Skip to main content

Adel verplicht (029)

25 februari 2017

donderdag 24 februari-2005
Van de Brusselaar Jean-Paul Raemaekers kunnen we niet vrolijk worden. Het achterover drukken van beleggingsgelden, het jatten van identiteitsbewijzen, het drijven van blote dameswinkels, maar bovenal het verkrachten en folteren van kinderen, dat op film vastleggen en samen met meer van dat fraais grootschalig op de markt pletteren, nou nee. Worden wij niet wild van.
Eind jaren tachtig had Raemakers wegens zware pedo-delicten al eens een correctionele zeperd van Justitie gehad, maar na een paar jaar was hij alweer vrij man en verviel meteen van kwaad tot erger.

Eind oktober 1991 vestigde hij zich als grootscheeps belegger in een fraai pand ophet adres Louisalaan 163 in Brussel. Op erectieafstand van de hoofdzetel van de Commission Bancaitre et Financière, waar ene Eric Remacle als bode fungeerde (1). Maar je bent natuurlijk niet verantwoordelijk voor je buren. Laat staan dat je er contact mee hebt.

Raemakers boerde zo gigantisch dat hij in maart 1992 min of meer noodgedwongen een eigen beleggingsonderneming liet registreren: PEFI. Dat kan niet zomaar in de wereld van de geldzakken, hoewel je dat soms niet zou zeggen. Dus eind augustus van dat jaar was het al einde oefening. Ramaekers zag de bui hangen en nam de poten naar Nederland met een flink aantal meloenen van avontuurlijke beleggers.

Jean-Paul had echter ook op andere wijze frankskes bij elkaar geharkt. Met de handel in videotapes. Sextapes. Pedotapes. Dat kwam in mei 1993 aan het licht. Op de 21ste van die maand greep de Nederlandse Centrale Recherche hem op verzoek van de zuiderburen bij de kladden in een Rotterdams hotel en Jean-Polleke werd aan de Belgische autoriteiten overgeleverd.

Het daarop volgende proces tegen de investeringsgoochelaar annex kinderpornoboer liep aanvankelijk niet ongunstig voor hem. Maar door een nieuwe vondst van een enorme voorraad afzichtelijke partij kinderporno begon het er ineens aanzienlijk somberder voor de beklaagde uit te zien. En hij begon te zingen. Over pedonetwerken.

Tijdens een van zijn aria’s op 20 februari 1995 kwam het adres Molièrelaan 86 in Brussel voorbij. Daar kon je volgens hem in de jaren tachtig op bestelling kinderpornofilms laten opnemen met je meest favoriete zieke scènes.

Pas een kleine twee jaar later kwam uit dat die opnamestudio een bestuurlijke connectie had met een productiemaatschappijtje van videofilms op het adres Marconistraat 127 in Ukkel-Forest. Jawel, hetzelfde pand waarin vanaf 1995 het video-distributiebedrijf van Alexander Lippens is gevestigd. Wiens vader Maurice en nonkel Leopold zo levendig voorkomen in Dutroux-gelieerde dossiers zonder dat zij eenzelfde lot ondergingen als Jean-Paul Ramaekers. Toeval? N’existe pas. Stay tuned.

(1) Zie "Leugens in België" deeltje 19 en 23 in onze vervolgartikelenrubriek "Followup"

Klik hier om uw reactie toe te voegen
25 februari 2017
Adel verplicht