"Komen die enge mannen ook naar onze school?", vraagt de zevenjarige Nadia uit Sint Petersburg aan haar moeder, wanneer ze op de televisie de beelden van de gijzelingsactie in het Noordossetische stadje Beslan ziet. Haar moeder antwoordt ontkennend, maar toch gaat Nadia de volgende morgen met bonzend hart naar school... Van leren komt niet veel die dag.

door Bas van der Plas

Aan reality-TV is er geen gebrek op de wereld. Je vraagt je af waarom er nog spektakelfilms worden gemaakt in Hollywood. De tijd van de rampenfilms hebben we wel gehad, het is nu de tijd voor de rampenjournaals en de rampenactualiteitenrubrieken. Sinds Hij in het Witte Huis de doos van Pandora opende is er geen houden meer aan. Bebaarde hoofdrolspelers met kalasjnikovs bevolken de televisieschermen, huilende moeders zijn de tegenspeelsters. Als figuranten zijn er de ontploffende bussen, de brandende auto's, spontaan uiteenvallende vliegtuigen, en de honderden kinderen, die volgens de burgerlijke Arbeidswetgeving nog niet de wettelijke leeftijd hebben, maar toch in de rug mogen worden geschoten... met echte kogels! Da's pas reality.
Sinds Hij in het Witte Huis de doos van Pandora heeft geopend en bepaald heeft wie goed is en wie slecht leven we in een andere wereld. Vroegere vijanden werden bondgenoten en nadat vroegere bondgenoten van wapens werden voorzien noemde men hen vijanden. Ach, Hij heeft zo zijn willekeuren en grillen wanneer het gaat om het op de juiste wijze dienen van de oliebaronnen en oorlogshitsers. "Let maar even niet op hem," zou ik bijna willen zeggen, maar dat is onmogelijk.
Reality-TV brengt hem ongevraagd de woonkamer binnen wanneer hij weer eens iets vijandigs over de vijand of iets vriendelijks over de vriend moet zeggen. De doos van Pandora staat onder handbereik: men is gewaarschuwd! Bij de vrienden staat de doos met complimenten en steunbetuigingen, bij de vijand zijn ze de dozen handgranaten aan het tellen. Maar beide groepen zijn als de dood (ha, da's pas een cynische uitdrukking: Zijn als de Dood...) voor de doos van Pandora.

mensenrechten
Vladimir Vladimirovitsj had ook zo zijn dozen met vrienden en vijanden. De oude, al wat dementerende alcoholist Boris Nikolajevitsj had hem op tijd aan de macht gebracht. In de bureaulade van de oude Boris vond Vladimir nog een doos waarop met beverig handschrift 'vijanden' stond geschreven. In het cyrillisch natuurlijk. Maar de slimme geheime agenten van Uncle Bill, de voorloper van Uncle George, wisten zo ook wel wie er werden bedoeld. "Nee, geen oorlog op de Kaukasus, dat is in strijd met de internationale mensenrechtenverdragen", zei Bill in het Witte Huis, al spoedig nagepapagaaid door de diverse 'leiders' in de Europese hoofdsteden. Maar Vladimir Vladimirovitsj stuurde een divisie, nog een divisie, een tankcolonne, infanterie, cavalerie, vliegmachines, pantserwagens, weer zes divisies, bommenwerpers, en de Russische belastingbetalers maar plezier hebben van hun roebels en kopeken met elke avond die reality-TV beelden, die helaas toch wat gecensureerd moesten worden toen er wat al teveel cavaleristen, infanteristen, piloten en tankpersoneel begon te sneuvelen. "Mensenrechten," riepen het Witte Huis en haar Europese schoothondjes nog steeds keer op keer. "Terroristen," antwoordde Vladimir weer keer op keer.
Toen Uncle Bill weg was en Uncle George zijn intrek had genomen in het optrekje in Washington en het kalenderblaadje van de 10e voor 11 september verwisselde realiseerde hij zich dat Vladimir gelijk had. De Grootschender van de Mensenrechten van het Tsjetsjeense Volk werd tot bondgenoot in de strijd tegen het Internationale Kwaad (kijk eens in de spiegel als je durft...).

bestrijding
Vladimir werd al snel geleerd hoe je je internationaal politiek correct dient te gedragen. Dus toen Uncle George op bezoek kwam, en de sluipschutters op alle daken van Sint Petersburg lagen en het 'gewone volk' de toegang tot de eigen stad werd ontzegd, boog Vladimir de rug, zakte door de knieën en begon tergend langzaam de lederen schoenen van Uncle George te likken tot ze weer als nieuw glanzend leken. De vertederde Uncle George streelde met zijn hand over de weinige bij Vladimir nog resterende haren en met een brok in de keel herinnerde hoe zich hoe de oude ('God hebben zijn dementerende ziel') Uncle Ronald het nog over het Evil Empire had gehad, dat nu als een vage schim in de geschiedenis was verdwenen. Een aandoenlijk tafereeltje dat bij het thuisfront al gauw de vraag deed rijzen wanneer de Russische olie- en gasreserves beschikbaar zouden komen voor de wereldmarkt. Wall Street steeg. De internationale moraal daalde. En vanaf dat moment werden de in camouflagekleding gestoken bebaarde mannen vaste hoofdrolspelers op de Russische beeldbuizen, alleen werden zij bij de aftiteling (in het cyrillisch natuurlijk, maar de slimme geheime agenten van Uncle George wisten wie er werden bedoeld en knikten instemmig) 'kakkerlakken' genoemd.
En in de Russische Federatie begon de anti-kakkerlakkencampagne. Skinheads in de grote steden hielpen vast een handje mee door alles wat er als kakkerlak uitzag te molesteren, ook de politieagenten vroegen de kakkerlakken continu om hun papieren en verblijfsstatussen en zo leerde het Russische volk hoe men kakkerlakken bestrijdt! De vrienden van Uncle George en Uncle George zelf bleven bemoedigende steunbetuigingen sturen, en de internationale solidariteit van kakkerlakkenbestrijders bereikte grote hoogten.

el pueblo unido...
Een explosietje bij een bushalte aan de rand van Moskou werd door de reality-TV afgedaan als 'vandalisme'. Een aantal uren later echter werd het 'de ouverture tot een daad van terreur' toen twee vliegtuigen tijdens de vlucht spontaan uiteen spatten. Een keur van deskundigen kwam op reality vertellen dat hier kakkerlakken achter zaten. Twee auto's ontploften bij een Moskous metrostation. En een school in Beslan werd gegijzeld. Hoewel Vladimir Vladimirovitsj nog in de besloten eenzaamheid van zijn presidentiële werkkamer met alle macht (en dat is niet gering bij een president die judo en karate kent) getracht had de deksel weer op de doos te krijgen, lukte hem dat evenmin als het Uncle George gelukt was.
Nadat de brokstukken van de vliegtuigen waren neergekomen en de doden geteld was er een dag van rouw in de Russische Federatie. De verbitterde Vladimir zei dat er maatregelen zouden komen. Nadat de brokstukken van de school in Beslan waren neergehaald waren er twee dagen van rouw in de Russische Federatie. Een verbitterde Vladimir zei dat er maatregelen zouden komen. De week erna werd ieder die er als kakkerlak uitzag naar de papieren gevraagd, werd gefouilleerd, en Vladimir zei dat een verenigd volk het beste wapen tegen het terrorisme is (el pueblo unido jamas sera vencido... riepen de linksen in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Hadden ze dan toch gelijk?).
Vliegtuigen vol dozen met steunbetuigingen uit Uncle George's privécollectie landden op de Moskouse luchthaven, vliegtuigen, waarvan de piloten nog maar net konden voorkomen dat ze in botsing kwamen met de toestellen vol dozen met steunbetuigingen uit de collecties in Londen, Parijs, Rome en wat er nog meer aan 'assen van solidariteit' in de Europese Unie bestaat. O, dat die Bernard Bot wat botte opmerkingen maakte ging ook niet ongemerkt voorbij, het vulde weer een gaatje in een reality-TV.

naar school
"Mama, komen die enge mannen ook bij ons op school," vraagt de zevenjarige Nadia uit Sint Petersburg aan haar moeder. Mannen in camouflagekleding die met bebloede kinderen naar auto's rennen vullen de beeldschermen. Daar staat hij, een grote, ruwe man, die eruitziet of hij in een klap twintig kakkerlakken kan doden. Een met vlekken besmeurd camouflagepak heeft hij aan. Aan de linkerschouder hangt quasi nonchalant een kalasjnikov, aan de broekriem zijn handgranaten en een groot mes bevestigd. In zijn armen draagt de grote ruwe man een kind, een meisje van een jaar of zeven, het had onze Nadia uit het begin kunnen zijn. De grote, ruwe man met de gespierde armen waarin hij het kind draagt wordt omringd door snikkende vrouwen, die met de zoom van hun lange rok of met de versleten mouw van het vest de ogen afvegen, maar het is een strijd als tegen een lawine die van het Kaukasusgebergte komt afgerold. De tranen blijven stromen. Dan zakt de rug van de grote, ruwe man in het camouflagepak, zijn schouders komen naar voren, de kalasjnikov valt bijna op de grond. Hij klemt zijn kaken op elkaar, drukt het kind tegen zich aan dat een minuut geleden het leven heeft gelaten. Ook zijn ooghoeken volgen het voorbeeld van dat van de vrouwen... Een lawine van de Kaukasus is niet te stuiten.
In het Witte Huis opende Hij de doos van Pandora. In het Kremlin werd de doos van de oude Boris geopend. Er zullen nog vele ruwe, grote mannen komen die met hun gespierde armen fragiele kinderen tegen zich aandrukken. Ook als die kinderen de volgende dag niet meer naar school hoeven... gewoon, omdat ze dood zijn.

(ter nagedachtenis aan de kinderen van Beslan)

Meer over de achtergronden van het gijzelingsdrama in Beslan en over de situatie in de Noord-Kaukasus is te lezen in het boek "Kavkaz, bebloede schoonheid aan de Russische Zuidgrens", dat is verschenen bij uitgeverij Papieren Tijger Breda (www.papierentijger.org)

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 395, 24 september 2004

vrijdag 15 augustus-2003
Alle commerciële vliegtuigen worden in de toekomst mogelijk voorzien van leuke militaire hebbedingen. Voornamelijk om zich te kunnen weren tegen raketten die her en der door onverlaten van achter de bosjes rond een vliegveld kunnen worden afgevuurd vanaf de schouder. Leuke extra-attractie als je net terugkomt van Torremolinos. Riemen vast dames en heren en kijkt u even naar links, daar gaat een raket. Aanleiding tot deze onzinnige berichtgeving was de arrestatie van drie wat oudere heren die met open ogen in een internationale stingoperatie blunderden. Een Hindu uit Londen die misschien ooit eens een bosje bajonetten uit de eerste wereldoorlog had verkwanseld. Een Israëlisch handelaartje in diamanten uit de nul punt twee-categorie en zijn uit India afkomstige Muslim-hulpje. Alleen al door de bizarre samenstelling van dit clubje zou zelfs Dzjap de Hoep Sjeffer, NAVO-baas i.o., achterdochtig worden. Clubje voornoemd kocht in Rusland voor een relatieve krats een short range Igla ground-to-air-raket die door de FSB (vroeger KGB) voor het transport naar de VS al werd ontmanteld. De raket was bestemd voor een door de FBI in elkaar gehangen terreurgroep die voorgaf er niet voor terug te deinzen om Air Force One uit de lucht te halen (vgl. 11 september). Het geld dat de FBI voor de raket neertelde werd door de samenzweerders als een speer witgewassen bij een Europese bank, die zonder twijfel volledig was geïnformeerd. Het laatste nieuws rond de affaire is dat de FBI woest is op de BBC die deze commedia dell’arte naar buiten tilde. Het zou namelijk in de bedoeling hebben gelegen om de Britse “wapenhandelaar” te bespelen en hem te laten infiltreren in Osama’s snode netwerken. Een plot waarvoor Arnie Terminator zelfs zou bedanken. Je zal toch zo je brood met pindakaas moeten verdienen. Nee, er spelen zich op dit terrein wel serieuzere dingen af. En wij zullen dat in de komende tijd met voorbeelden illustreren. Stay tuned.

zondag 17 augustus-2003
Akkoord. In de eerste aflevering van deze serie waren we nog wat jolig over de rigoureuze plannen die in de Verenigde Staten zouden leven om commerciële vliegtuigen te voorzien van een systeem om raketten af te weren. Maar die plannen blijken al heel wat dichter bij realisering te zijn dan we in al onze eenvoud hadden gedacht. In februari van dit jaar heeft de Republikeinse senator Barbara Boxer (what’s in a name?) namelijk al een wet ingediend die deze voorzorgsmaatregel zelfs verplicht gaat stellen. Boxer’s Commercial Airline Missile Defense Act wordt nu door de Commerce Committee waarvan zij deel uitmaakt tegen het licht gehouden. Maar de algemene verwachting is dat de wet met een rotgang door de volksvertegenwoordiging zal worden gejast en dat tegen het einde van dit jaar een begin wordt gemaakt met de daadwerkelijke invoering van het systeem. Een en ander houdt overigens ook in dat buitenlandse toestellen die op de VS vliegen eveneens voorzien moeten zijn van deze nouveauté. Lekker bijvoorbeeld voor de zwanen van de KLM die hun open sky wel kunnen opzouten. Om over het prijskaartje dat aan een tochtje VS vice versa vast zit maar te zwijgen. Voor de firma die in de States met de installatie van het systeem wordt belast overigens een aardig ordertje van zo’n 1 à 2 miljoen dollar per toestel. De meeste kans daarop maakt de Texaanse onderneming Galaxy Scientific Corporation, die niet alleen de nodige know-how in huis heeft, maar ook over machtige vrienden in Washington beschikt. Vooral dankzij sappige financiële donaties. Een van deze vrienden ontving bijvoorbeeld in het jaar 2000 het ronde bedragje van 10.000 dollar van Galaxy. Het hoogste donatiebedrag dat deze vriend dat jaar ontving van de in totaal 32 bedrijven uit de defensiesfeer die hem stiekten. De naam van die vriend? Curt Weldon. Het Republikeinse Congreslid dat wij al eerder ten tonele voerden in de artikelenserie Shady rond de van het Rotterdamse tableau geschrapte advocaat Geertjan Dolk. Je houd het niet voor possible. De wereld wordt steeds kleiner. Stay tuned.

woensdag 19 augustus-2003
Okke Ornstein is een bezig baasje in het Nederlandse journalistieke wereldje. Hij gaf les aan de School voor Journalistiek, maakte commercials voor grote bedrijven, was ter plekke in Serajevo toen het erom spande, “deed” succesvolle teevee-programma’s als Taxi, Urbania en Op de Wallen, babbelde voor Talk Radio, schreef in de Journalist en het Joods Journaal om vervolgens in 2000 af te reizen naar Panama. Het werd zijn nieuwe uitvalsbasis. Hij verzamelde er interessante stof voor artikelen in Het Parool, het Panamese blad El Siglo en het internet-magazine Narco News Bulletin. Verder produceerde hij er verschillende spraakmakende documentaires. Zoals die over de in Panama gearresteerde Thea Moear, de partner van Mabel Wisse Smit’s jeugdvriend Klaas Bruinsma. En over de val van de voormalige Peruaanse president Fujimori en diens chef van de geheime dienst Vladimiro Montesinos. En met die laatste zijn we bijna waar we wezen willen. Vlak voor zijn arrestatie nam Montesinos namelijk de benen en hopte van hot via Aruba naar her om uit handen van de Peruaanse justitie te blijven. Dat hoppen deed hij met het vliegtuig van de Amerikaanse offshore-gigant Marc Harris, waarover later meer. Maar laten meneer Harris en meneer Ornstein in die tijd nou gelieerd zijn geweest met elkaar. Op zich no sweat. Ware het niet dat meneer Harris op 11 juni jl. in Managua is gearresteerd en met een toestel van de DEA naar Miami is overgebracht. Hij wordt ervan beschuldigd luitjes die hun centjes buiten de belangstelling van Piet Belasting wilden manouvreren grotelijks te hebben leeggehaald en op grote schaal avontuurlijke gelden te hebben witgewassen. Samen met de directieleden van zijn organisatie die enige bekendheid genoten als drugshandelaren. Een van de bij de affaire betrokken banken was het filiaal van de ABN/AMRO in Panama. Maar om nou te zeggen dat dat ons verbaast, nou nee. De klachten aan het adres van Harris zijn niet nieuw. Al in 1996 werd publiekelijk tegen hem geageerd. Dankzij zijn uitstekende contacten in de politieke slangenkuil van Panama bleven juridische stappen tegen Harris echter uit. Maar het ziet er nu toch naar uit dat hij op een doodlopende weg terecht is gekomen en dat de rechtzaak tegen hem in ieder geval de nodige sensatie zal opleveren. En sensatie daar houden we van. Stay tuned.

maandag 1 september-2003
De sinds 2000 vanuit Panama opererende Nederlandse topjournalist Okke Ornstein heeft de laatste maanden een aardig boekje opengedaan over Marc Harris. De van witwassen en zwendel verdachte offshore-gigant die momenteel in een nor van Miami zijn proces afwacht. Volgens Ornstein stonden een stel topfunctionarissen op de payroll van Harris. En niet de lulligste: Winston Spadafora (lid van het Hooggerechtshof), Carlos Barés (hoofd van de Nationale Politie) en George Weeden, een uiterst invloedrijke figuur binnen het apparaat van de Arnulfista partij. Ornstein zou dat van Harris zelf hebben vernomen. Daarmee gaat hij voorbij aan de rol die zijn echtgenote heeft gespeeld binnen de zakelijke organisatie van Harris. Zij tekende namelijk meestal de betaalcheques. Overigens zou Harris nooit rechtstreeks steekpenningen hebben uitgedeeld, maar altijd via zakenpartners, familieleden, bedrijfjes of stichtingen. Om het spoor voor de hem achternazittende honden zo moeilijk mogelijk te maken. Verdere zaken die over Harris aan het licht zijn gekomen na diens arrestatie in Nicaragua hadden betrekking op zijn relaties met andere Panamese politici, de Panamese anti-witwas unit (!), de Nationale Veiligheidsraad en het Openbaar Ministerie onder leiding van José Antonio Sossa. Deze laatste was ondermeer verantwoordelijk voor het onder het tapijt werken van officiële Amerikaanse en Duitse verzoeken om over te gaan tot een onderzoek naar de financiële hoogstandjes van Harris, die hij zich eigen zou hebben gemaakt toen hij in de jaren tachtig activiteiten ontplooide binnen het Iran-Contra circus. In die periode zwaaide generaal Noriega er de scepter. In dat licht is het dus niet vreemd dat naast diens Nicaraguaanse BCCI-vriend mr. Rogér Guevara Mena (zie Shady Brussels 7) ook diens verdediger in de Verenigde Staten mr. Frank A. Rubino (ex-CIA) Marc Harris bijstaat. Niet alleen appels vallen niet ver van de boom. Advocaten ook. Stay tuned.

maandag 1 september-2003
Van tot tijd duikt zijn naam weer eens op in de wat schimmige uithoeken van het internet. James Vassilos. Ooit de privé-advocaat van een onderdirecteur van de CIA en getrouwd met een telg uit de Nederlandse bankiersfamilie Bark. James is inmiddels al weer jaren gescheiden en zag er in de jaren daarna geen been in om wat geheimen van zijn voormalige aangetrouwde familie naar buiten te dragen. Zo hebben wij al eens gewezen op de rol die zijn vroegere zwager Theo Bark als vertegenwoordiger van de ABN/AMRO in het uiteenvallende oostblok zou hebben gespeeld bij het verdonkeremanen van de Russische goudvoorraad ten tijde van Jeltsin. Al dan niet in samenwerking met Dirk de Groot, bekend van de duistere onderneming Mississippi en een knock-outoverwinning in de eerste ronde van het gevecht versus OvJ Joost Tonino. Via Zürich zou een deel van de blinkende Russische voorraad in Chicago terecht zijn gekomen dankzij de diensten van een Duitse pakketdienst. In de “windy city” zou de ABN/AMRO volgens Vassilos het vervolgens gebruikt hebben bij de aankoop van de bank LaSalle. Verder zou zwager Theo hem de fijne kneepjes van het internationale witwassen hebben bijgebracht. Kennelijk vielen die lessen niet op onvruchtbare grond. Zo troffen kennissen van James bij gelegenheid in diens auto een pakket van 500.000 aandelen van de Venezuela Telephone Company aan. Niet veel later werd diezelfde telefoononderneming ervan beschuldigd betrokken te zijn bij een witwasoperatie van drugsrevenuën. Of (ex-) zwager Theo en/of diens werkgever actief zijn geweest bij Vassilos’ geschuifel met Venezolaanse aandelen vermeldt de historie helaas niet. Maar echt verwonderen zou het ons niet. Alleen al vanwege het feit dat de naam van De Bank ook weer is gevallen in de Caraïbische perikelen rond de ondermeer van witwassen beschuldigde Amerikaanse offshore-koning Marc Harris (zie De doos van Pandora 3).

vrijdag 11 april-2008
Schrijft Gekke Koe-journalist Daniel Hopsicker een paar dagen geleden, dat ene Marc Harris betrokken was bij de vlucht van de Skyway DC-9, die twee jaar geleden een slordige 5,5 ton coke wat ongelukkig in Mexico aan de grond zette. Nee, niet indaflesh, want Marc zit momenteel 17 jaar kruipruimte uit in een Amerikaans budgethotel (1). Nee, het ging om een stel van zijn ouwe makkers, die zich al decennia ongestraft schuldig maken aan het opzetten en laten ploffen van investeringsmaatschappijtjes in het Caraibisch gebied. Zeg maar op zo'n beetje dezelfde manier als onze eigen groenvehikels in Costa Rica. Alleen gaat het in het Amerikaanse geval om echte topjongens, want Marc ging niet om met simpele oetlullen. Zo was ie naar eigen zeggen bijvoorbeeld een gappie van John Singlaub, die indertijd furore maakte bij de coke-voor-wapens-deals binnen het kader van de Iran Contra-affaire. Verder maakte Marc zich ooit verdienstelijk door Vladimiro Montesinos een jet ter beschikking stellen om via Aruba de poten te nemen uit Peru, waar ie jarenlang de functie van spionagetsaar had bekleed tijdens het regime van prez Fujimori. En geloof het of niet maar in Skyway-verband valt ook de naam van de Saoedische aartszwendelaar Adnan Khashoggi, de ouwe gabber van prins Bernhard en ook al een grote speler binnen het Iran Contra-complex (2).
O ja, bijna vergeten. Okke Ornstein. Onze correspondent in Panama, die via zijn echtgenote en personeelsleden zulke warme betrekkingen met Marc Harris onderhield en in 2007 nog in het nieuws kwam door ernstige strubbelingen rond zijn investeringsmaatschappij Tulip Fund (3). Beleggen en ondeugende middelen. In de Caraiben zijn het net neefjes van elkaar. Stay tuned.

1. Voor wat meer info over Harris kunt u het beste even op de knop van onze zoekmachine drukken.
2. Zie voor verklaringen over prins Bernhard's drugsconnectie bijvoorbeeld het artikel "De Bank" op de site van De Morgenster of het artikel "Bende" van 10 maart jl. Voor de avonturen van Adnan in dit verband verwijzen wij graag naar de serie "Air Holland en de Khashoggi-connectie" (zie elektronisch archief).
3. Zie voor Okke eveneens eerdere afleveringen van deze serie uit 2003 (gebruik zoekmachine)

zondag 31 augustus-2008
Je zal toch een nette familie in Namen wezen met niks op je kerfstok en je krijgt daar plotseling bezoek van een paar vreemde snoeshanen. Journalisten! Helemaal uit Mexico! Flopperdeflop, da's schrikken. En dan vragen ze of je iets weet van Dehydration Technologies. Quoi? Dehydration Technologies. Mais non, daar wist de familie niks van. Bonjour messieurs. Deur dicht. Rapidement even een hartversterker en mamman bellen. Dat is toch affreux non?
De snoeshanen waren wel degelijk Mexicaanse journalisten. En ze waren niet toevallig aan de deur bij die Belgische familie. Dat adres stond namelijk in de officiele gegevens van Dehydration Technologies. Alleen, het klopte niet. Zoals er meer niet klopte bij de groente en fruitonderneming van Jean-Martin Popiel. Een Poolse graaf, die zijn gehavende kasteel in Kurozweki aan het eind van de oorlog verliet bij de nadering van de Ruskies, maar het in 1994 goddank weer in bezit kreeg en het daarna keurig liet opknappen met poen uit allerlei internationale cultuurpotten.
Dehydration Technologies bleek drie filialen buiten Belgie te hebben: Polen, Honduras en de Verenigde Staten. Dat laatste filiaal was gevestigd in Alexandria, Virginia (1) en stond onder leiding van ene Paul Popiel, die als adres opgaf: Ul. Zamkowa 3, Kurozweki, 28 200 Staszow, Polska. Dat kan twee dingen beteken: of Paul is de broer van Jean-Martin, of Jean Martin is gewoon Paul. En pas op, die Paul Popiel is geen kleine kruimelaar. Integendeel, da's een grote jongen in de financiele wereld en een tijdlang bijvoorbeeld hotemetoot bij de Wereld Bank, waar onze vriend Melkert indertijd zo lekker ethisch bezig was.
Over ethisch gesproken, van de Belgische boekhouding van Popiel's Dehydration Technologies klopte geen moer. Tussen 1994 en 1997 ontving het bedrijf leningen van in totaal 15 meloen dollar uit onbekende bron. En het boekte verliezen van 2,2 meloen dollar op een verkoop van 330.000 dollar. Het hogere rekenwerk dus. Volgens de Belgische fiscale speurneuzen rook het in 't groente- en fruitbedrijfje sterk naar was poeder. En dat werd bevestigd door drie financiele experts die door de Mexicaanse journalisten werden geraadpleegd. Experts overigens die niet graag met hun naam in de krant wilden. Ze waren als de dood. Geen ongewoon verschijnsel in Mexico. Over het netwerk van Polleke Popiel volgende keer meer. Stay tuned.

1. Hoe toevallig. Daar heeft de CIA ook een plekje gevonden.

vrijdag 5 september-2008
Awel. De Belgische bromsnorren hadden dus een witwasluchtje opgesnoven in de groente en fruitnering van de gebroeders Jean-Martin en Polleke Popiel met de wat bizarre naam Dehydration Technologies.
Maar what goes in, must come out. Waar kwam de poen terecht die tussen 1994 en 1997 in Belgie was gewassen? Bij het Institute of International Finance in Puebla, Mexico. Een speciaal voor dit vrolijke kunststukje door ene Miguel Hakim in het leven geschopt vehikel. Het ging in totaal om een slordige half meloen dollar, die via het lokale wisselkantoor van Casa de Cambio in de zak van presidentkandidaat Vicente Fox terechtkwam. Het baasje van Hakim. En zoals wij allen weten werd Vicente, mede dankzij een ronkende campagne, in 2000 president van Mexico. En mede dankzij de helpende handen van Jean-Martin Popiel en diens broer Polleke van de zo keurige Wereldbank.
Intrigerend is natuurlijk wel dat de Casa de Cambio Puebla ook ijverig gebruikt werd voor het wassen van opbrengsten uit de handel van verdwazende middelen. Nog gekker: de Casa was ook betrokken bij de aankoop van een hele luchtvloot die voor het vervoer van die middelen moest zorgen voor het Sinaloa Kartel. Een van de gekochte kisten werd in 2006 met een leuke lading coke op een merkwaardige plek in Mexico aan de grond gezet en schielijk door de bemanning verlaten. Een ander werd een jaar later met eenzelfde soort lading nog slordiger geparkeerd op Mexicaanse bodem (1). Het onderzoek bracht aan het licht dat de toestellen ook baardvluchten hadden uitgevoerd ten behoeve van de CIA. En wie denkt dan niet meteen terug aan die goeie ouwe tijd van Air America, de Iran-Contra, de wapens voor drugsvluchtjes etcetera?
En net als toen worden ook nu geen Amerikanski's voor de kadi gesleurd. Wel Mexicanen.
Een van de Mexen die in dit verband wordt gezocht is een broer van Carlos Gutierrez de Velasco. Pater familias en eigenaar van de Casa de Cambio Puebla. Die is over dit selectieve vervolgbeleid knap pissig en heeft aangekondigd zo nodig gas te zullen geven. En de namen te noemen van hoge Amerikaanse jongens die bij de affaire betrokken waren.
Houden wij erg van.

(1) Zie hiervoor bijvoorbeeld ""Here we go again" dd. 8 oktober 2007

Time flies. Afgelopen weekend werden we verrast met dit bericht. Over de arrestatie van Okke Ornstein in Panama. Natuurlijk in Panama zou je haast zeggen. Want je kan bijvoorbeeld Noriega in een kerker lazeren en Papers publiceren tot je groen links ziet, er verandert daar niks. Wij hebben in de loop der jaren ook de nodige pesos over dat land in het zakje gedaan. Met name in de series "Een specht maakt nog geen zomer", Octopussy en in de onderhavige serie uit 2003 (!). En laten we daarin nou ook al aandacht besteden aan de activiteiten van Okke (1). Zoals gezegd, time flies.

(1) Zie de afleveringen 4 en 5 uit begin september 2003.

Nee. Het gaat dit keer niet over baronnen op een brommer, moorden op bestelling, moorden bij vergissing en meer van dat soort feestartikelen. Het gaat om de handel in verwarrende middelen en de economie. Daarover neuzelen experts van over de hele wereld drie dagen lang in de ouwe Van Nelle fabriek in 010 onder leiding van de Amerikaanse DEA en haar enthousiaste Nederlandse tovenaarsleerlingen. Van tijd tot tijd wakker geschud met een koppie van Douwe en een koekie van Verkade. Verrassende middelen zijn de derde commodity op aarde. Na olie en wapens. Volgens minister Grapkeutel draait Nederland een jaarlijkse omzet van 3 miljard en het Derde Rijk 24 miljard. Zullen de krappe cijfers van binnen de officiële witte lijntjes zijn. Buiten die lijntjes mogen we een veelvoud daarvan veronderstellen. Daar zit trouwens meteen het probleem. Want als je serieus probeert om via de licht ridicule war on drugs dat stukje wereldeconomie een downer te geven haal je een flink zootje financieel-economische problemen in huis. En raken we een hoeveelheid cashcowmelk kwijt die we in moeilijke tijden nodig hebben om de banken, het internationale bedrijfsleven en misdaadverslaggevers overeind te houden. Zoals we bij de laatste crisis aan de weet kwamen. Vandaar dat we regelmatig wel iets horen over de geweldige successen bij de strijd tegen de georganiseerde stouterikken, maar heel mondjesmaat over de samenwerking van met name de DEA en CIA met de echte baronnen van de misdaad. Baronnen uit de contreien van Bilderberg en andere gelijksoortige kongsies, die ongelooflijk veel poen nodig hebben om hun dodelijke Strategospelletjes te kunnen spelen. En daarom bijvoorbeeld nog steeds ten koste van alles de Afghaanse hero- en Colombiaanse cocamarkt openhouden. Een goed voorbeeld van hoe zoiets werkt is de hier al vaker aangehaalde geschiedenis van Barry Seal, die zowel voor de DEA als de CIA in het veld was tijdens de Iran Contra-affaire in de jaren tachtig en over wie onlangs een volstrekt belachelijke film met Tom Cruise het grote publiek werd ingeslingerd (1). Gezien? Nee. Maar we weten zeker dat de volgende uitspraak van Barry over de jongens van Bush niet in het scenario is opgenomen. Komt ie:

“Yup, that's what I'm telling ya. A guy in Florida who flipped for the DEA has got the goods on the Bush boys. Now I heard this earlier from a reliable source in Colombia, but I just sat on it then, waiting to use it as a trump card, if I ever needed it. I even have surveillance videos catching the Bush boys red-handed. I consider this stuff my insurance policy. It makes me and my mole on the inside that's feeding the stuff to me invincible”.

Het was duidelijk. Barry was een loose cannon geworden, maar zeker niet invincible. Op 17 februari 1986 werd de kaars bij hem uitgeblazen. Daarmee kwam uiteraard geen einde aan de lucratieve wapen -voor-drugshandel binnen de Iran-Contra onderneming. Nog maar een een kwootje. Uit een oorspronkelijk geheim epistel daarover. Inclusief wat Nederlands/Belgische inbreng. Komt ie:

“Even with the demise of Seal, activity at the airfield[van Mena, Arkansas,red.] continued. There is continuous traffic from C-130 aircraft belonging to Hercules Airlift Corporation. Fokker Aircraft of Antwerp Belgium has set up shop at this airstrip and is purported to be involved in outfitting aircraft with very high tech gear.”

Wij wensen de aanwezigen bij Van Nelle nog een paar genoeglijke dagen en houden ons aanbevolen voor het eindrapport. Wij willen ook wel eens lachen. Stay tuned (JP).

(1) Er gaat een verhaal dat Tom ook in het echie iets met Witte Reus vandoen heeft en dat in dit verband het Scientology-schip de Freewinds niet voor niks in het Caraïbisch gebied rondlaveert. Komen we nog op terug.