Skip to main content

Actueel 1 - 14 februari 2002

02 februari 2002

Kussens

14 februari 2002
Harry (vroeger Spekkie) Mens wil zijn poen terug van de Stichting Vrienden van Leefbaar Nederland. Een ton onversneden Hollandse guldens. Een dag nadat Pimmetje kwam had hij die gestort bij LN ten behoeve van de verkiezingscampagne. Omdat die partij geen Nagel had om zijn reet te krabben. Nu Pimmetje is gegaan ziet Mens ook geen heil meer in LN en heeft hij beslag laten leggen op de tegoeden van de stichting. Overigens maakte Harry ook al deel uit van de smerige oorlog die in politiek Den Haag na de komst van Fortuyn is ontbrand via de roddelbladen. PvdA-voorman en Nederland’s premier in spe Ad Melkert was nog niet in het SM-zonnetje gezet of het "nieuws" brak los dat de al jaren gelukkig getrouwd zijnde LN-financier er een decennium lang een Marokkaanse vriendin op na hield bij wie hij twee kinderen had verwekt. In hoeverre dat nieuws was is de vraag. Net als bij Melkert was "iedereen" namelijk al lang en breed op de hoogte van haar bestaan en vertoefde af en toe zelfs in de koffieshop die Harry haar liet runnen in de chique Amsterdamse P.C.Hooftstraat. Mens leeft nu eenmaal intens. Zijn zakelijke lijntjes met bladenman Eric Peute na diens ondergang en hun gezamenlijke boottochtjes door de Amsterdamse grachten staan bij menigeen nog helder op het netvlies. En zijn hechte banden met de in Knokke verblijvende voormalige Haagse krottenkoning Ronnie v.d. Putte kwamen onlangs ook nog weer eens aan de oppervlakte bij de listige aan- en verkoop van aandelen Free Recordshop (voor V.d. Putte zie ook: "Ethische kunstjes" van 3 januari jl.). Maar wie denkt dat met de berichten over het duo Melkert en Mens de stroom van vuile was is drooggevallen, vergist zich. Naar verluidt zou in Den Haag nu gewerkt worden aan revelaties over het privéleven van PvdA-minister van Sociale Zaken Vermeend. Eén ding is zeker: de kussens worden wel geschud rond het Binnenhof.

Meelbom

14 februari 2002
Om het door zichzelf uitgenodigde bruidspaar van Oranje/Zorrequieta te beschermen tegen de Amsterdamse bevolking, werd op 2 februari jongstleden het respectabele aantal van 8000 bodyguards door de Amsterdamse burgemeester ingezet. Het mag dan ook een enorme prestatie genoemd worden dat iemand er desondanks in geslaagd is weliswaar niet het bruidspaar maar dan toch in ieder geval de gouden koets te treffen, met een plastic zakje waarin zich een witte, waterige substantie bevond. Die prestatie heeft wat ons betreft nog niet tot de verdiende bewondering geleid. Integendeel de betrokkene werd gearresteerd, dagen opgesloten en in de media bestempeld tot een soort terrorist, omdat hij, in hun woorden, "een meelbom gegooid had". Op zaterdag 16 februari organiseren wij om 13.00 uur, op de Dam in Amsterdam, een feestelijk eerbetoon aan de verschrikkelijke meelbommewerper. Dat eerbetoon strekt zich natuurlijk ook uit tot de vrouw die gearresteerd werd op 2/2/2 omdat zij de tekst "Liever een dwaze moeder dan een domme prins" met zich meedroeg, en tot ieder ander die op brute wijze die dag geconfronteerd werd met de totalitaire beperking van de vrijheid van meningsuiting.
De volgende activiteiten zullen in ieder geval op De Dam plaatsvinden, vanaf 13.00 uur op 16 februari: Beatrixslijten, Meelbalgooien, Koetsjetreffen, JSF against Meelbommenwerper, De 'Liever een dwaze moeder dan een domme prins'-wedstrijd, Leeghoofdvullen, De 'Maxima-Pakd'rPa'-polonaise.
Voor achtergrondinformatie verwijzen we naar de website van het Autonoom Centrum, waar ook de verklaring is te vinden van de persoon die de gouden koets wist te treffen. Vriendelijke groeten van "Het internationaal commitee tot eerbetoon aan de onbekende die op 2/2/2 erin slaagde een zakje meel-met-water tegen de gouden koets te werpen".

Terug

13 februari 2002
We horen nog maar weinig van onze fiere jongens en meisjes die naar Afghanistan werden gestuurd om de status quo te handhaven en om aan Bush te laten zien dat wij trouwe bondgenoten zijn. Inmiddels zitten de Afghaanse warlords elkaar dagelijks in de haren, tiert de misdaad in de steden welig en heeft de burgerbevolking te lijden van een schrijnend tekort aan voedsel en medicamenten en van slordig neergelegde Amerikaanse bomtapijten.
Wat dat laatste betreft: niemand weet of het aantal burgerslachtoffers van deze moderne precisie-aanvallen à la Bagdad in de honderden of in de duizenden loopt. Het droeve lot van de 2600 mensen die stierven bij de kamikaze-aanvallen op 11 september is misschien moeilijk te vergelijken met dat van de nog dagelijks stervende onschuldige Afghanen. Maar om die dodelijke ver-van-ons-bed-show af te schrijven op de war on terror-rekening of onverschillig af te doen met "shit happens", kan voor geen centimeter. Als de dames en heren op het Binnenhof bij hun eigen war-on-Fortuyn, het binnentrekken van orders voor een nieuwe Amerikaanse doodkist die nog niet bestaat en het lobbyen voor een verkiesbare warme stoel, even een gaatje zouden vrijmaken voor het terughalen van onze militairen uit Afghanistan zou dat ze sieren. Want betrokkenheid bij de beschamende avonturen van het koekjesmonster in het Witte Huis, of die nou door Rosenmöller gesteund worden of niet, leidt wellicht opnieuw tot drama's die zich bijvoorbeeld in Kosovo voltrokken. Kortom, terug die hap. En snel.

Comverse (6)

12 februari 2002
Wij hebben in deze serie in december en januari jl. al melding gemaakt van de mogelijke spionage-activiteiten die de Israëlische onderneming Comverse via haar dochter Infosys in de VS en wellicht ook elders heeft ontplooid. De zaak werd aangeslingerd door Fox News, maar al snel met enige druk vanachter de schermen in de officiële media ten grave gedragen. Maar zo zijn wij bij 't Kleintje niet getrouwd. Wat bijvoorbeeld te denken van het volgende:
Op 9 januari 2001 kreeg Odigo Inc., een it-onderneming die zich heeft gespecialiseerd in Instant Messaging via computer, mobiele telefoon en andere communicatiemiddelen, een financiële injectie van ruim 15 miljoen dollar. Die was nodig voor de uitbreiding van de technische capaciteit. Een van de geldgevers was Comverse, dat daarmee een zetel verwierf in de raad van commissarissen. Odigo’s research- en internationale verkoopafdelingen zijn gevestigd in Israël, maar het bedrijf bezat ook een sterke vertegenwoordiging in de VS. Die was gehuisvest in een van de torens van het WTC. Twee uur voor de aanslagen ontvingen een paar werknemers van Odigo instant messages waarin werd gewaarschuwd voor de ophanden zijnde dramatische gebeurtenissen. Vrij kort nadat die hadden plaatsgevonden was er sprake van 130 Israëlische slachtoffers. Mensen dus die in de WTC-torens aan het werk waren geweest. Later werd dat cijfer teruggebracht naar 1. Een bezoeker. Alle Israëlische werknemers, inclusief die van Odigo, waren de dodendans ontsprongen. Mazzeltof? Kan. Maar er is ook iets anders mogelijk. Daarom onderzoekt de FBI nu waar de instant messages aan het Odigo-personeel vandaan kwamen. Instant succes zal dat wel niet hebben.

Staal

11 februari 2002
Op 23 juli 2001 kreeg de Roemeense premier Nastase een persoonlijk briefje van zijn Britse collega Blair met het vriendelijke verzoek om de verliesgevende Roemeense staalfabrieken te verkopen aan de Brits-Indische industriële reus Ispat International. Als onderdeel van de haast maniakale privatiseringsgolf die de nieuwe wereldorde heeft verordonneerd. De onderhandelingen tussen de bulkend rijke eigenaar van Ispat, Lakshmi Mittal, en de Roemeense autoriteiten waren al geruime tijd onderweg toen Blair besloot Nastase schriftelijk te benaderen. Gisteren kwam hij naar aanleiding van dit epistel zwaar onder Conservatief vuur te liggen, omdat de holding waartoe Ispat behoort (LNM) een maand tevoren 125.000 Pond aan zijn Labourpartij bleek te hebben geschonken. Blair heeft al laten weten dat het belachelijk was om enig verband te veronderstellen en dat de brief alleen maar was geschreven ter ondersteuning van het Britse bedrijfsleven. Op het oog niks mis mee, maar zijn politieke tegenstanders hebben er inmiddels fijntjes op gewezen dat Ispat in zeven landen staalbedrijven bezit maar niet in Groot-Brittannië.
Verder is het bedrijf officieel gevestigd op de Nederlandse Antillen en worden de boeken zoals haast gebruikelijk in deze belastingcontext bij een trustkantoor in Amsterdam bewaard. In dit geval bij Intra Beheer. Alleen de redelijk forse administratie van de staalgigant is in Londen gevestigd. Net als Mittal zelf. Overigens een onvervalste koopjesjager, die bijvoorbeeld ten tijde van het Habibie-bewind in Indonesië voor een scheet en een knikker het staatsbelang van 49 procent in Krakatau Steel overnam en daarvoor naar alle waarschijnlijkheid een leuk bedragje heeft overgemaakt op rekeningen van Habibie’s Golkar partij en/of die van de betrokken Indonesische onderhandelaars (zie ook "Holland Overzee" in De Morgenster). Dit hele geval zal de positie van Blair nauwelijks aantasten. Daar is meer voor nodig. Bovendien beschikt hij over stalen zenuwen. Zeker van Ispat gekregen.

Zakken

10 februari 2002
Iedereen werd gisteren plotseling wakker. Want Pimmetje had geonaneerd in de Volkskrant. Hij bleek onze grenzen weer dicht te willen hebben. Vooral uit vrees voor nog meer Islamieten. Die zijn volgens hem bovendien allemaal afkomstig uit de onderklasse, vertegenwoordigen een achterlijke cultuur en anti-homo. Dus die kunnen we missen als een eurocent. De Islamieten die al in Nederland zijn mogen blijven, maar je mag ze wat Herr Professor betreft behandelen als koelies, want discriminatie is niet erg. Schrappen die hap. Wel vriendelijk blijven natuurlijk. Geweld is hooguit af en toe leuk in de darkroom of het SM-kamertje. Het crème van onze parlementaire vertegenwoordiging verscheen als de kippen voor de buis om opgelucht zijn afschuw uit te spreken over Pimmetje’s afzichtelijk simplisme en fascistoïde denkbeelden. Zo vond de laatste tijd in de pers flink gegeselde Melkert bijvoorbeeld dat Leefbaar Nederland niet salonfähig was als die partij achter Pimmetje’s denkbeelden zou blijken te staan. De vroegere aandelenzwendelaar Dijkstal sloot zich daar graag bij aan. En Bommen-Paultje Rozenmöller sloeg Fortuyn’s verzenen in het programma van de vooruitstrevende Andries Knevel tegen de prikkels en maakte meteen van de gelegenheid gebruik om “Ich habe es nicht gewusst” te stamelen bij het gedwongen afscheid van zijn Islamitische collega Mohammed Rabbae. Flink. Heel flink. Maar toen Berlusconi riep dat de Islamitische cultuur inferieur was hebben wij de heren niet en masse voor de camera’s zien drommen om hem eens even van jetje te geven. Zelfs niet toen deze gladde P2-tekkel in Genua een demonstrant liet doodschieten door zijn Sicherheitspolizei en recentelijk zijn fascistische rechterhand Gianfranco Fini de commissie van Giscard d’Estain binnenschoof om aan de tekentafel de toekomst van “ons” Europa uit te stippelen. Hooguit wat stiekem gemurmel, maar verder niks (zie ook "Brusselse Truffels" in Kleintje Muurkrant).
En toen Bush in zijn beste nazistische familietraditie kraaide dat hij desnoods op eigen houtje alle (Islamitische ) landen zou platgooien als ook maar het vermoeden bestond dat ze één clubje terroristen huisvestten cq. opleidden, hebben we de heren Kamerleden ook niet even zien uitpakken in Twee (keer niks) Vandaag, Pretwerk en Nova(lide). Wimmetje Kok zei dat het om wat rethorisch sabelgekletter ging. Niks om je druk om te maken. On speaking terms blijven. Ook al wordt je daarbij de JSF door de strot gedrukt en moet je glazig toezien hoe aan de overkant van de plas aan een nieuw scenario van Adolf’s wet dream wordt gesleuteld. Met als aanleiding de gruwelijke gebeurtenissen in New York en Washington, die voor wie goed kijkt dezelfde charade-trekken vertonen als die van Gleiwitz (1939) en de Baai van Tonkin (1964). Kortom, terecht dat de zeis gehanteerd wordt bij onkruitbestrijding, maar dan niet alleen in eigen huis en tuin. En ook niet zonder de hand in eigen (nee, niet andermans) boezem te steken over de vraag hoe dat onkruit kon ontstaan. Maar het boezemwater staat tot de rand van de Hofvijver, dus wij schatten de kans op hier en daar een vette dijkdoorbraak hoog in. Zandzakken voor de deur.

Enron scoorde met een Insinger

8 februari 2002
Op 14 januari jl. meldden wij al dat de gefailleerde Amerikaanse multi-onderneming Enron de bulk van zijn onfrisse offshore-zaken via werkmaatschappijtjes op de Kaaimaneilanden afhandelde. Het bleken er tegen de 700 te zijn. Aan de hand van één voorbeeld (Enron Dominica) suggereerden wij toen ook al dat een deel van die 700 papieren zwendelbedrijfjes zijn boeken wel zou hebben ondergebracht bij een Nederlands trustkantoor. En jawel, vanochtend meldden de Nederlandse dagbladen in de slipstream van de Wall Street Journal dat 140 Enron-BV’s een administratief plekje hadden gevonden bij de chique Amsterdamse bank Insinger de Beaufort. Vanwege het zonnige belastingklimaat in Nederland. Hoe marginaal en passief misschien dan ook, daarmee maakt Insinger deel uit van een constructie die voor de verdwijning van miljarden dollars zorgde. In ons al gememoreerde artikel wezen wij erop dat de naam van Insinger de Beaufort in het recente verleden eveneens viel in het onderzoek naar de verdwenen kapitalen van de Suharto-kliek. En dat Insinger’s dochteronderneming Equity Trust tot zijn nek aan toe betrokken was bij het BCCI-schandaal (zie ook "Neerlands stille kracht" in de Morgenster). In de internationale pers wordt Nederland van tijd tot tijd afgeschilderd als een narcostaat. Dat mag waar zijn, maar ook op andere zwart geld-gebieden zijn we niet achterlijk. Het zal onze beroemde koopmansgeest wel zijn.

Relevant (2)

7 februari 2002
In de VS scoort George W. Bush als een gek in de populariteitspolls. De meerderheid van de Amerikanen houdt kennelijk van eenvoudige geesten. Maar van Democratische zijde wordt langzaamaan tegengas gegeven. Serieus, met onderzoeken naar de geheimen rond de traumatische gebeurtenissen van 11 september en het Enron-schandaal. En onder de gordel, met revelaties uit het dagelijks leven van de hele familie Bush. Zo hebben we in het recente verleden al mogen vernemen dat de president zelf vroeger (?) een flinke zuipschuit is geweest en in 1972 een paar trips naar Mexico heeft gemaakt om eens te kijken hoe zijn neusvleugels zouden reageren op een lijntje. Dat zijn dochters dientengevolge (?) ook een stevige slok en zelfs een wietje niet uit de weg gaan, weten we nu ook. Maar deze fleurige moddercampagne heeft zich nu ook uitgebreid naar de neven en nichten van de president. De koters van Jeb Bush, de gouverneur van Florida. Diens nu 24-jarige oudste zoon en gedoodverfde opvolger van de Bush-dynastie in het Witte Huis, George P. Bush, blijkt in 1994 een blauwtje te hebben gelopen. Dat nam hij niet, sloeg bij de ouders van het meisje een raam in en kroop naar binnen om verhaal te halen. De vader van het meisje werkte hem weer de deur uit, waarna de rebelse George de tuin van de bewuste familie omploegde met zijn luxe limousine. Dat belooft dus wat voor de toekomst. De tweede zoon van Jeb werd zwoegend en met zijn broek op zijn schoenen aangetroffen in zijn auto met een minderjarige dame. Schijnt in Florida niet te mogen. Jeb’s dochter heeft in haar jonge leven al vier auto’s aan barrels gereden en kortgeleden een recept vervalst om aan broodnodige medicatie te komen. Is dat alles politiek relevant? Volgens de huidige normen in Nederland niet. Maar als de tekenen niet bedriegen gaan we in de komende verkiezingstijd misschien toch aardig die richting in. Als je alle verhalen geloven mag is bijvoorbeeld een research-team van Fortuyn bezig met de nodige shit te verzamelen over zijn politieke tegenstanders en maken de andere partijen zich op om de goeroe van Leefbaar Nederland eens een smerig koekje van eigen deeg te bezorgen. Of de berichten over de sportieve prestaties van PvdA-lijsttrekker Melkert in een Haagse SM-club de opmaat hebben gevormd tot deze verfrissende initiatieven is nog niet duidelijk. Maar de strijd over de vraag of de zogenaamde serieuze journalistiek zich met dit soort zaken moet gaan bezighouden, is al op menig redactie-onderkomen ruim en breed ontbrand. Bij ons niet.
Wij doen dat allang. Tenminste, als het politiek relevant is.

Steungroep "Juanra"

7 februari 2002
Persverklaring steungroep Free Juanra, Amsterdam, 6 februari 2002
Vandaag is het uitleveringsverzoek binnengekomen tegen Juan Ramon Rodriguez Fernandez, de activist en zanger uit Barcelona die op 16 januari in Amsterdam werd opgepakt. Dit uitleveringsverzoek, ondertekend door de spaanse rechter Garzon, is vrijwel woordelijk gelijk aan het aanhoudingsverzoek van twee weken geleden. Echter met een belangrijk verschil opeens, zonder ook maar een nieuw feit aan te dragen, is de beschuldiging veranderd van collaboratie naar "behoren tot de organisatie ETA en samenzwering voor het plegen van moord". In slechts twee weken, zonder dat er ook maar een letter aan de eerdere tekst veranderd is, kan de beschuldiging blijkbaar enorm opgekrikt worden. Een sterk staaltje inflatie, blijkbaar met als gedachte "als de beschuldiging maar ernstig genoeg is, zal hij wel serieus genomen worden".
Deze beschuldiging is absolute onzin, en wordt op geen enkele wijze gestaafd door de aangedragen "feiten". Deze zijn een samenraapsel van volstrekt oncontroleerbare beweringen en van een verklaring die onder marteling is verkregen, en door degene die hem aflegde al lang is teruggetrokken.
De letterlijke tekst van de "feiten" luidt als volgt "Juan Ramon Rodriguez Fernandez" maakte deel uit van het door hen zelf genaamde "GORBEA commando" van de terroristische organisatie ETA, welke tegen het leven, integriteit en eigendommen van personen aanslagen pleegden in de provincies Barcelona en Gerona tussen de maanden mei en juli 2001. Binnen genoemde terroristische groepering verschafte hij, via de eveneens lid van de groepering, M.B., informatie over doelen van de terroristische organisatie. In concreto verschafte hij gegevens over de stichter van de organisatie CEDADE om een aanslag tegen zijn leven te plegen.
De door Juan Ramon Rodriguez Fernandez verschafte en gecontroleerde gegevens werden op schrift gevonden in de woning die door de vrijgelaten leden van het commando gebruikt werden in de straat Calle Villaroel te Barcelona. Bovendien voerde hij werkzaamheden als contactpersoon uit met de directie van de terroristische organisatie ETA buiten Spanje."
Deze zogenaamde feiten worden verder nergens op enige wijze onderbouwd. Het enige wat vermeld wordt, is dat de aantijging over de CEDADE berust op de verklaring van Garcia Jodra, die in Spanje in de gevangenis zit. (Volgens dezelfde verklaring van Jodra weigerde Juanra trouwens om contactpersoon voor de ETA te zijn. Dit staat wel in het dossier, maar wordt blijkbaar door Spanje niet zo serieus genomen als de rest van de verklaring).
Deze Garcia Jodra legde de verklaring af tijdens de beruchte eerste 5 dagen van zijn arrestatie, waarin je in Spanje volledig incommunicado gehouden wordt. Volgens hem, en zijn arts, werd hij in deze periode gemarteld. Daarvan worden in Spanje jaarlijks tientallen gevallen bekend.
Verder blijft het nog steeds een raadsel waarom Juanra een adres van de voorzitter van CEDADE door zou moeten geven. Deze man is algemeen bekend als de leider van deze neo-nazistische groepering, heeft een boekhandel waarin "Mein Kampf" te vinden is, en zijn adres is op tal van antifascistische websites te vinden, plus gewoon in het telefoonboek.
Voor Spanje is dit niet nieuw. Al vele organisaties, kranten en radiostations zijn op vage beschuldigingen per decreet verboden in de afgelopen vier jaar, zonder dat het ook maar in een geval tot een proces is gekomen. Wat echter wel nieuw is, is dat Nederland dreigt te gaan meewerken met een uitlevering op zeer dubieuze gronden. Een uitlevering op basis van marteling, naar een land dat het met de democratie en rechtsstaat niet zo nauw neemt.
Uiteraard zullen wij ons hiertegen verzetten. Juanra wordt vervolgd op basis van wie hij is een Catalaanse activist die zich bezig houdt met kraken, antifascisme, de antiglobaliseringsbeweging en met de repressie van de Spaanse staat tegen linkse oppositie. Nederland mag niet meewerken aan deze politieke uitlevering!
steungroep Free Juanra is te bereiken via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en/of www.freejuanra.org.

Sex and the City

6 februari 2002
Wat is er toch met Den Haag aan de hand? Eerst moeten wij vernemen dat Ad Melkert extatische momenten beleeft in een SM-club en nu staat Ellert Eekma weer in de kijker. Wie is dat nou, zult u vragen. Awel, geen onbelangrijk baasje. Op 16 november van het vorig jaar kreeg hij als hoofd van de beveiligingsdienst van het Koninklijk Huis in het bijzijn van een flink Oranje-contingent nog een lintje wegens bewezen diensten. Leuk, zo’n lintje, maar een finale chef-d’oeuvre in de vorm van de veiligheidsregie bij het Maxi-huwelijk was hem blijkbaar niet vergund. Oké, Ordnung muss sein. Maar aan dat wat koele vertrek zit toch een luchtje. Er liepen namelijk al geruime tijd geruchten dat Ellert dames van de schoonmaakdienst lastig viel en ze dwong tot diensten die nergens in hun arbeidscontract vermeld stonden. Meestal ging het daarbij om dames van allochtone afkomst die zich nog niet alle ins en outs van de Nederlandse taal hadden eigen gemaakt en/of zich in een zwakke sociale positie bevonden. Of zij openlijk hun klachten durfden te uiten bij hun werkgever is de vraag. Maar zij zouden volgens ingewijden wel om overplaatsing hebben verzocht. Totdat recentelijk een van hen een advocaat in de arm nam en een strafklacht indiende. Toen waren op paleis Noordeinde kennelijk plotseling de rapen gaar. Aan de vooravond van 02/02/02 was er al genoeg gelazer over Nonino Zorreguieta, de pampastijl van rijden van diens dochter en het pro-Videla verleden van hun huispastoor. Dus een schandaal over de beschermengel van het paleis kon er even niet bij. Oh,oh, Den Haag, mooie stad achter de duinen.

Nobelprijs

5 februari 2002
President Bush is samen met premier Blair een serieuze kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede. En dat na vriend en vijand te hebben platgegooid in Afghanistan als reactie op de nog steeds buitengewoon curieuze aanslagen in New York en Washington en vanwege oliebelangen. Na onvoorwaardelijke steun voor Sharon’s once-and-for-all-politiek rond de Palestijnse kwestie. Na zijn moorddadige maatregelen tegen uit de pas lopende politieke stromingen in Zuid-Amerika die zich hebben bewapend via de drugshandel. Na ... wacht even. Ho. Nog iets leuks over de dubbele moraal van die war on drugs van de huidige zo gewaardeerde president. Wij berichtten al op 16 december jl. over de vrijlating van Haji Ayub Afridi in Pakistan (zie: “Een kwalijke deal in Pakistan”). Zo’n beetje de Pablo Escobar van de Islamitische wereld en onderandere de werkgever van de indertijd in ons land zo keurig behandelde Foead Abbas, de kroongetuige in het proces tegen diens belangrijkste afnemer Johan Verhoek. Afridi werd op 28 november jl. tot zeven jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens zijn aandeel in een niet zo kinderachtige drugszaak. Volgens het Italiaanse televisieprogramma Panorama van deze week werd hij de volgende dag al uit zijn cel in Karachi gehaald en met een auto met diplomatieke borden, begeleid door Amerikaanse geheimagenten overgebracht naar de regio van de Khyberpas. De bedoeling was om zijn invloed bij zowel de Noordelijke Alliantie als de Pashtun aan te wenden om de eenheid te bewaren tijdens en na de strijd tegen de Taliban en om zijn vroegere strijdmakker Osama bin Laden op te sporen en uit te leveren. Inmiddels schieten de papavers in Afghanistan al weer de grond uit en is Osama spoorloos. Is dat lachen. Is er geen Nobelprijs voor de (koe)handel?

Enron’s welzijnswerk

4 februari 2002
Afgelopen zaterdag werd bekend dat de failliete Amerikaanse energiegigant Enron in de jaren negentig forse bedragen heeft overgemaakt aan de Britse Prince’s Trust. Een in 1986 opgericht welzijnsvehikel van prins Charles dat zich bezighoudt met de heropvoeding cq. -opleiding van ontspoorde jongeren tussen de 18 en 30 jaar. Vanaf 1991 tot 1999 werd jaarlijks vanuit het Enron-hoofdkwartier in Houston 100.000 Pond naar Londen overgeheveld voor het goede doel. Daarbij werd de gezelligheid geen moment uit het oog verloren. Hoge pipo’s van Enron kwamen regelmatig smikkelen in het paleisje van de prins in Londen en de prins kon lekker aanschuiven als hij in Houston was. Wat de nauw met de familie Bush verbonden club van Enron’s topman Ken Lay verder uit deze vorstelijke contacten overhield mag de good Lord weten. Feit is wel dat Enron in die jaren van ontwikkelingswerk een dikke vinger verwierf in de onder regie van de sociaal-democraten gestadig liberaliserende Britse energiemarkt.
Gestorte gelden worden uiteraard niet allemaal rechtstreeks gebruikt om jongeren weer op het rechte pad te manouvreren. Een deel is bestemd voor de onvermijdelijke kostenbestrijding van de organisatie en een deel wordt - in verband met de broodnodige continuïteit - belegd via het Newton Global Growth and Income Fund, een kind van de Amerikaanse Mellon Bank. Niet zo maar een bank, maar een die bijvoorbeeld onlosmakelijk verbonden is met de Bush-getrouwe, aartsconservatieve Heritage Foundation. Het Britse koninklijk huis regelt overigens sinds mensenheugenis zijn financiële zaken via de Londense Coutts bank, waarvan ook in het recente verleden pappa Bush gebruikmaakte om de ooit met Nazikapitaal aangevangen familietraditie in stand te houden en honderden miljoenen dollars van duistere herkomst her en der naar toe te schuiven. Kortom, je begint bij welzijn en je eindigt bij shit. Niks nieuws onder de zon.

Relevant

3 februari 2002
Op 6 januari 2002 besteedden wij al eens aandacht aan het gerucht dat een fractieleider uit de Tweede Kamer sommige van zijn fantasieën liet prikkelen in een SM-club (zie “Schimmen”).
Vorige week ging het weekblad Weekend (jawel) wat dieper op deze materie in en meldde dat het om Ad Melkert ging. De fractieleider van de Partij van de Arbeid. Het verhaal ging ten onder in de mediahype rond Oranje en het orgastische gejubel van de door Unox en Zeeman opgetuigde Thialf-gemeenschap op de Dam, die een zoen begroette alsof het om een rondje 30,5 van Romme ging. Jammer, want uit het artikel bleek dat tout Den Haag weet heeft van het gerucht. Journalist Frenk van der Linden van de NRC, die in januari de kat de bel aanbond, komt ook in Weekend aan het woord. Een quote: "...Ik heb [daarbij] echter geen naam genoemd en wil dat ook nu niet doen. Ik zou het als journalist alleen noodzakelijk vinden om die naam in de openbaarheid te brengen als dat verborgen privéleven ook politiek relevant is...". Kennelijk acht Van der Linden het in dit geval dus niet relevant om de zaak in volle omvang naar buiten te brengen. Maar wij hebben daar zoals bekend toch iets andere opvattingen over. Normaliter behoort een uitbater van een sexclub namelijk niet tot de fine fleur van onze samenleving. Een politicus die zijn sportieve ambities in een dergelijk etablissement vorm probeert te geven werkt dus niet alleen aan de ontwikkeling van specifieke spierbundels maar zich mogelijkerwijs ook in de nesten. Want al dan niet subtiel uitgespeelde chantage van de zijde van genoemde uitbater en/of de zijnen behoort niet tot de onmogelijkheden. En dat is wel degelijk politiek relevant. Zelfs als het om een verre back-bencher gaat en niet om de eventuële opvolger van Wim Kok. Daar komt nog bij dat vanaf het moment dat een gerucht als dit over een fractieleider in de pers opduikt, ook als de naam of de partij niet wordt genoemd, politieke relevantie krijgt. Al zou het alleen maar zijn omdat een latent onderbuikgevoel over de manier van politiek bedrijven in Den Haag erdoor wordt versterkt. Alsmede de neiging om zich aan te sluiten bij de potentiële kiezersaanhang van heren als Fortuyn (""Ik ben geen viezerik") met in diens slagschaduw zijn ook al wat slordig met zijn driften omgaande media-outlet Harry Mens. En dat kan de bedoeling toch niet zijn. Of wel soms?

Klaar voor de beerputten

3 februari 2002
Het komende proces tegen de Amerikaan John Walker Lindh, de jeugdige onverlaat die zich had aangesloten bij de Afghaanse Taliban, kan nog heel interessant worden. Hij wordt namelijk juridisch bijgestaan door de advocaat James Brosnahan. Een jurist die furore maakte bij het officiële onderzoek naar de verraderlijke rol van figuren uit de regeringsteams van Reagan en Bush sr. bij de Iran/Contra-operaties. Brosnahan bracht ondermeer documenten boven water waaruit zonneklaar bleek dat zowel ex-minister van Defensie Casper Weinberger als zijn toenmalige rechterhand generaal Colin Powell voorkennis hadden van illegale wapenleveranties aan Iran in het kader van de gijzelaars-voor-wapens-deals. Powell is de huidige minister van Buitenlandse Zaken en niet de enige acteur uit de Iran/Contra-tragedie die via Bush jr. weer is teruggekeerd aan het internationale front. Pappa Bush wist een juridische vervolging van zijn discipelen in 1993 te voorkomen door ze bij zijn afscheid als president te gratiëren. Hetzelfde kunstje dat Clinton later flikte met Marc Rich. De vraag is of in dit licht Walker Lindh veel verweten kan worden. Per saldo steunde de VS met wapentuig en inlichtingenmateriaal het islamitische verzet tegen de Russische bezetter in de eerste helft van de jaren tachtig en was tot een paar maanden voor de onbegrijpelijke gebeurtenissen in New York en Washington van september jl. minimaal on speaking terms met de uit dat verzet voortgekomen fundamentalistische Taliban. De Amerikanen wisten bijvoorbeeld een paar jaar geleden nog van ze gedaan te krijgen de productie van heroïne stil te leggen in ruil voor ontwikkelingsgelden, die uiteraard vrolijk werden gebruikt voor de door de VS heimelijk gesteunde strijd tegen de Noordelijke Alliantie. Verder voerden zij al jaren officiële onderhandelingen met die verfoeilijke fundamentalisten over de aanleg van een oliepijpleiding uit het Kaspische Zee-bekken naar de Pakistaanse kust over Afghaans grondgebied. Ook in dit geval werden ontwikkelingsdollars als smeermiddel gebruikt. In totaal 100 miljoen dollar, waarvan 43 miljoen door de regering-Bush in mei (!) van het vorig jaar. Hoe fout was Walker Lindh dan met zijn persoonlijke steun aan de strijd van een regime dat door zijn eigen regering aan alle kanten in de watten werd gelegd terwille van ellendige oliebelangen? Hij zal zonder enige twijfel worden veroordeeld, maar niet zonder dat Brosnahan hier en daar een beerput opentrekt. Wij zijn er klaar voor.

License to kill

1 februari 2002
Op 11 november van het afgelopen jaar werd Theys Eluay, de leider van de vrijheidsbeweging op West-Papoea, ontvoerd en vermoord. Naar pas nu bekend is geworden behoorden de daders tot Kopassus. Een Indonesische militaire unit die door de Amerikaanse Special Forces en de CIA is opgeleid voor het plegen van dit soort bliksemacties in de gordel van smaragd en in de loop der jaren flink heeft kunnen oefenen op Oost-Timor. Eluay was een verklaard tegenstander van de activiteiten van de Amerikaanse mijnbouwreus FreePort McMoran die al tientallen jaren voor een scheet en een knikker de Papoeaanse bodemschatten plundert en daarbij het milieu onherstelbare schade toebrengt. Leider van deze bende schatgravers is Henry Kissinger, vermaard voorvechter van de mensenrechten in Vietnam en Zuid-Amerika en prominent lid van de door het Huis van Oranje zo gekoesterde Bilderbergers. Oh sorry, daar mogen we het van Wim Kok en Maarten van Rossem niet meer over hebben. Dus dat doen we dan ook niet.
Op 22 januari dit jaar werd Abdullah Syafii, de leider van de vrijheidsbeweging in Atjeh, vermoord. Eveneens door leden van Kopassus. Zijn organisatie Free Aceh Movement (FAM) is lid van de in Nederland gevestigde Unrepresented Nations and Peoples Organization. De FAM richtte haar acties vorig jaar met name op de oliewinningspraktijken van ExxonMobil, die voor de locale bevolking als vanoud geen moer opleveren en het milieu grondig vernielen (zie ook onze berichtgeving over die kwestie in maart/april van het vorig jaar in deze rubriek). Onlangs ontving Syafii op een veilige locatie een brief van de gouverneur. Een uitnodiging voor een gesprek over het beëindigen van de vijandelijkheden. Kort na ontvangst van de brief bleek de locatie ineens niet zo veilig meer. Een eenheid van Kopassus drong er gemakkelijk in door en bracht Syafii om het leven. Waarschijnlijk bevatte de brief ook een chip die via een Amerikaanse satelliet het moordcommando de weg wees. Maar wat wil je? Bush heeft de CIA weer carte blanche heeft gegeven om niet in de Amerikaanse pas lopende politieke leiders in de rest van de wereld te vermoorden. Nou, zo’n license to kill krijg je niet elke dag. Dus at your service, bliksemsnel bijdraaien en op de ramkoers.
Nederland heeft een speciale band met Indonesië. Maar om nu aan te kloppen in Den Haag met de vraag of Van Aertsen, die veel weg heeft van een paars haantje met stront aan zijn poten, misschien in beweging wil komen heeft net zoveel zin als Melkert vragen of hij een speciale interesse heeft voor lederwaren. Foute club, foute timing. Dat laatste vanwege het Oranje-feestje. O nee, daar zouden we het niet meer over hebben. Mea culpa.

Klik hier om uw reactie toe te voegen
02 februari 2002