Opgeruid staat netjes (018)

Hoe nu verder met het gevecht tegen de uitsterving, na de actie van Extinction Rebellion van gisteren? Was het optreden in de Tweede Kamer zinvol? Vatbaar voor herhaling?

We zien ze niet zoveel in onze nationale praatzaal, mensen die het te gortig wordt en er zich roeren. Je had die gek een tijdje geleden, die zich van de publieke tribune naar beneden wierp. Hij overleefde het en niemand herinnert zich waarom ie het deed, dus verdient het geen navolging. Je had Bingel vroeg in de jaren tachtig, sprong ook maar dan op de regeringstafel en slaagde erin wat te roepen tegen -ook toen al- de uitkleding van het onderwijs. Resultaat? Bingel zelf ging daarna bij de Bhagwan en onderwijs werd synoniem met management.

Rond dezelfde tijd deed ik mee aan een actie die veel weg had van die van vandaag. We waren met ons drietjes en we noemden ons dus Minderheidsbond. Het lukte ons om met tassen vol stencils naar de publieke tribune te klimmen. En we slaagden er ook in om zolang te blijven zitten totdat we op een onbewaakt moment die tassen konden omkeren boven de paar overgebleven volksvertegenwoordigers. Daarna renden we het reeds donkere Den Haag in. Over de papierregen werd de volgende dag alleen bericht in het in de Zaanstreek verschijnende dagblad De Typhoon.

Waar het in het veel te lange verhaal op onze stencils over ging? Er waren veertig jaar geleden veel dingen tegelijk aan de hand. De invoering van de vrije markt, die inhield dat de solidariteit tussen mensen en groepen van mensen werd afgebroken. De kernbewapening, zichtbaar geworden in de plaatsing van steeds meer atoomwapens aan weerszijden van het IJzeren Gordijn. De terugkeer van het fascisme, met krachtige bruine bewegingen in Belgie en Frankrijk, en de opkomst van de clubs van Janmaat in Nederland.

Veel dingen, en het verband tussen die dingen was niet iedereen meer duidelijk te maken. Aan het eind van dat decennium was de diffusiteit compleet, met het verdwijnen van de Grote Verhalen, over klassebewustzijn, internationale solidariteit, ontwapening. Die naam van ons, Minderheidsbond, was niet eens zo gek gekozen. De vigerende premier, Lubbers, had vlak daarvoor standpunten tegen het ieder-voor-zich en het afbreken van sociale voorzieningen ‘minderheidsstandpunten’ genoemd.

Is het nog zo diffuus, dacht ik na het zien van de weggesleepte ER-ers. Of hebben we met onze strijd tegen de uitsterving niets meer te kiezen? En dus ook niets meer te verliezen? Hoe nu verder? Een actie als van gisteren leverde genoeg aandacht op, dat is waar en dat is winst. Maar moeten we nog eens bij de klimaattwijfelaars op de koffie? Moeten we onze pijlen niet gaan richten op de platte ontkenners en wegkijkers? Of nog beter wellicht: is het niet tijd geworden om de arrogante profiteurs van het nietsdoen te treffen? Is het nu niet tijd om bedrijven als Shell, Tata Steel, Akzo met alle middelen te lijf te gaan?

We kregen eind jaren tachtig de SHV en Shell uit het door blanken gediktatuurde Zuid-Afrika door hun handeltje in de as te leggen. Multiverdieners luisteren alleen naar afnemende winsten. Dat is wat we toen leerden. Een wijze les…

(JoopFinland)