Paris s'éveille (020)

En zij baarde een boek. Marie Laforêt. “Panier de crabes, les vrais maîtres du monde” oftewel “Een mand vol krabben, de echte meesters van de wereld”. Daarin rolde ze een winkelwagen vol ellende naar buiten over de geheime activiteiten van Eric de Lavendeyra met wie zij sinds 1994 oorlog voerde over de hoogte van haar alimentatie. Zij vond dat de jaren voorafgaand aan haar huwelijk met de beursgoeroe waarin zij ook al voor diens kinderen zorgde mee moeten tellen bij de vaststelling van het bedrag. Hij niet. En volgens hem was dat conflict de reden waarom Marie naar eerdergenoemde winkelwagen had gegrepen: druk zetten. Zeg nooit jamais, maar een toevallige ontmoeting met Antoine Schuller, een oude vriend van haar zoon Diego, kan ook de boel op gang hebben gebracht. Bovendien had Marie nog een ander pommetje te schillen met haar ex-echtgenoot.
Die had in 1994 voor zijn vrouwtje een ontmoeting geënsceneerd met ene Luc Jouret, toenmalig hopman van de Ordre du Temple Solaire aka de Orde van de Zonnetempel. Tot de rest van het gehoor behoorde gek genoeg ook de Libische wapenhandelaar Salah al Fatouri en volgens Marie had die weinig op met de hopman. Eenmaal thuisgekomen sprak ze tegenover haar mannetje het vermoeden uit, dat meneer Salah in de nabije toekomst de Orde wel eens kon onthoofden. Dat had ze beter niet kunnen doen, want kort daarop werd ze zelf bijna onthoofd door een vallende filmset, kregen de remmen van haar Range Rover ineens kuren en ging midden in Genève haar Jaguar in rook op. Leuk om te weten: vriend Eric had in die ongelukkige periode een levensverzekering afgesloten waarbij hij een warm bedrag zou innen als Marie mocht overlijden bij een ongeval. Daarnaast verspreidde hij het gerucht dat zij haar leven coiffeerde met drank en drugs om haar depressies te bestrijden. Een volwassen déjà vu (1). Of Salah er nou bij betrokken was of niet feit is wel dat in oktober van datzelfde jaar Jouret en een twaalftal andere tempeliers via een gezellige zelfmoord de zon opzochten in Zwitserland. Of werden gezelfmoord, dat kan ook. Ruim een jaar later, in december 1995, liet Eric zijn zonnige ordemantel even strijken door zijn huishoudster. Hij liet haar weten dat hij acte de présence moest geven bij een belangrijk evenement. De dag erna, op 23 december 1995, werden 16 met een vlammenwerper bewerkte lijken gevonden op het plateau van Vercors in het zuidoosten van Frankrijk. Ze lagen keurig in een zonformatie. Twee van de geblakerde slachtoffers waren in hun aardse bestaan recherchesmurfen geweest, van wie er een kort voor hun afscheid een ontmoeting had gehad met Charles Pasqua. Een griezel uit de top van politiek Frankrijk die ten tijde van het bewind van generaal De Gaulle samen met Jacques Foccart (2) de Service Action Civique (SAC) in het leven had geroepen. Een geheim vehikel dat was volgestampt met rechtse rakkers en luitjes die voor moord en doodslag niet terugschrokken (3). Een van Charles' rechterhanden was Didier Schuller, de vader van Antoine. Marie Laforêt had dus niets teveel gezegd. Ze was inderdaad in een mand vol krabben terechtgekomen. Wordt vervolgd. Stay tuned.

(1) Zie de belevenissen van Cathérine Hennessy in de vorige aflevering.
(2) Zie voor hem aflevering 6 van de serie “Charlie en de Gladiolen”.
(3) Zie voor die club bijvoorbeeld aflevering 1 van onze legendarische serie “Het schaduwcommando van de prins”.