Nog iets wat zeker niet aan bod zal komen in de MAX-serie over Pieter Menten. Heeft betrekking op de activiteiten die de aartsrijke schuifelaar na de oorlog ontwikkelde om uit de petoet te blijven. Een kwootje uit deel 3 van onze Morgenster-serie “Het schaduwcommando van de prins”. Komt ie:

“...Want de sluwe zakenman ging chantage niet uit de weg om zijn vrijheid te behouden. En voor het verkrijgen van de daarvoor benodigde munitie deinsde hij evenmin terug voor krasse maatregelen. Zo gaf hij Kortenhorst (1) in de loop van 1949, toen de spanningen rond zijn proces naar hun hoogtepunt liepen, opdracht om twee ton over te hevelen naar de Duitser Friedrich Schallenberg (2). Een voormalig lid van de Grüne Polizei die zich na de oorlog bezighield met het verzamelen van shit uit de oorlogstijd. Van gestolen effecten tot informatie over prins Bernhard. Het valt te betwijfelen of Schallenberg ooit die twee ton heeft gezien. Hij werd in de nacht van 13 op 14 september 1949 gezelfmoord in een Haagse vijver aangetroffen. Op 9 november 1949 werd Menten in cassatie uiteindelijk tot acht maanden celstraf veroordeeld. Die periode stond gelijk aan de tijd die hij in totaal in voorarrest had doorgebracht. Menten was vrij man.”.

Niks nieuws misschien voor onze fanatieke lezers. Maar wel een mooi opstapje tot een paar artikelen over Schallenberg met nieuw (oud, hoe noem je dat?) materiaal. Dus stay tuned.

(1) Mr. Leonardus Gerardus Kortenhorst was een van de twee beffen die Menten er in die tijd op nahield. Tegelijkertijd klepperde hij vrolijk met de voorzittershamer van de Tweede Kamer als vertegenwoordiger van de Katholieke Volks Partij.
(2) Uitspraak van Menten zelf tegenover zijn toenmalige privédetective Albert Niemeijer naar aanleiding van een artikel van de journalist Hans Knoop waarin deze beweerde dat Menten via Kortenhorst twee ton had overgemaakt naar de partijkas van de KVP om zo van die zijde steun te verkrijgen.

Twee ton? Dat was in de jaren direct na de oorlog een bedrag om een moord voor te plegen. En de voor zijn hachie knokkende Pieter Menten zal niet voor de kat zijn strijkorkest zijn Nederlandse bef Rad (!) Kortenhorst hebben opgedragen om die poen over te dragen aan Friedrich Schallenberg (1). Op zeker in ruil voor informatie die schadelijk was voor een of meer hoge mieters in den lande. Liefst op papier. Decennia later beweerde de oorlogsprofiteur te beschikken over een bevel uit het bevrijde zuiden (1944) aan de “verzetsleiding” in Haarlem om een aantal communisten uit die regio te kelen (2). Pieter: “En ik zal maar niet zeggen welke handtekening daaronder staat”. Of Menten inderdaad de beschikking had over het naar alle waarschijnlijkheid door prins Bernhard ondertekende document zullen we waarschijnlijk nooit aan de weet komen. Bij zijn overhaaste vlucht naar Zwitserland in november 1976 vergat zijn echtgenote de kluis in de Blaricumse villa achter de code te gooien. Appeltje eitje voor de speursmurfen van de Rijksrecherche die er de volgende dag (!) binnenvielen. Vraag blijft hoe de niet in bewegingsvrijheid badende Pieter wist dat Schallenberg over de nodige rottigheid beschikte. Had de leider van de Katholieke Volkspartij hem getipt? Per saldo stond Schallenberg in contact met mgr. Paolo Giobbe, de subvertegenwoordiger van God op aarde, en pater Cooymans van het Haagse Aloysius college. Dus helemaal onwaarschijnlijk is dat niet.
Met name Cooymans is in deze context overigens uitermate interessant. Vooral omdat ie aalmoezenier was van de door ons uitgegraven dubbelagent en Abwehr Hauptmann Gerrit Reede aka George Brandy aka Oom Gerrit (3). De man die aan de basis stond van de story, dat prins Bernhard op 24 april 1942 vanuit de USSA een brief aan Adolf had verstuurd waarin hij solliciteerde naar het stadhouderschap van Nederland. Was dat bevel uit het bevrijde zuiden in de ogen van de Blaricumse meloenair twee ton waard? Of kreeg ie nog meer waar voor zijn geld?
Dat zou heel goed kunnen. Stay tuned.

(1) Zie vorige aflevering dd. 30 november 2016.
(2) Daartoe behoorde ondermeer de op 17 april 1945 door de moffen geëxecuteerde Hannie Schaft.
(3 ) Zie voor Gerrit bijvoorbeeld de serie “Naar de kloten” op onze Followup-site.

Cornelis Verloop was een hufter. Met een crimineel verleden. Maar desondanks of juist daardoor interessant genoeg voor Adolf's geheimsmurfenorganisatie Abwehr om hem te recruteren. In de laatste oorlogsjaren maakte hij kennis met Christiaan Lindemans aka King Kong, die eveneens voor de Abwehr actief was en net als zijn naar Engeland overgestoken gabber Kas de Graaf tot de assets van Hauptmann Gerrit Reede behoorde (1). Ook Cornelis raakte verstrikt in het sinistere Duits/Britse dubbelspel, dat al in 1942 op de wagen was getild en waarbij de Ausradierung van communisten voorop stond. Geen wonder dus dat Cornelis na de oorlog eerst een tijdje op brood en soep werd gezet, maar daarna zijn weg vond in de Gladiolenbeweging.
In die brood en soep periode werd hij een paar keer verhoord door Rijksrechercheur J.A. van Wijk met wie hij in oorlogstijd al een paar leuke huzarenstukjes had uitgevoerd. Een van die verhoren had betrekking op Friedrich Schallenberg, die volgens Verloop naast een eenvoudige Grüne Polizist ook een Schlumpf van de Abwehr was geweest en in die hoedanigheid betrokken bij het sluizen van goud, effecten en vreemde valuta naar het genereuze Zwitserland. Maar er was meer narigheid en die had niets met poen te maken, maar meer met bovengenoemd dubbelspel. En Verloop dreigde daarmee de boer op te gaan als ie niet als de donder werd vrijgelaten. Het was kennelijk zo heavy, dat Van Wijk zijn pen even stil hield. Kwootje. Komt ie:

“Hoewel men in de meeste gevallen dergelijke dreigementen niet au sérieux moet nemen heeft zijn celgenoot toch de indruk dat men niet alles als “gezwam” van Verloop moet nemen. Hij is ongetwijfeld tot rare dingen in staat. Speciaal doelt zijn celgenoot op bepaalde door Verloop beweerde feiten, compromitterend voor een der hoogst geplaatsten in den lande. Ook tegenover mij, rapporteur, repte Verloop hierover en uitte de bedreiging dat hij mogelijk nog wel eens genoodzaakt zou zijn zijn wetenschap (gedocumenteerd) aan De Waarheid [het communistische dagblad, red.] mede te delen. De aard dezer mededelingen lijken mij, rapporteur, dusdanig dat het mij beter lijkt deze niet op schrift te stellen”(2).

Hoe moeilijk is het om in de term “een der hoogst geplaatsten in den lande” de man te herkennen die de oorlog in Engeland had gevierd? Niet. Houdt in dat uiterst compromitterende info in handen was van stukken verdriet die daarmee hun vrijheid hoopten te kopen. Of een financiële slag te slaan. En de twee ton waarmee Menten de info van Schallenberg via Kamervoorzitter Rad Kortenhorst probeerde over te nemen was zo'n slag. Stay tuned.

(1) Zie ondermeer de serie “Naar de kloten”.
(2) Vgl. Menten's uitspraak over het bevel uit het bevrijde zuiden om een stel communisten uit de regio Haarlem te kelen: “En ik zal maar niet zeggen welke handtekening daaronder staat”.

Zelfs een drone is niet altijd nauwkeurig. Dus het is maar de vraag of de Britse vliegtuigbom die op 27 april 1943 het Amsterdamse Carlton Hotel in de Vijzelstraat voor een deel verwoestte willens en wetens daar was gedeponeerd. Een ding is vrijwel zeker: het hotel was daarmee niet de best denkbare plek voor geheime bijeenkomsten tussen Duitse en geallieerde hotemetoten binnen het kader van de gemeenschapelijke strijd tegen Stalin en zijn kornuiten. Een kwoot uit een omvangrijk naoorlogs rapport over de schermutselingen die voorafgingen aan de vorming van de Nederlandse Gladio. Komt ie:

“Deze bijeenkomsten waren in oorlogstijd gehouden en wel aan het Comomeer, een in Zürich en twee in Amsterdam, respectievelijk het Carlton Hotel en het Victoria Hotel. Op deze bijeenkomsten waren ondermeer aanwezig dr. Wilhelm Harster, Obergruppenführer Wolff en de SS-er Skorzeny va Duitse en geheime agenten van Engelse en Amerikaanse zijde. Dit waren “Top Secret”-conferenties maar Schallenberg heeft als lid van de Feldgendarmerie [en de Abwehr, red.] de conferenties te Amsterdam meegemaakt. De notulen van een der vergaderingen heeft hij in zijn bezit gehad en ze leken hem een mooie levensverzekering. Met deze notulen kon hij immers internationale politieke zaken aan het licht brengen, waarvan ieder mens zou staan te kijken”.

Een en ander houdt in, dat de bijeenkomst in het Carlton in ieder geval voor 27 april 1943 georganiseerd moet zijn geweest en hoogstwaarschijnlijk naar aanleiding van de gebeurtenissen in Stalingrad, waar de voorhoede van de Adolf's Wehrmacht voor het eerst een geweldig pak op zijn sodemieter kreeg. In diezelfde context moeten we mogelijk de brief zien die prins Bernhard op 24 april 1942 vanuit Washington aan Adolf schreef, waarin hij zich aanbood als Reichsstatthalter met Juliana aan zijn zijde en begrip toonde voor een eventuele weigering van Adolf's kant om Wilhelmina terug te laten keren. Dat was voor Stalingrad toen Adolf op het toppunt van zijn macht stond en de Jappen net ons Indië hadden geannexeerd. Kortom, het zag er toen somber uit voor Benno en Juul.
Hoe toevallig kan het trouwens zijn, maar zowel het Carlton als het Victoria behoorden beide tot de playground van de Duits/Britse dubbelspion Gerrit Reede, die zowel bij het Englandspiel als de Ausradierung van de communistische verzetsgroep CS6 zo'n imposante rol heeft gespeeld (1). Weggemoffeld uiteraard en in de schoenen geschoven van een stel minkukels. Reede vertelde ons in de jaren zeventig persoonlijk nog, dat er ook gesprekken van dit genre waren gevoerd in de Mozes en Aäronkerk, waar de Katholieke politicus Carl Romme geen vreemde uit Jeruzalem was en Reede zelf deel uitmaakte van het koor. Ons verdere onderzoek in die richting werd kundig in de wielen gereden door de Amsterdamse Politieke Inlichtingen Dienst (PID).
Hoe dit ook zij, de stofzuiger van Schallenberg kan tijdens diens werkzaamheden tijdens en na de oorlog het nodige chantabele materiaal hebben opgezogen. Materiaal dat bruikbaar was voor Pieter Menten om zijn straf te ontlopen. Intrigerend detail: in 1952 vervoegde minister van Justitie Donker zich tweemaal op Soestdijk voor een babbel met Bernhard. Kort daarna werd het onderzoek naar Menten's oorlogsverleden “definitief” afgelegd. Tot midden jaren zeventig toen zowel Bernhard als Menten opnieuw in de problemen kwamen en wij Gerrit Reede ontdekten. Een film? Een serie bij MAX? Heeft u gedronken? Stay tuned.

(1) Reede was ver voor de oorlog al in het Victoria gerecruteerd door de Abwehr. In diezelfde periode werd hij via een reisbureau op het Rokin door de Britse SIS binnengehaald.