Skip to main content

Al meer dan 50 jaar gaan er geruchten over de dood van Christiaan Lindemans, beter bekend als King Kong. Was het nou zelfmoord of werd hij toch een handje geholpen? Dat Lindemans Operatie Market Garden (de slag om Arnhem) had verraden, - waardoor de oorlog in West Europa een half jaar langer duurde en het westen van het land een hongerwinter door moest maken - was al een aantal jaren geen geheim meer. De grote vraag was hóe Lindemans aan zijn informatie gekomen was, uit de mond van loslippige Engelse of Canadese officieren, of uit die van Prins Bernhard? In elk geval bleek dat de staf van en Prins Bernhard zelf groot vertrouwen bleven houden in Lindemans; terwijl bij de engelse en canadese veiligheidsdiensten het wantrouwen tegen Lindemans groeide. De dood van Lindemans in 1946 kwam in elk geval zeer gelegen, motief genoeg; maar was het nou zelfmoord of moord?

Voor de nederlandse geschiedkundigen was dat vraagstuk iets dat gedurende lange tijd vooral in de establishmentsgetrouwe handen van dr. L. de Jong thuishoorde, die had in dit land zo ongeveer het monopolie op onderzoek naar de tweede wereldoorlog. In 1979 publiceert de Jong deel 10-A van zijn visie op de geschiedenis van Nederland in de Tweede wereldoorlog en concludeert daarin dat Lindemans de verrader van Arnhem was. In het midden van de jaren 80 zijn het dan ook zowel amateur historici als (vasthoudende) journalisten van het Haarlems Dagblad en de Haagse Post die nieuw, geheim historisch materiaal weten aan te dragen waardoor de hele affaire nieuw leven werd ingeblazen en De Jong zijn mening op onderdelen herziet.

Bob de Graaff (die zich zo langzamerhand ontpopt als de Lou de Jong van de Nederlandse spionageschiedenis) heeft, volgens eigen zeggen, de ware oorzaak van het overlijden in 1946 van Christiaan Lindemans opgehelderd. In zijn boek "De dood van een dubbelspion" dat gebaseerd is op enkele nieuwe bronnen, voornamelijk twee brieven van de hand van de verpleegster (en jeugdvriendin) Tine Onderdelinden, - welke werkzaam was in de gevangenis te Scheveningen en "iets had" met Chr. Lindemans - luidt de conclusie van de Graaff: zelfmoord, zaak afgedaan.
"De dood van een dubbelspion" telt, buiten de inleiding, voetnoten en index in totaal zo'n 100tal pagina's; waarvan een niet gering deel met soms kleine redactionele wijzigingen rechtstreeks overgenomen is uit een eerdere publicatie uit 1992 van de hand van de Graaff over King Kong; "Spion in de tuin" geheten. Het echte nieuws in "De dood van een dubbelspion" wordt gevormd door het 25 pagina's tellende hoofdstuk: Demasqué van een desperado, met de twee eerder genoemde brieven, alsmede een op nieuwe gegevens gebaseerde analyse van de tocht met de zieke Lindemans langs verschillende Haagse ziekenhuizen.
Wat dit laatste betreft denkt Frans Dekkers in zijn in 1986 verschenen boek "King Kong, Leven dood en opstanding van een verrader" aan te tonen dat er sprake is van twee elkaar tegensprekende verklaringen; waarbij in één geval sprake is van vervoer per GGD ambulance en een ander geval van vervoer per gevangenisambulance. De Graaff, zich baserend op de verklaringen van zowel de Haagse gemeentepolitie als op een verklaring gedateerd 29 juli 1946 van H. Schokking (tijdelijk commandante van de vrouwenafdeling van de gevangenis), toont aan dat er alleen sprake is van een GGD ambulance.
Verder zijn er de twee brieven van Onderdelinden, uit één ervan blijkt dat er sprake zou zijn van een door beiden te plegen zelfmoord. Tja, het staat op papier dus: zelfmoord.
Raadselen opgelost, aldus de Graaff????

B. Porter (een collega-historicus van de Graaff) stelt in "Plots ans Paranoia", pag viii, dat alle bewijzen op het gebied van spionage en contraspionage onbetrouwbaar zijn, aangezien alle spionnen en geheime agenten leugenaars zijn, getraind in technieken van deceptie en dissimulatie; "who are just as likely to fake the historical record as anything else. This is why the first rule for the reader of any book about secret services, including this one, is not to trust a word of it."
Thomas Ross, die de zelfmoord ziet als een operatie, gevolgd door een cover-up, stelde in een reactie op de Graaff (HP/de Tijd 31/1/1997) een aantal opengebleven vragen aan de orde, waaronder de vraag wanneer precies dan die brieven geschreven zouden zijn, voor of na de zelfmoord?
Nee, vooralsnog lijkt de dood van Lindemans nog geen case closed te zijn.

Overigens, dat het niet alleen met de historische kennis van Tweede Kamerleden slecht gesteld is blijkt uit het volgende: in één van de recensies van "De dood van een dubbelspion" in een landelijk dagblad, stond als illustratie een foto van King Kong afgedrukt, juist ja van die King Kong uit Hollywood.

"De dood van een dubbelspion" is verschenen bij Sdu Uitgevers, DenHaag, ISBN 90 12 08388 5; 152 pag. (incl. personenindex).

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 306, februari 1997

  • Datum: .

zondag 26 november-2006
Als we Alexander Litvinenko, Boris Berezovsky en Peter d’Hamecourt mogen geloven is Vladimir Putin een boef. Kunnen we een eind in meegaan. Maar is die status net zo uitzonderlijk in de internationale politiek als polonium in een Londense sushibar? Nee.
Geen excuus, maar toch. Lulliger is, dat bovengenoemde aanklagers en vrijwel de hele batterij aan nieuwsvodden tussen Wellington en Hilversum kritiekloos meegingen in de premisse dat de nieuwe tsaar in Moskou ook een domme boef is. Want het is niet zo’n beetje dom een voormalige werknemer van je voornaamste speurneuzenfirma te vermoorden door een uiterst zeldzaam radioactief stofje in zijn lijf te smokkelen. Wat is er mis met een fris autoongeluk, een vrolijk fluitende kogel uit een dakgoot, een iets te lange duik in de badkuip of een ongelukkige val van een kalkrots bij Dover? Dan krijg je natuurlijk dezelfde reacties, maar je voorkomt in ieder geval dat je slachtoffer zielig vanuit een ziekenhuisbed zijn laatste verklaring kan dicteren aan een medevennoot van de firma Berezovsky. En als je hem dan toch vergiftigen wil waarom dan in godesnaam polonium? Er zijn stoffen die al dan niet in combinatie met rauwe vis hetzelfde effect hebben, maar na gebruik onvindbaar zijn. Kortom, er is iets fishy met die dood van dear old Alexander.
Bovendien is er ook nog geen antwoord op de vraag waaróm hij naar de eeuwige gulag is gestuurd. In eerste instantie werd gemeld dat hij in het bezit was van het nodige materiaal over de achtergronden van de moord op de journaliste/activiste Anna Politkovskaja begin oktober in Moskou. Kan. Maar later kwam naar buiten dat Litvinenko kortgeleden in Israël een bezoekje had gebracht aan de vroegere CEO van de oliegigant Yukos, Leonid Nevzlin. Om hem wat documenten te overhandigen. Wat voor documenten? Weten we niet. Liggen nu bij de Londense bromsnorren. Maar het is in ieder geval interessant dat het voortijdig heengaan van de voormalige KGB-er (FSB-er) in verband wordt gebracht met de affaire rond het open Yukos-riool, waarin bijvoorbeeld ook Stephen Curtis vorig jaar september zijn einde vond. De ontwerper en laatste beheerder van dat riool, dat zich zelfs uitstrekte tot de Bermuda Commercial Bank van de Nederlandse oliezwendelaar John Deuss (1).
Om welke reden dan ook, het blijft mogelijk dat Putin vriend Litvinenko heeft laten opruimen. Maar erg waarschijnlijk is het niet. Al was het alleen maar omdat hij net bezig was om zijn banden met de Europese Unie te verstevigen en toe te treden tot de Wereld Handels Organisatie. En dan kan je dit gebroddel niet gebruiken. De enigen die baat hadden bij de theatrale dood van Litvinenko waren Putin’s oligarchische tegenstanders, die ooit hun moederland schielijk met geld en goederen moesten verlaten om te ontkomen aan het lot van collega’s als Khodorkovsky en Lebedev. Dus dat zou ook nog kunnen. En never say never. Stay tuned...

(1) Zie “Deuss en de Ruski’s” dd. 8 november 2006

  • Datum: .

dinsdag 28 november-2006
In Londen speurt een hele ploeg specialisten naar sporen van dat polonium 210 waarmee oud-FSB-er Alexander Litvinenko naar de eeuwige gulag is gestuurd. Inmiddels hebben de nijvere jongens en meisjes niet alleen verhoogde radio-activiteit gemeten in de inmiddels nauwelijks nog een rauw sprotje verkopende sushibar, Alexander’s woning, Alexander’s kantoor en Alexander’s ziekenhuis, maar ook in een bar van een hotel in Mayfair, een posh optrekje daarnaast en een duur kantoorpand in dezelfde buurt. In dat laatste pand zijn twee interessante ondernemingen op het gebied van beveiliging en zogenaamde risk control gevestigd: Titon International en Erynis UK. Allebei volgestouwd met voormalige kanonnen uit de speurneuzenwereld, de fraudebestrijding, de SAS, de Londense bromsnorrenvereniging, de New Yorkse drugs- en witwasbestrijding en Zuidafrikaanse boorden, die huurlingen naar bijvoorbeeld Irak sturen om koste wat kost de bedreigde oliebronnen te beschermen. Een gebouw vol narigheid dus. En juist daar is onze vriend Litvinenko ook langs geweest om even te babbelen. Waarover? Dat wilde een woordvoerder van Erynis niet zeggen. Nee, nee. Maar veel moois kan het niet zijn geweest. Wij houden voor u de vinger aan de in het donker opgloeiende pols. Stay calm and tuned.

  • Datum: .

woensdag 29 november-2006
Gisteren meldden wij al dat poloniumslikker Alexander Litvinenko ook zijn sporen had uitgezet in een kantoorgebouw in het Londense Mayfair. Het bleek te gaan om het adres Grosvenor Square 25, waar de voormalige FSB-officier een enigmatisch bezoekje bracht aan een paar internationale security en risk control ondernemingen, Titon en Erynis. Geen bedrijfjes die je morgen zou inhuren voor de viering van je 25-jarig huwelijksfeest, maar we zullen maar zeggen dat ook dirty work gedaan moet worden. Nou is inmiddels naar buiten gekomen dat het betrokken gebouw eigendom is van Boris Berezovsky. De oligarchangel van de Russische media die net als polo-Alexander zijn moederland schielijk moest verlaten toen Putin het Jeltsindrankorgel in de remise had gereden. Gelukkig had ie zijn centen nog en kocht daarmee ondermeer Grosvenor Square 25. Daar bleef het niet bij, want Boris had heel véél centjes meegejat, sorry, meegenomen. Hij kocht voor zichzelf ook wat leuke kantoorruimte op Downstreet 7. Zwaarbewaakte ruimte. En daarmee komen we wel op het terrein van Titon en Erynis. Maar laten we geen voorbarige conclusies trekken. Ook niet uit het feit dat Alexander ook dààr zijn nucleaire sporen heeft achtergelaten. Want Boris en Alexander waren goeie vrienden met een gemeenschappelijke vijand: Vladimir Putin, de schurk in het Kremlin. Tenminste, zo is het ons altijd voorgeschoteld. Maar dit soort heren heeft vaak dubbele agenda’s. Zelfs ten opzichte van elkaar. En stel, dat Boris dat laatste in de smiezen heeft gekregen, dan was Alexander disposable en kon van zijn vroegtijdig heengaan een dramatische publiciteitsstunt worden gebroddeld. Waarbij die schooier in het Kremlin met zijn gezeik in de energiesfeer de inktzwarte Piet kreeg en dat was mooi meegenomen. Dat laatste is puur speculeren, maar hé, mogen wij ook eens? Stay tuned.

  • Datum: .

donderdag 7 december-2006
What comes up, must come down. Van de tsnunami aan sympathie voor de zo poloniaal overleden Alexander Litvinenko is nog maar een straffe deining over. En van zijn laatste dramatische beschuldiging dat “Poetipoe” achter zijn bizarre liquidatie zat blijft zo langzamerhand ook geen vlooienkloten meer over. Goed, er is een Brits onderzoeksteam aan het grutten in Moskou. En ja, er is ook hijgend gemeld dat er in een kuipje bij Arsenal ook licht nucleaire sporen aangetroffen. Maar wat zegt dat? Misschien heeft Arsène Wenger daar wel een scheet gelaten. Nee, de saamhorigheid bij de westerse mainstream-pers om Vladje P. de hele zaak in zijn maatje 44 te schuiven is haast net zo aandoenlijk als Kniertje bij windkracht elf op de pier in Scheveningen.
Maar er zijn gelukkig ook nog alternatieve geluiden. Zo zou Litvinenko zelf aan een in Londen gevestigde landgenote hebben verteld dat ie allerlei luitjes uit de Russische nomenclatura plus een fris bosje oli(e)garchen chanteerde met materiaal uit de archieven van zijn vroegere werkgever. Gewoon voor de poen. In dat licht is zijn eerder in deze serie voor het souffleurshokje gesleepte trip naar Israël uiterst interessant. Hij bezocht daar de gevluchte Leonid Nevzlin, een van de oude toppers van het om hals gebrachte Yukos-imperium. Niet om samen met Leonid een ouwerwets bordje zuurkoolsoep te verorberen en for old time’s sake een flesje Samagon achterover te jassen, maar om hem te verrassen met een dossier dat vol details zou staan over de vileine rol van Vladje P. en zijn gevolg bij het ontmantelen van Yukos.
Nou is het leuke, dat ze in Moskou heel toevallig vriend Nevzlin heel graag voor de kadi zouden willen trekken wegens criminele hoogstandjes op financieel gebied uit zijn Yukos-periode en daarom Israël hebben verzocht om zijn uitlevering. Normaliter belandt zo’n verzoek in Jerusalem op bijzonder kale rotsen, maar in dit geval krabben de autoriteiten zich toch duchtig onder de keppel. De Ruskies hebben namelijk vrij recent vier Israëlische handelaren in diamanten en andere glimmers in een kerker geworpen wegens smokkel. Er bestaat weliswaar een bilaterale overeenkomst waarbij in dit soort gevallen de betrokken onverlaten in eigen land hun straf mogen uitzitten. Maar de Russische apparatchiks zagen hun kans schoon en stelden een ruil voor: die vier Israëlische smokkelaars tegen die ene Yukos-boy. Vriend Nevzlin zag zijn geest al zweven en riep de hulp in van Litvinenko om zich te wapenen. Kostte zonder twijfel wat shekels, maar de cost gaat nu eenmaal voor de baet uit.
Als we ervan uitgaan dat het dossier inderdaad nuttige informatie bevatte, dan doet zich ondermeer de vraag voor of Litvinenko ook over andere dossiers uit het Yukos-complex beschikte. Bijvoorbeeld over de vorig jaar met een helicopter naar beneden gelazerde Stephen Curtis, Yukos’ webmaster. Of over de inmiddels veilig in Nederland opgeborgen oliboer John Deuss, een financiële associé van dear old Stephen.
Ja, ja, we hebben het al eerder toegegeven, dat is je reinste speculatie. Maar als de mainstream-pers zich daaraan bezondigt, zien wij geen moverende reden om dat niet te doen. Stay tuned.

  • Datum: .

woensdag 13 december-2006
Wel een heel slordige ex-FSB-er. Tenminste, als die meneer Kovtun, die samen met een gabber uit het voormalige FSB-arsenaal Alexander Litvinenko in Londen kwam opzoeken voor een zakendeal, inderdaad de hand heeft gehad in diens bizarre poloniumdood. Vanaf zijn vertrek uit Moskou is ie namelijk met het stralende goedje aan het strooien geweest als Pjotrmanknecht met pepernoten. In het vliegtuig van Moskou naar zijn eerste tussenstop in Hamburg was het al raak. In de taxi naar het huis van zijn gescheiden vrouw en zijn twee kinderen idem. In dat huis dito. In het vliegtuig naar Londen, in zijn hotel, in de bar, op de tribune, waar niet? Zat het in een lekkend flesje eau de toilette of in een buisje okselspray? Zat het in een pakkie sigaretten? De baas van de hemel mag het weten. Maar wist Dmitry Kovtun het zelf ook? Of was ie toch ook een slachtoffer? Chaos troef.
En dan heb je nog die merkwaardige Italiaanse fantasieprofessor Mario Scaramella. De man in de sushibar, die in tegenstelling tot vriend Alexander niks wilde consumeren. Nog niet eens een koppie koffie. De man ook die in het recente verleden in opdracht van een sinistere druiloor uit de partij van Berlusconi wat rotzooi bij mekaar graaide om Romano Prodi ervan te beschuldigen minimaal een informant van de KGB te zijn geweest. Vreemde gozer, maar blijkbaar als verdachte al afgeschreven. Ook al omdat meneer Kovtun in beeld kwam.
Toch blijft Mario interessant, want de vraag waarom hij op stel en sprong Litvinenko in Londen wilde ontmoeten is niet duidelijk. Alles waarmee hij onder de rook van de sushi kwam aanzeilen was namelijk een voddig lijstje namen van luitjes die op de nominatie zouden staan om te worden gekeeld door een Russische veteranenclub. Onder wie Alexander en Mario zelf. Een e-mailtje was eenvoudiger geweest en achteraf vond de ziek, zwak en misselijk geworden Litvinenko dat ook. Alleen kon hij daar verder geen borsjt van maken.
Na het theatrale heengaan van zijn Russische vriend beweerde Mario dat ie ook materiaal over de moord op de Russische journaliste Anna Politkovskaya aan Alexander had overhandigd. Maar helaas, dat was niet meer te checken.
Die informatie van de zo milieu-gevoelige Scaramella was overigens afkomstig uit de koker van ene Yevgeny Limarev. Een duisterling uit de entourage van de ooit naar Londen gevluchte Russische miljardair Boris Berezovsky, die inmiddels volgens bronnen bij de Franse bromsnorrencentrale samen met vrouw en dochter is verdwenen uit zijn stulp in de Alpen. Van een berg afgelazerd? Uit eigen beweging afgereisd naar Sri Lanka of Namibië? Onbekend.
Kortom, het is een zootje, maar of Vlad P. van het Rode Plein nr. 1 in Moskou daar verantwoordelijk voor is, moet toch ernstig worden betwijfeld. Die gaat toch niet een nucleair Klein Duimpje op pad sturen om iemand te kelen. Die weet wel betere methodes. Al was het alleen maar uit eigen ervaring. Stay tuned.

  • Datum: .

donderdag 28 december-2006
Hè, hè. Lekker vlot. Hebben ze in Moskou eindelijk ook deze serie in de smiezen gekregen.
Wat heeft de Russische procureur-generalski gisteren namelijk verklaard? Dat er een speciale speurneuzengroep is samengesteld om uit te vlooien of de in 2003 naar Israël gevluchte Leonid Nevzlin de crime poloniale op ex-spion Alexander Litvinenko heeft geïnitieerd. Nou, dat vroegen wij ons op 26 november al af. Per slot was vriend Litvinenko geen jongen om even lekker mee te gaan smikkelen in een sushibar. Om aan de kost te komen schrok die ouwe KGB-er bijvoorbeeld niet terug voor het chanteren van voormalige oli(e)garchs en andere rijke flessentrekkers, die bij de komst van Putin schielijk met de troika van half zeven uit Rusland waren vertrokken.
Dat rechtvaardigt de vraag waarom Litvinenko kort voor zijn dood nou eigenlijk een bezoek bracht aan ons Leonidke in Israël. Kwam hij daar echt alleen maar om voor een paar grijpshekels een dossier te overhandigen over de vuile rol die verschillende hoge jongens rond Vlad P. hebben gespeeld bij de listige overname van de Yukos-marbles? Of had ie ook een paar duimschroeven bij zich en vond Nevzlin dat even minder prettig?
Maar niet alleen in Moskou is de wind gedraaid, ook in Napels. Daar is cabaretprofessor Mario Scaramella geclipt en vervolgens in Rome achter het gaas gemieterd. De gabber van wijlen Litvinenko wordt aan de tand gevoeld over zijn aandeel in de operatie van een zak vol duistere tutti frutti om een aantal politieke tegenstanders van Silvio Berlusconi tot KGB-informanten te deformeren. Onder wie de huidige premier Romano Prodi. Daarnaast proberen de Italiaanse bromsnorri iets meer aan de weet te komen over Scraramella’s rol bij een paar gevalletjes wapenhandel en het illegaal wegdrukken van puin in een nationaal park bij de Vesuvius.
Het is net een déjà-vu. Nog even en we zijn terug in de goeie ouwe tijd toen oom Licio nog vrolijk toeterend in zijn P-tweetje voorbijreed en je voor de buis kon wegzwijmelen bij La Piovra zonder op de klok te hoeven kijken of de 24 uur al om waren. We zullen er nog van horen. Stay tuned.

  • Datum: .

dinsdag 23 januari-2007
Verdulleme. Dachten we toch met zijn allen dat die schoft van een Dimitri Kovtun wat polonium 210 in de thee van die alleraardigste Alexander Litvinenko had geschud. Tijdens een zakenbabbel in het Londense Milleniumhotel. Blijkt het volgens berichten uit Londen ene “Vladimir” te wezen. Althans, daar gaan zowel de Londense als de Moskouse bromsnorski nu vanuit. Hij zou naast Kovtun in het vliegtuig hebben gezeten, voordat die in Hamburg uitstapte en daar een poloniumspoor achterliet dat zeker goed is voor het organiseren van een paar honderd vossenjachten. Vladimir zou doorgevlogen zijn naar Londen en onder het oog van securityknuppels en aanverwante camera’s met een vals paspoort zijn entree in de UK hebben gemaakt. Daarna zou hij al zwaaiend met een sappig contractje van een Moskous beveiligingsbedrijf contact hebben gezocht met de niet al te vet in zijn roebels zittende Alexander. Duurt een paar dagen en dan maken de twee heren een afspraak. Wat gebeurt er? Als Vlad binnenkomt in Litvinenko’s hotelkamer zit die al te lullen met de inmiddels ook in Londen gearriveerde Kovtun. Nou kan je op zo’n moment uit je neus gaan bikken, nog effe naar de snollen gaan of je opoe bellen in Nizjni Novgorod, maar Vlad besluit een koppie thee te zetten voor Alexander. Bij gebrek aan Natrema pleurt ie er dan een poloniumzoetje in en pats Alex is besmet. Niks geen sushi dus, gewoon thee. En ook al omdat Litvinenko voor ie de lift naar boven nam zijn nakende dood toeschreef aan een FSB-complot onder regie van Vladimir (!) Putin himself, dacht iedereen aan deze kant van de Poolse oostgrens inderdaad aan een Russische opruimingsactie. Maar dan wel via een agent met een hoog Clouseau-gehalte in zijn DNA. Want je hebt maar een stofje polonium nodig om iemand te kelen. Dus waarom een volwaardige FSB-agent dan als een Pietermanknecht overal gaat lopen strooien met dat spul is op zijn minst onhandig. Om niet te zeggen onwaarschijnlijk. Of was de onbekende Vladimir helemaal geen FSB-agent, maar gewoon een slordige handelaar, die in Londen een koper zocht voor zijn dodelijke waar? Kan nog steeds. Daarom vragen wij in arren moede: Wil de ware Vladimir opstaan? Of is die ene al dood? Stay tuned.

  • Datum: .

zondag 28 januari-2007
De berichten over de zoektocht van de Londense en Moskouse bromsnorski naar de Russische onverlaat Vladimir X, waren nog maar koud de deur uit of hoppa de koers werd alweer gewijzigd. Niet deze Vladi is in de ogen van Scotland Yard nu de lowlife die bij de inmiddels heilig verklaarde ex-KGB-er Alexander Litvinenko een poloniumzoetje in zijn thee had laten plompen, maar Litvi’s ex-collega Andrei Lugovoy. Die had ook met zijn snufferd bij het gesprek gezeten op Litvinenko’s kamer in het Millenium hotel. En wat denk je wat? Hij had het nucleaire extraatje niet in Alexander’s kòppie gedaan. Nee, hij had het in het theepotje gemikt. Volgens de hijgende mainstreampers zijn de Sherlocks tot die conclusie gekomen na de recente vondst van het potje in kwestie, waarin nog een flinke meute Polonium-moleculen vrolijk een hurkendans uitvoerde ondanks een tsunami aan sunnige vaatwasbeurten. Stevig spul dat polonium.
Dus let nou even op hè: niet die Dimitri Kovtun of die Vladimir X hebben een heel stel passagiersjets, taxi’s, kroegen, hotels, lounches, retirades, een sushibar, een voetbaltribune en een theepot gepoloniseerd om die ene Putinontkenner een enkeltje hemel te bezorgen, maar Andrei Lugovoy.
Zie het voor je? Litvi zet een potje thee, gaat even doen wat onze gevederde vrienden nooit doen, Lugo gooit wat polonium in het potje (Dimitri en Vladimir zien niks, want die zijn net even bezig met een spelletje Russische roulette), Litvi komt terug en schenkt een koppie in, de anderen bedanken, Litvi drinkt zijn koppie leeg en kedeng kedeng de trein naar Alexander’s stazione termini gaat op weg. Briljant!!!
Tenzij het potje thee kant en klaar is gebracht na een belletje roomservice. Kijk, dan wordt het weer heel anders. Dan kan het ook een branchegenoot zijn geweest van die bitch die in een Parijs hotel je ontbijt op bed verpest met de kreet “Ja zekèèèr, de hypothekèèèr”. Of een Russische geheime Yuri in de keuken van het Milleniumhotel. Of Inspector Gadget. Wij houden voor u de vinger aan de nog kloppende pols. Stay tuned.

  • Datum: .

maandag 14 november-2011
De rechterlijke molens mogen bij ons dan toe zijn aan een flinke klodder ooievaarskuitenvet en een Beaufortje van zes à zeven, aan de overkant van het plasje draaien ze ook als een vierkant wiel van een slakkenrollator. Neem bijvoorbeeld het proces rond de voormalige Russische spionagesmurf Alexander Litvinenko die na een rondje polonium eind 2006 in Londen werd overgeplaatst naar de goddellijke goelag. Heel lang werd ons voorgehouden dat oud-KGB-er Andrey Lugovoy vriend Alexander een das had omgedaan. Maar plotseling hebben de Britse nulsmurfen de status van Andrey's collega Dimitry Kovtun veranderd. Dankzij onlangs aangereikte paperassen is Dimitry van de getuigendivisie ineens gepromoveerd naar de verdachtenleague. Het fijne ervan is nog niet geserveerd, maar staat wel als hoofdgerecht op het menu. We laten ons verrassen.
Overigens zitten de Ruskies ook niet stil binnen dit dossier. Toen de zaak ernstige vormen begon aan te nemen werd eind 2007 het Britse consulaat in Sint Petersburg gesloten, omdat het illegaal opereerde en zich daarbij schuldig had gemaakt aan belastingfraude. Het baasje van de outfit was Stephen Kinnock. De zoon van de ouwe Kinnock, die leider van de Labouroppositie was tot ie een ounce woog en daarna nog een tijdje in Brussel zakken heeft gevuld als Euro Commissaris.
Een maandje na de sluiting gooide Stephen zijn tent in Sint Petersburg weer open en verklaarde, dat de Russen een dikke konden krijgen. Een paar dagen later verdween hij in een kruipruimte wegens rijden met een slok op. Hij weigerde in een pijp te blazen, bracht zijn diplomatieke onschendbaarheid ter tafel en vertrok een dag later naar Kopenhagen, waar pappa zijn sociaal-democratische vrouwtje en zijn koters in de armen sloot.
Maar de Borissen en Kalinka's waren nog niet klaar met Stephen. Een paar dagen voordat in september dit jaar datzelfde vrouwtje, Helle Thorning- Schmidt, de eerste Deense première werd meldde een dagvod, dat haar echtgenoot in zijn consulaire periode een jonge snol had gehopst. Vervolgens deed een naamloze blogger nog een extra kopeke in het zakje. Stephen was een homo en het was eigenlijk schandalig, dat de Russische spionagesmurfen dat nooit naar buiten hadden getild.
Kan je natuurlijk je schouderpartij ophalen en als goedbetaald lid van het World Economic Forum fluitend verder gaan, maar allicht dat zulke Moskouse dissonanten blijven hangen in het collectieve geheugen. Dus Stephen overweegt nu juridische stappen tegen het vod en de blogger in Sint Petersburg. Advies van ons bij Kleintje Muurkrant: Forget it, Stephen. Gewoon doorfluiten. Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen.
Wat een snufje polonium al niet teweeg kan brengen. Stay tuned.

  • Datum: .

Oh, wat zou het heerlijk zijn. Als we de dood van Alexander Litvinenko ook nog effies in maatje 44 van Putin konden schuiven. In Londen zijn onlangs de gerechtelijke theaterdeuren opengegaan voor een nieuwe versie van het toneelstuk “Alex goes polonium”. En helaas moeten we zeggen dat de openingsscènes er al niet goed uitzien. Daarin babbelt de doodzieke Litvinenko met twee speursmurfen van Scotland Yard over zijn laatste fatale ontmoeting met de Russische zakenman Andrei Lugovoi in de bar van het prettig dure Millenium Hotel. Andrei had niet veel tijd, want hij wilde samen met zijn zoontje Sasha naar een wedstrijd van Arsenal en dan is het een beetje slordig als je te laat bent voor het eerste tikkie. Er stond een pot thee op tafel met een paar koppies en wat glaasjes. Tijdens de conversatie maakte een ober zijn opwachting en Lugovoi vroeg aan Litvinenko of hij misschien wat gebruiken wilde. Litvinenko bedankte. Toen het langzamerhand tijd werd om op te stappen zei Lugovoi volgens Litvinenko: “O.K., we gaan nu weg, maar er zit nog wat thee in de pot. Als je trek hebt, ga je gang“. Inmiddels was de Dritte im Spiel, Dimitry Kovtun, gearriveerd en Lugovoi vroeg de ober om een schoon koppie. Hij verdween even van het toneel om Sasha op te halen en in die tijd besloot Litvinenko toch maar om wat thee te nemen. Die was al wat koud en er zat geen suiker in. Dus na een paar slokkies had Litvinenko er al tabak van. Volgens alle verhalen die later in omloop werden gebracht had ie met die paar slokkies toch een flinke hoeveelheid zwaar radioactief polonium in zijn keelsgat gegoten, die vriend Lugovoi erin zou hebben gedropt. Even later keerde die boosdoener terug in de bar. Met zijn zoontje. Lugovoi tegen zijn koter: “Dit is oom Alexander Sasha, geef hem maar een hand”. Daarna vertrok het stel naar Arsenal.
Nou weten we niet hoe het met u is, maar als je net een meneer een dodelijke dosis polonium hebt toegediend, waardoor die meneer haast oplichtte als een ouwe Philipsbol van 100 Watt, laat je dan je kind die meneer een hand geven? Het blijft een zwak scenario, maar misschien hebben de schrijvers in de tweede acte nog een verrassing in het script aangebracht. Een God uit de machine of zo. Waardoor Putin alsnog wordt geMHzeventiend. Nou, eerst maar een koppie thee. Stay tuned. 

  • Datum: .

Groot nieuws gisteren. Een Britse onderzoekpruik was na het horen van 65 getuigen tot de conclusie gekomen, dat ex-FSB-er Andrei Lugovoy “vermoedelijk” de moordenaar was van ex-FSB-er Aleksander Litvinov. En dat Andrei de opdracht om Aleks te kelen “vermoedelijk” van ex-FSB-er Vlad Putin had gekregen. Kan het? Alles kan. Al was de operatie, zoals die bij ons is binnengelepeld, wel heel knullig uitgevoerd. Voormalig agent Lugovoy als een soort reïncarnatie van Klein Duimpje met in plaats van stukjes brood stukjes polonium rondstrooiend. Een dodelijk goedje voor zover wij weten, maar gek genoeg hebben we nooit vernomen wie buiten Litvinenko nog meer het loodje heeft gelegd. Bijvoorbeeld in het vliegtuig waarmee Lugovoy van Moskou naar Hamburg vloog. Of op de tribune bij Arsenal. In ieder geval had voornoemde pruik blijkbaar genoeg bij elkaar geharkt om Putin weer een zetje te kunnen geven. Dat was nodig, want zelfs Hill Clinton leek toenadering te zoeken tot Vlad en gekker moet het niet worden.
Nu we hebben gezien hoe je van geen nieuws toch nieuws kan maken willen wij ook wel eens een paar balletjes opgooien en zien waar ze terechtkomen. Komen ze:
Diederik Samsom heeft “vermoedelijk” gelekt uit de commissie Stiekem.
Mark Rutte is “vermoedelijk” een kastbewoner.
Fred Teeven is “vermoedelijk” een dealer.
Joris Demmink heeft “vermoedelijk” aandelen in de Efteling.
Novak Djokovic heeft “vermoedelijk” matches gefixt.
Hui Wang heeft “vermoedelijk” via ADO poen witgewassen.
Prins Charles heeft “vermoedelijk” opdracht gegeven Diana te kelen.
Als u er nog een paar weet houden we ons aanbevolen. En mocht u na het lezen van al het nieuws over het Britse eindrapport inzake de poloniumdood van Litvinenko wat tegengif willen innemen dan is deze serie vermoedelijk een prima middeltje. Stay tuned.

  • Datum: .

Groot nieuws gisteren. Een Britse onderzoekpruik was na het horen van 65 getuigen tot de conclusie gekomen, dat ex-FSB-er Andrei Lugovoy “vermoedelijk” de moordenaar was van ex-FSB-er Aleksander Litvinov. En dat Andrei de opdracht om Aleks te kelen “vermoedelijk” van ex-FSB-er Vlad Putin had gekregen. Kan het? Alles kan. Al was de operatie, zoals die bij ons is binnengelepeld, wel heel knullig uitgevoerd. Voormalig agent Lugovoy als een soort reïncarnatie van Klein Duimpje met in plaats van stukjes brood stukjes polonium rondstrooiend. Een dodelijk goedje voor zover wij weten, maar gek genoeg hebben we nooit vernomen wie buiten Litvinenko nog meer het loodje heeft gelegd. Bijvoorbeeld in het vliegtuig waarmee Lugovoy van Moskou naar Hamburg vloog. Of op de tribune bij Arsenal. In ieder geval had voornoemde pruik blijkbaar genoeg bij elkaar geharkt om Putin weer een zetje te kunnen geven. Dat was nodig, want zelfs Hill Clinton leek toenadering te zoeken tot Vlad en gekker moet het niet worden.
Nu we hebben gezien hoe je van geen nieuws toch nieuws kan maken willen wij ook wel eens een paar balletjes opgooien en zien waar ze terechtkomen. Komen ze:
Diederik Samsom heeft “vermoedelijk” gelekt uit de commissie Stiekem.
Mark Rutte is “vermoedelijk” een kastbewoner.
Fred Teeven is “vermoedelijk” een dealer.
Joris Demmink heeft “vermoedelijk” aandelen in de Efteling.
Novak Djokovic heeft “vermoedelijk” matches gefixt.
Hui Wang heeft “vermoedelijk” via ADO poen witgewassen.
Prins Charles heeft “vermoedelijk” opdracht gegeven Diana te kelen.
Als u er nog een paar weet houden we ons aanbevolen. En mocht u na het lezen van al het nieuws over het Britse eindrapport inzake de poloniumdood van Litvinenko wat tegengif willen innemen dan is deze serie vermoedelijk een prima middeltje. Stay tuned.

  • Datum: .

Het is zondag en buiten is het kurk. Dus wie houdt u tegen om even dit lange artikel te verorberen over Alexander Litvinov, the spy who went out to the cold? Niemand. Smakelijk. Stay tuned.

  • Datum: .