Wij hebben al vaker geschreven over de intrigerende activiteiten van de Amerikaanse onderneming Dyncorp (zie bijvoorbeeld "Privatiseren van de vrede" dd. 21/2/2002). En dat was weinig verheffend. Dyncorp wordt door velen gezien als een frontstore voor de CIA, die overal in de wereld wordt ingezet om vuile klussen op te knappen. Mocht het mis gaan dan snuit de CIA zijn neus en zegt van niks te weten. Maar er is meer. Zo heeft de firma voor een alleraardigst bedragje het beheer over databanken van de CIA, de FBI, de DEA, het Ministerie van Defensie, de belastingdienst (IRS), de waakhond van Wall Street (SEC) en het ministerie van woningbouw en projectontwikkeling (HUD) op zich genomen. Verder verzorgt Dyncorp voor een lieve duit nog de controle op de informatiestroom bij het ministerie van Justitie, de FBI en de SEC. Of je een stuwmeer leeggiet. De ook door Paars en Fortuyn aanbeden privatisering ten top. In hoeverre Dyncorp, dat sedert 1996 een verbeterde versie van de beruchte PROMIS-software in gebruik zou hebben, te maken heeft met de verdwijning van bijna onuitspreekbare bedragen bij een paar van bovengenoemde cliënten, is niet duidelijk. Er wordt driftig naar gezocht, maar of er ook gevonden zal worden, is uiterst twijfelachtig. Vooral ook omdat accountants van Arthur Andersen de boeken van Dyncorp verzorgde.
Bij de war on drugs in Colombia vormen werknemers van Dyncorp het cement tussen de regeringstroepen en de ultra-rechtse guerillagroepering AUC in hun strijd tegen de "linkse" FARC. Daarbij even voorbijgaand aan het feit dat de AUC op Washington's lijst van terroristische organisaties staat en zich verrijkt via de drugshandel. Verder zette Dyncorp wat vliegend materieel in om de cocavelden van de FARC met biologische middelen uit te roeien, hier en daar ook een plukje lokale bevolking achterlatend met wanstaltige aandoeningen. Maar waar gehakt wordt vallen spaanders. Zeker in de jungle.
Nederland doet ook mee aan die oorlog en heeft in navolging van Ecuador militaire vliegvelden ter beschikking gesteld. Die moesten wel wat worden aangepast voor deze belangrijke taak. Zo moest de biologische shit die Dyncorp in Colombia neerplettert natuurlijk wel een beetje fatsoenlijk opgeslagen kunnen worden. Anders krijgt de bevolking van Aruba en Curacao misschien ook van die rare bulten en ademhalingsmoeilijkheden. Misschien nog niet zo erg, maar je moet ook een beetje rekening houden met de jongens en meisjes die op de golfcourse aan het putten zijn. En wie kon die verbeteringen en aanpassingen beter uitvoeren dan Dyncorp zelf? Voor de ramsjprijs van $19.751.602. Na eerst in zee te zijn gegaan met de Amerikaanse bewakingsgigant Wackenhut voor de reorganisatie van de petoet op Curacao heeft de club van Kok zich nu gelieerd met een zo mogelijk met nog meer schandalen omgeven privéfirma van de CIA. Over transparantheid gesproken.

In het artikel "Transparant" van gisteren maakten wij onderandere melding van de Nederlands-Amerikaanse strijd versus de Latijnsamerikaanse drugskartels. Met als uitvalsbasis de Antillen. Naast militairen zijn daar uiteraard ook agenten van de DEA en de Nederlandse narcoticabrigade in de weer. Een paar van die DEA-agenten, Bert Wolfe en Pat Mueller, hebben in vroeger jaren ook in Nederland zelf furore gemaakt. Zo waren zij bijvoorbeeld actief in de zaak rond de inmiddels overleden Martien Roeffen. Deze Bossche advocaat werd eind 1985 via een charade in een drugsdeal gemanouvreerd en belandde vervolgens in het gevang van Newark. Na een halfjaar tekende hij een verklaring waarin hij beloofde na zijn vervroegde vrijlating de DEA in Nederland terzijde te zullen staan bij het oprollen van drugsbendes. Nadat hij was teruggekeerd stak hij weliswaar zijn middelvinger in de lucht, maar hij werd nog tijden lang op zijn huid gezeten door de twee bovengenoemde agenten, die hem dreigden terug te sturen naar de VS als hij niet meewerkte. Zover kwam het niet, maar om te zeggen dat Roeffen's leven verder zonnig verliep is lichtelijk overdreven (zie ook "Koekkie en zijn advocaat" in De Morgenster).
Verder waren Wolfe en Mueller actief bij een poging om eindjaren tachtig, aan de vooravond van introductie van de begeleide doorvoer-methode, de kunstmusketier Michel van Rijn te strikken voor het opzetten van eenzelfde soort frontstore als die van de tijdens de IRT-affaire bekend geworden Sapman. Van Rijn bedankte voor de eer.
Maar er waren ook successen. Eind februari 1990 scoorde het DEA-duo samen met de Haarlemse crimebusters Vijgen en Langendoen in de IJmuidense Binnenhaven een eclatante hit met de inbeslagname van 2658 kilo Colombiaanse coke. Niet lang daarna verhuisden Wolfe en Mueller naar Zuid-Amerika om met name in Ecuador de strijd voort te zetten. Ecuador? Was dat niet het land waar de Sapman...? Juist. Toch wel lekker een beetje transparantie.

In juni 1996 diende in Amsterdam het hoger beroep in een strafzaak tegen twee Nederlandse onverlaten, die via de haven van Antwerpen zowel 39 kilo cocaïnebase als 11.000 kilo marihuana hadden laten aanrukken uit Colombia in een container vol rotanmeubelen en keramiek. Dat bleek niet te mogen en ze waren door de rechtbank verrast met een verblijf achter een kijkgaatje voor de duur van respectievelijk zeven en vijf jaar. Bij voornoemd hoger beroep deed zich een vrij zeldzame gebeurtenis voor. Een officier van Justitie trad op als getuige. Het ging om de huidige lijsttrekker van Leefbaar Nederland, Fred Teeven. Die zou namelijk in de wandelgangen tegen rechtbankvoorzitter Schaardenburg hebben gezegd dat een infiltrant in de onderhavige zaak "te ver" was gegaan. Volgens Schaardenburg had Teeven daarbij ook de naam van de bewuste infiltrant genoemd: Evert Tweehuizen. De verdediger van een van de twee wetsovertreders, mr. Adèle van der Plas, wilde daarop tijdens de zitting van Teeven horen of deze inderdaad de naam van de zich steevast met een lijfwacht en zwarte Bentley high profile presenterende infiltrant had prijsgegeven en of de term "te ver" een equivalent was van "uitlokking". Teeven zette Schaardenburg voor jodokus door te ontkennen de naam als eerste te hebben genoemd. Dat was zijns inziens ook niet nodig. Die stond namelijk al vermeld in de dossiers van de strafzaak.
De door Leefbaar Nederland als crimebuster geafficheerde Teeven vertelde er echter niet bij, dat de flamboyante Tweehuizen - die ondermeer als partner van Johan Verhoek actief was geweest - al jarenlang net zo'n dubbelfunctie had vervuld als de bekende Haarlemse "groei-informant" Kris Jagernath. Ook hij haalde in samenwerking met agenten van de DEA en de Nederlandse recherche grote partijen drugs naar binnen. Wat de DEA betreft ging het vooral om dezelfde agenten die wij in het tweede deel van deze serie al hebben opgevoerd: Burt Wolfe en Pat Mueller. Nederland werd onder anderen vertegenwoordigd door CRI-agent Hans de Wit. De rechterhand van de Haarlemse OvJ Snijders, die in 1995/1996 (!) een Tweede Kamercommissie onder leiding van Ella Kalsbeek ervan overtuigde dat in de eerste helft van de jaren negentig niet alleen tonnen Colombiaanse marihuana begeleid waren in- cq. doorgevoerd, maar ook minimaal 15 ton cocaïne. Toen de rol van Tweehuizen mede dankzij Teeven in het wereldje bekend raakte kreeg hij een nieuwe dubbelrol: tikkende tijdbom (voor DEA en Justitie) en "sitting duck" (voor de Nederlandse onderwereld). De uiterst intelligente Tweehuizen besloot zijn executie niet af te wachten en nam de benen onder de ogen van een O.T. (observatie-team van de politie). Naar verluidt zette Teeven hem vervolgens als een speer op de internationale opsporingslijst. Wellicht in de hoop dat de afgebrande informant om die reden in het kleine Nederland zou onderduiken. Maar Tweehuizen zag in die optie weinig leefbaars en vluchtte naar Argentinië. Letterlijk buiten schot. De atmosfeer in dat land beviel hem op den duur niet echt en hij liet de Nederlandse CID na enige tijd telefonisch weten graag naar Nederland te willen terugkeren. Als ruilobject bood hij de oplossing aan voor drie moordzaken. In ieder geval die op Charly Wong, een oud-adept van Klaas Bruinsma, in 1993 en mogelijk ook die op kickbokser André Brilleman in 1985. De CID liet hem weten niks voor hem te kunnen en mogen doen... Tweehuizen zou zich nu in Spanje ophouden. Teeven maakt zich op voor het pluche van de Tweede Kamer en zit transparant te zijn in allerlei televisieprogramma's.

Gisteren meldden wij in de derde aflevering van deze reeks, dat de door de DEA en OvJ Fred Teeven afgeschreven Evert Tweehuizen zich vanuit Argentinië tot de CID wendde voor een deal. Het ging om de CID Amsterdam en een van de direct betrokkenen was de tot deze rubberzolenorganisatie behorende Jan Huininga. Op zoek naar het naadje van de Tweehuizenkous zonden wij hem de volgende fax:
Geachte heer Huininga,
Ten behoeve van publicaties over de rol die Evert Tweehuizen heeft gespeeld binnen de zogenaamde IRT-affaire in het website-magazine Kleintje Muurkrant, zou ik graag van u het volgende willen vernemen. Tijdens een tocht naar het noorden van het land in 1996 om een opslagplaats van de heren Bosman en Woestenburg [zie het artikel "Terpen Tijn" in de Morgenster, red.] te aanschouwen, maakte u een tussenstop bij het V.d.Valk-restaurant in de Wieringermeer. Daar werd u volgens afspraak gebeld door de in het buitenland verblijvende Evert Tweehuizen. Deze stond op de internationale opsporingslijst. Daar wilde hij graag van af en bood u daarom in ruil de oplossing van drie moorden aan. U heeft toen gezegd dat u niet op het aanbod kon en mocht ingaan. Kunt u mij zeggen om welke drie moorden het handelde en van wie u geen toestemming verwachtte om hem tegemoet te komen?
Wij zijn benieuwd.

In het najaar van 1993 zou de toenmalige Amsterdamse korpschef Nordholt voor het eerst zijn ingelicht over de gecontroleerde doorvoermethode die het IRT Noord-Holland-Utrecht hanteerde om een beeld te krijgen van de zich met drugshandel bezighoudende "criminele organisaties". Hij toonde zich daar zeer verbolgen over. Die methode kon niet in zijn ogen en zou ongelukken veroorzaken. Direct daarna blies hij dan ook het IRT op en deelde de zwarte piet uit aan CID-Haarlem met als exponenten Langendoen en Van Vondel. Die zouden met de omstreden methode de grenzen van de wet hebben overtreden en de zaak gierend uit de hand hebben laten lopen. De IRT-affaire was geboren.
Maar verkocht Nordholt ons toen geen knollen voor citroenen? De door ons in deze serie voor het voetlicht getrokken Evert Tweehuizen werd namelijk tijden lang niet alleen gerund door de al eerder genoemde Hans de Wit, maar ook en voornamelijk door Hans Leidritz. Een gewaardeerd lid van de Rijkspolitie Amsterdam, die later naar de CRI overstapte en vervolgens naar Venezuela verhuisde. Daarbij niet verzuimend om zijn informant die met gerenommeerde vrije jongens als Johan Verhoek en Rommy samenwerkte en wel degelijk gebruikmaakte van de methode, over te dragen aan zijn collegae van de Amsterdamse CID. Niet onbelangrijk was bovendien dat Fred Teeven, die in Nederland aan de wieg had gestaan van de introductie van de doorvoermethode, in Amsterdam benoemd was tot OvJ. Ook hij werkte samen met de tot nu toe nooit genoemde "groei-informant" Tweehuizen. En toch wist Nordholt van niks. Dat lijkt een brevet van onvermogen après la lettre. Of iets veel ergers.
Zoals vermeld dreigde in 1996 dit deel van de IRT-werkelijkheid tijdens een proces tegen de gebroeders Schouten boven water te komen, toen Tweehuizen's naam in de dossiers was terechtgekomen. Teeven ging toen maar een stapje verder en zei dat de informant in deze zaak "te ver" was gegaan. Naar wij vernamen hield die term in dat Tweehuizen zelf de bewuste 39 kilo coca-base en de cover-marihuana zelf naar binnen had getrokken en daarna bij de heren Schouten in de mik had geschoven. Met bekend resultaat.
Direct nadat Tweehuizen buiten de grenzen was gewerkt trok Teeven het in een vorige aflevering van deze serie al vermelde internationale opsporingsbevel in en maakte er een nationaal opsporingsbevel van. Een buitengewoon uitzonderlijke procedure. Maar wel een nuttige. Met deze coup was namelijk een gevaarlijke (kroon)getuige weggewerkt, die er wel voor zou waken om naar Nederland terug te keren. Tegelijkertijd kon deze zich vrijelijk weer aan zijn vertrouwde aktiviteiten wijden. En dat deed hij. Naar verluidt maakt hij momenteel goede sier in het zuiden van Spanje en "boomt" zijn business. Een Leefbaar Spanje zogezegd.

Langzamerhand komen meer en meer details boven over de door ons als informant van CID-Amsterdam en OvJ Fred Teeven voor het voetlicht getrokken Evert Tweehuizen. Zo vernamen wij van de zijde van insiders naar aanleiding van onze vorige bijdrages in deze serie dat bij observaties die onderdeel uitmaakten van verschillende grote recherche-operaties ook Tweehuizen voortdurend prominent in beeld kwam. Zodra arrestaties op handen waren verdween hij echter buiten focus. Dat kan naar onze opvatting maar op één ding duiden: hij werd voor het naderend onheil gewaarschuwd. We mogen raden door wie. Maar waar we moeten zoeken is duidelijk. Overigens hebben wij van CID-Amsterdam nog niets vernomen in reactie op onze vragen van 5 april jl. (zie "Transparant", aflevering 4). We blijven hopen.

Een markant figuur die Fred Teeven van Leefbaar Nederland. Tijdens de verkiezingscampagne van dit jaar pleitte deze voormalige crimebuster voor meer transparantie in Den Haag. Na wat rek- en strekoefeningen in de coulissen van de Kamer begint hij zich nu een beetje te profileren. Zo heeft hij begin deze week in het kader van die door hem aangehangen transparantie schriftelijke vragen gesteld over de zakelijke adders die mogelijk verborgen liggen onder het tapijt van minister De Boer’s verleden. En of Potter geïnformeerd was over de aanwezigheid van die beestjes tijdens het sollicitatiegesprek met Roelf (zie ook de serie “Hoop doet leven” eerder deze maand). Mogelijk weet Teeven als ex-OvJ net een ietsje meer dan wij over De Boer’s Rotterdamse zakenvrienden en probeert hij zo te scoren. Nou da’s top, Fred. Als de NRC het niet doet dan jij maar.
Of dat allemaal nog niet genoeg was kwam Teeven gisteren aanzetten met een vergaand idee om het belazerde gevoel dat iedereen telkens weer heeft na een Kamerenquête te voorkomen. Bij het vandaag startende onderzoek naar de bouwfraude zou hij namelijk graag een leugendetector willen aanleggen aan de vingertoppen van de te ondervragen bouwbonzen. Om te zien of ze zwaar zitten te liegen of dat het wel meevalt. Tsja, alle beetjes helpen zou je zeggen. En als wij real time mee mogen kijken naar het op en neer gaan van de lijntjes wordt het thuis voor de buis ook allemaal wat spannender. Ja, wel een leuk idee van Fred. En nu we het er toch over hebben: Zou het misschien ook toepasbaar zijn bij vragen aan een vroegere OvJ over diens activiteiten bij het weghelpen van een topinformant uit het milieu naar veiliger oorden en het waarom daarvan? Heette die ook geen Fred? (zie de zes eerdere afleveringen van deze serie eind maart, begin april van dit jaar).

vrijdag 30 juli-2004
Even recapituleren wat de vorige afleveringen behelsden, want met dit weer zal u niet snel geneigd zijn om terug te gaan naar onze berichtgeving van ruim twee jaar geleden. Wij trokken daarin ondermeer Evert Tweehuizen voor het voetlicht. Een grote jongen uit het avontuurlijk milieu in Nederland, die met iedereen uit de top ervan wel heeft samengewerkt.
Geen ordinaire krabber, maar een uiterst intelligente boy uit de Jordaan die een flink aantal vreemde talen tot achter de komma’s beheerst. Echt furore maakte Evert eind jaren zeventig, beginjaren tachtig toen hij onder begeleiding van een stel Amerikaanse diensten in wapens en opwekkendestoffen handelde vanuit het in Renaissance-stijl opgetrokken Breakers Hotel in Palm Beach, Florida. Met cliënten uit toute Latijns-Amerika. Na die luxe periode verlegde onze vriend zijn activiteiten naar Europa en werkte ook daar samen met zijn Amerikaanse beschermheren. Vier, vijf jaar aan de broek in België? No sweat. Evert hoefde ze nooit te zitten. En het is dus eigenlijk geen wonder dat hij in Nederland in de jaren negentig een goede relatie opbouwde met OvJ Fred Teeven. Een van de founding fathers van de op Amerikaanse leest geschoeide begeleide doorvoermethode in Nederland. Die hechte relatie kwam half jaren negentig goed van pas toen de wolken boven Evert’s hoofd wat al te dik werden bij een rechtszaak over de invoer van 39 kilo cocabase en 11.000 kilo marihuana. Via een ingenieuze administratieve manoeuvre stelde Teeven de voor hem actief zijnde infiltrant in de gelegenheid naar het buitenland uit te wijken. Want als je cover naar de Filistijnen gaat is dat meestal het sein voor de opening van het jachtseizoen. Tweehuizen nam de poten naar Argentinië, maar vond het daar niet echt je dat. Na een paar jaar zocht hij contact met de Amsterdamse CID en vroeg wat de mogelijkheden waren om naar Nederland terug te keren zonder dat ie in de petoet belandde. Hij bood een deal aan: de oplossing van drie geruchtmakende moorden. Best aanlokkelijk, maar de deal ketste af. En Evert vertrok in arren moede uiteindelijk naar Ibiza, waar hij een profijtelijk handeltje zou hebben opgezet in partypillen uit Nederland. Naar alle waarschijnlijkheid onder toeziend oog van Amerikaanse speurneuzen.

Ondertussen maakte zijn redder in de nood een leefbare d-tour via het parlement om daarna weer terug te keren als OvJ van het Landelijk Parket op Schiphol en omstreken. En wat hoorden wij nu? Jawel, Evert Tweehuizen zou zich weer in Nederland ophouden. Dan zou je haast zeggen dat er toch een deal met hem is gemaakt. Of een pre-deal, zoals dat soms heet. Stay tuned.

maandag 2 augustus-2004
De meest recente deal of pre-deal met Evert Tweehuizen laat ons niet los. Wat had Evert in de aanbieding waardoor hij ineens weer min of meer vrijelijk Nederlands grondgebied kon betreden? De oplossing van die drie moorden was indertijd niet voldoende. Hoewel in ieder geval al twee daarvan tot de verbeelding zouden spreken. Het zou namelijk gaan om twee “beroemde” cold cases: André Brilleman en Charlie Wong.* Nee, het aanbod moet betrekking hebben gehad op iets recentelijks. En de volle steun hebben gehad van de top van Justitie. Tot en met Johan de Wijckerslooth. Volgens insiders zat Evert de laatstejaren diep in de pillenscene op Ibiza. Party-time met kleine boosters uit Nederland. Maar wat gebeurde er plotseling de afgelopen maand? Zo’n negen xtc-dealers op het eiland werden binnen het kader van de internationale Operatie Garage in de kuif gepikt door de Spaanse politie. Verder werden er 200.000 pillen buitgemaakt die vanuit Nederland onderweg waren naar het eiland en in Madrid nog eens 9 kilo MDMA, een van de bouwstoffen van de partypil. Leuke coup van het arrestatieteam dat had samengewerkt met collega’s uit Italië, Puerto Rico, de Verenigde Staten en Nederland. Maar er was meer. Want de gearresteerde groep dealers zou op het eiland van dezelfde contacten gebruikmaken om aan hun koopwaar te komen als ene Jamal Ahmidan. De leider van het terroristencommando dat op 11 maart van dit jaar dood en verderf zaaide in Madrid. Een week voor die afzichtelijke gebeurtenis was Jamal op Ibiza. Volgens het onderzoekteam voor het regelen van een xtc-deal. En waar dook niet zo lang daarna Evert op? Juist. In Nederland. Dit zal niet het laatste hoofdstuk zijn in deze serie. Dus stay tuned.

* Zie aflevering 3

dinsdag 3 augustus-2004
Hoewel wij in eerdere afleveringen van deze serie al aandacht hebben besteed aan de administratieve manoeuvre van OvJ Fred Teeven om zijn informant cq. infiltrant Evert Tweehuizen uit de wind te houden, doen we het toch nog even dunnetjes over*. Om te laten zien hoe ver het justitiële apparaat gaat in dergelijke gevallen.
Op 8 februari 1995 werd een container met rotanmeubeltjes en ruim 39 kilo cocaïne in Apeldoorn in beslag genomen. Hij was afkomstig uit Colombia en via Florida (!), Amsterdam en Antwerpen op zijn eindbestemming gearriveerd. Van begin tot het eind in het snotje gehouden door de AmerikaanseDEA en een stel Nederlandse en Belgische speurneuzenfirma’s. Tot de spits van het peloton dat bij de import van het lijntje snuif betrokken was behoorden de niet onbekende avonturiers René Schouten, Chiel Wolters en Evert Tweehuizen. De eerste twee werden gevat en gingen langdurig achter het gaas. De laatste, notabene de initiatiefnemer en drijvende kracht van de operatie, werd in de gelegenheid gesteld de benen te nemen. Met name Schouten was van mening dat hij in de coke-zaak door Evert, alias Van Driel, erin was geluisd en procedeerde zich dan ook blind. Vergeefs, maar tijdens die procedures kregen vooral de CID en Fred Teeven het wel zwaar te verduren. De verdediging wilde namelijk bewijzen dat er sprake was van uitlokking via een door de CID gerunde burgerinfiltrant. Een methode die door de DEA en Teeven cs. buitengewoon handzaam werd gevonden maar in de IRT-jaren lichtjes uit de hand was gelopen en daarna taboe verklaard. Fred werd in 1999 zelfs voor de kadi getrokken om zijn licht te laten schijnen over de merkwaardige gebeurtenissen rond Evert in 1995.
Een citaat uit een briefje van Teeven van 4 maart 1999 aan procureur-generaal P.D.J. van Zeben, waarin hij niet alleen zichzelf maar ook zijn buddy Johannes Gerardus van Looijen van de CID probeert schoon te poetsen:
“Naar aanleiding van uw brief aan de heer J.C. van Looijen dd. 18 februari jl. kan ik u berichten dat ik geen kennis draag van een identiteitsverandering van de persoon Tweehuijzen. Aan Tweehuijzen is noch onder mijn verantwoordelijkheid, noch onder verantwoordelijkheid van de RCID Amsterdam een andere identiteit gegeven. Ook de heer Van Looijen is met een dergelijke situatie niet bekend.
Ten overvloede deel ik u mede dat er op 14 januari 1998 bij de RCID Amsterdam/Amstelland laag geclassificeerde CID informatie werd ontvangen dat de persoon Evert Tweehuijzen gebruik zou maken van een vals Argentijns paspoort en op Ibiza zou verblijven...
Al eerder deelde ik u telefonisch mede dat de heer Tweehuijzen geboren op 6-11-1945 sinds 17 februari 1995 onafgebroken nationaal werd gesignaleerd. Zijn internationale signalering werd op 17 februari 1995 verzocht en op 23 februari 1995 geëffectueerd. Op mijn verzoek dd. 13 maart 1995 werd de internationale signalering op 17 maart 1995 ingetrokken. Ik merk op dat de intrekking van de internationale signalering verband hield met een verhoor van de vriendin van de heer E. Tweehuijzen dd. 25 maart 1995. Naar mijn herinnering thans bestond toen de verwachting dat de heer Tweehuijzen zich vrijwillig zou melden”.
Nou hoef je niet gestudeerd te hebben om dat laatste deel van Fred’s verklaring net zo dun te vinden als het ijs op Ibiza. Maar er volgen meer dubbele Rietbergers dus stay tuned.

* Ga voor de hele serie naar de Followup-site en klik op "transparant".

vrijdag 6 augustus-2004
De reden waarom zowel OvJ Fred Teeven als zijn Tom Poes, de CID-topper Johannes Gerardus Van Looijen, tijdens het proces versus René Schouten zo ontzettend hun best deden om Evert Tweehuizen de status van informant op te plakken in plaats van infiltrant moge duidelijk zijn. Gebruik maken van burger-infiltranten was verboden. Als kon worden aangetoond dat Evert een door de CID begeleide infiltrant was zou Schouten een goeie kans hebben gemaakt om zijn veters en zijn broekriem terug te krijgen. Ergo: volgens Fred en Johan was Evert een nuttige informant geweest. Niks meer en niks minder. Maar wat verklaarde Fritsvan der Putten, net als Fred een hoofdrolspeler in de IRT-affaire en ten tijde van de behandeling van de zaak-Schouten hoofd van de CID Gooi en Vechtstreek, elders onder ede?
“Zo heeft men ook de zaak-Schouten (container Apeldoorn) naar zich toegetrokken alleen doordat in het aanvangs-verbaal van de CID Amsterdam de naam Verhoek genoemd werd. Echter deze reden stond niet op zichzelf omdat er hier ook sprake was van een infiltrant en men vanuit het O.M. en de FIOD de regie wilde bepalen”.
Dus Fred en Johan hadden volgens Van der Putten de zaak-Schouten naar zich toegetrokken omdat Johan Verhoek (alias de Hakkelaar) erbij betrokken zou zijn en omdat zij gebruik zouden hebben gemaakt van een infiltrant die ze liever onder hun eigen vleugels hielden. Van der Putten was blijkbaar behoorlijk pissed off, want later verklaarde hij ook nog:
“In de zaak van de Apeldoornse container, gecontroleerde aflevering vanuit België, werd gebruik gemaakt van een infiltrant. De naam van deze infiltrant van Jan van Looijen c.s. werd door Valente bekendgemaakt”.*
Dus wat was Evert nou? Informant of infiltrant? En wie heeft de waarheid naar zijn hand gezet? Gezien het voorafgaande mag u raden wat wij denken. Stay tuned.

* Het gaat om OvJ Jo Valente, die onder meer de publiciteit haalde toen er bij hem thuis vijftig floppies zouden zijn gestolen met leuke informatie; er over hem de mare de ronde deed dat hij figureerde in jolige scènes op een tape die was opgenomen in een gerenommeerd glijhuis en dat hij een aantal weilanden doorkliefd zou hebben naar aanleiding van lijfelijke bedreigingen.

maandag 9 augustus-2004
Wij kunnen soms behoorlijke klepzeikers zijn. Vooral als we denken dat er bij Justitie wordt gesjoemeld. En dat denken wij zeker in het geval van Evert Tweehuizen. Analyze this:
In aflevering 10 citeerden wij uit een briefje dat onze vriend Fred Teeven op 4 maart 1999 schreef aan procureur-generaal Van Zeben. Daarin bracht hij ondermeer te berde dat Evert vanwege zijn snaakse rol bij de invoer van een flink aantal lijntjes Colombia’s finest vanaf 17 februari 1995 nationaal stond gesignaleerd en vanaf 23 februari 1995 internationaal. Zoals vermeld zorgde Fred er een maand later alweer voor dat die internationale signalering geschraptwerd.
Dat laatste wist blijkbaar niet iedereen. Want wat verklaarde bijvoorbeeld Ferdinand Antonius Johannes Roosen, coördinator bij de FIOD, op 10 maart 1996 onder ede?
“Tweehuizen staat nog steeds internationaal gesignaleerd ter aanhouding. Ik heb daar zelf voor gezorgd. Het valt niet onder mijn bevoegdheid de raadsvrouw (mr. Adèle van der Plas, red.) daarvan bewijsstukken te overhandigen. Er is een aantal dingen gedaan teneinde Tweehuizen aan te houden. Er is gedaan wat gebruikelijk is in zulke gevallen. Het is derhalve niet zo dat tien mensen continu bezig zijn met de aanhouding van Tweehuizen”.
Als Roosen echt niet wist wat Teeven had gedaan, dan is de vraag valide waarom Teeven zo sneaky heeft gehandeld in het geval Tweehuizen door om Roosen heen te gaan. En wij hebben als antwoord daarop wel een paar plausibele suggesties. Het kan ook zijn dat Roosen op het moment waarop Teeven actie ondernam net genoot van een ziektewetje. Dan is er gewoon sprake van een administratief rotzootje bij de FIOD. Een laatste optie is dat Roosen ordinair stond te liegen. Onder ede. En dat mag niet volgens ons. Nou zijn wij maar een obscure website, die hooguit in staat is om wat nuttig voorwerk te verrichten. We laten graag de eer aan de Nederlandse mainstream pers om de Tweehuizen-affaire af te bakken. Iets voor Het Parool misschien? Stay tuned.

woensdag 11 augustus-2004
Nog even een finishing touch in deze serie over de internationaal opererende avonturier Evert Tweehuizen. Op 10 april 1996 verklaarde Peter Joseph Maria Velrath, de directeur van recherche-bureau CIO in Etten-Leur, tijdens het proces versus René Schouten het volgende:

“CIO bestaat nu vijf jaar. CIO houdt zich bezig met het doen van recherche-onderzoek ten behoeve van strafrechtelijke en civielrechtelijke zaken. Er werken 25 mensen. Zelf heb ik voordat ik voor CIO ging werken 25 jaar bij de politie gewerkt. Van die 25 jaar heb ik 17 jaar bij de recherche gewerkt en 10 jaar daarvan bij het recherche-bijstandteam. De mensen diebij de CIO in dienst zijn hebben jarenlange recherche-ervaring bij de politie.
Ik ken het rapport dat door de CIO in deze zaak is opgemaakt. Het onderdeel met betrekking tot infiltrant/informant Tweehuizen is door mij opgemaakt. Ik heb de betreffende informatie verkregen door te bellen met en te informeren bij verschillende instanties. Ik ben erg goed in het verhoren van mensen om zo meer informatie van hen te krijgen. De informatie in deze zaak is afkomstig van officiële instanties. Ik heb gewoon het nummer van de CID gebeld. Als ik bel noem ik mijn eigen naam of de naam CIO.
Het onderzoek naar de rol van Tweehuizen heeft niet geleid tot honderd procent zekerheid omtrent de stelling dat hij als onbetrouwbare informant is afgevoerd door Limmen en Van Betzen. Spilman en Hogewoning hebben Tweehuizen gerund”.

Geen domme gozer dus, die meneer Velrath. Via het old boys network had hij dus blijkbaar heel wat leuke informatie over Tweehuizen weten los te peuteren bij de CID, waar bij twee medewerkers wel wat twijfel was gerezen over alle informatie die zij van Evert kregen maar die vervolgens weer vrolijk werd gerund door twee andere collega’s. En Velrath had daar ten behoeve van verdediger mr. Adéle van der Plas een keurig rapport van gemaakt. Die gang van zaken zat het duo Teeven/Looijen uiteraard niet lekker en de tent van Velrath kreeg twee politie-overvallen voor zijn mik. Een daarvan was gerelateerd aan de zaak Schouten. En CIO ging down. Shit happens.
Maar u begrijpt waar onze belangstelling naar uitgaat. Helemaal juist. Dat rapport van Velrath. Zijn we toch benieuwd of daar instaat dat Evert toen ook nog samenwerkte met de DEA-agenten Bert Wolfe en Pat Mueller. En andere leuke dingetjes. Of hij bijvoorbeeld zijn adres in de Amsterdamse De Lairessestraat nog had, zijn voitures nog steeds in de garage van het Okura stalde, dineerde bij Keizer en Chineesde bij Oceanië, soms op pad ging met een bodyguard (Tony) en een Bentley nog altijd zijn meest geliefde vehikel was. Zulke dingetjes. Gewoon voor de gezelligheid.

We hebben ooit al eens schriftelijk aan meneer Velrath gevraagd of wij in dat rapportje mochten neuzen. Geen antwoord. Maar misschien had hij het niet meer, want bij twee invallen wil je nog wel eens wat kwijtraken. En om te proberen het van mr. Van der Plas los te krijgen lijkt ons à priori al een mission impossible. Wij zijn gewoon te obscuur.

woensdag 27 oktober-2004
Officier van Justitie Fred Teeven was tijdens zijn wat kort uitgevallen politieke carrière een voorstander van grotere transparantie in de manier waarop ons land wordt bestuurd. A la Pim Fortuyn. Geen achterkamertjespolitiek meer. Onze zegen had ie wat dat betreft. Maar we weten allemaal wat daarvan terecht is gekomen. Geen hout. Integendeel het is met die hinkende specsaver aan het stuur zelfs nog erger geworden.

Of Fred die grotere transparantie ook voor ogen had bij de manier waarop bijvoorbeeld het justitieel apparaat tewerk gaat is heel andere ketellapper. Op dat terrein geeft ie blijk van wat minder transparante opvattingen.Zo maakt hij bijvoorbeeld graag gebruik van Amerikaanse methodes bij het achter het gaas draaien van avontuurlijke dames en heren. Methodes die af en toe niet helemaal stroken met onze wetgeving. Het doel heiligt de middelen soms bij Fred. Zo stond hij bijvoorbeeld aan de wieg van het begeleid in- en doorvoeren van roesmiddelen, wat net als in de Verenigde Staten tot grote ongelukken heeft geleid. Verder maakt hij graag deals of pre-deals met jongens van de vlakte om andere jongens in een langzaam vollopend gastverblijf te proppen en staat hij sympathiek tegen het verschijnsel van anonieme (kroon)getuigen.

Wij hebben in deze serie als voorbeeld van Fred’s elastieken opvattingen over wat kan en wat niet kan binnen de opsporing van onverlaten het geval van Evert Tweehuizen in het voetlicht gezet. Een echte Jordanees die al heel lang meegaat in het wereldje en er niet voor terugdeinst om samen te werken met snuffeldiensten als de Amerikaanse DEA (Drugs Enforcement Administration, de CIA, de CRI, de IRT en wetshandhavers als Fred. Tot wederzijdse tevredenheid.

Die coöperatie dreigde even te crashen in juni 1996 toen de rol van Evert bovenkwam in een gevalletje coke en wat kilootjes marihuana. Hij nam de benen en kwam zowel op het nationale als internationale verlanglijstje terecht. Hoewel dat laatste aan veranderingen onderhevig was. Via via kwam Evert op Ibiza terecht en dankzij beelden van talloze partyposses weten we wat daar al jaren tot de folklore behoort. Kaassie voor Evert dus. En end of story zou je denken. Iedereen gelukkig. Maar het liep even anders.

Plotseling ging kortgeleden de mare dat Evert weer terug was in Amsterdam. Dat kon maar een ding betekenen. Een deal. Of een pre-deal. Er viel een echoloze stilte na onze eerdere publicaties. Tot we deze week van een eigen krooninformant vernamen dat Evert volgens bronnen uit het wereldje momenteel ergens in de buurt van de Koninginneweg in Amsterdam-Zuid zou wonen. Waar precies is nog niet transparant. Maar stay tuned.

zondag 17 april-2005
Wat we nou weer horen. Volgens meerdere bronnen is Evert Tweehuizen, de hoofdpersoon uit deze serie (1), ruim een week geleden in den kraag gevat. Naar verluidt op Schiphol. De schelm zou namelijk nog negen maanden tegoed hebben en die mag hij nu gaan uitzingen. Misschien zelfs letterlijk. Bijvoorbeeld tegenover de bromsnorren van de afdeling Cold Cases. Want Evert heeft ooit aangeboden de oplossing te willen aandragen van drie beruchte moordzaken.Twee menen we te weten: die op kickbokser André Brilleman uit 1985 (pittig koud dus) en die op Charlie Wong (ook niet warm meer).
En dan is er misschien voor andere afdelingen van de bromsnorbrigade en/of de advocatuur ook nog iets te halen. Zoals antwoorden op vragen over Evert’s rol als informant binnen het avontuurlijke wereldje en dan met name ten behoeve van Fred Teeven, die merkwaardig genoeg de OM-scepter zwaait op Schiphol. Dat moet toch een geanimeerde bedoening zijn geweest toen Evert na te zijn gevat op Schiphol Fred ontmoette op het kantoor van de getreste koddebeiers bij een lekker koppie koffie. Goede tijden, slechte tijden zogezeid.
Wij meldden in oktober van het vorig jaar al dat Tweehuizen terug was in zijn oude Amsterdamse buurt. Teruggekeerd uit Spanje. Zonder twijfel met toestemming van het Openbaar Ministerie. Wat is er in de tussentijd gebeurd? Is het gerucht waar dat Evert zich in het laatste halfjaar gelieerd had met Etienne Urka? En is dat de reden waarom hij nu een klein strafje mag uitzitten? Om al dan niet letterlijk even buiten schot te zijn. Transparant? Helemaal niet. Maar we doen ons best. Stay tuned.

1. Zie de Followup-site.

woensdag 1 juni-2005
Ja, foutje. In onze vorige aflevering van 17 april jl. gingen we ervan uit dat Evert Tweehuizen na zijn arrestatie door de marechaussee op Schiphol wel een wat moeilijke ontmoeting met OvJ-bef Teeven zou hebben gehad. Dat was niet zo. Die was er namelijk niet op dat moment, werd ons verteld. Dus toen Fred terugkwam zal ie niet blij geweest zijn. Zijn trouwe informant achter het gaas. Fuck!
En er schijnen nog meer problemen op komst. Evert zou namelijk in zijn kraag zijn gevat vanwege een nog uitstaand strafje van een maand of negen. Maar nu schijnt er ook een dossiertje uit Spanje te zijn gearriveerd over een gevalletje waarbij onze vriend ook een rol zou hebben gespeeld.
Da’s niet alleen lullig voor Evert, maar ook voor Fred. Want de vraag blijft hoe Evert in godesnaam gewoon weer door Amsterdam-Zuid kon banjeren, terwijl zijn naam toch wel degelijk op de opsporingslijsten prijkte. Zal ons benieuwen of er weer sprake was van een pre-deal. Of dat Teeven voor Evert’s terugkeer zo’n goed gesprek met diens verloofde heeft gehad dat hij besloot om Evert van de lijst af te halen. Zoiets. Hoort u nog. Stay tuned.

maandag 20 augustus-2007
Toch wel een lekker boekie. Dat "Killing Fields Amsterdam" van Steve Brown. Met her en der smakelijke en onsmakelijke details over bekende zaken. Neem nou het hoofdstuk over kickbokser André Brilleman. Lichtjaren geleden lijfwacht van de notoire Marmottenwipper Klaas Bruinsma. Tot hij Klaas een kunstje flikte. Dat betekende het einde van André zij het met enige vertraging. Begin 1985 was het zo ver. Ene X zou volgens Steve een tonnetje of negen onthouden hebben aan het kerkezakje van Dominee Klaas. Die hoefde X niet te dokken als hij André even wilde bellen voor een ontmoeting. Nou, dat was uiteraard gauw verdiend, dus X belde André. Dat vormde de prelude tot een bloederige operatie, waarbij de patiënt eerst plaatselijk verdoofd werd met een stel honkbalknuppels en vervolgens soepeltjes werd gedemonteerd met een kettingzaag. De stoffelijke onderdelen gingen in een ton en werden te water gemieterd. De namen van het medisch team dat bij deze anatomische les betrokken was komen in het boek niet voor. Er is alleen sprake van een bekende zigeunerfamilie uit Lelystad.
En die meneer X natuurlijk. Over diens identiteit kunnen we kort zijn. Hij is een van de hoofdpersonen van deze serie. En nee, we bedoelen niet Fred Teeven. Happy hunting en stay tuned.

donderdag 20 januari-2011
Raar verschijnsel. Wippie hoeft maar een cablescheet te laten en de hele mainstream raakt op hol. Gisteren was het weer raak. Recherchesmurfen zouden zich samen met collega's van de DEA stiekem hebben bediend van de begeleide doorvoermethode in een poging een heerschare handelaren in verwarrende middelen een kruipruimte in te manouvreren. Terwijl we sinds het IRT-schandaal weten, dat die methode de deur openzet voor een kathedraal aan corruptie. Maar dat was het ergste nog niet. Dit keer zouden de betrokken smurfen het OM er niet bij betrokken hebben. En dat is illegaal. Dus? Spoeddebat! Met Bulle Bas Opstelten achter de micro en als het aan ons ligt Fred Teeven aka Brigadier Snuf aan zijn zijde. Dat laatste vooral om deze serie weer voor het voetlicht te trekken. Daaruit blijkt namelijk dat het Openbaar Misterie i.c. Fred Snuf soms ook best bereid lijkt een rare scheve doorloper onder te binden om de bad guys binnen te trekken. Met een burgerleak in de persoon van Evert Tweehuizen in de hoofdrol (1).
Het geeft ons meteen een opstapje naar een identieke affaire die zich voltrok na aankomst van een schuit met een hete container in de haven van Antwerpen op 14 april 2010. U hoort nog van ons. Stay tuned.

1) Ga niet naar de gevangenis, maar direct naar de Followup-site. En lees.

zondag 23 januari-2011
14 april 2010. Het loopt tegen tienen als de "Glasgow Express" van Hapag Lloyd aanmeert bij Kaai 742 van D.P. World in Antwerpen. Aan boord ondermeer twee containers met volgens de bijbehorende paperassen een flinke lading Dosidicus Gigas. Dat zijn knoerten van inktvissen waar zelfs iemand na een week vasten nog zijn tanden niet inzet. De Nederlandse eigenaar wordt ervan verwittigd dat ie zijn knoerten kan komen ophalen en in de tussentijd wordt er goed op gepast. Je moet een pasje hebben om op het terrein te komen. Hulpsmurfen en camera's doen de rest. Maar wat gebeurt er? Net als in februari 1995 bij het triootje tussen Fred Teeven, Jan van Looijen en Evert Tweehuizen pleegden onverlaten 'snachts een kraak. Zou je zeggen dat camera's en/of hulpsmurfen zulke grappen registreren. Noppes. Net als toen (1). De volgende dag worden de twee containers weer afgesloten door de douane. En je houd het niet voor mogelijk, maar er volgt een sequel. Opnieuw worden de twee grote blikken inktvis opengewrikt en opnieuw geen beelden. Er werden wel twee Grieken aangehouden, maar die bleken verdwaald te zijn na een woeste sirtaki.
Vanwaar al die drukte rond die containers? Kind kan de vaat doen. Er lag een paar honderd kilo coke tussen de dooie inktvis. Wie tot twee keer aan toe effies inbrak?
Is de Paus katholiek?
Ondertussen was de Amsterdamse OM-juf Tammes door haar Belgische collega op de hoogte gesteld en er kwam een ontroerend tikkietakkie tot stand tussen de Belgische en Nederlandse recherchesmurfen. Onder hun toeziend oog verhuisden de twee containers naar de Haarlemmermeer. Vol inktvis, aangevuld met 14 cokedummies en 1 kilo echte. De val klapte dicht. De Nederlandse vishandelaar verdween in een kruipruimte. In afwachting van zijn proces.
Op het oog een redelijk eenvoudige operatie, maar zoals zo vaak met dit soort zaken ook behoorlijk fishy. Stay tuned.

1. Zie in dit verband vooral aflevering 10 van deze serie dd. 3 augustus 2004.

dinsdag 1 februari-2011
Toegegeven, de door Justitie als hoofdverdachte beschouwde rakker in de Hoofddorpse cokezaak is geen onbeschreven blad, maar wel al bijna twee decennia clean. Niet in de laatste plaats dankzij de normaliserende invloed van zijn gezin. Noem het fatum, maar in 2009 ontmoette onze D. toevallig iemand uit zijn kleurrijke verre verleden, die hij in jaren niet gezien had. Ene S.. Die arrangeerde voor hem een ontmoeting met de Surinamer "B." in een Hoofddorps restaurant. Een nette meneer die in de handel zat en naar eigen zeggen voor partijen ruwe olie kon zorgen. D. had daar wel oren naar, maar helaas vriend B. kwam niet af met zijn ruwe olie. Geen nood. How about dieselolie? Prima, komt u maar. Weer noppes. Pas toen kwam B. met het voorstel aanzeilen om vis te importeren uit Suriname. Nou had D. in zijn burgerleven een paar jaar in de vis gewerkt in Katwijk en Spakenburg, dus zag hij dat helemaal zitten. Hij had al een handelsfirmaatje opgericht op zijn huisadres en dat kon dan mooi dienen als vehikel voor de invoer van die vis. Op verzoek van B. leverde D. hem de administratieve gegevens, inclusief zijn BTW-nummer. En het wachten begon. Aanvankelijk zat er geen ruis op de lijn tussen B. en D., maar allengs veranderde dat omdat het wachten wel erg lang duurde. B. veranderde dermate van toonhoogte en melodie dat D. besloot het contact te verbreken. Dan maar geen vis. Hij dacht er voorgoed van af te zijn. Maar kwam van een kouwe vishal thuis. Stay tuned.

woensdag 9 februari-2011
Op 29 maart 2010 kreeg D. , tegen wil en dank de hoofdpersoon van deze continuing story, een belletje. Ene Sandra van de firma "Carga" in Antwerpen. Zij meldde dat er twee containers met inktvis onderweg waren naar Antwerpen op naam van zijn bedrijf met zijn BTW-nummer en zijn email-adres. Zij het, dat er in dat laatste een spellingsfoutje zat. Huh? D. had niks besteld. En als ie dat wel had gedaan, dan had ie zeker geen onverkoopbare inktvis naar Antwerpen laten overzeulen. D. was niet dom. Hij begreep hoe de vork in de steur stak en zocht weer contact met vriend B. en zijn kornuiten om hom of kuit te krijgen. B. bleek niet alleen te zijn. Hij was in gezelschap van een paar Latijns-Amerikaanse heren, die weinig vriendelijkheid in de aanbieding leken te hebben. D. maakte kenbaar dat ie weinig trek had om de containers in ontvangst te nemen, maar het donkere gezelschap vond dat kennelijk geen optie. Zij wezen op D.'s kwetsbare gezondheid en die van zijn gezin. Nou kan je dapper doen, maar tegenover een dergelijk gezelschap is dat niet aan te raden. En een smurf praaien? Hoe lang blijf je dan buiten schoot? D. besloot grommend akkoord te gaan. Hij zou de boel inklaren en naar Nederland laten overbrengen. Eenmaal buiten sloeg hij een kruis op de goede afloop. Maar zoals eerder geboerd, het liep slecht af.
Hij ging het kot in en wordt door OvJ Tammes en de betrokken snuffelsmurfen als hoofdverdachte naar voren geschoven. Onderzoek naar de rol van de geheimzinnige Surinamer B. en zijn Latino's? Of naar de twee containerkraken in de Antwerpse haven? No way José.
D. zit al bijna een jaar in voorarrest en probeert vanuit de petoet met brandbrieven aan allerlei hoge juridische vogels alsnog het smurfenonderzoek weer op gang te krijgen. Vooralsnog zonder succes. Dat maakt de vraag valide of de als heer opererende B. als informant optrad. Of als infiltrant. En in die hoedanigheid door Justitie wordt beschermd. Op zijn Teevens zullen we maar zeggen. Stay tuned.

dinsdag 29 januari-2013
Geinig. Ook in dit verhaal gaan we terug naar begin 2011. We maakten toen melding van de merkwaardige gebeurtenissen die zich hadden voltrokken rond vishandelaar D.V. uit Heemskerk. Hij werd er namelijk van beschuldigd hoofdverantwoordelijk te zijn voor de import van twee containers Dosidicus Gigas. Oftewel een zootje dooie inktvis die zelfs niet te verwerken is in een goedkope pulpo. Na aankomst in de Antwerpse haven werden de twee 40ft containers op kaai 742 gedeponeerd. Normaliter krijgt elke container in het internationale vrachtverkeer een eigen nummer. Om vergissingen te voorkomen. Maar dit duo stond vermeld onder hetzelfde nummer. Eenvoudige conclusio: er zat iets scheef met die containers. Nog schever: tot twee keer aan toe werden ze onder het toeziend oog van camera’s en hulpsmurfen opengebroken zonder dat iemand bij de vette kladden werd gegrepen. Waren het de uitbaters van een kattenpension of niet nader geïdentificeerde geheimschrijvers. Waarschijnlijk het laatste. Want plotseling kwamen zowel aan de Nederlandse als de Belgische kant allerlei gezagdragers in het geweer. Er zouden namelijk 282 kilootjes snorkel in de armen van de Dosidici hebben gerust en hoe leuk zou het niet zijn om D.V. en zijn aanhang in verband daarmee in een kruipruimte te manouvreren? Aldus geschiedde. D.V. kon kraaien wat ie wilde over alle administratieve onvolkomenheden die het justitiële dossier bevolkten en de chantage die op hem was gepleegd, hij verhuisde voor vijf jaar naar een wat krappe behuizing (1).
Ondanks de beperkingen van zijn detentie toog V. direct na zijn veroordeling aan de slag om meer bewijzen te verzamelen voor zijn stelling, dat hij slachtoffer was geworden van een sting. Eentje van het soort waar Maarten van Traa indertijd een stokje voor had gestoken dat hem zijn leven kostte (2). En hij vond. Donderdag en vrijdag komen die aan de orde tijdens de volgende schermutselingen in deze affaire, waarbij hij wordt vertegenwoordigd door het befkantoor van Theo Hiddema. Morgen meer. Stay tuned.

(1) Voor meer info over het verloop van de arrestatie en de rest van de procedure verwijzen wij met enige graagte naar de afleveringen 19 tot en met 21 van deze serie op de Followupsite.
(2) Dat deze verboden methode van begeleide drugsimporten met burgerinfiltranten simpel omzeild kon worden met een kutsmoes blijkt uit de afleveringen in deze serie waarin Evert Tweehuizen en Fred Teeven een komische sketch voor het voetlicht brengen.

maandag 4 februari-2013
We hebben er hier en daar al uit gesnoept. En het gaat om een ruwe versie. Maar dit is de prelude tot de pleitnota waarmee de verdediging van de van snorkelsmokkel beschuldigde D.V. afgelopen week de arena betrad. In de Tweede Kamer gaan er momenteel sterke geluiden op om onder het motto van “Hoezee voor de IRT” tot herinvoering van de burgerinfiltrant in het ondeugend milieu te komen. Nou is wat ons betreft die burgerinfiltrant nooit weggeweest. Zo kreeg hij van Fredje Teeven bijvoorbeeld gewoon het label van “informant” en hoppa, vort met de geit (1). Of de in de pleitnota aan de orde komende “Boyke” (2) nou een informant of een infiltrant was, zeker is wat ons betreft wel, dat ie D.V. erbij heeft genaaid en dat Justitie daar in ieder geval keurig gebruik van heeft gemaakt. Om over andere mogelijkheden maar te zwijgen. Stay tuned.

(1) Zie eerder in deze serie op onze Followupsite.
(2) Over hem binnenkort meer.

donderdag 7 februari-2013
Snuffelmurfen door de bocht. De van snorkelimport via Antwerpen verdachte D.V. introduceerde tijdens zijn verhoren de van Surinaams-Hindoestaanse afkomst zijnde “Boyke” als kwade genius van de plot. Gesteund door OvJ Tammes priemden de betrokken smurfen hun middelvinger richting het zwerk. “Boyke” bestond niet. Een romanfiguur die D.V. opvoerde om zijn straf te ontlopen. Maar waarmee kwam Cees Korvinus vorige week aandragen als bef van een van D.V’s medeverdachten? Dat “Boyke” wel degelijk bestaat. Hij woont in de regio van Oud-Turnhout. Zijn koters zitten op school in Turnhout zelf. Hobbelt rond met een Mercedes-A. En heeft een paar fraudegevalletjes achter zijn niet al te brede rug. Belgische koddebeiers zouden nog een met “Boyke” gerelateerd adres hebben bezocht, maar daar was ie niet en dus hadden ze maar afgezien van verder onderzoek! Waarover ging het ook helemaal? 282 kilo snorkel. Peanuts. Waarheidsvinding? Even niet. Stel je voor dat de inzet van een infiltrant boven water komt. En dat er sprake is van een smurfensting? Nee, we kijken wel uit. Houdoe hè. Binnenkort valt voor de tweede maal de bijl in deze zaak. Dus stay tuned.

vrijdag 18 april-2014
Bericht voor OvJ Sabine Tammes. Herinnert u zich deze nog? Het proces tegen D.V. in verband met diens vermeende rol bij de import van 282 kilo coke. Verdachte voerde aan dat niet hij maar ene “Boyke” bij die affaire een sleutelrol had gespeeld en hem had gedwongen te participeren in het avontuur. Het zou gaan om een Surinaams-Hindustaanse meneer uit Oud-Turnhout, van wie hij de echte naam niet kende. Volgens u bestond die “Boyke” niet. Hij was door D.V. verzonnen om aan zijn straf te ontkomen. Nou Sabine, hij bestaat. “Boyke” is niemand anders dan de op 18 september 1968 geboren Jaiperkash Soebdhan. En zoals wij vorig jaar al meldden inderdaad in Oud-Turnhout woonachtig en geen onbekende bij de Belgische smurfemarij (1). Was het nou zoveel moeite om hem even flink te laten natrekken Sabine? Of speelde “Boyke” misschien een rol bij de invoer van die witte lekkernij, die beter bedekt kon blijven? Wij horen graag van u. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 24 dd. 7 februari 2013

dinsdag 29 juli-2014
Wij op 18 april jl. nog een informatief mailtje gestuurd naar OvJ Sabine Tammes. Over de identiteit van ene “Boyke”, die wat ons betreft als infiltrant een sleutelrol heeft gespeeld bij de begeleide import van een kluitje coke in 2010. Een story die in deze serie uit en te na is doorgespit. En wij stuurden haar dat mailtje omdat volgens haar die Boyke thuishoorde in het oeuvre van de gebroeders Grimm. Hij bestond niet. Pas toen bef Cees Korvinus tijdens het proces tegen de betrokkenen aan kwam zeilen met de naam en toenaam van de vermeende Surinaamse infiltrant en zijn verblijfplaats in Turnout werden een paar Belgische koddebeiers op pad gestuurd om eens poolshoogte te nemen (1). Het bleef bij poolslaagte. Boyke was niet thuis of zoiets en bleef verder buiten schot, omdat de verdediging niet klip en klaar kon bewijzen dat Boyke en die meneer Soebhan in België een en dezelfde waren. Dat er verder geen reet aan werd gedaan is niet zo verwonderlijk. Per slot werkten het Nederlandse en Belgische OM samen in deze sting, dus dieper graven dan een duim was er niet bij.
De zaak werd uiteindelijk op cassatieniveau gekrikt. Want bef Korvinus bleef het op zijn minst merkwaardig vinden dat een figuur die door twee van zijn cliënten als tenor in deze opera boeffo werd aangewezen als niet ter zake werd afgedaan. Vond de procureur-generaal eigenlijk ook wel en die stuurde eind mei van dit jaar het advies naar de Hoge Raad om de zaak terug te verwijzen naar het Gerechtshof in Amsterdam. Wat bijna nooit gebeurt: de Hoge Raad veegde het advies van tafel en besloot de zaak niet te laten heropenen. Bij gebrek aan bewijs dat Boyke identiek was aan Soebhan. Case closed. Cees boos. Sabine blij. Soebhan ook. Toch hebben we het lichtbruine gevoel dat deze affaire hiermee niet zijn eindstation heeft bereikt. U hoort nog van ons. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 25 dd. 18 april 2014

zaterdag 6 september-2014
Wat leuk. Een nieuwe IRT-affaire. Ons aangereikt via het doorgeefluik van Twee Vandaag. Er zou door samenwerkende Nederlandse en Belgische speursmurfen een Nederlandse burgerinfiltrant zijn ingezet om de ondeugende familie Aquino uit Maasmechelen achter het gaas te manouvreren. En dat was tegen de wet. In een artikel daarover van 4 september jl. op de site “deredactie.be” vonden wij een interessante strofe. Kwootje. Komt ie:

“Het is nu pas officieel dat de advocaten van de Aquino's daadwerkelijk een klacht met burgerlijke partijstelling hebben ingediend tegen de speurders van het onderzoek. Volgens Sven Mary [een van die advocaten, red.] is het hele onderzoek gebaseerd op een proces verbaal dat is opgesteld over de samenwerking tussen de Aquino's en een zekere mr. X voor het opzetten van drugstransporten via Spanje. In het pv staat dat de contactpersoon niet kon geïdentificeerd worden, terwijl Mary beweert dat het een infiltrant van de politie was”.

Kijk, kijk. Gaan we terug naar het gevalletje import van 248 kilo Colombiaanse neusspray die op 14 april 2010 in het ruim van de Glasgow Express de haven van Antwerpen werd binnengezeuld. Een import die van meet af aan door nauw samenwerkende Nederlandse en Belgische speursmurfen in de kieren werd gehouden. De importeurs werden gevat en gingen voor het luik. Twee van voornoemde importeurs wezen tijdens de juridische afhandeling van de zaak op de vermeende auctor intellectualis van de zaak: ene “Boyke”. Een Surinaams-Hindustaanse meneer die ergens in Vlaanderen moest wonen. Officier van Justitie Sabine Tammes zei aanvankelijk doodleuk dat die Boyke niet bestond. Maar toen later bef Cees Korvinus zowel de naam en het adres van Boyke onthulde kreeg een paar Belgische koddebeiers de opdracht om de ondeugd eens met een bezoekje te vereren in Oud-Turnhout (1). Wat jammer nou, die was niet thuis. In cassatie kwam de Hoge Raad later tot de conclusie dat de identiteit van meneer Boyke niet met zekerheid kon worden vastgesteld. De uitgedeelde straffen bleven staan. Is dat merkwaardig of is dat merkwaardig? Je zou bijna zeggen dat vriend Boyke een burgerinfiltrant was. En als dat het geval was dan was dat tegen de wet en had in uiterste instantie Bullebas Opstelten moeten opdraven in de Kamer om uit te leggen waar het nou fout was gegaan. Dat liever niet dus. Maar wij zijn ufologen. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 24 en 25 van deze serie respectievelijk dd. 7 februari en 18 april 2014.