Douce France

maandag 26 maart-2012
Wat je als president van Frankrijk al niet moet doen om in het Elysée te kunnen blijven. Met hulp van zijn aangetrouwde familie bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, de CIA en de Corsicaanse onderwereld wist hij tegenstanders als Dominique de Villepin en Dominique Strauss Kahn tijdig met hun plas naar de dokter te sturen. Jammer, maar op de huidige linkse kerkleider Francois Hollande was zo gauw niet iets te vinden. Dus zat er voor Sarkootje niks anders op dan flink met zijn populistische sabeltje zwaaien. Eerst liet hij Khadaffi in zijn reet steken en daarna kelen. Vive la France! En niet lang daarna beloofde hij, dat er binnen afzienbare tijd geen Mo meer bij kwam als hij de baas bleef. Pas de sang impur!
Dat bleek niet voldoende te zijn en u weet het, toen verscheen Mo Merah op het toneel. De vertegenwoordiger van het door CIA gerunde Al Schijthuis in Toulouse, die net als indertijd Mo Atta en zijn gappies niet erg vast in de leer was en zich te buiten ging aan Wein, Weib en andere dingen die Allah verboden had. En voor ie het goddelijke licht in de kieren kreeg zelfs een kijkje ging nemen in Israël.
Na wat vuurwerk werd Merah net op tijd voor zijn kanus geschoten, zodat eventuele lekkages van zijn kant in de kiem werden gesmoord. Iedereen blij. Hollande terug in zijn hok. Sarko de grote man. En wat doet die kleine kloothommel daarna? Gaat ie roepen, dat iedereen die regelmatig zit te loeren op Mo-sites die oproepen tot jihad, sharia en kebab hetzelfde lot wacht als de cliëntèle van Robert Mikelson en andere koterkruipers.
Kijk, dat heb je met die kleine mannetjes. Als ze de kans krijgen trekken ze een te grote broek aan, gaan in maatje 45 staan en denken dat ze Napoleon zijn. La liberté? Weg ermee.