Laura is niet leuk (006)

Lezer vroeg zich af waarom deze serie hem of haar zou moeten interesseren en wat die president in Finland nou helemaal voorstelt. Het antwoord op het laatste deel van de vraag is gelijk ook dat op het eerste. De president van Finland is geen lintenknipper, aan hem is veel macht toevertrouwd. En hij geniet veel charisma. Vergelijk hem in dat opzicht met Macron in Europa, of met Trump in de USA.
Het feit dat momenteel de extreemrechtse kandidate Laura Huhtasaari een gooi doet naar dit ambt en in de race beslist niet kansloos moet worden geacht, betekent dat na het aan de macht komen van extreemrechts in Oosteuropese EU-lidstaten als Hongarije en Polen, dit ook in de Noordelijke lidstaat Finland te gebeuren staat.
De verkiezing voor het presidentschap, aan het eind van deze maand, is bij verre de populairste in Finland. Blijft de opkomst van de stemgerechtigden bij verkiezingen voor ‘Brussel’, gemeenteraden en nationaal parlement hangen rond de zestig procent, de meestal in twee ronden te beslissen presidentsverkiezing zit boven in de tachtig procent. En dat terwijl deze verkiezing meestal plaatsvindt in de koudste periode van de Finse winter.
Zoals zoveel in Finland, heeft ook de hoge opkomst bij de presidentsverkiezingen te maken met de iconische figuur van Urho Kekkonen. President Kekkonen regeerde zonder onderbreking  van 1956 tot 1981. De regeerperiode van Kekkonen staat voor de uitwerking van wat genoemd wordt de Paasikivi-Kekkonen-strategie, een buitenlandse politiek die onder zijn voorganger Paasikivi was ingezet. Buiten Finland wordt deze politieke opstelling (in casu een niet-aanvalsverdrag met de Sovjet-Unie) Finlandisering genoemd.
Let wel: president Kekkonen was geen door het volk rechtstreeks gekozen president. Ook zijn opvolger Mauno Koivisto (1981-1994) werd aangewezen door een college van kiesmannen. Pas na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en na de aanvraag van het EU-lidmaatschap van Finland werden in 1994 de eerste rechtstreekse presidentsverkiezingen gehouden. Buiten Finland noemt men de Finse presidenten van voor 1994 met recht dictator.
Tijdens het presidentschap van Tarja Halonen (2000-2012) is serieus gepoogd om van het presidentschap een ceremoniele functie maken en de werkelijke macht in het land -lees: de zeggenschap over de buitenlandse politiek van Finland- naar het gekozen parlement en een uit dat parlement gekozen, niet meer door de president aangewezen, premier te transfereren.
Maar onder de huidige president Sauli Niinistö is de klok minstens dertig jaar teruggedraaid. Niinistö heeft zich een Kekkonen 2.0 imago aan laten meten en beslist weer alleen, hoogstens in samenspraak met de premier en de minister van Defensie, over de buitenlandse politiek (JoopFinland).