donderdag 2 oktober-2003
Zijn we net de zwaan kwijtgeraakt aan een koppel gretige haantjes, duiken weer nieuwe geruchten op over het verkwanselen van Nederlands erfgoed. Het zou gaan om de PCM-kranten AD, Trouw, Volkskrant en NRC. Nee, geen Parool meer. Die “verzetskrant” hoorde er tot voor kort wel bij maar was inmiddels al in buitenlandse handen overgegaan. Via de met veel gejuich ontvangen overeenkomst tussen de succesvolle Belgische mediatycoon Van Tillo, de Stichting Het Parool en de ING. De stichting die zichzelf na de deal herdoopte in Stichting Democratie en Media om herinneringen aan verzet voorgoed achter zich te laten, beschikt over demeerderheid van de aandelen. Maar een leuk bosje prioriteitsaandelen is in handen van de democratische geldschieter, de ING. Bij belangrijke beleidsbeslissingen heeft de bank dus een grote stem in het kapittel. Om nou te zeggen dat die situatie ideaal is, nou nee. Maar elke boei is welkom als je dreigt te verzuipen. Van Tillo heeft zich volgens berichten in de media daarna ook gemeld voor het inlijven van het AD. En opnieuw is hij daarbij op de ING gestuit, de grote financier van de PCM. De bank is niet echt happig om weer een krant uit het assortiment los te hakken. Al was het alleen maar omdat de kosten van de bijbehorende technische afdeling van de PCM dan nog zwaarder gaan drukken op de overblijvende drie kranten. Dan moet je weer gaan snijden. In de meeste gevallen is dat geen probleem maar als je de door jou beheerste kranten op de tocht zet kan zich dat publicitair tegen je keren. Dat snapt zelfs een analfabeet. En nu dan het grote gerucht.
De ING zou bezig zijn de hoofdpijn te verdrijven door de hele santekraam over te doen aan een tot nu toe onbekend gebleven grote Duitse uitgever. Vooral leuk voor Trouw. Ook een “verzetskrant”. En leuk voor de BV Nederland. We zitten zeker in de uitverkoop.

woensdag 5 november-2003
Op 2 oktober jl. schreven we al dat rond krantenuitgever PCM een kleine geruchtenstroom op gang was gekomen. De ING, de grote geldschieter van de kiosk en houdster van een aangename verzameling prioriteitsaandelen, zou de onderneming stiekem in de etalage hebben gezet. Meteen daarna zou een belangrijke Duitse uitgeverij zich als eerste koopjesjager in een slaapzak voor de deur hebben neergevleid. Verder bleef het tot nu toe stil. Maar vandaag kwam er plotseling beweging aan het front. In de vakpers werd gemeld dat de Stichting Democratie en Media (hoe verzin je het), de vroegere Stichting Het Parool, een deel vanhaar meerderheidsaandeel van 57,8 procent in PCM wil afstoten en met een minderheidsaandeel niet nukkig door het leven zou gaan. PCM en de stichting zouden nu dan ook op zoek zijn naar een strategische of een financiële partij. Dus naar een uitgeverij of een geldzak, als onze interpretatie juist is. En het pakketje van de stichting zou dan via een “controlled auction” van de hand moeten worden gedaan. Opdat je niet ineens alsnog geconfronteerd wordt met een bounty hunter als Erik de Vlieger, maar de surprise keurig voorgebakken kan overdragen aan bijvoorbeeld een keurige Duitse uitgever of een net zo keurige bankier uit de glasbak aan de A10. De deal zou in het voorjaar van 2004 definitief zijn beslag moeten krijgen. Dus nog een halfjaartje met zijn allen in de stress voor we eindelijk weten of het gerucht juist was. Mochten we het eerder aan de weet komen dan maken we u wat eerder gelukkig.

dinsdag 3 februari-2004
Wij bonken ons echt niet graag op de ontblote borst als we weer eens gelijk krijgen. Maar soms kunnen we die neiging gewoon niet onderdrukken. Wat schreven wij bijvoorbeeld op 2 oktober 2003 met een vervolgje op 5 november? Dat de ING als grote geldschieter en houder van prioriteitsaandelen van de krantenverzameling PCM van zin was om op korte termijn de hele boel in de etalage te zetten. In de overtuiging dat zij in het voorjaar van 2004 via een zogenaamde controlled auction tot een deal zou kunnen komen met een buitenlandse, lees Duitse, uitgeverij. Dat voornemen zou worden gesteunddoor de Stichting Democratie en Media die het merendeel van de gewone aandelen in bezit had. Wij gokten toen op Bertelsmann. Geen hond of kip besteedde aandacht aan ons bericht. Maar wat wordt vandaag bekendgemaakt? Dat nog binnen het eerste kwartaal van dit jaar de PCM van de hand wordt gedaan. Er blijken twaalf kandidaten te zijn. Drie tot vijf daarvan worden deze week nog uitgeselecteerd. Over controlled auction gesproken. Een van de kandidaten is de Belgische Persgroep, die al eerder Het Parool van PCM losweekte. De andere kandidaten zijn onbekend, maar in ieder geval niet van Nederlandse origine. Wij durven opnieuw de gok aan dat ook Bertelsmann in de race is. Rien ne va plus, de PCM is van u.

dinsdag 29 september-2009
Het lijkt of Sibel Edmonds vorige week een steen op een bevroren vijver heeft gegooid. Lijkt. Want er zijn wel degelijk rimpelingen te noteren. Uiteraard van mevrouw Schakowsky, die via een koele spreekbuis liet weten dat ze nooit met een Turkse dame had liggen te hopsen. Dat was het. En wij maar denken dat je in de States al een proces aan je reet krijgt als je tijdens het gebed achter in de kerk een scheet laat. Zwakjes dus van La Schakowsky. Temeer daar zij niet is ingegaan op een uitnodiging van Sibel om eens over de zaak te komen babbelen. Maar misschien is ze bang voor verborgen camera's.
De reactie van John M. Cole is andere Peijnenburg. Johnny is een oude topdog van de FBI op de afdeling contra-spionage. En wat zegt die naar aanleiding van Sibel's niet zo zuinige uitlatingen over de baggeractiviteiten van Marc Grossman ten behoeve van zijn vette spaarvarken en zijn Israelische, Turkse en Pakistaanse klantenkring? Dat de FBI zo'n tien jaar lang achter de vodden van de voormalige Buzaboss heeft aangelopen. En dat het gevalletje Grossman deel uitmaakte van de zeker 125 gevallen van Israelische spionage die alleen al tussen 1993 en 1995 werden besnuffeld en vervolgens door de hoogste baasjes deskundig werden begraven.
In 2005 stapte Marc Grossman op bij het State Department en over naar de Cohen Group. Een firma die zijn poen verdient met consulten en lobbyen. Met een dikke Turkse portefullie. Dus Marc zat helemaal snor en werd vice-president. Dat ie nu in een Bodrumzonnetje wordt gezet door Sibel cs. vinden ze bij de Cohen Group niet zo aangenaam. Op Wikipedia werd die info bijvoorbeeld tot twee keer aan toe met een hark bewerkt. Eenmaal door ene Melissa Wisner (1). En laat dat nou een analiste van de Cohen Group wezen. Melis is een voormalig werkneemster van het American Enterprise Institute. En dan zijn we meteen helemaal thuis. Want dat roemruchte Institute is bij ons al eens een paar keer voorbijgekomen. Als onderkomen van de langzaam in de vergetelheid wegzakkende bedelprinses Ayaan Hirschi Alias en van Michael Ledeen. Het Rode Brigade-fantoom, de bootsman van het ss. Iran-Contra en de peetvader van de gele cake-story die Irak in een hel veranderde. Change? No we can't. Zelfs Sibel niet.

(1) Info van een attente lezer. Dank.

woensdag 23 september-2009
Het wordt spannend. Op 15 september jl. meldden wij al dat voormalig FBI-medewerkster Sibel Edmonds heel voorzichtig een nieuwe klok in beweging had gebracht. De Turkse lobby in de VS zou volgens haar een langspeelplaat in het Congres plat hebben gekregen door het inzetten van een originele MIT-agente, die ondermeer les had gehad in hopsen voor de camera (1). In een interview met ex-CIA-er Philip Giraldi dat begin volgende week tussen de nietjes van de American Conservative de kiosken bestormt komt Sibel voor het eerst naar buiten met de naam van het betrokken Congreslid. Het zou gaan om een Democratische afgevaardigde uit Illinois, Jan Schakowsky. Een mevrouw met aardig opgeschoten koters en een wegens fraude veroordeelde vechtgenoot, die samen met haar MIT-geliefde al hopsend van haar townhouse een sauna maakte.
Wat de Turkse lobby daarna bij Schakowsky voormekaar heeft gekregen weet Sibel niet. Maar zo'n hops-operatie zet je niet voor Jan Doedel op. Zeker niet in dit geval, omdat Jan binnen het Huis van Afgevaardigden ondermeer deel uitmaakt van de Subcommittee on Intelligence Community Management en de hamer hanteert van de Subcommittee on Oversight and Investigation. En dat was uiteraard een wit kaassie voor de Turkse snuffelaars.
Maar daar blijft het niet bij in Giraldi's artikel. Volksvertegenwoordigers als Denis Hastert, Bob Livingston, Dan Burton, Roy Blunt, Stephen Solarz en Tom Lantos allemaal zo plat als een dime. Niet via de hopsweg misschien, maar geld wil ook wat. Om maar te zwijgen over jongens die bij ons al vaker voorbij zijn getrokken zoals Marc Grossman, Richard Perle en de ooit met onze bloedeigen leather-boy Ad Melkert in aanvaring gekomen Paul Wolfowitz. Een hele bazar met dure spullen en diepe geheimen verkwanseld aan de Turken met in hun kielzog de afdelingen Tel Aviv en Islamabad. Inclusief nucleaire wannahaves die dankzij het netwerk van de door ons gepamperde en door de VS begeleide metallurg Khan keurig in alleraardigste landen als Iran en Korea terecht zijn gekomen. Wat? Kolerezooi? Dat mag je wel zeggen.
En dan het gebruikelijke toetje. In Den Haag daar woont een heer en zijn naam is Joris. Secretaris generaal van Justitie. En volgens heftige berichten plat voor de Turken door hopsbeurten met ondermaatse jongens in Istanbul en Bodrum. Een affaire die in de Kamer kundig onder de sofa werd gemoffeld.
Vraag blijft wat voor voordelen de Turken uit dit zalfje hebben getrokken. Een oogje dichtknijpen bij een partijtje hero? Een wat soepeler verlofbeleid bij de geboorte van een koter? Twee oogjes toe in de buurt van een wasserette? Horen we misschien over vijftig jaar. Bij leven en welzijn. Stay tuned.

1. MIT is de belangrijkste Turkse snuffeldienst. Zie ook onze berichtgeving van gisteren voor een ander sterk staaltje.

woensdag 23 september-2009
Nou vooruit. Voor degenen die nog een mondje Engels op school hebben geleerd hier het hele interview van Giraldi met klokkenluidster Sibel Edmonds. Rechtstreeks van de site van American Conservative. Ongelooflijk.

vrijdag 9 oktober-2009
Toen Sibel Edmonds nog maar net haar prettige hoofd boven het maisveld had gestoken draaide John M. Cole zo'n beetje zijn laatste rondjes bij de FBI. En hij vroeg aan een collega van de zevende etage, waar ook de directie dagelijks neerplofte, wie die Sibel for gods'sake was. Antwoord:

"Wat ik weet is dat alles wat Sibel zegt waar is. Ik heb haar file gelezen. De zevende etage mag wel eens gaan nadenken over maatregelen tegen haar.
Cole: Hoe kan ik haar benaderen?
Zij van de zevende etage: Zou ik maar niet doen. Het Bureau gaat zeker iets proberen te ondernemen tegen haar, want ze willen niet dat dit allemaal naar buiten komt".

Dat "allemaal" sloeg op de Turkish Connection, waarbij hoge mieters binnen de Amerikaanse nomenclatura en de polletiek tegen ruime beloningen staatsgeheimen en andere goodies richting Bosporus spuiden. Een van die beloningen was een vette baan bij een Turkse onderneming na het verlaten van de staatsruif.
Inmiddels weten we welke maatregelen tegen Sibel werden genomen. Ze kreeg een dubbele gag order. Niks naar buiten tillen of je gaat de petoet in. Uiteindelijk hielp het geen hol, maar haar recente onthullingen hebben ook nog geen eruptie in Washington veroorzaakt. Kan ook moeilijk, want Turkije speelt in het Midden-Oosten een te grote rol om het zomaar voor de ballen te kunnen schoppen.
En zoals zo vaak gezegd, dat was ook van doorslaggevende betekenis bij de affaire rond Huseyin Baybasin. De Turks-Koerdische zakenpief die aan deze kant van de plas met gelijksoortige onthullingen kwam over corruptie en chantage in de contacten tussen luitjes uit de high society van verschillende Westeuropese landen en Turkije. Over een van die gevallen hebben we ons de vellen geschreven: die rond secretaris-generaal van Justitie en kindervriend Joris Demmink (1). Het haalde geen reet uit. Nee, Baybasin kreeg geen gag order. Maar hij zeilde wel voor lange tijd een Nederlandse kruipruimte in. Heel effectief. Dat wel. Stay tuned.

(1) Zie vooral de serie Cold Turkey op onze onverbeterlijke Followup-site.

donderdag 24 december-2009
"Het NRC" zal dus als alles door gaat in handen komen van een nieuwe eigenaar en zal ongetwijfeld onder nieuw management een betere krant gaan maken. Zal even wennen zijn met de advertenties voor C&A (tegen elk tarief?), maar ja, alles went, toch? Change is possible, zal wel wennen zijn voor de mensen die daar hun geld verdienen, kijk maar eens even naar het AD dat nu onder Belgische leiding staat. Uiteraard hebben de journalisten en redacteurs besloten om akkoord te gaan met de verkoop. Wat wil je, anders sta je binnenkort op straat, wie wil er nog een krant hebben.
Nou, iemand die dat wel wil is Alexander Lebedev, momenteel al eigenaar van de Londense 'Evening Standard' en als alles doorgaat binnenkort eigenaar van de 'Independent' en de 'Independent on Sunday' . Twee wat zieltogende kwaliteitskranten in het Verenigd Koninkrijk. Bovendien heeft hij (samen met Gorbatsjov) 49 procent van de Moskouse 'Nowaja Gazeta' . Nou heeft Alexander een verleden, wie niet. Maar als oud KGB'er ligt dat in het westen toch wat lastig, CIA, of MI5 of MI6 medewerkers die bij kranten werken is geen enkel probleem, maar de vijand. Tja dat verstoort toch de noodzakelijke status quo, de noodzakelijke globalisering, enzovoorts. Alexander heeft inmiddels wel een succes gemaakt van de 'Evening Standard', waren de verkoopcijfers eerst 200.000 per dag, inmiddels gaan er 600.000 per dag weg. Maar dan wel gratis, dus NRC'ers: er ligt nog een betere toekomst open.

Dit stond vanochtend op de site van het Financieele Dagblad. Mag je uit opmaken dat het OM in maart 2014 in ieder geval op het landgoed Bolenstein beslag had laten leggen. Nadat in februari van dat jaar het vonnis van vier jaar brommen door de Hoge Raad was bevestigd. De vroegere gezel van Neel Kroes zou ondermeer 17 meloen van Willem H. te A. door een wasstraat hebben gehaald en dat mocht niet. De vraag waarom die poen dan niet gewoon door de vertrouwde was- en spoelinrichting van het in Zwitserland gevestigde Cantrade werd gehaald bleef buiten beeld (1).
Hoe dit zij, ondanks dat beslag liet de in Frankrijk uitziekende JDP in augustus 2014 zowel Bolenstein als de Euromast in de etalage zetten bij het Zwitserse consultancybedrijf Equilibrium. Mocht je belangstelling hebben dan moest je de Nederlandse intermediair Bernard Sternfeld effe bellen. En als je belangstelling serieus was kon je als je Sternfeld mag geloven worden rondgeleid door de eigenaar zelve. Hoewel de tijd drong, want in september werd die voor zijn tijdelijke retraite in Nederland terugverwacht. De maand verstreek en de tijd ging in. Dat vormde kennelijk geen aanleiding om het betrokken vastgoed uit de etalage bij Equilibrium te halen. Maar wat in een goed vat zit...
Nog een onbeantwoorde vraag: waarom klopte JDP bij Bernard Sternfeld aan? Dat suggereert dat zij elkaar moeten hebben gekend. Even snuffelen naar Bernard in een Zwitserse databank en je stuit op een rijtje ondernemingen die Bernard in de loop der jaren heeft versleten. Zijn laatste in dat rijtje was Fibema AG, waar tussen maart 2009 en april 2014 de Duitse ondernemer Markus Waldvogel de scepter zwaaide. Tot Bernard zijn entree maakte en Fibema AG in de maanden daarna plechtig naar het mortuarium begeleidde. Gebeurt vaker. No sweat. Maar die meneer Waldvogel was bad news. Hij was namelijk betrokken bij de zogenaamde Wiener Karussell, waarbij via een call center in Kosovo mensen een abonnement werd aangesmeerd waar ze geen behoefte aan hadden, maar waar ze ook niet van af kwamen. Voor de liefhebbers bij deze een fris doorkijkje. En tegelijkertijd een alleraardigst achtergrondje bij het artikel in het FD van hedenmorgen. Helemaal gratis. Rondje van de zaak.

(1) Zie voor het Cantrade-netwerk een vloedgolf aan info op onze sites. Inclusief Delco BV, dat wij op 4 september 2002 al uit de kofferbak dumpten in de serie IJ, IJ. Reacties? Je gelooft het niet: nul. 

Ach gut. Een beetje paniek in de tent van Bernard Sternfeld's Bude in het Zwitserse Cham. Die lummel van het Financieele Dagvod had de onderlinge conversatie verkeerd weergegeven (1). Bernard had volgens een herderlijk schrijven op het smoelenboek de volgende dag nog contact gezocht met de betrokken verslaggever om de zaak recht te zetten. Het uitventen van Bolenstein en de Euromast was namelijk per ongeluk op de site van Equilibrium Invest terechtgekomen bij wat testen van de nieuwe site. Het oorspronkelijke bericht stamde volgens Bernard, voormalig IT-directeur van Van Lanschot, uit 2013. En toen was de eigenaar van de twee vastgoedprojectjes nog vol in de slag met het OM om een veroordeling wegens het door de wasstraat halen van 17 meloen afperspoen van vermaard brommerbaron Willem H. te A. alsmede een piepelpoging van de blauwenbrievenbrigade te voorkomen. Dat aspect van deze zaak maakte overigens geen onderdeel uit van voornoemde tekst uit het smoelenboek. Want ook transparantie kent zijn grenzen.

(1) Zie onze berichtgeving van 7 mei 2015 

Ze staan met flappen voor de deur te wapperen. Bij TMG oftewel Telegrof Media Groep. De ouwe melkkoe van de noch immer naar Deutschfreundlichkeit riekende famielje Van Puijenbroek, die vorig jaar nog een kratje aandelen van de groter gegroeide sigarenkistjesboer Marcel Boekhoorn overnam (1) en daarmee op ruim 40 procent van de koe uitkwam. En wie staat er met flappen aan de deur op de Amsterdamse Basisweg? Jawel, VP Exploitatie aka Van Puijenbroek Exploitatie. Samen met het Vlaamse Mediahuis. Je zou bijna zeggen Alte Kameraden, want binnen het Mediahuis waart ook baron Piet rond, de pater van de Van Waeyenberge-familias. En die famielje hebben we in aflevering 10 van de serie “Zwijgen is voor de daders” al eens stevig door de wringer gehaald. Daarnaast is het misschien nuttig om te weten, dat de famielje een flinke viool meekrast in Almanij (Algemene Maatschappij voor Nijverheidskrediet). In 2005 vastgelast aan de KBC Group. En voor Almanij verwijzen wij u van harte naar de afleveringen 4 en 5 van de serie Octopussy waarin zowaar een verbinding wordt gelegd tussen Almanij en de Nederlandse zakenvrienden Willem Endstra en Klaas Hummel. Maar u weet het: flappen zijn flappen. Waar ze ook vandaan komen. Stay tuned.

(1) Gewoon voor de lol: zie het artikel “Sigaartje?” (2) van 4 juli 2005.

Kregen we vandaag een mail met een rouwrandje. Uit Zwitserland. Wat blijkt? Dat de urn met de resten van GMBH Equilibrium Invest deze maand is bijgezet in de hal van gesneuvelde Zwitserse ondernemingen. Zal u zeggen, ja wat moeten we daarmee. Nou, in mei 2015 kregen wij Equilibrium in het licht van onze koplampen naar aanleiding van een bericht in het Financieele Dagvod over perikelen rond een paar imposante Nederlandse stukjes vastgoed. Wij wijdden aan die kwestie de nodige aandacht in de afleveringen 9 en 10 van deze serie. Niet geheel tot genoegen van twee betrokkenen. In 2017 raakte de Zwitserse onderneming kennelijk in zwaar weer. Met helaas fatale gevolgen. Onze gedachten gaan vooral uit naar voormalig Van Lanschot-coryfee Bernard Sternfeld, die al vaker betrokken was bij uitvaartplechtigheden. Sterkte Bernard. Stay tuned (JP).

De wereld zal er niet anders door gaan draaien. Maar de reactie op aflevering 12 van 30 januari jl. is te leuk om onvermeld te laten. Voor het gemak maar even integraal. Komt ie:

“Er zijn ten tijde van dat artikel [uit mei 2015, red.] meermalen diepgaande en verregaande besprekingen geweest tussen enerzijds Jan Dirk Paarlberg en Sternfeld en anderzijds Roeland Voerman (1) en Reinout Oerlemans (2) om de Euromast over te nemen. Deze besprekingen zijn allemaal in Saint Tropez geweest, waar zowel Reinout als Roeland een optrekje hebben. Ze waren allen bij JDP thuis in de voormalige villa van Henk Scherpenzeel die van John Wijsmuller (3) is geript en nu in handen is van JDP. Wat mij betreft kwak je het op de site”.

Ach, een kwak is nooit weg. Stay tuned (JP).

(1) Roeland komt voor in deze serie
(2) Zie voor andere avonturen van Reinout deze serie.
(3) Zie voor Johnny deze en deze serie.