Vrijheid en democratie (001)

donderdag 24 juni-2004
Nog een week of zo en de Coalition Provisional Authority stopt er mee en komt er een nieuwe, souvereine Iraakse regering. Maar ja er blijven nog wel even (zolang er olie is) Amerikaanse en andere troepen. Tenslotte zijn die Irakezen niet voor niets bevrijd. Dan is het ook niet zo vreemd dat die nieuwe regering ook niet zoveel te vertellen heeft over de olie-inkomsten. Of eigenlijk beter gezegd: de besteding van die inkomsten. Het door de VN opgezette Development Fund for Iraq incasseert onder anderen olieinkomsten en de gelden uit het voedsel voor olieprogramma's . Het beheer over diegelden ligt bij een weinig bekend onderdeel van de CPA: de Program Review Board. Deze PRB bestaat uit 12 stemgerechtigde leden. En U ziet hem al komen, slechts 2 ervan zijn afkomstig uit Irak, de overigen vertegenwoordigen andere belangen; zoals de Australische en de Engelse regeringen, de Raad voor Internationale Samenwerking, USAID en de CPA zelf. Op 18 juni jl hadden ze zo’n 20 miljard $ in de knip, waarvan 9 miljard $ direkt kon worden uitgegeven, en ze zijn snel bezig om dat te doen... In de vergadering van 15 mei werd zo’n 2 miljard $ uitgegeven. Dus nog even doorwerken en ’t is op.
Dat alles kan gewoon omdat er in de VN resolutie 1546 - die op 8 juni jongstleden is aangenomen - vastgelegd is dat alle contracten die door de CPA zijn aangegaan moeten worden nageleefd door de nieuwe regering. Het komt er grofweg op neer dat die resterende 18 miljard kan worden verdeeld door Amerikanen, waardoor zij voor jaren een beslissende stem hebben in de ontwikkeling van de infrastructuur van Irak. Zonder dat de nieuwe regering, dan wel de eerste gekozen regering (eind 2005 zouden er verkiezingen zijn) daar iets aan kan veranderen.
Maar dat is nog niet alles. Het reguleren van de media - dat onder Saddam gewoon censuur heette - komt in handen van een commissie. De leden ervan zijn uitgekozen door Washington en ze hebben een zittingstijd van 5 jaar. Bovendien komen er in alle steden regionale adviesbureau's van de Amerikaanse overheid, om de Irakezen op alle niveaus bij te staan.
Tja, gewoon koloniale verhoudingen dus - met een democratisch sausje overgoten. Maar die democratie kan uiteraard niet zover gaan dat ze iets fundamenteels verandert aan de verdeling van de olie-inkomsten. Want de grenzen van de democratie zijn bekend.