donderdag 10 februari-2005
Een van onze ouwe Belgische kindervrienden is na lange tijd weer eens in het nieuws. Axel Vervoordt, de bij de beau monde en nouveau riche zo geliefde Belgische kunst- en antiekhandelaar. Volgens kunstmusketier Michel van Rijn heeft de Keulse galleryhouder Gordian Weber namelijk onlangs een antiek, levensgroot grafmonument in de vorm van een dame bij Axel in zijn mik geschoven. Nou heeft iedereen zijn eigen voorkeur, maar prettig kan het niet zijn. Vooral ook omdat de betrokken dame was gejat in Lybië en die kolonel in zijn wapperende tent niet bekend staat als een makkelijk mens.

Gordian Weber had het kostbareobject op zijn beurt weer gekocht van de Libanese gebroeders Aboutaam. Gespuis van de richel, dat wereldwijd bekend staat als helers en smokkelaars. Desondanks slagen de gebroeders er moeiteloos in om bij heel wat naïeven van geest een betrouwbare indruk te maken. Waaronder een goedgelovig cameraploegje van Netwerk*.

Dat Gordian ook tot die naïeven behoort moeten we betwijfelen. En dat geldt eveneens voor onze Axel. Per saldo twee experts op dit terrein die de reputatie van de Abous kennen als hun eigen zak. Nou hebben we van die Gordian nog nooit gehoord, maar veel soeps kan het niet wezen, want hij heeft in Zwitserland in navolging of op verzoek van de Abous ook al een klacht ingediend tegen Van Rijn wegens blackmail. Maar die kent hem helemaal niet. Al zou ie over hem struikelen in Harry’s bar.

Ja, en dan vriend Axel. Die hebben we al eens eerder op de korrel gehad. Wegens het in bezit hebben van een schilderij uit de collectie van de Joodse familie Schloss dat in de Tweede Oorlog door de moffen naar Duitsland was gesleept en een exclusieve parketvloer die uit een Frans kasteel was gehakt*.

Maar er is geen provenance-koe zo bont of er zit een vlekje aan. Wist Axel dat er aan die Lybische dame een luchtje zat? Zo niet, dan nemen we de term “expert” terug. Zo ja, dan is dat ernstig. Een lose-lose situatie. Tijd om weer eens contact te zoeken met onze kasteelheer. En wij schreven hem de volgende mail via zijn buffer Anne-Marie Dusselier:

“Geachte heer Vervoordt,

Naar aanleiding van een recent artikel op de website van Michel van Rijn zouden wij ten behoeve van een publicatie op de u bekende website van Kleintje Muurkrant gaarne van u willen weten of u inderdaad een gestolen Lybisch grafmonument heeft overgenomen van de Keulse galleryhouder Gordian Weber”.

* Zie het artikel “Kunstje” dd. 30 januari 2005.
** Zie onze liefderijke serie “Axel Vervoordt” op de Followup-site.

dinsdag 15 februari-2005
Nee jammer maar nog geen bericht terug ontvangen van Axel Vervoordt’s menagerie. Ja wel dat zijn voorlichter Anne-Marie Dusselier met moederschapverlof was tot 1 maart. Maar het enige dat we daarover kunnen zeggen is dat ze over een paar jaar met haar koter wat voorzichtig moet zijn in de buurt van ‘sGravenwezel. Wat het van Gordian Weber overgenomen Lybische grafmonument uit de onwelriekende voorraad van de gebroeders Aboutaam betreft dus nog geen letter. Dat bracht ons op het lumineuze idee om -zij het in wat roestig Duits- ook de verkoper van het Lybische stuk met een mail te verrassen. Wijschreven onze Duitse galleryhouder het volgende:

“Sehr verehrter Herr Weber,
Auf der Website des Kunstexperten Michel Van Rijn wurde am achten Februar dieses Jahres behauptet dasz Sie in der jüngste Vergangenheit ein “faceless female funerary stele” aus Lybien verkauft haben sollte an Herrn Axel Vervoordt. Suggeriert wird dasz diese “Stehle” aus Diebstahl herrührte weil sie aus den Beständen der nicht als sehr zuverlässig bekannt geltenden Aboutaam-Brüder stammte.
Können Sie vielleicht über diese Sache Ihre Meinung geben zugunsten eines Artikels den ich teilweise schon vorbereitet habe”.

Die mail hebben we afgelopen zondag naar Gordian gestuurd. Kijken of ie binnen niet al te lange tijd de knoop doorhakt en ons antwoord geeft. Het wordt niks als ie eerst contact zoekt met Axel, maar nooit geschoten nooit een grafmonument. Stay tuned.

donderdag 17 februari-2005
Kijk, het was ons al lang duidelijk hoe die Gordian Weber in elkaar zit. Als je samen met giga-kunsthelers als de gebroeders Aboutaam lekker warm onder een gestolen grafmonument gaat liggen ben je als pretentieuze galleryhouder moreel gezien zo dood als een pier. Vinden wij. En dat beeld werd nog eens bevestigd door het uitblijven van een antwoord op onze keurige mail, waarin wij vroegen om zijn mening over de berichtgeving van Michel van Rijn. Niet comme il faut Gordian. Terwijl je toch echt wel in staat bent tot het schrijven van bloemrijk proza als het zo uitkomt.

Wat bijvoorbeeld tedenken van de volgende mail die onze Gordian op 29 november 2004 verstuurde aan Phoenix Ancient Art in Genève, de winkel van de Aboutaams waarvan de deur pas piepend opengaat als je “Sesam open U” roept?:

“Zeer geachte heer Aboutaam,

In verband met ons laatste gesprek over Michel van Rijn kan ik u meedelen dat ik in het verleden dezelfde ervaringen heb opgedaan. De heer Van Rijn heeft zich op zijn website herhaaldelijk lasterlijk over mij uitgelaten. Ik weet heel weinig van Van Rijn en ik heb hem nooit ontmoet. De uitspraken die hij over mij verspreidt zijn in strijd met de waarheid. Maar ze zijn op grond van de steeds weer herhaalde verdachtmakingen over criminele activiteiten in het verleden buitengewoon schadelijk geweest voor mijn persoonlijke reputatie en die van mijn kunsthandel.

Het is voor u misschien van belang dat de Britse staatsburger William T. Veres mij in maart van dit jaar tijdens zijn bezoek aan mijn stand op de European Fine Art Fair in Maastricht heeft verteld dat Van Rijn bewust contact zoekt met verzamelaars en kunsthandelaren en ze toezegt om ze niet op zijn website te vermelden in ruil voor informatie of een financiële tegemoetkoming. Van Rijn zoekt voor deze duistere praktijken bewust de uiterste grenzen van de vrijheid die internet biedt.

Ik hoop u met deze informatie geholpen te hebben en verblijf met collegiale groeten,

Gordon Weber”.

Zeg, Gordian. Als dat wat Van Rijn schrijft over je niet waar is en aantoonbaar schadelijk voor die antiekshop van je, dan wend je je toch tot een bef en je sleept die Hollandse boef voor de kadi! Zo gaat dat in een moderne rechtsstaat.

Maar als het allemaal wel waar is wat Van Rijn over je publiceert, dan raden we je sterk aan om heel stil te blijven zitten onder het scheren. En geen briefjes aan die jongens van Aboutaam te schrijven met prietpraat die zelfs aan een borreltafel slecht zou vallen. Want dan zouden er wel eens dingen naar boven kunnen komen die je reputatie ineen laten schrompelen tot de omvang van een antieke vlo.

O ja, en Axel, voor we het vergeten, druk als de sodemieterij dat grafmonument even weg. Net als dat schilderij van Van Roestraeten indertijd. Je weet maar nooit* . Stay embarrassedly tuned.

* Zie het artikel “De wondere wereld van een kunstmusketier (4)” in de serie over Axel Vervoordt op de Followup-site.

vrijdag 18 februari-2005
Gisteravond was de wereldberoemde antiquair en kindervriend Vervoordt weer eens op de Belgische televisie te bewonderen. Samen met twee nieuwe harde ballen uit zijn verzameling: de tennismeisjes Williams. Houdt onze Axel van. Zich omringen met ronkende namen. Sting, Madonna, adellijke prollen, koninklijk huis, topondernemers. Blijkbaar allemaal luitjes die nooit onze rubrieken onder ogen hebben gehad. Anders hadden ze misschien wel wat terughoudender geweest. Hoewel, in de hogere regionen van onze samenleving lijkt men het hier en daar vleselijk gezien niet zo nauw te nemen als we onze Dutroux- en aanverwante artikelen zo eens doorbladeren.

Maar over smaak valt niet te twisten,laat staan over wansmaak. Zoals bijvoorbeeld de site waarop onze pretentieuze antiquair reclame maakt voor zijn nering: adversus.nl. Daar sta je dan tussen de “modellen”, zwembroeken, zwetende spierbundels, TEFAF, racefanaten, Italiaanse pizzahutten en last but not least een paar joyeuze hotels in Bangkok.

Gevoegd bij de handel in minder koshere occasies als een schilderij van Van Roestraeten, een duur Frans parket en een grafmonument uit Lybië en je houdt je hart vast voor de meisjes Williams. Gelukkig zijn ze meerderjarig. Dat scheelt.

dinsdag 8 maart-2005
Wat denk je wat er gebeurt? Volgens kunstmusketier Michel van Rijn hebben die Ali Aboutaam en zijn Keulse schoothond Gordian Weber een paar dagen rondgebanjerd op de Tefaf in Maastricht (1). Hoe een tot vijftien jaar veroordeelde smokkelkoning en zijn aangelijnde valse keffer langs de wakkere spierbundels van oom Dave Aaronson’s security zijn gekomen is een mysterie dat zelfs een mummie een aanval van nervositeit bezorgt.

En wie zochten Ali en Gordi daar natuurlijk even op tussen al die dure bullen? Axel Vervoordt, onze Belgische kindervriend, die zoals u weet recentelijk een Lybisch grafmonument van Gordian heeft overgenomen dat rechtstreeks afkomstigwas uit de met smokkelwaar gevulde Geneefse schuur van Ali. Met een provenance die niet van echt is te onderscheiden.

Een week voor de Tefaf zijn deuren opent vindt er altijd een schouwing plaats. Dan kijkt de marktleiding of er geen al te opzichtig gestolen stukken of klinkklare neppers tussen de aangeboden waar staan. Hoeveel zo’n ceremonie voorstelt blijft de vraag. Want handel is nou eenmaal handel.

In 1998 constateerden een paar journalisten bijvoorbeeld dat er op de Tefaf een paar schilderijen stonden geëtaleerd die door de moffen waren gestolen uit de Schloss-collectie. Een van de helers was Axel Vervoordt, die het schilderij als de sodemieterij wegdrukte voor het in beslag kon worden genomen (2). Zonder mea culpa, terwijl zowel de leiding van de Tefaf als Axel konden weten cq. wisten dat het een pikker was. Sindsdien is het gestolen schilderij onder water gebleven.

Eigenlijk een gotspe dat zo’n patjepeeër daarna ieder jaar weer gewoon op de markt van oom Dave Aaronson verschijnt. En dit jaar zelfs unverfrohren met het zojuist van Ali en Gordi aangekochte grafmonument.

Overigens zijn Axel en Gordi niet de enige afnemers van de Abous die op de Tefaf hun opwachting maken. Maar zoals gezegd: handel is handel.

1. Zie de website van Michel van Rijn
2. Zie onze serie over Axel Vervoordt op de Followup-site.

woensdag 9 maart-2005
Aaaaach, zijn Maxi van Oranje-Zorro en haar ouwelui gezellig naar Maastricht geweest. Zo gewoon hè. Je wil het niet weten. Hebben ze bij de lokale middenstand grapefruits, clementines, frambozenjam, rijpe belegen kaas, chocoladekoekjes en een tas gekocht. En als ze in de winkel waren bleven die boys van de bewaking mooi buiten. Meid, meid, meid.

En ze zijn ook bij de TEFAF geweest. Speciaal voor een Argentijnse kennis die daar ook met wat nering stond. Ene Jaime Eguiguren.

Wij meteen even alert onze bekende bron in Londen aangeboord met de vraag of hij Jaime kende. En jawel. De kennis van de Zorro’s bleek een winkel in Buenos Aires te hebben. Aan de Posadas. Een goeie buurt voor een kunstschuur. Heeft ie ooit samen met zijn broers overgenomen van zijn vader. Altijd veel hoge mieters uit het leger als klant gehad. Tuurlijk, ook in de tijd van Videla en zijn makkers. Maar de schoorsteen moet branden, nietwaar? Of de relatie met de Zorro’s uit die tijd stamt? Is heel goed mogelijk.

De Eguigurens waren specialisten in Zuidamerikaans zilverwerk, maar trokken ook hun neus niet op voor kunst uit andere werelddelen. Zo had Jaime begin jaren negentig een bronzen beeldje van Degas in de aanbieding: de danseres die naar de zool van haar rechtervoet kijkt. Hè jammer nou. Een valserik. En verder stond er in de shop wel erg veel zogenaamde entartete Kunst. Oftewel kunst die door de Nazi’s niet werd geapprecieerd. Heel vaak omdat die tot het oeuvre van Joodse kunstenaars behoorde en/of non-figuratief was. Hoe een excessieve hoeveelheid van dergelijke kunstwerken nou juist in Argentinië en in de shop van de Eguigurens terecht was gekomen vermeldt de historie niet, maar we hebben wel een S.A.-bruin vermoeden.

Kortom. Jaime was geen vreemde eend in de TEFAF-vijver. Hij was in goed gezelschap. Met zwaar bezwadderde figuren als bijvoorbeeld Cahn, Deletaille, Kilgore, Lilian, Vandervelden, Noortman. En niet te vergeten de kindvriendelijke kasteelheer Axel Vervoordt en Aboukeffer Gordian Weber.

En daar loopt zo’n Maxi dan doorheen te darren. Straks vragen ze haar nog of ze beschermvrouwe van de TEFAF wil worden, nu haar schoonvader als missing man het podium heeft verlaten. Nou maar hopen dat ze daar niet instinkt. Want als ze wel hapt wordt ze meteen ook gevraagd door de verenigde handelaren in tweedehands auto’s. En dat kan je dan weer niet weigeren, want wat is het verschil? Voor je het weet wordt Maxi omringd door een hele drom louche figuren en dat wensen we geen enkele allochtoon toe. Laten we samen bidden.