woensdag 17 oktober-2012
Piramidebouwer Bernie Madoff beloofde als baasje van de firma Bernard L. Madoff Investment Securities aan gretige grissers, hijgende bankdirecteuren, kwijlende pensioenboeren en andere goudzoekers een jaarlijks rendement van tussen de tien en twintig procent van hun inleg. Dat ging een hele tijd goed tot het fout ging. En Bernie zeilde de petoet in.
Presidentskandidaat Mitt Romney beloofde als baasje van Bain Capital aan geile graaiers, Salvadoraanse grootgrondbezitters, louche Amerikaanse belastingontduikers en andere goudzoekers een jaarlijks rendement van 173 procent van hun inleg. Dat ging 10 jaar goed, daarna werd het wat minder. Zeilde Mitt ook de petoet in? Nee, nee. Drie keer raaien waarom niet.
Kijk, Obama is treurig, maar Romney is een treurwilg temidden van een veldje grafzerken.

vrijdag 30 mei-2014
Vorige week werd een crimineel omgelegd, waarbij de reactie van de Amsterdamse politieboss zo ongeveer neerkwam op: lekker puh. Tja, Hermandad is onze beste vriend. In hoeverre gewoon afgunst een rol speelde bij die goudvink is niet duidelijk, maar Gwenette Martha (want zo heet die neergeschoten man) “verdiende” wel 200.000 euries per week. Ja, dat is meer dan schaal 16 BBRA.
Maar het kan altijd beter. Neem meneer Wei Pengyuan, de naam zegt het al: geen Volendammer. Meneer Wei was tot voor kort een hoge baas van het Kolenbureau van de National Energy Administration in China. Tot voor kort, want hij is gearresteerd in verband met corruptie. Bij een huiszoeking in zijn tweede huis vond de politie in totaal 100 miljoen yuan (zeg maar zo'n 16 miljoen dollar) in briefjes van 100. Om het eens anders uit te drukken: 1.15 ton of 2 kubieke meter aan bankbiljetten). Om het te tellen werden 16 telmachines ingezet, waarvan er vier vanwege oververhitting de geest gaven. De standaard machines kunnen slechts 900 biljetten per minuut verwerken, en dat gedurende 3 uur. Dan is de pret over.

dinsdag 23 oktober-2012
Ze moeten er wezen. Weldenkende Amerikanen. Maar als je tot die bedreigde diersoort behoort, dan moet je toch wel een ontieglijk slechte nacht hebben gehad als je op Mitt Romney zou stemmen. Ook al heeft Obomba van “Yes we can” in de afgelopen vier jaar “Yes we could” weten te maken.
Mitt is bad news. In wezen al vanaf 1984 toen hij op de stairway to power stapte en baasje werd van Bain Capital. Een nagelnieuw investeringsvehikel met het stuur in Boston, maar met de motor in Panama. Het land dat de delta vormde voor bijvoorbeeld alle geldstromen die hun oorsprong vonden in de Iran Contra affaire (1) en nauwlettend in de kieren werden gehouden door de ook in 1984 aan de macht gehesen Manuel Oriega. Bain Capital i.c. Romney garandeerde zijn investeerders een rendement van 173 procent. Dat was zo onwaarschijnlijk dat maar weinig luitjes in de business “call” riepen.
Tot die weinigen behoorden een paar echte edelweissplukkers, die er niet tegenop zagen om over de rand van de afgrond te grabbelen. Zoals de Britse Sir Jack Lyons, die eind jaren tachtig ervan beschuldigd werd frauduleus te hebben gerommeld met aandelen van drankproducent Guinness en daarvoor beginjaren negentig een zware zeperd kreeg en het Sirschap kon vergeten. Een andere durfal was de Britse persgigant Robert Maxwell, die het pensioenfonds van zijn Mirrorgroep leeghaalde, wat dingetjes deed voor de Mossad en in 1991 op volle zee zijn jacht Lady Ghislaine op ongebruikelijk wijze verliet om nooit meer terug te keren. En verder staken nog een paar Salvadoraanse grootgrondbezitters die hun toevlucht hadden gezocht in Miami en naar verluidt niet vies waren van avontuurlijk ondernemen flink wat kluiten in Romney’s geesteskind.
Achteraf staat een dergelijke twijfelachtige cliëntèle niet erg deftig op je centrale verwarming, maar we hebben niet de indruk dat Mitt na de revelaties in de Amerikaanse pers daar erg van ondersteboven was. Vraag blijft wel hoe Bain Capital in de eerste tien jaar van haar bestaan die 173 procent rendement kon waarmaken. Volgens ingewijden ging dat zo: komt een Latijns Amerikaanse drugslord bij Mitt met 10 meloen dollar cash. Mitt schrijft hem in de boeken voor 1 meloen, gaat er een paar jaar op zitten en betaalt hem daarna 10 meloen keurig gewassen en gestreken terug. Mocht iemand de gore moed hebben om de betrokken lord te vragen hoe ie aan die 10 meloen komt, dan zegt die olijkerd doodrustig dat ie een gelukkige investering heeft gepleegd bij Bain Capital. En een fout voorbeeld doet fout volgen. Het zal dus zonder twijfel niet bij één drugslord zijn gebleven.
Mitt for President. Het is net Rivella. Je moet het durven. Stay tuned.

(1) Mochten de gaten in uw zeefbeen iets te groot zijn geworden en weet u daarom niet precies meer wat die affaire behelsde, dan raden we u aan om even ferm te goegelen. Of onze site te bestormen met de zoekmachine. Dat kan ook. Iets chaotischer misschien, maar wel veel leuker.

zondag 4 november-2012
Er zijn hele volksstammen die hopen dat Mit Romney president wordt. Een deel daarvan huist in Tel Aviv en omstreken. Want Mitty mag dan aan het begin van zijn loopbaan bij Bain & Co en later bij Bain Capital de nodige duisterlingen om zich heen hebben verzameld uit de USSA, Great Britain en Latijns Amerika, hij trok ook de aandacht van interessante luitjes uit het land waar ooit ene Jezus over het water kuierde en wat stokbroodjes brak.
Al in de jaren zeventig toen de huidige Republikeinse presidentskandidaat nog als adviseur werkzaam was bij de Boston Consulting Group maakte hij kennis met Benjamin Netanyahu en de ravissante Orit Gadiesh. Die buffelden toen in hetzelfde kantoorgebouw waar Mitt zijn schamele Kentucky Fried bij elkaar scharrelde voor een Israëlische frontfirma vol geheimsmurfen, die zich voornamelijk bezighielden met het uitgraven van Amerikaanse nucleaire weetjes en hebbedingetjes.
Na die interessante beginperiode stapte Romney over naar Bain & Co om vervolgens in 1984 het investeringsvehikel Bain Capital uit de grond te trekken. Met financiële assistentie van ondermeer de Britse mediatycoon Robert Maxwell, die zulke nauwe banden onderhield met de Mossad dat hij er in 1991 aan bezweek. Het eerste jaar was wat moeizaam, maar de wind draaide nadat goocheme Sallies als Leo Kahn en Thomas G. Stemberg aan boord stapten en samen met Romney investeerden in het keurige Staples. Een firma die inmiddels ook hier achter de duinen god en zijn mallemoer aan kantoorapparatuur op de markt plettert. Dat ging crescendo. En mede dankzij de inktzwarte poen die bij Bain’s wasstraat in Panama arriveerde voor een sopje konden Mitt en zijn kornuiten aan avontuurlijke investeerders een vast rendement van 173 procent aanbieden. Viel dat niet in het snotje bij de nerveuze waakhonden van de Feds en de SEC? Moet wel, maar soms kijken die net effies de andere kant op.
Van meet af aan speelde voornoemde Orit Gadiesh een prominente rol bij de fabelachtige ontwikkelingen bij Bain. De flamboyante tante maakte al in 1977 op 26-jarige leeftijd haar entree. Maar voor die tijd had de dochter van de Israëlische brigade generaal Falk Gadiesh al een onuitwisbare indruk achtergelaten als assistente van de toenmalige 2nd in command zijnde generaal Ezer Weizman, die het later tot chef staf en president zou schoppen (1). Verder werkte ze ook een tijdje in de zogenaamde war room onder leiding van generaal Moshe Dayan en we mogen dus aannemen dat Orit van wanten en ijsmutsen wist toen ze bij Bain binnenviel en daar zelfs een tijdje als CEO fungeerde.
Een en ander betekent wel, dat Mitt onverbrekelijke banden met Israël ontwikkelde en het was dus geen wonder dat hij bijvoorbeeld in 2007 het woord voerde bij de jaarlijks plaats vindende Herzliya Conferentie over de veiligheid van Israël. Een festiviteit die bij ons al eerder voorbijkwam in relatie tot de momenteel in een Amerikaanse kruipruimte zuchtende Sir Allen Stanford (2). Mocht onze Mitt dus onverhoopt de volgende prez van de USSA worden, dan kan je tot in Den Bosch de zucht van verlichting uit Tel Aviv voelen. Stay tuned.

(1) In 2000 werd ie min of meer gedwongen zijn warme stoel te verlaten op beschuldiging van het aannemen van stekertjes.
(2) Zie aflevering 3 van “Billions and centuries” dd. 2 maart 2009.

woensdag 7 november-2012
Het is maar goed dat Mitt aan het kortste strootje heeft getrokken. Want het mag zo wezen dat in the Oval Office al eerder lieden huisden met een walking closet vol lijken, maar om er nou een traditie van te maken is wat overdreven. Mitt’s achilleshiel was de firma Bain. En dan met name de offspring Bain Capital. We maakten er al eerder melding van dat een paar naar Miami verhuisde Salvadoraanse grootgrondbezitters poen hadden gestoken in Mitt’s vehikel op de weg naar glory. Een van hen was de miljardair Ricardo Poma, die om de verveling enigszins het hoofd te bieden in Miami een vastgoedfirma in elkaar had gehangen: Transal Corp.
Ergens in 1986 werd in Nicaragua een vliegtuig vol wapens uit de lucht geschoten. Piloot Eugene Hasenfus wist zich te redden aan een lappie stof met een paar touwtjes, maar verder trof hij het niet. Hij viel in handen van de troepen van de democratisch gekozen Nicaraguaanse regering. En zong als een nachtegaal na een maaltje wurmen. De wapens bleken bestemd te zijn voor de stiekem door de USSA gesteunde rebellen. Eugene’s opdrachtgevers waren “Max Gomez” en “Ramon Medina”. Later bleken dat de schuilnamen te zijn van Felix Rodriguez en “Chi Chi” Quintero. Allebei heren met een verleden dat zelfs met een container Vanish niet schoon te poetsen was en geen onbekenden van pappa Bush, de toenmalige Amerikaanse vice-president. Een schandaal was geboren en ging de geschiedenis in als het Iran-Contra schandaal. Guns, drugs and rock’n roll.
Ja? En? Wat heeft dat te maken met onze Mitt? Awel,uit de aangetroffen documenten bleek dat Eugene in de slag was voor een paar door de CIA opgetrokken frontfirma’s. Die waren gevestigd op het adres van Transal, dat toen werd gepresideerd door Eduardo Poma, de broer van Ricardo. Voelt u de hoofdpijn komen? Bain Capital ging het daarna geweldig naar den vleze en haalde een jaar of tien een rendement van 170 procent. De Poma’s waren al loaded, Mitt was niet onbemiddeld maar maakte wel een inhaalslag. Nee, Obomba is ballen, maar Romney zou erger zijn geweest. God bless America. Stay tuned.

zaterdag 10 november-2012
Wat nu? Het plan van de Republikeinen in de USSA om opnieuw iemand van de ouwe Iran-Contra gang op het schild te hijsen, is mislukt (1). Gokgeld, drugsgeld, sluisgeld, het heeft allemaal niet geholpen. Nog vier jaar een zwarte socialist in het Witte Ziekenhuis, het zij zo. Maar daarna de eerste blanke vrouw? Over hun dead body. Dan maar hun eigen jonge kleurling naar voren geschoven. Eentje met Mexicaans bloed, vloeiend Spaans sprekend en een nieuwe parel aan de kroon van de Amerikaanse koninklijke familie: George Prescott Bush. Achterkleinzoon van een Nazi-financier (2), kleinzoon van de Iran-Contraleider, zoon van een voormalige gouverneur van Florida en neef van de man die de USSA net zo lang saddamned en talibanned tot de kas zo goed als leeg was.
Inmiddels heeft George P. de eerste stap gezet in de richting van een politieke baan. Hij heeft zich daarvoor officieel laten inschrijven in een kandidaten register in Texas. Voor welke baan hij gaat is nog niet duidelijk, maar het zou niemand verwonderen als de nu 36-jarige “consultant” over vier jaar in de slag gaat met Billary Clinton. That’ll be the day. Stay tuned.

(1) Voor Romney’s connecties met de Iran Contra-affaire zie eerdere artikeltjes in deze serie.
(2) Zie in dit verband vooral de serie “Bush, de Nazi’s en de BV Soestdijk” op onze Followup-site. Geinig is, dat op de komst van George Prescott Bush al werd gepreludeerd in het vorig jaar verschenen boek “Cuba Libre” van Michel van Rijn (A. W. Bruna Uitgevers, ISBN 9789022993675, NUR 332).