dinsdag 14 februari-2006
In mijn jongere jaren ging ik op een zondagmiddag met ome Arie naar de paardenraces. Bij aankomst drukte hij me een biljet van 25 gulden in de hand. Om mee te gokken. Ik zette alles in op het paard met de mooiste naam en verloor. Ik lag er niet wakker van. Het was geld van ome Arie en die had genoeg.
Ik moet er steeds aan denken wanneer ik ferme politici hoor zeggen dat "we" naar Afghanistan moeten, ook al zal vermoedelijk lang niet iedereen die gaat levend terugkeren. Zelf zouden ze er niet over piekeren om daar ten strijde te trekken. Ook zorgen ze ervoor dat het niet hun zonen of dochters, broers of zussen, neven of nichten zijn die gaan. Het zijn altijd die van een ander. Die van ome Arie, zeg maar.
Ik weet opeens weer hoe dat paard heette.
Uruzgan.
