van oud-premier Ted Heath (1). Na twee jaar de Operation Conifer op de weg te hebben gehouden kwamen de Wiltshire-snuffelaars niet verder dan de constatering, dat “Uncle Eddie” voor zo'n zes à zeven gevalletjes naar binnen zou zijn getrokken en langdurig zou zijn doorgebakken op de grill. Maar ja, Uncle is niet meer. Goed, zijn reputatie heeft een elleboogstoot gekregen. So what? Bovendien, stel dat de aimabele Teddie was verhoord toen hij nog de openbare toiletten afstruinde of met een ketelbinkie aan boord het ruime sop koos. Had dat soms wel wat opgeleverd? Of was dat net als aan deze kant van de duinen keurig weggejorist bij gebrek aan doorslaggevend bewijs? U weet het antwoord op die vraag al. Als het gaat om een bakker om de hoek, een draaideur-UWV-er of een bezorger van een leesportefeuille dan gaat ie subito een kerker in met een heel glad stukkie zeep. Gaat het om een geilaard uit de hogere echelons en ligt het bewijs van zijn koterkruipen torenhoog opgestapeld bij Anne Tiet (2) dan gelden andere regels. Mocht u nog de behoefte hebben aan wat gedetailleerdere info van tussen de conferen dan kunt u zich hier bevredigen. Wij hebben er pijptabak van. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 219 van deze serie dd. 27 september 2017.
(2) Zie voor deze legendarische dame aflevering 9 van de serie “Fred en de deals” dd. 28 januari 2017.

Nee. Niet vanwege de feestdagen. En ook niet omdat we het de laatste tijd zo uitgebreid hebben gehad over Willem Holleeder. Nee, onze gedachten vlieden dezer dagen om een heel andere reden weer uit naar Freddie Heineken (rip). Jeffrey Epstein is namelijk weer in het nieuws in de USSA en dan denk je meteen terug aan diens zwarte boekje. Vol met namen en telefoonnummers van luitjes die wat in het bier te brokkelen hadden cq. nog hebben. En heel wat van die powerbrokers uit dat boekje verpoosden zich bij tijd en wijle met jonge heuveltjes die door Jeffrey werden uitgeserveerd op zijn Caraïbische “Orgy Island” of aan boord van zijn “Lolita Express”. Freddie was zeer van de heuveltjes en het kan zijn dat in verband daarmee zijn naam en telefoonnummer in Jeffrey's zwarte geheugensteuntje prijkte en dat Jeff in een dull moment nog wel eens een filmpje uit het rek haalt waarop “uncle” Freddie heerlijk helder aan het rollebollen is (1).
Maar goed, wat bracht ons bij deze bespiegelingen? Nou, door het gekrakeel dat vandeweek is ontstaan tussen twee heren uit het Amerikaanse secret smurfencircuit. Dan Bongino en Nick Merrill. De eerste had vandeweek eruit gefloept dat hij van zijn leven nog nooit iemand had meegemaakt die de zaak beter kon manipuleren dan Hillary Clinton. Zoals u als doorgewinterde KM-lezer weet maakte haar honnepon, ex-potus Billy, regelmatig gebruik van Jeff's Lolita Express. Soms in gezelschap van een andere geilbuik: Kevin Spacey. Smurf Danny zei zijn wetenschap te hebben opgedaan als veiligheidsbuffer van Hillary. Smurf Nicky trok zich op in de gordijnen en riposteerde dat hij de hele Bongino niet kende. Had dat gemoeten? Nou, Nicky had jarenlang ook in het gevolg van Hillary rondgesjouwd, dus allicht dat je mekaar af en toe eens tegenkomt in de gang. Danny meteen zwaar over zijn plas en duwt bij Nick een paar twitters in de gleuf, waaronder deze. Komt ie:

“Be careful Nick, people know things not yet released publicly about you messiah Hillary. Don't poke the bear loser, you may not like the results. #Epstein#Emailgate”.

En daarna als smakelijk toetje de volgende vraag. Komt ie:

“Dear Nick, are you guys sure you know everyone on the Epstein planes?”

Begrijpt u nu waarom onze gedachten onwillekeurig uitwaaierden naar de in 2002 van ons en de Koninklijke famielje weggerukte “uncle” Freddie? Dank u voor uw begrip. Stay tuned.

(1) Snuffelt u ook eens aan aflevering 178 dd. 28 januari 2015.

Als u gewend bent flink zout te eten, zal dit artikel nog net te bikken zijn. Maar voor het overgrote deel van onze lezers waarschijnlijk niet. Miljardair en erkend koterkruiper Jeffrey Epstein moet dus wel voor de kadi verschijnen, maar als de vragen al te sensueel worden hamert die de getuigen of hun beffen gewoon af. Als dat het voorspel is tot de gang van zaken bij eventuële hopsprocessen tegen Harvey Weinstein, Bill Clinton, Kevin Spacey et alia, dan voorspelt dat weinig goeds.
Nee, bij ons achter het Amaliawindpark gaat dat toch wel even anders. Zo mochten getuigen in het Joris-proces bijvoorbeeld wijdbeens hun gang gaan. Al haalde dat geen moer uit. Bij gebrek aan bewijs. En dat is ook zout. Om nog maar te zwijgen over het totaal uitblijven van dit soort processen tegen Freddie Heineken (rip), Frits Salomonson, Pim Fortuyn (rip), Jacques d'Ancona, Job de Ruiter (rip) etcetera. Bij gebrek aan getuigen. U nog een beetje Maggi? Smakelijk. Stay tuned.

Valt niet mee. Aangifte doen. Hebben we ervaring mee. Toen we bijvoorbeeld in januari 2002 uitserveerden, dat de toenmalige manager van Richard Krajicek zijn pupil voor 450.000 pegels een nepicoon had bezorgd werden wij telefonisch bedreigd met een nummertje hel en verdoemenis. Wilden wij graag aangifte van doen bij een buurtsmurf. Hij zou langskomen. Ja. Doei. Er zijn nog meer voorbeelden te noemen, maar waar gehakt wordt is het woensdag. Bovendien is het nog niks bij de ervaringen van Koos van Woudenberg op dit terrein. Koos heeft een pesthekel aan koterkruipers en steekt dat niet onder de attributen van een woonboulevard. Binnen dat kader vindt u ook in deze rubriek namen van op het oog uiterst keurige lieden die volgens hem een treurige voorkeur voor jeugdwippen hebben. Als je zulke zaken in de wind hangt kan je stevige repercussies verwachten. Vooral als het gaat om maatschappelijk geslaagden als Joris Demmink, Sjaak (Joop) d'Ancona, Peter Rehwinkel etcetera (1). Je verliest je baan, je wordt voor allerlei futiliteiten voor de kadi getrokken, er wordt geknoeid aan je heilige koe, er wordt in je communicatie gesnuffeld en als je aangifte wil doen kan je het regelmatig schudden. Wat dat laatste betreft, Koos wilde vorige week zijn juridische fiolen uitstorten over de graag in beeld verschijnende vrome OvJ Pieter van Rest. Daarbij werd hij gedwongen een B-weg in te slaan om zijn voornemen gestalte te geven. En was zo vriendelijk ons daarvan kond te doen. Hier is zijn herderlijk schrijven. Volumineus, maar altijd de moeite waard. Stay tuned (JP).

(1) Wie houdt u tegen? Bladert u gerust even terug in deze serie. Trouwens, dit artikeltje is ook best geinig.

De site “Koos gaat door” is inmiddels al een tijdje “Koos ging door”. Niet dat de Koos in kwestie van plan was zijn jacht op koterhopsers en hun beschermheren op te geven. Maar omdat ie een frontale aanvaring met het OM even uit de weg wilde gaan. Dat wilde niet zeggen dat de uit het hoge noorden afkomstige Koos van Woudenberg (want die was het), een van de getuigen in het hopsproces tegen voormalig secretaris generaal van Justitie Joris D., het bijltje erbij neerlegde. Er zijn meer wegen die naar NAM-land leiden (1). Langs een van die wegen kwam hij ene Albert Katoen tegen. Een man met een verleden dat je je nauwelijks kunt voorstellen, maar door een paar gevalletjes hartfalen de nodige gieren en hyena's aantrok. Met name omdat Albert in dat woelige verleden een uiterst aangename verzameling pecunia had aangelegd. Kunt u in dit “e-boek” even grosso modo tot u nemen. Er waren serieuze plannen voor een echt boek, dat je gewoon bij een AKO of zo kon kopen. Het zou geschreven worden door een voormalige kadi, die zelf ook een buitengewoon roerig leven achter de rug had. Een ervaringsdeskundige zeg maar. Wicher Wedzinga (2). Volgens Albert had ie Wicher ooit 3500 euro toegestopt om een beginnetje te maken en liefst ook een eindje. Maar helaas Bedumer kaas, Wicher kwam niet af. En dat was voor onze vriend Koos aanleiding om begin deze week per mail aan Wicher te verzoeken om die poen terug te storten op de rekening van Albert. Want 3500 euro is toch 3500 euro. Tot nu toe geen antwoord. Ach ja, kom er eens om. Stay tuned (JP).

(1) Meer over Koos kunt u vinden in eerdere artikelen binnen deze serie.
(2) Een vogelvluchtje over Wicher vindt u hier.

Een lastig portret? Wie, Koos van Woudenberg? Hoe kan je dat nou zeggen? Hij voert al jaren een taaie strijd tegen koterhopsers en figuren uit hun Umwelt. En dan vooral de exemplaren uit hogere en/of justitiële sferen. Daarvoor leeft bij voornoemde exemplaren uiteraard weinig waardering. Dus dat het leven van Koos haast bij voortduring gelijkenissen vertoont met een zure bom is niet verwonderlijk. Neem nou het gevalletje Dijkstra. Een tandensmid uit Bedum met wie Koos al sinds 2015 zwaar overhoop ligt en zeker niet alleen vanwege een conflict rond de ivoren wachters van Koos. De zaak escaleerde. Onder andere dankzij geurige stukjes journalistiek vakwerk in het Dagvod van het Noorden en het Reformatorisch Dagvod. Koos heeft nu de hoogste tree van de maatschappelijke protestladder bereikt. Na de zaak in de gleuf te hebben geduwd bij de Raad van de Journalistiek [wordt begin volgende maand behandeld als alles goed gaat, red.] heeft hij nu hetzelfde kunstje uitgehaald bij het College van procureurs-generaal annex de Rijksrecherche. Mocht u gaan voor een totaalpakket dan kunt u hier terecht voor de inhoud van de jammerlijk geëscaleerde affaire. Stay tuned (JP).

Soms hep je het wel eens. Dan ben je in verwachting en je weet al vantevoren dat het een miskraam wordt. Neem nou die mail van pedohunter Koos van Woudenberg aan het adres van Wicher Wedzinga aka de Rammende Rechter. Daarin verzocht Koos vriendelijk om restitutie van de 3500 euro die Wicher had gebeurd om een boek te schrijven over het roerige leven van Albert Katoen (1). In tegenstelling tot het door ons zo mooi in de etalage gezette “Crimineel Utrecht” viel er nooit ergens een geboortekaartje van Albert's “I did it my way” op de mat. Wicher had er wel voor gevangen, maar nooit zijn intellectuele kikkervisjes erop los gelaten. Om alle eventuele onzekerheden weg te nemen werden de betaalbewijzen nog eens boven water getrokken, maar het beoogde doel werd daarmee niet bereikt. Nou kan je als represaille een likje Novichock op Rammie zijn deurknop smeren. Het is per saldo net zo makkelijk te produceren als een bitterbal. Maar Koos besloot het beschaafd te houden en deed gewoon aangifte. Zoals het hoort. Ook al krijgen de handhavers in het gebied waar Wiebes' begraafplaats is gepland zo onderhand een kind van Koos. Wij weten dat u graag boter bij het kikkervisje wilt, dus is hier is de aangifte. Heerlijk op een bewolkte maandagochtend. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 222 van deze serie dd. 31 mei 2018.

Die Koos van Woudenberg moet in justitiële sferen inmiddels een “koos célèbre” zijn. Zijn aangifte van 18 juni (1) via de digitale pianola moet er al behoorlijk hard zijn ingeknald. Maar de verbeterde versie die hij twee dagen geleden lijfelijk op het handhaafbureau in de metropool Koudum heeft afgelegd zal onder het aanwezige personeel nog lang gesprekstof zijn geweest. Want hé, wat zal er in Koudum verder nog aan schokkends gebeuren in een jaar. Mocht u geïnteresseerd zijn, hier is die verbeterde aangifte. Compleet met een begeleidend briefje aan het OM van het toch al zo geplaagde Noord-Nederland. Happy reading. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 224 van 18 juni jl.

Weet u het nog? Dat voormalig buschauffeur Fredje Teeven ooit als crimefighter voor volk en vaderland zulke fijne deals sloot. Of pre-deals. Met jongens als Mink Kok, Cees Helman en Henk van de Meene. En ook nog een lijst met namen van de Haagse glijbaan afduwde waarop ondermeer luitjes voorkwamen die voor een deel chantabel waren geraakt. Naar verluidt omdat ze op verkeerde plaatsen hun broek hadden laten zakken. Tuurlijk weet u dat nog (1). Allicht dat Fredje wat dit fenomeen betreft niet als een eenzame Rémi door veld en beemd waarde. Zo vermoedden wij bijvoorbeeld al meer dan een decennium dat er ergens een deal moest zijn gesloten tussen snuffelende vertegenwoordigers van de Amerikaanse smurfenwereld en Jeffrey Epstein. De eigenaar van een van de Virgin Islands aka “Orgy Island”, die zowel op financieel als sexueel gebied over een flinke zak beschikte en talloze jeugdige virgins liet aanrukken om dat te demonstreren. Groten der aarde die ook wel eens een jeugdig heuveltje wilde beklimmen werden met Jeffrey's privéjet aka de “Lolita Express” met enige regelmaat overgevlogen en vervolgens stiekem voor de eeuwigheid vastgelegd bij het wichelen van hun roede. Toen sommige heuveltjes in de loop van de tijd tot werkende vulkaantjes uitgroeiden gingen FBI-smurfen op pad en werd Jeffrey bij de dure kraag gevat. Er volgde een proces en waar een normale koterkruiper voor heel wat jaren in een staatsonderkomen mag ervaren hoe je langs natuurlijke weg van reetketelsteen afkomt kwam onze Jeff ervan af met 13 maanden slapen in een showpetoet. Overdag mocht ie gewoon naar buiten om zijn zakken in shape te houden. Dat fluwelen vonnis was deels tot stand gekomen door het dumpen van stapeltjes poen in verschillende vulkaantjes en deels door... jawel, ons vermoeden blijkt allemaal bullseye. Een kwootje uit een Fed-verbaal van 18 september 2008. Komt ie:

“Case agent advised writer that Epstein is currently being prosecuted by the State of Florida and is complying with all conditions of his plea with the State of Florida. Epstein has also provided information to the FBI as agreed upon. Case agent advised that no federal prosecution will occur in this matter as long as Epstein continues to uphold his agreement with the State of Florida.”.

Jeffrey had dus inderdaad een deal gesloten met de FBI. Mogelijk de overdracht van het nodige beeldmateriaal. En je moet er toch niet aan denken dat daar ook Olympische prentjes bij waren van “oom Freddie” Heineken (rip), wiens naam en telefoonnummer per saldo ook in Epstein's “zwarte boekje” voorkwamen (2). Gewoon een vraagje uit de losse pols: zou de naam van “oom Freddie” ook op Teeven's List hebben gestaan? Samen met die van “oom Frits”, de rechterhand van “oom Freddie” en net als zijn heerlijk heldere vriend op vertrouwelijke voet met “tante Bea”. God, wat een sombere gedachten op zo'n wonderschone dag. Gauw een pilsje pakken. Stay tuned (JP).

(1) Mocht die materie onverhoopt toch door uw zeefbeen zijn weggezakt dan kunt u bijvoorbeeld in de serie “Fred en de deals” uw herinneringen en uw hart ophalen.
(2) Zie voor dat kostbare werkje eerdere bijdrages in deze serie.

Nooit gedacht, toch gekregen. Na 11 jaar heeft de federale kadi Kenneth Marra een paar dagen geleden in Florida gemengd gehakt gemaakt van de stiekeme koehandel tussen het OM onder leiding van de tegenswoordig als Amerikaanse minister van Arbeid rondspringende Alexander Acosta en de dure uurtjesbeffen van kindervriend Jeffrey Epstein. Met de plea deal die bij die handel ontstond was op zich misschien niks mis binnen het idiote Amerikaanse rechtssysteem, maar door het geheimhouden ervan konden de voormalige heuveltjes die het slachtoffer waren geworden van “oom Jeffrey” juridisch de facto geen verdere stappen meer tegen hem ondernemen. En dat was volgens Kenneth in strijd met de wet. Hoe komt zo'n man erop zou je zeggen. Maar goed, de betrokken dames en hun beffen waren er blij mee. Niet dat ze strafrechterlijk Jeffrey nog voor zijn ballen kunnen trappen (ne bis in idem), maar misschien is er civiel nog wat tegen die geile patjepeeër te verhapstukken. En net zo misschien horen we nog iets over de andere deal die oompje Jeffrey heeft gesloten ten tijde van de koehandel met OM. Die met de FBI (1). Een deal die zonder twijfel een belangrijke rol heeft gespeeld bij het tot stand komen van de strafmaat: 13 maanden nachtelijk verblijf in een fluwelen nor. Wat heeft Jeffrey allemaal verteld aan de Feds over het naaipatroon van oompjes als Bill Clinton, Donald Trump, Kevin Spacey, prins Andrew, Ehud Barak, Rupert Murdoch, prins Salman, John Kerry, Henry Kissinger, Tony Blair, Richard Branson, Bernie Ecclestone, (wie weet) Freddie Heineken en meer van dit soort rijke afzwaaiers? Al dan niet gelardeerd met lichtbeelden. Dat moet toch ongelooflijk kaassie zijn geweest voor het toenmalige baasje van die Feds. Wie dat was? Robert Mueller. Ja, dezelfde Robert die ondermeer wat heeft rondgestoeid met het verhaal, dat The Donald ooit heeft zitten te loeren naar een paar plezierige dames die hun vloeibare behoefte deden in een Moskous hotelbed. Geen wonder dat die man eruitziet of ie onder lijn 7 heeft gelegen. En nou maar hopen, dat in de nabije toekomst een stel Marokkaanse Nederlanders die indertijd als Marokkaantje bij oom Frits Salomonson aka Salo aka Salaud aan de Keizersgracht werden afgeleverd nog eens over hun eer heen zullen stappen en een gespecialiseerde bef in de arm nemen. Wat in Florida kan moet ook in Amsterdam kunnen. Stay tuned (JP).

(1) zie de vorige aflevering.

Eerst maar een kwootje. Wtf. Je moet ergens beginnen. Komt ie:

“Epstein worked in concert with others to obtain minors not only for his own sexual gratification, but also for the sexual gratification of others”.

Komt uit een werkstuk van een beffenbatterij in een zaak die namens twee voormalige heuveltjes was aangespannen tegen een van de “others” die Jeffrey Epstein en zijn geile gappies faciliteerden bij het uitleven van hun sexuële koterfantasieën. In dit geval Ghislaine Maxwell, de jongste dochter van de in november 1991 fataal te water gelaten Robert Maxwell. Mediatycoon annex Brits parlementslid annex sayanim van de Mossad. In 2017 werd een zaak die door een van de slachtoffers in 2015 was aangespannen tegen Ghislaine geschikt. De bijbehorende paperassen gingen achter slot en grendel. Geheim. What else? Verschillende partijen, waaronder het dagvod de Miami Herald, gingen daartegen in beroep. Tot nog toe zonder succes. Maar als alles goed gaat komt de inhoud van die paperassen morgen ineens toch aan de orde bij een openbare gerechterlijke hoorzitting over het schimmige verloop van de rechtzaak versus Jeffrey. Diens tachtigjarige bef en sahbi (je moet met je tijd mee) Alan Dershowitz, die in sommige verklaringen ook als koterwipper werd weggezet, is een van de luitjes die voor het hekje mogen verschijnen. Hij heeft gisteren al aan de rechtbank laten weten, dat hij tijdens de zitting mogelijk gedwongen zal zijn om een deel van de in 2017 weggefrommelde geheime shit te openbaren. En namen te noemen. Met andere woorden, een stil advies aan de rechters om de pers buiten de deur te houden. Heerlijk helder. Wij wachten met spanning af. Eerst Ajax dan Alan. Het kan niet op. Stay tuned (JP).

Het gaat niet weg. Het mag dan een enorm kutland wezen, die USA. Bijvoorbeeld op juridisch gebied. Maar je wordt toch verrast bij het lezen van dit bericht over supergeilaard Jeffrey Epstein. De Amerikaanse miljardair wordt misschien opnieuw voor de ballen geschopt. Nu wegens het handelen in pril meisjesvlees. Zoals u weet werd ie zo'n tien jaar geleden zwaar gematst bij het vonnis in verband met het bestijgen van minderjarige heuveltjes. Maar daarmee kreeg hij altijd nog meer dan zijn sportieve gabbers in die tak van sport. Bill Clinton, prins Andrew, prins Salman (met wie onze Argentijnse koningin recentelijk nog zo genoeglijk heeft gekeuveld over de rechten van Saudische dames), Tony Blair, Edmond Safra (rip), Freddie Heineken (rip) en meer van die heuveltjesneukers uit de stratosfeer ontliepen hun straf. Om nog maar diep te zwijgen over de hooggeplaatste figuren die voor zover wij weten niet tot de vriendenclub van Jeffrey behoorden, maar wel degelijk in deze serie een smerig plekje vonden. Want in tegenstelling tot Vrouwe Justitia knijpen wij geen oogje toe als het om het crème de la crème van de samenleving gaat. Vooral niet bij deze ernstigste misdaad die er bestaat. Stay tuned (JP).

Hij gaat fijn. Volgens gegevens uit het nieuwe strafdossier in de kees versus heuveltjesklimmer Jeffrey Epstein zou een bonte rij van prominente Amerikaanse politici, businessbonzen, buitenlandse presidenten, een bekende premier en andere wereldleiders gebruik hebben gemaakt van de gelegenheid die Jeff hun bood om ook eens flink van bil te gaan met minderjarige meisjes.
En niet alleen op Lolita's place op de Virgin Islands, maar ook in Jeff's optrekjes in New York en Washington. Een paar namen hebben we hier en daar in deze serie al eens ingevuld. En sinds kort zijn we erachter, dat ook voormalig president van Colombia Andrès Pastrana zich in Jeff's lustoord ritmisch liet gaan op de tonen van “una polla ahí dentro” [daar moet een piemel in, red.]. Inmiddels is in de openbaarheid komen rollen dat smurfen bij Jeff thuis ook prentjes en lichtbeelden hebben gevonden van een hele reeks blote jonge meisjes. Of het alleen maar gaat om “stills” of ook “in the acts” weten we nog niet, maar zeker is wel dat onze miljardair met zijn “friends in high places” ook filmpjes maakte van de olympische kunsten van zijn bezoekers en zijn Lola's. En dan denk je al gauw aan het gefrutsel van geheime diensten, die maar wat graag over dergelijke bewegende beelden beschikken als het om hoge of veelbelovende jongens gaat. We zijn de verstrekkende gevolgen van het avontuur van onze eigen prins Claus en kontjesliefhebber Salomonson in New York nog niet vergeten. Gevoegd bij het feit dat de aanvoer van meisjes richting Jeffrey veelal werd verzorgd door Ghislaine Maxwell, dochter van de met de Mossad verbonden Britse magnaat Robert Maxwell (rip), plus de regelmatige aanwezigheid van Amerikaanse veiligheids- en snuffelsmurfen op Jeff's maagdeneiland en we mogen aannemen dat we wat dit aspect betreft er niet ver naast kleunen. Es folgt ohne Zweifel noch viel mehr Schweinerei. Blei bei uns (JP).

28 januari 2015. Op die datum meldden wij als eerste in deze serie, dat Freddie Heineken in het black book van Jeffrey Epstein stond (1). Op 12 juli 2019 kopte de altijd betrouwbare en complete Crimesite : “Nederlandse link in zaak Jeffrey Epstein”. Freddie Heineken? Nee. Ene Barry (2). Verbluffend. Stay tuned (JP).

(1) Zie hier.
(2) Zie hier.

Niemand in de hedge-business kent of kende Jeffrey Epstein. Blijft dus de vraag waar hij zijn schandalige hoeveelheid poen vandaan haalde. En er gaan steeds meer geluiden op dat blackmail mogelijk zijn hedge was. Met beelden van heuveltjesklimmers uit 'swerelds topechelons. En in de schaduw achter Jeffrey in ieder geval de Mossad en mogelijk wat Amerikaanse snuffelorganisaties. In wezen niks nieuws onder de zon. Wij wezen al veel eerder op de rol van Roy Cohn, die niet alleen in de USA maar ook in België dezelfde activiteiten ontwikkelde als nu naar boven dreigt te borrelen in de Epstein-kees (1). Oh btw: er rolde gisteren een nieuw/oud filmpje het publieke domein. Jeffrey en The Donald op een feestje. Effe chillen. Stay tuned (JP).

(1) Bestijgt u voor Roy en diens connectie met de affaire-Dutroux geheel in het nette onze zoekmachine. Heel boeiend.

Kent u onze collega Whitney Webb? Nee, wij ook niet. Maar wij willen haar graag bij u introduceren. Via dit fantastische stukje werk over het oude Amerikaanse chantagenetwerk van “Supreme Commander” Lew Rosenstiel en zijn “Field Commander” Roy Cohn. Inclusief de namen van een paar bekende jongens uit de vriendenkring van prins Bernhard (rip). Aanleiding tot dit exposé was uiteraard de arrestatie van Jeffrey Epstein, die later tot datzelfde netwerk behoorde en al voor het overlijden van Freddie Heineken in 2002 met de heuveltjesliefhebber en biermagnaat in contact moet hebben gestaan. En wie weet met diens rechterhand binnen het Heinekenconcern, kontjesliefhebber en Oranjebef Frits Salomonson. Verbijsterend. Overigens, dit is nog maar deel 1. Bereid u alvast maar voor. Stay tuned (JP).

Over een Nederlandse link gesproken (1). Doutzen Kroes en Jeffrey Epstein delen een geheim. En dat heet Leslie Wexner. Miljardair en onder andere baasje van Victoria's Secret. Leslie geldt als de Gepetto van Jeffrey en is een van de founding fathers van de Mega Group. Een imposant clubje Amerikaanse en Canadese miljardairs die zich met name filantropisch uitsloven voor allerlei Joodse instellingen. Niet toevallig. Ze zijn namelijk allemaal van Joodse bloede. Begin 1997, toen Bill Clinton de hoofdbewoner was van het Witte Gekkenhuis, startte een ploeg snuffelsmurfen van de CIA, FBI en NSA een intensief onderzoek naar een Israëlische mol, die zich hoog binnen het Amerikaanse inlichtingenapparaat een warm holletje zou hebben verschaft. Ze kenden alleen de codenaam van de mol: “Mega”. Eind maart van dat jaar, toen de speurtocht nog vol op stoom lag, waarschuwde Billy zijn sigarenwipper Monica dat hun telefonische ontboezemingen waarschijnlijk werden afgeluisterd door “buitenlandse agenten”. Begin mei werd de zoekactie vrij plotseling afgeblazen. Volgens schrijverd Gordon Thomas onder invloed van een Israëlische waarschuwing, dat de tapes van de geurige gesprekken tussen Billy en Monica het publieke domein zouden worden ingeslingerd als het gesnuffel naar “Mega” niet ophield. Sluitend bewijs daarvoor droeg hij niet aan, maar dat het menens was bleek uit een lekkage over de geheime mollenjacht op 7 mei 1997 in de Washington Post. Exact een jaar later rolde de Wall Street Journal een artikel naar buiten over de Mega Group van Leslie Wexner, Edgar Bronfman sr. (2) en Steven Spielberg. In datzelfde jaar kocht Wexner's pupil Epstein, die ook al bezoek had gekregen van een filantropisch virus, zijn maagdeneiland. Om scabreuze filmpjes te kunnen schieten van zijn invité's. Ten behoeve van de “Mega Group”, c.q. de Mossad. Kort daarvoor had hij met een schepje poen de Clintons nog geassisteerd bij de oprichting van hun later zo ernstig besmet verklaarde Foundation (3). En verder maakte Jeffrey deel uit van de beruchte Council of Foreign Relations en de Trilateral Commission (4). The agent was in place. Niet verrassend dus, dat de Feds bij hem thuis ook een uit de jaren tachtig van de vorige eeuw stammend Oostenrijks paspoort aantroffen. Met een andere naam, maar wel met zijn foto en als verblijfplaats Saudie-Arabië. Had ie gekregen van “een vriend” om hem een beetje te beschermen als ie bij zijn buitenlandse trips in handen mocht vallen van baardmannen.
Zei hij. Sure. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 235 van deze serie. Overigens zal ook Nobelprijswinnaar Gerard 't Hooft zich dezer dagen niet echt gemakkelijk voelen. Hij ontving van Jeffrey ook een welkome financiële bijdrage.
(2) De Bronfmannetjes vergaarden hun basiskapitaal tijdens de drooglegging in de USA met assistentie van de mafia.
(3) Hebben we veel aandacht aan besteed. Vooral in verband met de Postcodeloterij. Het goeie doelenvehikel van Boudewijn Poelmann.
(4) Ook over deze twee genootschappen van powerlifters hebben we het nodige gepubliceerd. Goegelen kan ook.

Daag ons niet uit. Met name nu het gaat om Nederlandse links in de affaire rond heuveltjesklimmer Jeffrey Epstein. Al in een heel vroeg stadium wisten we uit een hele bierkrat vol namen in Jeff's zogenaamde black book de naam van Freddie Heineken (rip) op te vissen. Zowel diens Nederlandse telefoonnummer als zijn Franse zijn afgeblackt. En zo hoort het ook. Maar wat denk je. Na wat verder vissen vonden we ineens de namen van Michel en Charlene de Carvalho. Respectievelijk de schoonzoon en dochter van good old Freddie en de huidige baasjes van het bierconcern. Jawel. Alleen de area van hun telefoonummer (207) in Londen is nog zichtbaar. En dat correspondeert met het financiële centrum van de Britse hoofdstad. What else. Waarom hun namen in dat black bookje staan? Dat is niet helder. Laat staan heerlijk. Zo. Het woord is nu weer aan de profs (1). Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 235 over de vondst van Crimesite.

Het is een manier. Om een overplaatsing naar een iets rianter onderkomen af te dwingen. Tenzij de berichten dat Jeffrey Epstein bijna gezelfmoord werd aangetroffen in zijn cel fake zijn. Hoe dan ook, hij ligt nu lekker verzorgd in een hospitaalbed met een smurf voor de deur van zijn kamer. En wie weet nemen luitjes van Black Cube (1) of zo binnenkort de gelegenheid te baat om hun knuffel naar veiliger oorden weg te sluizen (2).
Btw: aflevering 2 van collega Whitney Webb is uit. Dit keer in hoofdzaak over Roy Cohn, de voorganger van Jeff als directeur van deze enorme vuilnisbelt, en diens innige contacten met persmoguls en politieke toppers uit het Ronnie Reagantijdperk. Moet u lezen. Waanzinnig. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 4 van de serie “Spies like us”. Black Cube zit vol met zogenaamd uitgestapte Mossadjes.
(2) Vgl. de in onze serie “Ship Ahoy” beschreven analoge hocuspocus-operatie in de kees van onze bloedeigen Theo Cranendonk.

Zouden ze slapen in België? Wij hebben in het verleden al een paar keer aan de waslijn gehangen dat Roy Cohn, Donald Trump's Gepetto en voorganger van Jeffrey Epstein op heuvelachtig terrein, in de jaren zeventig samen met rogue agent Ed Wilson actief was bij het manipuleren van hoge mieters in de Belgische samenleving. Met ondeugende prentjes van hun ritmische oefeningen buiten de deur. Iets wat later zou uitmonden in de zogenaamde Dutroux-affaire, geruchten over een staatsgreep en de Gladiolen-acties van de Bende van Nijvel. In de zijlijn besteedden we ook wat aandacht aan een andere Amerikaan, die kort voordat de Bende zich begon te manifesteren zijn opwachting maakte bij onze zuiderburen in verband met een pas uitgevonden wapensnufje. Dat was Robert K. Gray (1). Toen niet vermoedend, dat Gray bijzonder close was met Cohn. Ondermeer bij het bedrijven van chantage met sexueel beeldmateriaal. Maar wij werden ruw wakker geschud bij het lezen van deel 2 van Whitney Webb's saga over Cohn en Epstein (2). Nu onze Belgische collega's nog. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 149 van deze serie en het artikel “De Lange”.
(2) Ga voor dat artikel naar aflevering 240 van deze serie.

Vroeger had je nog wel eens een periode vol exclusieve komkommers. Dat lijkt een beetje finito. Een dagelijkse portie Hong en Kong. Rusland brandt. Moskou brandt. Derk Sauer zit bij Jinek op schoot. Angstgegner in Nederland: een totaal ingepakte muslima die staat te roken in een openbare ruimte. Bij de brand in de Notre Dame bleek Jezus ineens een loodgieter te wezen. de USA en de UK zijn op zoek naar een Horsmoez om de aya's op de knieën te krijgen. Kortom, komkommers zijn uit. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de ten tweede male geclipte koterkruiper Jeffrey Epstein, de sleutelbewaarder van de internationale elitekelder. Roy Cohn's tovenaarsleerling. Nu we het daar toch over hebben, er is naast de Heineken/De Carvalho-connectie nog een link tussen het nu blootgelegde hopscircuit en Nederland. Analyze this. In aflevering 2 van Whitney Webb's serie over Roy en Jeff komt ook Donald Gregg voorbij (1). Een oud-CIA smurf en Nationaal Veiligheidsadviseur, die heul toevallig een oom was van Patricia Paay's ex-hushpup Adam Curry. Een BN-koppel dat ooit de woning van kontjessmikkelaar, Oranje intimus en Heinekenhotemetoot Frits Salomonson aan de Keizersgracht overnam (2). In de wat koterklimmen betreft tolerantere jaren van de vorige eeuw wiemelde het daar van de ondermaatse Marokkaantjes, met wie Frits soms zelfs op de bizarre kiek zou zijn gegaan (3). Ach, what's new Pussycat? Stay tuned (JP).

(1) Rammelt u voor deze onthulling van Whitney even terug naar aflevering 240 van deze serie dd. 26 juli 2019.
(2) Raadpleeg voor deze boeiende materie de afleveringen 2 en 16 van onze serie “Roze balletten”. Respectievelijk daterend uit 2001 en 2018.
(3) Zie daarvoor ons beruchte artikel “Van oude koeien en troebel water”, dat een soort resumé was van het door Der Spiegel op een haar na gepubliceerde “Linksgestrickt”.

Evert Santegoeds heet ie. Lult regelmatig een eind heen bij het enorme SBS-teeveeprogramma Shownieuws en voert als “entertainmentdeskundige” (echt waar) al jaren de regie bij de Privé-afdeling van De Telegrof. Die Evert wist ons een paar dagen geleden te verrassen met nieuws over Sara Ferguson aka Fergie. De af en toe met een platte knip worstelende Duchess of York, die net als haar voormalige echtgenoot prins Andrew prominent voorkomt in het zwarte boekje van koterklimmer Jeffrey Epstein. Hoe verrassend dus, dat ze ergens in 2005 contact zocht met Jeff om 15.000 Pond van hem te lenen. Nou nou. Daarvoor was ze trouwens in 2011 al eens door de gehaktmolen gehaald. Dus ging het in wezen om een opgewarmd prakkie nieuws. Maar als de Engelse pers zoiets in 2019 uit de vriezer haalt, dan kan je Evert niks verwijten. Dus hoppeta, zo'n drie dagen na zijn Britse collega's gaf onze deskundige onder de ferme kop “Ook Fergie duikt op in zaak “viezerik” Epstein” nog eens flink gas in zijn dagvod (1). Nou hadden wij graag gezien, dat Evertje ook eens de gaskraan had opengezet over Freddie Heineken en diens met Michel Rey de Carvalho getrouwde Nachwuchs Charlene. Naar wij aannemen zullen die bij Jeffrey nooit naar een leninkje hebben gehengeld, maar een beetje expert op dit ranzige gebied zal toch nieuwsgierig zijn hoe die namen en bijbehorende telefoonnummers dan wel in Jeffrey's Rolodex terecht zijn gekomen. Maar kennelijk schoot er niks bij Evert in de eerste versnelling. Merkwaardig. Tenzij de RVD een gagorder heeft uitgevaardigd, omdat “oom Freddie” tesamen met kontjeskenner “oom Frits” wat al te te nauwe banden onderhield met de Koninklijke famielje. Een andere mogelijkheid is een interne gagorder van hogerop in het Mediahuis van baron Piet en de Van Puijenbroekjes (2). Per saldo doet de bierproducent jaarlijks een schuimend bedrag in het reclamezakje en terwille van de smeer....u weet het. Btw, nu we het toch over de Koninklijke famielje hebben. Een paar weken geleden blijkt vorst Ferdinand von Bismarck de geest te hebben gegeven. Had volgens insiders in zijn studietijd niet misstaan als roerganger van een Duitse Pridebodem met de slogan “Schwul ist cool”, maar dat weerhield hem er niet van om op zijn dertigste te trouwen met jonkvrouwe Elisabeth Lippens. Een kleindochter van de als kindervriend te boek staande graaf Maurice Robert Josse Marie Lippens, die ooit de Fortis-bank zo deskundig op de klippen manouvreerde (3). Het adellijke paar werd gezegend met vier koters, maar het een sluit het andere niet uit. Ferdinand deelde in zijn hübsche studietijd in Hamburg een onderkomen met onze latere gemalen prins Claus, fungeerde als diens getuige bij zijn huwelijk met toenmalig kroonprinses Beatrix en werd peetvader van onze huidige koning. Niemand zal dus van verbazing uit zijn PH GOV-fauteuil pletteren dat Willem Alexander Claus George Ferdinand zijn vakantie in zijn Griekse buitenhuis onderbrak en zich compleet met baard werwaarts spoedde om “onkel” Ferdinand de laatste eer te bewijzen. Adel? Het blijft tobben. Stay tuned (JP).

(1) In al het gedreutel rond Fergie is onderbelicht gebleven, dat zij ooit meer dan vriendschappelijke banden onderhield met ene John Bryan, die op zijn beurt zeer dikke mik was met Derek Laud. Een beruchte lobbyist en kontjesleverancier van hoge politieke mieters. We mogen dus aannemen dat Fergie in the know was en interessant voor Jeffrey.
(2) Zie voor deze deutschfreundliche famieljes aflevering 11 van de serie “Uitverkoop”.
(3) Zie voor Maurice en zijn broer Leopold de serie “Adel verplicht”.

Waar ligt de grens? Tussen de Amerikaans/Joodse mafia, de Amerikaans/Joodse Mega-groep en de top van de Amerikaans/Israëlische politieke scene? Die is er niet. Met ondermeer tot gevolg dat de Amerikaanse speursmurfendiensten als het zo uitkomt ernstig gelummeld worden door hun collega's uit Tel Aviv. Dat kan je concluderen bij het lezen van het onrustbarende derde deel van Whitney Webb's Epstein-sage. Maar met die conclusie lopen we misschien voor de muziek uit. Leest u hier zelf eerst op uw gemakkie dat nieuwe verhaal. Kunnen wij ondertussen de papegaai wurgen............. En? Toppie hè? Dat had je toch allemaal niet verwacht. Zie je op de glazen tiet allerlei lekkere wijven voorbijkomen met smeersels of luchies van Estée Lauder, blijkt die Ronnie Lauder vroeger aan de lijn van “viezerik” (1) Roy Cohn te hebben gelopen, Bibi Netanyahu tot zijn gappies te mogen rekenen en naar alle waarschijnlijkheid Jeffrey Epstein zijn valse Oostenrijkse paspoort te hebben bezorgd. Dat ruikt dus wel even anders zou je zeggen. Verder was onze Ronnie dus ook nog de grondlegger van de met de Mossad verbonden IDC Herzliya's Lauder School of Government, Diplomacy and Strategy. En laten we daar nou even kunnen aanhaken. Een van de sponsors van dat fraaie instituut was namelijk de Britse bankier en Ponzi-artiest Allen Stanford, die wij van een glimmend likje verf voorzagen in de serie “Billions and centuries”. Dat geldt trouwens ook voor Clare Bronfman, een dochter van Edgar (rip). Ziehier ons miniatuurtje. Ook leuk: Clare beschikt net als Jeffrey over een eiland, zij het dat haar hebbeding tot de Fiji-eilanden behoort. Het blijft behelpen. Nog een vogel die in onze annalen voorbijvliegt is de eerder dit jaar overleden Rafi Eitan. Een ouwe topper van de Mossad, die later werkzaamheden verrichtte met een licht rogue karakter. Snuffelt u dit bijvoorbeeld eens door. Bescheiden in vergelijking met Whitney's oeuvre, maar we doen ons best. Stay tuned (JP).

(1) Terminologie van entertainmentdeskundige Evert Santegoeds.

De haantjes beginnen zich nu ook te roeren. In de Epstein-affaire. Niet zo gek. De op welke manier dan ook uit het zicht gemanouvreerde Jeffrey Epstein bezat ook een bescheiden stekkie in Parijs. Een appartement van ruim 8,5 meloen op de Avenue Foch 22. Vraag is nu of ie daar eveneens activité's à la hops met jonge heuveltjes ontplooide cq. of hij daar zijn Franse vrienden en kennissen uit hun bol en hun kleren liet gaan. Onder het oog van een stel camera's, die in tegenstelling tot de apparatuur van het Manhattan Correctional Center op de moments suprêmes gewoon bleven functioneren. Licht scabreus detail is wel dat de huidige Franse president ooit als krielhaan het hok indook met een twee keer zo oude kip, door wie hij later voor het altaar werd gesleurd. Maar honi soit qui mal y pense. Het zwarte boekje van Epstein vermeldt een reeks interessante namen van luitjes die zich rond de Arc de Triomphe ophouden. Wat dacht u bijvoorbeeld van bankier (hoe is het mogelijk) Edouard de Rothschild. Of Philippe Junot, de ouwe playboy en voormalige echtgenoot van Caroline van Monaco (1). Of Jean Luc Brunel, de eigenaar van MC2 modelmanagement met kantoren in Florida, New York en Tel Aviv (2). Of Louis Albert de Broglie, de zoon van prins Jean de Broglie (3). Nee, Jeffrey mag dan van het toneel verdwenen zijn, zijn story zal nog lang naijlen. Zelfs bij haar van Jinek. Stay tuned. (JP).

(1) Zie voor deze patjepeeër dit artikel.
(2) Voor dit stuk vreten verwijzen wij u graag naar dit artikel.
(3) Zie voor prins Jean aflevering 1 van de serie “De achterzijde van het beursschandaal”. Valt met Louis Albert de pomme niet ver van de boom of kan hij er ook niks aan doen, dat zijn vader bij louche zaken betrokken was?

Grrr. Eerst word je half juli als eigenaar van een drugsschuit te kijk gezet (1). En nog geen maand later komt je warme connectie met Jeffrey Epstein bovendrijven. Dat is zwaar vagina voor je reputatie zou je zeggen. Maar voor een spaarvarken als JP Morgan Chase betekenen zulke berichten niet meer dan een scheet bij windkracht tien. Ze verwaaien in een fractie van een mum. Trouwens, bij welke bank niet. Jeffrey onderhield een speciale band met James E. Staley. Een topper bij Morgan, die er niet voor terugschrok om Eppie te bezoeken in Florida toen de heuveltjesgourmand zijn strafje van 13 maanden deels “uitzat” op zijn kantoor. In april 2015 ging James, die toen al was overgestapt naar het qua reputatie niet veel betere Barclaysvarken, nog eens bij Jeff op visite. Ditmaal op Lolita-eiland. Samen met zijn echtgenote. Mogelijk om te ontkomen aan rek- en strekoefeningen met minderjarigen. Tenzij zijn echtgenote ook wel van pikante activiteiten buitenshuis hield. Dat de bankster Jeffrey's massageavonturen voor lief nam kwam voort uit de vele cliënten die de moderne versie van Crusoë bij Morgan Chase over de drempel had geholpen. Zaken zijn zaken. Daarnaast wist Eppie ook leuke deals te brokeren. Zo had hij samen met James in diens Morgan Chase-tijd een meerderheidsaandeel veroverd bij Highbridge Capital Management waar ene Glenn Dubin op de brug stond. En laat die Glenn zich nou ook een paar keer te buiten zijn gegaan aan het wippen van een heuveltje uit Jeff's uitgebreide assortiment. Jawel. Dat zijn wat vette details uit dit uitgebreide artikel. We hadden ook kunnen verwijzen naar het Financieele Dagvod. Dat schijnt over deze materie ook iets geboerd te hebben. Maar sinds november 2015 hebben we iets tegen hoofdredacteur Jan Bonjer (2). Dus daarom doen we dat maar niet. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 6 van de serie “Van Damascus naar Gioia”.
(2) Zie voor Bonjer de serie “Tussen premies en piraten”.

Moord? Zelfmoord? Ongelukkie? Appartementje in Tel Aviv? Wat er ook gebeurd is, een ding is zeker: Jeffrey Epstein is afgevoerd. Die komt dus niet meer voor de kadi. Ja zeggen wijsneuzen dan, maar zij van Maxwell zit nog open en bloot ergens een hamburger te kanen. Die raden wij aan om niet achter op een luxe jacht te gaan staan en/of te verhuizen naar een oord waar ze schijt hebben aan subpoena's. Geheel in de traditie waarin dit soort VIP-gerelateerde gevalletjes worden opgelost. Bewijs voor die stelling? Herinnert u zich deze nog? De “zelfmoord” van Carole Kasir. We hebben in deze roemruchte serie heel wat aandacht besteed aan haar kontjesoutfit in Zuidwest Londen en de cliëntenlijst vol VIPS en ander ongerief. De belangrijkste namen vindt u hier terug. Leuk op een grauwe zondag als deze. Zegt u? Demmink? Salomonson? Heineken? Nooit van gehoord. Stay tuned (JP).

Als je midden in een straat woont, heb je een goeie kans dat je buren hebt. Zo ook Jeffrey Epstein. Eppie woonde op het adres 9 East 71^st Street in de grote appel. Naast hem op nummer 11 ene Howard Lutnick. Ook al iemand met een wanstaltige hoop poen in zijn spaarvarken en van Joodse bloede. Howard is zowel de Sitting Bull van de firma Cantor Fitzgerald als het in 2004 van Cantor losgekoppelde BGC Partners. Beiden financiële dienstverleners uit de buitencategorie. De melkkoe van Howard huisde voor het optreden van Osama's Flying Circus in 2001 op de etages 101 tot en met 105 van het One World Trade Center. En wat een mazzel, Howard was ten tijde van het hoogtepunt van de Saudische show niet op kantoor. Hij bracht zijn zoon naar school. Zoals het hoort heeft ook Cantor ruime aandacht voor de met minder mazzel bedeelden op onze aardkloot. En dan met name koters. Daartoe hebben Sint Howard en zijn pietermanknechten een Fund opgericht. What else. En om de zak met strooigoed niet alleen te moeten vullen organiseert de Sint af en toe een feestje voor rijke genodigden. Ook in de UK, waar die parties als label “Dolce Vita parties” meekregen. Ons kent ons. Dat gebeurde ondermeer in de zalen van de Stowe School in Buckingham, waar oude verhalen over koterhopsen nog immer uit de schoorstenen kringelen en naast Ghislaine Maxwell nog meer figuren uit het zwarte boekje van onze Eppie acte de présence gaven tijdens voornoemde parties. Wat dacht u bijvoorbeeld van Sarah Ferguson, the Duchess of York. Of Lee Amaitis, het vroegere opperhoofd van Cantor in Londen. Liefdadigheid in optima forma. Zo maakte Saar en haar dochters poen over naar het Cantor Fonds en Lee op zijn beurt naar Saar's koterfonds: Children in Crisis. Leuk hè? Of ze die nog heeft valt even buiten ons putje, maar in New York runde ze een andere charitatieve koterclub: Chances4Children. Het hoofdkwartier was gevestigd op de 101ste verdieping van …..het One World Trade Center. Saar werd ten tijde van het optreden van het Flying Circus wel op het hoofdkwartier verwacht. Maar wat een mazzel, Saar was wat later. Ze werd tijdens het hoogtepunt van de Saudische show geïnterviewd in de studio van NBC. Waar een seintje van de Israëlische firma Odigo al niet goed voor was (1). Of waren er misschien meer seintjes waar we nooit iets van gehoord hebben? Je zou zweren van wel. Alleen al als je dit leest. Van Eppie naar 9/11. Niets houdt ons tegen. Stay tuned (JP).

(1) Vgl. onze artikeltjes over Odigo uit 2002.

Briljant! Wie had dat gedacht! Freddie Heineken (rip) en zijn Nachwuchs staan in het zwarte boekje van Jeffrey Epstein (rip). Die vondst werd gisterochtend geëtaleerd in het Algemeen Dagvod van Christian van Thillo (1). En binnen een paar mummen verscheen een reproductie van dat fantastische staaltje onderzoekjournalistiek in het blaadje van baron Piet (2) aan de Amsterdamse Basisweg. Op 28 januari jl. zeken we in dit stukkie Crimesite nog af met hun enorme scoop over ene Barry uit 020, die ook in Eppie's heilige graal te vinden was. Maar dit !? Dit is even andere tutti frutti. En weet u wat zo mooi is? Dankzij onze collega's weten we nu, dat lang niet iedereen die in het boekje voorkomt meteen een heuveltjesklimmer of een kontjesliefhebber hoeft te zijn. Komt nog bij, dat het duivelse boekje niet alleen door Eppie zelf werd bijgehouden, maar ook door diens voetvolk. En dan wordt het al gauw een zootje niet waar. Het schijnt in ieder geval wel vast te staan, dat “oom Freddie” nooit bij Jeff thuis is geweest in New York. De bierbaas hield blijkbaar niet van vliegen. Korte rukkies binnen het Vierde Rijk nou vooruit, maar zeker niet de grote plas over. De mogelijkheid dat ze elkaar in Eppie's appartement aan de Parijse Avenue Foch of bij “oom Freddie” in Antibes hebben ontmoet wordt door onze journalistieke speurders kennelijk voor onmogelijk gehouden. Laat staan dat vleesleverancier Jean Luc Brunel bij die gelegenheden lekkere hapjes heeft uitgeserveerd (3). Hoe dan ook, het was een memorabele dag. Wij feliciteren onze collega's met dit huzarenstukje en wensen het Commandcenter van Edelman Intelligence in Kensington nog veel sterkte. Stay tuned (JP).

(1) Zie voor Christian onze met koterhopsen doordrenkte serie “Adel verplicht”.
(2) Zie voor Giacomettistapelaar Piet onze serie “Uitverkoop”.
(3) Zie voor dit varken aflevering 245 van deze serie.

Het is weer heerlijk. Het laatste stuk van de quattro stagioni over Jeffrey Epstein dat collega Whitney Webb voor ons uit de oven heeft getrokken. Dit keer voert ze ons mee naar het begin van Eppie's smerige carrière: de Iran-Contra affaire. Een plot waarbij een Amerikaans/ Israëlische kongsie van politici, zakenlui en speursmurfen in de jaren tachtig stiekem wapens leverde aan Iran (!!!!) en rechtse rebellen in Nicaragua. De ayatollah's betaalden met petrodollars, de rebellen met Witte Reus. Die werd door de CIA en gevolg op de Amerikaanse markt uitgevent. Meestal in de vorm van crack. Van je overheid moet je het hebben. Grosso modo bestond voornoemde kongsie uit aanhangers van Ronnie Reagan, in die periode de hoofdbewoner van het Witte Gekkenhuis, en diens veep George Bush senior. Maar zeker één Democraat was full in the know en profiteerde van die kennis: Bill Clinton (en zijn vrouwtje). Toen gouverneur van Arkansas, het epicentrum van het Contra-gebeuren. Op het vliegveld van het miniscule stadje Mena haalden C-130 toestellen van de met de CIA verbonden onderneming Southern Air Transport de klandestiene wapens op en keerden terug met zakken lijntjes. De technische verzorging van de toestellen was overigens in handen van Fokker (1). Je maintiendrai, we pakken fijn een graantje mee. Toen de crimigeur wat al te penetrant werd verhuisde de onderneming onder het toeziend oog van Mega-lid Les Wexner en zijn fixer Eppie naar Ohio. In Israël verdwenen de revenuën van die irreguliere handel voor een deel in de spaarvarkens van de betrokkenen. Een ander deel verdween in een slushfund, dat soms werd aangesproken voor de financiering van ondeugende operaties in het buitenland. In de USA idem dito met 50 sterretjes. Een belangrijke rol bij deze formidabele criminele operatie was weggelegd voor de BCCI, die onder leiding stond van de Pakistaanse hoeder Agha Hassan Abedi. Voor de nieuwkomers op deze site en luitjes met een licht haperend geheugen: vriend Agha had wat Nederlandse links. Allereerst behoorde hij tot het sinistere 1001- sprookje van prins Bernhard (2) en was hij een leerling van Habib Bullah. Geen onbekende in 010 indertijd (3). Gaat ie weer: Je maintiendrai, we pakken fijn een graantje mee. So far, so bad. Maar dankzij Whitney weten we nu, dat BCCI ook aan koterhandel deed en dat in het bestuur van die Pakistaanse varkensstal ene Robert (aka ”Bob”) K. Gray zat. Een expert op dat gebied en een ouwe gabber van Ed Wilson en Roy Cohn, die saampjes in België de prelude verzorgden voor de zogenaamde “Dutroux-affaire” en het optreden van de Bende van Nijvel (4). Zonder twijfel hand in hand met de door ons uitgegraven Zweedse graaf Carl Armfelt (5). Via BCCI komt Whitney vervolgens bij het computerprogramma Promis terecht. Inclusief de moord op Danny Casolaro. Ook daaraan hebben wij in het verleden de nodige aandacht besteed (6). Evenals aan de strapatsen van Adnan Khashoggi. Zwendelaar en gros en ex-gap van prins Bernhard (7). Hoewel we moeten toegeven dat we de samenwerking tussen Adnan en Ghorbanifar gemist hebben. Jammer, want Ghorbi heeft van ons ook menige beurt gehad in het verleden (8). Marc Rich mocht wat onze aandacht betreft ook niet mopperen (9). Dus we hebben echt niet stil gezeten. Maar ere wie ere toekomt: Whitney heeft de hoofdprijs. We weten nu hoe de hazen en de lijntjes door heuveltjesland liepen tussen de untouchables en Eppie. Btw. Ons hart sprong nog wel even open toen Whitney de perfide rol van de Israëlische IT-firma's Amdocs en Comverse (later Verint) beschreef (10). Goeie ouwe tijd. Geniet en stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 10 van de serie “De doos van Pandora”.
(2) Zie de verfrissende aflevering 36 van de serie “Royalty”.
(3) Snuffel voor die connectie eens stevig aan onze artikelen “Retourtje Cantrade” en “Neerlands stille kracht”. Ook leuk trouwens in dit verband de serie “Shady”.
(4) Zie voor Bob de afleveringen 149 en 241 van deze serie.
(5) Het bestijgen van onze zoekmachine wil nog wel eens helpen.
(6) Zie onze antieke reeks “De Bank” .Verder kunt u hier even lekker lang uw hart ophalen.
(7) Op onze zoekmachine komt er aardig wat omhoog. En hoe zalig nou, ook een paar Nederlandse akkefietjes.
(8) Zie ondermeer de serie “Shady”.
(9) Op naar de zoekmachine.
(10) Zoekt u daar ook nog even naar? Fijn.

Jinek? Gaaaaaap. Neem nou vandeweek. Had ze twee hoofdredacteuren te gast. Van de Volksfiets en de NRC. Allebei dagvodden van de bezoedelde Belgische elite. En ze lijken ook op elkaar. Zowel wat de looks betreft als de inhoud. Eigenlijk net als hun neefjes op de glazen tiet. Al werd dat door de twee voor journalist doorgestudeerde topdogs heftig ontkend. Voor de rest hadden ze eigenlijk geen reet te vertellen, dus waarom ze waren uitgenodigd bleef duister. Had zij van Jinek nou maar gevraagd wat haar gasten bijvoorbeeld van de Epstein-affaire dachten en waarom ze zo verdomd weinig daarover in hun makreelverpakking hadden gestopt, dan hadden we misschien geen steen door de beeldbuis gemieterd. Eindelijk is het overdonderende bewijs geleverd dat conspiracies wel degelijk bestaan, gaan we zitten te lullen over de verschillen tussen de Volksfiets en de NRC. Je zou bijna denken dat dit geneuzel ook onderdeel uitmaakt van die conspiracy. En dat is verrekte jammer. Al was het alleen maar omdat er een connectie bleek te bestaan tussen Eppie en heuveltjesliefhebber Freddie Heineken cum suis. Gefundenes Fressen zou je zeggen. Net als bijvoorbeeld de met het afzichtelijke Epsteinwereldje verbonden affaire rond het voormalige NEDERLANDSE topmodel Karen Mulder. Die openbaarde kort na de eeuwwisseling dat ze ondermeer was verkracht door prins Albert II van Monaco, een stel Franse politici en haar werkgever. Onder invloed van haar toegediende porties drank, coke en hero. Toegegeven, ze was op dat moment geen jong heuveltje meer, maar de rest past als een glacé handschoen. Uiteraard werd ze voor mesjogge verklaard, belandde vrij langdurig tussen een legertje witte jassen en “genas”. Maar wij durven er wel wat methanol op in te nemen, dat haar verhaal juist was. Mocht u hierover nog wat herinneringen willen ophalen dan kan u hier en hier terecht. De msm? Het wordt steeds erger. Stay tuned (JP).

“Van Eppie naar 9/11. Niets houdt ons tegen”. Zo maakten wij een grimmig einde aan de bewogen aflevering 248 van deze serie. Met Eppie (rip), zijn buurman op Manhattan en Saar Ferguson in de hoofdrollen. Het leek een beetje op blind ballen grabbelen bij Lingo, maar wat denk je wat? Vonden we nog een link tussen Eppie en 9/11. Die story heeft betrekking op ene George Mitchell. De vroegere hopman van de Democratische meerderheid in de Senaat. De op het oog zo keurige Georgie waarde eerder in deze eeuw net als zijn geile soortgenoten vrolijk rond in Eppie's heuveltjesland en koos Virginia Roberts uit om hem eens flink uit de broek te laten hangen. Vandaar dat zijn naam nu voorkomt in de aangifte van Virginia tegen alle heren die indertijd haar zuidas bezoedelden. Wat maakte hem zo'n interessante vangst voor Eppie? Zijn verleden. Hij was een zakenpartner van de Tsjechische oli(e)garch Viktor Kozeny, die na de begrafenis van het Warschaupakt van de gelegenheid en ouwe dossiers van de Tsjechische geheimesnuffeldienst gebruikmaakte om stinkend rijk te worden. Ondermeer door homo- en pedosensuele chantage van hoge Tsjechische politici in dezelfde periode waarin onze eigen Joris in Praag op kontjesjacht ging. Viktor werd zo rijk dat ie zich een eigen jet kon veroorloven, die in de lucht werd gehouden door een Duitse piloot: Wolfgang Bohringer. En laat dat nou een gabber zijn geweest van Mohammed Atta toen die in Florida op het groene licht wachtte voor de voorstelling van het Flying Circus. De wereld is zo klein als een speelgoedbeertje in een mierenwieg. Meer over die story vindt u hier. Stay tuned (JP).

Hij zal toch niet dood zijn. Jean Luc Brunel. De Franse modellenbaas en Jeffrey Epstein's voormalige leverancier van fijne vleeswaren. Hij is in ieder geval uit de roulatie na Eppie's bizarre hemelvaart. Niemand weet waar hij uithangt en zijn internetaccounts heeft ie allemaal uit de etalage gehaald. Heeft ie wat te vrezen? Domme vraag. Jean Luc drogeerde in het glorieuze verleden een hele stoot jonge heuveltjes om ze vervolgens een flinke beurt te geven (1). Daarna stootte hij ze heel vaak door naar oom Eppie op diens orgie-eiland of in zijn stulpje in Florida. Sinds kort neemt het Franse OM de verklaringen van de slachtoffers ineens serieus en pakken zich aan Jean Luc's zwerk donkere wolken samen. Alleen daarom al kan hij de poten hebben genomen, want Franse kerkers lijken in niets op de luxe onderkomens die onze koterwipper gewend is. Daarnaast draagt de Franse cochon uiteraard ook kennis over allerlei tuig uit de hoogste regionen, die van zijn expertise op het gebied van heuveltjesklimmen gebruikmaakten. En zowel dat tuig als geheimsmurfen van allerlei pluimage zullen niet graag zien dat hij de nodige narigheid gaat spuien bij officiële verhoren. Dus weg wezen. Al dan niet geassisteerd. Al dan niet verpakt in zes planken. The beat goes on. Stay tuned (JP).

(1) Kennelijk niet ongebruikelijk in het modellenwereldje gezien de belevenissen van het Nederlandse model Karen Mulder, die wij in aflevering 251 nog eens naar boven takelden.

Die is wel wijlen. John Casablancas. In 2013 naar het hemelse dakterras verhuisd. Of naar de eeuwige grill. Dat laatste kan ook, want als stichter van Elite Model Management was hij een collega en goeie kennis van het duo Epstein/Brunel. En was net zo'n smeerpijp. Waarom roepen wij hem even terug uit de vergetelheid? Nou, hij verpatste Elite Model New York aan Eddie Trump (geen familie). En laten we Eddie nou al eens eerder door de wringer hebben gehaald in de afleveringen 464 en 465 van deze serie. Die ons niet alleen leidden naar bijvoorbeeld Roy Cohn (rip), maar ook naar ome Jaap Kroonenberg (rip) en de perikelen rond de Schumacher Kramer Stichting, eveneens in deze serie terug te vinden. Met buiten die van ome Jaap de namen van ondermeer de meisjes Veenemans en Scheffer en notaris Johan van der Veen. Om eens wat te boeren. Over die laatste hebben we binnenkort trouwens weer wat nieuws te melden. Zo komt van het een het ander. Van Jeffrey naar Johan? Geen probleem. Stay tuned (JP).

Het heet heel deftig Singel Staete. Een knoert van een gebouw op de hoek van de Singel en de Raadhuisstraat in hartje Amsterdam. Naast een postkantoor wiemelt het er van de BV-tjes die daar hun kantoorruimte hebben ingericht. Een daarvan is Palantir Technologies NL. Een onderneming die zich vlijtig bezighoudt met het ontwikkelen en produceren van maatwerksoftware. Begin 2010 neergestreken op het adres Beechavenue 54 op Schiphol. Onder het toeziend oog van ene Alexander Caedmon Karp. Begin 2017 verhuisde de onderneming naar de Singel Staete. Interessante gozer trouwens, die meneer Karp. Flink doorgestudeerd en vervolgens in de wereld van Dagobert Duck gedoken. Hoe hij er in 2010 financieel voor stond is voor ons senseodik kijken, maar we mogen aannemen dat hij toen al aardig op weg was naar zijn huidige miljardairstatus. In 2004 stond hij samen met onder anderen Peter Thiel te schommelen aan de wieg van Palantir aan de baai van San Francisco en eenmaal op gang gekomen boekte hun softwarekind een paar leuke operationele succesjes. Zoals bij het terugvinden van Osama bin Laden en het ontwarren van de verrotte hypotheekkluwen bij JPMorgan na de crisis van ruim tien jaar geleden. Maar er is meer. Palantir heeft in de loop van de jaren vette contracten verworven bij Amerikaanse en Israëlische snuffelclubs als de CIA, de FBI, de NSA, de DIA, de DHS en hun Israëlische neefjes, die ondermeer hun proefwerkjes inleveren bij Jeffrey Epstein's bovenmeester Ehud Barak. En die proefwerkjes hebben vooral te maken met het verder ontwikkelen van de Promis-trackingsoftware en technologie om avontuurlijke lieden in kaart te brengen die snode plannen koesteren of in omstandigheden verkeren waarin die plannen tot bloei kunnen komen. Praten we over potentiële terroristen, fraudeurs, koterkoetsiers, overvallers, wikileakers, shoplifters en andere “subversieven”. Om Pandora even te ontlasten. En zo'n databank vol ongerief levert niet alleen de nodige kennis op om preventief op te treden, maar ook om luitjes te selecteren die subtiel tot het planten van valse vlaggen gebracht kunnen worden. Meer over deze ernstige materie vindt u hier uitgebreid terug. Happy reading. Voor zover mogelijk tenminste. Want voor u het weet wordt u als Kleintje Muurkrantlezer tot een subversief verheven door die meisjes en jongens van Palantir in de Singel Staete. Want u gelooft toch ook niet dat ze daar zitten zonder enig contact met de ministeries van Grapkeutel, jonkvrouw Ollie en die troela van Bijleveld? Nee, wij ook niet. Stay tuned (JP).

Wij lijken vaak wat sikkeneurig. En meestal is dat ook zo. Maar soms leven we even weer helemaal op als we in een vat vol buitenlandse shit een bezoedeld stukje Nederland ontdekken. Dat fenomeen deed zich kortgeleden nog voor toen wij ten behoeve van deze serie info putten uit een van de fenomenale artikelen van onze collega Whitney Webb over de connecties van heuveltjeshopser Jeffrey Epstein. Wij focusten ons daarbij op de in snuffelseances gespecialiseerde IT-onderneming Palantir, omdat die over een filiaal in de Amsterdamse Singel Staete beschikte (1). Maar zeker zo interessant was de door Whitney het toneel opgeramde Carbyne. Een volle nicht van Palantir, die net als haar familielid zwaar bezwangerd is met een hele bups aan Israël gelieerde speurneuzen. Onder wie Eppie's intieme gappie Ehud Barak, die als president van de onderneming te boek staat. Een andere intimus van Eppie fungeert als directeur. Ene Nicole Junkermann. Kijk en geniet. En laat nou een Britse collega een paar maanden geleden een heul interessant artikel over Nicolletje op het net hebben gemieterd. Over haar zakelijke beslommeringen, haar invloed en haar creepy connecties. Heel fijn om door te fietsen als het voetballen u de strot uitkomt. Stay tuned. (JP).

(1) Zie aflevering 255 van deze serie.

Keken we niet van op. Dat onze Amerikaanse collega Whitney Webb in haar nieuwste bijdrage over het Epstein-schandaal tot de conclusie komt, dat een hele strot aan Britse publicaties over de betrokkenheid van prins Andrew in deze affaire van het internet is gehaald. God save the prince nietwaar. Maar dankzij het materiaal dat voor die verdwijningsact is gesaved wist zij toch te achterhalen dat de prins en Eppie elkaar al heel wat langer kenden dan tot nu toe werd aangenomen. Met Ghislaine Maxwell als Dritte im Bunde. En ook dat Andrew zich bijvoorbeeld al in de jaren negentig in Thailand drifig liet “masseren” op zijn eigen matje. Met medeweten van zijn vrouwtje Fergie. Dat de Mossad bij die expedities al op het vinkentouw zat te kwinkeleren mag je niet als een complete verrassing presenteren. Trouwens, over de activiteiten van de Israëlische geheimsmurfen binnen de Eppie-context deed voormalig werknemer Ari Ben-Menashe in een eerder artikel van Whitney al ruimhartig een Dode Zeerol open (1). Al deze ellende consumerend gaan onze gedachten onwillekeurig terug naar de vroege jaren tachtig van de vorige eeuw in Nederland. Toen ontrolde zich ondanks allerlei tegenmaatregelen van de Staat der Nederlanden de story rond het bezoek van prins Claus aan een paar homo-uitspanningen in New York. Samen met Frits Salomonson. De bef van Bea en en de prins sinds 1966 en naar later bleek een notoir pielemoosjesliefhebber, die zich daarnaast zakelijk had gelieerd met een flink aantal avontuurlijke ondernemers uit de Amsterdamse scene. Nou zal het u misschien niet zijn opgevallen, maar Frits behoort tot het uitverkoren volk en mede gezien zijn hoge maatschappelijke positie zonder enige twijfel minimaal informant van de Mossad en mogelijk zelfs een sayanim. Hoeveel artikelen zijn over dat aspect van de narigheid rond prins Claus in de Nederlandse msm gepubliceerd? Mocht u wat vinden dan houden we ons aanbevolen. Stay tuned (JP). 

(1) Zie voor Ari ook aflevering 18 van de serie “Paris s' éveille”.

Hicham Hamza moet verder zijn bek houden. Wie? Hicham Hamza. Het baasje van de beruchte Franse site Panamza. Wij van Kleintje Muurkrant zijn soms nog wel eens kort door de bocht. Maar die bocht is nog niks vergeleken met de slingers die Hicham regelmatig maakt om alle narigheid die zich in en rond Parijs voordoet in de schoenen van Israël te schuiven. Wil niet zeggen dat ie altijd naast de roos zit. Neem bijvoorbeeld zijn schrijfsels over Nicole Junkermann, een intimus van de wel heel merkwaardig aan zijn eind gekomen koterhopser Jeffrey Epstein. Beiden waren volgens Hicham zwaar gelieerd aan de Mossad. Daar had ie een punt en hij stond niet moederziel alleen in die mening (1). Zij van Junkermann vond al dat geschrijf zo langzamerhand knap lastig worden en nam een dure bef in de arm die Hicham sommeerde verder af te zien van verdere lozingen over zijn cliënte. Het Panamza-baasje was desondanks zo vrij om melding te maken van die sommatie, waarbij hij om onverklaarbare redenen zo voorzichtig was om de naam van Nicole's echtgenoot onleesbaar te maken. Dat was voor ons het sein om uit te vlooien wie dat dan wel mocht zijn. Het bleek om ene Ferdinando Brachetti Peretti te gaan. Een famielje die niet op een eurootje meer of minder hoeft te kijken dankzij wereldwijde inversteringen en gelieerd is met andere al dan niet adellijke famieljes en het Vaticaan. Mocht u over deze intrigerende materie meer willen weten dan raden we u aan deze uitgebreide opsomming tot u te nemen. Het vergt wat geduld vanwege de talrijke zijscheuten, maar voor de fijnproevers onder u echt iets om er even voor te gaan zitten. Blijft de vraag waarom Hicham zo voorzichtig was. Stay tuned. (JP).

(1) Zie aflevering 255 van deze serie.

Dit geloof je niet. Te krankjorem voor woorden. Rest voor ons de vraag of die Duitse malloot ook ten westen van Nieuwerschans navolgelingen heeft gehad. Stay tuned (JP).

Leuk bericht voor Jeroen Snel en Mark van der Linden. De Canadese moderat Peter Nygard is maandag een kerker in gemieterd. Had net als Jeffrey Epstein een eigen Caraïbisch eiland, waar hij net als Jeffrey bekende BK-ers (Bekende Kloothommels) uitnodigde om zich tegoed te doen aan overheerlijke Venusheuveltjes à la carte. Voor de gezelligheid nam Peter zelf ook eens hier en daar een hapje. Nu waarom we hoehoe roepen naar Jeroen en Mark. Prins Andrew kwam ook af en toe op visite. Gefundenes Fressen. Ins and outs? Vind u hier. Nou maar hopen dat Peter de komende tijd niet gezelfmoord wordt. Stay tuned.

Door Jan Portein.

Het was september 2019. Toen wij nog niet geteisterd werden door al dat oeverloze geouwehoer over lockdowns, mondkapjes, aerosolen, anderhalve meter of de Rutte doctrine. In die maand stortten wij een kleine hoeveelheid vulles in het publieke domein. Over de IT-firma Palantir. Wat die in opdracht van westerse overheden allemaal voor stiekems in elkaar hing. Deels om de eigen burgers ernstig in de kieren te houden, ook al hadden die niks op hun kerfstok en geen plannen om die stok alsnog van kerven te voorzien. Deels om tegenstanders op het wereldtoneel ernstige loeren te draaien. Ergo, 1984 maar dan wat later (1). Palantir bleek op de been te zijn geholpen door In-Q-tel. Een investeringsvehikel van de CIA, dat veel toekomst zag in Palantir en er dan ook 300 meloen dollar in liet zakken. Geen wonder dus dat in de personele bezetting de nodige lieden waren te vinden met duidelijke snuffelgenen in hun DNA en hieperdepiep ook tot de kennissenkring van Jeffrey Epstein behoorden. Een feestmaal. Maar het wordt nog leuker. Wat kunnen die snuffelsmurfen bij Palantir namelijk ook? Digitale vingerafdrukken verwijderen en vervangen door vingerafdrukken van de concurrentie. Noem eens wat: de Russen. Doen ze niet op eigen houtje. Was/is een volwassen project van de CIA: Umbrage. Lees en zie het licht. En hoe handig is het in dit licht om via de vrolijk kwispelende msm of Eliot Higgins regelmatig de cat de anti-Russiche belling aan te binden. Zegt u? Of wij nog wel eens op de Amsterdamse Singel komen? Liever niet. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 255 en 256.

Door Jan Portein.

Nououou....wat een leuke verrassing. Enig. Moet u dit even lezen. Ene Emma Somsen heeft een podcast gebaard. Over het Ronde Huis in Nunspeet waar zo'n eeuw geleden volgens een sage die maar niet dood wil kleine meissies werden platgewalst. Door prins Hendrik en een stel Rotterdamse havenbaronnen, bij wie hij in het krijt stond. Die podcast eindigt bij een doelpuntloze remise, maar blijft de moeite waard om te beluisteren. Al was het alleen maar om deze inmiddels belegen artikeltjes (hier en hier) over die affaire weer eens de Bühne op te sjorren. Happy reading. Stay tuned.